Heimskringla - 23.05.1923, Síða 7

WINNIPEG, 23. MAI, 1923
HEIMSKRINClA
7. BLAÐSffiA.
The Dominion
Bank
■•RNI N»wa BAMB 1TB. M
•■uibooki rr.
HÖIuBitóll, uppb.« «,000 OM
TBiuJóöur .......I T,700,000
*n« eignir, yfir.«120,000,000
Bóretakt athygll Teitt tí
ani kaupmBncu öff
l
Spariajólideilóia.
Vextlr af lnnstæöuifé greiddir
Jatn hálr og annarataQar TlfV
ffenset
PBORIA M
P. B. TUCKER, Ráðsmaíor
Hófsemdarmennirnir
sviknir.
Kraftar þeirra tvistraði/
og tap í vœndum.
2.—Á aö skilja þaö þannig aö
allir bændurnir á Islandi séu aö
hugsa um aö f lyTj’ir búferlum til
áttina, eöa til takmörkunar á á-
fengisnautn ?
HcfirSu hugmynd um það, að
það hef ir ckki einum cinasta af j Canada, eöa eru þaö Ibændur i ein-
þessum ákvœðum verið Avarað af
hófscmdarmönnum.
hluta landsins,
Hinir eiginlegu bófsemdarmenn
eru á báöum áttum.
Þe,ini var lofaö aö stjórn skyldi
höfö á áfengi.
Kn frumvarp hófsemdarfélagsins
gerir ekki ráð fyrir neinu því líku.
Hinri lögfróöu Jærifeöur þeirra
hafa narraö þá til aö vinna meö
vínverzluninni.
Þaö er vel í lagt ef einn af fimm
af þeim greiöir nú atkvæöi meö
frumvarpinu.
Aöeins fáeinir munu þó vera meö
því, aö selja Manitöbafylki vín-
bruggurum og vínsölum í herrdur.
Hér eru sannanirnar fyrir 'þessu:
Vínfélög'n bygðu áform sín á lýgi.
Sannleikurinn sigrar aö lokum.
Áformum sem Ibygö eru á lýgi, er
dauöinn vis. Þaö er enginn §ann-
leikur í iþvi er hófsemdarmenn byggja
undirstööu sina á, nefnilega þvi, aö
þá vanti að stjórn cða stjórnar cft'r- ann
lit sé haft á áfcngissölu. Barátta
þeirra byrjaöi þvi sjúk og óheil-
brigö. Hún getur ekki endaö nema
með skelfingu fyrir þá.
Axarsköft þcirra cru sjöföld
1. —Frumvcvrpið gethr ckki ráð
fyrir neinu stjórnareftirliti mcð vín-
sölunefndinni. Nefndin ein á aö
ráöa hvaÖ vínibúöirnar eru margar,
hvar þær eiga aö vera, ihvað marga
klukkutima eigi aö selja vín á dag,
og hvaö mikið áfengT megi selja,
fvrir Iþessu eru engin ráií gerð í frv.
2. —Það gerir ckki ráð fyrir ncin.t
stjárnareftvrliti á vínsölunni. Brugg-
arar eigi siöur en aörir vínsalar er
leyfi hafa geta selt frá vingerðar-
húsunum og 'hvar sem er Ihverjum
sem vín vili kaupa 'hvar sem hann
á heima — án alls stjórnareftirlits.
3. —Það gerir engin ráð fyrir
st jórnar-eftirUti á vingerðarhúsun-
um. Enginn tími ákveðinn sem vín
iná selja, ekkert eftirlit meö því
sem þaöan er sent, ekki minst á að
vinnefndin megi nokkuð við þá
segja.
4 —Það gcrir ckki ráð fyrir neinu
stjórnareftirliti á vinleyfasölu. Vín-
söluleyfi þarf ekki að sýna, þegar
keypt er af víngerðar'húsunnm, ekk-
ert spurt um 'hver sá er sem kaupir
og engin takmþrk sett viö því,
hversu kaupa megi í þaö og þaö
skiftið.
