Heimskringla - 15.11.1922, Side 2

2. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG 15. NÓVEMBER 1922
Fandargerð,
Foam Lake 30. okt. 1922.
Herra ritstjóri!
Mér undirrituöum hefir veriö fal-
íð á hendur aS biSja um rúm í blaCi
ySar fyrir eftirfarandi fundargern-
ing.
Fundur var haldinn í Foam Lake
'söfnuSi þann 29. október á heimili
Skúla Jónssonar, að viðstöddum all-
flestum safnaSarmanna.
Þegar sí'öasti fundargerningur
hafði verið lesinn upp og samþyktur,
var snúiS aS umræSuefni fundarins,
stm var það, hvort söfnuSurinn ætti
að halda áfram eSa leysast upp.
Kvaddi forseti, G. Jónsson, menn til
máls um þetta atriði. SagSi söfnuS-
inn hafa legið í dái um all-langan
tíma, en ekki svo dauSan, aS ekki
mætti endurlífga, ef meirihluti fólks
væri þvi samþykkur.
Tók þá fyrstur til máls hr. Kr. Ol-
afsson. KvaS han nþaS rétt vera hjá
forseta, aS endurvakning safnaSar-
ins væri ekki ómöguleg. Þótt yfirleitt
hefSi æfiferill safnaSarins veriS
þyrnum stráður, þá hefði hann þó átt
sína blómatíð meSan stöSug prest-
þjónusta átti sér stað, þó í litlum stíl
hefði veriS. Nokkur limafallssýki
hefSi aS sönnu gert vart viS sig þá
bezt gekk, en nýir limir hefSu ávalt
vaxiS i staS hinna fúnu. Nú upp á
síSkastiS hefSi söfnuSurinn verið
prestlaus, og ef þaS væri rétt, að
prestur væri höfuð safnaðar, þá
mætti segja, aS söfnuSurinn hefSi
veriS höfuSIaus. Hann gæti því ekki
endurlífgast nema aS fá nýtt höfuB
— nýjan prtet. En um þaB mundu
verSa skiftar skoSanir. Sér fyndist
þvi heppilegast undir kringumstæS-
unum, aS söfnuSurinn væri leystur
upp.'
Þá tók J. Janusson til máls. KvaSst
hann vera kunnur sögu safnaSarins
frá upphafi. KristnessöfnuSur væri
hér um bil jafn gamall bvgðinni og
Foam Lake söfnuSur væri klofningur
úr hontim. HefSi sá klofningur átt
sér staS sökum afstöSu, en ekki óein-
ingar. Vel kvaðst hann muna þá tíð,
þegar Foam Lake söfnuður gekk úr
kirkjufélaginu, því hann hefSi þá
^verið forseti þessa safnaðar. AtkvæSi
hefðu verið jöfn meS og mót úrsögn-
inni og þaS hefSi veriS hans atkvæSi,
sem réBi úrslitum. KvaSst hann hafa
greitt atkvæSi þannig í þeirri von, aS
safnaSarlíf myndi betur þróast á
þeim grundvelli, eins og sakir stóðu.
Hann hefSi aldrei verið hrifinn af
hinni nýju guðfræSi, en álitiS félags-
skapinn þess virSi aS gefa svolitiS
eftir. ÞaS væri nú þýSingarlaust aS
rifja upp hið gamla, heldur aS snúa
sér aB málefni þvi, sem fyrir fundin-
um lægi. Væri þá fyrst að athuga,
að breyting hefSi orSið í Rótn —
Winnipæg. Ný-guSfræði væri þar úr
sögunnf og áhengendur skiftir upp
milli lúterskra og Unítara, sem mættu
kallast meiri og minni trúarflokkar.
Þar sem nú aB Foam Lake söfnuSi
hefði verið þjónað af ný-guSfræSi-
prestum, en þeir væru nu ekki leng^ur
tii, iþá væri ekki sjáanlegt, hvernig
söfnuBurinn gæti haldiS áfram. Svo
væri líka annað aS athuga, sem sé
þf.S, að nýr söfnuður væri í myndun,
að sagt væri, og ef það væri rétt, þá
þætti sér of mikiB aS hafa tvo söfn-
uði á svo litlu svæði. AS öllu þessu
athuguSu kvaSst hann myndi greiSa
atkvæSi meS því, aS Foam Lake söfn-
uður yrSi leystur upp.
