Heimskringla - 04.06.1924, Qupperneq 2

í. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WIÍTNIPEiG, 4. JÚNÍ, 1924.
Séra
Sigurð
ur Stefánsson,*j
frá Vigur.
harðleg-a l>að sem ihonum þótti mið
ux vera í framlkomu manna á þteim
málum, einkum þó ef sýnd var hlut-
draegTii eða ásælni.
Hann var forgöngu- og stuðnings-
ntaðuT flestra þjóðþrifamála f hér-
aði sínu og um áratugi hefir hann
verið áhrifamesti skörungur héraðs
ins.
Viðfráfall hans hefir sveit hans
og hérað mist foringjann og land-
ið einn af sínum bestu sonum.
Áður en þingstörf hyrjuðu í gær
minfcust forsetar <jeildanna fráfalls
sr. Sigurðar. Forseti deildanna frá
falls sr. Sigurðar Porseti neðri
deildar fór um hann m. a. svofekl
um orðum:
1 gærkveldi lézt hér í hænum sá
maðtnr, er einna lengst hafði átt
sæti á Alþingi íslendinga á siðari
tíraum: Sigurður prestur Stefáns-
son í Vigur.
Sat hann alls á 26 þingum — frá
1886—1923.
Sigurðu)r Stefánsison þófcti ijafn-
an skipa sæti meðal hinna afckvæða
mestu þingmanna. Mælskumaður
mikill Og fylgínn sér. íhaldssamur
um fjármál, cn lenigstum fram.ar-
lega í réttin<laharáttu' þjóðarinnar
gegn erlendu valdi.
Bið eg háttv. deild að sfcanda upp
minningu hans til virðingar.
Með séra Sigurði er í valinn fall-
inn einn af bestu og merkustu son-
um fósfcurjarðarinnar.
(Hann var fæddur að Bíp í Skaga-
firði 30. dag ágústmárfaðar 1854.
Foreldrar hans voru rnerkishjónin
Stefán Stefánsson og kona hans
Guðrún Sigurðardóttir, sem uim
langan tíma bjuggu fyrlrmýndar-
ibúi að Heiði í Göntguskörðum ólst
séra Siguirður upp hjá íoneldrum
sínum á Heiði við algenga sveita-
vinnu þar til hann fór í skóla 1873.
Á nájnsárum sínum stundaði hann
einnig sveitavinnui á sumrum nema
tvö sumur, sem hann var við verzl-
unarstörf.
Árið 1879 tók hann stúdentspróf
og 1881 guðfræðispróf með 1. eink-
una Það sama ár vígðist hann til
Qgurþinga og hefir yerið þar prest-
ur síðan.
Pyrstu prestskáparárin stundaði
hann barnakenslu jafnframt og
lengst af hafði hann börn og ung-
linga á heimlli sánu til kenslu.
Árið 1884 giftist hann eftirlifandi
ekkju sinni Þórufnni Bjarnadóttur,
bónda á Kjaran.sstöðum á Akranesi,
Brynjólfssonar. Byrjuðul þau bú-
skap í Vii^ur í öguThreppi sama ár
og bjuggu þar síðan, þar til fyrir
fyrir fjórum árum, að Bjarni sonur
þeirra tók við jörðinni. Heimili
Iþeirra hjóna var fyrirmynd að
reglusemi, ráðdeild, dugnaði, gest-
Tisni og öðram góðum þjóðvenj-
um. —. Enda blómgaðist hagur
þeirra að efnum og áliti svo að
heimili þeirra vjar um liangt skeið
máttarstoð sveitarfélagsins og alla
tfð eitt af mestu' fyrirmyndarheim-
ilum héraðsins í þess orðs beztu
nterkinu. brír synir þeirra hjóna
eru á lífi, 1. Sigurður stjórnarráðs-
fulltrúi, 2. Bjarni bóndi í Vigulr og
3. Stefán verzlunarmaður á Isa-
firði Auk þess ólu þau hjón upp
mörg börn, ýmist að öllu eða
nokkru leyti.
Séra Sigurður hafði ávalt frá ^ f stjórn sveitarinnar fórst hon-
því hann byrjaði búskap, á hendi j um eins; þrátt fyrir aflaleysisár og
ábyrgðarstöðu fyrir sveit sfna og, fieiri erfiðleika mun sveitasjóðtyr-
sýslufélög. var hrepitsnefndarodd- j inn skuldiaus. Hann sagði: “Ef ekki
viti frá 1884 og sýslunefndarmaðuir j er ]agt á fyrir útgjöldunum, þá segi
frá 1883 hvorttveggja til dauðadags j eg af rnér oddvitastarfinu”.
