Heimskringla - 20.04.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐ3I&A.
jdEiMSICRINGLA.
WINNIPEG, 19. APRIL 1922
Ónytjungurinn.
Eftir FRANK I. KLARKE.
Niðurlag.
Hann nam staðar spölkorn frá tjöldunum oí?
hrópaði kveðjuorð á Krí-Indíána máli, en fékk ekkert
svar. Það var dauðaþögn, nema það sem hundarnir
héldu uppi harmakveini sínu og sem nú voru komnir
til Louis og farnir að flaðra upp á hann og hestinn.
Hann héit af stað aftur og nálgaðist tjöldin meir, en
fór haegt og gætilega. Honum leizt engan vegin^ á
þetta alt saman. Innan stundar fann hann þef nokk-
urn og ekki þægilegan, og óx fýlan eftir því sem hann
nálgaðist meir tjöldin. Nú fór honum ekki að lítast
á. Hann varð hálfhræddur, stökk af hestinum og
hljóp í spretti heim að tjöldunum. Hann leit mn í
það næsta og — hræðileg sjón — þar sá hann liggja
fimm svört og þrútin lík, karl og konu og þrjú börn,
sem dáið höfðu úr hinni viðbjóðslegu bólusótt!
Hann snerist skyndilega á hæh, í því skyni, að
flýja svo skjótt sem yrði frá þessu voða pestarbæli.
En svo alt í einu nam hann staðar aftur og hlustaði.
Ofur lágt og veiklulegt neyðaróp hafði í þessari and-
ránni borist að eyrum hans. <?pið var svo lágt, að
það líktist meira litlum goluþyt en mannlegri rödd,
en samt hlustaði hann og á sama augnabliki heyrði
hann í sama veika rómnum stunið upp einu orði:
“Vatn! ”
Það hefði verið hart hjarta, sem ekki hefði kom-
ist við af þessu andvarpi, af bænarorðunum öllum,
sem fólgin voru í þessu eina sttuta orði. Hver mundi
hafa staðist það? I sömu andránni hafði Louis
gleymt hræðslunni við sýkina, hættunni, sem hann
var staddur í, viðbjóðnum — gleymt öllu nema því,
að þarna var manneskja á lífi og þjáðist óbærilega.
Á styttri stund en þarf til þess að segja frá góðverk-
inu, hafði'Louis sótt vatn í lækinn, fundið sjúklinginn
í einu tjaldinu, lyft honum upp og hallað honum að
barmi sínum á meðan hann hélt hinum lífgandi, lengi
þráða vatnsdrykk að þrútnum, sollnum vörunum.
Þessi eini. langt leiddi sjúklingur, sem eftir var á
lífi í tjöldunum, var ung stúlka af Krí-Indíána ætt.
Hún hafði enst lengur en allir hinir, hafði hjúkrað
þeim einum eftir annan, á meðan kraftar hennar
leyfðu. En svo að lyktum greip sýkin hana líka. Þá
var enginn til, sem gæti rétt henni hjúkrandi hönd og
lagðist hún því niður til a$ deyja. Þegar Louis fann
hana, var hitinn mesti burtu. Lífsaflið hafði mátt
meira en dauðinn, og lifnaði hún við, af því hjálpin
og hjúkrunin fékst einmitt þegar mest lá á. Það var
greinilegt, að hún átti honum líf sift að launa. Hann
gerði henni laufskála á lækjarbakkanum, gerði þar
dyngju af heyi og laufi og ofan á hana breiddi hann
svo ábreiður sínar. I þenna skála flutti hann svo
sjúkhnginn og lagði hann á þessa tillölulega mjúku
sæng og hlúði að henni með ábreiðum sínum. Að
þessu búnu fór hann að hugsa um hina dauðu, — ell-
efu talsins. Verkfæri var engii/að fá í grendinni,
nema eina skógaröxi, en með henni og höndunum
tókst honum einhvernveginn, með ósegjanlegu erfiði,
að grafa svo stóra gröf, að líkin öll komust í hana.
