Heimskringla - 05.07.1922, Side 7

WINNIFEG, 5. JCLÍ, 1922.
HEIMSKRINGLA.
7. RLAÐSÍÐA.
Tlie Dominion
Bank
HORM NOTRE DAMB /VB. OQ
SHBHBItOOKlg ST.
Höfu«stóll, upí>b. 6,000 000
Varasjóður .........$ 7,700,000
Allar eignir, yfir .$120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskfift-
uin kaupmann* og Teralunarté'
at».
Sp»risjóðsdeildin.
Vextir af innstæðufé greiddir
jafn háir og annarsstaðar riíí-
tengst.
rHOBB A >m
P. B. TUCKER, Ráðsmaíhir
Að austan og vestan.
(Framhald frá 3. síðu)
mál að eiga sér stað \ ísl. ]ijóð-
lífi, engin sérmál flokka, engin
sljórnmál, engin trúmál o. s. frv.
Svona er nú ástandið í íslenzku
þjóðlífi 25. maí 1922. — “Var
það þá heppilegt af ritstjóra Þjóð-
raeknisritsins, að leyfa rúm í riti
félagsins kvæði, sem særa hlaut
tiifinningar margra af meðlimum
félagsins?” — Svemstauh.
Nú er Rögnvaldur kominn í
k'iípu — og nú sér maður ástæð-
una fyrir því, að kvæðið er sær-
andi fyrir fjöldann (þessa 999 af
þúsundi). Þar sem ástandið í ís-
lenzku þjóðlífi er, eins og þegar
hefir gremt verið, hljóta höfuð-
drættir kvæðisins að vera teknir
úr ensku þjóðlífi —? — Það var
annars slæmt, að þjóðrækninni
skyldi ekki þóknast að fá mann
úr rökfræðafélaginu: Sigurjóns-
son, Sveinstauli and Co., fyrir
meðritstjóra við ritið! Þá hefði
Jbetur tekist, og myndirnar orðið
allar úr íslenzku þjóðlífi — þessu
líka litla þjóðlífi — þar sem eng-
in deilumál eiga sér stað, engin
sérmál flokka, engin stjórnmál,
engin trúmál o. s. frv. Þá hefðu
ljóð Stephans G. verið útilokuð
úr ritinu, sömuleiðis ritgerð Kjart-
ans Helgasonar, Magnúsar Helga-
sonar, Steingríms Matthíassonar
o. fl.
Sveinstauli endar rökfærslu sína
til mín með þessum orðum:
“Eða eiga þeir engan rétt á
skoðunum sinum, sem ófúsir eru
að viðurkenna málstað Banda-
manna í hildarleiknum mikla”?
Að lokum sést að Stauh og hans
féíagar eru ófúsir að viðurkenna
málstað Bandamanna!
, “Hver er Sveinstauli?” spurði
maður kunningja sinn hérna um
daginn. Svar: Það er óæðri helm
ingurinn af S. Sigurjónssyni. —
“Hvernig stendur á því? Hann er
þó vanur að rita sitt nafn undjr.”
“Já, hann er vanur því; en
svo er að hinu að gá, að þegar S.
Sigurjónsson las útleggingu dr.
Sig. Júl. Jóhannessonar á kvæðinu
“Á rústum hruninna halla”, datt
hann í tvent, og hefir síðan
skammast sín fyrir að rita undir
réttu nafm.”
Það var einu sinm strákur.
Hsnn var einfeldningur; hagaði
sér fíflslega þegar gesti bar að
garði og sömuleiðis á öllum
irannamótum. Faðir hans bar í
bætifláka fyrir hann við gesti og
ókunnuga með þessum orðum:
“Það er ekki von að Jónas sé
'greindur, því hann hefir aldrei
komið í kaupstað.” — Það er
ekki von að hann Stauli sé greind-
ur, því hann hefir víst aldrei kom-
ið í kirkju, og veit ekki, að aðal-
slörf prestanna er . að útskýra
kvæði, sem vanalega eru nefnd
guðspjöll. Nú befir guðspjalla-
útleggingin ekki tekist betur en
svo (í nítján aldir), að prestarnir
og söfnuðurinn taka enn undir
með “gömlum Vígabörðum”, fall-
byssum og öðrum morðtólum,
fyrirvaralaust — í Jesú nafni
IV.
