Heimskringla - 26.04.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
JElMSlíftlNGLA.
WINNIPBG 26. APRIL, 1922
Giataði faðirinn
Eftir Jack London.
Axel Thorsteinson þýddi úr ensku.
Josiah Childs Ieit venjulega út eins og þeir menn
af kaupsýslustétt líta út, sem náð hafa efnum og
áliti. Hann skrýddits sextíu dala fötum, af því tagi,
sem manni af hans stétt hæfir, skórnir voru gerðir
með það fyrir augum að vera bæði þægilegir og
snotrir, flibbar hans og slíkt var sem gengur og ger-
ist í hans stétt og náði dirfska hans hvað klæðnað
snerti hámarki sínu, er hann keypti nýtízku kúfhatt.
Borgin Oakland í Californiu er alls ekki neinn deyfð-
arlegur sveitarbær, og Josiah Childs, sem leiðandi
matvörusali þessarar fjörlegu borgar í vestrinu úti
klæddi sig, át, drakk, lifði, lék sinn part — eftir því.
En þenna dag, rétt áður en morgunösin byrjaði,
lá við að útlit hans gerði það að verkum, að búð-
arfólk hans næstum gleymdi að gegna sínum venju-
legu störfum í svip. Ekki svo að skilja, að það lægi
við uppþoti. Nei, nei! En af þessum orsökum notaði
búðarfólk hans hálfa stund þessa morguns, vægast
sagt, fálms og flausturslega. Fyrir utan búðina voru
tveir ökumenn, í þann veginn að leggja af stað með
keyptan varning til borgarbúa ýmissa. Josiah Childs
kinkaði kolli til þeirra og leit svo eins og venjulega
á þann hluta byggingar sinnar, sem að götunni vissi,
þar sem letrað var með stórum stöfum:
REIÐUVERZLUN JOSIAH CHILDS.
Stafirnir voru hæfilega stórir, svartir og gyltir,
sem eins og létu manni detta í hug höfðingjanna
rugsaði hann, getur grætt fé og gert ö!J þau glappa-
skot, sem hann gerir, hvað er þá mér ei fært, mér,
Josiah Childs, alinn upp í Conecticut?
Það var eins og þyrstur einsetumaður sæi bikar
barmafullan af göfugu víni, er Josiah kom
vestur og leit þar líf í öllu, líf, líf, lííf! Viðbrigðin
voru svo mikil eftir þrjátíu og fimm ára dvöl í East
Falls, þar sem hann hafði unnið sem búðarsveinn í
aðalbúðinni, sem auðvitað var kytra, í fimtán ár.
Blóðið hitnaði í æðum Josiah Childs, er hann
hugsaði um alt, sem hægt væri að gera vestur þar.
En hann hugsaði sitt ráð gaumgæfilega, hvert smá-
atriði tók hann til yfirvegunar. Frístundum sínum
varði hann til þess að kynnast Oaklandi, fólkinu,
sem þar bjó og hvernig það fór að því að græða fé,
og hvernig það eyddi því og hvar. Hann gekk um
aðalgötur borgarinnar og athugaði þyrpingarnar,
fólksstrauminn; hann tók eftir hvert flets fólkið fór
til þess að kaupa varning sinn. Hann jafnvel stóð
á götuhornum og taldi mengið. Vasabck hans var
full af tölum, sem hann bar saman á kvöldin, er heim
kom.
Hann kynti sér lánsverslun og lánsverslunar að-
ferðir, sem voru margvíslegar og frábreytilegar í
hinum ýmsu bæjarhlutum. Hann vissi, von bráðar,
hvert var kaupgjald manna á því og því svæði og
Washingtongötu. Og þá var það að Josiah Childs j /irðast vera það — eins og þegar hann fór. Og
nítÍTti.UocFÍním á Rr«pdwav nm lanvt ára- \gatha gat gert eins og henni sýndist, hvprt hún vildi
leigði nýtízkubyggingu á Broadway, um langt ára
bil, og var svo um hnútana búið, að hann hafði
fyrsta rétt til þess að kaupa — fyrir ákveðið verð.