S.—Það gcrir ckki ráð fyrir neinu
stjórnareftirliti við fTutning áfcngis-
ins. Hver sem er getur flutt áfengi
(hvort siem hann er sjalfur kaup-
andi eða ekki) frá vínbúöum og
vingeröarhúsum til járnlbrautaleslta
heimila manna, eins óhindraöir
Trygginguna vantar
Hófsemdarfélagið laetur unikið af
því, hve frumvarp þeirra tryggi
eftirlit meö sölu áfengis. Þetta er
fals og dár. Eftirfarandi atriði
svna, að þaö á sér stað eftirlit með
vinsölunni í vínlöggjöf B.C. fylkis.
En þaö er af ásettu ráöi felt úr
frumvarpi Ihófsemdarfélagsins
Manitoba. "V -- ■'»»•»ts
Orfellingin er sjöföld
1—Vínlöggjöfin i B.C. gerir ráö
fyrir að vin sé Ihvergi selt nema i
vínbúðum stjórnarinnar. , Það á-
kvæði er felt úr frumvarpi 'hófsemd-
arfélagsips í Manitoba.
2. —B.C. löggjöfin ákveöur aö
vinkaupaleyfi skuli ekki veitt nema
10 á ári hverjum manni. I Mani-
toba frumvarpinu er engin takmörk i
þessu efni sett.
3. —B.C. löggjöfin ákveður hvað
mikið megi selja hverjum manni —
2 pótta af sterku vini, en 12 af öli
á ári. — Takmörkun i þessu efni
er ekki minst á í frumvarpi hóf-
semdarfél. 'hér.
4. —B.C. lögin segja aö hver sem
um leyfi biður veröi aö skrlja eftir
eigin 'handar skrift sina til þess aö
hann þekkist aftur. Þaö er felt úr
frumvarpi hófsemdarfélag'sins.
5. —B.C. lögin krefjast, aö kaup-
andi skrifi Ihve mikiö og hvaöa teg-
und af vini hann kaupir og daginn
sem þaö er keypt á levfisskjal sitt.
Þetta kemur í veg fyrir að hægt sé
að kaupa meira en lögin ákveða.
Það er feflt úr frumvarpi hófsenjdar-
félagsins.
6. —B.C. löggjöfin ákveöur tim-
sem sala skuli fara fram á
hverjum degi. Þaö ákvæöi er felt
:r frumvarpi þófsemdarfélagsins.
7. —B.C. löggjöfin gerir ráö fyrir
bannmanni sem siálfsögöu vitni.
Þaö með fleirti er felt úr frumvarpi
hófsemdarfélagsins i Manitoba.
----------XXX------------
Opið bréf til J. J. Bííd-
fells, ritstjóra Lögbergs

loftsins.
og frjálsir og fuglar
Cx—Það gcrir ckki ráð fyrir þvi.
að svAtanbönn (Local options) hafi
ncitt giht'. þar sem vínnefndin getur
selt hverjum leyfi er innan slikra
sveita búa og vínbþöir og brúariin
og foröabúr þeirra, sem þau geta
komiö á fót hvar sem er, geta öll
flutt áfengi inn á heimilin í þess-
um sveitum — hindrunarlaust og
stjórnlaust.
7.__Það gcrir ekki ráð fyrir nc’nu
stjórnarcftirliti mcð hvaða strfnú
cða reglu sknli fylgt r sambandi við
vínsöluna. Vín-nefndin getur gert
alveg éins og Ihenni synist í þvi efni.
Það virðist vaka fyrir fylkinu að
selja skuli allar mögulegar vínteg-
undir og gera mönnum sem auð-
veldast fyrir að ná i þær. Stefnir
það ekki frekar i vinsölu áttina og
atikins drykkjuskapar, en i vínbanns-
Eins og lesendum Lögbergs er
kunnugt, hefir nokkra undanfarandi
mánuöi birst greinar H Lögbergi
með fyrirsögninni “Ástæðurnar fyr-
ir þvi aö hugur islenzkra bænda
hneigist til Canada.” — Hér er aö
öllum líkindunt átt við bændur á
íslandi en ekki íslenzka bændur er
búa i öörum löndum. Mörgum les-
endum Lögbergs hefir þótt þetta
kynlegt. Hvort hér er átt sem heild
viö það að bændurnir á Is-
landi séu að hugsa um að flytja búv
ferlum til Canada, kannast vís't fáir
við meöal landa hér vestra. Það
skal og tekið fram til skýringar, að
meiri hluti Islendinga vestan hafs,
hafa 'ekki getaö aflaö sér þeirra
tækja er 'þarf Jtil þess aö fylgjast
með í málum þjóðarinnar á Islandi.
