Heimskringla - 08.11.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG 8. NÓVEMBER 1922.
HEIMSKRINGLA.
7. BLAÐSIÐA,
The Dominion
Bank
■MRI NATHB IUIB ATB M
UHIHOU IT.
HöfutSstóll, uppb.....« 6,000 000
▼■rujóttar ...........Í 7,700,000
▲ll&r eignir, yfir....6120,000,000
Mretakt athygli veitt vttS*k&t>
kaupmmno* oc vanlwMrtÉ
■**.
Sp&risjó0sdeil41n.
Vertir &f innstæðufé greiddir
Jafn háir og annarsstaðar ri8-
rengat
PHOÍÍB A IM.
P. B. TUCKER, RáðsmaBur
Andvökuríma.
' Mörg er drósin fríS og fjörg,
j firðar kjósa tíSum;
Fjarðarósa Ingibjörg
oft fær hrós hjá lýSum.
I
Hálfum ræSur húsum þar
Hlíf í næSi mestu;
eikin klæSa eitt sinn var
í ástæSum beztu.
Ei má skarSa aS inna frá
— ei svo varSi trega —
Bergmann Fjarðarbotni á
býr mjög arSsamlega.
Því á smiSju hefir hann
og hagleiksiSju mætur,
brotnar vibjur bæta kann,
búiS stySja lætur.
J
„ Lárus Horni hýrist á,
heldur forn í skapi;
mæðu borni maSur sá
móti spornar tapi.
Á “Betel” á Gimli er maSitr, sent
Lárus Arnason heit.r. Hann h.efir
mist sjónina. Hann er skýr maöur
og hagmæltur. JJitt sinn komst þaS
til tals á meðal fólksins á Betel, aS
þaS væri vel viS eigandi að gefa
hverju herbergi þar bæjarnafn. Var
I.r.rus ekik í vandræSum meS bæjar-
nöfnin og voru þau öll fundin að lit-
ii!' stundu liSinni. En þá lagði eln-
hver til, aS þetta væri nú samt ekki
róg, og rimu þyrfti aS gera um þessa
nýskirSu bæi og búanda'.ýðinn á þeirn.
Þetta eru ástæSurnar fyrir visum
þeini eSa Andvökurímu Lárusar, er
hér fer á eftir.) :
Nú skal reyna aS rötla á kreik
og rímu eina smiSa,
þó eg nteini’, aS verSi veik
vizkugreinin fríSa.
Mér er faliS mærSarstjá
mesta, Val og efni:
Frá Uppsala Sveit að tjá,
seima hal og gefni.
Mætti hölda minnast á,
menn og öldruS fljóðin,
er lífs um nöldur, stúss og stjá
storma töldu ljóðin.
Engan hal þó fundiS fæ
— fæ ei taliS hika —
ein Uppsala byggir bæ
brúðar val, Monika.
I annál er ekki knur,
auðs viS rjáli hlýSar,
á Utskáhnn Ölafur
ötull málar, smíSar.
Vigfús sama byggir bæ,
býsna tamur veiSum;
yndi og gaman út á sæ 1 di •'
árar-nam á skeiðum.
Hlíðarenda hags með vés
húsráðenda talinn:
eg vil benda á Jóhannes,
jöfur kenda halinn. 7 ' £
Þar er Vagn meS Ijúfa lund, ' f
IjóSum fagnar tíSum;
iSju magnar alla stund, ^
aS öllu er gagnar lýSum.
Skulum halda aS Heiðarbrún, •'
heyra skvaldur ljóSa; ' ,
Briem þó sjaldan bæti tún,
brestur aldrei gróða. 'V ’
ViSur glitar vef ódeig, ■7’T
vinnur, stritar lýSi,
Miðhlíð situr Sigurveig
í sátt meS vit og prýSi. f
Jii .4' M
Hann aktýgi hafSi nóg,
helzt af nýju tagi;
bragna sífelt bætti skó,
bezt er fór í lagi.
Mörg er leið aö Miðhúsum,
margan neyðin þreytir;
einh'vern greiða atimingjitm
oft RagnheiSur veitir.
GuIIið mæta greypt í spón,
gyllir, bætir VíSa;
á Hlíðarfœti hagur Jón
Hoim, ágætur smíðar.
Þá er búiS þarna meS
þegna búskap lýsa;
ekki trúi’ aS fái féS
frægS né grúa að prísa.
Slæ því botn í bögudall,
biS um lotning enga;
mitt vill þrotna Fjalars fall,
fáa 'hlotnast söngva.