Þannig tókst honum að ausa alla þessa vesalinga
moldu, og að.því búnu brendi hann öll tjöldin og alla
muni, sem höfðu tilheyrt Indíánunum. Þetta sjálf-
fyrirsetta mannkærleikansverk var bæði þreytandi og
viðbjóðslegt í hæst máta, og var Louis bæði úttaug-
aður og veikur af viðbjóðnum, þegar verkinu var
lokið. -* -3' *
Indíánastúll^an hrestist nú óðum og sagði hún
honum, hvernig stóð á þessum litla hóp. Bólusóttin
hafði gosið upp í meginflokk Krí-Indíána og tóku
leiðtogarnir þá undireins það ráð að sundra flokkn-
um, að skifta honum í smáhópa, er hver héldi sig frá
hinum. Var það gert í þeirri von, að þá yrði tekið j
fyrir útbreiðslu veikinnar. Hvaðan drepsóttin kom, |
var óvíst, en ætlað að hún hefði borist með Blood- og
Sarcee-Indíánum sunnan frá Skógafjöllum og ná-
grannahéruðunum, því þar var sagt að sóttin væri í
algleymingi sínum.
Louis hlustaði á sögu hennar með athygli og þótti
alvarlegt málið. Hann vissi að -veiðimannaflokkur-
inn, sem hann hafðr verið rekinn úr, var á vesturleið,
á slóð vísundanna. og að veiðimennirnir þannig
stefndu beina leið að sjálfri uppsprettu bóluveikinn-
ar. Ef svo heppilega hefði til tekist, að þeir hefðu
ekki enn rekist á neina þessa ógæfusömu Indíána,
sem, tvístraðir í smáhópa, voru að flýja í allar áttir
undan drepsóttinni, var hugsanlegt, að enn ynnist
tími til að ríða í veg fyrir þá og afstýra voðanum
með því að snúa þeim aftur. En nú var Louis sjálfur
að veikjast, orðinn ófær til ferða. Það var ekki hægt
að misskilja seyðings-verkinn í öllum líkama hans,
pínuna, sem ætlaði að kjúfa höfuðið, ofsa-hitann og
sviðann í augunum, eða breiskingsþurkinn í kverkum
og munni. Hann var máttfarinn og svo mikil þyngsli
og drungi yfir honum, að hann gat naumast gengið
og ekki nema með því að reika. En hvað sem því
leið, þá skyldi nú^af stað, gera tilraunina undir öllum
kringumstæðum.
Indíána-stúlkan, sem nú var sjálfbjarga orðin,
gerði sitt til að aftra honum. “Vert þú kyr, bróðir,”
sagði hún. “Þig skortir krafta til að framkvæma
það, sem þú hefir sett þér fyrir. Hin vonda veiki er
búin að grípa þig nú þegar, og áður en þú kemst langt
áleiðis, sortnar þér svo fyrir augum, að sjónin fer al-
veg, og hver verður þá til að leiða þig til þíns fólks.
Nei, vert þú kyr og eg skal annast þig, þegar máttur
þinn er þrotinn. Þegar þú svo ert búinn að ná þér
aftur, skulum við bæði fara og aðvara veiðimenn-
ína.
En Louis gaf sig ekki fyrir nokkrum röksemdum
eða bænum stúlkunnar. Hann hafði tekið í sig að
reyna þetta og tilraunin skyldi gerð, þó það kostaði
lífið. Hann steig því á bak hesti sínum og hélt af
stað í suðurátt. Hann hugsaði sér að stefna svo
vestarlega, að þegar á slóðir vísundanna kæmi, gæti
hann fest upp einhverskonar auglýsingar, sem und-
anreiðarmennirnir sæju og skildu, þó aldrei sæju þeir
hann sjálfan. Tækist honum þetta, gesði minst til,
hvað um hann sjálfan yrði. Hann var búinn að lifa
enda of lengi, eins og stóð. Sorgar- og smánardagur
hans hefði átt að vera hans hinn síðasti. Tækist hon-
um að aðvara sína fornu flokksbræður nú og vernda
þannig alla sína litlu vini, sem í förinni voru, og mæð-
urnar þeirra góðu og hana Maríu, hana Maríu hans,
þá var æfi hans ekki til einkis. Hann léti þá lífið í
sannarlega góðum, göfugtim tilgangi. Veikur," eins
og hann var, kepti hann áfram og knúði hest sinn
Syrgjandi.
