Heimskringla - 27.02.1924, Page 2

2. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. FEBR. 1924.
Æfiminning
Asmundar Asmu ids-
sonar — 1845—1924.
Ásraundur Ásmundsson.
Iliann lagði upp um morgun frá
Sfcógum í Axarfirði að Núpi, og
hugðist að leggja þar á Axarfjarð-
arheiði, en var ráðið frá, því sú
leið var sjaldfarin og torsótt. Hélt
hann síðan að Sandfellshaga, sem
er næsti bær undir heiðinni á al-
faraleið. Var þá nokkuð liðið á
dag, er hann lagði á heiðina, og
veður ekki sem tryggilegast. Átti
hann von á, að mæta mianni, sem
um nuorguninn fór til fylgdar lang-
ferðamanni, og von var á, að kæmi
til baka. Hélt hann leiðar sinnar,
en varð ekki var mannsins; enda
hafði hann ekki farið nema fjórð-
ung leiðarinnar, þegar hvessa tók
á norðaustan með snörpu renn-
Ingsskriði, og hóf upp bakka i
norðri. Grimdarfrost var á, því
hafþök af ísi, voru fyrir öllu Norð-
urlandi. Leið nú ekki á löngu, að
loft varð kafþykt, og gekk upp
veðrið með hörkufrosti, og var það
sú grimmasta stórhríð, er hann sá
fyr og síðar. Þótti honum sem sig
mundi hrekja af leið og hélt sig
fast í veðrið.' Var nú leið hans í
fangið um stund, unz hann kom
upp á hæð nokkura og á bersvæði.
' 'Si' ■
Vár þar svo mikið ofviðn, að hann
þóttist sjá, að óráðlegt væri, að
halda lengra að svo kornnu- Hugð-
ist hann því að snúa til baka sömu
leið og leita sér hlós og láta þar
fyrir berast, unz af gengi veðrið.
Hélt hann þá til baka, en hafði
Þann 24. janúar s. 1. iézt að skamt farið’ er hann hrapaði fram
hehnili þeirra Andersons bræðra ’ af hengiflugi. Vissi hann þá ó-
Sigurðar og Eiríks í Argylebygð,
ölduíigurinn Ásmundur Ásmunds-
son nærri 79 ára gainali, fæddur að
Bægiistöðum í Þistilfirði í Norður-
Lingeyjarsýslu á íslandi, 26. aprfl
1845. Ásmundur heitinn var al-
ment kailaður ÁsmunduT fóta-
lausi, þvf hann misti bóðar fætur
og aðra hönd fyrir kal, þá hann
var á ungra aldri, og saga hans
er ein sú merkilegasta, er fram
kemur meðal íslendinga í seinni
tíð; og fáheyrt er það, jafnvel þótt
víðar sé leitað en meðai íslend-
inga, að maður eins fatlaður og
hann var, sýni eins mikla atorku
og dugnað og hann gerði í lífsbar-
áttunni. Maðurinn var hraust-
menni að eðlisfari, farmlgjarn og
hugrakkur í lund og í alla staði
hinn göfugasti drengur- Eekk
hann almenningsorð fyrir miann-
kosti, jafnframt þvf, að mehn að
verðleikum dáðust að framsóknar-
þrá hans, kjarki og atorku er hann
glögt, hvað gerðist. Fann, að
hann komst við í hrapinu, og
kendi sársauka. ,
Eigi vissi hann, hversu langt
mundi um liðið, er hann raknaði
við- Þá kendi hann mikils sárs-
aufca í vinstri öxlinni, var mjög
miáttfarinn og skalf af kulda.
Skíði hans, stafur og malpoki lágu
á fönninni umhverfis hann, og svo
grjótmul, er hann hafði tekið með
sér f hrapinu. Gat hann með
naumindum komist á fætur, og
vildi finna eitthvert hlé, þvf veðr-
ið stóð eftir gljúfri því, er hann
hafði hrapað f, — en þar var fok-
ið í öll skjól. Lét hann þá fyrir
berast undir steini, þó ekki nyti
hann skjóls, nema að hálfu leyti.
