Heimskringla - 22.03.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍ® A.
dEIMSKRINGLA
WINNIPiEG, 22. MARZ 1922
MYRTLE
Ehir CHARLES GARVICE
Sigrmmdur M. Long, þýddL
Daginn eftir reyndi hún að skrifa þeim Minme
og Tedd, en hún gat það ekki. Hún huggaði sig
við t>að, að það lægi ekki svo mjög á þessum bréf
um. Fyrir Minnie var borgað fyrirfram, og frú Ray-
mond hafði svo miklar mætur á Tedd, að hún mundi
eitthvað líta til hans; en svo var Giggles, og um
hann hugsaði hún allra mest. Húr. hefði ef til vill
gert rétt í að fara til hans og annast hann. Henni
var ilt í höfðinu, og hugsanirnar voru á reiki.
Þegar Clara kom heim um kvöldið, var hún sér
iega ánægð með stóran böggul sem hún lagði á
borðið og hrópaði; \
“Nú er þetta fengið, Myrtle, hér er verkefm
handa yður. Ifyrstu tóku þeir því ekki vel; þeir
vildu helzt vera lausir við þessháttar, en svo létu
þeir undan að síðustu — og svo er annað, að nú
eru neyðarlaunm horfin, og öllum er borgað ríflega,
og það er nú vandalaust að komast vel af efnalega.
Myrtle tók böggulinn í sundur og hugði að verk-
efninu, og vildi helzt byrja strax, en Clara vildi það
ekki.
“Það er ekki til að tala um,” sagði hún ákveðin
“Það er eins og sjálfsagt að við eigum frí í kvöld
Já, það gerum við,” sagði hún með áherzlu, þegar
Myrtle hristi höfuðið. Þér vitið ef til vil lekki að
það er afmælið mitt í dag. Það er áreiðanlegt,’
sagði hún, þegar hún sá að Myrtle brosti en trúði
henni ekki. “Hefi eg ekki leyfi til að halda afmælið
mitt nær sem eg vil? Eg er kvenfrelsiskona, sannar
lega er eg það. Nu skulum við fyrst fá okkur te, og
,svo förum við á myndasýningahús, og vegna þess að
svona stendur á, ,finst rnér sjálfsagt að við kaup-
um okkur kveldverð á einhverju hreinlegu mat-
söluhúsi. Það hefir ekkert að segja, þo þer hnstið
höfuðið, því nú vil eg ráða, og nú skal eg segja yð-
ur enn meira, seinni hluta laugardagsins förura við
í skemtiferð út í Epping-skóginn. Annars finst mér
eg næstum ekki trúa því, að þér séuð komnar aftur
til mín- Þér verðið að hætta þessum mótþróa, því
við förum út í kvöld.”
Loksins lét Myrtle þó undan, og þær fóru út.
Hún lét sem hún skemti sér vel á leikhúsinu- Clara
vildi að kvöldið yrði sem hátíðlegast, og Myrtle
drakk gott kaffi með dýrindisbrauði með uppgerð-
ar ánægju, henni til eftirlætis.
Morguninn eftir byjaði hún að vinna. Hún hafði
lítið sofið um nóttina; henni fanst herbergið svo
þröngt og lítið, eftir hið afarstóru herbergi í húsi
Cravenstones, og endurminningin um hina ástríku
móðir sem hún misti svo raunalega fljótt, eftir að
þær höfðu fundist, sem alt stóð sem opið fyrir hug-
skotssjónum hennar, þegar hún kom inn í herbergið.
Fyrst í stað var henni vinnan erfið og þreytandi,
en smám saman jafnaði hún sig, og vinnan friðaði
^sálu hennar. Henni fanst vikurnar sem liðnar voru,
~vera sem o,”2umur. t>að eina sem olli henni hugar-
angurs, var hugsunlri Um hvernig þeim persónum
mundi Jíða sem höfðu verið með henni í draumunum.
Skyidi hinn nýi Cravenstone lávarður halda áfram
því er hún var byrjuð á? og mundi frú Raymond
verða honum hjálpleg ems og hun hafði verið sér?
