Heimskringla - 13.02.1924, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 13 FEBR. 1924.
Nýustu fréttir
prá fretta'ritara^
IIEIMSKRINGLU
í
Markerville.
* ------ /
Um veðráttuna hér í hér'aði, er
gott eitt að segja, nú um marga,
mánuði umliðna. Hér höfðu svo
árum skifti, gengið stöðug þur-
viðri, regnfall lítið'.á sumrum og
snjófall að sama hlutfalli lítið á
vetrum, I>etta onsakaði þverrandi
jarðargróður, hæði á ræktaðri jörð
og einkum á grashaga, svo kvik-
fénaðurinn hafði við þröngan kost
að búa, af því leiddi minkandi gagn
af búpeningi og liðu bændur af því
mikinn skaða, bæði á eftirtekju
mjólkur kúa á sumrum og rýð á
sláturgripum á haustin.
Síðastliðið vor var þurt og kalt, j
alt til 25. maí, að uim veðráttu
ekifti, til betra, voru þá nægar
rigningar með hlýindum fram i
$ilí: nokkru }>ui;rara þar eftir, og
sæmileg heyvinnutíð upp frá því.
Á þessum tíma kom næturfrost, sem
jr smjör irá verksmiðjunum verið
32—36c pd.. Alt sem bændur þurfa
er enn dýrt, fer hægt að falla í
verði. Er fam úr hófi gengur
verð á öllum akuryrkju verkfærum,
sem hefir stöðugt vexið næstliðin
ár, þau kaup eru nú orðin óþoi-
andi, en þar er ekki undanfæri eins
og nú er komið, því án þeirra geta
bændur ekki verið, akuryrkjan er
nú orðin víða aðal atvinnugrein og
bændur hvorki vilja né geta yfir-
gefið hana, vita þá ekki að hverju
er að snúa.
Á síðaístl. hausti og í vetur hefir,
kornmarkaðurinn verið mjög léleg-
ur, nú í síðastliðna mánuði, hefir
korn hækkað dálítið í verði, mun
nú hér vera: hveitikom No. 1 75c
hafrar 25—28c; bygg 38—42c bushel-
ið, en svo er þetta verð ^
á sífeldu kviki, iækkandi eða hækk
andi. — Margir eru enn ekki búnir |
að flytja korn sín til markaðar, J
enda hefir ekki verið til fagnaðar'
að flytja kom sitt til markaðari1
Og svo ýms önnur um svif; margir I
brúka nú kornið til uppfitunar á
víða spilti komgróðri- Haustið og nautgripum og svfnum hér f bygð,
veturinn fram á jól eins góð veðr- getur það orðið, ef til vill, drýgsti1
átta og elztu menn muna um 30 markaðurinn. Heilsa fólks hér uin'
ára skeið, ekkert snjófall ,en stöku pláss, hefir með ýmsu móti, verið á'
eipnum skarpt frost um fáa daga f hverfandi hveli, nú lengi- Það sem
senn. Seint í ágúst kom haglstorm | af er vetrinum, hefir gengið hér yf-
ur skamma stund, er dálítið spilti ir hitáveiki, sem hefir tekið suma
kornökrum á stöku stað. Um s. I. allhart, og haft með sér-óall'Skæða
jól, brá til kuldakasta með nokkru lungnabólgu; lang sömust er van-
snjófalli, hefir siðan verið vetrar- heiLsa konu J. J. Húnford, sem leg-'
tíð, þó væg; seinustu dagana af n. jð hefir oft þungt haldin nú meir]
1. mánuði, blíðviðri um daga með en hálft ár, og enn lítil von um ;
Jitlu ftosti um nætur, Og enn lítur bata, læknar, sem komið hafa til
út fyrir hið sama veðurfar- Lélegt hennar, segja það lifrarveikl, en
sleðafæri er enin, og eins lfklegt hvernig henni sé háttað, hafa þeir
leg og skörulega flutt fyrir fullu
húsi af fólki.
Lesendur fyrirgefa. Letta er tek-
ið upp af kandahófi, eins og geng-
ur og gerist. Óska svo Heimí"-
kringlu, heiðruðum ritstjóra henn-
ar og lesendum, árs Og friðar-
Ritað 1. febrúar 1924.