Þess vegna verður Iþeim að mestu
leyti ókunnugt um hvað gjörist hjá
þjóðinni á ættjöröirtni i hinum
stærri málum. Þessvegna getur það
verið mjög varhugavert að blása og
básúna þaö’ er valdið getur stór
brevtingu meöal bændastéttarinnar á
Islandi. Þaö er istórt spursmál hvort
landbúnaðurinn á lslandi er í meiri
hnignun Iheldur en landbúnaður Is-
lendinga í Canada.
Hvað sem þekking þjóðarbrotsins
hér vestra líöur, um málefni og
gjöröir þjóöarinnar á íslandi, þá
getur það varla talist saknæmt þó
herra j.J.Bildfell sé meö vinsemd
beöinn að svara eftirfylgjandi spurn-
ingum:
1.—Hvernig ber aö skilja hug-
takiö “Ástæöurnar fyrir þvi að hug-
ur islenzkra bænda hneigist til Can-
ada?
hverjum sérstökum
og hvar helzt?
3.—Hvort eru það sjálfseigna-
bændurnir eöa leiguliðarnir sem eru
aö hugsa um aö flytja búferlum til
‘Canada?
j I hverju blaði hafa greinar þess-
I ar endaö meö þessum oröum: “Þeim
lesendum Lögbergs er æskja kynnu
I frekari upplýsinga um Canada geta
, 1 snúiö sér bréflega til ristjóra J. J.
1 j Bíldfells, Columibia Building, Win-
J nipeg, Man.
Ekki er nú smáít boöiö aö bjóöa
' upplýsingar um Canada þeim sem
þesls óska. Hér er þó ekki um
i neitt smáriki að ræöa. Og ekki
, héldur er þaö neitt smáræði sem
Canada hefir innan sinna takmarka
að ætla rnætti, aö einum manni væri
um megn að ausa úr sínu heilabúi
öðrum til fróðleiks um alt sem
, Canad^i hefir inni aö halda. En J.
1 J. Bíldfell er meira en meðal maöur.
Það hefir Lögberg sýnt og sannað
síöan hann varð ritstjóri. Sannar-
lega má þetta þjóðarbrot vera upp
i með sér að eiga annan eins mann
j i hópi sinurn. Svo aö eittíhvað sé
| talið, mætti minnast á dómgreind
; hans í ritdómum um bækur, skáld-
^ sk*p o. fl., og svo svör hans til
hinna ýmsu í Heimskringlu, nafna
j sins II. og fleiri. Alt er það svo
' dásamlegt að orðfæri, málfræði og
! vísdómi, að fáheyrt er i sögu is-
lenzkra blaöa, annars var ekki til-
gangurinn með þessum línum að
ljúka lofsoröi á J. J. BíldfeÍL Lög-
berg er þar til frásagna, og dómstóll.
j Tilgangur þessara lína, var að
. biöja J.J.BíldfelI um svör viö þess-
i um spurningum, úr þvi ekki þarf
annaö en að snúa sér til hans bréf-
lega um alt sern lesendumLögbergs
I óska að vita ttm Canada.
1. —Hvernig stendur á því að
margt áf fólki gengur bungrað í
Vancouver, en allar matsölubúðir
I fullar af matvöru, af öllum fæöu-
! tegundum, bæði í heildsölu- og smá-
söluverzlunum?
2. —Hversvegna hefir ekki mat-
vara lækkaö hlutfallslega i verði til
neytanda, eins og kaupgjald verka-
fólks?
3. —Af hvaða ástæöu hafa gripir
fallið nteira í veröi hjá bænduni
heldur en kjöt til neytanda í bæjtim?