Vinstri handleggur hans var með
öllu máttlaus og þrautirnar f öxl-
inni afskaplegar • Átti hann nú
von á dauða sfnum á hvenri stundu
og sótti á hann svefnhöfgi öðru
hvoru; en þrautirnar vöktu hann
í stríði lífsins hélt merkjum hátt iatoharðan til lífsins. Lá hann
á lofti og barðist frain til sigurs.
Margur maður, sem hefir fulla
heilsu og óskerta limi, og athugar
sögu hans, mætti sannarlega roðna
kinn.
Árið 1916 Sikrifaði herra. Jónas
Þorborgsson, (sem um eitt skeið
átti heima á Baldur, Manitoba, og
þekti Ásmund persónulega), sögu
hans f “Eimreiðina”, er.hiin svo
glögg, sönn og vel iskrifuð. að ekki
er þar hægt um að bæta, þykÍT því
vel við eiga, er söguhetjan hefir
flutt burtu til Furðustranda, að
þarna þá nótt aJla.
Með næ tii morgni vaknali nv
| Jffsvon því þá var upp stytt hríð-
inni og bjariviðri. Fætur hans
| voru þá mjög stirðir og dofnir
Leitaði hann þá út úr gilinu, og
reyndist auðvelt að komast norð-
ut úr því- Tók hann þá stefnu á
ný austur í Þistilfjörð. Reikaði
* hann þann dag ailan, og fór mjög
af* rétti leið. Var gangurinn hon-
um erfiður, sökum þess, að vinstri
handleggur hans var genginn úr
liði um öxlina. Hékk hann mát-
birta hér kafia úr þessari sögu, og ^aus uiður — og lengra sökum lið-
fer hann hér á eftir: hlaupsins. Komlst höndin því við,
er hann bar til vinstri fótinn, og
“Ásmundui Ásmundsson var jók það mjög sársaukann- Undir
fæddur að Bæmsstr ðum f Þistil- kvöld virtist honurn sem hann
firði í N.-Þingeyjarsýslu, 26. apríi væri konyinn nálægt mainnabygð,
1«45. ForeiL'a- lians vom þau reyndi þá að kalla á hjálp, e.n
ÁsmunduT .Tónsson, þess er eitt á rangurslaust. Þegar dimt var
sinn bió á Hóii í Kaupangssveit orðið, þóttist hann koma að yörðu
f Eyjafirði, Helga-ionar, og Kristín
Ingveldur Asmundsdóttir frá Fjöll-
broti. Treystist hann þá ekki til
að halda lengra, og lét þar fyrir
um í Kelduhverfi- Fi.mm vetra berast næstu nótt alla. Hreinvirði
gamail fluttist hann með foreldr- var og frostharka.
um sfnum að Máná á Tjömesi í S.-
Þingeyjarsýslu, ' og dvaldist hjá
Næsta moTgun um sólarupprás
færðist hann enn á flakk, og
þeim, til þess er hann var tvítug-1 stiifndi í austurátt, en komst þar
ut, þar á Nesinu, að Máná, Mánár- ekki áfram fyrir grjóturð og skrofi-1
seli. og Hallbjarnarstöðum. 1 Sneri hann þá aftur og reikaði í |
Um tvítugt réðist hann frá for-' vestur. Þóttist hann þá sjá þústu
eldrum sínum í vinnumensku aust-1 nokkra álengdar, en þó mjög ó-1
ur í Kelduhverfi um þriggja ára' glögt. En er hann kom á þær
skeið og hvarf síðan til þeirra affc- stöðvar, er hann hafði dvalið á um | Greri eftir það fyrir stúfana betur
að opna bæinn, því hann hefði leg-
ið úti; Var honum tekið hið besta,
| og alt gert honum til hjálpar. Fæt-
ur han,s báðir og vinstri hönd var
alt beinkalið. Voru limir hans
•i þíddir í snjóvatni f tíu dægur, en
i varð þó ekki bjargað, og hafa
læknar sagt síðan, að óhugsandi
I hefði verið að bjarga þeirn, sökum
þess, að þeir hafi frosið hina fyrri
nótt, þiðnað að nokkru um dag-
inn, sem hann var á ferli, og frosið
á ný seinni nóttina- Féll holdið
inn, og datt dautt af beinum. Mán-
uð iá hann á Sjóarlandi, og þjáð-
I ist mjög af þrautum í öxlinni, ofsa-
I iegum krampa og sinadráttum.