—Amtráðsmaður var hann frá 1887, j _________
þar til amtsráðini voru lögð niður. j við uppfræðslu ungroenna lagði
Hann var stofnandi Kaupfélags ís-1 hann rfka áherslu á borgaralegar
firðimga, ásamt 5 öðrum bændunr j.dygðir og skyldumar við þjóðfé-
f Djúpihu og forstöðumaður þess I lagið.
fyrstu 3 árin. ! Hann sagði eitt sinn í þes.su sam-
Séra Sigurður var ágætur kenni-j bandi: “Sá, sem ekki leggur fram
faðir og í bamafræðslunni lét | krafta sína t® a.ð verða nýtur þjóð-
hann sér ekki einasta ant um að félagsborgari, og sá, sem eyðir fé
innræta ungmennuinum guðsorð og sínu í óhófi, þeir svíkja samlærgara
góðasiði iheldur jafnframt borgara sína.
legar dygðir. , Leti, óhóf og sviksemi í viðskift-
Hann var kosinn dúmj<irkju|prest- um, era mesta böl þjóðfélaganna.
ur í Reykjavík 1887 með miklum at- En iðjusemi, sparsemi og reglusemi
kvæðum, en afsalaði sér því em- eru perlur, sem alla prýðir, og þess-
bætti strax eftir kosningu. Var það ar perlur geta allir eignast.”
fyrir áskoruin sóknarbarna hans, j iSr. Sigurður hafði þjáðst af lang-
eins og hann ifka lét að óskum varandi blöðrasjúkdóm, sem hafði
þeirra um að þjóna emibæti sínu á- bakað honum mikilla óþæginda, og
fram er hann sagði því lausu nú hafðí þessi kvilli oft lagt hann á
fvrir tveim árum, sakir heilsubilun- j sjúkrabeð. Eftir eitt illkynjað slíkjt
ar.
Séra Sigurður Sfcefánsson í Vigur
var hei'Ibrigður í haldsimaðu/r, þétt-
ur á velli Og þéttur f lund, fast-
heldinn á þjóðlega siði og venjur.
Sem kaupfélagsstjóri hélt hann fast
við það, að engar skuldir væru við
iélagið; deildarstjórar báru per-
sónulega ábyrgð gagnvart stjórn fé-
lagsins. Á hans forstöðuárum komu
tugir þúsunda af ensku gulli inn
í ihéraðið. Eitt sinn, er hann út>
hlutaði f hneppi sfnum 9 þús. kr. f
guili, sagði hann: “Hérna er afl
þeirra hluta, sem gera skal; eg
vænti að sjá framfarir fyrir skilding
ana”.
Laun hans vora 200 kr. á ári. Eh
verziunarveltan síðasta árið yfir
j 100 þús. kr. 1
Alþingismaður var hann frá 18WC,
því nær óslitið. 1. þingmaður ís-
“kast” kom hann hingað til lækn-
inga, og virtist heldur á bafcavegi,
er hingað kom. En á páskadaginn
firðinga 1886-’91. 1. þingmiaðulr ís- bar á hjartaíbi'lun, sem eigi hafði
firðinga 1893 og 1. þingmaður 1891 j?ert vart við sig áður, en ágerðist
—’'99, 2. jTingmt 1902, þingmaður ísa- j næsta dag, sVo hann hafði litla
fjarðarkauipstaðar 1905—’15. þing- rænu, er á daginn leið.
maður Norður-fsfirðinga ,1917—’23 j Hann andaðist kl. 8'/z á annan í
að hann lét af þingmensku. t páskum að kvöldi.
stjómmálunium stóð hann mjög j
framarlega í flokki sínum. Var umj
langt skeið einn af forvígismönn-1
iim í sjáltstæðisbaráttunni. Gætti!
hann þó jafnan hófs, enda vildi j
hann að fjárhagslegt sjálfstæði geeti
orðið samferð því stjómarfarSlega.
Auk sjálfstæðismálsins munu fjár-!
(Morgunbl.).
-0-
Róm.
Ferðasögubrot eftir Fr. Fr.
Eg var á ferðalagi mínu um ítalíii
á leiðinni til Rómaborgar. Eg kom
málin hafa verið hans mestu áhugaj frá Napoli (Neapel), þar sem ég
mál. Honum var jafnan ljóst að
' gætni í fjármálum var líffsskil-
yrði fyrir þessa þjóð, ekki sízt eft-
ir að fullveldið var fengið.
Sér Sigurður var sannur maður
vildj vera en ekki sýnast. Vö*ld og
vegtyllur var ekki það sem hann
þráði eins og sézt meðal annars á
því að hann hafnaði dómkírkju-
prestsembmttinu svo og ráðiherra-
embætti þegar hann átti þess kost.