Þá var B. Jasonson beSinn um sitt
•álit. KvaS hann þaS álit sitt, aS und-
ir núverandi kringumstæSum væri
heppilegast aS leysa upp söfnuSinn.
ÞaS væri innan handar aS byrja á
nvjan leik, ef breyttar kringumstæSur
sýndu þörf og möguleika til þess.
Þá tók S. Jónsson til máls. Aleit
hann þaS heldur löSurmannlegt aS
slíta þessum félagsskap, sem fólk
hefSi unniS fyrir í svo langan tíma.
Það kæmi Foam Lake söfnuSi lítiS
við hvort annar söfnuður væri mynd-
aSur eður ekki. Þeir, sem fyrir þeirri
safnaSarmyndun stæðu, gætu haft
sinn félagsskap, þó þessi væri ekki
uppleystur.
Þá gaf V. Anderson sitt álit. KvaS
hann þaS lítt mögulegt aS halda á-
fram undir núverandi kringumstæS-
um. ÞaS væri ekki hægt aS álíta
annaB en aS söfnuðurinn væri ný-
guðfræSisöfnuSur, þar sem hann
hefSi aðeins haft ný-guðfræSipre’sta
i þjónustu sinni. Nú væri ekki um ]
þf- aS tala lengur. Hann hefði veriði
einn í nefnd þeirri, er fór til Wynyard,
ti< aS reyna aS fá prestþjónustu úr
þeirri átt, en það tókst ekki. Ef söfn-
uSurinn ætti aS halda áfram, þá yrSi
hann að fá prestþjónustu annaðhvort
frá sauðahúsi lútecskra eBa hafra-
húsi Unítara. Þetta myndi leiSa til
sundrungar í söfnuSinum, því hann
væri þess fullviss, að þótt safnaðar-
fólk .hefSi unniS saman undir nafni
nýrrar guðfræði, þá væri þaS ekki alt
af sama sauðahúsi í trúmálum. Rétt-
asti vegurinn sýndist sér því aS leysa
upp söfnuSinn, svo hver gæti óhindr-
aSur leitaS þangað, sem honum bezt
likaði.
Th. Jónsson sagSi, að þótt hann
væri i söfnuSinum, þá væri hann
AS því búnu talaði samkomustjóri ins, og aSeins vegna þess, aS hún er
all-langt erindi til silfur-brúShjón- j^fnt og þétt aS bjarga og reisa viS.
anna . BaS hann þau að þiggja frá Hún kemur manni sínum ósködduð-
þessum vinum sínum, sem hér væru Um úr fjármálafeninu. Hún tekur
snman komnir, gjöf, sem nú myndi barnsmóður mannsins síns deyjandi
vera komin inn í húsþeirra. Gjöfin heim á heimili sitt og sættir hana við
væri borðstofuborð og viSeigandi sex lífig 0g dauBann — og “fantinn”, sem
stólar. Einnig hefSu börn þeirra hún kallar svo. Hún tekur barn
hjóna komiS þangað vönduSu ' Dev- þeirra í faðm sinn eins og hennar
port”. Þessa muni væru þau beSin væri. Hún fær mann sinn til þess að
aS eiga í minningu um þaS, að nú bjarga Kaldal frá hegningarhúsinu,
væru þau búin aS vera tuttugu og þrátt fyrir þaS, þó hann hafi þeim lít-
mun ylríki og áhrif þess geymast ijhreyfði hálsinn meira. Makinn líkti
minnum silfur-brúðhjónanna til æfi-^aöeins eftir henni.
loka,
Einn viðstaddur.
fimm ár i hjónabandi. BauS þau vel
njóta og lengi lifa.
Brúðhjónin þökkuðu bæSi með vel
völdum en fáum orSum, gjafirnar og
ill drengur reynst. Eg efast um, aS
göfugri konu hafi veriS lýst í bók-
mentum okkar á síSari tímum.
1 Karl Kaldal víkur Kvaran enn
vinahótin, sem þeim væru sýnd meS aS þeim mönnum, sem hann hefir áS-
þessu samsæti. ur lýst og litur út ryrir, að hann hafi
Rausnarlejgar veitingar voru þá sérstaka nautn af aS rannsaka og
fram bornar, og á meðan menn voru skýra fjárbrallsmönnunum, sem
aS neyta þeirra, minti samkomustjór- . bt'tir eru aS loka sál sinni fyrir öllu
ekki nógu kunnugur málunum, til aS i inn á, aS nú væri hentugur tími fyrir
legg’ja mikið til þeirra. Sér fyndist
þaS æskilegt, að söfnuðurinn héldi
I þá ,sem vildu, aS segja nokkur orð
! ti’ skemtunar. Þessir töIuSu: Th. S.