I Að mánuði liðnum var hann
! fluttur heim til sfn í ÞórunnarseJ
1 og var þá kominn Jæknir frá Akúr-
I eyri, Þórður Tómasson, Sæmunds-
! sonar. Næsta dag tók hann af
' vinstri hönd, rétt fyrir framan
I miðjan framhandlegg, og annan
fótinn um ökla, en sagði aðstoðar-
manni sínum fyrir um aðferðina.
Tók sá af hinn fótinn nokkru síð-
j ar, og fórst það vei- Á hægri hendi
kól hann einnig, en ekki til stór
j skemda. Ekki gat læknirinn kipt
I öxlinni í.lið sökum bólgu. Síðar
I fcom þáð fyrir eitt sinn, er hann
j var að hagræða isér í rúminu, að
leggurinn hljóp upp, en efcki þó í
! liðinn, heldur framan við, og sett-
i ist þar að. Má sjá á myndinni mis-
smíðin á öxlinni.
Rúmt ár lá hapn rúmfastur, en
! var um vorið íluttur að Máná, því
foraldrar hans fluttust þangað bú-
ferlum. Sumarið næsta, þegar
! Iiann var sem mest Jijáður, hlóðst
j enn á hann sú sára sorg, að missa
móð.ur sína. Án hennar mátti
hann þó sízt vera, því þrautir
hans gengu henni mjög að hjarta,
og hún annaðist hann með þeirri
umhyggjusemi og fórnfýsi, sem góð
móðir á mesta í eigu sinni.
Eftir að rúmt ár var liðið, fór
hann að skríða á hnjánum, og var
svo í þrjú misseri. Seinasta miss-
i erjð heyjaði hann tólf hesta heys á
blautri mýri. Þá lét hann smíða
! sér tréstokka sívala, sem hann fóðr-
aði innan með þófablöðum og
i sokkum, og -stafck síðan stúfunum
ofari í. Loggjarhöfuðin máttu ekki
i hafa þrengsli, né koma h>art niður
og varð þó ekki við það ráðið, svo
að úr þeim blæddi því nær á hverj-
: um degi um átján ára skeið. Aldrei
greri fyrir stúfana að neð-
an, því dauð beinflís var neðan í
hverjum stúf allan þann tfma-
Næstu ár hafði hann ofan af fyrir
sér með vinnu sinni, bæði é sjó og
landi. Á því tímabili kyntist hann
•KrLstbjörgu Jónsdóttur og Vigdís-
ar frá Rauðuskriðu f S.-Þingeyjar-
sýslu, en hún var hálfsystir þeirra
Árna Magnússonar, bónda á Rauðu-
skriðu, og Sigurðar Magnússone.r
bónda að Amarvatni. Árið 1875
gekk hahn að eiga hana. Dvaldist
eftir það tvö ár á Tjörnnesi og
fluttist síðan austur f Þistilfjörð
að Kúðá- Þá dvaldi hann í sex
ár hjá Ólafi Mikael Jónssyni, sem
reyndist honum svo ágætur dreng-
ur í alla staði, að hann telur sig
eiga honum mest að þakka allra
manna vandalíausra, á meðan hans
r.aut við. Komst hann þar t nokk-
ur efni, eftir þvf sem við mátti bú-
i»st, og leið þar vel.
Sumarið 1883 fluttist hann með
konu sinni til Vesturheims og sett-
ist að' í Argylebygð. Innan
skamans nam hann þar land, og bjó
þar í þrettán ár. Fjórum áruin
eftir að hann kom vestur, ágeróu.st
sárindin í fótastúfum hans með _
bólgu og blóðrás, svo að hann gat
ekki haft fótaferð- Komst hann
þá í kynni við lækni einn, dr. Gimn ;
sem reyndist honum afbragðs vel. j
Kom hann honum fyrir í sjúkra-!
húsi í Winnipeg, og var nú á ný
tekið neðan af báður leggjum.