Nítján hundruð ártal er,
einn er fundinn meira,
sjö við bundinn sjáttm hér.
Svo ei grundum fleira.
-----------X-----------
Skaflinn í Kollugili.
Harður vetur í vandumf
NeSanskráS bréf hefir Visi borist
írá skilríkum manni í Dalasýslu. Mun
mörgum þykja þaS eftirtektarvert og
þess vert, aS því sé á loft haldiS.
Höfundinum farast svo orS:
“Eg veit ekki nema það sé ábyrgS-
arhluti fyrir mig aS þegja um þa'S,
hvernig skaflinn í Kollugili hagaSi
sér í stimar. Þetta Kollugil er skamt
íyrir framan SvarfhóLsbæinn í Laxár
dal í Dalasýslu. GiliS er bæSi breitt
og djúpt, og tekur ósköpin öll, en
aldrei er forsjónin svo spör á rnjöll-
inni vestur hér, að ekki barmafylli
giliS. Af því aS giliS gín viS norðri
og skaflinn er þykkttr, tekur hann
eðlilega seint upp; ná þeir þar aö
jafnaði sanian, garnli og nýi snjórinn
eins og kjö'tiö hjá góStt búhöldunum.
Þetta gátum viS nú alt satnan skilið,
Dalakarlarnir, en í einstaka sumrum
er eins og þremillinn fari t skaflinn
þarna, svo a'S hann, sem býður steikj-
andi sólargeislunum og hlýjum sum-
arskúrttnum byrginn, rennttr sttndtir
eins og kynt væri undir honum, og
það þó að næSings og kuldatíS sé.
Siálfsagt verStir nú vísindamönnum
ekki skotaskuld úr að skilja þetta,
Dalsá bezta bújörS hér,
’ bigS aS mestu leyti
Guðbjörg gesta gjafi er,
greiða flestum veiti. f f T
I Dalsmynni, afrleifS sú
er, sem vinnu krefur, .
öuSrún spinnur, bætir bú, ' T '
Eorinn linna sefur. ^
^’gnast hlýjan ætti mann,
attðs nieð nýju safni,
efldan, fríjan, ötulann.
er Maria að nafrii.
í minnum niyndi haft,
metnaS sinna hröðum,
5 naIfmynni afl og kraft
auka’ á vinnustöðum. ^ ' k
GuSlaug forða vetrar vann,
VerS í skorðum telur.
Hciðarsporða húsfreyjan
hlynum korSa selur. '
Hjúkrun selur ekran áls,
aukning telur 'stóra;
býr því vei á Heiðarháls „
hrundin Elenora.
ráða þessa gátu; en frómt frá aS
segja, höfum viS Dalakarlar aldrei
skiIiS þetta. En á hinu höfunt við
fengiS að kenna, að þegar skaflinn í
Kollugili hverfur alveg, þ)á er betra
að vera viS hörSum vetri búinn; því
af sú hefir reynslan jafnan orðið. —
í sumar fór skaflinn úr gilinu í júlí-
mánuSi, þrátt fyrir alla kulda óg
næðinga. Er það trú nianna hér um
slóSir, að þetta muni boða harSindi á
komanda vetri, því aS, eins og fyr
segir, hefir skaflinn aldrei leyst svo,
aS ekki hafi harður vetur fylgt á eft-
ir, og ólíklegt, að öSruvísi fari nú en
áSnr.”
Vísir getur bætt við þessa frásögn,
að hann hefir átt tal við gagnkunnug-
an mann, sem búið hefir rnörg ár i
Dölum, en á hér nú heima. KannaS-
ist hann vel viS munnmælin um
“Skaflinn í Kollugili” og vissi hann
ekki annaS en aS þau væru á rökum
bygS. Bætti hann því viS, aS þetta
óætti þeim mun meiri illsviti sem
kaldara væri j sumri, 'þegar skaflinn
BARNAGULL
Langa nefið.
NiSurl.
Kóngurinn og kóngsdóttirin í ríki
þessu tóku vingjarnlega á móti ferða-
mönnunum, og um kvöldiS spiIuSu
þeir Svarta Pétur og Hjónasæng viS
kóngsdótturina, þ'ví það þótti heimi
skemtilegra en alt annað. Dátarnir
töpuSu altaf, og sá meS pyngjuna
borgaði fyrir þá alla og hafSi samt
altaf nóga peninga.
