Heimskringla - 08.11.1922, Blaðsíða 4

x BLAÐ5IÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG 8. NÓVEMBER 1922.
HEIMSKRINQLA
(gt»(aa« 18M>
Keair «t A hverj«m ■IlTÍkiAegL
Otceíeadiu os el*end«n
THE VIKING PRESS. LTD.
Ki a« 965 9AHGENT AVE, WISKIPEO,
Talsimlt JV-«537
VrrO bla«alaa «r ll.N Iriaigarln Hatm-
lat tjrtr tr aaa. Allar boraaalr Maála
raSaaaanal blaSalaa.
RáSsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar :
BJÖRN PÉTURSSON
STEFAN EINARSSON
UtaaSakrtft tU blabalaai
THB TIKIRO PRSII. Ltá. »ax UTS.
Wlaalrrf, Maa.
Vtaalabrifl tU rUatjSraaa
EDITOR BRIEIIUIReLA, *n SITS
Wlaalsat, Maa.
Tha “Haánaakrlarla” la srtataá laaá
Uaba br tha Ylklas Praaa, UaaltaS, at
S6S os t(S Sarsent Ave., Wlnnlpe*, Manl-
taba. Telawhaaai S-IUI.
WINNIPEG, MAN„ 8. NÓVEMBER, 1922.
Canadískur sendiherra
í Bandaríkjunum.
Eftirfarandi grein um það mál, hvort Can-
ada ætti að hafa sendiherra í Bandaríkjun-
um, skoðum vér svo eftirtektarverða, að vér
þýðum hana hér. Hún er skrifuð af canad-
iskum fréttaritara í Bandaríkjunum og birt-
ist í blaðinu “Grain Growers Guide” síðast-
hðna viku.
“Hér (í Washington) er hver maður að
^þyrja um það, hvernig á því standi að Can-
ada hafi ekki sendiherra í Bandaríkjunum.
Mönnum skildist fyrir tveimur eða þremur
áium, sem embætti þetta yrði stofnað og að
sambandsþingið hefði lagt fram eða til síðu
tclsvert fé í því augnamiði. Og þegar for-
sætisráðherra King var hér á ferð síðastlið-
irn júlí, sagði ihann fréttariturum, sem heim-
sóttu hann að Shoreham í Washington, að
hugmyndinni hefði ekki verið slept, heldur
fiefði stjórnin hana til yfirvegunar.
Og þeir voru nokkrir, er héldu, að sendi-
herrann væri kominn til Washington, þegar
King var þar síðast. Hann kom þar fram
sem erindreki Canada í eins fullkomnum
skilningi og Wöodrow Wilson var erindreki
Bandaríkjaþjóðarinnar á Versalafundinum.
Hann samdi sjálfur við Bandaríkjastjórnina
án þess að brezki sendiherrann kæmi þar
nærri, um mikilsvarðandi mál. Það var um
ájmninginn milli Breta og Bandaríkjaþjóðar-
irnar, sem kallaður er Rush-Bagot- samning-
ur. Hann var gerður fyrir 100 árum og fjall-
ar um yfirráð á stórvötnunum á landamærum
Canada og Bandaríkjanna. Afleiðingin af
þessum afskiftum Kings er sú, að Canada, en
ekki Bretland, hefir nú umráð helmings af
stórvötnunum á móti Bandaríkjunum.
Það hafa ýmsir í Canada gagnrýnt gerðir
Kings í sambandi við þenna gamla samning.
En það, sem eftirtektarvert er við þá gagn-
rýni, er það, að hún virðist ekki á nægilega
miklum skilningi á málinu bygð. Þeir, sem
iialda, að samningarnir, eins og þeir voru
gerðir fyrir 100 árum á milli Breta og Banda-
ríkjanna, séu fullkomnir og sniðnir eftir á-
standinu nú, fara dálítið afvega í málinu.
Bandarísk herskip, stór og smá, er Ieyft að
hafa á vötnum þessum. Er þar æfður sjó-
her. Einnig mega þau heita til þess, að halda
vmbannslögbrjótum í skefjum. Canada
stendur enginn ótti af þessu. Og King við-
urkennir, að Bandaríkin geti ekki til hlítar
fSllnægt sltilyrðum þeim, sem í þessum
gamla sáttmála standa. Eftir að hafa þvælt
þetta mál fram og aftur við brezka sendi-
herrann, kemur King hingað og gerir nýjan
samning við Bandaríkin í þessu efni.
