Heimskringla - 07.06.1922, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLÆ
WINNIPEG, 7. JÚNÍ, 1922.
Brunnurinn.
Smásaga eftir Frank R. Stockton.
G. Árnason þýddi.
Nokkru eftir að eg gifti mig, keypti eg dálítinn
búgarð úti í sveit, sem við hjónin skoðuðum eins og
nokkurskonar paradís. En þegar við vorum búin
að njóta lífsins þar rúmt ár, komustum við að raun
okkur til mikils mótlætis, að í þessum Edin
var höggormur — það var skortur á vatni
um,
okkar
þar.
Það hafði verið rigningatíð, þegar við komum
þangað fyrst, og lengi vel var nóg vatn í vatns-
þrónum; en snemma næsta ár kom þurkatíð og þá
urðum við að fara mjög varlega með vatnið.
Það var ekki nema eðlilegt, að konan mín fyndi
meira til vatnsleysisins en eg; og þar sem eg sá, að
áhyggjur hennar út af því fóru vaxandi, afréði eg
að láta grafa brunn. Strax næsta dag fór eg að
líta eftir manni til þess að grafa brunninn. En þáð
var ekki auðfundinn maður til þess, því að grafnir
brunnar voru orðnir næsta fágætir þar um slóðir.
Eg hélt samt áfram að leita og eftir hér um bíl vikt
fann eg mann, sem gat gert verkið.
Maðurinn, sem eg fékk til að grafa brunninn,
var heldur grófgerður náungi að ytra útliti, en hann
hafði þann eiginleika, að geta þóknast öðrum; og
það var auðséð, að hann vildi vinna verkið fyrir
mig.
“Það fyrsta, sem maður verður að gera,” sagði
hann, þegar við vorum búnir að tala öfurlítið saman
um borgunarskilmála, “er, að komast að, hvar vatn-
ið er. Er nokkurt ferskjutré til hér?”
Við fundum strax það sem hann vantaði, og hann
skar bogna grein af trénu.
“Eg hélt,” sagði eg, “að töfrastangir til að
Ieita að vatni væru æfinlega úr heslivið.”
“Grein af ferskjutré er alveg eins góð,” sagði
hann. Og eg hefi síðan komist að raun um, að
hann hafði alveg rétt fyrir sér. Ferskjutrésgreinar
snúast alveg eins fljótt, þegar þær koma yfir vatn,
og hesligreinar, eða greinar af einhverjum öðrum
trjám. ( '-».
Hann tók nú með sinni hendi um hvorn enda
•'greinarinnar, og miðjan, sem skarpt horn var á, var
fyrir framan hann. Hann gekk fram og aftur um
aldingarðinn, sem var umhverfis húsið. Alt í einu
virtist hornið á greininni snúast niður, þangað til
það vissi beint niður á jörðina.
1 “Hér finnur maður vatn,” sagði hann um
og hann nam staðar. .
“Eg vil ekki hafa brunninn hér,” sagði
“Þetta er í lægð og fjósið og hlaðan eru hér
fyrir ofan; og svo er það of langt frá húsinu.”
“Gott og vel,” sagði hann, “þá skulum við reyna
annarsstaðar.”
Greinin snerist í höndum hans á mörgum öðr-
um stöðum. En eg hafði eitthvað á móti þeim öll-
um. Lærður verkfræðingur hafði einu sinni heim-
sótt mig og hann hafði sagt mér sitt af hverju um
framræslu, svo eg vissi, hvað eg þurfti að varast.
Við gengum yfir lágan hrygg yfir í hinn enda
garðsins. Þar voru engin hús og ekkert, sem vatn-
ið gæti óhreinkast af. Brunngrafarinn gekk í hægð-
um sínum með greinina í höndunum. Von bráðar
sagði hann: “Hér er vatn!” Svo tók hann upp
spítu, yddi hana og rak niður í jörðina, síðan tók
hann streng upp úr vasa sínum, gerði lykkju á end-
ann á honum og brá henni um spítuna.
“Hvað ætlarðu að gera?” spurði eg.
“Eg ætla að marka hring fjögur fet í þvermál,”
sagði hann; “maður verður að hafa brunninn það
stóran.”
“En eg vil ekki hafa brunninn hér,” sagði eg.
“Þetta er of nálægt veggnum, og eg gæti ekki bygt
hús vfir brunninn hér. Það dugar hreint ekki að
hafa hann hér.”