S. Sigurjónsson á þakkir skilið
fyrir það að minna fólk á, að
kvæðið “Á Rústum hruninna
halla” sé sömu tegundar og víg-
slóði St. G. Leiðir hann þar í
Ijós undirstöðuna undir haturs- og
cfsaárásum, sem þá vorú geiðar
á mannvininn og skáldið St. G. -
Ekki skal því svarað með já
eða nei af mér, hvort Ijóð Steph-
ans G. og ritgerðir merkustu
manna þjóðarinnar eiga heima í
riti því, sem Vestur-íslendingar
gefa út. Mikið er undir því kom-
ið. hvort rökfræðafélagið áður-
nefnda segir satt í því, að aðeins
1 af 1000 kunni að meta skáld-
skap St. G. og þeirra, sem rita í
slíkum anda. Meðlimatala Þjóð-
ræknisfélagsins er nú sem stendur
um 700 sálir, ef allir skrokkar
meðlimanna hafa sál. — Sjálfur
ann eg þjóðrækninni alls þess
bezta, sem til er, og þar af leið-
andi fyrst og fremst ljóða St. G..
Það skal viðurkent, að því göf-
ugri og dýrari sem hugsjónin er,
þess sjálfsagðari eru þær systur,
Skammsýni og Fólska til að mis-
bióða henni.
Flestir Evrópu- og Ameríku-
menn kunna að nafninu )il “Fað-
ir vorið”. Þó skal það staðhæft,
ao sú bæn á alls ekki heima í
hjarta þeirra^manna, sem ala rán
og morð í huga. Leiðin, sem ligg-
ur til hinnar mestu bölvunar, er
vanalega farin með barnalegu
trúnaðartrausti og frelsisþrá fjöld-
Manndómur hinna undirok-
BARNAGULL
ans.
uðu er svo mikill. Hann grunar
aldrei neinn um græsku. T. d.
þegar ástúðleg og elskandi móð-
ir — eins og allar mæður eru —
oífrar manni sínum og sonum á
altari morð- og ránsguða, með
þeirri fullvissu í hug og hjarta, að
nú sé hún að uppfylla helgustu og
sjálfsögðustu skyldu lífsbarátt-
unnar. Þung hafa Abraham reynst
sporin að altari því, sem honum
var boðið að fórna synr sínurn
Isak á. En guðsYöddin hljómaði í
sál hins góða manns, svo hann
mat son sinn meira en hrútinn.
Og guð Abrahams tók hann gild-
an. — Margir munu þe*r vera nú
a dögum, sem fegnir fetuðu í
fótspor Abrahams, ef kostur væri
á. En guðir nútímans gera sig eigi
ánægða með hrútinn, þeir heimta
soninn líka. Fá eru dæmin ljós-
ari um sakleysi fórnarlambsins en
finna má í .sögunni af ísak. Mað-
ur sér hann með baggann á bak-
ir.u, berandi fórnarviðinn, elds-
neyti það, sem brenna átti hold
hans og bein til ösku, guði til
dýrðar, spyrjandi: “Faðir minn,
hvar er fórnarlambið?
Þó bera óbreyttir hermenn
alha landa og þjóða sömu byrð-
ina í sakleysi sínu, spyrja hinnar
sömu spurningar. Fá ekkert svar.
Komast að því fyr eða síðar, að
ágirnd og drotnunargirni ræður
þar um, og þeir vita, að þeir eru
sjálfir fórnarlambið; margfaldar
þessi vissa byrði hermannanna,
og þó eru þeir ekkert síður sak-
lausir en ísak, á meðan þeir eru
knúðir af landslögum og heraga,
gætu ekkert að því gert, þó þeir
dræpu föður sinn eða bræður, ef
þeir væru í fylkingum andstæð-
inganna, eins og segir í kvæði hjá
St. G. Hvar er fórnarlambið, fað-
ir minn? Það voru þessi orð,
sem bergmáluðu guðs rödd í sálu
Abrahams og öftruðu honum' frá
að lífláta son sinn.