Eftir A. W. LIGHTBOURN.
Þegar fram á brúnina kom, og komið var á enda
plógfarsins, sneru hestarnir við til vinstri, og var ekki
iaust við að þeim stæði stuggur af að fara framar.
Þarna var sem sé snarbratt og áin og vatnið fyrir
neðan. Þeir stiltu sig þó strax, og nú áttu þeir að
fá ofurlitla hvíld, áður en þeir lögðu næstu umferð
undir plóginn. Þegar þeir höfðu kastað mæðinni
fóru þeir að fá sér tuggu af hinu græna grasi, sem í
svo ríkum mæli var fyrir fótum þeirra.
Eg batt taumana við plóghölduna. Eg ejálfur
var ekki á móti því að sanzað væri ögn.
Eg gekk fram á brúnina og stóð með hendurnar
á mjöðmunum, og var í baráttu við sjálfan mig um,
hvort eg ætti að klifra niður brattann og fá mér kæl-
andi og svalandi drykk af hressandi og hreinu vatni
úr ánni sem rann þar í vatnið stóra, eða þá hvort eg
ætti heldur að hvíla mig í nokkur augnablik, jafn-
framt og eg hvíldi hestana. Ef að löngun mín hefði
mátt ráða, hefði eg vafalaust farið þegar í stað nið-
ur að ánni, þegar mér kom það til hugar, en hugsun-
in um að þurfa að klifra aftur ulpp, kom mér til Vó
hika, og á endanum komst eg að þeirri niðurstöðu
sem mest hann mátti. Hvað tíma leið vissi hann ekk-: að betra væri’að fá hvíldina og vera með þurrar
ert og var hka sama um það. Og hann fann ekki til, kverkarnar. Eg sneri mér því ér hæl,vnærri því sorg-
tímalengdarinnar, nema þegar hann mátti til að á litla bitinn, sem eigi svo ósjaldan kemur fyrir okkur, þeg-
stund endur og sinnum til að hvíla sinri góða og þolna (ar þurfum að neita okkur um eitthvert smáræði
reiðhest og gefa honum tækifæri til að kroppa gras : sem gæti aukið ^ vellíðan okkar
og velta sér. Þó hann syfjaði, þorði hann ekki að | Eg senri mér því í hálfhring frá vatninu, en þá
sofna. Hann þorði ekki einu sinni að njóta hvíldar- var þaig sem rykug og stór stígvél vöktu alt í einu
athygli mína. Stígvélin voru í svo undarlegu sam
ræmi við jörðina þarna sem þau voru, að eg gat
. ekki annað en horft á þau í nokkur augnablik; en
í þau hrifinn. Það voru sjaldgæf augu, með ein
hverri óskiljanlegn dýpt af sorg — og þau voru sí
innar og setjast eða leggjast niður, en var altaf á rjátli
þó hann skjögraði á fótunum, þegar hann var ekki í
hnakknum og á ferðinni. Altekinn af banvænni
veiki og úttaugaður af þreytu, stóð bann með vak- smátt og smátt lögðu þau meira undir sig, og leituðu
andi auga á verði og varðist dauðanum, sem lá í Ieyni hærra — brúnar buxur með knépokum, þarnæst
í grendinni. Svo ofsaleg var hitasóttin orðin, að bómullar skyrta með nokkrum silkiröndum, og svo
hann sá hræðilegar ofsjónir með köflum. Allskonar sterklegir handleggir, og að síðustu einkennilegt
voða-myndir voru á vegi hans og hvervetna umhverf- andlit með djúpum, brúnum augum. Þegar eg hafði
is hann. Djöfullegar raddir öskruðu í eyru hans og uppgötvað þessi augu, gat eg ekki annað en starað
ógnuðu honum með allskonar bölbænum og skelfing-
um, er biðu hans. Annan sprettinn gerði þetta
fjandasafn gys að honum og rak svo upp helvízkan og æ á hreyfingu
hlátur. En þrátt fyrir öll þessi undur og skelfingar | “Sæll veri ’ann!’’ sagði eg og gat ekki Ieynt
gugnaði Louis ekki, en hélt hestinum á jöfnu, þéttu undrun minn yfir því að vera ekki einn.
