Heimskringla - 22.08.1923, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. ÁCtST, 1923.
“Viltu gera svo vel,” sagði Sidney og rétta mér
henchna eða spítu eða eitthvað, því eg er hrædd um
að eg drukni, ef áin skyldi vaxa.”
K. Le Moyne hló ekki þegar hann snéri sér við
og sá hana. Hann fór út á klettinn og lyfti henni
upp úr vatninu. Steinninn var hátt og ómögulegt
að fóta sig utan á honum, en K. var mjög sterkur,
þótt hann væri grannur.
Þau stóðu bæði á steininum og reyndu að halda
jafnvæginu. . !
“Er þér kalt?”
“Nei, hreint ekki, en mér líður mjög illa. Það
er víst ósköp að sjá mig”. Svo mundi hún eftir
kurteisisreglum. }>eim, sem giltu á “strætinu.” “Eg
þakka þér fyrir að hafa bjargað mér,” sagði hún.
“Það var í rauninni engin hætta á ferðum, nema
— nema að áin hefði vaxið.”
Svo hló hann hjartanlega. I fyrsta skifti á
mörgum mánuðum, ef til vildi. Hann hristist af
hlátri, en ryendi að bæla hann niður, er hann sá, að
henni mislíkaði það, og gat loks gert sig furðu al-
varlegan með því, að horfa stöðugt á árbakkann.
“Þú vildir, ef til vill, fylgja mér til hótelsins,
þegar þú ert búinn,” sagði hún rólega. “Eg er
viss um, að eg þarf að láta þvo og járnbera hverja-
spjör af mér.”
Hann studdi hana með mestu varfærni. Pilsin
flæktust um fætur hénnar og skórnir voru þungir og
fullir af vatni. Hún studdi sig við hann og horfði
á vatnið fyrir neðan sig. Honum hvarf alt glens
úr huga, er hún snerti hann, og hann studdi hana
varlega og mjúklega, rétt eins og maður fer með
einhvern mjög dýrmætan hlut.
6. KAPÍTULI.
Doktor Max Wilson skar upp sjúklinga á spítal-
anum þennan sama dag. Þetta var einn af hans
dögum; hann gerði sex uppskurði. Ein af breyt-
ingum þeim, sem hann hafði komið á, var sú, að
láta helstu uppskurðina fara fram um miðjan síðari
hluta dagsins í staðinn Jyrir snemma á morgnanna.
Honum gekk eins vel síðari hluta dags, — taugar
hans voru óbilandi og þótt hann reykti ótölulegan
fjölda af vindlingum, varð hann ekki vitund skjáif-
hentur. Og honuifi var lila við að fara snemma á
fætur á morgnana.
Það var orðinn vani fyrir spítalalæknunum, að
vera viðstaddir, er doktor Wilson gerði uppskurð.
Aðferð hans var ágæt, en aðferðin ein er ekki nóg
til þess, að skurðlæknir fái orð á sig. Wilson gat
sýnt að lækningar sínar hepnuðust vel. Jafnvel
stéttarbræður hans urðu að kannast við, að þær
hepnuðust vel. Og hvergi er meiri öfund heldur
en meðal skurðlækna.
Uppskurðunum var lokið þennan daginn. Síðasta
sjúklingnum hafði verið ekið út úr lyftivélinni. I
uppskurðarstofunni var alt á rúi og strúi — þurkur
láu til og frá, smáborð með uppskurðarhnífum og
öðrum áhöldum, og ílát með sjoðandi vatm í til
hreinsunar voru hvað ínnan um annað. Spítala-
þjónarnir voru á þönum við að bera út línföt og
hella úr skálum. Við eitt borðið voru tvær hjúkr-
unarkonur að hreinsa áhöld og láta þau í glerskápa.
Sáravökvarar voru tæmdir og svampar taldir og
markaðir niður á skrifaðan lista.