4. —I 'hvaða tilgangi er þaö gert
að láta skólapilta í Vancouver, á
aldrinum ffá 14 til 18 ára, um 100
í hóp, ganga í fylkingum um götur
Ó, 'hve mjög um æfibrautir
ým'sar K'fiö særa þrautir,
og í brjóstum ekka þrungnum
óteljandi hjörtu slá.
Ötal hníga angurs-tárin,
ótall svíð>a bjartásárin.
Ö, hvað þá svo aumum manni
ást til Kfsins vekja má?
Þaö er vonin bliða og bjarta,
bezt er friðar órótt bjarta,
biminsæláí barma-geimi,
helgast Kfsins andarták;
heimsins Ijúfu'st leiöarstjarna,
Ijós á vegum foldanbarna,
böli mœddan hressir huga
o'g harmi snýr i gleðikvak.
Kr. Jónsson.
Epimeþevs var IbróÖir Promeþevs, þess er sótti eldinn
til 'himins, og Pandora hét fyrsta konan, sem til var. Guö
skapaði bana manninum til blessunar. Hún var sköpuö
á himni og lögöusit allir guðirnir á eitt til 'þess að hún
yröi fullkomin. Venus gaf benni fegurð, Merkúríus for-
tölugáfu, en Apollo gaf henni vit.
Svo var hún send til jarðar til þess að hjálpa Epime-
þevs. Er hún kom inn í kofann hanls, ,þá sá bún stórt
ker, a1t saman eirbent og var þvi læst mjög vandlega.
“Hvað er í Ikerinu því arna?” spuröi bún Epimeþevs strax
og'hún sá það. “Það er leyndarmál, elslkit Pondóra,” svar-
aði Epimeþevs; “kerið var mér falið til geymslu og veit
eg ekki bvað í því er.”
I kerinu var reyndar geymt ýmislegt, sem af gekk
þegar guðirnir sköpuðu jöröina. Þeir gátu ékkert notað
þenna afgang, þvi aö alt var þá fullkomlega farsælt og
gott.
Jörðin var 'þá án erfiðis og harma. Ef einhver var
svangur, fór hann og las ávexti af trjánum. A nóttunni
öllsaman meinin lausbeizOuð 'í mannheimi, en mig lokaðá
niðri I 'kerinu þv*í arna.”
“Það er hverju orði sannara, og eg ætla æfíö aö bafa
þig bjá mér,” sagði Pandóra.
“Eg mun aldrei yfirgefa ykkur á meðan þiö þurfið
niín við,” mælti Vonin. “Stundum kann ykkur að virð-
ast, að eg séhorfin, en svo mun þó ekki. Eg veit eigi að-
eins um alf hið góðá, sem ykkur mun mæta bérna í þessu
Tífi, eg veit Kka um þaö, sem bíöur ykkar hinumegin.”
“Og bvað er það ?” spurðu þau bæði í senn.
“Æ, það segi eg ykkur ékkii,” svaraði hún, “en þið
sjáið það áður en langt um Iíður. Þeir sem eiga mig. eiga
liíka þolinmæði til aö bíöa bins betra, er kem'ur.”
J
Baidur. ’
Indælt er Tjóaið og 'ljúft er fyrir augun að horfa a
sólina (Prédi'karinn 11, 7.)
i
'4
Hvaö 'boðar nýárs blessuð sól?
Hún boöar náttúrunnar jól,
'hún flytur l'if og Kknarráð,
'hún Ijómar heit af drottins náð.
Ö, sjá þú drottins björtu braut,
þú, barn, sem kvíðir vetrar þraut;
í sannleiik, hvar sem sólin 'skin,
er sjálfur guð að leita þín.
Hann heyrir stormsins hörpuslátt,
hann heyrir barnsins andardrátt,
" hann heyrir sínum 'himni frá
hvert hjartaslag þitt jörðu á.
1 hendi guðs er bver ein fíð,
í hendi guðs er alt vort 'stiiíð,
bið minsta happ, hiö mesta fár, „ j
bið mikla djúp, hið litfa tár. 7
M. J.
Tyeir af sonum Öðins bétu Höður og Baldur. Höður
var eldri. Hann var blindur og guð myrkursins. Baldur
var bjartur og fagur, sviphreinn og saklaus og mjög ham-
ntáttf sofa undir beru lofti sakir þess að veðrið var ætíö . ingjusamur> þvi aS hann var svo gó5ur A]sta?yar) hvar
Vancouver, með drápsvopn í bönd-
um, og stundum i herklæðum?