áfram, en meirihlutinn yrði að ráða í | BorgfjörS, A Anderson, P. J. Thom-
þessu sem öðrum málum.
Þar sem fleiri vildu ekki taka til
máls, þá sagBist forseti gefa þaS sem
sitt álit, aS safnaðarstarfsemi væri til
uppbyggingar i hverju héraði. Margt
gæti að sönnu farið aflaga og öfugt
viS það æskilegasta, sem væri mest
fyrir þá sök, aS menn hugsuSu of
mikið um þaS veraldlega, en ekki
nógu mikiB um hið andlega. Hug-
mynd safnaðarlífsins væri að hlynna
ofurlítiS að hinu andlega. Láta ekki
alla tilveruna ganga til þess aS fylla
munn og maga, heldur taka ofurlítinn
tima til að endurnæra sálina. Sér
fyndist að söfnuðurinn ætti a Shalda
átram. Ný-guSfræðingar hefSu aldrei
kallaS sig annaS en lútherska menn,
svo þótt þessi söfnuður hefði sagt sig
úi Kirkjufélaginu, þá mætti hann
samt kallast lúterskur. ÞjóSkirkja Is-
lands væri lútersk, þótt þar væri einn-
i gfríkirkja. Oþarft fyndist sér aB
leysa upp söfnuðinn, þótt þeir, sem
fyrir utan hann hafa staðiS, mynduðu
annan. Ef umræðtim værl nú lokið,
þá væri ekki annaS fyrir hendi en aB
ganga til atkvæSa, ef einhver vildi
gera uppástungu um það, hvort halda
skyldi áfram eða ekki.
Þá bar Kr. Olafsson fram þá upp-
ástungu, að Foam Lake söfnuður
•yrði leystur í sundur. Sú uppástunga
var studd af V. Anderson og samþykt
með allmiklum meirihluta.
J. Janusson gerði þá uppástungpt,
aS eignir safnaðarins, ef nokkrar
væru, skyldu gefnar almenningi, og
samkomuhúss nefndinni falin á hend-
ur varSveizIa.
Þessi uppástunga var studd og sam
þykt.
Þá gaf gjaldkeri þá skýringu, aS
skuldir væru engar.
Skjöl safnaðarins var skrifara fal-
ið á hendur að varSveita frá glötun
fyrst um sinn, og fundi svo slitið.
« i J. Janusson.
öðru en peningum. Kaldal er sams-
konar maður og Þorbjörn og Jósafat,
“hræfugl” — eins og Kaldal nefnir
kaupsýslumennina sjálfur. A8 því
leyti er h^nn ekki jafn ný persóna i
sógunni eins og Ásvaldur, þessi lífs-
-XX-
Silfurbrúðkaup.
Þann 28. október siSastliðinn héldu
nokkrir vinir og vandamenn þeirra
hjónanna Péturs Erlendssonar og
Kristinar konu hans samsæti í fund-
arsal íslenzka sambandssafnaSarins,
á horninu á Banning St. og Sargent
Ave., i tilefni af því, aS þá höfSu
þau hjón verið 25 ár i hjónabandi.
Þegar kl. var hálfátta voru all-
margar konur farnar aS setja upp
borS, raSa stólum kringum þau, og
bera þangaS diska, kúffulla meS alls-
konar góðgæti. Sýnilegt var, aS
þær áttu von á gestum, sem þær voru
ákveðnar i að taka vel á móti. Klukk-
an átta var komið meS þau hjónin
Pétur og Kristinu, ásamt börnum
þeirra, sjö aS tölu — inn í salinn.