Stephan G. segir að þessi rödd
verði að hljóma í sálum allra
manna, svo að pardísardraumur
niannkynsins komi fram hjá börn-
um þess, jafnvel fegurri en hann
var dreymdur. Mannkynið verð-
ur að hætta að leita lífsins í dauð-
anum; það er ólíklegasti staður-
inn til þess að finna það. Flestir
vita, að Ijósið getur ekki verið í
myrkrinu, af því að þar sem Ijós
er kveikt, þar er ekki iftyrkur, af
því að ljósið er ljós. Eins er með
lífið, það |;etur ekki verið í dauð-
anum, af því að Kfið er líf. Svo
er og með frelsið. I fjötrum og
óírelsi er ekkert frelsi, eða fjötr-
að frelsi. “Friður á jörðu og vel-
þóknan yfir mönnunum”, getur
ekki átt sér stað, á meðan mann-
kyiþð er látið leita friðarins í
ófrið og manndrápum. Það er
sama svarta villan og að Ieita lífs-
ins í dauðanum.
Mannúðin er það Ijós, sem
Frástígur rándýranna.
(Rándýrin komu nú fram fyrir |
hásæti ljónsins.
Þau viðurkendu fyrir ljóninu
grimd sína. “Við lifum einna i
helzt á kjöti annara dýra. Guð hef
ir gefið okkur skarpar klær, með
þeim grípum við bráð okkar. í
munninum höfum við hvassar
tennur; með þeim rífum við í
sundur*dýr, er við veiðum. Á
næturþeli förum við á veiðar. Á
daginn sofum við í bælum okkar.
Aldrei verðum við vel tamin.
Stundum hafa mennirnir tekið
okkur sem hvolpa. Við höfum al-
isl upp meðai þeirra. Um stund-
| arsakir höfum við beygt okkur
undir vald mannsins. Þá 'hefir
slundum það að borið, að við sá-
u mblóð renna. Stundum hefir
tamið dýr komið of nálægt okk-
ur Þá vaknaði gnmdareðl’. okk-
ar. Þá kom það fyrir, að við rif-
um þá í sundur, sem gáfu okkur
fæðu.”
Tígrisdýrið öskraði hræðilega.
“Þekkir þú mig, konungur góð-
ur? Af kattarkyninu eru öll
grimmustu rándýrin. Viltu vita
I krafta mína? Virtu. fyrir þér
köttinn, sem er nokkurskonar smá
mynd af mér. Hugsaðu þér kött
i á stærð við lítinn hest. Varaðu
jþig, konungur! Eg vægi engu,
j sem lifir, því er eg get náð til með
tönnunum. Með slunginni níð-
ingslund sit eg um óstyrkari dýr,
sem slökkva þorsta sinn við læki
eða tjarnir. Eg ríf í sundur veiði-
manninn, er sækist eftir flekkótta
feldinum mínum.”
Ljónið grenjaði af reiði. “Einn-
;ig eg er af kattakyninu. Eg þekki
| ykkur alla. ættingja mína. Eg
þekki ganpuna í skógum Norður-
landa. Eg þekki Jagúarinn í Suð-
ur-Ameríku og pardusdýrið í Asíu
Þið eruð öll lævísir morðingjar.
Eg blygðast mín fyrir ættingja
mína. Eg er sterkast ykkar allra.
En eg er líka eðallyndast. Aldrei
gleymi eg þeim, sem hefir gert
mér gott. Einu sinni var þræll,
að nafni Andrókles, sem strauk
burtu frá harðstjóra sínum. Hann
mætti mér í skóginum. Hann dró
þyrniflís út úr fætinum á mér. Til
þakklætis varð eg vinur hans.
Lengi bjó hann óhultur í holu
minni. En dag einn var eg tekið
til fanga. Vinur minn náðist líka.
1 fjóra daga fékk eg ekkert að
eta. Mennimir, grimmlyndari en
eg, köstuðu svo Andrókles bundn-
um fyrir fætur mínar. Það var
ljóta freistingin! Hungraða ljón,
ettu upp vin þinn! sagði freisting-
in. En eg lagðist að fótum Andr-
óklesar. Eg lét þá, sem ætluðu
að grípa hann, sjá mínar hræði-
legu~tennur. Þá komust við all-
ir, sem sáu þetta. “Göfuglynda
ljón, vinur þinn er frjáls! ” Svo
gáfu þeir Andrókles upp sakir
vegna trúfesti minnar.”
Birninum»þótti þetta ágæt saga.
Hann rumdi af ánægju: “Herra
konungur, eg skil eðallyndi þitt.