Bara að hann eyðilegði nú ekki altsaman og hefði
somu skoðun og faðir hennar, sem skoðaði vinnu
fólkið eins og líflausar vinnuvélar, er aðeins smíð
falleg stúlka og Constance var, gæti ekki dulist til
lengdar-
“Við skulum aðeins ná í glöggann Jeynilögreglu-
mann,” sagði hann.
“Það getum við auðveldlega,” sagði Brian, en
bæði honum og frú Raymond var nauðugt að blanda
eirum inn í þetta mál. Þa uleituðu stöðugt eftir
nnn ungu stúlku, og yfirfóru á kvöldin í*sameiningu,
ívað þau hefðu gert þann daginn.
Brian mintist þess nú, er 'hann var að leita að
Vlértle fyrrum. Það var einkennileg tilviljun, ð
Dessar stúlkur skyldu hverfa þannig, og hann hlyti
,að álíta það skyldu sína að leita þeirra.
Brian breytti að engu leyti lifnaðarháttum sín-
um, þó erfðaskráin hefði fundist- Hann var aðeins
fréttaritarinn Robert Aden.
Eitt kvöld gekk hann fram hjá Haliford verk-
smiðjunnum, og þó þær væru nú eign hans, hafði
;hann ekki komið þar inn; breytmgin sem varð á
,~neð eigendurna, hafði heldur ekki verið opinberuð.
það var hugsunin um Myrtle, sem dró hann þangað-
Constance Haliford hugsaði hann ekki um þá
stundina, og bjóst engan veginn við að hún héldi
sig neinstaðar í nágrenni við verksmiðjurnar. Hann
þorfði á hina stóru byggingu, þar sem allir gluggar
,voru uppljómaðir, og stundi við. Líklegt var að á
þessu augnabliki væri Myrtle þar mni við verk sitt
í hans eigin vinnstofum. Brian var svo leiður
yfir forlögum sínum, að hann greikkaði sporið, til
að fjarlægjast þessar stöðvar, en alt í einu hrökk
hann við, því alt í einu sá hann Myrtle fara inn í
eitt af smáhýsunum í hinni þröngu götu. Hann stóð
kyr og horfði á dyrnar, þar sem Myrtle fór inn, en
svo kom honum í hug, að það væri ekki ómögulegt
áð hún gæti orðið honum hjálpleg með að finna
Constance- Að sönnu vissi hann að þetta var að-
eins afsökun til að geta fengið að sjá hana enn þá
einu sinni, en hann gaf sér ekki tíma til að hugst um
það meira, og barði að dyrum, án, þess að vera bú
mn að afráða hvað hann ætti að segja, og þegar
dyrunum var lokið upp, spurði hann fljótlega:
UFv nnrrfv/, QoL Li.. L.'l il_ ’í^
Myrtle brosti er hún hugsaði til þess hvað Gigg-
les var hjálparþurfandi, og svo þann fjölda af ung-
um stúlkum sem voru neyddar til að berjast fyrir
lífinu upp á eigin spítur.
“Eg sé um mig,” sagði hún. “Eg er ekki ver
farin en margt annað kvenfólk.”
“Kvenfótk — kvenfólk?” tautaði hann brosandi,
“en þér eruð naumast af barnsaldrinum, Myrtle-”
“Það eru margar stúlkur yngri en eg hjá Hali-
ford,” sagði hún.
Haliford!” þó hann aðeins hugsaði til verk—
smiðjunnar, var það kveljandi. “Já, þér vinnið mik-
ið,” sagði hann.
“Það er nú miklu'betra en það var,” sagði hún
lágt-
“Já, þnð hefi eg heyrt, en samt,” hann hugsaði
sig um. “En mér finst ólíðandi að þér séuð þar,
Myrle. Eg veit að þar er mörgu breytt til hins betra,
en samt sem áður en vinnan höið.” Hann leit á
henrurnar á henni. Þær voru hvorki harðar né rauð-
ar af vinnunni sem hann þóttist viss um að hún
hefði haft. “Þér ættuð að hafa mann til að vinna
fyrir yður, sem gerði af fúsum vilja, og af ást til
yðar: eg viidi óska að mér hlotnaðist það, Myrlle.”
Hún roðnaði og hristi höfuðið- Það var sær-
andi að hann skvldi viðhafa þess: orð, hann sem
ætlaði að giftast lafði Vivian.