Voru þá flestallir, sem von var á
þar fyrir. •
Herra GuSmundur EyfjörS var
fenginn til aS stýra samsætinu. BaS
hcnn þá alla aS taka sér sæti við borS
in og bauS heiSursgestina velkomna
fyrir hönd þeirra, er stofnaS höfðu til
samsætisins ,og skýrði meS vel völd-
um orðum frá tilgangi þess. Þar
næst 'hélt prestur safnaðarins, séra
Ragnar Kvaran, ræðu til heiðurs-
gestanna, og aS henni lokinni baS
hann alla aS syngja sálminn nr. 589
i íslenzku sálmabókinni: “Hve gott
og fagurt og indælt er”. Lítil stúlka,
frænka þeirra hjóna, kom þá meS
blómvönd og afhenti brúðhjónunum.
son, E. SumarliSason og Miss Rósa
Magnússön. Þess á milli skemtu
menn sér við aS syngja ýms falleg sigurreifi glanni , sem altaf
íslenzk lög og var byrjaS á gamla vi,i vera aS leika sér aS því, að tefla
veizlulagi landans: “HvaS er svo « tvíhættuna, en er þó altaf gæBin og
glatt”. Einnig söng séra Kvaran göfugmenskan sjálf. Þeim manni
einsöngva og Miss María Magnús-, sv,Par helzt til Andersoik, sem Kvar-
son lék píanó-sóló. Hún spiIaSi und- an heí,r 'ýst í samnefndri sögu; yfir
ir viS einsöngvana og eins þegar all- honum er sami glaðværSarhraSinn
ir sungu ættjarðarsöngvana. sama ertnin og strftSnin.
Þær Mrs. J. Magnússon, Mrs. B. ~ Sjálfsagt lesa menn þessar síS-
Sæmundsson og Mrs. A. Anderson. ari söeur Rannveigar með ákefS og
stóðu fvrir framreiSslu á veitingun-j ar æ§Íu< f þeim er svo mikiS af heil-
um, og var þar ekki til sparaS, og áð- biigSi og hreinleik lífsins þrátt
ur en menn fóru heim, voru ávextir fyrir “holklakafen” peningamálanna,
bornir í kring til allra, sem æsktu. ] sem >ar er ’ýst- Þær eru fu,,ar af
Alls voru þar um sextiu manns. | f.vrirgefandi mætti og skilningi, sem
ekki dæmir. Þar er haldiS fram, aS
Skemtu menn ser hiS bezta til kl.,
guS muni ef til vill líta á verstu
mennina eins og “óþæg börn”, sem
enginn hefir átt rétt til aS dæma og
því síður “grýta”, eins og GuSrún
Silfurbrt'tðkaupskvaði
til Mr. og Mrs. G. H. Hjaltalin.
1 svölum bæ eg sit viS KyrrahafiS
og sjónum andans stefni í austurátt.
Alt þar sé eg yndisblíSu vafiS,
andrúmsloftiS hreint og fólkiS kátt.
Eg sé aS þa» er alt á ferð og flugi.
Fögur unaðssól í heiSi skín.
Nú dvelur þar minn hjartaglaður
hugi,
á heiðursdegi ykkar — Hjaltalin.
12, og fóru þá heim, glaðir yfir á-
nægjustundinni, sem þeir höfSu haft.
Einn af viðstöddum.
-----------xx-----------
Það er svo margt, sem á er vert að
minnast,
þá einhver merkistíð aS höndum ber;
en stundum orSin ekki fyrirfinnast,
aS færa rétt á blaS — og þVí er ver.
Þvi alt það bezta eiga vinir skili'ð,
sem innifelst i rikum andans sjóS.
Gimstein helgan geymir tímabiliS,
sem glatast ei, þá viðkynning er góð.
A8 Ieggja á sjó i lífsins ölduróti
á litlu fleyi, tekur þrek og dug;
að bresta ei kjark, þó blási hvast á
móti
meS beittum vilja, eflir ráS og dug.
AS sigla beint með trúarstyrk í stafni
cg styrkum huga, sigrar hverja þraut,
eining meS í alföðursins nafni
yndisblómum stráir lifs á braut.
Og þó aS fyrir ekki safnist auður
í auratali, kallast þarf ei mein.
Blessun drottins, jafnt um haf og
hauBur,
hefir meira gildi í allri grein.
I Alt í einu þenur hún út stutta
! vængi sína, sígur niður á hnén, legst
eitt augnablik alveg niður, lyftir
afturbúknum og skyrpir úr sér stóru
giilu eggi.
j| 1 sama vetfangi er “bóndi” henn-
j ai kominn þar aS. BæSi krafsa núi
j í sandinn meS nefinu kringum egg-
■ iS, rvo hann þyrlast yfir þaS og hyl-
| u- það. ÞaS eru foreldraatlotin.