Varaðu þig samt á hramminum
mínum sem hefir tólf manna afl.
Varaðu þig á grimma bróður mín-
um, ísbirnmum, sem býr á ísnum
í norðurhöfunum. Eg drotna í
skógunum á Norðurlöndum. Þar
liggur híðið mitt, þar sem eg sef
á vetrum. Á sumrum fer eg á
beriamó. Stundum næ eg mér í
hunang býflugnanna. Einstöku
sinnum rota eg kú bóndans og et
hana síðan. Það verk er ekki vel
þokkað, og er eg því ofsóttur af
veiðimanninum, sem hefir loðna
íeldinn minn í loðkápur á vetr-
um. Oft á eg þá líf mitt að verja.
Stundum mæti eg smábörnum, er
vilzt .hafa í skóginum. Brátt
kemur mamma þeirra hlaupandi
til þess að leita að þeim. Börn-
unum geri eg eigi mein. Móður-
inni granda eg heldur ekki. Vík
eg þá hægt úr vegi.”
Ljcnið lét vel yfir þessari sögu.
“Þú ert vænsta skinn, bjarnartet-
ur. En aicki er öll sagan sögð.
Eitt. sinn sá eg mann, sem feyiadi
bjarndýr. Margir komu saman til
að sjá bangsa dansa. Maðurinn
lámdi björninn vægðarU.ust. Þá
dansaði bangsi. Klunnaleg voru
danssporin han; þá.”
Olfurinn ýlfr.iði: “E. nokkvrt
hræ hér? Eg er ekki matvandur.
kg á f’sífeldnm ófriði við frænda
minn, hundinn. Hundur, ;em
drepur úlf, lætur hræið liggja.
U'fur, sem drepur hund. éínr hann
upp með húó og hári. A veirar-
kvöldum fövum við úlfarrir í
fíokkum saman á veiðar. Bezt
er þá að gæta bnrnanna, sem leika
sér á -túni. Sjálfur verð eg að
gæta mín fyrir veiðimönnum, því
(é er lagt mér tii höfuðs.”
Ljónið kunni sögur um úlfinn:
“Varst það ekki þú, sem dazt í
úlfagröf? Fátæk kerling kom
gangandi þar fram hjá. Hún
teygði sig út yfir gryfjubarmini:
og gerði gys að úlfinum: ‘'Þctt i
er mátulegt handa þér, óhræi.ð
þitt',” sagði hún. I sama bili
misti kerling jafnvægið og datt
ofan í gryfjuna. Þá kom annað
'hljóð í strokkinn. “Háttvirti
herra úlfur!” sagði hún þá í
hrærðslu sinni, “mundúð þér ekki
vera svo lítillátur að þiggja köku-
bita úr poka mínum?”
Eina sögu kunni ljónið;
“Vinnupiltur var að sækja vatn í
viða tunnu í vök eina á ísnum. Þá
fíyktust að honum ótaf úlfar.
Pilturinn slepti klárnum, sem gekk
fyrir sleðanum. Vatnstunnunni
hvolfdi hann yfir sig á ísnum.
Uifarnir, sem vildu ná í piltinn,
stungu löppunum undir tunnu-
barminn. Pilturinn skar af lapp-
irnar með beitta hnífnum sínum.
Lifarnir, er sáu þeim blæða, réð-
ust á þá særðu. Urðu þá gríðar-
áflog í kringum tunnuna. Margir
úlfar voru bitnir til bana; hinir
hlupu á braut. Er alt var kvrt
orðið. skreið drengurinn undan
tunnunni. Hann fékk mikið fé
fyrir skinnin af dauðu úlfunum.”
Nú læddist íefurinn fram. Hann
setti á sig sakleysissvip, en bragða
refur er hann þó mikill: “Herra
konungur, eg er líka af hundakyn-
inu. Lymska mín er alræmd. Eg
veit ótal brögð til að leika á veiði-
manninn, er sækist eftir mjúka
skinmnu mínu. Það kemur fyrir,
að eg naga af mér skottið, sem
crðið hefir fast í tófugildrunni.
Fleiri sögur fær þú síðar að heyra.
Varla á eg minn líka að hyggind-
tm, sem í hag koma.”