Kónsdóttirin gat sér undireins til,
aS pyngjan, seni dátinn var með, væri
óskapyngja, og ásetti sér að hún
skyldi með einhverju móti eignast
hana. Svo sagðist hún ætla aS gefa
þeim ískalt vín, því hitinr. væri óþol-
andi, og þa'S þáðu þeir, en hún hal’Si
blandað svefnlyfi í víniS, og þegar
þeir voru sofnaSir tók hún pvngjuna,
fór svo inn i svefnherbergið sitt og
satimaði pyngju, sem var nákvæmiega
e:ns útlits og töfrapyngjan, lét nokkra
peninga í hana ©g stakk'henni í vasa
dátans.
Daginn eftir héldu þeir burtu, og
sá með pyngjuna borgaði á fyrstu
kránni, sem þeir komu aS það, sem
þeir ntu þar, en svo var Hka pyngjan
tóm, og einu gilti hvað mikiS Iiann
hristi hana; meira var ekki í henr.i.
Kóngsdóttirin hefir tekiS þá
réttu,” sagði hann.
“Gráttu ekki,” sagði sá með káp-
una, “eg skal ná pyngjunni fyrir þig.”
Svo óskaði hann sér, aS hann stæði
,í srvefnherbergi kóngsdóttur — og
þar stóð hann.
Kóngsdóttirin sat og taldi peninga
úr pyngjunni, en þegar hún sá dát-
ann, hrópaði hún: “Hjálp, hjá p,
ræningjar!”, og svo kom öll hirðin.
Dátinn varS að stökkva út um glugg-
ann, en kápan festist á gluggakrók-
unum, svo hann misti hana.
Þá var nú ekki annað en hornið
eftir, en sá sem átti það sagði:
“Nú er komiS að mér aS hjálpa;
við verSum aS hefja stríS.”
Svo blésu þeir heilum her saman og
héldu inn í kóngsríkið, og létu segja
kónginum, aS ef hann skiIaSi ekki
pyng’junni og kápunni undireins, þá
skyldu þeir rífa niður höllina.
Kóngurinn fór þá til kóngsdóttur,
og sagSi viS hana, aS þar 'sem hún
ætti sök í allri þessari ógæfu, þá yrSi
hún aS bæta úr henni og skila aftur
þýfinú; en kóngsdóttir var alls ekki
fáanleg til þess. Hún sagðist ætla aS
beita brögSum til þess að komast hjá
kóngsdóttirin líka heim. En þegar
dátarnir þrír urSu þess varir, aS horn
iS var horfið, sáu þeir ekki annað ráð
vænna, en að gefa öllum hernum
heimafaraleyfi, ‘þvt þar sem kóngs-
dóttirin gat kallað gaman miklu
stærri her, en þeir höfSu yfir að
ráða, þá vildu þeir ekki leggja til or-
ustu. — Sjálfir fóru þeir aftur á ver-
gang.
Þeir ákváðu að skilja og vita, hvort
Honum var ómögulegt aS rísa á Kóngurinn lét þá boð út ganga um
fætur, því nefiS þyngdi hann svo alt ríki sitt, aS hver sá, sem gæti
niður, og þess vegna urðu þeir aS hjálpaS kóngsdóttur til að losna viS
því, aS skila aftur óskamununum. | finna upp á eirthverju til að hjálpa ' nefiS, skyldi verða auSugastur mað-
Hún klæddist fátækleguin fötum, tók , honum. Af hendingu fundu þeir ui í landinu.