ViS stóðum yfir 5 mínútur viS
vat eitt og horfðum á flóShestinre
Stuttu síSar kom ungur' Arabi gang-
andi með nýtt gras í hendinni. Hann
opnar járnhurS, sem greypt er inn
í sementsgólf og liggja frá henni
marmaratröppur út undir vatniS.
Langt út í vatpinu, kemur í Ijós risa-
höfuS flóShestsins. Hann syndir
þvert yfir vatniS, gengur yfir ey,
sem varS á vegi hans og steypir sér
svo aftur út í vatniS og kemur 5
land þar sem viS stöndum. Hann
opnar gin sitt og Arabinn fleygir
grarinu í þaS.
ViS gengum yfir til kameleonis.
ÞaS er lítið, svo að segja þríhyrnt
dýr. ÞaS sat undir grænum grei»*
um og var þá auðvitaS grænt. Eins
op kunnugt er getur það skift um lit.
Araibinn setti það á rauða húfuna
stna. ÞaS varS jafnskjótt blóðrautt.
Svo var þaS látiS niður á veginn og
varð um leiS öskugrátt. Enn var5
þaS gult, er þaS var látiS á gulan
slopp Arabastúlku einnar, og endaði
með þvi aS verða grænt undir grænu
blöSunum.
En allra skemtilegast var aS sjá til
Bókmentir,
Einar H. Kvaran: Sögur
kemst aS orSi. Kvaran er sáttasemj-
ari mannanna. “GuS hefir forðaS
mér frá að hata nokkurn mann,”
segir Rannveig. AuSsjáanlega lítur
Rannveigar II. Vtg. Þor- höfundur þessara sagna svo á, aS
stcinn Gíslason. Reykja mesta böliS, sem hent geti okkur, það
vík. — 1922. j s£ ag hata mennina. Venjulegast lít-
1 fyrra hefti þessara sagna endaSi um vi5 svo a8 ÞaS * aö minsta
frásögn Rannveigar á því, “aS hún kosti har,a eS,i,e?t- aS V,S hótum Þá’
var aB sigla út sólroðin lönd æfin- sem eitt,7vaS hafa mikiS á móti okk-
ur brotið. En þessar sögur E. Kvar-
týranna” meS Asvaldi, lífsglöðum og
sigurreifum. I fyrstu sögunni i þessu ans eru eins °g ofurlitill ljóskastari
hefti, “Holklaki”, byrjar hún aS lýsa
því, hvernig þau urðu, þessi æfintýra-
lónd, og hvaS beið hennar viS hlið
þess manns, sem henni fanst “geta
íariS sér aS voða á hverri stundinri”.
og lesandinn fær að komast aB raun
um það, aS hann gat farið séi að
vr.Sa á margan hátt.
Þau búsetja sig í Höfn. Asvald-’.r
samúðarinnar og kærleikans inn í þaS
hatursrökkur.
ut | ■ ■ ft'- íi J- B*
— Lögrétta.
------------xx------------
Silfurbrúðkaup.
ASfaranótt 4. þ. m. mátti heita aB
yrði vökunótt í húsi GuSjóns H.
stundar kaupsýslu og græðir á tá og Hjaltalíns og Vigdísar konu hans, aS
fingri. Hann býr til skjólgarS fyrir 636 Toronto St. hér i borg. Um fimm
öllum næðingum lífsins með ást sinni tugir aðkomufólks hugsaði sér óboS-
og umönnun. En trúnaðarmaSur hans iS aðsetur í téðu húsi það kvöld. —
er hún þó enginn i öllu því braski og Séra Björn B. Jónsson gaf til kynna
umsýslu, sem hann hefir meS hönd- að gestir þessir ætluBu sjálfboðnir aS
um. Hún hefir heldur engan áhuga taka öll yfirráS og umsjá í húsinu
á þeim málum — er draumalynd, lifir um nokkrar klukkustundir. Hjónun-
i bókum, sem Asvaldur “haugar inn um börnum þeirra öllum, sem eru
til hennar” og hefir fremur takmörk- fjögur aS tölu, var boðið til sætis
uð kynni af verulleik lífsins. En As- fyrir miðjum stafni í framstofu.
valdur er athafnamaðurinn, síbrask- Sunginn var svo brúðkaupssálmurinn
andi, sívinnandi. Hann tekur þátt 5 “H've gott og fagurt og indælt er”.