Seinna, þegar fólkið fór aftur að þyrpast á Broad-
way, þá sögðu menn, að Josiah Childs væri heppinn.
Og þeir hvísluðu því hvor að öðrum, að hann hefði
grætt um fimtíu þúsund á því arna.
Þessi búðin hans var öðru vísi en hinar, sem
hann hafði áður haft. Og öðru vísi var um hnútana
búið. Engin kjarakaup. Alt með hæsta verði, en af
allra beztu tegund.
Hann ætlaði sér að ná í viðskifti efnaða fólks-
ins. Og það tókst. Að eins þeir, sem höfðu ráð á að
borga meira en 10% dýrara en annarsstaðar, skiftu
við Josiah Childs. Öll afgreiðsla þar var þann veg,
að alt ‘efnaðra’ fólk skifti við hann. Það mátti til,
virðingar sinnar vegna. Hestar hans voru dýrgripir
mestu og vagnarnir skrautlegri en hjá nokkrum öðr-
um kaupmanni. Og hann borgaði ökumönnum sín-
um, þjónum og bókhöldurum hærra kaup en nokkr-
um öðrum datt í hug. Þessvegna náði hann í hæfa
menn, sem'náðu hylli hans sjálfs — og viðskifta-
vina hans. I stuttu máli, ef nöfn þeirra, sem verzl-
uðu í Reiðuverzlun Josiah Childs, hefðu verið birt,
hefði það verið nokkurskonar “efnaðra fólks regist-
slátra alikálfi eða ekki. Snauður vildi hann heim
Koma, heim til East Falls, og bera þess ljós merki í
klæðnaði sínum, og vita hvort hann gæti fengið aft-
ur stöðuna sína gömlu sem þjónn — aðalmatvöru-
búðarinnar í East Falls. — —
Þegar hann hafði kvatt fólk sitt og gekk út á
götuna, voru þar fimm af vögnunum hans fyrir. Menn
hlóðu þá allskonar varningi. Han nleit á þá, dálítið
hreykmslega, horfði sem snöggvast á svörtu og
gyltu stafina og gaf sporvagnsstjóranum merki um
að stöðva.
ur
gerði sér það að reglu, að kynnast eigi síður fá
tækrahlutanum í borginni niður við sjóinn heldur en Og til þess að slá naglann á höfuðið — San
aristokratiska hlutanum, Lake Merit og Piedmont. Francisco landskjálptinn og eldsvoðinn var um það
Og hann kynti sér Vestur Oakland, þar sem margt i leyti, og hundrað þúsund manns flutti skyndilega
var um járnbrautarmenn, og Fruitvale, í hinum endajyfir víkina til Oakland. Og ef nokkur makaði á því
krókinn var það Josiah Childs.
— Og nú, eftir tólf ára dvöl í Oakland var hann
ekki kom auga á, var undrunar og háðssvipurinn á halda. Og Josiah var maður snauður þá. Svo hann
andlitum ökumannanna.
“Sástu skrúðann, Villi?” '
“Og kúfinn?” sagði hinn.
“Skyldi hann ætla á grímudansleik?”
“Eða á fund félagsins “Viltra veiðimanna” ?”
“Eða á bjarndýraveiðar?”
“Eða til þess að sverja af sér álög og skatta?”
“Þeir segja, að hann ætli austur á bóginn. Monk-
ton segir, að hann ætli beint til Boston.”
Ökumennirnir stóðu armslengd hvor frá öðrum
og féllust svo í faðmlög. Þeir hlógu sig máttlausa.
Því klæðnaður Josiah var það, sem í svip lét þá
gleyma öllu öðru.
Hatturinn hans var gulbrúnn á lit, John B. Stet-
son hattur, með mexikönsku leðurbandi. Hann var
í blárri flannelsskyrtu. Hálsbindið eldrautt. Jakk-
inn úr grófgerðum baðmullardúk og rákaður. Buxur
úr sama efni og brotnar í skó niður, svo sem títt er
um landkönnunarmenn og göngugarpa.