^ stóra körfu á handlegg sér, og fór , asna, sern þeir tóku og settu félaga | Þessu hafði dátinn meS pyngjuna
( ásamt 'þernu sinni til herbúða. óvin-j smn upp á. Svo tóku þeir langa búist viS. — Hann fór til hallarinnar
| anna til þess aS selja hermönnunum, grein og margvöfðu nefinu upp á og lézt vera læknir, og sagðist mundi
1 diykkjarföng. Þegar hún var komfn greinina og báru hana á öxlunum á geta læknaS kóngsdóttur/ Hann bjó
tii herbúöanna, tók hún aS syngja, og, undan asnanum, es-,svo þungt var nú ti! duft úr eplunum og gaf kóngs-
af því söngrödd hennar Var svo fög-; nefiS, að þeir urSu hvað eftir ann- ' dóttur, en þá óx nefið enn meir og
ur, ruddist hver sem betur gat að aS aS hvíla sig. Eitt sinn, er þeir Var8 tuttugu sinnum lengra. svo
henni, og sá með horniö var einn hvíldu sig, komu þeir auga á litla,' vesalings kóngsdóttirin varð alveg ut-
þeirra. Þegar kóngsdóttir sá hann, ■ rauða manninn, sem stóð bak við stórt an við sig og kveinaði og kvarta'Si,
gat hun þernu sinni bendingu; lædd- J perutré og benti þeirn að koma ti! svo læknirin naumkvaðist yfir hana
ist hún þá inn í tjaldiS og náöi i horn sin. | 0g gaf henni ofurlitið af peruduftinu,
ið og gat svo komið því undan til j Hann rétti þeim nokkrar perur og og þá styttist nefiS dálítiS en ekki
hallarinnar. Skömmu siðar fór sagSi þeim aS gefa félaga sínum. | mikiS. Næsta dag gaf hann henni
“Þið skuluS taka eftir, að þaS mun sérskamt af epladuftinu og þá óx
hjalpa, sagði hann. I nefiö aftur, og svona gekk það koll
Þeir gerðu þaS, og þvi meir sem af kolli, svo nefið ýmist óx eða stvtt-
hann át, þess styttra varð nefið, og ;st )0g hún lifði altaf milli vonar og
loks var það or'ðið eins og þaS átti 6tta, og var lo'ks orðin hæglát og auð-
að sér. mjúk.
Sv° sagöi Htli rauSi maðurinn: Þá saggi dátinn eSa ]æknirinn sem
“Búið til duft bæði úr ephmum og hún hélt hann vera. aS hann hefði
perunum; sá, sem borðar af epladuft-
inu fær eins sórt nef og þú, en sá sem
neytir peruduftsins missir nefiS eins
þeim gengi ekki betur einum og ein- | og þú mistir þitt. BarSu til kóngs- •
um. - Sá, sent átti pyngjuna, fór! dótturinnar og kom þú henni til að batanum og ef syo værjj þá yrS; hún
fyrstur og komst brátt að stórum borSa epladuftið, þá geturðir séð,
skógi. Gekk hann Iengi, lengi, þang- hvernig nefið á henni vex, en vertu
aS til hann var orðinn Svo þreyttur, ekki of viðkvæmur fyrir bænum
að hann varS aS hvíla sig; settist hennar.
hann þá niSur hjá stóru tré og sofn-1 Þeir bjuggu þá til duft úr perun,
aSi undireins. Þegar hann vaknaSi,1 en af því eplin voru svo falleg og i
sá hann að stór þroskuS epli héngu á girnileg, héldu þeir aS takast myndi |
gieinum trésins, og af því aS hann að láta hvern sem var neyta þeirra íi
aldrei á allri sinni læknistíð kynst eins
þrálátum sjúkdómi, það liti helzt út
fyrir að kóngsdóttir hefði eitthvað á
samvizkunni, sem tefði svona fyrir
fyrst af öllu aS bæta fyrir afbrot sín,
annars mundi nefið halda áfram aS
vaxa.
Kóngsdóttirin vildi neita öllu, en
gamli kóngurinn sagði:
“Nei ,nú er nóg komið, dóttir góð!
SkilaSu aftur þessum þremur töfra-
i v .-v i. I . v-,., , c k ■_ hlutum, því fyr fáuni viS hvorki friS
var hungraður, stoð hann upp og sinm eSlilegu mynd. Svo toru -peir i v J.................
,, ... ._________ y eSa ró, og haldi nefiS á þér áfram að
kleif treS og tók epli og at, en oðara td hallarinnar og letust vera garð-| b H
, , , v . , . , . • , - j... vaxa svona þá 'kemst það ekki fyrir í
en hann hafði etið þaS, sa hann ser yrkjumenn og Ietu segja kongsdott- . „
til mikillar skelfingar nef sitt fara að ui, aS þeir hefSu meðferSis svo fall- ^an<^'nu-
vaxa, og því fleiri epli sent hann át, eg epli, að slík hefði hún aldrei séð. ^vo varð herbergisþernan að sækja
þess meir óx nefið. Og það óx og Kóngsdóttirin var mjög hrifin af epl- ^ töfragripina og fá lækninum þá, og
óx og loks náSi það út úr skóginum, unum og bað garðyrkjumennina aS j vmdirein-s og hann var búinn að taka
alveg aS veginum sem félagar hans gefa sér eitt epli. Þeir gáfu henni|v>^ Þe>m, gat hann kóngsdótturinni
báSir fóruum. [tvö epli og þegar hún var búin að^mátulega stóran skamt af peruduft-
“Hvaða óttalegt nef er þetta,” borða annað þeirra, sagðist hún aldrijt j.mu °g um ltnS datt tieLS af hermi. En
sögSu þeir. “ViS skulum reyna að hafa bragðaS neitt, sein væri líkt því
finna eiganda þess. ÞaS getur varla eins gott. Svo byrjaði hún á öSru
verið, að hann sé mjög langt í burtu.’, eplinu, en þá læddust garðyrkjumenn-
Þeir fylgdu nefinu langa lengi, þar' irnir burtu, og þá byrjaði nef kóngs-
ti! 'þeir loks fundu eiganda þess | dóttur að vaxa, og það óx og óx. ÞaS
liggjandi lengst inni í skóginum, og vafðist utan um öll húsgöngin í her-
alveg urSu þeir forviða, þegar þeir ( bergi konungsdóttur, bevgði sig út úr
þektu þar félaga sinn, þann meS glugganum og lengst niður í garðinn.