.spengurnar var svo fóðrað með
I járnþynnu. Eigi færri en 10—20
isokkboli af mismunandi lengd
þurfti hann að hafa á hverjum fót-
legg, til að fylla upp í hólka þessa
og verjast sárum. Hækjulaus geng-
ur Hann jafnan, en hefir stafprik;
j þó getur hann borið sig um án
þess, en ekki staðið óstuddur-
Nokkra slðustu mánuðina var
Asmundur heitinn rúmfastur og
smádróg af honum. Naut hann
beztu aðhjúkrpnar og aðhlynning
ar í banalegunni, því hann var hji
góðu iólki. Jar >. rtörin fór fram
frá heimili þtiira Anderson
bræðra og kirkju Frelsissafnaðar,
sunnudaginn 3. feb- og var jarðsett-
Búskap Bimn byrjaði Ásmundur I ur 1 grafreit safnaðarins. Var jarð-
JCH IN VITAMINES
1 með einni. kú, en hafði um skeið
allmikið undir höndum, og þegar
flest var: 3 hross, 15—20 nautgripi,
60 sauðkindur, nokkur svín og run
50 aJifugla. Á þessum árum kom
vestur um haf Ólafur Mikael Jóns-
son, sá.’sem fyr er getið. Varð þá
með þeim fagnaðarfundur, Ás-
| mundi og honurn. Asmundur gat
| þá að nokkru launað honum vel-
gerðir hans við sig, og léð honum
j til afnota hálfa bújörð sína. Nú
i er ólafur þessi fyrirílöngu dáinn-
Ásmundur seldi nokkru seinna
J búland sitt og kvikfénað, því
j skuldir nokikmr þyngdu að, - átti
hann þó vænan afganig. IStundaðí
hann þá nauta og fjárgeymslu i 15
ár, og flutti á því tímabili til
Baldur, þar átti hann heima í 10 ár.
: I nóv. 1910 andaðist Kristbjörg kona
j hans 83 ára gömiul. Höfðu þau þá
J verið 35 ár í hjónabandi- Var þeim
I ekki barna auðið; var hún væn
kona og honum samhend í öilu
dugleg og ráðsett. Taldi hann það
oitt sitt mesta h'app að hafa átí
ha,na, og eins og Jónas, Þorbergs-
' son kemeit að orð: “dæmi hennar
því nær eirustakt, að taka hann aö
j sér svo á sig kominn sem hann
var.”
Eftir konu missirinn seldi hann
liúseign sína á Baldur, og hefir síð-
iarförin fjölmenn. Séra Friðrik
Hallgirínisson jarðsöng hinn látna.
Minning Ásmundar heitins lifl-
Jónas Þorbersson, ritstjóri Dags
á AkuTeyri, er beðinn vinsamlega
að taka þessa æfiminning upp í
bJað sitt.
Vinur.
-----------x-----*-----
ÍSLENZKUR SJON-
LEIKUR I
Mozart, Sask.
■ Enn er eg þeirrar skoðunar, sem
eg lét í ljósi hér í blaðinu í fyxra,
að það sæti stórtíðindum, þegar
iandarnir hér, í hinum; strjálbýlu
bændabygðum, koina upp íslenzk-
uin sjónLeik. Ekki er auðhlaupið
j fyrir þá að slíkum framkvæmdum.
i Erfitt er um samgöngur, því oft
hamla vegir og veður, og svo annir
— forði mér frá að sogja “þræla-
j líf ’! íslenzkan að deyja á vörum
! hinna ungu og sundrungarhUgar-
j farið ódrepandi í þeim eldri. Það
í er því aðeins fyrir lofsverðan á-
huga og fyrirhöfn, að hér getur
orðfð af samtökum eem þessum.
Þeir sem fyrir slífcu ganga-st ættu
þess vegna að mega vænta samúð-
j’ar allra þjóðræknissinnaðra bygð-
í arbúa- En á það sýnist mér þó
vanta.
