Heimskringla - 21.11.1923, Síða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 21. NÓV., 1923.
K
Eftir Mary Roberts Rinehart.
18. KAPÍTULI.
K. sá Sideny aðeins eitt angnablik um daginn;
J>að var þegar sleðinn staðnasmdist fyrir framan
húsið.
Sidney skrapp inn rétt sem snöggvast. Andlitið
á henni ljómaði af ánægju. Eldurinn logaði glatt
á aminum í stofunni hjá Christine, og þar var skraf-
að saman og glamrað í tebollum.
K., sem hallaði sér makindálega afturábak í
stólnum fyrir framan eldinn, spratt upp er hann sá
Sidney í dyrunum.
“Eg má ekki, vera að því að koma inn”, hróp-
aði hún. “Eg bara leit inn rétt sem snöggvast. Eg
er úti á ökutúr með dóktor Wilson. Það er bara him-
neskt.”
“Bjóddu honum að koma inn og fá sér bolla af
tei”, kallaði Christine fram tíl hennar. “Hér er
Harriet frænka þín og mamma og jafnvel Palmer.”
Chnisdþie hafði elst síðustu vSkurnár, ven hún
var að reyna að bera sig sem bezt hún gat.
“Eg skal bjóða honum það.”
Sidney hljóp fram í húsdyrnar og kallaði:
“Viltu koma inn og fá þér tebolia?”
“Te- I hamingjubænum, nei. Flýttu þér-”
Þegar Sidney kom aftur inn í húsið, mætti hún
Palmer. Hann hafði komið fram í forstofuna og
hafði lokað hurðinni á eftir sér. Handleggurinn var
enn í spélkum og hékk í marglrtum fatla úr silki.
Hláturinn fyrir innan heyrðist óma lágt í gegn-
um hurðina.
“Hvemig líður honum í dag?” Hann átti við
Johnny Rosenfeld; hann gát afdrei gleymt and-
liti drengsins.
“Honum líður betur að sumu leyti, en það er
náttúrlega — ”
“Hvenær ætla þeir að skera hann upp?”
“Þegar hann styrkist ofurlítið meira. Hvers
vegna kemur þú ekki inn til að sjá hann?”
“Eg get það ekki. Það er alveg satt. Eg get
ekki horft framan í vesalings piltinn.”
‘Jriann kennir þér ekki um það. Hann segir
að maður megi búast við þessu við svona verk.
“Sidney, veit Christine að eg var ekki einn það
kvöld?”
“Ef hún heldur það, 'þá er það ekki af neinu,
sem pilturinn hefir sagt. Hann hefir ekki sagt
neitt.”
Andlitið á Palmer var þreytúlegt og fölleitt,
þegar hann var kominn burt frá eldsglampanum og
hlátrinum. Hann lagði heitu hendina á öxlina á
Sidney.
“Eg var að halda, að ef eg færi eitthvað burt—
“Það væri aumingjalegt. Finst þér það ekki?
“Bara að Christine vildi segja eitthvað, og svo
væri búið með það. Hún er ek'ki með neina ólund,
og hún er að reyna að vera góð við mig, að eg
held. En hún hatar mig, Sidney. Hún fölnar í
hvert skifti sem eg snerti hendina á henni.”
Það var kominn alvörusvipur á andlitið á Sid-
ney. Lífið væri óttalegt, þegar á alt væri litið, of-
urefli fyrir mann. Maður gerði eitthvað rangt, og
aðrir yrðu að gjalda þess; eða maður væri góður,
eins og móðir hennar hefði verið, og væri yfirgef-
inn af öllum, annaðhvort ekkja>t eða þá eins og Harr-
iet frænka hennar. Lífið væri Iíka eintóm uppgerð.
Það væri ekki alt sem sýndist. Þarna sæti Christ-
ine fyrir innan hurðina og helti temu hlæjandi í
boilana, en hjarta hennar væri eins og brunnin
öskuhrúga; og Palmer við hliðina á henni prúð-
búinn en sáróánægður. Sá eini, sem hún hélt að
væri verulega ánægður, var K. Hann virtist fara
sér svo rólega að ölu á sínu smáa starfssviði. Hann
var ávalt svo rólegur, héldi jafnvæginu. Þótt hann
gerði sér engar háar vonir í lífinu, þá að minsta
kosti örvænti hann ekki yfir neinu.