En forsætisráðherra getur ekki verið í
Washington nema dag og dag í senn. Þar
þarf því sendiherra. King mun ekki fjar-
stæður þeirri hugmynd. Hann álítur, að það
spor verði að stíga, og það frekar fyr en
síðar. Hér er risin upp canadisk þjóð innan
•brezka veldisins, sem full þjóðarréttindi
beia. Viðskifti Canada við Bandaríkin
krefjast þeirra. Ef canadiskur sendiherra
hefði verið í Washington 1921, hefði Can-
ada verið boðin þátttaka í friðarfundinum í
Washington. Senator Underwood frá Ala-
bama hefir sagt mér, að það hafi verið ósk
Hardings forseta og Hughes ritara, að mega
bfíða Canada og Ástralíu að senda sína eig-
ir fulltrúa á þenna fund. En þeir gátu ekki
farið til Otlawa eða Melbourne og boðið
þetta. Þeir urðu að kasta hugmyndinni frá
sér og snúa sér að brezka sendiherranum.
Það er leytidarmál, sem öllum er þó kunn-
ugt, að Sir Aukland Geddes, brezki sendi-
herrann, í Bandaríkjunum, er á móti því, að
canadisk sendiherrastofa verði stofnuð í
Washington. Hann álítur að canadiskur
verzlunarfulltrúi með brezka sendiherranum
rægði þörfinni . En með allri virðingu fyrir
skoðunum þessa manns, er það ekki nægi-
legt í augum þeirra manna hér, er viðskifti
reka við Canada. Og þeir vita nokkuð líka
um þessi mál, því þeir verða að reka við-
skifti sín með aðstoð eða í samráði við ýms-
ar stjórnardeildirnar. Einnig eru nokkrir af
helztu mönnum í senatinu og þinginu, sem
mikið hafa barist fyrir beinni og betri við-
skiftum milli Canada og Bandaríkjanna.
Brezki sendiherrann er fyrir brezka ríkið alt,
að Canada meðtöldu; en hann er ekki can-
adiskur sendiherra. Og þó að canadisk sendi-
herradeild yrði skipuð innan hinnar brezku,
eins og lagt hefir verið til, nær það ekki til-
gangi sínum, því hún yrði að sækja vald sitt
ti! London eða Ottawa. Sannleikurinn er sá,
að það er canadiskur maður nú á sendiherra-
skrifstofunni brezku, H. H. Sims að nafni,
hinn fjölhæfasti maður. En Canadamenn
þekkja hann einu sinni ekki . Hvernig gæti
líka Sims verið fulltrúi Canada, hversu vel
sem hann vildi gera? Hann er hvorki skipað-
ur af Ottawastjórninni, né verksvið hans
leyfi það, að hann komi fram sem algerlega
canadiskur fulltrúi.
Svo mikið af störfum sendiherrans brezka
eru canadisk mál, að sagt er, að 75—90%
af þeim komi Canada eingöngu við. Can-
ada og Bandaríkin liggja saman á 3000
mílna svæði. Fiskimenn í Bandaríkjunum
hafa, samkvæmt sérstökum ákvæðum, Ieyfi
ti! að fiska í Canada. Einn þriðji af öllum
vörum frá Evrópu, sem til Canada fara,
koma til hafna í Bandaríkjunum og eru send-
* ar yfir þvert og endilangt landið til Canada.
Og það er straumur fram og til baka yfir
Iandamæri Canada og Bandaríkjanna. Af
þessu rísa stöðugt mál, sem snerta Canada
afar mikið, en sem brezki sendiherrann get-
ur ekki fylgt á eftir eins og vera ber. Hans
verkefni er að mestu fólgið í því, að sam-
band Bandaríkjanna og Bretlands sé sem á-
nægjulegast. Þó mál þessi snerti Canada,
iítur hann á þau frá brezku en ekki canad-
isku sjónarmiði.
Það ber ekki mikið,á Canada hér. Það
kemur varla fyrir, að á það sé minst í Was-
hington-blöðunum. Að segja, að það sé
cuglýst út á við, er svo mikil staðleysa, að
Canadamenn ættu ekki að láta sér detta það
i hug . Canada stór tapar við það, hve lítið
það er þekt hérna á næstu slóðum, að ekki
sé talað um lengra út í frá. Oft heyrir mað-
ur senatorana og þingmennina hér hafa hvað
eftir annað yfir ýmislegt um Canada, sem
fiarri er öllum sanni. Þeir gera það ekki- af
ásettu ráði, heldur af því, að þeir hafa ekki
átt kost á því að fræðast um það af öðrum.