pyngjuna. • — f’etta var al'veg óbærilegt.
nefiS var orðið svo langj, að tvö
hundruS og fimtíu menn urðu aS bera
þaS burtu.
Læknirinn fór þá burtu með töfra-
gripina til félaga sinna. Svo ósku'öu
þeir sér heim til hallar sinnar, bg eg
held aö þá langi ekki til að yfirgefa
hana fyrst um sinn.
Endir.

leysti, en í sumar hefir verið fremur
kalt þar vestra.
Sennilega telja ntargir þetta hjátrú
eina og hindurvitni, en ekki veldur sá
t'- varir, og er aldrei of gætilega sett
á allra sizt þegar lítiS hevjast, eins
og nú. Er þess vegna srstök ástæða
til að hvetja menn — meöan tími er
til — til aS setja gætilega á í haust.
Og hvaS sem ööru líSur, þá ætti
þessi fyrirboði fremur a'S vera mönn-
um hvatning en hitt í því efni.
(Vísir.).
----------xx-----------
Iskyggilegar horfur.
I fyrra mánuSi var bankafræðing-
urinn Frank Vanderlip aS ferðast um
Þvzkaland, Austurríki og önnur lönd
MiS-Evrópu, og lét hann þá skoSun
i .1 jós, að fjárhagur NorSurálfunnar
væri orðinn svo hörmulegur, að óvist
væri, hvort algeröu fjárhruni yrði af-
stýrt úr þessu. KvaSst hann furða
sig á því, að Lloyd George hefði ný-
lega sagt í brezka þinginu, að horf-
írnar væru heldur aS vænkast. Sjálf-
ur kvaðst hann ætla. að horfurnar
hefðu aldrei veriö verri en nú og
færu þær versnandi með degi hverj-
um. “Og hvernig ætti það öðruvisi
aS vera?” spurði hann, “úr því aö
ekkert hefir veriS gert til þess aS
ráSa bót á helztu orsökum vandræð-
anna, sem eru skaðabótakröfur friS-
arskilmálanna ?”
Um hag Þýzkalands sagði Vander-
lip, aS hann virtist ekki mjög ískyggi-
legur á yfirborðinu, en viS nánari at-
hugun yröi hver maöur aS játa, aS
þess yrði skamt að bíöa, aö alt færi
þar eths og 1 Austurrlki, að ööru leytí
en því, aS hruníö yröi ekki eins hæg-
fara og hljóöalaust í Þýzkalandi eins
og í Austurriki.
Hann taldi líklegt, aS uppreisn
nuindi verða í Þýzkalandi, nema ein-
hver óvænt leið yröi fundin mjög
bráölega út úr fjárhagsöröugleikun-
um. Hann sagði sér þætti líklegra,
að uppreisn kæmi hjá hinum frjáls-
lyndari flokkum, en vel gæti verið, aS
íhaldsmenn gætu brotist til valda i
bili, en varla til langframa, og ekki
bjóst hann viö, aS keisarinn rnyndi
nokkru sinni komast þar til valda,
Bngin ráö kvaöst hann 'já t:l þess.j
aS rétta við fjánhag Austurríkis.|
Eina von þess hefSi verið aS samein-
ast Þýzkalandi, og ef sú sameining
hefði orðiS i vor og Frakkar viljað
gefa upp eitthvaö af skuldum Þýzka-
lands, þá taldi hann sennilegt, aS lán
hefði fengist í Bandaríkjunum til
viðreisnar báðum ríkjunum. Hvergt
taldi hann horfurnar verri enn í Vin-
arborg. Þar væri ekki annaö fyrir-
sjáanlegt en httngursneyS í vetur og
verðfall innlendra peninga oröið svo
mikiö, að þeír væru jafnvel ekki
gjaldgengir i landintt sjálfu. Kaup-
menn í Vinarborg væru þegar farnir
aS loka búSum sinunt af þvi að gagns
laust væri aS selja fyrir verölausa
mynt.