Svona hugsaði Sidney í fávizku sinni.
“Það er aðeins eitt, Palmer”, sagði hún alvar-
leg, Johnny Rosenféld verður hjálpað, ef það er
mögulegt. Geti nokkur maður í heiminum bjargað
honum þá er það Max Wilson.”
Það kom gleðisvipur á hana um leið og hún
sagði þessi orð, og hún gekk með hann út að sleð-
anum. K. fylgdi henni þangað og breiddi feldinn
vandlega ofan á hana.
“Er þér nógu heitt?”
“Já, þetta er ágætt. Þakka þér fyrir.”
“Farðu ekki of langt. Er nokkur von með að
geta fengið þig heim til kvöldverðar?”
“Nei, eg held ekki. Eg verð að fara að vinna
aftur klukkan sex.”
Hafi vonbrigðarsvipur komið í augun á K., þá
varð hún þess ekki vör. Hann veifaði hendinni
brosandi til þeirra af gangsléttinni og gekk þung-
stígur inn í húsið aftur.”
“Hvað margir karlmenn eru ástfangnir af þér,
Sidney?” spurði Max um leið og Peggy tók til fót-
“Enginn, svo eg viti til; nema —
a. na upp strætið.
“Já, nema — álveg rétt.”
“Það sem eg átti við”, sagði hún eins og henni
fyndist sér vera misboðið,” var, nema maður telji
unghnga, og það er í raun og veru engin ást.”
“Við skulum alveg sleppa Joe Drumrnond og
sjálfum mér — því eg er auðvitað unglingur. En
hverjir eru ástfangir af þér fleiri en Le Moyne?
Nokkrir af læknanemendunum í spítalanum?”
“Mér! Le Moyne lízt ekki vel á mig”.
Það lá svo mikil hreinskilni í rödflinni, að Wil-
son létti fyrir brjósti.
K., sem var efIdri og alvörugefnari en hann,
hafði ávalt haft einkennilegt aðdrátarafl fyrir konur.
Honum hafði leiðst kvenfólk og haifi hafði ekki
farið neitt leynt með það, en svona nafði það nú
verið engu að síður. Og Max var þess fullviss, að
nú hefði hann að lokum gengið í gildruna.
“Er þér alvara með því, að þú sért í rauninm
ekki ástfangin af Le Moyne.”
“ö, gerðu það fyrir mig, að vera ekki með þessa
vitleysu. Eg er ekki ástfangin af neinum; eg hefi
ekki tíma til þess; eg hefi mitt verk að hugsa um
/ **
nu .
“Bull! Hið verulega hlutverk konunnar er það,
að vera ástfangin.”
Sidney hafði á móti þessu með ta'Isverðum á-
kafa. Þau urðu svo niðursokkin í að kíta um þetta,
að þau fóru fram hjá miðaldra manni lágvöxnum og
fremur feitum, sem var að vaða gegnum snjóskafl,
án þess að veita honum nokkra eftirtekt. Maður-
inn hélt á slítinni skinntösku í hendinni.
Doktor Ed kal'laði til þeirra. En sleðinn rann
fram hjá og skildi hann eftir í snjónum upp að hné
og horfandi 'löngunaraugum á eftir þeim.
“óhræsis þorparinn! Ekki var von að eg fyndi
Peggy!”
Doktor Ed var samt ekki reiður; það var aðeins
einhver óákveðinn söknuður í huga hans. Max naut
alveg fyrirhafnarlaust þess sem hann hafði aldrei
notið: kvennahylli og þessarar smágletni að stela
Peggy og sleðanum. Ef hann var gramur við nokk-
urn, þá var hann gramur við sjálfan sig. Hann hefði
ekki alið drenginn rétt upp; hann hafði kent honum
að vera eigingjarn. Hann hélt töskunni upp úr
snjónum og staulaðist í hægðum sínum upp eftir
strætinu.