Það eru oft frumvörp samþykt í þinginu, sem
snerta Canada afar mikið, án þess að orð sé
sagt um það frá hálfu Canada. Þegar um
tollinn á ungum nautpeningi frá Canada var
að ræða í efri málstofu þingsins, eða á fund-
um hinnar sérstöku nefndar, er málstofan
kaus til að hafa málið með höndum, var þrá-
falt spurt: “Ætli að Canada leyfi, að naut-
peningur á þessum aldri sé fluttur tollfrítt
héðan til Canada?” Bændur í Bandaríkjun-
um, er griparækt stunda, æktu þess, að fá
að vita um þetta. Það koma stundum fyrir
tímar þar, að þeir verða beitarlitlir, og þegar
svo ber undir, æskja þeir að geta sent ung-
v'ði sitt til Canada til sumarbeitar. En það
var enginn til að svara þessu. Tollinum var
því skelt á. Það datt engum í hug, að Ieita
sér fræðslu um þetta mál hjá brezka sendi-
herranum; menn þóttust vissir um, að það
væri ekki til neirts.
iViður til pappírsgerðar var eftir talsvert
stímabrak undanþeginn tolli. En meðan á
umræðum um það mál stóð, leyndi það sér
ekki, að það átti sér tilfinnanlegur misskiln-
ingur stað um afstöðu fylkisstjórnanna í
Canada til þess máls. Stjórnir fylkjanna
Iögðu réttilega höft á, að viður til pappírs-
gerðar væri höggvinn á jörðum krúnunnar
til þess að flytja hann út úr landinu. Und-
an slíku var engin ástæða að kvarta. En í
stað þess að skilja málið þannig, var því
síatt og stöðugt haidið fram, að “sambands-
stjórnin í Canada hefði tekið með öllu rétt-
indin af Bandaríkjamönnum til að höggva
' ið í Canada til pappírsgerðar”. Ef Canada
hefði haft fulltrúa hér, hefði sannleikurinn
eflaust komið í ljós í þessu máli.
Sendiherrastaða er vandasöm. Canadisk-
ur sendíherra mætti ekki vera neinn dáðleys-
ingi. Hann þarf að gera meira en að koma á
prent ýmsu, er samvinnu milli landanna
snertir; hann þarf að ggta unnið málpm sín-
um fylgi í viðtali við menn. Fjölhæfur og
áhrifamikill sendiherra gæti gert Canada ó-
iretanlegt gagn. Og eftir viðtökunum að
dæma, sem King fékk í sumar, þyrfti ekki að
ottast, að canadiskur sendiherra væri ekki
boðinn velkominn hér syðra.
Canadiskir verzlunarmenn kvarta oft und-
an Bandaríkjastjórninni. Og af hverju? Eg
get hugsað mér verzlunarmann koma til
Washington. Hann ætlar sér á fund brezka
sendiherrans. Þegar hann kemur að skrif-
stofu hans, sér hann óslitna röð af bifreið-
v.m þar útifyrir. Heimili brezka sendiherrans
er í sömu byggingu og skrifstofur hans.
Verzlunarmaðurinn ályktar strax, að kona
sendiherrans sé að halda einhverjum veizlu.
Hann hikar því við að fara inn og snýr frá
dyrunum. En segjum nú svo, að hann færi
inn. Hvað mætir honum þar. Ungur Eng-
lendingur, sem með svo mikilli kurteisi og
hæverskusniði byrjaði að tala við hann, að
Canadamannmum fyndist nóg um. En um
roálefni sitt yrði hann litlu nær. Þannig end-
ar oft förin þangað. Canadamaðurinn mæt-
ir þarna ekki manni, sem hjálpað getur hon-
um mikið, né heldur þeim, er eftir hans þjóð-
ar skapi er að tala við. Honum geðjast bezt
að hitta þar Canadamann að máli. Og sann-
ieikurinn er sá, að níu af hverjum tíu, sem
erindi eiga hingað, leita beint til hinna ýmsu
stjórnardeilda, en ekki til sendiherrans.
Brezki sendiherrann kvartar undan því,
að Canadamenn skágangi skrifstofu sína.