' (Vísir.)
----------xx----------
Verziunarfélafið
heitir bæklingur eftir Björn Krist-
jánsson fyrrttm bankastjóra, sem nú
er nýkominn út. Er þaö aöal- viS-
íangsefni höfundar, aS sýna fram á,
hve óholl stefna hafi veriS tekin ttpp
af kattpfélagsmönnum hér á landi,
einkttm siöustu árin, meö stofnun
sambandsheildsöltinnar meS allsherj-
ar samábyrgS allra kaupfélaga og
kaupfélagsmanna á landinu að baki.
Er þaS einkum samábyrgöin, sent höf
varar viS; svo afskaplega viðtæk,
sem hún er oröin hér, geti hún valdiö
fullkomnu fjárhagshruni, ef illa tak-
ist til, og almennttm vándræSum.
Enda muni hvergi i heiminum. þar
sem kaupfélög eru, svo óvarlega far-
iö i þeim efnum. Hins vegar telur
höf., aS kaupfélögin hafi glevnit e'Sa
lagt á hilluna hinn upphaflega aöal-
tilgang sinn, að kenna landsmönnum
aS verzla skuldlaust. — Skuldaverzl-
unin fari jafnvel sívaxandi hjá þeim,
svo aö nú muni útistandandi skuld.tr
sambandsins “nema álí'ka eða jafnvel
meira en öllum aSfluttum vörum nem
ur, sem Sambandið flutti inn á áriuu
sem leiS.” — Sýnir hann fram, hvem
ig þetta nærri því óhjákvæmilega
leiðir af fyrirkomulaginu á söltt Iand-
búnaSarafurðanna, sem er þannig,
aö eitthvert handahófsverS er áætl-
að í byrjun kauptíöar, og viS þaö
miöa bændur “úttekt” sína, en þegar
svo reikningurinn er gerður upp ein-
hverntíma á næsta ári, verður verS
afurðanna venjulega miklu lægra en
ráðgert var, og því oft og einatt all-
verulegur halli á viSskiftareiki^jngum
sem ekki var ráðgert.
Ritlingurinn er um 70 bls. í litlu
broti, og er efnisyfirlitiS þannig:
Frjáls verzlun, milliliöirnir, verka-
skifting, verzlunarstéttin, kaupfélög-
in, stofnun Kaupfélags Þingeyinga,
stofnun Sambands ísl. Samvinnufé-
laga, starfsemi sambandsins, ábyrgð-
irnar, endurskoöunin, mikli munur-
inn„ úrræSi Sambandsins, útgöngu-
dyrnar, niðurlagsorö.
Ritlingurinn var sendur út um land
með landpóstinum í fyrradag, en
“Sambandsmenn” hafa komist á snoS
ir um þaö og “sendu tóninn” á eftir
honum í aukablaSi af “Tímanum”,
sem verSur selt hér í bænum í dag.
(Vísir.)
■xx----------
BORGID
j4
Heimskringlu
Komdu í veg fyrir of
mikinn svita.
LÆKNAÐU fótnsvita ]»lnn.
LOSAÐU Míí vl# ól»a*>íiIoí»;a mvltnlykt.
LÆKNAÐU holhnndarnvitann nem þA
heflr.
RADDU BÖT A öllum ó]>æi>indum af
svita.
LATTU l>ór ekkl longnr lí«n llln af
fóthltn, Ifkþornum of? fótn-
bðlgu.
EUREKA N0 4. B
læknar oll þessi óþægindi undireins.
Læknar einnig óviöjafnanlega sár ots
hrufur á börnum.
Eureka No. 4 er bOln tll af reyndnm
Iirknum og efnnfnehlniriim. . .KIiih
dollar krnkka nwglr hverjum. Tll
•«lu f «11 iiiii Stærir lyfJnliO«um. Kkk-
ert elnn gjott. Melra n» nenjii ekkert
Ilkt livl
Ef lyfsall þinn verzlar ekkl metl
ÞatS, þá sendu $1.00 til Winnipeg
Chemlcal Laboratory Co., Winnipeg,
og gefSu nafn ogr áritun lyfsala þíns.