Mitt í öllum þessum ruglingi stóð Wilson læknir,
og var að gefa læknisnemanum, sem stóð hjá hon-
um síðustu skipanirnar. , (Hann þvoði hendur sín-
ar og handleggi með litlum busta um leið og hann
talaði, og smáslettur af sápufroðu fuku á gólfið,
sem var lagt með glertiglum. Orð hans voru mjög
skýr 9g ákveðin. Það var sagt í spítalanum, að
taugar hans væru sem úr stáli; hann var ekki minstu
vitund eftir sig eftir dagsverkið. Læknanemarnir
tilbáðu og óttuðust hann. Hann var réttsýnn, en
sýndi enga miskun. Að geta unmð svona látlaust,
með þessari vissu og svona öruggu handtaki, var
aðdáunarvert; og þar að auki að vera fagur eins og
grískur guð! Wilsons eim kenninautur var serfræð-
ingur í kvensjúkdómum, sem hét 0 Hara. Honum
hepnuðust uppskurðir sínir líka mæta vel; en hann
svitnaði og bölvaði við uppskurðarborðið, var ekki
mjög varkár með sárahreinsun; og vaj, Ijótur eins
og gorillá-api.
Það hafði verið mikið að gera þennan dag og
hjúkrunarkonurnar í uppskurðarstofunni voru
þreyttar. Tvær eða þrjár stúlkur, sem voru að
byrja, og ein fullnuma hjúkrunarkona voru sendar
til þess að hjálpa til að hreinsa til. Wilson leit á
hjúkrunarkonuna um leið og hún fór fram hjá hon-
um.
“Þú ert þá komin hingað, Miss Harrison,” sagði
hann glaðlega. “Hafa þeir sen,t þig hingað á eftir
f -v*»
mer?
Stúlkan svaraði blátt áfram í fáum orðum; hún
vissi að allir, sem innj voru höfðu augun á henni:
“Eg á að vera í skrifstofu þinni á morgnanna,
hluta dagsins.”
doktor Wilson, og hvar sem mín þarf með síðari
“Og hvað er mið sumarleyfið ?”
Eg tek það, þegar Miss Simpson kemur hingað.”
Hann fór að tala við læknisnemann aftur, en
samt heyrði hann skóhælana hennar tifa á gólfinu.
Hann hafði tekið eftir því, að hún roðnaði, er hann
yrti á hana. Löngunin til að tefla á tvær hættur,
sem lá faiin í huga. hans, kom upp á yfirborðið.
Hann fylgdi henni á eftir, þegar hann var búinn að
skola sápuna ai höndunum á sér, með þurkuna í
hendinni. Hún stóð og var að tala við umsjónar-
konuna yfir hjúkrunarkvennaskólanum.
“Þakka þér kærlega, Miss Gregg,” sagði hann.
“Það gekk alt ágætlega.”
“Mér þótti mjög slæmt með garnaseymið. Við
höfum aldrei nein vandræði með það sem við búum
til sjálf. En með alla þessa uppskurði —
Hann var í góðu skapi og var ekki að setja fyr-
ir sig smámuni. Hann brosti til Miss Gregg, .sem
var farin að eJdast og hærast, en sem auðsjáanlega
var á hans valdi. ‘
Það gerir ekkert til. Þetta er í fyrsta sinn,
sem það hefir komið fyrir, og það verður náttúr-
lega það síðasta./
“Listinn yfir svampana, doktor.”
Hann leit á hana og tók nákvæmlega eftir havð
margir svampar höfðu yerið undirbúnir, notaðir og
skilað aftur. En hann tók eftir hverri hreyfingu
stúlkunnar, sem stóð við hliðina á Miss Gregg.
“Þetta er ágætt.” Hann rétti henni listann.
“Skrambi lagleg stúlka, sem eg kom með til þín í
gær.
Tvær ofurlitlar hrukkur sáust á milli dökkra
augabrúnna á Miss Harrison. Hann sá það, sá
'íka hið alvarlega augnaráð hennar. Það skemti
honum og æsti hann.
“Hún er mjög ung.”
“Mér þykir betra að þær séu ungar,’ sagði
doktor Max. “Þær eru viljugar að læra á þeim aldri.
Þú verður að líta eftir henni samt. Læknanem-
arnir verða utan um hana eins og flugur og gá ekki
að því sem þeir eiga að gera.”
Miss Gregg var á báðum áttum. Elún Iét sér á-
valt fátt til finnast um læknanema og ungar stúlk-
ur, sem voru að byrja hjúkrunarnám fundu ekki náð
í hennar augum; en á móti þessum tilfiningum var
hollusta hennar við hinn ágæta unga lækni, sem var
óðum að ná yfirráðum yfir öllum spítalarvum. Það
var efablendni í augnaráði hennar er hún var kölluð
burt til þess að sinna einhverju við hreinsunina.