lífinu. En þar kemur að, að Rann- pag svo presturinn vel og hjartan-
veig kemst á snoðir um þaS, aS ekki ]ega fyrir hjónunum og börnum
muni alt meS feldu um Asvald. Ann- þeirra um ókomna tíS; færði guði
aS hvort leikur fjárhagur hans á þakkir fyrir að hafa dásamlega leitt
veikum þræði, eða hún er að “tapa þau 0g blessað á liðnum 25 ára hjóna
honum niður í einhvern “holklaka- bandstíma, sem væri nú á þessu
pytt fégræðginnar”. Hann talar ekki kvöldi þegar liSin. AS þvi búnu af-
um annað en peninga, miklar upphæð henti hann brúðhjónunum mjög
ir — “fimtíu þúsundir — hundrað vandað kaffi-sett úr silfri — gjöf
þúsundir — hálfa miljón — heila frá gestunum, og peningaveski, sem
miljón —”. Rannveig finnur, að hafSi inni að halda 25 dali i 25 centa
hann er að fjarlægjast hana og fyll- j peningum, frá börnunum. Þá mælti
ist skelfingu við þá ihugsun, ef hún sé brúðguminn nokkur þakkarorS. Auk
að missa tökin á sál Asvalds, og hans töluðu þeir herrar Asmundur
skuldafeniS eSa fégræðgispytturinn P. Jóhannsson, Gunnl. Jóhannsson
sé aB soga hann í sig. Kaldal heitir A. S. Bardal, Ölafur A. Eggertsson
vinur Asvaldar. Hún fær gtun um, og P. SigurSsson, sem einnig flutti
aí. hann sé aB flækja mann hennar í brúShjónunum frumsamiS kvæði.
einhvern óheillavef. Hún rís til A.nnaS kvæði til brúðhjónanna var
varnar og bjargar manni sínum. Ekki 0g lesið upp, frumsamiS og sent af
með neinum gusti eða gremju, heldur Þorgilsi Ásmundssyni í Portland,
Hann gefur það, sem gulli’ er betra þess, þegar Arabinn veiddi flugur
og skærra,
.hann gefur hjartans blíSu, trú og ást,
gott heimili, sem heims er völdum
stærra,
hjartkær vinatrygS, sem aldrei brást
Já, heiSurshjón, þið hafiS saman
búið
með heiSri og sóma fjórðapart úr
öld.
Afvega þiS aldrei hafiS snúið,
ykkur jgafst því blessun þúsundföld.
Hjá lifsins guSi að launum hafiS
hlotiS
lukku, gleði, friS og indæl börn.
Þið samvistanna sælu hafiS notiS.
Sé hann jafnan ykkar skjól og vörn.
MeS ljúfu þeli lukkuóskir blíðar
letra eg nú skýrt á þetta blaS,
trygðavinar tilfinningar þýSar,
tcknar beint frá minum hjartastaS.
Og þegar æfisólin sezt í vestri
og sígur næturhúm á lífsins dröfn,
æSstur guS meS umsjá föSur bestri
ykkur stýri í lífsins friðarhöfn.
Þorgils Asmundsson.
----------XX-------;--
Frá Egiptalandi.
Eftir Ebbe Kornerup.
(Fyrir stuttu flutti Morgunbl.
brot úr ferSasögu eftir E. Korne-
rup. Þótti það skemtilegt og fróS-
legt. Skrifar (hahn fjörugt og létt
mál, svo skemtun er að lesa alt það
er hann skrifar, ekki síst þegar
hcnn lýsir því, sem fyrir hann ber
á hinum mörgu ferSum hans. Nú
hefir hann enn sent Morgunbl. ferða-
sögu frá Egyptalandi, og verSur
hún þýdd hér lauslega. — Um þess-
ar mundir mun E. Kornerup dvelja
á Ceylon. Hefst hann við í hin-
handa því. Þá færðist líf í þaS. Ekk-
ert dýr hefir jafn einkennilegt auga.
ÞaS er stórt og kringlótt og eins og
það liggi utan á. DýriS lét nú aug-
að íy'gja flugi flugunnar, eins og því
væri snúið í hring. Alt í einu var
flugan nógu nærri til þess að dýriS
sæi sér leik á borði. ÞaS opnar hinn
stóra kjaft sinn, handarlangri tungu
er slöngvaS út, þykkri að framan.
Hún hittir flu^p»na og dregst saman
og hverfur inn í kjaftinn aftur. Svo
ei það rólegt aftur, hreyfingarlaust
eins og grein eða blaS, situr gersam-
lega kyrt þangað til önnur fluga kem-
ur í augsýn.