Það hér um bil leið yfir einn búðarþjónirín, er
hann kom auga á húsbónda sinn. Monkton, sem var
nýorðinn yfirmaður, glápti og góndi sem snöggvast,
en náði Iþó fljótlega valdi yfir sér. Bókhaldarinn,
ung stulka, leit a hann andartak. Svo grufð: hún sig
yfir bækurnar til þess að dylja hláturinn.
Josiah Childs varð alls þessa var. En honum stóð
bæjarins, þar sem uppgjafabændur bjuggu.
Broadway (Breiðgata), aðalgatan, í miðhluta, BBBHBBBHBHBBBBBBHBHB
bæjarins, þar sem búðir voru í hverju húsi, var gat- í þann veginn að leggja af stað til East Falls, Con-
kryddmeti og alt af bezta tagi (svo sem auðvitað an sem hann ákvað að koma upp búð við. En ennþá necticut. f þessi tólf ár hafði hann ekki fengið bréf
var um verzlun, þar sem alt var selt tíu af hundraði hafði enginn matvörusali verið svo fífldjarfur, að frá Agöthu og ekki einu sinni séð ljósmynd af henni
dýrara en annarstsaðar). En það, sem Josiah Childs ráðast í slíkt. En til þess arna þurfti hann á fé að og drengnum þeirra.
Agatha og hann höfðu aldrei átt skap saman. Hún
byrjaði norðarlega á Filbert stræti, þar sem naglarar J réði lögum og lofum á heimilinu. Hún var orðhvöss,
bjuggu. Naglaverksmiðja þar í nágrenninu. Hálft skörp. Karakter hennar var sterkur; siðferðishug-
ár leið. Tveir eða þrír matvörusalar þar í nágrenn-1 myndir hennar þröngar og upp á gamla móðinn.
inu urðu gjaldþrota. En Josiah Childs varð að stækka Henni var það ekki gefið að laða aðrar manenskjur
um sig. Hann vissi, að það borgaði sig að selja mikið, \ að sér. Josiah botnaði eiginlega aldrei í, hvernig í ó-
\ þótt ágóðinn væri smár á sumu; hann vissi og, að sköpunum það vildi til, að hann giftist henni. Hún
mikils var um það vert, að hafa góða vöru á boð- J var barnakennari. Og hún var hötuð af æskulýðnum
stólum og að vera hreinn og beinn í viðskiftum sín- j fyrir strangan aga. Enginn lærisveina hennar unni
um. Og ennfremur vissi hann, að það borgaði sigjhenni. Og þegar hún giftist, þá var giftingin eigin-
að auglýsa. Á hverri viku seldi hann einhverja sér- lcga aðeins lærsveinaskifti. En nú var það Josiah,
staka matvörutegund undir innkaupsverði. Eini búð-Jsem fékk að kenna á því. Og hvernig þac atvikaðist,
armaðurinn hans gaf honum í skyn, að slíkt mundi j að þau giftust, var eins og lsak frændi Josiah, eitt
leiða til gjaldþrots, að selja smjör fyrir þrjátíu og sinn sagói við hann:
fimm cent, sem keypt var inn fyrir þrjátíu, eða að | "Josiah, þegar Agatha klófesti þig, va> vist sókn
selja kaffi á átján cent, sem keypt var inn fyrir tutt- hennar hörð. Hún var víst altaf sterkari en þú. Eða
ugu og eitt cent. En húsmæðurnar í nágrenninu kannske þú hafir fótbrotnað og ekki getað komist
komu til þess að kaupa þessar vörur. Og þær keyptu í burt?”
þá venjulega eitthvað um leið, sem Josiah græddi á. j “Isak frændi,” sagði Josiah. “Eg fótbrotnaði
En mest var um það vert, að fólkið á»þessu svæði ekki. Eg hljóp eins hart og eg gat, en hún náði mér,
kyntist Josiah Childs og þyrpingin í búðinni hans var þegar eg var yfirkominn af mæði.”
bezta auglýsingin. j “Mæddist ekki sú gamla, ha?”