------------0------------
Gjöfin mesta.
Ennþá einu sinni jól, og hugsan-
ir mannanna stigu upp að hásæti
Guðs. Sumar fullar af hroba og
sjálfselsku — aðrar háleitar og til-
beiðsluríkar.
Engill góðseminnar kraup við
hásæti • guðdómsins. Hann stundi:
“Ó mikli faðir, hvenær munu börn
þín og jarðarinnar læra að þekkja
þína vegu og breyta eftir þínum
boðum?”
Guð brosti biíðlega og milt. —
“Barn mitt, því skyldir þú ör-
vænta- Hefir þú ekki verið sendi-
boði minn til jarðarinnar um
margra alda tímabil, og eru þá ekki
ávalt fleiri og fleiri af börnum
mínum, sem opna hjarta sitt og
veita þér viðtöku. En far nú til
jarðarinnar og findu gjöfina mestu,
og þann, er hana gefur. Gefandan-
eða þau hjónin hefðu getað giatt
hann nokkuð, þau voru svo fátæk.
Já, hún átti áreiðanlega ekkert
nema þennan kassa og þessi ó-
merkilegu leikföng, sem í honum
voru, og það var ekki heldur víst,
að honum Munda hennar Helgu
þætti mikiði þau varið. Já, líklega
ekki, og svo var það eins og að
slíta lífið úr brjóstinu á honni, að
gefa þettað trá sér. Þetta voru
leikföngin hans Einars litla, og
hún hafði verðveitt þau eins og
sjáaldur auga sins öll þessi ár, síð-
an hann dó, við og við tók hún
þau upp úr bassanum og raðaði
þeim á rúmifí og, rabti sundur í
huga sér, minningarnar frá þeim
tíma, og þó þær væru í raun og
yeru fremur beisbar en blíðar, voru
þær þó æfinlega þess mognaðar,
að mýkja og blíðka hjarta hennar,
ef henni leið illa, og þó auguín
væru orðin þur og hálfstarandi fyT-
ir iöngu, oprmðu<þó þessar minn-
ingar æfinlega lind táranna.
l>að var hérna f þessu rúmi, að
Einar litli hafði fæðst, og lifað að
mestu þessi rúm tvö ár, sem hann
hafði iifað. Hérna hafði hún vak-
: að yfir honum' dag og nótt eein-
] ustu vikurnar, sem hann lifði.
Enn einu sinni varð hún að raða
um mátt þú veita það beza er þú
... .. ... 1 þessum gullum fyrir framan sig á
átt ráð yfir, en sogu gjafarmnar _ _ __v / s
síðan með spottanum. Hún horfði
á boxið nokkra_ stund, hún hafði
oft horft á það áður. Á lokinu var
mynd af indislegiá ungri stúlku
með fuit fangið af rósum. Hún
mundi eftir hverjum drætti í þessu
únaðsfríða andliti, og eftir hverju
blaði í rósunum og öllum li.tbrigð-
unum, sem komu fram á mynd-
inni, sem heild, það var svo sem
lítil hætta að hún mundi glbyma
því aftur, hún yrði varla það
gömul. iHún lét á sig yfirhöfnina,
og batt kiút yfir höfuðið, það var
kalt úti, en stutt á milli heimila
þeirra Helgu, svo að þettað var nóg»
þó hún bjyggi sig ekki betur. Svó
tók hún boxið og ætlaði að ganga
rakleiðis út, _þá var eins og hún
sæi alt í einu í huiga sínum, mynd
af kassanum litla; einhver óheilla
vættur hafði stigið ofan á hann og
brotið hann í sundur, og það sem í
honum var- ó, góði Guð. Var það
til þessa sem hún var að gefa þetta
1
í burtur. Nei, þetta var aðeins
hennar eigin ótti, sem hafði sbotið
þessari mynd fram fyri-r hugskots
sjónir hennar; en þetta gat þó vel
orðið, hún kastaði sér með boxið
í fanginu, ofan í rúmið og grét eins
og hún hefði sjaidan grátið áður.