Hann rétti sig upp og horfði á mig. “Gott og
vel,” sagði hann. “En viltu þá gera svo vel að segja
mér, hvar þú vilt hafa brunninn?”
“Já,” sagði eg; “eg vil hafa hann þarna í horn
inu hjá girðingunni. Það er nógu nálægt húsinu, og
það er í skjóli, sem er gott í vetrarkuldunum, og
brunnhúsið, sem eg ætla að byggja yfir brunninn,
lítur betur út þar en annarsstaðar.”
Hann tók töfragrein sína og fór þangað, sem eg
benti honum. “Er það hérna?” spurði hann, til að
vera viss um að hitta á staðinn, sem eg vildi hafa
brunninn í..
«« T r ** iV•
Ja, svaraöi eg.
Hann tók nú greinina í báðar hendur eins og áð-
ur, og eftir fá einar sekúndur var hún farin að snú
ast niður í höndunum á honum. Svo rak hann niður
hæl, markaði hring, og næsta dag kom hann með
tvo menn og lyftitrönur og byrjaði að grafa brunn-
eins fljótt og unt væri að ausa því upp, þá kvaðst
Hann biðja mig að athuga málið og segja þeim,
hvernig þeir ættu að grafa dýpra. Eg hugsaði um
það, en gat ekki séð, hvernig þeir ættu að fara að
bví. Eg spurði einnig aðra, sem voru sérfróðir í
þessari grein, ráða, en öllum kom saman um, að ef
vatnið kæmi upp í brunninn eins ört og það yrði aus-
íð úr honum, þá þyrfti hann í rauninni ekki að vera
dýpri. Nú voru Iátnar stórefhs hellur innan í brunn-
inn, sem voru nærri því þrjú fet að þvermáli. Og
brunngrafarinn fór burt með menn sína og trönur,
þegar hann hafði Iátið í ljós ánægju sína yfir því, að
svona vel gekk að finna vatnið.
Hinumegin við girðinguna, sem var umhverfis
aldingarðinn minn, var vegur, sem ekki virtist hafa
neina sérstaka þýðingu aðra en þá, að eera þeim
mogulegt að ganga framhjá húsinu, sem ekki kærðu
sig um að koma heim.
^ Nágrannar mímr gengu alt af um þenna veg, og
stoku sinnum óku ókunnugir menn eftir honum.
Girðmgm var ekki hærri en það, að vel mátti sjá
vhr hana, hun var ekkert nema Iágur steinveggur.
Þegar fanð var að grafa brunninn, mátti sjá, að
verkið vakti talsverða forvitni og undrun hjá þeim,
sem fram hja fóru Sumir þeirra, sem um veginn
oku, voru bæjarfolk, sem dvaldi úti í sveitinni yfir
sumarmanuðina, og eftir athugasemdum þess að
dæma sem eg heyrði við og við, mátti ráða, að því
pætti petta i meira lagi einkennileg aðferð til að ná i i
i vatn. Vitanlega hefir þetta fólk hlotið að vitað að “ lí Th °S f<
ferð var nntnA í J____ • r , , 1 °8 auoæfi hennar
mér, að þú hafir látið grafa brunnmn á röngum stað. sögðu mér, að það mundi vera óráðlegt fyrir mig
Hann er hyggindamaður og hefir ágætt vit á brunn-. að reyan að dýpka brunninn, þar sem mjög líklegt
um, en þín vegna vona eg að honum skjátlist í þetta ! væri, að það væri lítið vatn, þar sem hann væri
sinn.” | grafinn; en bezt mundi vera að reyna að láta bora
Nágrannar mínir voru yfirleitt bölsýnir. Allir j brunn. Það var strax sparnaður, að eg var búinn
vita að sveitafólk er hyggið, ogbölsým er hyggindi.1 a^ láta grafa 30 fet niður; það átti að byrja að
Okkur finst að við höfum vaðið fyrir neðan okkur,! bora í botnmum á brunnmum, og reka svo 6 þuml-
þegar við spáum illu fyrir fyrirtækjum annara, því unga víða pípu niður jafnóðum og borað væri,
ef þau fara vel, getum við altaf sagt, að við gleðj-! bangað til komið væri niður þangað, sem nóg vatn
umst af því, að það hafi nú farið betur en við spáð-! væri fynr. Þeir gátu náttúrlega ekkert um það
um; við skiftum þá frá heilbrigðri dómgreind til ein- sagL hvað Iangt þyrfti að bora áður en vatn fynd-
Iægrar velvildar, án þess að finna til þess að hafa ist’ en þe™ bar öllum saman um það, að ef eg bor-
tanan nnLr Lrrnm \rov-XloiUiirv. 17« _____ ! * . ' aAi nnmi Lnm Uá ÍJL **Y________
tapað nokkrum verðleikum. En sá, sem er bjartsýnn,
lendir oft í klandri, því þegar alt fer öðruvísi en
hann spáði, er ómögulegt fyrir hann að segja, að
sér þyki vænt um það.
