Heimskringla - 11.10.1922, Blaðsíða 7

í
WINNIPEG, 11. OKTÓBER, 1922
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSH)/
The Dominion
Bank
HOKM IfuTHK UAHU /.VK. OG
SUKHHROOKB IT.
HöfuVstóll, uppb.
VarasjóSnr .......
Ailar eienir, yfir .
.* 8,000 000
7,700,000
. $120,000,000
Sérstakt athyglj T«ltt Titfcskfft-
kaufnnanna o* Ttsrsíunart*
aara.
SparisjóSsdeilóin.
Vtxtir af innstæðufé preiridir
Jatn háir og annarsstaðar TlO-
»«ng«t.
raORB a sasa.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
syngur vel og semur ljóð
og — samnar flestum betur.”
Alt þetta þóttist Mr. Líndal hafa
orSið var viö; eg er þó hræddur utn,
svona þér að segja, að hann hafi þá
verið i heimboði hjá Asum og séð
margt i hyllingum. Fái hann ein-
hvern til aö tala við, sem honum finst
hann megi treysta og trúa fyrir á-
hugamalum sínum, sem einu sinni
voru gróðursett í aldingörðum æsk-
unnar, þá gætir hann þess litt, hve
mörg hornin hann rennir í botn.
ARNAQULL.
Agirndin.
Langt suður i löndum, undir háu
fjalli einu, íáust fyrir mörgum öld-
nni rústir af stórri höll. Menn höf'ðu
Bréf til Steina
(Framhald írá 3. sr5u)
‘ t nýju húsi í nýjum bæ
og nýju tíðarfari,
gæfan ykkar gæti æ
og gæði engin spari.”
Vildi svo til, að hús þetta var ekki
nema svo sem 20 minútna gang frá
heimili þeirra lijóna. Þess vegna var
tað, að hvorki við né þau töldum
sporin þar á milli. Við vorum þar
stoðugir heimagangar, og þau þurftu
að vita, hvernig okkur liði. F.kki
var annað heimafólk en þau hjónin
°g annar sonur þeirra, J. C. Harper
a'ð nafni, mesti efnispiltur.
Nú varð það ldutverk Afr. I.indals
Hann er þá seztur að andlegri ,mugust á þessum gömlu rústum, af
því sú trú rikti meðal íbúanna þar í
grendinni, að mikil auðæfi væru
geymd þar, og að þeirra væri gætt af
ótal illum öndum. Af þessum ástæð
uni þótti ráðlegast, að leggja leið sina
sem lengst frá rústunum, þegar menn
emhverra Kluta vegna urðu að fara
fram hjá þeim.
En í þorpinu, sern lá við fjallsræt-
urnar, var maður einn, sem hafði all-
an hug á að eignast eitthvað af auð-
æfunum, sem allir þóttust vita af, en
enginn þorði að nálgast.
Það var ungur maður, sem auðn-
an aldrei hafði Ieikið við, og lifði á
handafla sínum, án þess þó að eignast
nokkurntima neitt fram yfir það, sem
hann þurfti til að draga fram lífið.
Sunnudag nokkurn fór hann upp
að hallarrústunum, og labbaði hann
drykkju og er þyrstur mjög, því svo
hafa lífskjörin farið með hann, sem
marga. aðra, að stíflast hafa ótal
margir silfurtærir lækir, sem þó ætl-
uðu sér að vaxa, renna i hdtiö og
hopp." a öldunum, þegar sólin kæmi
upp. En nú er það endurminning dá-
inna vona og reynsla liðin" drgs, sem
fagnar hverri andteg’i hluttekningu.
'f.minn leið. V ið fórum að búa
okkur til feröar. Vildi e\jarskáldið
þá kveðja okkur á þann hátt, er því
þotti Lezt viðeigandi, og sem full-
nægði bezt óskum þeirra allra. Var
bað með þessu kvæði, sem skaldið las
itpp og afhenti okkur uö skilnaði:
Eg kveð ykkur, gáfuðu, göfugu hjón,
með grátklökkum saknaöarmuna I
Aö missa’ ykkur héðan er hörmulegt
hinum unga manni i öllu, sem hann
tók sér fyrir hendur.
