Heimskringla - 20.12.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG 20. DESEMBER 1922
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐA.
The Dominion
Bank
RORNI NOTKE DAMB iVE. OG
IUEKBHOOKB «T.
HöfuSstóll, uppb..$ 6,000 000
▼HTHBjóaur .......6 7,700,000
▲llar eignir, yfir.6120,000,000
■éntakt aUiygli reitt riðeklft-
ubi kaupmann* of y«ral«nuM'
SpsrisjótSsdelldin.
Yertir af innstætiufé greiddir
Jafn háir og annarsstaðar TiO-
genget
PHONB A MH.
f. B. TUCKER, Ráðsmaíur
Betri fjársjóðurinn
(Framhald frá 3. síSu3
um enga peninga, þaö hefir þú sjálf
sagt.”
“Eg vildi, aö viö gætum fundiö
stóra hrúgu af peningum handa
pabba, eins og Hans litli geröi handa
foreldrum sínum,” sagði Alíca litla.
Þegar móöir þeirra fór frá þeim,
lágu þau meö hálfopnum augum og
voru aö hugsa um söguna um Hans
litla og dýrin.
“Heldur þú að þetta sé satt?”
spuröi Alíca, se mvar betur vakandi,
sinn hálfsofnaða bróður. “Mamma
sagöi ekkert um, aö svo værý”
“Það er satt, og eg trúi þvi, aö
það sé satt, og eg er svo glaður af
því, aö dýrin skuli æinstöku sinnum
geta talaö. Eg veit, að Negra mun
líka það,” sagöi Benny í slíkum róm,
eins og um þetta væri ekkert að efast.
Alica lyfti höföinu af koddanum
og sagöi:
“Negri er úti í hesthúsinu núna.
Eaöir okkar fékk hestinn hans herra
Jarvis, af því aö Negri er haltur.
Benny, sofnaöu ekki. Viö skulum
fara út til Negra og heyra hann tala,
eins og Hans heyrði Friögjafa og
Minnu gera. Viö getum spurt hann,
hvort þaö sé nokkur fjársjóöur fal-
inn í hesthúsinu, sem\ við getum
fundiö, svo að faðir okkar geti fariö
til Suðurlanda.”
Drengurinn var aðeins hálfvak-
andi, en svaraði samt: “Þetta er ekki
svo galið.”
Þau ráðguöust nú um þaö, hvern-
ig þau skyldu halda ser vakandi. En
heföi ekki viöarkubbur fallið til i
eldstæöinu, sem orsakaöi dimman há-
vaða, heföi svefninn kollvarpaö öll-
En hávaö-
inu og bjó þægilega um sig, meö
hálmi og heyi, sem hann gat fundið.
En hugsanir hans héldu áfram að
ónáða hann. — Hvernig skyldi hann
nú geta ráðist á prestinn? — En
hann skyldi, hann ætlaöi aö vera gæt
inn, svo aö honum yröi þaö ekki á,
að meiða hann.--------
Hann haföi setið þarna í kuðung,
hann vissi ekki, hvað lengi, þegar
hann heyröi eins og ganghtjóð. Það
gat ekki verið úti á veginum — þá
opnuðust dyrnar og tvær barnsver-
urstóðu þar, og sáust þær svo glógt
vegna tunglsbirtunnar og snjósins.
Svo heyrði hann hreina og skæra
barnsrödd segja:
“Alíca, hann talar ekki, viö skul-
um fara aftur — eg vil heldur fara
inn og í rúmið 1”
En stúlkan dró bróður sinn inn i
hesthúsið með sér. Kanske hann
viti það ekki, að það erum við. Negri
— Negri! Heyrirðu til okkar?”
Hesturin hneggjaði lágt.
“Kanske han nviti ekki, að það er
jólanóttin; við skulum syngja jóla-
söng, svo að hann ranki við sér.”
Og meðan maðurinn hélt niðri i
sér andanum og hlustaði, sungu
börnin hljótt:
“Heims um ból heig eru jól.”
Þegar þau höfðu sungið sálminn
til enda, stóðu þau kyr og hlustuðu.
Svo byrjaði Benny að raula:
“Eg átti mér lítinn hest,
er Apalgráni nefndist.”