aði nógu lengi, þá myndi eg fá eins mikið vatn og
eg þyrfti. Þeir sögðu mér að svoan brunnar væru
þeir einu brunnar, sem hafa mætti eins djúpa og
maður vildi, án þess að vatnið í botnmum á þeim
En hvað sem hyggindum bölsýnismannsins Iíð- j ger^' manni nokkur óþœgindi. Við hjónin töluðum
ur, verður því ekki neitað, að hann er þreytandi. ' svo um betta rækilega, og okkur kom saman um, að
Það var því meira en lítið ánægjuefni fyrir mig, að I bar sem V1$ værum búin að leggja talsverða peninga
ei£rH Pinn vin CAm rif ki______ I I '.. • i • \ nrnnninn r\ct bv/1 ci'X xríív- ---'__________
eiga einn vm, sem var bjartsýnn. Hann átti heima
eitthvað um sex mílur frá mínu húsi, og hann hafði
sma sérvizku, sem var í því falin að rannsaka nátt-
uruna. Hann var jafnt og stöðugt að Ieita að ein-
í brunninn og húsið yfir hann og vatnspípurnar, og
þar sem yfirleitt engin önnur úrræði væru fyrir
hendi, þá yrðum við að láta bora brunn.
Okkur þót'ti báðum mjög leitt, að þurfa að byrja
i , , au ieua ao ein- wrvrvu‘ nijog íeuc, ao purra ao Dyrja
nverjum natturu-undrum, og þegar hann fann eitt- a verkinu aftur, og einkum var eg óánægður vegna
nvert. soktl nann níftu*- : _______1 1 A- bncr o'X _-'Y 1___t • r f -V»
, ... 7’ ~t> iiaiiii idiin eiu-
nvert, sokti hann sér mður í að rannsaka það, or-
sakir þess og afleiðingar.
Þessi vinur minn var maður á bezta aldri, og
hetði bugarðurinn, sem hann átti heima á, ekki ver-
■ ð e<gn moður hans, þá hefði hann vafalaust varið
mikmm tima og fe til þess að rannsaka jörðina þar
Hann kom oft til mín og ávalt
þessi aðferð var notuð í -amla daea il. l-j * í °g fU?æfi
um Jakobs og Rebekku:en á svip^um á sumu^af' ^ T" Tu að ^ munái vera sérhiðmesU
þv] matt, otviræð.lega sjá, að það vissi að það lifði! "““cfu'J* Tf'fT graf',ð brunn’
a niÞandu oldinm. ‘ j „ . tg nefl oviðraðanlega löngun,” sagði hann,
Nágrannar mínir voru sveitafólk mr u ' • ^ n a3£V,lta; bva3 er 1 jörðinni á okkar Iandar-
Vegna miklu betra vit á vátnsbó1 Eínn K ^ 1 T Tu viðburðanna rás, skyldi ske,
sem hét Phineas Colwell, fylXlangtum Zf ^ % 1 l “í ^ja^ganna kæmi til - eg á við, ef
m!b"
ir M8'n ",ta
ér ekLT; Æ i'nS Um’ 'hva3 er á ybrborðinu,
er ekki samboðið skynsem, gæddum verum. Við
stondum htið hærra en grasbýtir ”
....
bafði litla guIlhíingiTeyfufum. Tggárlg kynT ^ ^ur
lata gera eitthvað af r», P ,,, .? , oer. maít ?era eins rg mér S£nfj;sf. Uá ___i.i.:
um
Það var engin hætta a
g eymdu því; einhver flíkin, sem hann vaT' miáti
»<taf a hermenskuuna. Væri hann ekki í namalli
hermannah-eym meS látnnshnippum. bá var hann
Máurn buxum eíSa vesti. sem hafSi tilheyrt einkenn
isbumngnum; og varri hann ekki í „ei„u af bessu
hafihhka Tanna-a“ ^ hÖfS,n“' E* he,d
h íi. ,ka emnverntima verið í sigling
leið
eg-
rétt
. • _ ---- ovíji uaSr
g,a8S e''lh™S >f tvf tei. Hann féks't líka' v"iS
vel asL, mfT han" mér' aS hann tvnni
S,u„jL c\ hesl? °s vmri góíur ökumaSur.