Um það leyti er sólin var aS ganga
undir, brá skugga yfir af fljúgandí
fuglamergB.
Þeir komu frá öllum hliðum, gráu
htgrarnir, sigu niSur og settust á
trjágreinar svo þétt, aS það var eins
og trén bæru þúsund gráleit blóm,
sem ógeðsleg lykt var af.
Þeir byrjuðu að væla og vella,
öskra og æpa allir í einu.
ÞaS var ómögulegt aS ganga und-
i trjánum, því vegirnir urðu undir-
•ins hvítir af skarni þeirra og fjaðrir
þeirra féllu niður eins og logndrífa.
Svo emjuSu aparnir í búrunum og
hristu grindurnar til þess aS komast
út. LjóniS var þagnaS. Því þaö
hafði étiS kjöt nýlega. En þá komu
krókódílarnir á kreik. Þeir gengu
lymskulega niSur aS vatninu og biðu.
Svo fengu þeir fisk og hrátt kjöt út
í vatniB.
ÞaS er nótt. Himininn er stráður
stjörnum, stórum og hreinum í hinu
létt egypska lofti. ViS erum rétt hjá
eyðimörkinni. Arabarnir leika á
flautu og kamelarnir reika heim a5
gróSurblettinum. En viS þeytumst
til Cairo með járnbrautinni til þess
gætni og alúð.. Um þetta stendur bar-
átta í bókinni fyrst og fremst, hvort
Oregon. f
SömuIeiSis bárust hjónunum heilla
meira megi sín sá fjötur, sem fjár- óskir margra vina og ættingja, ásamt
gróðabralliS er búið að leggja á sál j.eningalegri þátttöku í áSurnefndri
Ásvalds, eða ást, hreinlyndi og göf-; heiðursgjöf. Mörg fögur íslenzk lög
ugmenska konunnar. En Rannveig Voru sungin milli ræSanna. Söngn-
ber glæsilegan sigur úr bítum —1 um stýrði herra Halldór Þórólfsson
þarna og siðar. — Rannveig er altaf Cj. dóttir hans Pearl lék á slaghörpu.
að vaxa í sögunni í meðferS skálds-' Þetta var gleðiríkt samsæti, og
um þéttu frumskógum og sefur á
nóttum í hermannapoka. Ællun hansj^g klæSa okkur til kvöldverðar.
er aS ferSast um alla eyna, og má
búast við skemtilegri lýsingu frá
honum af því ferðalagi).
Hér í Cairo er steikjandi hiti, og
þc er aS eins vor heima. DýragarS-
urinn er baðaður í frábæru blóma-
skrauti. Geisistórar vafningsjurtir
hvelfa sig inn yfir græn blómabeð.
Giraffinn tafði mig lengi. Gat
ÞaS er bjartur morgun í Cairo.
ViS erum staddir þrír Danir úti viS
hinn undurfagra garS. ViS vorum
að semja um viB Ben Ibrahim aS fá
asna lánaða út að Moses-lindinni og
steinrunna skóginum. Og síðan var
sezt á bak og lagt af stað.
Fyrir utan Cairo liggja haugar af
ekki slitiS mig frá aS þorfa á háls- pottbrotum og öSru affalli og ónýtum
inn á honum, þetta langa matarror.
Og svo var það höfuðiS með þess-
um einkennilega útvexti. Þetta var
mér ókunnugt, nýtt.
Gíraffinn var í sömu girBingunni
og strútarnir. Alt í einu tók eg eft-
ir tveimur strútum, þeir hreyfðu
hálsinn svo undarlega. KarldýriS
var meS blóðrauSan háls og bleik-
rauð, kjötlituð nakin læri, en var
annars þakinn þykkum fjarðalubba
svöitum. Hann glápti undarlega.
KvendýriS var daufgtátt að lit. Hún
munum. Þeir eru svo háir, að vegir
eru grafnir í gegnum þá.
Strax á aðra hlið byrjar eyðimörk-
in. Og hér eru grafir Mamelukkanna,
skrautlegar byggingar meS laug-
mynduSum kúplum og hvítum veggj-
um — draumur úr æfintýrum þúsund
og einnar nætur.
ViS stefnum í vestur.
RauSIeit, lág fjöll liggja eins og
breiS tunga í vesturátt. Nú er morg-
un og sólskin, hiti og fuglasöngur.
Asnarnir stikla áfram, heldur sila-
1