Á hverjum degi sótti hann sér einn
gullpening, eins og fyrir hann var
lagt.
Hann fór vel með peningana, og
þar kom, að hann gat keypt sér jörö
með allri áhöfn. Smám saman bætti
hann svo við engjum, ökrum og á-
vcxtagöröum. Siðan lét hann byggja
og gerði ekki annað, þegar heim kom,
en að hvila sig á silkikoddum.
Annað var það enn, sem hftnn hugs
aðt mikið um auk gullsins i jxittin-
hvelfinguna, gegnum ganginn og stóð
nu i klefanum við pottinn. Hann var
eins og fyrri barmafullur af glóandi
fögru gullinu, og ekki sá á, að tekið
nm; hann vildi fá sér konu, en vissi haíði verið að því dag eftir dag í
ekki, hverri hann átti að auðsýna þá mörg ár.
naö að giftast. ; Það var eins og augtui ætluðu út
Rændastúlku vildi hann alls ekki t úr höfðinu á unga manninum af
l’ta við, en vissi hins vegar ekki, taumlausri ágirnd — það var hægð-
hvort sér myndi til nokkurs að fara 1 arleikur fyrir hann að ^lgnast öll
sliks á leit við konur af háum stig- ógrynni fjár — það hafði sýnt sig,
tjón,

og hart mjög þeim sköpum að una.
En hjartanu sorgmædda huggun það
er,
þar um í þungum hugsunum, innan
um þétta runna og vafningsvið. Varð
»þá fyrir honum steinþrep fornfálegt
fylgja okkur til flestra þeirra, er J að hafa þó með ykkur dvalið, | mjög og brotið. Gekk hann ofan
v'ið komum til, og áður er getið. I því góðkunnir fáir svo geðjuðttst mér þrepið og kom þá niður í hvelfing
ntyndi tja að hugsa til þess, meðan a-íi hann þá að draga sig lengttr á
hann væri búinn sem bóndi, enda þótt þvi? —
vandað væri vel til fatanna. — En j Þessj mikli fjársjóðttr mátti ekki
þar var lika úr vöndu að ráða, þar lengur liggja þarna ónotaður.
sem hann var bundinn við a'ð sækja
peninginn
Svo tók hann pokatta, opnaði ann-
bæinn upp að nýju, sem var orðinn | l,m» minsta kosti fanst honum ekki ; að engin hætta var á ferðum. -— því
hrörlegur og gantall, svo hann varð
rtisulegastur þar unt slóðir. Á hverj-
um degi í þrjú ár hafði hann farið*
og sótt guJlpeninginn, og var nú orð-
inn ríkur maður.
En maðuriniT er nú einu sinni
þannig gerðttr, að honum hættir við
að villast út af réttri bráut, og þessi
ur.gi maður var engin undantekning
frá þeirri reglu.
Hann fór að verða ágjarn.
Þe.ssi Ijóti löstur leyfði honum eng-
an frið.
Á nóttunni lá hann vakandi og
hugsaði ttm gullið í pottinum; honum
virtist það vaxa við hvern pening,
sem hann tók; það var eins og það
ætlaði að renna út af börmunum og
á hver jum degi, og var j an þeirra og fór að attsa gttllinu í
þess vegna, að honttm fanst, eins og hann nteð báðttm höndttm.-----------------------
htindur í bandi. J Heyrðist þá voða brestur og alt lék á
Hann fór nú að leggja niður fyrir reiðiskjálfi.
sér, hvoft í íaun og veru gæti-stafað • LTngi ntaðurinn fantt til óþolandi
nokkur hætta af þvt, þó hann brigði ^ kvalar í báðum höndunum; ltatin
ih af Itoðinu og tæki eintt sinni poka- ^ kipti þeim að sér, var örvita af
f'h* enginn þurfti að vita það. hræðsht og sá þá, að potturinn var
°S. enginn var heldur setn vissi, að ekki lengttr gull. heldttr glóandi eldur.