5.—Hver er tilgangurinn meö því
að skreyta skemtistaði (Parks) og
stórbyggingar með fallbyssum og
öörum bernaðarverkfærum ? Er ver-
ið að sýna fólki að að hervald og
hnefaréttur sé orðið og eigi að
vera ráðandi aflið í þessu landi?
Svör við þessum spurningum er
hér meö skorað á J. J. Bíldfell aö
svara, úr þvt hann bíður svona
greið'lega um allar upplýsingar um
Canada, en hann er auðvitað sjálf-
ráður, 'hvað langan formála hann
hefir við þá atböfn, eins og þegar
hann svarar smágreinum í Heims-
kringlu. Vera má að fleiri spurn-
ingar komi á eftir, þegar þessum
hefir veriö svarað..
í sambandi við 4. og 5. spurningu
mætti geta 'þess til, að greinarnar:
“Ástæðan fyrir því að hugur ís-
lenzkra bænda,” o. s. frv., séu byrtar
í Lögbergi í þeim tilgangi aö narra
íslenzka bændur meö sonu sína til
Canada, til þess að koma þeim
sonunt í berþjónustu ef á þarf aö
halda.
Bændur á íslandi eru alvarlega
aðvaraðir um það, að hugsa vel ráð
sitt áður en þeir gera þá breytingti,
að flytja búferlum af bújöröum sín-
um á íslandi til Canada.
VíðföruU.
BARNAGULL.
Skrifað af séra E. J. Melan.
Vonin.
Því að í voninni erum vér hólpnir orðnir, en v.on, er
sést, er ekki von. því aö b'ver vonar það, sem hann sér?
F.n ef vér vonum það, sem vér sjáum ekki, þá bíðum vér
þess með þolinmæöi. (Róm. 8, 24. 25.)
gott. Enginn þurfti að vinna neitt og gat því skemt sér
allan liðlangann daginn, og enginn þurfti að læra neitt,
því að fyrirhöfnin var þá ekki ií 'heiminn komin. Hún
var lí lokaða kerinu. En nú brugöu vandræöin skugga
stínum yfir 'heiminn, því að Pandóra vildi endilega fá að
vita, hvað váeri ú kerinu. ÞVí sagði hún við mann sinn:
“Látum ókkur opna þaö, við skulum sjá, bvaö i því er.”
En hann var dauöhræddur. “Nei, nei!” hrópaði hann.
“Eg var stranglega varaður við þvi að snerta á því. Til
mín ikom maöur, brosleitur mjög, klæddur Skikkju með
vængjaöa húfu á höfði, og með staf í bendinni, sem tvær
Æöngur undu sig um. Hann varaði mig við kerinu.” —
“Æ!” sagði Pandóra. “það hefir verið hann Merkúríus,
sem f-Iutti mig hingað. Eg á Táiklegast keriö og ií því er
sjálfsagt brúðarlniningurinn minn.”
“Það má vel vera, en fvr en hann keniur aftur, meguin
við ekki opna það,” sagði Epiineþevs.
Nú leiö Pandóru illa. Hún gat hvorki hugsað né talað
um annað en þetta ker, og einu sinni, (þegar maöurinn
'hennar var e’kki heima, þá ásetti hún sér að opna það
agnar ögn og gægjast ofan í þaö.
Hún lagði eyrað aö kerinn, til þess að vita, hvort bún
heyrði ekkert í því. Er hún geröi svo, ímyndaði hún sér,
að ihún 'líeyrði sagt niöri i kerinu: “Vertu óhrædd, Pan-
dóra, hvað genr það til, þótt þú opnir þetta gainla ker?
Opnaðu það og þá muntu sjá margt fallegt.”
Þá tók bún gulllykilinn, sem gekk að kerinu, og oiinaði
lásinn, en þorði tæplega að opna það.