Ljómð hnyklaði brýrnar. “Gort-
aðu ekki meíra tófuhró! Lævísi
ei ekki hyggindi. Hrekkjavit er
ekki sama og hugvit. Nú veit eg
í bráðina nóg um rándýrin. Mér
býður við þeim, sem lifa á líftjónr
annara.”
Ljónið rak síðan rándýrin burt;
því lék hugur á að fræðast um
enn önnur dýr.
^ A.
Meira.
aldrei verður hulið öllum tilj
lengdar, og aldrei verður hún svo |
lögð undir mæliker, að hennar j
gæti ekki þó nokkuð.
Stephan G. er um fram alt for-
svari og skáld mannúðarmenning-;
ar. Mun það vera aðal ástæðan \
fyrir því, að SÍtúmar og einfeldn-
ingar verða óðir og uppvægir yf-
ir mestu mannúðar snildarverk-
um Stephans. Enginn sæmilega
hugsandi maður getur í fhótu
bragði gert sér grein fyrir sálar-
ástandi þessara aumkvunarverðu
manna. Þó er eins og ósjálfrátt i
komi í hugann, a’ð svona lagaður
sjúkdómur hafi í fyrri daga verið
nefndur “djöfulæði”. I þessum j
ham sendast þeir qfan fyrir bakka
grimdar og haturs, veltast um í,
sínum eigin hugsunarhætti og l
hrópa í sífellu: Mannúðin særir J
tilfinningar aHra góðra manna! j
Slíkir hljóta að vera óvitar hel- j
stefnunnar og vita ekki, hvað þeir
gera. Góðir menn vilja að sönnu J
fyrirgefa þeim, ef það stæði í!
þeirra valdi. En þeir vita, “að
misgerðir feðranna koma fram á
börnunum”. Er því varhugavert I
fyrir góða menn að fyrirgefa
þeim, því misgerðir "þeirra koma
fram á óvitum og ófæddum börn-
um.
Tökum dæmi. Hugsum okkur
6—7 ára gamlan dreng í faðmi
foreldra sirvia. Með einlægni og
áftúð afhenda foreldrarnir barnið
kirkjunni og skólanum til and-
legrar uppfræðslu, sem þau telja
sig ekki sjálf fær um að veita
barninu, enda í bága við landslög
að slíkt sé gert. Þegar drengur-
inn er kominn í kristinna manna
tölu og útskrifaður úr skóla, get-
ur hann kinnroðalaust, og í sam-
ræmi við helgustu skyldur þjóð-
félagsins tekið þátt í spellvirkj-
um.ránum og morðum í ókunnugu
landi, fyrirvaralaust, að boði yfir-
valda og yfirmanna, trúandi því
stöðuglegá í hjarta sínu, að nú
framkvæmi hann helgasta boð
bæði guðs og manria. Hann get-
ur ekki grunað fósturforeldra sína
um græsku, því líf hans liggur
við. Hver vill nú vera sá óviti,
að ásaka dreng fyrir það, þó hann
hlýði boðum kirkjunnar og lands-
laganna? Að honum geta samt
ekki góðir menn dáðst, sökum
þess að verkið, sem honum er
boð ð að vhi.ua í hernaði, er ljótt.
En það er ekki hans skuld.
“Mun ei glappaskot gera,
Spyr mín stuttorða stakan —
Þeir sem barnsvitið bera
Ut' á kenmnga-klakann?”
Það barnið, sem kemst aij því I
fyr eða síðar, að það hafi verið j
borið út á kenninga-klakann, þeg-
ar það lá í reifum, og óviljandi
hvað foreldra áhrærði, þolir písl-
ii og pyntingar sjálft, til þess að
svíkja ekki helgustu og dýpstu til-
finningar mannssálarinnar: kær-
leikann til allra manna’. Þetta barn
er aðdáunjjrvert, hlýtur þar af
leiðandi aðdáun allra góðra
manna, fyrir að brjóta þau lög,
sem altaf hafa verið og visrða
mannkyninu til dýpstu bölvunar.
Lnda sést þá, að meirihlutinn
ræður ekki nema stundum.
Hvenær rennur sá dagur upp,
að samtíðin sjái sína beztu menn?
Dr. Heigi" Péturss segir, ati hann
sé í nánd. En þá verða margir
að brjóta lög helstefnunnar.