'1Ó„ Drottinn, Guð almáttugur
hjálpaðu mér til að frambera þessa
JfHE WHITEST. LIGHTEST

Hagic
baking
POWDEB
Og alt f kring, en sá engan, húu
horfði aftur niður í vatnið, þar var
andlitið aftur, þá heyrði hún alt £
eiu kallað undurþíðum en glaðleg-
um rómi, og það var eins og grát-
blíða í röddinni: —
“Á hvað ertu að horfa, mamlna?”
skaitu hvísla í hvert eitt einasta
hjárta, er þú getur apnað. Tak
rúminu- Hún lagði koddana nið-
ur í rúmið, svona liafði það ver,
Hún hafði aldrei heyrt þennan
fóm; hjálpaðu mér til að yfirvinna 1 málróm áður’ þó var eins tltr'
mína eigin sjálfselsku”. Hún grét
lykla þá, er helst geta opnað hjörtu ið’ hann hafði le«ið á Þessum, og
þessir tveir höfðu veriff undir hak-
að það verði svo þenna vetur.
Hegar þess er gætt, hve jörðin
ekki geta sagt nákvænnlega.
Yfir tekur með sylsin, sem orðið
var orðin hart leikin, af átökum hafa á næsti. ári óvanalega tíð,
aáttúrunnar og yfirgangi kvikfén- j ekki svo að skilja, að þau hafi sér-
aðarins, ura undanfarin þrjú ár, staklega hitt íslendinga, þau hafa
gátu menn búist við, að hún myndi verið hér nyrðra alt yfir, en óvana-
sein að ná sér aftur þetta varð þó iega tíð, hafa þau orðið hjá okkur
ekki tilfinnanlegt, við veðurbreyt- fslendingum hér, sem höfum þó að
inguna greri hér alt upp furðu fljótt jafnaði ekki verið tiltakanlega
akrar spruttu svo, að sjaldan piunu miklir slysahrókar. Stærstu slysin
þeir betri hafa verið, og engi og eru beinbrot á tveim okkar góðu
bithagar vel í meðaliagi, heyvinnu- gödnlu bændum- Stephan G. Steph
tíminn var stuttur, og þó urðu hey- j anson skáld, handleggsbrotnaði
töng víða meir en í meðallagi, og fyrir nokkru síðan & vinstra hand
skepnur vel haldnar til vetrar. Upp legg, 'ög Jóhann bóndi Bjamason
akera af ökrum hér, var góð, víða yið Markerville, fótbrotnaði stór-
ágæt sögðu þreskingarmenm svo kostlega, fyrir iöngu síðan. Báðir
að meðaltal af ekrunni myndi vera eru þeir við aldur, og tekur því
2» mæiar af hveiti, meir en 30 mæl- ærfnn tfma, emiðinn þann, sem
ar af byggi, 50—00 mælar af höfrum endurbætir bezt, öll þess konar á-
eg víða rneira, en eins og áður er föll. Th. Eymundsson, bóndi við
sagt, var hveiti ' víða snert af Evart meiddist við þreskingu f
frostL — Sláttur byrjaði hér síð- ^ haust á hendi, var um tfma óvíst,
ari hluta ágúst mánaðar, og stóð að hann héldi þremur fingrum, en
•umstaðar yfir alt haustið. Þresk- þó mun það nú vist.
ing byrjaði seint í sept- og stóð yf-
ir sumstaðar til jóla, þó
þreskivéiar aldrei unnið líkt eins er það sannarieg tilhreyting hér í
margar í þessu héraðjC ,sem «. 1- bessu uthverfi Vest. fsl., nær slíkir 1
haust, míkill minnihluti uppsker- gera okkur heimsókn. Snemma í
unnar st$ð á ökrunum þangað til s ] jÚJf kom Dr Agúst H. Bjarna '
véiarnar tóku það. Kom það af ^ prófessor við háskóla fslands. j
tveim ástæðum, bæði var uppsker- hingað á vesturleið sinni til Kyrra-
an mikil, akrar orðnir vfðlendir og hafsstranda. f fylgd með honum ;
nokkur vöntun á vinnukrafti. Þet*a var séra Rögnvaldur Pétursson.
var ískyggilegt
hefði nú tfðin
snögjglega um
mannanna o^mundu, að lykill borg
arinnar er þeirra mestur”.