Wílson varð einn eftir hjá Miss Harrison.
“Þreytt?” Hann talaði í þessum þýða, næst-
um viðkvæma róm, sem ýfirbugaði flestar konur og
gerði þær að þrælum hans.
“Ofurlítið —- það er heitt!”
“Hvað ætlarðu að gera í kvöld? Nokkrir fyrir-
lestrar?”
Fyrirlestrunum er lokið í sumar. Eg fer fyrst til
bæna og svo upp á þakið til þess að fá ferskt loft.”
“Það var gremiublær í röddinni. I áheyrn
hinna hjúkrunarkvennanna stilti hún sig vandlega.
Það leit út sem þau væru að tala saman um starf-
ið fyrir næsta dag í skrifstofu hans.
“Handaáburðinn, ef þú vilt gera svo vel.
Hún hlýddi, kom með áburðinn og helti hon-
um í lófa hans. Efnauppleysingarnar í uppskurðar-
stofunni fóru illa með hörufidið, Iæknarnir, eink-
um Wilson, báru óspart græðandi áburð á hendurnar
á sér.
Augu þeirrar mættust aftur yfir áburðaglasinu.
I þetta skifti brosti hún ofurlítið.
“Getur þú ekki brugðið þér út í kvöld, tíl þess
að kæla þig aftur lítið. Eg skal hafa bifreiðina til
staðar hvar sem þú vilt. Hvað segirðu um það, að
létta þér ofurlítið upp í bifreiðinni og hafa svo
kvöldverð á eftir. Þú gætir komist út klukkan sjö.
“Miss Gregg er að koma!”
Hún fór burt með flöskuna eins og ekkert væri
um að vera. Fólkið sem var að vinna kom á milli
þeirra, eins og hafalda. Læknisnemi kom með
skrá yfir það sem þurfti að fá og rétti að Iækninum;
þeir sem áttu að þvo gólfið voru komnir og biðu
þess að allir færu út. Það leit út fyrir að* Wilson
mundi ekki ná í tækifæri til þess að tala við ungfrú
Harrison aftur.
En hann hafði slægð karlmannsins, sem leitar á.
Allir horfðu á hann er hann gekk að dyrunum á
klæðaherberginu, þar sem hann ætlaði að skifta um
hvítu fötin og fara í útiföt, og hann talaði við hana
mitt á meðal allra hinna hjúkrunarkvennanna.
‘Utanáskrift sjúklingsins, sem eg var búin að
gleyma, Miss Harrison, er hornið á Park og Elling-
ton stræti.”
“Þakka þér fyrir.”
Hún lék þennan leik vel og lét sér ekki bregða
hið minsta. Hann dáðist að því, hvað hún var
róleg. Hún var falleg, á því var enginn vafi; og
henni stóð ekki á sama um hann.
Móðgunin, sem hann hafði orðið fyrir nokkrum
kvöldum áður, var alveg hætt að svíða' í honum.
Hann fór blístrandi inn í klæðaherbergið. Um leið
og hann fór inn varð honum litið framan í læknis-
nemann. Þeir skildu hvor annan. Læknisnem-
inn glotti.
Herbergið var ekki tómt. Bróðir hans var þar,
og var að hlusta á 0’ Hara, hinn vingjarnlega keppi-
naut hans.
“Vel gert, drengur minn!” sagði 0’ Hara og
klappaði með loðnri hendinni á öxlina á honum.
“Síðasti uppskurðurinn var hreinasta snildarverk.
Eg er upp með mér af þér, og hann bróður þinn
hérna ræður ekki við sig fyrir monti. Það var
Edwlardsrfiðferðin, var það ekki?, Eg sá þetta einu
sinni gert í klíníkinni hans í New York.”
« “Þykir vænt um, að þér líkaði það. Já,, Ed-
wardes var kunningi minn í Berlín, þegar eg var
þar. Ágætur læknir og allra bezti náungi vesaling-
unnn. /
“Það eru ekki þrír menn til í öllu landinu, sem
hafa taugar og hönd til að gera það.”
0’ Hara fór út hæstánægður yfir göfuglyndi
sínu, en undir niðri með nagandi öfund í hjarta sínu
— ekki sjálfs sín vegna, heldur vegna stöðu sinnar.