Kappsamur var hann og fýlginn sér
í miesfca máta að öllum hinum marg
víslegu opinberu málum og átaldi
hafði dvalið nokkra daga aðallega
til þess að sjá Pompei. Hefði ég að
vísu haft gamian af að vera jrar
lengur, en ég tímdi ekki að taka
fleiri daga frá hinni fyrirhuguðn
dvöl f Róm.
í jámbrautarlestinni var ég þeg-
ar eins og í hálfgerðum draumnog
drakk í mig- fjallasýn og fomar rúst
ir og örnefni úr sögu Rómverjá. En
eftir því sem vér komum nær Róm,
fann eg sársætan hroll fara um mig
og gagntaka mig smátt og smátt.
«Eftirvænting, kvíði, lotning og óró
kom mér í nokkurskonar helgi-
leiðslu, sem eg get ekki lýst. Mynd-
ir frá 753 órum f. Kr. og niður til
vorra daga svifu mér fyrir hugar-
sjónum eins og á kvikmynda/sýn-
ing. — , útsýnið var sfcórkostlegt.
Hin öldnu fjöll láu í stórum bog-
um f kring og niðri á lágum hæð-
um og sléttu blasti Rómaborg við
f fjarska og gnæfði PétuTskirkjan.
upp úr húsahafinu. Nú fór lostin
á fleygiferð fram hjá vatnsieiðsllu-
borgunum fornu og brátt rann hún
inn í borgina og nam staðar á járn-
brautarstöðinni.
1 argi og þvargi, ópum og háreysti
á stöðinni hvarf um stund öll helgi-
kend. Burðarmenn þyrptust að og
rifust um að fá að bera pjönkur
mfnar og létu svo óðslega að ég vís-
aði þeim öllum frá mér og þáði ekki
hjálp þeirra Af handahófi hafði
ég valið Hotel Haáler og sent þang-
að símskeyti frá Napoli. Ekkf vissi
eg samt, hvort það var gott eða
hvar það lá. Loks kom eg auga á
þjón hótelsins og gaf mlg fram við
hiann. Hann hafði vagn handa mér
og varð ég feginn er ég komet út af
járnbrautarstöðinni og ók af stað
Brátt náði hrifningin tökum á mér
aftur. — ókum við fram hjá fögr-
um goslbruifni og svo upp hæð
nokkra síðan niður í djúpan dal
Og upp bratta IbTekku eftir via
Sistina. Yarð ég ipjög glaður f
anda, <>r ég kom auga á stóra töflu
greypta inn í Wiðina á húsi er við
fórum fram hjá. Gat ég séð á henni
nafn Alberts Thorvaldsens. Ég
tók í skyndi ofan, til þess að heílsa
minningu þeasa fræga larfda. Að
vörmu spori vorum við kornnir að
hóteiinu, og sá ég strax að eg hafði
verið hepþinn í valinu. Hótélið stóð
á einum hinum fegursta stað í
bænum Yið hlið þess stóð ein af
stóru kirkjunum í Róm: chiesa di
ss, Trintita del Monti. Og fyrir
framan lá upphlaðið svæði með af-
arháum obelisk á þvf miðju. — Það
lá bátt upp í hlíðinni á Momte
Pincio Og ganga þaðan afarbreiðar
tröppur 135 niður á sléttuna. Er
þar fyrir neðan götur í þrjár áttir.
At háa torginu, sem hótelið mjtt
stóð við, var hin dýrðlegasta útsýn
yfir alla nýrri borgina. Mændu hátt
við himin stórhýsi og kirkjuturnar
%
og ibar Péturskirkjuna hæst.
Neasta morgun fór ég snemma út
að skoða borgina. Fór ég leiðsögu-
laiist eitthvað út í bláinn Reikaði
ég víða um og gaf mig á vald hinni
þægilegu einivera í mannstraumn-
um. Hvergi er maður eins einn,
eins á fjölförnum stöðum f ókunnri
borg. Brátt rakst ég á Tiberfljótið
og nam staðar á brú einni og horfði
niður á hinn gula straum. Þá skildi
eg fyrst, hversvegna Horatíus kal!-
ar hann flavum Tiberim. Ég hefi
aldTei séð eins mógult vatnx Hér
íanst mér eins og ég hefði rekist á
gamtlanyog góðan vin. Ég drakk í
mig strauminn mieð augunum, og
með bylgjum hans bárust ótal
myndir frá löngu liðnum öldum:
harm varð mér sem ímynd sögunnar
með liylgjum og sveipum kynslóða
lífsins. Eg stóð þar grafkyr f góð-
an hálfan tíma í miikilli andlegri
nautrii Loks reif ég mig með valdi
iausan og fór yfir hrúna og gekk á-
frain. meðfrarrt upphlöðnuin liökk-
unum fram hjá mörgum brúm.