Engill góðsemarinnar sveif þeg-
ar til jarðarinnaii', að framkvæma
boð Guð Hann flaug um öll lönd
jarðarinnar og heimsótti borg eft-
ir borg. Stundum fagnandi, stund-
um syrgjandi, og innan lítils tíma
hafði hann heimsótt öil býli jarð-
arinnar, en ennþá var óvissa f
h jarta hans, hvað væri mesta gjöf- j
in, er gefin hafði. verið þessi jól.
Hetta var iseint að kveldi aðfanga-
dagsins, þá sá hann alt í einu
konu gamla og brukkótta af á-
hyggjum og striti lífsinis- Hún átti;
heima í iélegum kofa í útjaðri
stórborgari einnar, hún lá þar á
hnjánum við rúmflet og grúfði sig
um stund, en þegar grátinum létti
var hugurinn ákveðinn og iéttur,
ingur færi. um iíkamann. Hanni
fanst hún vita, að þetta væri Einar
en hveraig gat það verið, hanií
inu á honulm, þegar hann hafði
svo mikið viðþol að hann gat setið
uppi og svona hafði hún raðað
teppunum og ábreiðunum fyrir of-
an hann í rúminu, og búÉNf til úr
þeimm kletta og staila, og svona
hafði hún dreift innihaldinu úr
kassanum, um þessa stalla og
iskúta; héma voru þrjár litlar álft-
ir úr celiuioid með rauð nef
og svört augu 0g svartan blett of-
an á höfðinu, á einni. voru væng-
irnir svartir að aftan, hún var of-
urlítið stærri en hinar, og honum
hafði þótt vænst um hana, hann
hafði haft stutta fró rétt fyrir and-
I látið, og á þessum svan hafði hann
haldið þegar hann tók andvörpin.
Og hér var önd með grænbláan
yfir lítinn kassa, sem lá á rúminu i,, ,, . , ,
■fMháls, 0g vængi, og hér voru tolur
og lierðar hennar bifuðust af
svo stóð hún upp, þurkaði andli.t- hafði dáið tve^a ára- en hað var
ið, og gekk svo yfir til Helgu. Það
áreiðanlega verið að taia til henn-
ar, og þessi maður, sem kom þarna
gekk á móti henni með opinn
faðminn- Drottinn Guð dýrðarinn-
ar! Það var ekki um »að villast
þessum augum hafði hún aldreí
gleymt, það var áreiðanlega Ein-
ar. Fulltíða maður og fagur, eins og
engill. Hún hné f faðm honum^
hvemig gat nokkur fundið svona
' j Velkomnir og imerkir gestir, hafa
hafa heimsótt þessa feL bygð á s. 1. ári,
um tíma, því Samkoma var að Markerville, að
haft hamaskifti ^ kv€ldi þess 3- júlí, og flutti dr. Á-!
gúst þar fyrirlestur, um "Andlegar
veturnætur, eða
Igrri, sem stundum hefir skeð,' orkuiindjr”. Eins og vænta mátti
wyndi það hafa valdið etórtjóni. var j)að efnisrílct og "^el flutt er-
Verkalaun hafa verið hér há; : jn<jí, en efa dreg eg á, að eg sem
daglaun $4—6 og mánaðarkaup að aðrjrj hafi haft þess þau not sem
meðallagi $50.00 og upp; þetta er æski]egt hefði verið.
afarhátt verkagjald, horið saman j sjg]a & haust] komu hingað
við hið smáa verð sem bændur fá bræðurnir> St€Ín&rímur Matthías- j
fyrir afurðir sínar- | son ]æknjr> ésamt Gunnari bróður
Markaður og viðskiftalíf er og sfnum. Samkoma var haldin að
hefir verið bændunum til eyðilegg- J Markerviiie, og flutti Steingrímur
ingar; menn væntu, að eftir heims-; ]æknir þar ]angt prindi, fræðandi,
•tríðið mikla, myndi þetta smám skemtandi. Það liggur á harðbergi
saman ná jafnvægi, eo það virðist fyrjr honuim, að fræða og skerota.