“Þetta er ekki neitt í sambandi við
jólanóttina,” skaut Alíca inn i.
“Nei, en úr því að það er um hest,
hugsaði eg að Negra myndi líka það.'
“Benny, farðu með versið,” hað
Alíca. ,
“Hræðist ekki,” sagði engillinn,
því ótti nokkur hafði gripið huga
þeirra. “Eg færi yður gleðilegan
boðskap.-------Friður á jörðu og
velþóknun yfir mönnunum.”
Eitthvað hreyfði sig þar inni í
básnum, en börnin heyrðu það ekki.
Oljós hljómur af hestahófum barst
að eyrum mannsins, sem einlægt var
að hlusta — hann varð að sjá um,
aö korna börnunum í burtu.
Cdeðileg jól, kæru l>örn!” heyrð-
ist úr áttinni, þar sem Negri tóð.
Hann talar!” hann talar hrópaöi
stúlkan um leið og hún greip fast ut-
an um handlegginn á bróöur sínum,
titrandi bæði af hræðslu og gleöi.
Svo liélt hún áfram : “Gleðileg jól,
Negri niinn! Mér þykir vænt um,
aö þú getur talaö.”
“Já, það er fallegt, en nú megið
þiö'ekki standa og frjósa hér lengur,
annars verðið þiö veik,” sagði rödd-
in.
“En. Negri, við ætlum bara að
um ráðagerðum þeirra.
inn af þessu vakti bæði börnin. Og spyrja þig, hvort þú veizt, hvort hér
þaö má þak akdugnaði Alícu og æf- ■* ' t:í—
intýralöngunar Bennys, að þau
bjuggu sig til að fara út i hesthúsið.
Svo sem klukukstundu áður en
þetta skeði, hefði maður getað séð
þrekv’axinn mann hraöa ser eftir
veginum, sem la að prestsetrinu. og
getaö heyrt hann tauta við sjálfan
si0- •
'‘‘Það var þó hepni, að eg gat feng-
ið prestinum þenna miöa, um að
O’Hara hefði fótbrotnað. Það tef
ur þó fyrir honum aö minsta kosti
einn klukkutíma.”
Því nær sem hann kom aö pressetr
inu, þess meira þrengdu endurminn-
ingarnar sér fram í huga hans.
“Séra Ilarding bauð mér til mið-
dags, daginn þann, sem eg veiddi
fyrsta fiskinn minn. Þá var eg að-
eins ofurlítill lhnokki. Fiskurinn var
soðinn og hann bar á borð hreinustu
veizlumáltið handa okkur báðum
hann var nú ungur þá. — Nei, nei,
eg vil auðvitað ekki gera honum
óskuntía/’ hugsaöi hann ennfremur,
og hann reyndi til að bæla niður þess
ar ásæknu minningar. Harding
lætur penin,gana ekki góðviljuglega
af höndum,” hagsaði hann. En
hann má til. Það eru ekki hans pen-
ingar, sem eg tek — gæti ekkigert
það. Eg tek aðeins það, sem hefði
átt að vera mín eign. Sidney Max-
well er bræðrungur minn, og pening-
arnir eru fjölskyldueign — mímr al-
veg eins og hans. Hann eignast mil-
jónir, en eg — eg hefi ekkert —
verra og minna en ekkert. Eg hefði
átt að vera eins ríkur og hann en
hvers skuld er það? Ojá, eg veit, að
eg hefi verið heimskingi, sem aldrei
hefi viljað hlusta á skynsemina. Fyr-
ir fimm árum síöan var eg ungur.
Ó, hefði faðir minn lifað, hefði foð-
unbróðir minn aldrei rekið mig í
burtu. Hvert happið eftir annað
flýgur honum í fang — eg hata hann
— hann er af sama stofni og :g, semt
hugsar hann aldrei neitt um mig. Viö
höfðitm jólatré saman, og lékum
okkur með rugguhestana fyrir fram-
an ofninn. Nú er eg, Karl Maxvvell.
mislukkaður maður og — hér um bil
þjófur. F.n ennþá er ekki í öll skjól
fokið fyrir mér — eg verð að fá
þessa peninga og á morgun verö eg á
leiðinni til Kína. Eg skal verða reglu
maður og ibyrja lífið að nýju. —' Og
þegar eg hefi grætt peningana, sendi
eg þá til baka. — Það er þá ekki
þjófnaður eða rán — aðeins lán —”
Hann heyrði hest krafsa i hesthús-
er nokkur hulinn fjársjóður, sem við
getum grafið upp og gefið pabba, því
hann er veikur og þyrfti að fara til
Suðurlanda, — en flýttu þér að segja
okkur það.”