Ástæðan til þess er sumpart sú, er á er bent
hér á undan, en sumpart sú, að skrifstofan
er svo langt frá járnbrautarstöðinni og aðál-
gistihúsum borgarinnar. Þangað verður að
aka í bifreið, því það er yfir þrjár mílur frá
miðpunkti borgarinnar. Ef canadiskri sendi-
berrastofu verður komið upp, ætti hún að
vera í miðpunkti borgarinnar, hvar svo sem
heimili sendiherrans yrði. Viðskiftamenn
frá Canada ættu að geta gengið þar inn í
verzlunarerindum, án þess að þurfa senda
nafnspjaldið sitt fyrst og án þess að þurfa
að æðrast út af því, hvernig föt hans eru
eða Iiturinn á hálsbindinu. Og svo er
annað. Sendiherrann ætti að vera frá Vest-
ur-Canada. Bændasveitin, sem mest kveður
að í þinginu hér, er úr vesturhluta Bandaríkj-
anna. Hann ætti að gera sitt ítrasta til að
sameina bændur í vesturhluta beggja ríkj-
anna, sem svo maigt eiga sameiginlegt.
hann ætti að hitta fólk hér og láta það að
minsta kosti vita, að Canada sé til á hnett-
inum. Ríkin Minnesota og Massachusetts
eru kunnug Canada, en fólk í Tennesee,
Arizona og Texas, eru svo fjarri, að það hef-
ir litla eða enga hugmynd um landið.
Það er á allra vitund, að Bandaríkin
myndu verða glöð, ef þeim veittist tækifæri
ti! að hafa sendiherra í Ottawa. En hendur
þeirra eru bundnar, þar til canadiskur sendi-
herra kemur til Washington.
Hið óeðlilega bil, sem er á milli þessara
landa, mundi minka, ef canadiskur sendiherra
væri í Washington og bandarískur sendiherra
í Ottawa. Óeðlilegt bil, segjum vér. Þjóð-
ii þessar eru skyldar að ætterni. Þær hafa
tekið höndum saman í stríði. Og þær ættu
að taka höndum saman í verzlun og viðskift-
um. Framsýnir menn í Bandaríkjasenatinu,
svo sem Underwood frá Alabama, Hitchcock
frá Nebraska og Fletcher frá Florida, halda
því fram, að öll vara„ sem í Canada er fram-
ieidd, ætti að vera tollfrí í Bandaríkjunum,
cg börðust af öllum mætti á móti Fordney-
McCumber tolllögunum, þó ofurliði væru
bornir. Þeir eru mennirnir, sem í tollögun-
| um hafa mest að segja, þegar þeirra flokkur
nær völdum. f
iaccccccccccccosooeoaooaooaccoacco:
Brögðin í taflinu.
Þau eru mörg brögðin, sem höfð eru í
tafli af auðmönnunum, þegar hveitiframleið-
| andinn þarf að selja vöru sína. Þegar búið
í var að koma verði á flutningi á hveiti til Fort
j William niður, taka skipaeigendur á vötnun-
um miklu sig saman og hefta hveitiflutninginn
svo að hveiti úr Vestur-Canada verður að
, liggja óselt heima hjá bændum. Þessir can-
adisku skipaeigendur hafa leyfi frá stjórn-
inni til þess, að haga verði á flutningsgjaldi
þannig, að þeir geta sett það upp eða Iækk-
að eftir því sem þeim sýnist. 0 gnú stend-
ur svo á, að svo mikið hveiti er fyrirliggjandi
í Buffalo í Bandaríkjunum, að ekki verður
við það ráðið. Vegna þessa er hægt að
1 setja flutningsgjald þaðan hærra en frá öðr-
um stöðum. Rjúka þá canadisku skipin til
i og hætta að flytja hveiti frá Vestur-Canada,
en byrja á að flytja hveiti frá Buffalo til
Montreal. Afleiðingin af þessu er sú, að hér
! e; nú ekki hægt að afferma járnbrautar-
vagn» og er flutningur hveitisins algerle^a
heftur með því, og verð á hveiti hér er þess
1 vt^ - tiltölulega lægra en markaðurinn í
Liverpool gerir ráð fyrir, að vera skyídi.
Bóndinn hér verður að sætta sig við þetta
j tap og alþýða manna, því þegar bóndinn
tapar, snertir það í- raun og veru öll viðskifti
landsins, en fáeinir ágjarnir skipaei-gendur
sitja að hagnaðinum.