«iga enn langt I land.' Það er^ Gunnar er söngmaður, gæddur góð-
imikil tvfeýni á, að þjóðin haldi um sönghæfileikum og mun hafa
þessari óstjórn út, mikið lengur.1 mik]a söngfræðilega þekkingu;
Það örlar þegar á því, þvi þeir hann skemti með söng ogstundum
munu eigi ,svö fáir, sem ekki geta j þejr báðir. Steingrímur læknir hef-
staðið straum af sköttum og skyld- j jr einnig góða rödd. Lækriirinn
Mm, munu eiga full erfitt að mæta g]eymdi heldur ekki, að hvetja
þungum! ekka. Þar staðnæiridist
engiliinn og ieitt inn i hjarta henn-
ar og las sögu lffs hennar, frá því
að hún byrjaði, isem barn að
byggja sólroðnar skýjahaliir fagr-
ar og lítalausar, eins og hennar
eigið æskuhjarta. Hann sá raun-
veru og sorgleg sannindi lifeins
brjófca þær smám saman, og þeyta
burtu efniviðnuin róefagra, og nú
að síðustu var ekkert eftir nema
hálfsundurslitnar minningar æsku-
vonann, sem napur næðingu'r lífs-
ins hafði deyt} og grafið meðfram
veginum hjóstuga er hún hafði
gengið. f
Og nú vann Margrét gamla fy.r-
ir sínu daglega brauði með því, að
ganga út f þvotta. Hún hafði haft
svona nokkurn veginn nóg til að
draga fram lífið upp að þessu, enda
var hún ekki heimtufrek, en nú
voru kraftarnir að réna og likam-
inn að stima, svo það var ekkert
gleðilegt að lítfl út á veginn fram
ulndan, og hún átti engdn að, sem
væri iíklegur til að rétta hennf
hjálparhönd, það voru mörg ár lið-
in síðan hún mfeti drenginn sinn
litia. eina barnið sem hftnni hafði
fæðst, og maðurinn hennar var dá
inn fyrir nokkrum árum, hann
hafði iegið lengi veikur, áður en
hann dó, og það litla sem þau
höfðu átt, hafði etfet upp við þann
kostnað, sem var því samfara. Og
nú var ekkert eftir nema þessi
kofa garmur, og þó að nokkni
leyti í skuld.
Hún hafði ekki gefig eða verið
af öllum litum, sumar perlu litað-
ar, sumar gullnar og brúnar og svo
blandað saman litunum,. að ekki
var hægt að greiria einn lit frá öðr
um. Fieh-.a smávegis var f þessu
boxi, en móður umhyggjan liafði
valið það ait svo, að ungbayn gæti
ekki meitt sig á þvf, alt svo stórt,
að ekki var hægt að gleipa, og
engar sjcarpar brúnir, sem meitt
gætu fíngerða fingur.
Nú brosti Margrét gamia í gegn-
um tárin, hún mundi hversu Ein-
ari litla hafði skríkt og hlegið,
þegar hann hafði hreyft sig til í
rúminu, og teppin fóru úr föliuri-
um og alt dótið valt niður f eina
bendu. Margrét fór að raða þessu
í kassan aftur. Hún kysti hvetn
einasta hlut um leið og hún iét það
í kassann, fyrst lét hún allar tölum-
ar marglituðu, svo kufunga og
skeijar, af allavega lit og lög-
un, svo álftirnar tvær og önd-
ina. Nú var aðeins eftir svanurinn
svartvængjaði, og einn .stór silfur-
litaður kufungur- 'Þetta tvent
hafði verið mestu dýrgripirnir hans
Einars litla. Hann Mundi var á þeim
aidri að honum gæti þótlr gaman
að þessu, en var ekki þetta nóg þó
hún héldi eftir svaninum og kuf-
unginum, en* fyrst Einar litli tók
þetta tvent fram yfir alt annað,
var þá ekki líklegt að Mundi hefði
sömu skoðun, og þó þetta væri
stór fjársjóður til hennar, þá var
það þó aðeinis vegna þeirra minn-
inga, sem við það voru bundnar.