Það leit út fvrir að þessi spurning
gerði Negra mállausan, því æði stund
heyröu þau ekkert. En að síöustu
hljómaði aftur þessi hasa rödd og
hún sagði.
“Eg get ekki sagt ykkur það, þvi
hér nálægt er enginn fjársjóður graf
inn. En ef þið eruð nú góð börn og
farið tafarlaust inn í rúmið, skal
faðir ykkar vissulega verða þess
megnugur, að ferðast til Suðurlanda
næsta vetur.”
Þaö varð hljótt í hesthúsinu, með-
an skjótar og smáar barnafætur
hlupu þaðan eftir snjónum, og í fát-
inu skildu börnin hesthúsdyrnar eft-
ir opnar.
T>egar presturinn litlu siöar ok
heim að hesthúsinu, sá hann í dimm-
unni 'skugga í dyrunum.
“Hver er þarna?” hrópaði liann
hræddur.
“Sá sem í dyrunum stóð, svaraði
lágt og rólega: “Það er vinur —
Karl Maxwell.”
“Karl Maxvvell! Það er ómögu-
]egt — hvernig getur það verið Karl
Maxvvell ?” sagði presturinn undr-
andi. ,
Maðurinn kom út i tunglsljosið,
tók af sér hattinn og sagði: “Sjáöu
sjálfitr.”
Presturinn horfði á hann rannsak-
andi augum, sendi handtöskuna ofan
áiöröina og rétti honum hendina.
“Mér þykir mjög vænt ttm að sjá
þig, vinttr ntlnn. Hjálpaðu mér að
taka hestinn frá, og svo förum yið
inn og sjáum, hvort þar er ekki eitt-
hvað til aö nærast á.”
Séra Harding sagöi ekkert orð
nteira, til aö láta undrun sína t ljós,
en skraíaði t þess staö um liestinn og
veginn. eins og það væri ekkert ó-
vanalegt. að koma heim um hánótt og
finna einhverja btöandi eftir sér
hesthúsinu. Karl Maxvvell hjálp-
aði honum að koma inn hestinum
og tók svo ttpp hina litlu handtösku.
‘F.g get borið hana, Karl,” sagði
presturinn og greip skjótlega ti!
hennar.
Nei, láttu mig bera hana fyrir
þig,” svaraði ungi maðurinn, og hélt
þvi fastar um töskuna.
Séra Harding stanzaði eitt augna-
blik, slepti svo taki sínu og s;ekk á
undan heim að húsdyrttnum.
Alt í einu sneri hann sér við, því
Fyrir börn.
Jólaguðinn.
Eitt sinn bjó kona ein að nafni
Sál, í torfkofa litlum. Hann var á
að gizka fimm fet á hæð og fátæk-
legur, bæði utan og innan. En út
fyrir dyrnar hafði hún aldrei kom-
ist frá því hún mundi eftir sér fyrst.
En þegar henni lá mest á, hafði hún
kallað á nágranna sína til að færa í
lag það sem nauðsynlegast þurfti, því
í óveðrum hrundi oft úr hleðslunni
steinn eða torfa.
En þó hún sæi aldrei að utan þetta
litla híbýli sitt, nema það sem hún
gat eygt út um gluggann, þá var sem
einhver innri vitund segði henni, þeg-
ar eitthvað fór aflaga.
Oft hafði hún reynt að komast út,
en í hvert skifti sem hún sté á þrösk-
uldinn, þá lokuðust dyrnar og var
setn járnslá væri hleypt fyrir.
Dyrnar voru lágar og þröngar, að
eins þrjú fet á hæð og tvö á breidd,
og það voru súr kjör, að vera þarna
lokuð inni alla æfi, og hún mundi
ekkert eftir, hvernig stóð á því, að smn'
hún varð til í þessum litla kofa og
henni fanst 'það vera heltíur rýr
skemtun, sem hún átti við að búa,
og altaf ein, eins og fangi.