Þessir ungu náungar, sem engum hefðu fyrir að sjá
og gætu farið yfir til Evrópu og komið aftur með
alt, ^em nokkurs virði væri að hafa, þeir gætu skar-
að fram úr eldi mönnunum. Ekki svo að skilja að
hann kærði sig um að hafa skifti; nei, síður en svo.
Doktor Ed stóð og beið meðan bróðir hans hafði
fataskifi. Hann var fremur þögull. Hann hafði
margoft óskað þess, að móðir þeirra hefði lifað', til
þess að sjá, hvernig hann efndi loforð sitt úm að
“gera Max að manni” Og hann óskaði þess nú.
Hann þakkaði sér ekkert orðstýr þann, sem Max
fékk — en hann vildi, að hún hefði getað vitað að
alt gekk vel. Hann átti mynd af henni, sem hekk
yfir borðinu í skrifstofunni hans. Stundum datt
honum í hug, hvað hún mundi hafa sagt um skeyt-
ingarleysi hans í samanburði við þessa alveg fram-
úrskarandi reglusemi hiá Máx — um töxkuna til
dæmis, með hálsgjörðinni af hundinum í, og fleira
þesskonar. Og þá hét hann því ávalt með sjálfum
sér að hremsa til í töskunni.
“Eg held að það sé bezt að eg haldi áfram,”
sagði hann. “Kemur þú heim til að borða?”
“Eg held ekki, eg — eg ætla að skreppa út úr
bænum og borða þar sem er svalara. ”
“Strætið” var alræmd hitahoia á sumrin. Þegar
doktor Max var nýkominn heim frá Evrópu og dok-
tor Ed var að selja eitt eða tvö skuldabréf, sem hann
hafði komist yfir með mestu erfiðismununum, til
þess að kaupa það*sem þurfti með af skrifstofugögn-
um fyrir skrifstofuna niðri í bænum, þá höfðu bræð-
urnir stundum farið með strætisvagninum og borðað
kvöldverð í White Springs hótelinu. Það höfðu
verið skemtilegir dagar fyrir eldri bróðurinn. Það
hafði verið tilbreyting fyrir hann í hans viðburða-
snauða lífi, að heyra Max nefna hiklaust nöfn, sem
hann hafði lesið með óttablandinni virðingu og
borið rangt fram alla sína deiga — “gamli Stein-
metz” og “Heydenreich, asninn sá”; eða að heyra
um það, sem helst var skrafað um meðal læknanna
þar, ný lyf, nýjar aðferðir; smá sorgir, sem komu
upp í spítölunum og stúdenta slúður. En nú var
þessu öilu lokið. Max hafði fengið nýja vini og
nýjar samkvæmisskyldur; hann átti altaf annríkt
Eldri bróðurinn var of stórlátur til þess að láta á því
bera, að hann sæí eftir þessum dögum.
Hann var fjörutíu og tveggja ára gama’ll. Svefn*-
leysisnætur og óreglulegar máltíðir í tuttugu ár
höfðu höfðu gert það að verkum, að hann leit út
fyrir að vera fimtugur. Max var aftur áTmóti að-
e ns þrítugur.
“Við höfum nautaketssteik í kjföld. Það ei
skömm að því að matreiða hana handa einum.”
Það var líka eyðsla að matreiða handa tveimur,
en aðeins einn til að borða. Væn nautaketssteik
kostaði eina heimsókn meðal sjúklinga þeirra, sem
doktor Ed stundaði; þeir gátu ekkbborgað há Iækn-
isgjöld. Doktor Ed. borgaði einn allan kostnað við
húshald þeirra bræðranna.
“Slæmt, bróðir sæll; eg hefi gert aðrar ráð-
stafanir.”
Þeir fóru út úr spítalanum. Yngri bróðurnum var
sýnd sama virðingin. Maðurinn, sem stýrði lyfti-
vélinni hneigði sig og opnaði dyrnar upp á gátt; pilt-
urinn í lyfjabúðinni, dyravörðurinn og jafnvel sjúk-
lingurinn, sem var að fægja stóra branzskjöldinn á
hurðinni — allir sýndu honum virðingarmerki. Dok
tor Ed leit hvorki til hægri né vinstri.