Nei, hún varð að iáta þetta
wra mcð — blesaðnr drengurinn
var eins, og hún hafði búist við,
það var ekki mikið jóladýrð þar,
frekar en hjá henni sjálfri. Hún
beið aðeins á meðan Mundi leit of-
an í boxið, hún bjóst ekki við að
geta haldið tárunum aftur, eftir
að hafa séð gleðisvipinn á andlitinu
litia, þegar hann sá alla þessa dýr-
gripi í einu, svo hún hélt heimleiðis.
Hún var eitthvað svo létt, það var mikla sælu og lifað, hún hafði átt
eins og hún hefði kastað mörgum ' s«el augnablik, eins og aðrir, en þá.
árum af æfi. sinni. Það var orðið var alt af eins og sátsaukinn
nokkuð seint, svo henni var best að þrýsti sér samhliða inn í sálu henn-
fara að sofa- Hún hitaði sér kaffi,1 ar, einhver hulinn ótti að þetta
svo afklæddi hún sig og lagðist fyr- tæki enda, en nú var óblandin sæia
ir í rúminu, og var sofnuð eftir ör- í sál hennar. Einar elsku bami5
skamma stund. J mitt, eg vprð að trúa, að það sért
Og þá dreymdi hana: — Dú.”
Hún var stödd á víðáttu mikilli ' “Já, mamma mín eiskuleg, þú
siéttu, fjöilum luktri, og fjöllin í þarft ekki að efa það, en komdu
svo mikillí fjarlægð, að þau sýnd- J nú með mér og spyrðu einskis, þú
ust afiíðandi hæðir og þessi ein- skilur bráðum”. Svo gengu þau.
kennilegi blámi, sem hvfldi yfir samhliða, stuttan spöl og á allar
4jöllunum. Hún hafði stundum hliðar blóm, bióin.
«éð þennan bláma heima á íslandi, Hún hafði haldið að rósirnar á
eða eitthvað þessu líkt, og ljósij^ leikfapgskassanum hans Einars
, sem lý.sti þessa sléttu var eitthvað Væru fallegustu blómin í heimi, eu
öðruvfei en }>að ljós, sem hún hafði ejtt af þessum var ómótmælaniega
áður séð, það var eins og sól, tungl, fallega en öl] hjn tf] gamans A]t
og norðurljósi værj/biandað sam- var<(!V0 undarlegt en dýrðlega fag.
an, nægilega lýsandi en þó svo J urt. 0g nú komu þau að húsj_
þægileg augum, að hún gat ekki Svona hús hafgj hún a]drej gé5
skilið hvernig þíðleikur og birta áður Tröppumar upp að húsinu
gátu orðið svona sameinuð. Og virtust vera gerðar af steini dökk_
þama fyrir neðan hana lá stórt vatn
og bátar liðu þar fram og aftur,'1
fullir af fólki, en hvaða afl áat
knúið þá áfram, það var eins
gráum og hvítum Ht biandað sam-
an, handrið og piiarnir meðfram
framhlið hússins af perluljósum
steini, hálf gegnsæum og húsiS
og þeir snertu varla vatnsflotinn, og ,, , ,
, , , sjálft, þar sem brunu og gullnu
engmn hávaði heyrðist. Hun gekk
niður ag vatnin. Nei, var ekki þetta
Undarlegt; þarna syntu þrír svanir
og ein önd og hún hefði getað
svarið, að þetta væru fuglamir
som hún hafði gefið honum Munda
litla, bara þarna syntu þeir í sinni i
eðlilegu stærð, og allri þeirri tign,
kannaðist
kröfum lífsins inn á við.
í /haust var nautgripasala hér
fólkið til að geyma vandlega þjóð-
erni sitt, móðurmál og bókmentir-
ekki mikil, undanfarin ár, hafa Að týna þessu kvað hann sama hún þekti einhverju.
gefnar miklar jóiagjafir nú fyrir hafði verið gv0 veikur og ])að var
mörg ár, en upp að þessu Jiafði hún eitthvað við hann Munda, sem
þó ávalt verið svo stödd um jóla-] minti hana á hann Einar hennar.
leitið, að hún liafði ávalt getað , 0g var hað ekk- synd gegn Guði
vikið fáum fátækum börnum, som að bjnda hugBnn gvona mikig vjð
blandað saman. Hún
við alla þessa liti.
“Ó, Einar, elsku bamið mitt.