brokki í suðvestur. Hann fann ekki til sviðaverksins,1 “Sæl1- kunningi! Getur þú sagt mér hvar Fiski
er læsti sig um hvert hans bein og hverja taug. Hann klettur er ?” var spurt með djúpri en mjúkri rödd.
hugsaði um eitt, og eitt einungis og hafði eina einustu 1 Fiskiklettur? Eg má segja að hann sé um
hugsun og hana svo aðkvæðamikla, að hún yfir-,tvær mílur ut með vatninU, eða um mílu fyrir utan
^næfði allar þjáningar líkamans, þá, að geta aðvarað nesið M arna,” og eg benti honum með hendinni
veiðimennina. Hvað lengi hann hafði verið é ferð- * áttina- ~ “En hvaða erindi att Þu þangað? Hann
inni, vissi hann ekki, og ekki heldur, hvað langt hann er um halfa mílu frá næsta húsi, en það er þó aðeins
var kominn. En þohnn ems og reiðhesturinn var, kofagarmur sem eElíl hefir venð notað fyrir rrianna-
var hann orðinn uppgefinn. Hann titraði allur og bústað í mörg ár?” — Spurningin varð til fyrir ein-
skjögraði svo, að honum lá við falli í hverju spori, !skæra undrun ^ess er SpurSÍ’ ^VÍ hver hafði nokkurn
þegar hann að morgni dags, réttum sólaruppkomu,
kom á hæð eina litla og sunnan undir henni blasti við
alfaravegurinn vestur að Skógafjöllum. Þegar á
hæðarbrúnina kom, nam vesalings skepnan staðar og
hneggjaði hátt. Vakti það Louis upp af dvala, sem
á honum var og var hann þegar með sjálfum sér aft-
Samtímis \ar hinum slæpta reiðskjóta svarað.
ur.
J tírna heyrt ókunnuga spyrja um Fiskiklett? En áður
en eg hafði þó farið nánar út íþetta, áttaði eg mig
á að þetta gat verið óþægileg spurning. -
“Fyrirgefðu ef eg er að skifta mér af því sem mér
kemur ekki við,” sagði eg afsakandi. “Það eins og
var óvart hjá mér, þar sem enginn býr á löndunum
þar í kring, og óvanalegt að nokkrir fari þangað
Það hneggjuðu hestar á sléttunni niðri undir brekku-, ut‘
barðinu. Louis rétti úr sér eins og hann gat og
rýndi út yfir sléttuna. Sjón hans var'óðum að þverra
og alt, sem hann leit á, virtist honum blóði drifið. 1
gegnum þessa blóðlitu þoku kom hann þó auga á tvo
menn niðri a sléttunni, er riðu geyst og stefndu í vest-
urátt. Það voru fyrstu undanreiðarmerin veiðimann-
anna.
“Hó, hó,” hrópuðu þeir og námu staðar niðri fyr-
ir brekkunni: : “Néi, heilaga nafnið!” sögðu þeir
svo í senn. “Þetta er þá Lojais! Heyr þú, drengur!