Nú hafa Mozart-búar, aftur 1 ár,
MAKE PERFECT BREAD
an verið hjá ýmsum kunningjum
sínum, og skal eg nefna þá, er me -t
riafa að honum hlynt og skotið yfir j
hann skjólshúsi: Andrés Heigason, i .
. . „ ,, .. ! sýlna í.Ilenzkan sjónleik. Eótti eg
bróðursonpir hans, Baldur, (hann | ^ ^ ^ t M f
er nú í Kandahar, Sask.J, og Ár
gjle bændurnir, Stefán Pétursson. |
Bjöm Anderson, Jóhannes Sigurðs
son Jónas Helgason, Stefán Jóns-
son og Andrés Andrésson. Hjá
þeim síðasttalda var hann að mesfu
ieýti árin 1916 og 1917, og algerlega
j sýnt af sér þá röggsenii að æfa og
1 hann til Elfros þegar ekki gafst
tækifærj í Mozart. Vona eg, að
höfundur og leikendur virði mér
! til betri vegar, það sem l>eir kunna
að finna ofsagt eða vansagt í eftir-
farandi ummælum.
Leikur þessi heitir: “Oft fer sá
siðan 1918, og þar til Andrés f'.utti ! vilt> er ®eta skal”> og m1ln áðuT
tii Glenhoro-bæjar fyrir 2 árum síð-1 liektur 1 sumum bygðum Vestur-
an- Var Ásmundur þá eftir hjá
sonum hans, Sigurði og Eiríki. er
við búinu tóku, og vaT hjá þeim til
dauðadags.
Öllum var vel við Asmund- AJlir
reyndust honum vel, og alstaðar
vár hann boðinn og velkominn, en
sérstaklega var honum h.lýtt tíl
Adrésar og fólks hans, því þar var
hann lengst, þótt öllum bæri hann
söguna hið bezta. Þrátt fyrir há-
an aldur og örðuga lífsbaráttu
átti Ásmundur sam<t vel fyrir útför
sinni er hann féll frá. Ásmundur
var vinnugefin og vann meira og
minna fram undir síðustu stund-
Bættist þó á seinni. árum við kvið
íslendinga- Skáldin Magnús
Bjarnason og Dr. Jóhannes Pálsson,
nú báðir í Elfros, Sask., oru höf-
undar hans. Sagt er mér, að þeir
hafi upphaflega samiið leikinn eftir
beiðni, fyrir mörgum árum síðan,
og orðið að liafa h.raðan á við samn-
inguna- Munu þoir hafa hagað
iílutverkuin að nokkru eftir þeim
! persónum bygðar sinnar, sem þeir
þá vissu líklega til leiks. Ætluðu
I þeir þvf leiknum víst aldrei víðar
I að fara. En víðar fór hann — alla
' leið til Mozart, Sask.
Sjónleikur þessi er .eingöngu
í gamanlieikur; markmiðið er það
! eitt, að vekja hlátur áhorfenda-
slit beggja megin, við það, sem á ^fnl bans er bvl" veigalítið og
ur í Þórunnarsel í Kelduhverfi. | nótHna, var sem sjón hans glöggv-
Næsta vetur í marz kom sá atburð- aðist; sá hann þá Ijáför og áburð-!