En henni fanst aö einhver væri aö tala við sig og að
eitthvað væri að brjótast um inni í kerinu, og hún heyrði
I mjóhl jóða raddir æpa: “Pandóra, Pandóra ! sleptu ökkur
út, við munum verða svo yndislegir leikfélagar handa
þér.”
Nú gat 'hún ekki beðið lengur, en opnaði kerið ofur-
Ktið, og sjá ! Upp úr kerinu steig eins og revkjarský er
fvlti kofann og skvgöi á sólina. Og skýið var eins og úr
mýfhigum og maurum, því að þessi kvikindi réðust á bana
og stungu hana einS og býflugnasveirhur. Þið getiö nú
ímyndaö ykkur, að hún var ekki sein á sér aö loka kerinu.
Hún skelti því á lás og reyndi að réka þenna ófögnuð af
höndum sér, þvi að þið sktiluö vita að þetta voru
hvorki mýflugur né býflugur, heldttr á'hyggjur, barmar og
öll þatt mann'leg mein, sém þjá ökkur, er þenna heim
byggjttm, enn þann dag í dag. Þetta var alt saman lo’k'að
niðri í Meinakerinu, og mundu dúsa þar enn .'þann dag í
dag, befði hún Pandófa ekki verið svona frámunalega
forvitin.
Nú leið þeim Epimeþevs óg Pandóru hræðilega il'la.
Þau grétu og ráku ófögnuð meinanna út tim dyr og
glugga, en þó eigi fyr en þau vortt bitin og stungin. Þá
settust þau niður til aö hvíla sig. Alt i einu heyröu þau
aö b’arið var undur hæ'gt innan í kerinu. “Hver ert þú?"
sagði Pandóra. “Hver ert þú, sem býrö í þessu hræðilega
keri ?” “Opnaðtt fvrir mér, og þú munt sjá,” mælti blíðleg
rödd niðri i kerinti. . “Nei, nei!” sagði Pandóra, “eg he-fi
nú gert nógu mikiö ilt i dag, er eg slépti út þesSum voöa-
legu systkinum þínttm. Þú ert kanSke ennþá verri en
þau. Hvernig á eg aö vita nemá svo sé?” En bin blið-
lega rödd svaraöi: “Eg er ekki lik hinum, þú munt hafa
g*eöi af mér. F.g ætla að httgga þig. F.g get hrakið alt
ilt á brott.” Röddin var svo grátbiðjandi og þýö, að Pan-
dóra gat ekki neitað lengur. Þótt hún væri ekki ugglaus,
þá opnuðtt þau bjónin i félagi keriö, og upp úr þvi flaug
hin yndislegasta vera, sem hægt var að hugsa sér. Hún
snerti þatt með töfrasprot'a sinum. og þeim batnaði þegar
sárin eftir stungur meinanna. Sóls'kiniö fyígdi henni al-
staðar. Hvar sem bún kom. breyttust tárin i bros.
“Hver ert þú, yndislega vera?” spurðu þau. “Eg er
Vonin,’ ’svaraöi hún, “og eg fer ætið alstaðar þangað. sem
hið illa fer, og rek á brott sorgirnar og sársaukann, sem
þaö veldur. í rauninni getur ekki hiö illa oröið vont,
þegar eg er nálægt. En óskaplegt böl væri það aö h'afa
sem hann kom, fylgdi honum 'heill og gleði, því aö hann
var guð stynars og bjartra nótta. En Baldur var aö því
leyti ólíkur hinum guöunum, aö bann gat dáið, binir voru
allir ódauölegir. Baldur hinn góða dreymdi nú mikla
og hættulega drauma um Tíf sitt, og gerðist hljóöur og
þungbúinn.
Einhverju sinni, er ÖÖinn spuröi bann, hverju þung-
lyndi hans sætti. sagÖi hann frá draumunttm og grun sfin-
ttm um þvðingu 'þeirra, er mtindu boða tjón eða feigð.