“Eg get unnið sjálf,” sagði hún, “eg þarf ekki
styrk frá neinum-”
“Eg veit það,” sagði hann og brosti þunglynd-
islega. “Mér er ljóst hversu stolt og sjálfstæð þér
eruð, Myrtle, og það fer illa með mig — því ef þér
væruð ekki þannig lynt — ónei, eg skal ekki segja
meira,” sagði hann með stillingu og þolinmæði-
“Það var eitthvað sem þér ætluðuð að tala við
mig?” sagð hún svo.
“Já,” sagði hann, hálfgramur. “Munið þér eftir
hvað eg leitaði yðar lengi þegar þér hlupuð burt
frá ,Digby stræti. Það voru voðatímar, og mér er
ómögulegt að gleyma sumu sem þá kom fyrir mig
Mér datt alt það hræðilegasta í ihug — að þér hefð-
uð orðið fyrir vagni, að þér 'hefðuð verið drepin
‘Er ungfrú Schrutton hér til heimiíis?’ . _ _
Húsmóðurin hristi höfuðið, og leit tortryggns- einhvérjum hrægilegum hætti. Ö, Það var ótta-
legt. Þér hafið víst ekki hugmynd um hvað eg leið
þá yðar vegna, Myrtle, en svo fann eg yður, og nú
líður yður vel- Ervð þér ánægðar, Myrtle?” spurði
hann með áhýggjusvip.
Varirnar titruðu og hún hvíslaði ofurlágt “já.”
Hann tók hatt sinn, og rétti að henni hendina
lega á hann, því þó Brian væri í snjáðum fötum,
þóttist hún sja, að þetta vseri meiri háttar maður.
‘‘Eg_ kannast ekki við það nafn,” sagði hún.
“Stúlkan sem eg leita að heitir Myrtle,” sagði
Brian-
“Ó, þér eigið við ungfrú Myrtle, já, hún er ný-
Þegar þau höfðu lokið þessum skýringum á ti4-
finningum sínum, sagði Myrtle fljótlega:
“Hvernig stóð á því að þér komuð hingað í
kvöld? Aðalerindið hefir þó ekki verið að tala við
v»
mig?
Nei, það er satt, sagði hann, “en eg var alvcj
búinn að gleyma því. Það er annars hálf einkenni-
legt. Eg er að leita að ungri stúlku —en þó eg
gleymdi henni finst mér fyrirgefanlegt, nú þegar eg
hefi fundið stúlkuna mína, eða finst þér það ekki?
— Nú, og nokkrum vinum mínum — ”
Hann þagnaði hálfvandræðalegur, því hann sá
að nú hlyti hann að segja Myrtle hver hann væri —
en hann vildi feginn draga það enn dálítið. — Hann
hafði ekkert á móti því, að vera enn um stund hinn
fátæki ungi maður — hinn stríðandi. og vinnandi
Robert Aden-
“Nú?” spurði hún og horfði brosandi og ást-
hýr til hans, þér er ekki mikið um að tala um
þessa ungu stúlku? Þú þarft þess ekki heldur, því
hér eftir skál eg aldrei vera afbrýðissöm.”
“Þú ert sannnefndur engili,” sagði hann, “en
þú skalt heldur ekki hafa neina ástæðu til að vera
það framvegis. Stúlkan sem eg er að leita að heit-
ir Constance Haliford.”
Myrtle sneri sér undan.
‘ Er það svo,” sagði hún lágt.
Já, hún hefir horfið frá heimihs ínu. Það er
dóttir Cravenstones heitins lávarðar, og á — eða
átti verksmiðjurnar, en það kemur ekki málina við,
pn hún er týnd og vinir hennar finna hana ekki, og
svo lofaðist eg til að reyna að finna hana.”
Myrtle sat grafkyr og leit undan.
“Var hún góð vinstúlka þín?” spurði Myrtle.
“Nei, því þó undarlegt sé, þá hefi eg aldrei séð
hana,jt b° leggurðu svo mikið kapp á að finna
hana, sagði hún, eins og hún skyldi það ekki veru-
lega-
“Já, það kemur hálf skrítilega fyrir,” sagði
hann, og var að velta því fyrir sér, hvernig hann
gæti„dulið persónu sína ofurlítið Iengur
“Það er mjög svo undarlegt,” sagði Myrtle.