Hvað ert þú að gera hér?”
“Bíðið þið svolítið!” svaraði Louis og hrópaði
svo hátt sem hann gat. “Gangið ekki fótmáli nær
mér, ef þið viljið halda lífi! Pestin, bólusóttin er
alstaðar vesturundan! Til búðanna með ykkur!
Til baka strax! Heim með ykkur öll til bygða!
Segið Mar......” Hér þraut rómurinn og hér þraut
lífsaflið. Endirinn á nafni ástmeyjar hans dó á vör-
um hans í titrandi, grátþrungnum stun. Samstundis
hneig hann af hestinum, hreyfingar- og meðvitundar-
laus. Þegar hesturinn Iosnaði þannig alt í einu við
byrði sína, gerði hann tilraun til að nálgast hina hest-
ana, en veiðimennirnir brugðu byssum sínum upp að
öxlinni og hleyptu af og hneig hann þar dauður nið-
ur í brekkunni. Án nokkurs undandráttar sneru
veiðimennirnir við og hleyptu á harðasprett austur
sléttuna, eins og væri óvinurinn ‘sjálfur á hælum
þeirra Og hver í kapp við annan, öðrum í nágrenn-
inu til viðvörunar, orguðu þeir svo í sífellu: “Bólu-
sóttin! Bólusóttin! ”
“Guði sé Iof! Hitinn er úr honum. Hann
lifir! ”
Þessi orð, töluð í lágum, þýðum og kunnuglegum
róm, léku um eyru Louis, er hann vaknaði, að honum
virtis.t við það, að kaldri en mjúkri hönd hafði verið
þrýst að enni sér. Hann opnaði augun, en hægt og
seint og þreytulega, og það, sem fyrst mætti þeim,
var góðmannlega andlitið hans “faðir” Lachase, er
brosti blíðlega framan í sjúklinginn. En þar var
líka uppi yfir honum annað andlit, — andlit, upp-
Ijómað af elsku og nývakinni von, — andlit ástmeyj-
arinnar, andlit — Maríu.
^ndir.
“Það gerir lítinn mismun,” sagði hann og I.Ió
við. “Sannleikurinn er sá, að eg hefi neyrt klettsins
getið — og eg hefi aldrei séð hann.”
“Mér hefir verið sagt að kletturinn væri í lögun
líkt og fiskur. Eg hefi þó aldrei séð hann, og ef til
vill sé eg hann aldrei.”
“Já,” sagði hann en hafði augun á skipi í fjar
lægð er var á siglingu framhjá. — “Jú, jú, það er
nú einmitt það sem mér var sagt. og hann á sír sögu:
alt á sér einhverja sögu, eins og þú veizt.”
“Mér var ókunnugt um að Fiskiklettur ætti sér
sögu,” sva aði eg.
“Já, eg hafði heldur ekki gert mér það í hugar-
lund,” hélt hann áfram. “Bændur hugsa um lítið
annað nú á dögum en uppskeru og kornverð. En eg
þykist þó sjá, að þú ert ekki einn í þeirra tölu.”
Hann horfði yfir akurinn sem eg hafði verið að
plægja, og var auðsjáanlega að veita illgresinu eft-
irtekt og þessum sjö löngu, krókóttu plógförum.
Hann brosti hlýlega.
“Nei, eg er fremur ókunnugur hér sjálfur,” sagði
eg. “Eg er svo að segja nýkominn aftur heim, og
lagði fyrir mig landbúnað, þar sem ekkert annað
betra var að fá.” ^
“Já, þú hefir verið fyrir hándan.” og hann virti
mig nákvæmlega fyrir sér. “Eg þóttist vita það á
því hvernig þú komst mér fyrir sjónir. — Nei, ekký
stríðsslitinn eða úttaugaður — en — bara — eg
get hér um bil ætíð séð það — það breytir mönnum
einhvern veginn.”
“Er langt síðan að þú komst?” spurði eg hann.