En Josiah lét þetta ekki stíga til höfuðs sér um! Isak hló við.
of. Hann vissi vel á hvaða grundvelli velmegun hans j “Við höfum verið gift í fimm ár,” sagði Josiah.
var bygð. Hann kynti sér alt, sem að naglaverk-;“Og hún hefir borið hærra hlut í öllu til þessa.”
smiðjunni Iaut, uns hann vissi eins mikið um hana og j1 “Og mun héðan í frá sem hingað til,” sagði Isak.
_ eigendurnir sjálfir. Áður en það einu sinni fór að j Þessi samræða átti sér stað skömmu áður en
á sama. Hann ætlaði áleyíi, gefa sjálfum sér hvíld kvisast, að naglaverksmiðjan stæði sig illa, hafði Josiah fór vestur. Og hún varð til þess, að Josiah fór
um stund. Og hugur hans var fullur fyrirætlana og Josiah selt verslun sína fyrir peninga út í hönd —j að hugsa margt. Auðmjúkur var hann að vísu, und-
eftirvæntinga um þetta æfmtýralega leyfi, sem nú °8 fór á stúfana að Ieita að nýjum stað. ‘ Ít stjórn Agöthu, en hann var hraustur og frjálslynd-
var að byrja. Sál hans geymdi gamla mynd af East Næsta búðin hans var á Adeline götunni. í þeim Jrur og langaði út í lífið. Hann var aðerns þrjátíu og
Falls (Austurfossum) í Connecticutríkinu austur við j>æjarhluta bjó fólk sem hafði föst Iaun. Þar hafði þriggja og fólk í hans ætt náði háum aldri. Óþolin-
Atlantshaf, gamlar myndir, endurminningar frá þeim hann' fjölbreyttari varning á hyllum. Og vandaðri. j mæðin svall honum í brjósti. Hann hugsaði til þess
stað, en þar var hann borinn og barnfæddur.
Honum var það vel ljóst, að Oakland var meiri
Og hann dró að sér fólkið sem fyr. Hann keypti
margt beint frá bændum. Smjör hans og egg voru
nýtískubær en East Falls. Og þessi óróaundrurj und- ^ltaf glæný. Og altaf var alt ögn betra en það, sem
irmanna hans — við henni hafði hann búist. Hannjbezt var Hjá hinum kaupmönnunum. Hann varð
fann að allra augu mændu á hanr., þangað sem j frægur fyrir bakaðar Bostonbaunir og félag nokkurt
hann stóð eða þar sem hann gekk um, en hann lét! er baunir bakaði, keyptí af honum réttinn til að
sem hann kærði sig kollóttan. Hann gekk um með J baka baunir hans, til þess að geta flaggað með nafni
Monkton og gaf honum seinustu ráð og fyrirskipan-; hans. Og hann græddi á því laglegan skilding. —
ír. Og hann leit næstum ástaraugum á alt, smátt og Josiah hafði tíma til að kynna sér líf bændanna og
cc^, Uc, --- 1 i/c.-v ^lt, er þá snerti, jafnvel eplin, er uxu á trjám þeirra,
hvað þá annað, og sumum þeirra kendi han nað búa
til Nýja Englands eplamjöð. Hann græddi á epla-
mjöðnum sínum, þó að það væri þá aðeins auka-
d með tvær hendur tómar svo að segja, j atriði. En seinna, þá er hann hafði komið þeim í
'stórt, sem þar var, sem h^nn hafði gera látið, síðan
hann byrjaði þar, með tvær hendur tómar. —
Það var ekki kyn, þótt hann væri hrifinn af búð-
inni sinni. Fyrir tólf árum síðan hafði hann komið
til OakÍOTl
eða með fjórtán dali og fjörutíu og þrjú cent. Það
var aleigan. Centin gerðu nú ekki mikinn slag í
reikninginn. Cent sáust varla vestur þar á þeim ár-
um. En þá er fjórtán dalirnir voru á bak og burt,
þá bar hann þau þó alllengi í vasanum.