“Hvernig lítur hún út?”
“Það er sagt að hún sé sértsaklega falleg,” sagði
i ann,„ en manstu ekki að eg sagðist aldrei hafa séð
hana.
komin inn. Ef þér viljið bíða í eitt augnablik, skal i' ^er Ser^u^ ve^ a^ leyfa mér að koma inn,” sagði
,eg segja að þér séuð hér. Hvað heitið þér?” hann- “Verið þér sælar.”
^Arl^n M eorriXi' ..M-L.'V /I. '
Aden, sagði Brian, og vilduð þér gera svo
Hún varð hissa og leit til hans — hann hafði al-
uðu peninga- Og Robert Aden; hvernig skyldi hon- | hefði vitað hvernig herbergin litu út sem hún var í
um líða? Ojæja, það var nú auðráðin gáta, hvað næst á undan.
vel og segja henni, að mig langi til að tala við hana, \veg gleymt erindinu. Nú, en það gat nú líka hafa
því eg séí vandræðum, og hafi von um að hún geti verið bara fyrirsláttur. En þegar hann var kominn
hjálpað mér.” ^út úr dyrunum, mundi hann eftir Canstance Haliford.
Konunni batnaði ekki forvitnin við þennan for- |Hann stansaði og hugsaði sig um. Hann hafði tek-
mála, og Iokaði dyrunum á eftir og var æði tíma mikið út meðan hann var þar inni, en svo barði
í burtu, því Myrtle varð hrædd, og afsagði í fyrstu Lann aftur á dyrnar og gekk inn.
,að tala við hann, en þegar hún heyrði að hann væri Myrtle sat við arninn, hélt hendi fyrir augun og
í vandræðum, og treysti henni til að geta hjálpað grét- . Hún tók ekki eftir að hann kom inn. Hann
ser, var hún ekki lengur hikandi, og hún kafroðnaði
þegar hún sagði konunni:
“Látið þér hann koma inn.” »
Hún stóð við eldinn og reyndi að sýnast ró-
leg. Þetta gat ekki gert mikið til- Hann vissi ekki
hver hún var en þó hafði hún ákafann hjartslátt, og
studdi sig við arinhylluna þegar hann kom inn í
stofuna.
Á sömu svipstundu og Brian kom inn í stofuna
og sa Myrtle, gleymdi hann alveg ungfrú Haliford,
nafnbotinm og penmgunum öllum. Hann stóð og
horfði á hana drukkinn af ást- Hún bauð honum
e , en ^e^ þegjandi, eins og henni hefði ver-
ið ogeðfelt að hann skyldi koma, og óskaði að hann
tæri sem fyrst aftur.
Hann gekk yfir að arninum og horfði inn í eld-
mn. Hann var í vandræðum með að byrja, því hon-
.um kngaði mest til að segja, að hann elskaði hana,
og hann óskaði einskis frekar en að hún yrði konan
sín.
“Þér hafið snoturt herbergi, Myrtle.” Jafnframt
hugsaði hann um sitt eigið herbergi, sem hann mundi
,álíta sem Paradís, ef að eins hún væri þar-
Já,” sagði hún, og kom til hugar, að ef hann
hann mundi taka fyrir. Efalaust giftust þau lafði
Vivian og hann, og. yrðu hvert öðru ánægðara.
Henni hafði orðið vel ágengt með síðtreyjurnar,
og þær voru búnar fyrir háttatíma- Clara ávítaði
hana fyrir að hún hafði unnið of hart. Kvöldið eftir
kom Clara með vinnulaunin, og Myrtle var glöð yf-
jr hinni ríflegu borgun. Hún leit brosandi til Clöru
þegar hún^taldi peningana. Henni hafði ekki hug-
kvæmst að hún mundi njóta góðs af þeirn kaup-
hækkun sem hún hafði sjálf fyrirskipað.
Eftir hádegi á laugardag fóru stallsysturnar út í
skóginn. Nú var vetur og þær gengu undir hinum
blaðlausu eykum, og gátu ekki setið úti, eins og
þegar þær fundust í fyrsta sinni- Þær keyptu sér te
í litlum skemtiskála, og Clara lét tilleiðast að koma
sem snöggvast inn í litlu kirkjuna, en sagði þp að
sér væri þvert um geð að koma í kirkju á rúmhelgum
dögum. Myrtle var nú ekki lengur Constance Hali-
ford, heldur að eins hin gamla Myrtle, verksmiðju-
stúlkan sem vann fyrir sínum daglegu nauðsynjum.