hann var bæði nógtt heintskur og ráð- Þvt næst tók ketillinn að síga nið-
vandur, til að láta sér nægja með ur hæst og hægt _ Ma8urinn horf8i
einn pening á dag. , a eftir honum eins og í leið'slu — og
Það 1á í attgttm uppi. að eina skyn- 1 sá nú a8eins glóra j eldinn. _ svo
santa ráðið, sem ltann gat tekið. var
hrundi grjót og möl ofan yfir. —
Hann sýndi okktir stórbyggingar j þótt góðvina ætti eg valið.
borgarinnar, þar á meðal þinghús;
fvlkisins, og fór nteð okkur upp á Því hjá ykkttr mannúð og menningin
aheyretidapallana, þegar þingið var! sönn
sett. Svo lag8i hann land undir fót æ máli og athöfnum ræður.
cg fór nteð okkur upp á ‘'ofttr hátt Erá dygðanrta vegi þið vikið ei spönn,
fjall”. Sýndi hfinn okkur þaðan “öll ^ þótt viðsjáll sé heimur og skæðtir.
r,ki veraldarinnar og þeirra dýrð”,1 Þið kttnn erttð drótt fyrir listfengi og
eins og einhversstaðar stendur skrif-j Ijóð, ,
?ð, en ekki battð hann að gefa okkur 0g lipUrð og drenglyndið sanna,
það. Vissi hann Itetur en skáldtn og og fyrir að vera mjög frjálslynd og
andarnir forðtim, bæði ttm það, að góð
ekki er hægt að sýna af nokkru j i félagsskap — hugsandi manna.
fja>li nema iitið eitt af jörðinni, ogj
Sv° hítt, að hann átti ekki það sem
sast. Svona segja menn og andar ó-
s.iálfrátt til sín.
■d'.finlega lyftist brúnin á eyjar-
skáldinp, þegar hann sá eitthvað í
Þið komtið at' fanna — og frostanna
— grttnd
til friðsællar blíöveðurs strandar,
ett haldið nú burtu á hásuntars stund,
þvt heimþráin gleðina blandar.
biöðunum, eða annarsstaðar, sem En þið ættuð hérna, i blómskreyttum
bonum fanst verttlega íslenzkt og ‘ bæ
trútt að eftti og orðfæri. Alt þess-
kottar voru honunt vermandi geislar,
sent honum fundust koma frá and-
fsga skyldum vinum. Eintt sinni, þeg-
a- baab umiti íLii cii&v&S, £2i”
bontim geðjaðist að, Vrað hann:
“Hér er andi, hér er mál,
hér er bjargföst skoðttn;
bér er ekkert heitnskttprjál,
hér er — frelsis boðtin !”
f öðrtt sinni hafði hann lesið ein-
byer erindi í Lögbergi og kvað:
<(A
Heimkoman’ þín er mér hugð-
næmt fjóð,
og æskttnnar tendrar
Það
hjartans
glóð
minnir á margvísleg gæ'ði.
S beimþráin logar í huga ntér,
ni,gsa eg vel ttm það alt nteð þér,
lýsirðu í Ijómandi kvæði.”
þ | etTa er aðeins litið sýnishorn af
Vl, hve hugfanginn hann var af ölltt
VI> sent honum fanst hafa
Mjlenzka trygg. Stóð hann þá oft
inn og talaði við þá menn í anda,
h 1 *’°num fanst að hefðu veitt ein-
Jl,m lifsstraum heim til sín, jafn-
\e ,l,° hann þekti þá ekki,
ekki, hvar þei
að búa til daganna enda,
því fagurt og blitt er við sólroðinn sæ
og sælt er hér þreyttum að lenda.
En þök kfyrir kotnuna! Ljós það og
líf,
scm létuð þið injj til mtn streyma.
Þér, andríki halur! Þér, ágæta víf !
eg æfiJangt mun ekki gleynta.
Svo hollvætti alla af hjarta eg bið
nð heill ykkar stöðugt að vinna,
svo lengi þið fáið aö lifa í frið
og lifíntt glaða að sinrra.