En samt var það eina frelsið, sem
hún naut, að.horfa út u mþessar litlu
dyr og viröa fyrir sér útheiminn og
þá sem um veginn_ fóru. En nábúar
hennar gerðu sér það að skyldu að
bera til hennar nauðsynjar hennar.
En stundum gleymdu þeir þvt dögum
saman, og þá leið Sál hungur.
En hún gleymdi því strax og henni
var færð einhver lífsnæring. Þá lék
hún á alls oddi og skrafaði glöð og
kát. Og ef einhver kom að gluggan-
um til hennar svo sem firnrn mínútur
i senn, þá var hún létt og aðlaðandi
og eins óg barn í tali. En aldrei
stanzaði neinp við dyrnpr hjá henni,
þvt allir voru hræddir við þessa ó-
sýnilegu hönd, sem lokaði hana þarna
inni. Og frá því fyrsta að nábúar
hennar litu hana, þegar hún var lítið
barn, höfðu þeir aldrei séð hana alla.
Því þeir þorðu ekki að horfa á hana
inn ttm dyrnar, og flýttu sér ætíð
burt frá henni, en töluðu heldur við
hana gegnum glttgga hennar..
Og á jólunum færðtt þeir henni
eitthvert nýnæmi til að gleðja hana,
og fylgdi því oftast lítið jólakerti,
eins og börnunr var gefið, og lét hún
það ætíð standa í litltt gluggakistunni
sinni, meðan það var að brenna út
Ihafði hún aldrei af því augun meðan í spori. í hvert skifti sem hún snert gat hugsað sér að til væri. Og hún
það entist. Það var sem árlega end- sér að jólaguðinum hennar, sem Sá! hné máttvana í faðm jólaguðsins, og
urnýjaður kærleiksneisti frá m- kallaði, þá var sem hún kastaði yftr jólaklukkurnar hljómuðu svo unáðs-
heiminum, sem hún var svo ókunn- hann nokkurskonar þokuhulu, og fult og skært og heilagleiki hátíðar-
ug, en elskaði þó og þráði i einveru heyröist henni þá að hann stynja innar hvildi yfir öllu með eilífum vl
sinni‘ . , . þungan. 0g friði. Sál var ánægð. Dyrnar
En nu var hun oröin fullorðin En þetta var alt saman ímyndun og lokuðust aldrei framar og jólaguðinn
kona og lífsgleðin búin að taka á sig hann hlaut að vera hamtngjusamur hennar var kominn.
annan blæ. En samt þótti henni altaf með slíkri hámóðins fegurð, sem alt
vænt um jólin, og var það meðfram af fylgdist með honum.
af þvi, að þau mintu hana á sérstak- Hann mundi aldrei kæra sig tim
an atburð. að líta í augun hennar aumingia Sá!
Fyrir sextán árum hafði hún séð framar, i gegnum litla fjórrúðaöa
ungan og fríðan mann ganga heim að glugganrt hennar. Hún var löngtt
YNDO.
Hvcr er Santa Claus?
(Þýtt.)
litla glugganum sínum, meö fult fang Rleymd og aldrei hafði hann rétt Hann draumveran hugþekka ung-
tð af jolakortum, og retti hann hennt hennt jolakort t oll þesst sextán ár. i lingsins er &
eitt kortið, en um leið mættust augu Enda var hún nú fyrir löngu orðin ! _ j>ótt eimtr
þeirra og þá fanst henni að hún fullorðin og gráhærð, og æskurós- I Hann er svipur, sem sýnis't, en ekk-
sjalf tíragast ut um gluggann og í trnar voru horfnar af vongum henn-| ert er. . •
fang hans. Það var eitthvað i aug- ar því einveran og fangavistin var ! samt óskarina’ og vonanna barn
um hans, sem snerti hana svona ein- orðtn hennt long og þreytandi,, jafn- ; '
kennilega. En hann hneigði sig fyr- vel þó hún hefði aldrei þekt neitt : Hann fjúksins og mistursins forsenda
ir henni kurteislega og brosti þvílíku annað. | er,
undraverðu brosi og gekk leiðar sinn- En nú var aðfangadagur jóla, og | stm Aýgur um stjarnheiðan geim,
ar. Hún fann til svo óumræðilegs hún stóð og horfði á myndina á
tómleika, þegar hann hvarf henni, að veggnum.