K. lagði frá sér pípuna og hlustaði, þegar klukk-
an var hér um bil tvö um nóttina. Hann hafð?
ekki getað sofið síðan um miðnætti, og hann sat í
morgunsloppnum sfnum vð eldinn og hugsað'.
Hann var orðinn hálf órólegur yfir því sem hafði
drifið á dagana fyrir honum nokkra fyrstu mánuð-
ina þarna á “straétinu”. Hann hafði hugsað sér, að
yfirgefa mannlífið, en hann var kominn inn í það
aftur; inn í djúpa mannlífs hringiðu.
Nú fyrst var hann farinn að efast um hvort
hann hefði farið hyggilega að ráði sínu. Var það
þá hugleysi, þegar á alt var Iitið? Það hafði þó
sannarlega þurft hugrekki til þess að hætta v;ð alt
og komast burt. 1 vissum skilmngi hefði þó þurft
meira hugrekki til þess að vera kyr. Hafði hann
gert rétt eða rangt?
Og .-.vo var en annað nýtt komið til sögunnar.
Fyrst hafði hann haldið, að hann gæti bælt niður
ást sína til Sidney. En það var stöðugt að verða
erfiðara og erfiðara. Hver sákláus snerting, eins
og þegar hún lagði hendina á handlegg honum, eða
hann bar hana niður stigann, meðan hún var veik,
og mörg smáatvik síðan, er hún hafði komið heim
í litla húsið — alt þetta setti æsing í blóð hans. Og
að upplagi var hann barattunnar maður.
K. átti því oft í harðri baráttu þessa vetradaga,
þótt hann virtist vera rólegur. Hann átti í baráttu
við sjálfan sig við skrifborðið yfir bókum gasfélags-
in., í berbergi sínu, þar sem Harriet sat hinu megin
við þilið og lagði niður fyrir sér nýjar fyrirætlan-
ir um að komast betur áfram, jafnvel fyrir framan
eldinn hjá Christine, þegar hún sat þögul skamt frá
og virti fyrir sér alvarlega andlitið á honum með
rólegu augnaráði.
Hann átti ofuriitla ljósmynd af Sidney, sem hann
hafði tekið sjálfur. Á myndina vantaði aðra hend-
ina, því hún hafði verið fyrir utan geislavídd ljós-
myndavélarinnar, þegar myndin var tekin; hún
stóð á hárri brékku, sem hefði verið jafnslétta ef
vélin hefði ekki hallast, er hann tók myndina. En
myndin var samt sem áður af Sidney, með hárið
úfið af vindinum, augun horfandi beint framundan,
og mjúkar, brosandi varir. Myndin stóð á kommóð-
unni í herbergi hans, þegar Sidney var ekki heima,
og 'hallaðist upp að kragaöskjunni hans; en þegar
Sidney var heima, hvfldi hún undir títuprjónakodd-
anum.
“Ertu hrædd að vera ein í húsinu?”
Klukkan var tvö og iK. sat með myndina fyrir
framan sig. Hún studdist upp við lampann, svo að
hann gæti séð hana sem bezt.
Hann sat og hallaði sér áfram í stóllnum og
spenti greipar um annað hnéð. Hann var að reyna
að finna rúm fyrir þá Sidney, sem þessi mynd var
af, í sínu fyrra lífi; en hi;n vildi ekki falla inn í
það. Hann hafði ekki þekt margar konur í sínu
fyrra lífi. Móðir hans var dáin fyrir mörgum árum.
Hann hafði þekt aðrar konur, sem ekki hafði staðið
á sama um hann, en hann ekki hugsað neitt um þær.
Dyrabjallan hringdi.
Chrístine var á gangi niðri. Hann gat heyrt
fljóta fótatakið hennar. Hann var ekki fyr búinn
að rétta úr sér og standa upp af stólnum en hún
bankaði á hurðina hjá honum.
“Það er Mrs. Rosenfeld. Hún segist vilja finna
þig-”
Hann fór ofan. Mrs. Rósenfeld stóð í for-
stofunni niðri Hún hafði kastað sjali yfir herðarn-
ar á sér. Andlit hennar var fölt og með hörðum
dráttum.