0
Eg sé ykkur eflaust á annari strönd,
ef aftur þið hingað ei snúið,
því allir loks nemum vér eilifðarlönd,
þá æfinnar stríðið er búið.
Og .sjálfsagt þá getum vér samleiðir
átt,
og sungið og kveðið og hlegið,
því verða nnin eft hjá þeint vinunum
kátt,
sent víSsýniS fiiest Itafa þcgið.”
eina ntikla og lágu inn tir henni
löng göng. Hantt gekk nú eftir göng-
ttnttm unz hann kom t klefa nokkurn
og logaði þar bjart Ijós; itndraðist
hinn ungi maður stórum, er hann sá
þar standa á miðju gólfi afar stóran
gl jáfágaðan eirpott, fyltan á barma ný
mótuðum gullpeningum.
Á bak við pottimr stóð gamall
maður, hár vexti, klæddttr síðri
skikkjtt mjallhvítri; var hann hvítitr
væri að ota sér að honttm, og hann a< ’la,a mcíS scr storan P°ba, þegar Fjársjóðurinn var horfinn! —
hafði óstjórnlega löngun til að grípa
nteð báðum höndum ofan í pottinn
og taka lúkut’ylli sína — fulla poka
— fullar tunnur. 1 hvert skifti, sem
hann fór út úr klefanutn með gull-
peninginn sinn í vasanum. fann hann
til sárrar kvaJar yfir þvj, að hafa
ekki fylt vasa sína af gulli.
Svo kom að því, að hann tók aö |
ásaka sjálfan sig fyrir þá heimsktt,
að láta hafa sig tiJ að ganga langan
fyrir hærttm og haf'ði skegg sitt. Leitjog erfi'ðan veg á hverjttm degi, hvern
hann alvarlega en ekki reiðilega á
hann færi næst — hver gat vitað
það? — enginn — potturinn var jafn
fullttr fyrir það. Eða átti hann held-
ut að reyna fyrir sér og fara hægt í
sakirnar — það yrði máske affara-
sælla.
Næsta dag tók hann tvo gullpen-
inga í staðinn fyrir einn — hann leit
í kringum sig flóttalega, en ekkert ó-
vanalegt bar við.
Þa var hann visstim, að engin
liætta væri á ferðum.
ttnglinginn.
"Þú Hefir lengi óskað eftir, að
hantingjan brosti við þér,” mælti
hann; “fer nú að óskttm þínttm. því
þú kemur á heillastund. Er þér leyfð-
ttr aðgangttr að auðæfttm þessuni. og
skaltu koma dag hvern og sækja einn
gullpening. En mttn máttu, sfð taka
aldrei — aldrei meira en einn í eiriu,
því þá snýst liamingja þín í óham-
ingju.”
Frá sér numinn at' gleði tók ung-
mennið einn gullpening og skoðaði
hann við Ijósbirtitna, stakk honum
síðan í vasa sinn og ætlaði að þakka
gamalmenninu, en er hann leit við,
var þar enginn.
Frá þessari
■v v v „i • .XI Daginn eftir tók ltann þrjá — svo
íg sem viðraði, til að sækja einn attð- s v 1
• v i 11 • u i „ v fióra, og'ekki bar á neinu.
virðtlegan gullpening, þegar hægðar-1 • ’ »
kikur var að fá fulJan poka með, Svona hélt ltann átiain heila \ iku
sömu fyrirhöfn. °8 a,drei var8 bann var við neitt ó
hann hættur að vanale^‘; ÞaS
Undarleg sttða og ólga fylti loítið;.
sjóðhteit vatn seitlaði í gegntim vegg-
ina í klefanttm og eftir gólfinu, svo
hann skaðbrendi sig á fótunum.
Kvalirnar ætluðu að gera út af við
hann, en santt tókst honttm að komast
út úr rústunum.
Nú leið langur tími áður en hann
var gróinn sára sinna, og atdrei \mrð
hann jafngóður, því að hendttr og
fætur krepti.