Seinna, þá er hann hafði náð í stöðu í lítilli mat-
vörubúð, kaupið var ellefu dalir á viku, og hafði
tekið til að senda peninga til Agöthu nokkurrar
Childs, í East Falls, Connecticut, þá keypti hann frí-
merki fyrir þessi fjörutuíu og þrjú cent. Jonafan
frændi gat ekki neitað að taka við þeim. —
Josiah var alinn upp, sem fyr segir, í einu Nýja
Englands ríkinu, þar sem mannssálin er þynd þynnri
en rakhnífsegg á hverfisteini örðugleika og smá-
sálarskapar. Og svo — vestur fór hann. I frelsið og
fjörið. Þangað sem menn aðeins borguðu með þús-
und dala seðlum og blaðadrengir duttu niður dauð-
ir, ef þeir sáu eirpening. Þangað fór Josiah Childs.
Hann sá þar nýjan himin og nýja jörð og honum
datt margt í hug til þess að græða fé, græða, græða,
margir vegir, því fyrst var eins og hann gæti ekki
um eitt hugsað. En undir niðri var þrái og staðfesta
og því réðist hann ekki í neitt undir eins og hann
hefði átt tök á því. Það sem ábyggilegt var og traust
átti við Josiah Childs. Og þegar hann var að þræla
sér út fyrir ellefu dali á viku kom hann auga á margt,
sem aflaga fór hjá húsbónda hans. Ei húsbóndi minn,
San Francsico og Berkeley og Alameda upp á bragð
ið, kom hann upp sérstakri eplamjöðsverksmiðju.
En altaf hafði hann hugann við Broadway. Og
hann var að smáfikrast nær. Seinasti áfanginn var
á Ashland Park-svæðinu, þar sem hver sá, er land
keypti, varð að skuldbinda sig til að reisa hús, er
ekki kostaði minna en fjögur þúsund dali.
Loksins hélt Josiah Childs innreið sína á Broad-
way. En einmitt um það leyti var eins og einhver
ósýnileg hönd hefði beint fólksstraumnum frá Broad-
way og í áttina til Washington götunnar. Þar voru
eignir þá í háu verði. Á Broadway þvert á móti.
“Það kemur aftur,” hugsaði Josiah. “Það þyrpist
aftur á Broadway,” sagði hann. En hann sagði það
aðeins við sjálfan sig. Hann þekti fólkið í Oakland.
Og hann þekti Oakland. Borgin var altaf að stækka.
Og hann vissi hvers vegna hún var að stækka og
hvernig hún var að stækka. Washington gatan var
of þröng. Og umferðin varð sí og æ meiri. Á Broad-
way var nóg svigrúm, þó Iegðir væru þar teinar fyrir
ráfmagnsvagna, nýir teinar, í fám orðum sagt, Broad-
way var eina gatan, sem var nógu stór og breið til
þess að geta verið miðstöð, nógu stór svo allir vagn-
ar frá einum bæjarhluta til annars, gSbtu farið þar
um. En húsa- og lóðabraskararnir fullyrtu, að Broad-
way myndi aldrei aftur verða aðalstræti og margir
helztu kaupmennirnir trúðu þeim og fluttu yflr á
með hrolli, að lifa lífi sínu með Agöthu í þrjátíu ár
til. Hann fann, að það mundi verða honum óbæri-
legt. Sífelt nöldur, sífeldar aðfinslur, sífeldar
skammir. Nei, það mundi drepa í honum alla lífs-
löngun. Svo Josiah strauk. Um miðja nótt, strauk
frá East Falls. Og síðan. í tólf ár, hafði hann aldrei
fengið bréf. En það yar ekki Agöthu að kenna.
Hann hafði aldrei látið hana fá utanáskriftina sína.
Fyrstu póstávísanirnar hafði hann sent frá Oak-
land. En seinna tók hann upp á því, að láta setja
þær í póstinn í ýmsum ríkjum vestur þar.