Verzlunarmálaráðherrann í Ottawa hótaði
að nema úr gildi Iögin um siglingar og vöru-
flutninga fram með ströndum Canada, þegar
um það var að ræða, hvert flutn-
ingsgjald á vörum skyldi vera
með þessum skipum, ef það flutn-
ingsgjald væri ekki með lögum á-
kveðið og jafnt á öllum skipum,
bæði canadiskum og bandarísk-
um. En um þetta, sem nú fer
fram á vötnunum hér, þegir hann,
eða öllu heldur stjórnardeild hans,
því sjálfur er hann í Kína að út-
vega markað fyrir canadiskar af-
urðir! Fyrir hönd hans gegnir
Sir Lomer Gouin störfum á skrif-
stofu hans. En hann hefir auð-
sjáanlega um alt annað að hugsa
en það, hvernig mikilsverðasta
verzlun landsins er rekin.
---------xx---------
Um þakkargerðar-
daginn í Ameríku.
Erindi flutt á samkomu í Sambands-
kirkju þakkargerSarkvöldiS 6. ftóv.
af séra R’ógnv. Péturssyni.
Dodd’s nýrnapillur eru bezta
nýmameÍSalitS. Laekna og gigt.
bakverk, hjartabilun( þvagteppu.
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan e?$a 6 öskjur fyr.
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl-
um eÖa frá The Dodd’s Medk:**!*
Co., Ltd., Toronto, OnL
HátiSahald er yfirleitt jafngamalt
trúarbrögSunum og hefir fylgt þeim
eftir alt frá ómunatíS. Svo langt er
siSan, aS upp voru teknar hátíSir, aS
engar sögur greina frá. Er þaS alt
faliS móSu og myrkri frumalda
mannkynsins hér á þessari jörS. Þeg-
ar tekur aS rofa fyrir degi og sögur
fara aS myndast af gerSum manna,
getur aS einhverju litlu leyti trúar-
skoSana þeirra og hátíSa í sambandi
viS þær. Er þaS því alment viStek-
in skoSun mannfræSinga og þeirra
vísindamanna, er fást viS þjóSmenja-
og sögurannsóknir, aS hátíSir og há-
tíSahald sé í fyrstunni af trúar-
bragSalegum toga spunniS.
Uppruna hátíSanna er því að leita
í trúarbrögSunum — í hugmyndum
ög skoSunum manna á alveldiskraft-
inum mikla fyrir utan þá. Eftir því
sem þeir verSa hans meira áskynja,
taka skoSanir þeirra nmskiftum, upp
á viS eSa mrtni '!f*viS, eftir því sem
verSa vill. En sem skoSanirnar —
trúin — breytist — meS siSaskiftum,
siSabót o. fI., svo breytist gildi og
þýSing hátiSanna aS sama skapi. Til
harSlega bannaS aS snerta á nokkru
nytsömu verki. Voru'þá 92 dagar
ársins orSnir aS háhelgum dögum,
svo ekkert mátti annaS gera en snú-
ast í kirkjunum. Og ofan á þa5
bættist svo, aS flestir þessir dagar
voru helgir frá nóni daginn fyrir há-
tiSina. Hefir veriS gaman aS vera
uppi á þeim dögum, er helzta meSal
ti) sáluhjálpar var aS ganga iSjuIaus.
En þetta gerSist alt fyrir daga
Ameríku. LagSi Amerika engan
þenna hátíSisdag til, hefir og líka sá
orSrómur á henni legiS, aS hún hugsi
al’.mikiS um þessa heims gæSi, en
minna um hin andlegu, þ. .. kirkju-
legu gæSin.
Landnám hér í álfij verSur eigi tal-
iS aS byrji fyr en meS hingaSkomu
Englendinga — hinna svonefndn
Pílagríma, 21. desember 1620. Námu
þeir land, svo sem kunnugt er, inn viS
MassachusettsfjörSinn, og stigu fyrst
af skipi þar, cf.ni nn p—
Hymouth, austur af Boston. Land-
nemar þessir voru útlagar ríkis og
kirkju, og höfSu flúiS óSöl sín og
ættstöSvar undan ofsóknum ensku
kirkjunnar og leitaS hælis á Hrflandi
dæniis á NorSurlöndum, ,jólin, fórn- urn tíma og siglt þaSan einskipa til
arhátíS ÓSins (shr. Hákonarsögu ókunna landsins.