Á meðan hann Já veikur sveikst
vinnufólkið ttm. svo alt var komið \
óefni. Hann varð að selja jörðina
og kaupa sér í hennar stað litinn
ið og tók nú fimm, svo
Vinnu sína var
stunda, þvi nú hafði hann nóg vittnu , . .
r,„ , , , r , • i v ingtt, svo hann færðt sig upp a skaft
fólk, sem gat tekrð af honum omaktð. | 6
Sí og æ velti hann því fyrir sér,
hvilík heimska það væri fyrir mann,
sent daglega sæi ótæmandi atiðæfi
fvrir fótum sér, og.þyrftf ekki annáTi i ................
.. ... , • v herzlumttninn. að taka einu stnnt nog
en rétta ut hendina ettir þetnt, ao . . t_______,x
hafa svotta mikið fyrir að verða 1 e,nu>
greifa-
rtkur.
T>að eina, sem hann tók sér fyrir
hcndur, var að sækja gullpeninginn
le'itekki út fyrír,' að' kofa’ mátti hann þakka fyrir’
* -* 1 X" .Ti.m a r 1 ■ « «AA >11« V\
hann ætti að verða fyrir neinni hegn
sex — alt
voru þetta hundrað krónu peningar,
svo hann átti nú álitlega upphæð.
Nú fanst honum ekki vanta nema
svo gæti hann fengið sér
eða jafnvel konungsdóttur
fyrir konu, nóg vár af gullinu.
Svo tók hann með sér tvo stóra
or- var hann nú orðinn'svo latur, að | poka, þegar hann fór næst upp í rúst-
honuin veittist það afar örðugt, enda ^ trnar
stundu fylgdi gæfan þótt hann nú orðið færi það riðandi.
Hann gekk niðttr þrepið, inn i
eiga svo mikið eftir af öllum attðæf-
tinttm, að hann þyrfti ekki að lifa á
bónbjörg. Það var alt, sem eftir var
at allri dýrðinni.
Þarna sat hann itú og lét sig dreyrna
um öll þatt auðæfi, sem hann hefði
getað átt, og ttm konungsdótturina,
setn hann aldrei fékk — og hann ósk-
aði svo innilega, að hann hefði látið
sér nægja með þenna eina gullpen-
tng á dag, sem hann mátti*taka. —
En ekkert stoðaði að óska — hinn
ágjarni hafði fengið sín makleg
málagjöld. v
og vtsst
,r væru.
l’otti mér 0ft mestri furðu
gegna, hvað konan „ún og Mr. Lin-
k-itti talað mikið ttm ættir og at-
vik
eldri
°R margt fólk
því sambandi frá
°g yngri tirnum. F.r það sjálf-
5 lf bvi, að eg hefi aldrei skilið
" k„r„ skaPafian hlut í þeint mál-
un>, °g fæ jafnan höfuðverk undir
þe.m ræðttm. Alt öðru máli var að
fg’la me8 l)au' í’essar samræðttr
be.na styttu báðttnt stundir, og
cvoddu á burtu andlegan kuldasúg.
Varð eyjarskáldinu þvi öllu betur við
Þegar þú nú hefir lesið kvæðið.
Sel Steini minn, þá finur þú það fljótt,
að þar er helzt til ntikill skáldskapur,
að því er okkttr hjónin snertir. En
aí þvi eg veit með vissu, að það var
af eiiilægasta vinarhug mælt, og að
stikillinn á horninu, sein skáldið hélt
að vörum sér, þegar það söng, stóð
úti í ltafi mannlegra en drenglyndra
tilfinninga, þá skal ekki frekar um
það rætt.
Svo kvöddum við þessa einlægtt og
saknandi vini okkar, og ferðin gekk
j; fn vel austur sem vestur. F.n frá
hábttngum Kl^ttaf jallanna sendttm
við með hitgskeyti ofurlitla hnoðra
ti! eyjarinnar, hvort sem þeir hafa
nokkurntíma komist til skila.