nppskttímT han" h’ ■ b™dnn“m- 'inl(“m nm
3® s'f íÍ^vat-er'harS Ct ££
td hins betra, sem mest hann mátti. § Y
Ph,neas gekk um veginn að minsta kosti einu
mií?' hafðTTann ° eí’tth vað^ aðTegSemrhann sa'! vatnsmsina,
viS hann SSSt og ífský™ t'"" í* ^
|"erS “'»na '* hefðí valil benntSa*yfyrrir bZn'
eg'hefSita Cvm-* "®a’ a?,M sæ,i sk'S- nS
eitthvað annað Fn f’ fgiSV° f3r hann taia um
bann aftur í b'ví aS ^ia.
brunninn, þá hefði ha " ‘ "
.».,•* Eera/!ns L? mer sýndist, þá hefði eg ekki
s lrrna farau.Eg hef* lá,liS þá byr)a e'nhvers-
vatn lí T T Ík' ■", hæUa á a* í'OÍr- fvndu
va n aS m.nsta kost, ekk, um langan tíma. og þá
Ub í iorW hma fjÍrSÍ6Si' Sem
Þegar bi-unnunnn var fullgerður byrjaði eg á
t 7’ a? Iei3a v?tnið ur honum inn í húsið. Eg by^ði
hus yf,r brunnmn og í það setti eg dálitla vél o*
me3 Pipum’ sem mest hktust æðum f mannlegum
margbrotnar voru þaer. ætlaði eg að
3 hvern bann stað í húsinu, er vatns
Velm var hjarta, sem átti að byrja
'traum hta henni Vlð °g senda fOSSandi
traum gegnum hverja pípu af hreinu vatni sem er
sjálfu. SV° nau3synIegt’ a3 gengur næ’st Iffinu
líkama, svo
leiða vatnið
byrfti með.
mn.
Þegar beir voru búnir að grafa 20 fet, fundu
þeir vatn, og þegar þeir höfðu grafið nokkur fet
meira, fóru þeir að verða hræddir um, að þeir
myndu drukna í brunninum. Eg vildi að þeir græfu
dýpra, en brunngrafarinn sagði, að þeir gætu ekki
grafið nema vatnið, sem komið væri í brunninn,
væri fyrst ausið upp; en þar sem vatnið rynni inn
grafa u.unnmn, þá hefði hann ekki hafi
þessum stað. K natt hann
honum" o? “PP*me? Ve?inum' bar r«P bugða var á
kona, s'em hét Íefty Pee"h S'1“f)nrSl,,n8 vígar. bii
ath hun sjalf, en sum þeirra hafði hún erft eftirTvst-
lr smar tvær sem höfðu gifst og dáið. En með
Tnn bei?a höfðu sýnt þá óskvldurækni að
giftast affur, hafði Betty Perch Iagt blátt bann fyr-
lr, a° beir fengju börnin í sínar hendur. Þeir, sem
sau ungvið, hennar aðeins nokkrum sinnum, hefðu
getað haldið að bornm væru Iangtum fleiri en þau
voru, ef t,l viI! f,mtán eða tuttugu. Ef hópur af
pe!m sast P7,r framan dyrnar, og maður leit á næsta
augnabhki i garðinn, þá voru enn fleiri þar; 0g á
hverium degi þegar gott var veður, var hópur undir
nokkrnm sedrustrjám, sem stóðu á bak við húsið.
. ef t,! Yi!! kom þetta til af því, að bau hlupu úr
emum staðnum í hinn og voru ávalt flest, þar sem
maður Ieit í bað og það skiftið. rétt eins og hinn
træg, loddar, Gnmaldi, sem var vanur að fleygja af
ser gerfi sínu og þjóta á milli Ieikhúsanna í Lundún-
um, svo að beir, sem gengu úr einu Ieikhúsinu í ann-
að sama kvoldið, skyldu halda, að það Væru til tveir
loddarar jafn frægir.