Þeir skildu, er þeir komu að bifreiðinni. En
doktor Ed stóð kyr ofurlitla stund og lagði hend-
ina á sætisbríkina.
“Eg var að hugsa um það í dag þarna upp-
frá”, sagði hann með hægt, “eg er ekki viss um að
eg kæri mig um að Sidney Page verði hjúkrunar-
kona.”
“Hvers vegna?”
. “Það er sitt af hverju í Iífinu, sem ung stúika
þarf ekki að vita — að minsta kosti ekki þangað til
að maðurinn hennar segir henni frá því. Það hef-
ir verið vakað yfir Sidney, og það kemur henm
áreiðanlega á óvart.’
“Hún hefir valið sér þetta sjálf.
“Já, það er satt. Börnin rétta út hendurnar
eftir eldinum.” . .
"Vélin var farin að snúast. Yngri bróðirinn
var ekki að hugsa um Signey Page þessa stundir.a.
“Hún kemst fram úr því. Margar aðrar stúlk-
ur hafa farið í gegnum það sama, án þess að iifs-
ánæga þeirra hafi eyðilagst.
Bifreiðin var lögð af stað, og hann var farinn
að hugsa um mótið, sem hann hafði mælt sér um
kvöldið.
Sidney hafði horfið um tíma inn í White Springs
hótelið, þegar hún var komin upp úr ánni. Hvítu
skórnir hennar stóðu inni í ofninum í eldavélmni,
úttroðnir með pappír, til þess að þeir skyidu ekki
tapa lagi um leið og þeir þornuðu. Vinveitt vinnu-
kona var að járnbera föt hennar í þvottahúsi á bak
við hótelið' og söng við vinnuna.
Sidney sat í svefnherbergi í hótelinu, sveipuð
innan í rekkvoð, nema hendurnar voru luasar, og
reyndi að vera eins róleg og hún gat. Þetta gaf
henni gott næði til þess að hugsa. Venjulega hafði
hún mjög lítinn tíma til þess.
Hún ætlaði sér að Jiætta við Joe Drummond, en
hún vildi ekki særa hann. Hún þurfti að hugsa um
það, og svo var búningur fyrir spítalann, sem hún
þurfti að tala um við Harriet frænku sína, Svo
voru margar ráðleggingar, sem hún yrði að gefa K.
Le Moyne, sem var mesti eyðsluseggur, áður en
hún skildi heimilið eftir í hans umsjá. Hún kross-
Iagði hvíta armana og ætlaði að fara að hugsa um
alt þetta. En í rauninm flaug hugur hennar eins
og ör, sem hæfir mark, beint til Wilsons yngra. Hún
sá hann þráðbeinan í snjóhvítri treyju, með dökk
au8u, þykt hár og skarð f hökunni, þegar hann
brosti.
“Eg hefi altaf verið hálfskotinn í þér sjálfur,
eins og þú veizt..... ”
Það var barið á dyrnar. Hún hrökk við og
mundi eftir því, að hún var í sjóðhe*ítu svefnher-
berginu í hótelinu; hún vafði fastara að sér rekk-
voðinni.
“Hver er þetta?” /->.
Það er Le Moyne. Líður þér vel?”
Já, ágætlega. Þetta hlýtur að vera dauðans
leiðinlegt fyrir þig.”
Mér líður vel. Stúlkan verður bráðum búin.
Hvað á eg að biðja um fyrir kvöldverð?”
“Hvað sem þú vilt. Eg er glorhungruð.”
1011 hræðsla við skjálfta eða kvef með hitasótt
hvarf úr huga K. Le Moyne við þetta svar.
“Tunglið er komið, eins og um var beðið. Eig-
um við að borða úti á grasflötinni?”
“Eg hefi aldrei borðað úti á grasjlöt á æfi
minni. Mér þætti það fjarska gaman.”
“Eg held að skórnir þínir hafi hlaupið.”
“Hræsnarinn þinn,” sagði hún hlæjandi. Farðu
og útvegaðu kvöldmatinnn. Mér finnst eg sjái ferskt
grænmeti. Fáum við salat?”
K. Le Moyne fullvissaði hana í gegnum hurðina
um það, að hann skyldi biðja um salat, og bjóst
svo til að fara ofan.