Þegar eg nú lít yfir þetta, sem eg
bana en mig, sem von
var, eins og
líka þessi staka'um hana sýnir:
“Hýr og glöð og hjartagóð,
hreinleik =Jlan metur,
e~ búinn að skrifa, þá sé eg, að það
er orðið lengra en eg bjóst við; um
annað tala eg ekki. En svo mikið
er víst að þetta verður að dttga þér í
bráð, þó en nmætti kemba og spinna
dálítinn ullarlagð, sem viö fundum á
leiðinni austur. Þú manst, að við
hirtuni þessa ullarlagða, þegar við
vorttm drengir, og kölluðunt ttpptín-
ing. Seldist hann þá fyrir allgott
verð, en nú er ull hér í ettgu verði.
Um spurningar þínar tala eg ekki,
því, blessaðttr vertu, þær ertt ekkert
barna meðfæri.
Fyrirgefðu svo ómyndarmiða, og
lestu í málið, ef glerauguu þín ertt í
góðu lagi. Annars verður þetta að
vera eins og það er.
Þinni gamli vinttr,
J. Fríntann.
Ferðaminningar.
Franth.
T Grenivík býr séra Arni Jóhann-
esson, Jóhanessonar, Arnasonar á
Alandi, Árnasonar á Viðirltóli á
Hólsfjöllum. Kona séra Arna er
Karóltna Guðmundsdóttir, dóttir Guð
tnundar Jónatanssonar frá Brettings-
stöðum, er þar bjó til dauðadags:
>. Þórhallur cand. phil., býr í Reykja-
vík; 2. Ingimundur bóndi í Grenivílý,
kvæntur Guðrúnu Árnadóttur, for-
eldrar hennar: Artti Eiriksk/on banka
gjaldkeri á Akureyri og Steinunn
Jónsdóttir prests frá Mælifelli i
Skagafirði; 3. Þórunn, dáin 1921,
var gift Pétri kennara F.inarssyni frá
Skógttm í Fnjóskadal, þau áttu einn
son, Valtý; 4. Steingerður og 5.
G.unnhildur, báðar ógiftar heima.
Systkini sérh Arna í Ameríku eru
þessi: 1. Asmttndttr i Winnipeg; 2.
Kristjana, var í Alberta; 3. Gttð
nmndur bóndi í Árlxtrg; 4. Kristín,
gift Þorsteini Sveinssyni frá Hóli i
Höfðahverfi; 5. Guðni ekkjumaður í
Winnipeg; 6. Guðbjörg, gift Þorláki
Biörnssyni bróður Jakobs Björnsson-
ai kaupmanns á Svalbarðseyrí; þatt
bjnggu í Brooklyn, ltttn nú dáin.
Sumarið 1892 var eg kaupamaður
hjá séra Arna, ávi áður en eg fór af
landi burt. Féll mér mæta vel við
hann, enda var hann kátínu- og fjör-
maðttr mesti, eins og hann er reynd-
ar enn. Söngmaður mikill var hann
á fyrri tið, en hefir nú iiiist rödd
sína. Hattn var góðttr prestur og
sæmilegttr ræðumaðttr. Tók hann og
fólk hans tnér vel, og var eg hjá þeint
feðgum yfir jnnímánuð við ýmsa
v'nmt, og leystur út með 100 króna
borgttn fyrir mánuðinn. — Þaðan fór
eg frant í I’njóskadal, þar sem eg
var í kaupavinnu við heyskap. Var
eg þar á fimnt stöðum, þvi ekki var
aðvelt að korna sér fyrir við fásta-
vinntt. Fyrst ar eg hjá tengdasyni
séra Arna, Pétri Einarssyni á Litla-
gerði í Dalsmynni, fjóra daga. Þaðan
íór eg að Veisu.í Fnjóskadal og var
þar tvær vikur hjá óðalsbóndanum
Jens Kristjánssyni frá Fossseli. Hann
á bróðttr í Argylebygð í Canada,
stórbóndann Gttnnlaug Kristjánsson.
Þaðan fór eg að Víðivöllum til óðals-
bóndans Kristjáns Jónssonar frá
Andrésarstöðum í Bárðardal; var þar
viktt. Þá að Hálsi til Stefáns Ing-
jaldssonar frá Öxará; var þar tvær
vikur. Svo að I.jósavatni til Karls
Sigurðssonar; var þar í mánttð.