Meðan þessu fór fram, voru þau frú Raymond
og Brian, og ekki sízt herra Outram, utan við sig út
af hvarfi hennar. Þau vissu hvorki upp eða niður,
,en þau voru sammála um það, að halda þessu leyndu
fyrst um sinn. Lögmaðurinn hélt því fram, að jafn-
Hafið þér altaf verið hér?” spurði hann.
“Svo að segja,” svaraði hún, án þess að líta
UPP'„
“En þér eruð þó ekki ein hér?” spurði hann-
“Nei, vinstúlka mín leigir herbergi á næsta gálfi
fyrir neðan. Nú ætlum við að búa saman. Konan
sem hafði þessi herbergi er dáin, og eg hefi ekki
efni á — en það var etthvað sem þér vilduð spyrja
mig um?”
Hann stóð og starði á glæðurnar, eins og hann
hefði ekki heyrt hvað hún sagði.
“Hafið þér séð herra Schratton nýlega?” spurði
hann svo.
Hún leit til hans forviða- Skyldi hann nokkuð
vita?
Já,” sagði hún fljótlega, “það er ekki mjög
langt síðan; honum líður vel — konan hans er dáin.”
“Farið þér þá ekki til hans til að sjá um hann?”
spurði Brian, “þér fyrirgefið þó eg spyrji — ”
“Ef til vill fer eg til hans,” sagði Myrtle. “Eg
veit ekki með vissu hvað eg afræð.” Hún vissi ekki
vel hvað hún átti að segja- “Eg held að eg fari til
hans.”
“Það gleður mig,” sagði hann, og hafði ekki af
henni augun. “Það kemur sér vel að það er eirihver
sem lítur til með yður.”
stóð við snöggvast með hjartslætti, og óviss hvað
hann ætti að gera. Svo gekk hann til hennar hik-
þiust og lagði hendina á öxl hennar.
“Myrtle---------af hverju grátið þér?” hvíslaði
hann-
“Hún stóð upp snögglega, þurkaði sér um augun
pg horfði á hann: “Eg er ekki að gráta,” stamaði
hún. “Hversvegna komuð þér aftur? Eg þoli það
ekki — eg e —eg hata yður!”
Hefði hún ekki sagt þessi orð, mundi Brian eng-
an grun hafa fengið um hugarfar hennar, en þessi
orð höfðu svo djúpa þýðingu fyrir hana.
Hann tók um íbáðar hendur hennar ög leit í
augun á henni.
“Myrtle,” sagði hann djarflega, “það er tithæfu-
laust. Þér hatið mig ekki — og hversvegna hatið
þér mig, sem elska yður? Líttu á mig Myrtle, þér
vitið það vel, að eg elska yður — og þér megið ekki
reka mig frá yður. Þér megið ekki vera svona harð-
lynd við mig — þú ert sú eina sem eg elska ”
Hann þrýsti henni að sér, en hún reyndi eftir
rnætti að Iosa sig.
“Þér! /— Þér segist elska mig — og svo eruð
þér í þann veginn að giftast annari!”
Hann hló, glaður og farsæll, og þrýsti henni enn
fastar að sér.
Nei, og andlit hans ljómaði af ánægju, “Þér er-
uð sú eina sem eg elska, og sú er eg vil giftast —
ef þér viljið hafa mig — og þér viljið það, Myrtle?
Segðu það — segðu já”
Hann var eins ákafur og fljótmæltur dréngur,
og augun Ijómuðu af ást og alúð.
Lengi horfði hún á hann rannsakandi, en svo
hallaði hún sér að brjósti hans-
30. KAPITULI.
Litlu seinna er þau sátu og héldust í hendur,
sagði Brian henni frá vináttu sinni og Purfleets.