“Það er komið hátt á árið.” Hann hreyfði hægri
hendina sem var honum svo að segja gagnslaus.
“Eg hefi unnið á skrifstofu síðan eg kom. — Lok-
aður inni sem fugl í búri. Guð má þó vita að eg hefi
haft sterka löngun fyrir útiloftið.” Hann þagnaði
hér og f hugleiðingum sínum fór hann eins og ósjálf-
rátt að sparka steinnibbum fram af brúninni, og var
ekki að hlífa stóru rykugu skónum sínum, eins og
þau væru ekki til annars gerð.
Eg settist niður á brúnina og fór að dingla þar
fótunum í lausu lofti. Hann settist niður við hliðina
á mér.
“Eg vona að torfan sú arna
okkur,” sagði hann fjörlega.
láti ekki undan
“Sömuleiðis hér, og það mjög innilega,” sagði
eg og hugsaði um það hvað það mundi vera óþægi-
!egt að Iosna þarna úr háa lofti og velta síðan eins
og bolti niður alla þessa brekku, og láta síðan vatn-
ið taka á móti sér.
“Brattinn er allmikill með köflum,” sagði hann.
“Já, það er ekki laust við það, og þegar neðar
dregur fer hún að verða töluvert klettótt, og eigi
óvíða dálagleg hamrabelti, ekki minna en hundrað
fet.”
“Já, auðvitað, miklu fleiri en sjáanleg eru hér
að ofan.” Hann tók upp steinvölu og kastaði henni
með afli miklu, en það var rétt svo að hún næði
vatninu. Eg reyndi að leika þetta eftir honum, en
dró iþó ekki eins langt og hann.
“Já, það er talsverður spölur,” sagði hann hugs-
andi, og horfði á óhreina fingurna.
“Hvernig er því varið, að þú dregur lengra með
vinstri hendinrii en eg með þeirri hægri?” spurði eg
“Það kemur til af því að eg nota hana helmingi
meira,” sagði hanun fyndnislega. Líkt og hann væri
að hugsa upphátt, hélt hann áfram: “Einungis við
skriftir í loftlítilli skrifstofu, allan daginn og alla
daga. Já, auðvitað, og þá var það sem White sagði
mér söguna um Fiskiklett, og eins og þú getur nú
séð, þá er eg nú hér kominn til að sjá hann sjálfur.
I Japan, Indlandi eða jafnvel Suður-Afríku mundu
menn ekki leggja mikið á sig til að sjá slíkan klett
sem Fiskiklett, en — hér í þessu landi! Þar sem
fólk dreymir ekki um annað en peninga — og les
ekki annað en það sem skrifað er á dollarana —
er öðru máli að gegna — og eg varð að sjá þenn-
an stað.”
Mér fanst þetta næstum því dularfult. Gestur
minn leit þó ekki út fyrir að hafa sloppið af geð-
veikrahæli. — Hvað bjó undir þvf er hann talaði
um? Forvitni mín var nú vöknuð. Eg leit yfir til
hestana, til að ganga úr skugga um að þeir væru
þar/ennþá. Einn þeirra stóð á þrem fótum, en hinir
voru ennþá að bera sig eftir björginni.
I fjarska — ef til víll um fimm mílur undan landi
— buslaði flutnsingsdallur áfram á hinu bláa, víða
vatni. Við og við flaug máfur með vængjaþyt yfir
höfðum okkar, ekki til annars enl að rjúfa þö, úna
sem þarna átti heima. Að baki mér voru þessar sjö
plógumferðir eftir endilöngum akrinum, en að öðru
leyti stóð jarðargróðurinn óhreyfður. Náttúru-
barnið fann að hér var ríki þess. Landbúnaðarmað-
urinn leit á þetta öðrum augum. Hann gat ekki virt
fegurð hins græna og nýja grass, eða hina óbreyttu
fegurð fífilsins. Landið það arna gaf honum óspilt
til kynna örðugleika og vandræði. — Eg var neydd-
ur til að líta á það augum landbúnaðarmannsins.