ur fyrir, er hafði mjög djúptæk á- arhlöss umhverfis sig. Yar hann þá j
hrif á lífskjör hans jafnan síðan. | staddur á túni og blasti nú við hon-
Hann hafði hugsað sér, að sjá um bær skamt frá. Reyndist það
um foreldra sína til dauðadags, og sfðar, að vörðubrot það, er hann
láta eitt yfir sig og þau ganga- Var þóttist vera hjá um nóttina, var;
þá afráðið, að fá kot þar í Hverf- eitt hlassið-
inu til ábúðar, og var hann sendur Er það nú skemst frá að segja, i
af föður sínum f þeim erindum ! að hann kom þar á bæ, er á Sjó-
austur f Þistilfjörð til þcss manns, Jandi heitir, og var fólfc enn ekki j
sem við var að eiga um. Þykir hér risið úr rekkju. Dróst hann þá
hlýða, að skýra frá þeim atburði upp á glugga og “guðaði”, og er j
nákvæmlega. undir var tekið, bað hann fólkið '
eh áður. Þá lét hann einnig smíða
sér nýja sokka, en þeir voru þann-
ig gierðiir, |að utanuim klringlótta
tréfliigu var fest sterk jámgjörð,
en úr gjörðinni gengu spengur
fjórar upp legginn, sem komu Sam-
an f boga tvær og tvær innanfót-
ar og utanfótar- Þar voru á þolin-
móði um hnjáliði, en spengur
gengu úr þeim upp um lærin og
vom á þær festi.r leðurhólkar, sem
spentir voru um Jærin með ieður-
þvengjum. Enn lágu úr þessu
tengsli upp í mittisól. Innan á
undan var gengið. Vinna hefur
hann ekki þurft á síðustu árum,
nemta það, sem<honum gott þótti,
en lundin var til iðju og þarfar,
og á lieimilum er hann var, var
hann ávalt reiðubúinn að kippa
ýmsu sem þurfti í lag. \
Meðan hann var upp á 'sitt besta
vann bann, að mátti heita, fullum
fetum alla erfiðisvinnu- Segist
Jónasi Þorbergssyni svo frá í sögu
sinni: “Hann hefir unnið að slætti
með orfi og ljá, sjóróðrum, fjárhirð-
ingu, mokstri, slegið og rakað með
vélum, bygt heyhlöss og komhlösis,
jafnvel slegið með kornbindinga-
vél, sem stjómað er með 3—4 vog-
stöngum, auik þess að hafa stjórn
á hestum.”
'Systkini Ásmundar heitins, sem
mér er kunnugt um, voru þessi:
Helga, Ingiríður, Helgi og Kristján.
Kristján er enn á lífi, nú 92 ára
gamáll, og á heima að Víðigerði 1
Eyjafirði. Systkinabörn hans eru
mörg hér í landi. Börn Helgu, eru
Mrs- G. Storm, Glenboro, Man., og
Mr. S. S. Anderson, stórbóndi að
Kandahar, Sask- Börn Ingiríðar:
Guðni og Ásmundur í Winnipeg,
og Guðmundur í Árbörg, og Mns.
Th. Sveinsson f Argylebygð. Faðir
þeirra hét Jóhannes. Böm Krist-
jáns: Ásmundur' og Mrs- Jóhanns-
son, Marfcerville, Alberta. Börn
Helga: Andrés, prentari og bók-
bindari, Kandahar, Sask., og Mrs.
B. Jósefsson, sama stað-
]>ráðurinn dálítið slitróttur. Eigi
að síður má þar heyra ekki allfáar
fallegar og viturlegar setningar, og
aðalhlutverkin em víðasthvar á
völdu íslenzku mláli.
IHlutverkin eru þessi:
Abraham gestgjafi (Mr- H. B.
Grimson).
Kona bans (Mrs. Th. Gunnarsson)
Martha, þjónustumær (Miss J-
Skaffel)
Hertogafrú (Miss S. Vatnsdal)
Dóttir hennar (Miss E. Nupdal)
Potifar, öðru nafni Gerard Krapp
(Mr. O- Olason)
Lúkas, fréttaritari (Mr. J. F- Finns-
son)
Þýzkur greifi (Mr. G- D. Grimson)
Varðmað'ur á hertogasetrinu (Mr.
M. Skafifel)
Adolphe, hertogason (Mr- J. GTÍm-
son)
Ophelia, stjúpdóttir (Miss A. Grim-
son)
Leynilögregluþjónn (G. F. Guð-
mundsson)-
Abraham gestgjafi er fyrir miarg-
ar sakir erfitt hlutverk. Mr. H. B-
Grimson, póstmeistari í Mozart
Jeysir það mjög sæmilega af hendi-
Gestgjafinn gorir sér upp fíflsku,
og talar eingöngu f ljóðum, sem
öll óru í “Æra-Tobba” stíl. Virðist
hann með köfJum óþarflega lang-
orður. Og Jiar sem cg veit hve
mikla skemtun íslendirigar heima
hafa af bögum Æru-Tobba og öðra
rím-gamni, tol eg líklegt að þeir
kynni betur að njóta IjómæJa Abra
hams, en margir landarnir hér.
ekki sízt þeir, sem farnir eru að
sljófgast í málinu,
Konu gestgjafans leikur Mrs- Th.