Hann sagði henni einnig frá kvöldinu er hann frels-
aði hana frá Silky Barge, og að hún ein hefði ein-
*mgis verið í huga sínum, jafnvel eftir að hún neit-
aði honum, og slepti hann ekki voninni um að fá
Jrennar. Hún viðurkendi líka að hafa elskað hann
frá hinu sama óhappakvöldi. En hún hafði verið of
stolt til þess að vilja viðurkenna það, af því hún
áleit að hann bæði sín af skyldurækni en ekki ást,
og hún duldi hann þess ekki heldur, að hún hefði
sýnt honum þennan kulda í viðmóti, af því að hún
þóttist viss um að hann ætlaði að giftast lafði Vi-
vian-
Og því^er mér óskiljanlegt hvernig þú ætlar að
mna hana, sagði Myrtle, eins og þetta væri henni
oviökomandi.
, Jn> þa^ eru yandræði,” sagði hann. “Mér
datt í hug að ef til vitl gætir þú hjálpað mér, en þó
var það að mescu leyti yfirskín til að geta fundið
þig, og nú býst eg ekki við að þú getir hjálpað mér.”
Nú, maður ætti aldrei að taka af neinu,” sagði
Myrtle hugsandi- Hefurðu mynd af henni?” spurði
hun áhyggjufull.
, “Neiv” svaraði Brian,” eg held helzt, að það
se engin ljósmynd til af henni.”
Myrtle stundi við, en var þó hughægra.
‘‘Það aðeins eykur vandræðin, er ekki svo?”
“Eg skal sjá til hvort eg get hjálpað þér, en
henm er máske ekki ant um að hún sé fundin- Þú
manst víst eftir, að mér var ekki áhugamál að láta
finna mig, og þið gerðuð ef til vill eins vel til hennar
meö þvi að hætta leitinni.”
Hann hristi höfuðið, og svo fór hann að hugsa
aætlun fynr morgundaginn, og gleymdi ungfrú Hali-
ford.
kem snemma í fyrramálið,” sagði hann.
V!ð tokum okkur langa skemtigöngu.” Á leiðinni
var hann bumri að einsetja sér að segja henni hver
hann væri. En hvert viltu að við förum?”
Ut í Epping skóg,” sagði Myrtle fljótmælt-
Ja, þangað skulum við fara,” sairtþykti hann.
ar er Ijomandi fallegt, og þangað förum við þeg-
ar við erum gift. ^Svo ferðumst við víða um og för-
um til Itahu — ” hann þagnaði snögglega, því að
hann sa aö hun varo forviða.
brosa^d'°8 ^ VærUm stórrílc>” saSði hún
Ja’ sa8^* Lann hikandi- “Um þessar rnundir
het, eg arðvænlega atvinnu — já, eg er jafnvel að
verða vel fjaður, og eg vona að við getum skrafað
svona saman, að við getum komið til ítalíu á brúð-
kaupsferðinni okkar, og það verður innan skamms ”
Hún roðnaði nú ekki, og var alls ófeimin, en
andhtið ljomaði af ást og unaði; hún hafði’aldrei
imyndao sér að hún yrði svona hamingjusöm.
Ja, ems fljótt og þér sýnist — ”sagði hún hisp-
urslaust.
Eg hefi sagt það áður, að þú ert engill,” sagði
hann og kysti hana. “En Myrtie, í rauninni ert þú
lullkomnasti kvenmaðurinn sem eg hefi þekt. Þú
kemur ekki með neinar athugasemdir — þú talar
ekki um hvað mikinn tíma það taki að fá fötin þín
í stand, og þar fram eftir götunum-”
“Það er ekki heldur svo mjög mikilsvert,” sagði
hún en stundi þó ofurlítið, því þó honum fyndist
hún fullkomin, mundi hún þó ekki hafa verið því
mótfallin að eiga vel tilbúin og nettan brúðárskrúða.
Eg get ekki keypt mér nýjan kjól, tekur þú þér
það nærri að eg verð að vera í þessum?”
“Nei, ef þér þykir ekki leiðinlegt að eg verði í
þessum snjáðu fötum,” sagði hann.”
Eg mundi giftast þér, jafnvel þó — ja, eg ætla
ekki að segja meira -— en svo höfum við þá þeim
mun meiri ferðapeninga, þegar við spörum önnur út-
gjöld.”
“Þvílík kona sem eg fæ,” sagði hann með á-
kefð. “Annað eins, að meta Italíu meira en Brúðar-
skrautið — þú ert næstum of góð, Myrtle-”
nleira. j