En nú var Josiah á traustum grundvelli. Fyrir-
ætlanir hans höfðu allar hepnast. Hann hafði óbil-
andi trú á sjálfum sér. Og árin löngu höfðu mildað
skap hans.
Hún var þó móðir drengisns hans, og kannske
hafði hún altaf, þrátt fyrir alt, viljað vel. Þar a2
auki, hann þurfti ekki að leggja eins mikið erfiði
á sig nú. Gat hugsað um annað en verzlun og við-
skifti. Hann langaði til þess að sjá drenginn sinn.
Hann hafði hann aldrei augum litið. Þegar Josiah
fékk vitneskju um, að hann ætti sér son, var dreng-
urinn þriggja ára. Og svo var komin í hann heim-
þrá. 1 tólf ár hafði hann ekki séð snjó og oft var
hann að hugsa um, hvort ber og ávextir Nýja Eng-
lands væri ekki betri á bragðið en Californiu-ávext-
ir.
Hann mintist gömlu dagann í Nýja Englandi og
löngun til þess að líta það augum á ný vaknaði. Að
líta það á ný áður en hann dæi. Og svo — síðast en
ekki síst: Orðið skylda og það, sem við það er hnýtt,
bjó í hug hans. Agatha var konan hans. Nú ætlaði
ihann að sækja hana, fara með hana vestur. Hann
þóttist viss um, að sér væri það óhætt. Hann var
maður nú. Við menn hafði hann kept — og aldrei
borið lægra hlut. Hann stjórnaði nú, í stað þess að
láta stjórna sér. Og Agatha myndi fljótt að því ko'm-
ast. Og þó — hann vildi fá Agöthu til sín, sjálfs sín
vegna. Svo ahnn bjóst af stað, í klæðnaði þeim,
sem fyr er lýst. Heim vildi hann fara sem hinn “glat-
aði faðir”, koma snauður — eða að minsta kosti
II.
Hann var á leiðinni frá New York til East Falls.
I I ullman reykmgarvagninum kyntist hann kaup-
syslumonnum nokkrum. Þeir ræddu um viðskifti í
vesturríkjunum, og hann varð fljótt stjarna sam-
ræðunnar. Hann vissi um hvað hann var að tala
Hann yar forseti Oakland verzlunarráðuneytisins.
Himr toku eftir því, sem hann sagði, hvort hefdur
það var um Asíuverzlun, Panamaskurðinn eða inn-
nutning á japönskum verkamönnum. Hún var á við
glas af sterku yíni, þessi virðing og athygli, sem
hann naut fra þessum Austur-ríkja-kaupmönnum.
Ug aður en hann vissi var hann í East Falls. Enginn
annar fór af lestinni þar. Á stöðinni var enginn.
Nema stoðvarstjórinn. Eins og enginn þar ætti von
a neinum. Janúarkvöldrökkrið Ianga var að detta á.
Það yar kalt í veðrinu, en loftið hreint. Svo hann
varð þess yar, að föt hans lyktuðu af tóbaksreyk.