Betty Perch saumaði fyrir konurnar í nágrenn-
inu, þegar hún hafði tíma til þess, og hún átti aldrei
annrikt, að hún gæti ekki fært þeim fréttir
en efhrdTM T jb?i8’ Settum við ve!,na á'stað
ei.lv s vt v, „Ts,tum ?,aS;r “m'aS
var efst [ h&lnu fíl,- ' safoker,'S. sen,
nið. sem i ™ “,tn8u mí"ú,ur. m'ð
meiri en .lív- minu,m °8 konunnar minnar var
bað a?r™„r "KSÍr"-’ a,t f e,„u heetti
Ieiddi f Ijós, að vatnT h°kTVJr hafm °g hun
M,. . n ö hætti að renna vegna hess ið
var efcl, meira til í brunninum. P
Það er þýðingarlaust að skýra fr7Tn,77 U~~
tilraunum, rannsóknum, ráðleggingum oz skoð^0™
sem dundn vfU l, Uicsgingum og skoðunum
sem dundu yf r okkur nokkra næstu dagana. Það
Var degmum !msara’ að þótt vatnið f bru
svo
Strax og hún heyrði, að eg ætlaði að Iáta grafa
briinn fvjgdist hún með fyrirtækinu af Iífi og sál.
Hun hafði sjálf vatn af skornum skamti, sem hún
tekk ur ofurlítilh uppsprettu, er oft þornaði alveg
upp á sumrin. Hún sagðist vera viss um, að ef
minn brunnur yrði góður, þá myndi eg ekkert hafa
á móti því, þó hún sendi krakkana einstöku sinnum
eftir vatni þangað.
“Þau hafa gaman af því,” sagði hún, ”og ef
vatnið hiá þér verður reglulega gott, þá getur það
stundum komið sér vel fyrir mig. Colwell hefir sagt
væri cvr, rn;t,;* -v’j 1 < vamio i brunmnum
æri svo mikið, að hann yrði ekki tæmdur með
nddælu eða með fotum, var vatnsmegnið engan
vegmn nogu mikið begar farið var að dæla með vél
Þess vegna var það alment ályktað, að brunnurinn
væn alveg onýtur til þess að láta í té vatn eftir því,
sem vatnsleiðslutæki mín um húsið kröfðust.
, bað var mikið talað um þessi vandræði mín í
nagrenninu, og það voru margir, sem vorkendu
okkur og létu meðaumkvun sína í Ijós. Phineas
Colwell undraðist ekkert yfir því, hvernig alt hefði
farið. Hann sagði, að brunnurinn væri á röngum
stað.^ Betty Perch var bæði hissa og gröm.
«•«1 "T? gerir nu ekkert ti! mc3 ykkur’” sagði hún,
þvi þið gætuð keypt vatn, ef þess þyrfti með; en
það er öðru máli að gegna með ekkjur og föður-
Ieysmgja. Hefði eg ekki haldið, að þú mvndir
hafa brunn, sem yrði til einhvers gagns, þá hefði eg
látið hreinsa og dýpka uppsprettukrílið hjá mér. Eg
hefði getað látið gera það fyr í sumar, en það væri
ekki til neins nú, því nú er uppsprettan þornuð
upp.
Hún sagði einum nágranna sínum, að hún héldi,
að það hefði einmitt verið þessi brunngröftur hjá
mér, sem hefði þurkað uppsprettuna. Og hún bætti
því við, að svona jgengi það altaf til í heiminum,
ekkjur og munaðarleysingjar yrðu ávalt að lúta í
lægra haldi.
Vitaskuld vildi eg ekki gefast upp, að minsta
kosti ekki án þess að hafa reynt til hlýtar. Eg átti
orðið brunn, og ef unt væri með nokkrum ráðum að
ná vatni úr þeim brunni, þá ætlaði eg mér að gera
það. Eg ráðfærði mig við sérfræðinga, og þeir
þess, að það var fanð að hausta og snjór farinn að
falla, og mér var sagt að svona verk yrði ekki unn-
ið að vetrinum til. Eg Iét það samt ekki dragast að
| semja við mann, sem hafði það fyrir atvinnu að
bora brunna, og hann sagði mér, að hann skyldi
; byrja á mínum brunni strax og hægt væri að vinna,
sem Iíklega yrði senmma næsta vor.
Vorið kom og blómin sprungu út og ávextirnir
vopu komnir vel á veg með að vaxa, áður en brunn-
borarinn lét sjá sig. Eg skrifaðist á við hann og
hvatti hann til þess að byrja á verkinu, en hann fór
undan. Síðar komst eg að því, að hann boraði ann-
an brunn áður en hann byrjaði á mínum.