hún brast i sáran grát, og uppfrá því Oti var nóttin að byrja að breiöa
kallaði hún hann altaf jólaguðinn klæði sitt yfir hrímþakta jörðina, og
smáu gráfuglarnir með litlu hálf-
Hann er suða og niður í grænskógar
geim,
Hún hafði hengt jólakortið á vegg frosnu fæturna sína, voru hættir að tí"' g,æSist \'S andvaJans þrott.
n-----A..: U___: _______fict, t____» Hann er Ijostð, sem vtsar þetm veg-
og Mistilteins-óðinn um ást^ia ber
til elskenda um víðan heim.
inn, sem hann rétti henni, og var það tista og komnir í holu sina, með
eina myndin, sem prýddi híbýli henn- frosna frækornamolaforða í nefinu,
ar. Myndin á kortinu var af lítilli til að lifa á um jólin.
stúlku, fjögra ára að aldri, með Kvrðin og þögnin lá sem farg yf-
ástaguðinn í fanginu, og voru þau ir öllu útsýni, og kvöldhúmið settist
bæði svo fögur og sakleysisleg, að hún á litla gluggann og útilokaði dags-
fann sælu í að horfa á myndina. Oft
sýndist henni þau horfa á sig með
himneskri blíðu og meðaumkvun.
Hún skýrði litlu stúlkuna Von, og
gaf henni alla þá umhyggju >g móð-
urást, sem hún átti til, þó það væri
bara mynd. Hún talaði við hana sem
hún væri hin litla dóttir hennar, og
stundum fanst henni að myndin depla
augunum til sín og brosa, og jafnvel
rétta sér faðminn. En auðvitað var
þetfa alt hugarburður.
Oft var hún að hugsa um, hvort að
þessi indæla mynd gæti virkilega ver-
ið af lifandi barni, eða b.tra htig-
mynd. En hún elskaði hana hvort
heldur sem va', því myndin færöi
henni altaf sömu endurminninguna og
altaf þráði hún jólr.guðinn sinn, en
aldrei kom hann vö glugganum henti
ar aftur. Og þó sá hún hatm oft á
lengdar. En aldrei leit Itvin i átt-
ma til : i.'a torfkc! >ns hetmar. Þnð
var heldur ekki trn, þv': viö Itlið
hans var Tögur mnrt, sent h.inn leiddi
og töluðu þau ra'ntt vi"gjarnlega.
Kona pessi var æt'ð klædd i ný-
tízkubúning með rauðmálaðar varir
á jólanóttina. Og þegar hún var ng og litaðar augabrýr, léttúðug og kvik
birtuna. En daufri ljósglætu
arninum sló á myndina á veggnum.
A!t í.einu sýndist Sál að myndin
verða lifandi, og vængirnir á ástar-
guðinum litla byrjuðu að taka undir
sig loft og hefjast. Var það virki-
legt? Henni sýndist að litla stúlkan
Von breiða út faðminn á móti sér. —
Nei, það gat ekki verið. Henni
hevrðist hún segja: Mamma, hann
er kominn. I því var barið að dyr-
um hægt og rólega. Sál hrökk við,
en áttaði sig fljótt á því, að nú væri
einhver kominn með jólakertið henn-
ar. Svo hún gekk örugg til dyra og
opnaði þær. En henni varð mjög
bylt við, þegar hún sá, að þar stóð
ungur og tigulegur maður á þrösk-
uldinum og rétti henni stórt jóla-
kerti, sem glatt ljós logaði á. Hann
ávarpaði hana bliölega og sagði:
“Kæra Sál, eg veit hvað þú hefir
þráð mig. En eg var að reyna ást
þína til mín. Nú er eg hér kominn,
jólaguðinn þinn, til þess að yfirgefa
þig aldrei framar.”
Sá) fanst sem geislar ástarinnar
inn. heim,
sem villast á jólanótt.