Þessi frétt fékk ntjög á goðin og gengu þáu á ráð-
stefnu og réðust um, hversu skyldi afstýra tjóni því, er
dratimarnir boðuðti Baidri. Kom þeirn saman um, að
biðja skyldi Baldri griða af öllum hlutum á himni og
jörðti. Þá fór Frigg nóðir hans til allra hluta og tók
eið af þeim að gera ekki Baldri neitt. Alt elSkaði guð
ljós(sins og vann fúslega beitið; meira að segja smáblóm
eitt, sent ætlaöi að gleymast, kallaði ti! Friggjar og sagði:
“Gleym mér ei, gléym mér ei!”, og fékik blómiö það beiti,
og ber það síðan, og er það hið fegursfa blórrt.
En til ailrar ógæfu sást henni yfir einn hlut, því að
hinn iilli andi. sem Loki hét, leyndi honum, svo að hann
gat ekki heitið þvi aö'hliifa Baldri. Það var viðarteinung-
ur einn, sem Mistilteinn er kallaður.
Aö þess loknu efndi Öðinn til veizlu mikill'ar og lei'kja,
ætluðii goðin þá að gleðjast og gleyina áhyggjum þeim,
er höfðu þjakað þeim um hríð. Komu öll goð Ásgarðs til
þeirrar veizlu. Bardagar og vopnaleikir þóttu skemtileg-
ástir á þeint tímum, en guöirnir voru orönir þreyttir á
að skjóta til rnarks í skjöld og varpa gulltöftum sínum út á
engið; þá tóku þeir að varpa vopnum aö Baldri. Þetta
var mjög ógætilegt, en enginn vildi gera honum neitt i!t; ,
þeir héldu, aö alt mtinTi hlífa honum eftir eiöana, enda
varð sti raunin á, að ekkert særði hann, og voru nú goðin
allkát.
Kn þegar gleðin stóð sem 'hæst, koni Loki til veizlunn-
ar; var 'hann búinn sem gömttl 'kona og spurði Frigg,
hverju gleði sú sætti, er var meö goöunum. Hún sagðiV
að goðin væru svona glöö vegna þess að öllum voða væri
nú bægt frá Baldri. Þetta vakti öfund Loka og mintist
hann nú Mistilteinsins. Fór 'hann þá og Skar hann upp
og gerði úr ör og færði Heði.
F.ins og áöur var frá sagt, þá var Höður blindur og
gat því ekki tekiö þátt í lei'knum. Fann Loki hann einan
tindir tré nökkru, og hafðist hann ekki að. Loki spurÖv
hann. hví bann léki ekki eins og hinir.
“Af því eg er blindur,” svaraöi Höðtir.
“Ekki þarf það að hindra þig,” kvaö Loki; “bend þú
bogann, en eg mun miða honum,”
Örinni var þá skotiö úr skugga trésins, en í stað hlát-
ursins, sem Höður bjóst viö aö hevra, kvaö við óp undr-
unar og ótta, einS og Loki hafði búist við.
Baldur hinn góöi féll dattður til jarðar, nístur í gegn
af Mistilteininum. Sumt af blóöi baná féll á jöröina og
sptatt þar upp blóm það, sem Baldursbrá nefnist. Er hún
allra blóma hvitust.
En Mistiltteinninn. sem varð óviljandi orstik þessa
óhapps, grét af sorg, og máttu siá, bverSu tárin brynja
af eikarblöðunum á morgnana eftir1 sólaropprá's.
Svo er til önnur saga tim það, 'hvernig goðin reyndtt
að ná Báldri aftur heim frá Helju. sem var drotning
Undirbeima, og muntið þiö einhverntíma lesa um það, en
hér er nóg að geta þess, að það tókst ekki alveg. Loki
hinn illi sá við þvi. F.n þeir fengu bann aftur aöeins t
sex inánuði á byerju ári. Hugðu menn til forna, að þá
kiemi siumarið; en þá sex mánuði, sem hann var í Undir-
heimum. Var vetur. því að Baldur var sólin.
1 kringum 25. desember ár hvert voru Drúiðarnir van-
ir að fara út í hvítum klæðum og sníða með gyltum klipp-
um mistilteina af ei'kitrjánum og flytja þá heim til veizT-
unnar, er þeir béldu uni það levti. Þetta gerött þeir til
minningar um Baldur, er þeir fögnttðu þá beimkomnunt
frá Helju.
. MeÍTa.