Hafði ég Tiber á vinstri hlið en á
hægri hlið voru mörg stórhýsi, varð
mér einkum starsýnt á Paiazzo di
Giustizia afarstórt hús með mörg-
nm myndastyttum að framan, og
Cast(“llo di s. Angelo. Á miðju svæð-
inu stendur afarmikill Oboliski og
sinn til 'hvorar hliðar tveir stórir
gosbrannar, er gjósa afarrniklu
vatni En beint fyrir frainan mig
reis upp framlhliðin á sjálfri Pét-
urskirkjunni. í fyrstu fan-t mér
ekki til um stærð hennar, en seinna
komst ég að raun uin, hve mikið
það hús er. Eg skal ekki reyna sð
lýsa henni. Eg iæt mér nægja að
segja, að ég sá fljótt að ekki vcitti
af nokkrum máuðum til þess að
skoða hana daglega, ef takast ætt!
ð sjá hvað eina til hilýtar Iíg vil
holdur ekki reyna að lýsa tilfinn-
ingum mínutn, er eg dvaldi f þe«su
mikilfengasta musteri Guðs k-istni.
í 11 daga var ég í Róm og var mér
hver dagirrinn öðrum 1 jiifarí. Eg var
eins og í dratimi eða leiðslu Eg liag
aði mér ekki að neinum “fcurista”-
sið; valdi mér fáa ákveðna staði til
þe.ss að skoða, en lét hitfc éiga sig.
Eg var hér um bii alt af einn og fór
mér 'hægt ag öllu, en naut þcss het-
ur lífsins. Eg- átti hina ágætustu
daga á hótelinu; fólkið var gott og
alúðlegt, og vildi alt gera manr.i til
hæfis. Hver dagurinn var öðrum
unaðslegri. Sólskin næstum því á
hverjum degi, að ein.s einn dag sfð-
degis var stórfedd rigning. Einu
vonibrigðin voru þau að hitinn var
minni en ég átti von á; hafði ég
vonað að fá reglulegt hitabað, en
það korri aldrei.
Á daginn reiknaði ég hugfang-
inn um gamlar rústir hafðist löng-
um við í hinum fornu rústum, en
mest á Poram Rómanum. Eg kom
þangað 5 sinnum og eitt sinn sat
ég þar 5 tíma í einu. Eg sat á hin-
um gamla stað, þar sem Cioero og
aðrir mælskumenn Rómverja höfðu
staðið og haldið ræður sínar fyrir
lýðnum. Eg las þar ræðu Circerós
pro Sexto Roscio og hefi ég aldrei.
notið hennar eins vel og þar.
Eg kom niokkrum sinnum í Oolos-
seum og átti þar naultnaríkar
stundir. Eg sat eitt sinn lengi upp
á þriðja palli gegnt keidarastúk-
unmi og horfði niður yfir hið mikla
leiksvæði, og sá í anda skiliningar-
monnina fornu; sá kristnu píslar-
vottana, er þeiirn var kastað fyrir ó-
argadýrin.
iStunduin gekk ég iangan veg út á
via Appia, sem lagður var árið 312
f. Kr. og iná víða sjá enn hina fomu
sfceinlagningu Þar liggur svo ileiðin
út að Katakoihbun.um, og fór ég
þanigað einn dag ásamt 2 Svíum,
vinum mínum, er dvöldu á sama
hótelinu og ég. bar niðri, djúpt
rveðanjarðar, vora samkomustaðir
grafhýsi hinna fyrstu kristnu. Ekki
varð ég eins hrifinn þar niðri eins
Og ég hafði búist við; líklega af
þvf ég var ekki einn.
iStundum r,eikaði ég fram og aftur
á götunum og gætti að siðum og
háttum og atferli man,na. Eg gekk
um mjóstu götumar þar sem fbúð-
ir manna eru eins og ihellar inn f
gamla rómverska múra, og var held-
ur óvistlegt að lífca þar inn, enda
hefst fólkið lítið l>ar við neina á
nóttum, en á daginn situr það úti
á gangsléttunum eða götunni og
hagar sér þar eins og það væri
heima hjá sér. Ber margt skringi-
legt fyrir augu. þar sá ég margt
fólk afar ræflalegt til fara, en það
bar sig svo vel að mér fanst jafn-
völ fegurðarbragð vera á sjálf-
um gönnunum, aJt öðru vísi en hjá
samskonar fólki t. d. í hafnarlbæjum
á Englandi, eitthvað snyrtileigt inn-
an um allan ræflaskapinn. Yfir-
leitt gast mér vel að alþýðufólki
þar.