Hann er hið dulræna dverghegi, er
snýr
í draum því, sem sönnu er nær;
frá i ban ner unglingsins sál, sem í öld-
ungnum býr,
æskan, sem dáið ei fær.
Hann er höndin, sem bindur þau
blóm í vönd,
sem barnshjartað glaða ann.
Hann er andinn, sem lýkur upp ör-
lætiáhönd,
er aumkvarðu þurfandi mann.
Hann er hrifningarsælan, er andvarp-
ar önd
og augu mætast viðkvæmnis blítt;
þá varir finna varir og hönd snertir
hönd
og hjörtun slá ótt og títt.
Hann virtist sem bústinn búhöldur
þér,
berandi leikfanga prjál;
eri vona og langana andi hann er;
hvers ttnaðar lif og sál.
Það sér hann samt enginn, sem at-
hygli snýr
að umhverfi reykháfsins sins.
Hann er kærleiksandinn sem instur
býr
stafa út frá honum og sveipa sig alla i einrúmi hjarta þíns.
í þeirri himneskustu sælu, sem hún Erl. Gíslason.
ganghljóðið á eftir honttm var þagn-
að. Hvar er maðurinn?
“Karl!” kallaði hann.
“Hérna er eg, prestitr. Eg stanzaði
til þess að sjá, hvort aö sætið, sem
eg hafði þarna ttppi í eplatrénu,
væri þar ennþá.”
Presturinn opnaði dyrnar og lét
sinn hægláta og slórsama gest fara
inn á undan sér, og þegar inn kom,
breiddi sig vfir þá notaleg velgja frá
ofninum.
“Eg veit ekki, hvernig ástatt er
með þig, Karl, en eg veit það, að eg
er í nteira Iagi hungraðttr,” sagði prest
Nú jæja, það lá fyrir fótunum á tnér
gott tækifæri, en eg lét það sleppa úr
höndum mér vegna kveifarlegra
minninga. En nú er bezt að eg fari,
prestitr góðttr. Vertu sæll. Viltu
rétta mér hönd þína í kveðjuskyni?”
Presturinn hræt'ði sig ekki, en sagði
hægt og stillilega:
“Karl! Það er nokkuð í httga mér,
sem eg verð að segia þér — má til
að segja þér — það er viðvikjandi
Sidney bræðrungi þinum.”.
“Eg vil ekkert heyra um hann. Þeg
ar eg sá hann ganga við hliðina á þér
dag, svo sjálfselskulegan, ríkan og
urinn um leið og haun bauð gesti fínann — ja — þá hefði eg getað
sínum matarbita af diski, sem stóð drepið hann. Hann kærir sig *kki
þar á borðinu. vitund um, hvort eg er lifandi eða
Ungi maðurinn lét fljótlega frá sér dauður. Það liggttr honum létt á
töskuna og rétti áfergislega fram hjarta, þó að eg glatist af vesaldómi.”
tækifæri til að geta byrjað lifið að
nýju. — Eg liefi aldrei getað verið
glaöur nteð minn heimskttlega lifn-
að. F.n eg gat ekki snúið til baka —
hélt áfram lengra og lengra út í ó-
færurnar-------”
Presturinn hafði nú fengið hann
til að setjast í hægindastól, og stóð
svo ’sjálfur og hallaði sér ofan yfir
hann.
“Vinur minn! Eg lit svo á, aö
slík ferð á braut lastanna sé eins og
aö hrapa ofan i botnlausa gjá — því
lengra sem maður kemttr niður, þess
minan verfiur loftið. Og þó að maður
óski með sjálfum sér, að snúa til baka
til Ijóssins og loftsins, þá heldur mað-
ttr samt áfram að hrapa. Eg veit, að
það er ekki nóg að snúa til baka —
þaö þarf nteira. Og það er mikið
hendi sína. Honum var kalt og leit “t þessu atriði ertu langt frá sann- erfiði að komast til baka. Þú munt
þig nú niðttr við eldinn og börn og dönsuöuð í kringum jólatré. I aö drekkja þér. En hversu undritn-
Hann var mjög angraöttr út af sinni
eigin og föðttr sins breytni viö þig
og hefir árangurslaust reynt aö finna
þig, til þess að geta reist þig við og
sýnt þér réttlæti. I'ess vegna tók eg
|>að sent bendittgu frá guði. að þú
skvldir koma hingafi i kvöld. Og þú
út fyrir að vera svangttr. En svo lét leikanum,” sagði prestur.
hann hendina siga, horfði framan í Karl Maxvvell horföi til prestsins
prestinn og sagði: með svo hörfitt augnaráði, að það var
“Eg kom hingað út til þess aö ræna gegnumsmjúgandi.