“Það hefir verið sent eftir mér frá spítalanum”,
sagði hún. “Eg hélt kannske að þú vildir gera svo
vel og koma með mér. Mér finst eins og að eg
gæti ékki þolað að fara þangað ein. Ó, Johnny,
Johnny!”
“Hvar er Palmer?” spurði K.
“iHann er ekki kominn heim ennþá”, svaraði
Christine.
“Ne'. t öllum bænum farðu.”
Hann hljóp upp stigann og ínn í herbergi sitt c.g
fór í eitthvað af fötum í snatri. Neðan úr forstof-
unni heyrðist grátstunurnar í Mrs. Rosenfeld.
Christine stóð ráðalaus yfir henni.
“Eg get rkki ’yst því með orðum hvað mig tekur
þetta sárt, þegar eg hugsa til þess hverjum það er
að kenna! ”
Mrs. Rosenfeld rétti út hendina, sem var snörp
viðkomu af erfiði og greip um fingurna á Christine.
“Hugsaðu ekki um það”, sagði hún. “Það var
ekki þér að kenna. Við skiljum hvor aðra, held
eg. En bið þú bara til guðs, að þú eignist aldrei
barn.”
K. gleymdi aldrei því sem hann sá í litlu sjúkra-
stofunni í spítalanum, sem var notuð aðeins í við-
lögum — Johnny hafði verið fluttur þangað. Lík-
ami hans hálfbroskaður sýndist óeðlilega langur
undir skínandibjörtu rafmagnsljósinu. Umhverfis
rúmið stóð oíurlítill hópur — Max Wilson, tveir eða
þrír Iæknisnemar, næturiijúkrunarkonan og yfir-
hjúkrunarkonan.
Rétt innan við dyrnar sat Sidney á bakbeinum
ctól. Hann ætlaði varla að þekkja hani, því hann
hafði aldrei séð hana svona fyr. Andlit hennar var
rafölt, augui opin og s'tarand: og hendurnar krept-
ar i kjöltu hennar. Hann gekk til hennar en hún
hvorki hreyfði sig né leit upp. Hópurinn umhverfis
rúmið hliðraði sér til, til þess að láta Mrs. Rosen-
féld komast að, en þéttist svo aftur. Aðeins
Sidney og K. voru við dyrnar ein og út af fyrir sig.
“Þú nrtátt ekki Iáta þér verða svona mikið um
þetta, góða mín. Það er auðvitað sorglegt. En
þegar að því er gætt í hvaða ástandi hann var — ”
Nú fyrst viissi hún að hann var hjá henni, en
hún leit samt ekki upp.
“Þeir segja, að eg hafi gefið honum ^pitur.”
Rödd hennar var harmþrungin og engin tlibreyting
í rómnum.
“Þú? — Hvað ertu að segja?”
“Þeir segja, að eg hafi gefið honum rangt með-
al; að hann sé að deyja; að eg hafi drepið hann.”
Það fór kuldahrollur um hana.
K. tók um hendur hennar; þær voru ískaldar.
*«e a * c * í / *»
oegöu mer rra pvi.
“Það er ekkert að segja. Eg byrjaði klukkan
sex og gaf inn meðuhnn. Þegar næturhjúkrunar-
konan kom, klukkan svar alt í góðu lagi. Meðala-
bakkinn var þar sem hann átti að v?ra Johnny
var sofandi. Eg fór til hans, til þess að bjóða hon-
um góða nótt — hann var sofandi. Eg gaf honum
ekkert annað en það sem var á bakkanum. Eg leit
á miðann, eg lít altaf á miðann’. Hún var kjökr-
andi er hún sagði síðustu orðin.
Hópurinn við rúmið færði sig til snöggvast. K.
varð litið þangað og eitt augnablik horfðust hann
og Carlotta í augu; svo færðust hinir aftur á milli
þeirra. Það var henni happ að þau horfðu ekki
lengur í augu. Henni varð við eins og hún hefði
séð dauðs manns svip; hún lokaði augunum og
henni Iá við að hníga niður.
“Miss Harrison er orðin þreytt sagði doktor Wil-
son hálf hranalega. Fáið þið einhvern til þess að
koma í hennar stað.”