Þetta eru litirnir af gullunum þín-
um, sem eg var búlnn ag geyma
i svo lengi”-
Já, mamma mín eiskuleg, og
sem fegurð lifsins veitir, enn lit-'hetta er^þitt éigið hús, búið að
irnir voru þeir sömu, og þeir sungu i mestu tif af þínum eigin elskandi
svo yndislega, jafnvel öndin, hún ^ hussunum, og hér býrðu eftirleiðis
var þó ekki álitin að vera söngfugl, i svo ien£i, 8em þessir litir yverða
en ]>að var áreiðanfegt — hún hað dýrðlegasta fyrir svalarsjón
söng líka- Og rétt við vatnsborð- j l,inni-
ið þar, voru skeljar og kufungar, I En nú var eins og Margrét rar,k-
af allri stærð og lögun, m,eð ótelj- j aði við sér alt í einu. “ó, Guð
andi tilbrigðum, og þegar ýfirborð j minn góður, þetta er þá hara
vatnsins, sem leið upp að strönd- draumur”.
inni bærðist yfir skeijamar, var j Hún hugsaði tii gullanna sem
eins og l}væði við undurblíður j hún hafði gefið honum Munda,
ómur. Nú steig hún óvart ofan á skyldi það nú ebki vera búið að
ósköp fingerðar skeljar, hún hafði brjóta r.eitt af þvf. Ög óðar en
orðið hrædd, hélt þær mundu möl j þessi h.igsun var búin að f°sta sig
brotna, hún var annað hvort orðin . f huga hennar, ?ar hún horfin frá
létt eða þær voru sterkari en þær Einari, og stödd i L.danum hen ,-
þeir heldur fækkað, svo var ekki sem að týna sjálfum sér, og studdi
markaðurinn fýsandi til sölu, verð það með óhrekjandi rökfærsiu.
mun hafa verið fyrir 3ja ára og þesSi samkoma var ein sjí ánægju-
elöri stýra 4—4I4e, lífvigt, 2ja ára' legasta sem hér hefir haldin verið.
gripi 3—3%c pd, geldar kýr 2%—3c1 f veTur hefir verið hér lítið um
pd., sauðfé var sæmilega borgað t- skemtifundi. Sú bezta, og jafnvel
d. lömb 9c. og yfir. Svín hafa fall- eina, var messugjörð, séra P.
ið smásaman í verði ofan í 6—6Y2c Hjálmssonar, er hann flufti á jóia-
pd. í sumar og fram að þessu, hef- daginn, sem var að vanda uppbyg^i
En nú átti hún ekkert sem nokk- j þessu frá blessuðu barninu, og
urs virði var til að gefa- Og nú þetta yrði líklega eina jólagleðin
langaði hana svo mikið til að sem hann fengi. Hún hélt þessum
gieðja yngri drenginn hennar j tveim hlutitm upp að hjartanu og
Helgu eitthvað; hann hafði verið kysti þá ofan í bakið með hinETA
veikur undanfarandi, en var, riú , Jét hún þá @fan í boxið með hinn.
að verða svo hress, að harin hafði J Hún fann rauðan silkispotta eftir
orðið gaman af leikföngum. Ogj.nokkra leit, í kommóðuskriflinu,
það var ekki ag vita, að hún Helga svo !ét hiiri lokið yfir og krossfeatt
þetta glingur, og að ætla að halda sýndust, það var eins og hún hefði ar Helgu. Mundi sat uppi í rúmi
ekki snert þæt Og enn þá meiri ^ sínu, og var að leika sér að gull-
undur. Henni varð litið ofan í ■ unum. Enn hvað er nú. þetta,
isilfurtært vatnið, og þar á vatns- j þarna var hún Gunna frænka (hún
fletinum spegiaðist mynd; mynd var vanalega köiluð Gunna frænka)
henanr sjáifrar, eins og hún hafði og um hvað var hún að tala við
verið, þegar hún var upp á sitt J hana Ileigu- Heiga var grátandi
bezta. Það gat þó ekki verið i og Mangi, eldri drengurinn henn-
— myndin var enn fegri, hver gat \ ar stóð þar og góndi á þær með
átt þettað andlit? Hún horfði upp 1 hræðslublandinni áfergjju. Nú
N