þig, séra Harding.” "Þafi þvðir mikifi fyrir hann.” hélt
Séra Harding horföi rantisakatidi prestur áfram, “hvernig þér líðitr.
attgum á hann, gaut þeim um leið á Hann sagði mér einmitt i dag, aö jól-
töskuna og sneri sér svo að spíritus- in kæmtt aldrei, svo að hann hugsaði
lampanum, til þess að búa til kaffi. ekki til þín — httgsaði ekki til þess
“Utn þetta getum við talað seinna. tima, þegar þið voruð satnan sent
Settu
drektu bolla af kaffi, það ylar þig
upp.”
“En hvernig getur þú vitaö, nema
eg taki töskuna og hlaupi burt með
hatta. Eg gæti hæglega gert það.”
Presturinn hló lítið eitt og klapp-
aði vingjarnlega á heröar hans.
“Nú jæja, látum okkur segja. að
þú gætir það, en drektu nú kaffið.”
Fám mínútum seinna stóð Karl fyr
ir framan elclinn og sagði prestinum
sögu sína. Og ekki laus við gremju-
tón í málrómnutn enti hann sögu
sina á þessa leið:
‘Eg er heimskingi. F.g vissi. að
hér hafði eg tækifæri, — og eg
skyldi byrja nýtt líf. Og þaö var á-
setningur minn, aö hagnýta mért þetta
tækifæri, — þangað til börnin komu,
þá misti eg kjarkinn. Eti hvað Altca
er orðin stór! — Eg er asni — eg
hafði sterklega áformað. aö fara til
Kína og byrja þar nýtt líf. Eftir eitt
ár heföi eg getað sent peningana til
baka, og með hreinni samvizku hefði
eg getað notið ltfsins. En nú er bú-
ið með það alt.”
Hann starði fram undan sér og hélt
svo áfram:
“í kvöld hugsaði eg úm það, þegar
eg sem ofurlítill flauelíjdæddur dreng
ur söng: “Gleðileg jól!” með liinttm
öðrum í kringttm jólatré — og nú —
ja, þaö er ekki til neins fyrir ntig að
vera að httgsa uni jól og jólatré. —
vissulega hrasa mörgttm sinnum og
særast upp á ntargan hátt. En, kæri
vinur! Hvað hefir þaö aö segja, þeg-
ar þú sérð dagsljósið og nýtt og
betra líf stefna að þér? Og þú get-
ur séð andlit vina þinna, sem þú gazt
ekki áður, meðan þú stefndir í ranga Otta raddir glymja tímans feng.
átt. A þinni nýju braut bíður þín
eins góðs manns vinna, sólskin ánægj
ttnnar og lán. Þú hafðir hugsað þér
bauð henni. En Benny, sent hékk ttm
hálsinn á föður síntim, sagði glað-
lega:
“Gleðileg jól, gamli vinur, og gott
nýtt ár!”
Augttn t séra Harding glönsuðu
einkennilega, þegar hann sneri sér
að gesti sínum og sagði:
‘‘Bennv litli gerði það rétt. Það
er einmitt það, setn við öll óskum
og það setn áreiðanlega bíðttr þín:
Gott og gleðilegt nýár!”
J. P. tsdal þýddi.
--------xx---------
Andvaka.
Því er hrygð svo þung og dimm og
vakitt?
Þögnin stynur, kyrfiin vekur þrá.
Dimntri hyldýpt hugurinn er hrakinn.
Hvergi glöggvar landsins steina á.
Það er heröld, hugarmátt er þyngir.
Hellisvættir arga gigjustreng.