En Carlotta náði sér aftur. Það væri í raun-
inni ekkert athugavert við það, þó að þessi maður
væri þarna um þetta leyti; hann væri vinur SicJney,
það væri ált og sumt.
En hún var búin að missa allan kjark. Þetta
hafði gengið alt of Iangt fyrir hana. Hún hafði
ekki ætlað að drepa neinn. Veiklun piltsins var að
gera héfnd hennar að sorgarleik.
“Það gengur ekkert að mér,” sagði hún í
bænarrómi við yfirhjúkrunarkonuna. “Lofaðu mér
að vera. Hann er úr minni deild. Eg — eg ber á-
byrgð á þessu.”
Wilson var alveg vita ráðalaus. Hann var bú-
inn að reyna alt sem hann þekti, en árangurslaust.
Pilturinn náði sér við og við, en honum hnignaði
jafnóðum aftur og hann misti meðvitundina. Hefði
hann verið heilbrigður maður, þá hefði hann gétað
reynt önnur ráð við hann. Hann hefði getað rekið
hann á fætur og Iátið hann ganga um; hann hefði
getað barið hann með samanundnum þurkum, vætt-
um í ísköldu vatni. En þessi Iamaði líkami, liggj-
andi í rúminu, þpldi ekki þesskonar meðferð.
Loksins var það þá Le Moyne, sem bjargaði
Johnny Rosenfeld, þegar læknarnir og hjúkrunar-
konurnar voru búin að reyna alt sem þeim gat dott-
ið í hug. Hann gaf sig fram og sagði nokkur orð
með hægð. Laéknisnemarnir stukku upp alveg for-
viða.
Hann sagði, að það væri til ný aðferð, sem
ætti við í svona tilfellum; hún hefði verið notuð er-
lendis. Hann Ieit á Max.
Max hafði aldrei heyrt getið um hana. Hann
rétti út báðar hendur.
“1 guðsbænum reyndu hana!” sagði hann. “Eg
get ekki meira gert.”
Áhöldin, sem þurfti að nota voru ekki til í spí-
talanum — það varð að búa þau til í snatri úr hinu
og þessu, sem fanst í uppskurðarstofunni. K. gerði
það alt og var ótrúlega leikinn í því. Mrs. Rósen-
feld kraup við rúmið á meðan og huldi andlit sitt;
en Sidney sat á stólnum við dyrnar. Næturhjúkrun
arkonurnar Iæddust á tánum fram og aftur um gang-
ana og næturvörðurin stóð utan við dyrnar og horfði
inn eins og hann gæti ekki trúað sínum eigin augum.
Þegar öriitla gráa skímu byrjaði að leggja inn
um gluggana um morguninn, opnaði Johnny Rosen-
feld augun og talaði fyrstu orðin, sem sýndu, að
hann væri að komast aftur upp úr hinum myrka
dal dauðans.
“Þetta kalla eg þó svei mér að lifa,” sagði hann
og framan í K., sem gaf honum nákvæmar gætur.
Þegar það var auðséð, að Johnny mundi lifa,
stóð K. þreytulega upp frá rúminu og gekk þangað
sem Sidney sat.
“Honum líður vel núna”, sagði hann; “eins vel
og honum getur Iiðið, vesalings piltinum.”
1 “Og þú gerðir það — þú! En hvað það er
undarlegt, að þú skulir geta gert þetta. Hvernig á
eg að þakka þér það?”
Lærisveinarnir, sem höfðu margt saman að
skrafa, löbbuðu upp í borðstofuna, til þess að fá
sér morgunkaffi. Wilson var að gefa síðustu fyrir-
skipanirnar um aðhjúkrunina. Sidney greip alt í
einu í höndina á K. og kysti á hana. Alt taumhald
hans um nóttina og margra mánaða taumhald hvarf
fyrir þessu eina atloti.
“Eg skal gera alt, sem f mínu valdi stendur fyrir
þig. góða mín — fyrir þig — hvenær sem þess þarf
með”, sagði hann og átti erfitt með að koma upp
orðunum, eins og það væri kökkur í hálsinum á
honum.