En hann staðjiæmdist eitt augnablik, til þess ef
hann skyldi heyra hana hreyfa sig fyrir innan. Eft-
ir þennan eina daga þarna úti var afil-mikil breyting
orðin á honum. Að vísu ekki eins og síðar varð, en
nóg til þess, að hann gat séð í hvaða hættu hann
var að komast.
Hann gat ekki fa,rið burt; hann hafði lofað
henni að vera kyr, og hans var þörf. Hann hélt, að
hann hefði getað þolað að sjá hana giftast Joe, ef
hún hefði elskað hann. Þar væri henni að minnsta
kosti óhætt. Trygðin og trúmenskan skinu út úr
piltinum. En þessi nýja ást hennar á Wilson lækni,
og afskifti hans af henni, það fylti hann með geig.
Hann þekti nokkuð til mannsms.
Hann gekk niður stigann og þoldi á meðan heils
árs sálarkvöl. Þegar hann kom niður, vaknaði hann
upp af dagdraumum sínum.. Þar stóð Joe Drum-
mond og beið eftir honum; og á augunum í honum
var auðséð, að hann var ekki í góðu skapi.
“Hundurinn þinn!” sagði Joe.
Það var fólk í stofunni. Le Moyne tók í hand-
Iegginn á piltinum, sem réði sér ekki fyrir reiði og
Ieiddi hann út í fordyrið, sem var mannlaust.
“Nú, skal eg hlusta á það, sem þú ætlar að segja,
ef þú hefir ekki of hátt,” sagði Le Moyne.
“Þú veízt hvað eg ætla að segja.
Le Moyne svaraði þessu engu, en horfði fast á
Joe. Joe rykti handleggnum lausum og krepti
hnefann.
“Til hvers fórstu með hana hingað?”
“Eg veit ekki hvort eg er skyldugur til að segja
þér það, en eg skal gera það samt. Eg skrapp út
með henni hingað með strætisvagninum í skógar-
ferð. Við höfðum íkorninn með okkur og slept-
um honum.’
Haun vorkendi piltinum. Lífið hafði ekki ver-
ið eintómur leikur fyrir hann. Hann vissi vel
hvað Joe varð að þola og var framúrskarandi þol-
inmóður við hann.
“Hvar er hún núna?”
“Hún var svo óheppin að detta í ána. Hún er
uppi á lofti” -— Hann sá að Joe trúði honum ekki.
— ‘Ef þú vilt grenslast eftir því sjáifur, þá muntu
finna að eg segi alveg satt. Úti í þvottahúsinu, er
stúlka -v—
“Hún er trúlofuð mér,” greip Joe frammí með
þráa. Allir nágrannarnir vita það, og samt ferð þú
með hana hingað. Það er bölvuð skömm að því.
Hann var hættur að kreppa hnefann og hann
leit undan hinu stöðuga augnaráði, sem K. Le Moyne
horfði á hann með. Hann fann til þess að hann
var ungur og gat ekkert gert, og reiði hans varð ekk-
ert annað en eintómt gagnslaust fum.
“Segðu nú alveg eins og satt er. Eruð þið trú-
lofuð?”
“Já!” ----- .....
“Og þó að svo væri, er það ekki dálítið þjösnar*
legt að ætlast til þess — að stúlkan afþakki vana-
lega vináttu frá öðrum manni?”
Joe varð orðlaus af undrun. Á strætinu var
trúlofun sama sem einangrun fyrir bæði og ekkert
nema giftingin sjálf gat aðskilið pilt og stúlku meira
frá öðru fólki. Eftir augnablik sagði hann:
“Eg veit ekki hvaðan þú komst,” sagði hann,
“en hér skifta skikkanlegir menn sér ekki af stúlk-
um, sem eru trúlofaðar.”
“Einmitt það.”
“Og hvað vitum við um þig? Hver ertu? Eg
hefi leitað upplýsinga um þig, en jafnvel í sknfstof-
unni, þar sem þú vinnur, veit enginn maður neitt.
Það getur vel verið að þú sért almenmlegur mað-
ur, en hvernig get eg vitað það? Og þó að þú værir
það, þá hefðirðu engan rétt til þess að skifta þér
nokkuð af fjölskyldunni þótt þú leigir herbergi í
húsi Mrs. Page. Eg drep þig, ef þú kemur henni í
nokkur vandræði.”