Hestarnir mínir voru heitir og slæptir, og aktýgin
skyldu mörk sín eftir á þeim.
“Hvernig hljóðar sagan um Fiskiklett?” spurði
eg, en bætti þó strax við: “Það er að segja, sé það
ekki einkamál.”
“Nei, það er ekki einkamál, eða að minsta kosti
hefi eg ekki kynst því fólki sem við þá sögu er riðið.
Það var ekki fyr en í gær að eg heyrði söguna. —-
Það skeði fyrir mörgum árum síðan, þegar búgarð-
arnir hér í kring voru ákaflega víðáttumiklir, og
mikill hluti þess landflæmis var óruddur. — BjöIIur
voru á þökum sumareldhúsanna, sem víða var ekki
nema ómerkilegur skúr, sökum þess að þá brendi
fólk að mestu leyti við, og vönduð eldhús mundu
hafa orðið óþolandi heit. Kvenfólkið hringdi bjöll-
unni þegar maturinn var tilbúinn fyrir karlmenn er
unnu út á akri, svo enginn tími færi til ónýtis.
“Maður að nafni Crow var eigandi að einum arð-
vænlegasta búgarðinum her i sveitinni. Ibuðarhus-
ið var heldur óásjálegt, með vilhvínívið er vafði sig
upp með veggjum þess en fallegum og þykkum búsk-
um alt í kring. Það var nálægt vatninu og ekki langt
frá Fiskikletti.
“Crow átti dóttir eina barna, og var hún vön að
hringja bjöllunni klukkan tólf og svo aftur klukkan
sex, til að kalla á' hann heim til þeirrar beztu mál-
tíða sem fáanlegar voru í allri sveitifini, að honum
fanst. Hún var mjög elskuverð stúlka, og eins og
nærri má geta, þótti öllum sveinunum í nágrenninu
sem það mundi bezta gjaforðið sem hægt værf rið
íugsa sér. Crow vildi gifta hana einhverjum af son-
um nágrannazsinna, svo þegar annarhvor kadaa.ia
írykki upp af væri hægt að vinna bæði löndin sem
eitt — rétt eins og landflæmið væri ekki nógu mik-
ið fyrir. — En stúlkan mátti ekki heyra það. “Eg vil
íeldur líta eftir þér eins lengi og eg má, og vil ekki
giftast,” sagði hún við karl föður sinn. — Ef lil
vill hefir ástæðan verið sú, að hún hafi lært það af
móður sinni, að það væri ekki eftirsoknarverð staða
að vera bóndakona, og eg get þess til að hún muni
íafa haft svona hérumbil rétt fyrir sér.”
“Ungur skólapiltur vann hjá Crow gamla í sum-
eyfi sínu. Hann var dreymandi og fíngerður ung-
lingur, og ef til vill var það mögulegt, að hann væri
ekki ákaflega hrifinn af harðri líkamsvinnu, en hann
gerði þó sitt bezta, og hélt það furðu vel út. Áður
en langt um leið fór það að hafa nýja þýðingu fyrir
dóttir Crows gamla að hringja bjöllunni á sumar-
eldhúsinu, og fyrir unga skólapiltinn fór það að
þýða meira en bara góða máltíð og dálitla hvíid.
— Það fór að hljóma M-a-r-j-a, M-a-r-j-a. Og
Marja byrjaði á því aftur að færa þeim drykkjar-
vatn út á akurinn þegar heitt var, eins og hun hafði
gert áður en móðir hennar dó.
“Crow hafði það fynr sið að fara reikandi yfir
land sitt eftir kvöldmat, eða rétt í Ijósaskiftunum,
en á meðan hjálpuðust þau Marja og skólapilturinn
ungi, að þvo upp mataráhöldin og taka til eftir mál-
(NiSurlag á 7. síðu)