1 fér er fátt, sem anda lífsins yngir.
arlega var þér afstýrt frá þvi, og
eins frá því. að þú framkvæmdir
hina aöra syndsamlegu hitgsun, að
henni skvldi vera kollvarpað af þess-
ttm tveim bör.num, setn komtt með
boðskapinn ti! þín, og þannig þving-
ttÖtt þig til aö hlusta og sntta við
getur nokkurnveginn skiliö. hversu Það. að kornast á réta braut, er hið
barnalega það hljómaöi í evruin inér, mikilvægasta.”
þegar þú varst aö tala ttm, aö þú Oröin: "Þar bíöur þín eins góðs
helöir ætlafi aö ræna mtg. F.kkt það. manns vjnna. sólskin og ánægjunnar
að þu heföir getað það. — F.g veit Ian“. höfðtt lik áhrif ú Karl eins
betur. þít heföir ekki getað gert þaö. 0g rafmagnsstraunwtr hefði snert
— Ett þú. með miljónir Maxwells að hann. Hann fann þegar sterka löng-
baki þér. skyldir eltt augnablik geta un tii a« na þessum huossum. “Gttö
hjálpi mér! F.g vil gera það,” sagði
hýst slíka húgsun !
“Börnin — börnin hindruðu mig,”
tautaöi Karl hrærður.
“Nei! Gttö!’’ svarafii sé^ a TTard-
ing snjalt. “Það er ekki i fyrsta sinn
að hann hefir notað börn til þess aö
framkvænta vilja sinn.”
"Eg trúöi tnt einu sinni þannig,”
sagði Karl eins og utan við sig. “En þar til
eg hefi verið svo langt í burtu. fimnt.
gengið eftir dimmttm
hann nteö nýjum hljóhkrafti í rödd-
inni.
“Nú, já, þetta lætur vissulega til
sín heyra! T'etta er hin rétta að-
ferð til þess aö bvrja með fítið. Og
þaö er það. sent lífifi heimtar.”
Þeir sátu svo i djúpri samræöu,
klukkan i framstofunni sló
á koniu þau Alíca og Bennv
stigum. En hlaupandi ofart. til að sjá. hvort fað-
mfr hefir ekki liðið vel með því — i,- þeirra væri kominn, og til aö segja
mér hefir fundist eg svo vansæll, að honum frá næturæfintvri sinu. En
eg kom hingað i nágrennifi, með þeim þau urðtt þögttl og niðurlút, þegar
fasta ásetningi, aö lienda mér í Max- þau sáu gestinn. Prestttrinn tók A1-
wellána. En þegar eg heyrði þig og íctt við hönd sér og gekk til Karls.
Sidney tala saman. fann eg hversu 1 ‘Eg kom með einn af þínttm gömltt
sterk að bönd lifsins ertt, þegar mað- j vinum heim meö njér, Alica. Óskaðu
ur er ungur. Mér fanst þaö hart að I honttm gleðilegra jóla.”
deyja. Þá skildist mér, að eg sæi Alíca gerfii eins og faöir hennar
■Hvort er nú sem standi Þór í stafni,
stýri beint i valhöll hverri þjóð?
Auðvaldsstjórn i Niflheims myrkra
nafni
nútímanum heimti meira blóð.
Hvar skal líknar leita heims í villu?
Lífið sjálft er reifað fjötur í,
hrekst sem fysið öfugstraums í stillu,
stefnulaust með hervalds óp og gný.
Hefir ei til himins sala kallað
holund særða, blóði drifin jörð?
Hreinum, glöðum sálum ungum svall-
að,
sveiflur dauðans grimdartögin hörð.
Mundtt, brátt í vestri sólin sigur,
senn er komið æfi þinnar kvöld.
Mannheimspragt í maðkaduftið hníg
ur.
MaÖur, þu færfi heimsktt þinnar
gjöld.
Þaö er bæn, sém brennur mér á vör-
um:
Rjarga, drottinn, allri heimsins þjóð;
gttö minn, breyttu fólksins kreinktu
kjörum!
kalla, hrópa,ibörnin, ntenn og fljóð.
I.áttu þína lúðurhljóma gjalla,
Itfsins faðir, manns í hverri sál.
Helgra söngva friðarblikin falla,
frelsiskraftur yfir strönd og ál.
Yndð.