Gunnarsonar mjög vél. Að minni
hyggju mundi þessi leikur henn-
ar sóma sér á hvaða leiksviði sem
væri. Tekst henni einkum vel
upp í löngu eintali í seinni hluta
leiksins.
lEnnfremur má telja leik þeiTra
Miss J. Skaffel og Mr- G. D. Grim-
son einkar góðan.
Ophelin, — stjúpdótturina, sem
stjúpan, í fjarveru föðursins ætlar
að neyða til að giftast liinum
gamla, auðuga greifa — leikur
Anna Grimson ungmey ^in, sem að
Vísu er bráðþroska en þó aðeins
13 ára að aldri. — Gallaður er leik-
ur hennar víða, en þó af ýmsum
ástæðum eftirtektaverður og fram
yfir allar vonir góður. Leikur hún
hlutverk gjafvaxta meyjar, sem
lelskar og þráir, óttast og kvíðir,
grætur og gleðst- íslenzkan á hlut-
verki hennar er kjarnorð, og ber
hún hana greinilega og rétt fram.
Þótti mér leikur hennar og fram-
burður benda ljóslega á tvent, að
—T ekki sé eins sjálfsagt og sumir
halda, að vestur-íslenzk böm glati
felenzku máli og tungutaki, þótt
þau gangi árumj saman á enskan
skóla, og að — ekki sé heldur góð-
kunnátta í íslenzku til nokkurs
hnekkis við hið enska mál. Því
ungmey þessi hefir þegar á þess-
um aldri lokið barnaskólanámi og
gengur nú á miðskóla. Enda miun
það' sanni nœst, að fæsta íslend-
inga brestur vit eða næmi til þeiss
að hafa sæmilegt vald á tveim mál-
utíi, kæri þeir sig um það.
Yfirleitt má segja, að leikendum
þótti tafcast vel- Um leikinn og
meðferð hans í heild sinni dæma
menn þó misjafnt. Mér fyrir mitt
leyti fannst eg verja þessari kvöld-
stund vel, sem til þess fór að sjá
hann. Margra hiuta vegna var mér
ánægja að því. Og þegar alls er
gáð, mun skiljast, að þótt hér sé
auðvitað okki að ræða um fyrsta
fiokks Jeik, hvorki að efni né með-
ferð, þá gerðu samt Mozart-búar
▼el og eiga þakkir og samúð skilið.
Tvær húsmæður í Mozartbygð tóku
sig til og máluðu tjöld fyrir leik-
inn og þóttu þau smekkleg-
Wynyard 20. febr. 1924
Friðrik Friðriksson.
--------------0--------------
“The Viking Heart,,
(Víkings hjartað).
í tímaritunum| “Literary Digest”
og “International Book Review”,
janúar hefti þessa árs, er birt um-
sögn um iskáldsögu húsfrú Laura
Goodman Salverson, sem mér féll
svo vel í geð, að eg’gat ekki stilt
mig um annað, en að þýða hana.
Umsögnin er eftir Austin Both-
welL Þar sé eg, að búið er að
gefa hana út í New York, og ber
það gott vitni um, að eitthvað er
í bókina spunnið, sem er eftirtöku-
vert, þar sem hún skuli á fyrsta
tilveruári sínu, vera gefin út í
tveimur ríkjum,
í “American Nights Entertain-
ments” (Ameríku næturskemtanir)
spyr herra Grant Overton, hvaða
leyndardómur það sé, seim gerir út-
komuna á ritverkum Scandinava
svo óbrigðuJega sbáldleg”- Er það
einhver hvítur galdur hinna hvítu
snjóJanda? Og hann getur þess til,
að skeð geti, að amerfekir höfundar
geti öðlast þetta með því að verða
útlagar í Canada, (og nú komum