Ávarp til íslenzkra kjós-
enda í Winnipeg.
Jak. Jónsson.
-x-
Froskurinn og nautio.
Froskkind nokkur bola’ á beit
burðamikinn og stóran leit,
tútnaði út af öfund þá,
undi ei lengur að vera smá.
“Svona stór eg vera vil,
vegsemd slíkt er, það eg skil!
Hleypti’ hún í sig miklum móð,
magann þandi’, á blístri stóð;
tútnaði út og teygði á sér,
en tjón og sneypu drambið ber,
hún blés sig upp með bálvont geð
unz blaðran sprakk — og sagan
með.
Kæru íslendingar!
Eins og sumum af yður er vænt
anlega þegar ljóst, hefi eg orðið
fynr þeinr4ieiðri að vera útnefnd-
ur af frjálslynda flokknum sem
þingmannsefni fyrir Winnipeg-
borg.
Mél dylst eigi sannleiksgildi
málsháttarins forna, að “vandi
fylgir vegsemd hverri”. að eg
sæki í kjördæmi þess íslendings,
er mestan sóma hefir unnið þjóð-
flokkigvorum vestan hafs, Hon.
Thos. H. Johnsons, fyrrum dóms-
málaráðherra Manitobafylkis, er
um 15 ára skeið hefir verið full-
trúi þjóðflokks vors í fylkisþing-
inu.
Eg hefi ávalt verið og er enn
þeirrar skoðunar, að íslendinga*
hér í borg, jafn fjölmennir og þeir
eru, eigi tilkall til sætis á löggjaf-
arþingi fylksins. Með þetta fyrir
augum tók eg útnefningu í þeirri
von, að íslenzkir kjósendur í
Winnipeg myndu gera sitt bezta
til þess að tryggja mér kosningu.
Afskifti mín af opinberum mál-
um yfirleitt eru flestum Islending-
um kunn. Meginþorri þeirra mála,
sem eg barðist fyrir í stjórn
Winnipegborgar, fékk framgang,
og voru sum þeirra engan vegin
þýðingarlitil, svo sem rafleiðslu-
málið.
Alla mína tíð í þessu landi hefi
eg fylgt frjálslynda flokknum að
málum, verið þeirrar skoðunar,
að stefnuskrá þess flokks væri í
beztu samræmi við framsóknar-
viðieitni vors unga þjóðfélags.
^ í þessum skilningi hefi eg altaf
verið flokksmaður. Afstaða mín
tii frjálslyndu stjórnarinnar í
Manitoba, er Hon. T. C.! Norris
veitiv forystu, skal þegar gerð iýð
um ljós. Sú stjórn hefir, að minni
hyggju, leyst störf sín öll sam-
vizkusamlega af hendi og hrint í
framkvæmd ýmsum stórvægileg-
um umbótamálum fyrir fylkisbúa
í heild sinni, ekki þó.hvað sízt
fyrir bændur og verkamenn (sbr.
Rural Credit og Farm Loan lögin,
lög um lágmarkslaun kvenna, lög
um stofnun sparibanka Manitoba-
fylkis og síðast en ekki sízt lög
um pólitískt jafnrétti kvenna o.
s. frv.)
Islenzkir kjósendur í Winnipeg-
borg ganga þess því eigi duldir,
að eg býð mig fram sem ákveðinn
stuðningsmaður Norrisstjórnar-
irnar.
Tíminn til kosningaundirbún-
ings er naumur, og það því sýnt,
að vel þarf að vinna og sleitu-
laust, ef kosning mín á að vera
! trvgg. En það verður hún því
aðeins, að íslenzkir kjósendur
| Winnipegborgar, konur sem karl-
ar, merki kosningaseðilinn sinn
með tölunni 1 við nafn mitt.
Alla þá íslenzka kjósendur,
; konur sem karla, er hlynna vilja
i að kosningu minni, vil eg enn-
; fremur vinsamlegast minna á, að
! iáta ekkert tækifæri ónotað til
þess, að afla mér fylgis hjá öðr-
um þjóðflokkum, er borg þessa
byggja.
Undir áhrifum yðar og starf-
semi fram að kosningum og á
kosningadaginn sjálfan, eru úrslit-
in komin.
Winnipeg 30. júní 1922.
Virðingarfylst.
Árni Eggertsson.
Augl. i