ASalsteinsfóstra) verSa meS siSa- EitthvaS um htindraS manns
skiftunum kaþólsku aS fæSingarhá- var r þessttm fyrsta landnemahóp, -6
tiS Krists. Sjálfu hátiSarhaldinu er pllum meStöldum. ASur stigiS var á
þó lengi vel líkt fariS og áSur, át og land> gerSu skipverjar meS sér samn-
ölfagnaSttr; hin innri þýSing hátiSar- 'n£ undirritaSan, er nefndur hefir
innar, sjálf eSIisbreytingin, fer mjög ver'ó Mayflower sáttmálinn _eftir
hægt, nema rétt ofan á. skipinu, sem þeir komu nteS. MeS
Eftir því sem trúarhrögSin verSa sáttmála þessum er eiginlega stofnaS
yfirgripsmeiri, eftir því verSa hát’S- riki °S sett á fót stjórn, meS fram-
irnar fleit i. Og eftir því sem þau ná kvæmdar- og löggjafarvaldi. I skip-
meira valdi yfir hugum manna, eftir ut- Þessa ríkis og samningi laga áttu
þvi verSur hátíSarhaldiS strangara. allir fullveöja karlmenn atkvæSisrétt.
Kemur þaS oftast fram í því, aS Er Þetta vísirinn aS lýSveldinu miklar
stranglega er hönnuS öll vfnna. GyS- Bandaríkjum NorSur-Ameríku. Kusu
ingar á dögum Krists bönnuSu aS shipverjar sér ríkisstjóra, John Car-
lækna á hvíldardegi. Þá mátti eigi ver- er var einn af leiStogum þessara
heldttr ferSast eSa halda áfram ferSa útlægu landnema.
lagi, þó hafiS væri. Hin levfSa Naumast verSur lýst þeim hörm-
Sabhatsganga var aSeins fáein skref. ungum> er fólk þetta leiS hinn fyrsta
Þó mátti draga nautiS og asnann upp vefur. StafaSi þaS mest af vista-
úr pyttinum. Sáu GySingar t því, skorti 'llum °S köldum húsakynn-
sem svo oft síSar, hvaS til hagsmun- um- Veturinn var afar harSttr, frost
arna heyrSi. Og svo ertt í lengstu lög' °K hörkur á hverjum degi. Þegar
fundin einhver ráS til þess, aS frelsa vf raöi> var helmingur nýlendumanna
asnana og naittin, þá meS útleggingu fallinn úr/harSrétti og drepsóttum, og
boSorSanna, ef ekki fæst annaS.. 5 tolu hinna danu var rikisstjórinn
HirSisstörf hrörnandi trúfræSikerfa John Carver. Félzt þá mörgttm hug-
reyna hvaS af tekur aS halda þeim
hjörSum viS, friSa fyrir þær, fjölga
þeim; og meira en þau reyni, þau
ganga öll út á þaS.*)
Kaþólska kirkjan tók og upp nýjar
hátíSir, auk þess sem hún helgaSi
sér og endurskírSi hinar fornu.
FjölgaSi hátíSisdögum meö þessu
móti, unz aS í lok 16. aldar var sem
næst annarhver dagur ársins orSinn
hátíSisdagur. Dagar þessir voru aS
vístt misjafnir aS helgi, en þó heyrSi
eitthvert verkabann til hverjum degi.
AriS 1577, t borginni Lyons á
Frakklandi, er var forn staSur og he1<7
ur, voru lögskipaSar 40 háhelgar há-
tíSir auk sunnudaga, er fólki var
*) ESa hvaS skal segja um atbttrS
nú á þessum tímum, ef eg má skjóta
þvi hér inn í. HvaS skal segja um
“Verndunarfélnc^Drottinsdagsins ’ og
PrestafélagiS hér í bænum, er játa i
þaS meS trega og tárum, aS þau hafi ■
eftir beztu vitund veriS aS framfylgja;
eindregnum vilja Drottins, er þau |
fengtt hina nýfráförnu stjórn fylkis- ]
ins til þess aS herSa svq sunnudaga-l
lögin, aS eigi er framar á þeim degi i
leyfilegt aS selja sjúkum manni!
meSöl eSa hungruSum manni brauS.
ur og vildu helzt hverfa til baka aft-
ur, hvaS sem viS tæki. I staS Tohn
Carver kustt nýlendumenn til ríkis-
stjóra William Bradford, er reyndist
hinn nýtasti maSur. Taldi hann nú
kjark í þá, sem eftir lifSu, aS sitja
kyrrir. Þrátt fyrir vistaskortinn um
veturinn hafði veriS geymt nokkuS
af korni, er hann lét sá, í von um, aS
meS því yrSi ntönnum helzt bjargaS
RICH1N VlTAMINES
MAKE PERFECT BREAD
/