Þegar Sidney var farin niðurbeygð af sorg upp í
herbergi sitt, hittust þau Carlotta Harrison og K.
Johnny var búinn að fá fulla meðvitund aftur; hann
var að vísu blár í kringum varirnar en hress í bragði.
“Það getur komið fleira fyrir mann heldur en
eg hafði nokkra hugmynd um”, sagði hann við
móður sína og lofaði henni að faðma sig grátandi
þótt hann yrði hálf kindarlegur á svip.
“Þú hefir æfinlega verið góður drengur,” sagði
hún. "Bara að þ ér batni svo að þú getir komist
heim. Eg skal annast um þig meðan eg lifi. Við
fáum völtrustól handa þér, svo að þú getir komist
um ofurlítið og eg get ekið þér út í skemtigarðinn,
þegar eg kem heim úr vinnunni.”
Þá verð eg farþegi og þú ökumaður, mamma.”
Mr. Le Moyne ætlar að sjá um, að pabbi þinn
verði settur á letingjastofnunina aftur. Við get-
um vel komist af með sextíu og fimm cent á dag í
viðbót við það sem eg vinn fyrir.”
“Þú segir alveg satt, við getum það.”
Ó, Johnny, ef eg bara gæti séð þig koma inn
í dyrnar og kalla mamma og biðja um kvöldmatinn
í sömu andránni!”
Carlotta og Le Moyne mættust í kyrþey. Hún
hafði alla nóttina haft áhrif á undirvitund hans. Það
var erfitt að segja hvenær hann hefði séð hana síð-
ast.
Þegar búið var að undirbúa flutninginn á
Johnny yfir í almennu sjúkrastofuna, hinar hjúkrun-
arkonurnar voru farnar og Carlotta og pilturinn orð-
in ein eftir, stöðvaði K. hana á leiðinni fram að dyr-
unum.
“Miss Harrison!”
“Já, doktor Edwardes.”
“Eg er ekki doktor Edwardes hér; eg heiti Le
Moyne.”
“Ó!”
Eg hefi ekki séð þig síðan þú fórst frá St.
Johns.”
Nei, eg — eg hvíldi mig nokkra mánuði.”
“Þeir vita ekki af því hér, býst eg við, að þú
hafir verið í spítala áður.”
f Nei- Ætlar þú að segja þeim frá því?”
Nei, auðvitað segi eg þeim ekki frá því”.
Þannig komu þau sér saman um, að hvort
skyldi bera traust til hins með að koma ekki upp
leyndarmálunum.
Carlotta drógst upp í herbergi sitt. Rétt fyrir
dagrenninguna kom yfir hana þessi skyndilega vissa,
sem maður fær stundum eftir langa vökunótt. Hún
sá sjálfa sig eins og hún var. Drengurinn var að
fram kommn og dró varla andann. Liðni tíminn
stóð henm fyrir hugarsjónum, eins og hann lá að
baki hennar smá hefndir, afskapleg reiðiköst, fljót
undanlátsemi og Iangvinn iðrun. Hún þorði ekki að
líta fram í tímanri. Rétt í því bili hefði hún selt
allar vonir fyrir flekkleysi Sidney fram að þessu.
Hún hataði sjálfa sig með þessum viðbjóði,
sem vægðarlaus sjálfsprófun hefir í för með sér.
Og hún fór til herbergis síns með þá vissu, að
barátta sín um nóttina hefði verið gagnslaus, að
þrátt fyrir það þótt Johnny Rosenfeld lifði, hefði
hún ekki grætt hið allra minsta á kvölum hans. Hún
hafði séð hvað vandlaust það var, að ætla sér að
snúa huga Wilsons frá Sidney með nokkrum brögð
um. Hún hafði komið að honum óvörum, þar sem
hann stóð í ganginum og horfði á eftir Sidney, er
hún gekk upp stigann. : Og hún fann, að hann hefði
aldrei horft á sig með slíku augnaráði.
19. KAPÍTULI.
Harriet Kennedy varð hverft við, þegar hún
heyrði að Sidney hefði verið vikið burt úr spítalan-
um í þrjátíu daga. K. sagði henni frá því um
kvöldið, áður en Sidney kom heim.