Hafði samanlagt 10 vikna vinntf og
40 krónur á viku. Leið mér ágætlega
hjá öllum og Ltorgttnin var áreiðan-
leg. Haustvinnu hafði eg litla. Var
þrjár vikttr á Viðivöllum og eina að
Veistt. Fór siðatt í ferðalag eftir
þessa áreynslu, sem mér fanst nokk-
ttð erfið, einkttm vegna tiðarfars, er
var afar slæmt, eins og fyr var á vik-
ið. Fór eg þá út í Grenivtk aftur og
vann nokkra daga þar, meðal annars
rakaði eg fáeinar gærttr. Þaðan fór
eg út yfir Leyndalsheiði; fékk þttnga
færð og þreyttist mjög. Áttá klttkktt
stundir var eg yfir heiðina. Þessa
ferð fór eg til að sjá gamalt kunn-
ingjafólk mitt að F.yri í -Fjörðum.
Er það útskagapláss við Eyjafjörð,
cg nijög harðindasamt. Heitir bónd-
inn, sent á Eyrt býr, Stefán Björns-
son. Var eg í fyrri daga kattpamað-
ur hjá föður hatts, sem tiú er fyrir
löngu dáinn. Jóhanna heitir kona
Stefáns, og ættfæri eg ekki þetta
frekar, því enga ættingja á fólk það
í Ameriku. Systir Stefáns er ógift
cg dvelur með bróður sinutn. Vel tók
þetta fólk á móti mér, og er það þó
fátækt. Var eg þar á þriðju viktt
vegna hríða, sem byrjuðu á leið
minni yfir heiðina. Ætlaði eg það-
an austur i Flateyjardal, sem er fyrir
austan æsta fjallgarð. Var ófært yf-
it' fjöllin og þvi eina leiðin fjörurnar-
nteðfram sjónum, sent ómögulegt er
að fara nenta með góðri fjörtt. Aust-
ari fjörður er þetta pláss vanalega
kallað, en heitir réttu nafni HvaJ-
vatnsfjörður. Fjórir bæir ervt í þess-
um firði. Fallegt er þar á vorin og
sumrin, þegar gott er veður, eins og
svo oft fram við sjóinn á Norðttr-
landi, og á sólsetur Islands sinn part
t fegurð útkjálka þessara. Annar
íjörður er vestar, og er háls á millt
fjarðanna. Hann heitir Þorgeirs-
fjörður, en oftar kallaður Vestari
fjörður. Þrír bæir eru í honum, og
er þeirra helztur prestsetrið Þöngla-
bakki, nú Annexia frá Grenivik. —
Þröngur er Þorgeirsfjörðttr og litið
víðsýni þar.
Franth.
Komdu í veg fyrir of
mikinn svita.
LÆKNAtíl’ lódiMviia l»Inn.
IiOSADlI l»*n vltt ólmjill.nn nvhalvkr.
I.EKWÐl liolhnndnrnvltHiin Mem |»A
heflr.
RÁDDU BOT ft tilluni öl»n*K'indiim af
MVltH.
LATTU l»fr rkkl Ifnjtnr IíDh llln nf
f«»thl(nt KklMirniini or t'ótn-
liðlfdi.
EUREKA N0 4. B
læknar Öll þessi óþægindi undirelns.
Læknar einnig óviíjafnanlega sár og
hrufur á börnum.
Kiirfka No. 4 er hfiin tll af rrvudam
læknum efnnfræhiniciim. .Elnu
ilollnr krnkkn nn>Klr hverjitm. Tll
niilu f ölliuu nlirrlr lyfjnhfibnm. F.kk-
ort oln.** Kott. Melrn n» NfKja fkkfrt
Ifkt |»vf
Ef lyfsali þinn verzlar ekki meí
þaö, þá sendu $1.00 til Winnipeg
Chemical Laboratory Co., Winnipeg,
og geft5u nafn og óritun lyfsalá þíns.