Loksins kom hann snemma um sumarið með
gufuvél og trönur og afarstóran fallhamar og marga
menn. Þeir rifu þakið af brunnhúsinu mínu, tóku
vélina úr því og byrjuðu að bora.
Marga langa daga, og því miður margar nætur,
sem voru ennþá lengri, hamaðist vélin og hamars-
höggin dundu á pípunum. Daginn eftir að þeir byrj-
uðu næturvinnuna kom nágranni minn einn til mín
og vildi fá að vita, til hvers þeir gerðu þenna há-
vaða á nóttinni.
Eg sagði honum að þeir vildu Ijúka við verkið
sem fyrsf.
Ljúka við hvað?” spurði hann. “Að bora í
gegnum jörðina? Ef þeir gera það og pípan kem-
ur ut hinumegin a hnettinum í Kína og gerir jarð-
spjöl! rétt við hús einhvers manns \ ar, þá færðu að
borga skaðabætur.”
Þegar pípan var komin í gegnum mjúka jarð-
lagið, sem var undir gamla brunninum, og kom nið-
ur á harðara jarðlag, varð hristingurinn alveg óþol-
andi. Konan mín varð að flýja með barnið okkar.
Hann getur ekki haldið áfram svona til leogd-
ar, sagði hún, bæði vatnslaus og svefnlaus.” Og
eg var henni samdóma um það.
Hún fór í sumarskemtistað, þar sem systir henn-
ar, er var gift og átti eitt barn, dvaldi. Eg fékk
vikulega skemtileg bréf frá henni og í þeim lýsti
hun, hve staðurinn væri skemtilegur og einkum skrif
aði hún mikið um vatnið, tærasta uppsprettuvatn.
sem þar fengist í ríkum mæli.
Meðan á þessum ósköpum stóð, fékk eg ýmsar
fréttir frá nágrönnum mínum og hvaða áhrif það
hefði á þá. Einn þ eirra, bóndi, sem eg hafði ávalt
verið í bezta vinfeggi við, kom til mín og var mjög
órótt innanbrjósts.
Fyrst þegar eg fann þenna hristing,” sagði
hann, hélt eg að það væri jarðskjálftakippur og
skifti mér ekke'rt af því; en þegar eg frétti að það
væri brunnurinn þinn, þá fanst mér eg mega til með
að koma yfir um og tala við þig. Það gerir ekki
svo mikið til þó að hlaðan mín hristist, því vinnu-
maðurinn minn segir, að hveitið og hafrarnir, sem
eru í henni, þreskist af hristingnum, en mér þykir
verra að öll eplin og perurnar hjá mér hristast af
trjánum. Og svo,” bætti hann við, “hefi eg hænsna-
unga, sem voru ungaðir út, og þeir geta ekki lært
að ganga, því að í hvert skifti, sem þeir reyna að
stíga spor, kastast þeir fet upp í loftið. Okkur þyk-
ir góð súpa, en við getum ekki borðað hana, því í
hvert skifti sem h,amarinn kemur niður, skvettist hún
upp úr diskunum eins og vatn úr gosbrunni.”
Eg komst við af þessum vandræðum vinar míns
og spurði hann að, hvað eg ætti að gera. “Viltu,
að eg láti hætta við að bora brunninn?” spurði eg.
“Nei! Nei! ” sagði hann. “Haltu áfram við
verkið. Þú mátt til með að ná í vatn og við verð-
um að þola hristinginn. Hann er sjálfsagt góður
við meltingarleysi. Og kýrnar eru farnar að venj-
ast við, að grasið rekist upp í nasirnar á þeim. Haltu
áfram. Við getum þolað það að deginum til, en
við vrðum fegin, ef þú gætir látið þá hætta að vinna
á nóttunni. Það getur verið að sumum finnast það
ánægjulegt, að kastast fram úr rúminu, en það á
ekki við mig.”
Betty Perch kom til mín heldur en ekki súr á
svip og spurði mig að, hvort eg gæti ekki Iánað sér
fimm nagla.
“Hvaða nagla?” spurði eg. >
“Nagla, sem hægt er að nota til þess að negla
með vindskeiðar á hús,” sagði hún. “Ein þeirra
hefir alveg dottið af húsinu mínu við hristinginn.
Eg vona að eg fái peninga, sem eg á útistandandi,
áður en þær detta allar af, og get keypt nagla
sjálf.” 1
, , (Niðurl. næst.) j