Osjálfrátt fór eins og hrollur um hann. Agatha hafði
aldrei getað vanist tóbakslykt. Hann var í þann veg-
ínn að kasta frá sér hálfreyktum vindlinum, þegar
honum datt í hug, að þarna væri East Falls-Agöthu-
valdið að ná tökum á honum aftur. Hann ákvað að
láta það ekki ná tökum á sér. Hann beit fastar um
vindilstúfinn. Steingjörvingsleg Vesturríkjaákvörð-
un kom fram í öllum andlitsdráttum hans. —
Eftir fárra skrefa göngu, var hann kominn á litlu
aðalgötuna Það var eins og eyðilegt útlit hennar
legði ískalda hond á sál hans. — Aðeins fáar hræð-
ur voru á ferli, sem hann kannaðist ekki við. Þær
Iitu forvitmslega á hann. Hann undraðist yfir undrun
sjálfs síns. Tólf ár í vesturríkjunum hafði hann altaf
litið smáum augum á East Falls. En fyr mátti nú
rota en dauðrota. Alt var smálegra og lítilfjörlegra
en hann minti það væn. Aðalbúðin var kytra. Hún
var minni en eitt af vörugeymsluhúsunum hans. Hann
beygði til hægri, eins og af gömlum vana. Og þá er
hann rölti þar um á glerhálli gangstéttinni, ákvað
hann að kaupa sér selskinnshúfu og hanska. Tilhugs-
un um sleðaferð gerði hann léttan í lund. En það var
aðeins í svip. En hann gleymdi því, er hann kom í
utjaðar þorpsins og sá íveruhúsin sum. Við sum
yoru hlöður áfastar. Það særði hreinlætismeðvitund
Josiah. Bitrar minnmgar, hundraðmargar, vöknuðu
a ny. Um frostbitnar hendur og kuldasár. Hversu
vel mundi hann ekki eftir slíku nú. Og það var eins
og honum yrði erfitt um andardráttinn, er hann leit
tvofaida glugga allsstaðar. Hvergi séð fyrir loft-
rás. Agöthu rnun geðjast vel að Californiu, hugsaði
hqnn. Og hann mintist angandi rósa og blóma, mint-
ist Californiu, þar sem rósir eru í blóma allan ársins
hring. En það var aðeins um stund. Minningar frá
þessum stað, East Falls, lögðust eins og hráslagaleg
þoka a sal hans. Hann reyjrdi að bægja henni burt.-
Og hann for að reyna að hugsa um “reglulegan snjó.’
raileg almtré ’ og “hina yndislegu heimkomu.”
En er hann leit hús Agöthu gugnaði hann. Án
þess hann vissi hafði hann kastað frá sér vindlinum.
Og gangur nans varð óstyrkur og þunglamalegur, eins
og East Falls manna. Hann reyndi að muna, að hann
var eigandi Reiðuverzlunar Josiah Childs,” að hann
var vanur að gefa fyrirskipanir og að hann réði lof-
um og Iögum á verzlunarráðuneytisfundum í Oak-
land. Hann reyndi að draga upp mynd fyrir augum
sálar sinnar, af svörtu og gyltu stöfunum og vagna-
röðinni fyrir framan búðina. En Nýja Englands hug-
arfar Agöthu var kaldara en frostbundin jörðin, og
það náói til hans gegnum þykka veggi hússins Lenn-
ar og þessa hundrað metra til hans.
Þá varð hann þess var, að hann hafði kastað
burt vindlinum. Þá mintist hann gamalla atvika.
Hann leit sjálfan sig í anda, leit sig ganga út í viðar-
skúrinn til þess að reykja. Skap hans var ómilt nú,
er hann hugsaði um Agöthu, ómildara en þegar hann
hafði verið þrjú þúsund mílur í burtu. — Hann gat
ekki hugsað til þess. Nei, hann gæti ekki sætt sig
yið það. Hann var orðinn því svo vanur að reykja
um alt húsið, hvar sem honum sýndist. Hann var of
gamall til þess að byrja .á því á ný, að labba út í
viðarskúr til þess að reykja. Og alt valt á því, hvern-
ig hann byrjaði. Nei, hann skyldi sýna henni í tvo
heimana. Hann skyldi reykja í húsinu undir eins í
kvöld. 1 elcfhúsinu, bætti hann við, óákveðnari.
Ekki nema það þó. Hann ætlaði að reykja þá þegar.
Ganga inn reykjandi. Hann tók af sér vetlingana
og kveikti í öðrum vindli. Karlmenskan logaði upp
í honum um leið og hann kveikti á eldspýtunni. Hann
skyldi sýna henni hver skjöldinn bæri.
Josiah var fæddur í þessu húsi. Löngu áður en
hann fæddist hafði faðir hans reist það. Josiah gat
séð eldhúsdyrnar, viðarskúrinn og útbyggingarnar.
Nýkominn að vestan, þar sem alt er nýtt og breyt-
ingum undirorpið, undraðist hann stórlega hve alt
hafði varveizt í sama horfinu. Alt var eins og það
hafði áður verið. Hann sá sjálfan sig í anda sem
4