Eg verð nú að fara fljótt yfir sögu
rúms og tírna vegna. Þess vegna vil
ég nú snúa mér að því sein mér
þótti mest lun vert og igerði mér
þassa daga í Róm ógleymaniega.
En það voru kynni þau er ég hafði
af kirkjulífi og klerkadómi í Rxóm.
Alt það átti ég að þakka manni við
Páfahirðina. Það var kammerherra
Christofer de Paus Hann er norsk-
ur að ætt og aðli og mikill Skandi-
navavinur. Hanni er ,einnig mikili
fslandsvinur og fylgir með afchygli
því, er hér gerist. Hann er mað-
ur jnjög glæsilegur og inentaður
vel. Eg hafði meðferðis bréf, sem
Præfect Meulenberg var svo góður
að gofa mér og þar að auki hafði
og kveðju til kammerherrans frá
Sveini sendiherra Björnssyni
Daginn eftir að eg kom til Rióm,
heimsótti eg kammierherrajm og
tók iianiri mér opnum örtnupri. I sam-
talinu spurði hann mig að, hvort
mig iangaði ekki til að sjá Páfann,
og sagði ég sem var, að mér mundi
þykja daufleg Rómaferð án þess og
spurði, hvort þess múndi nokkur
kostur Kamferherrann taldi engin
tormerki á því, eð ég fengi “audi-
erice generale” (áheyrn ásamt öðr-
um), en fremur ólíklegt að ég fengi
einka áheyrn.
Eg sagði að silíkt dytti mér ekki
f hug, þar seffl ég auðvitað hefði
ekkert það fram að bera, sem rétt-
lætt gæti slíka heiðni, en hifct
þætti mér hæði morkilegt og fróð-
legt að sjá ihvernig slíif aimionn miót-
fcaka færi fram, og sjá yfirhirði
hinnar kaþólsku kristni Feldum
við svo það tál niður. Daginn eft-
ir fékk ég tilkynningu frá yfir-
kammerherra hirðarinnar um það
að mér yrði veitt móttaka næsta
mánudag, sem var annan í hvíta-
sunnu. Og fyilgdi með aðgönigu-
teikn og skírteini. Eftir að ég hafði
hjá kammerherra de Paus fengið
leiðtoeiningar um það, sem ég helst
þurfti að vifca um framgöngu og
aðra hluti fór eg svo á tilsettum
dlegi til Vátilkanhiallarininar jMér
var leiðbeint inn í afarstóran ibið-
sal Og þar sendi ég inni skírteini
mitt ásamt nafnspjaldi kamirruer-
herrans, og gerði eg það að undir-
iagi hans. Að vörmu spori kom sá
hirðmaður, er tekið hafði á mióti
skírteini'nu, aftur til m(ín og kvaddi
mig að fylgja sér. Eór hanni með
mig í gegnum eina 4 sali afárstóra
og glæsilega, inn í einn fremur lft-
inm sal og setti mig þar í röð
þeirra, er fyrir voru, en það það
voru 5 fullorðnir og 1.7 eða 18 stmá-
rneyjar 8—12 ára að áldri og voru
þær allar í fannhvítum toúningi. Eg j
þótist vita að það m,undi vera sikóli j
einihver og voru 4 nunnur (ég held j
Jósefs systur) með þeimi Kammier- j
herra de Paivs kom síðan inn og j
gekk til jnin og fagnaði mér hið
ljúfmannliegasta, tók hanm mig út
úr röðinni og vísaði mér til, hvar
ég skyldi vera og var ég þar út af
fyrir mig. Á gangi um salinn vora!
skrautbún.ir kammerherrar og líí-
varðarforingjar, en við hverjar dyr j
stóðu varðmenn úr Schweissneska
lífverðinum í miðalda einkennistoún
inigum stóðu þeir l>ar ineð bragðum
sverðum. Meðan á þossu stóð voru
salirnir þeir, er ég hafði gengið í j
gegnum, að fyllast af fólki, og var!
raðað upp f hálfhringi en alt fór
þetta svo hljóðlega fram og með
svo mikilli reglu að jafnvel ekki
ys heyrðist.
Nú er alt var í íöð og reglu, var J
dauðalkyrð ýfir öllu og loftið eins !
og þrungið af eftirvæmtingu. Svo
kom Páfinn inm allir beygðu kné
og óheyrnm byrjaði. Páfinn gekk
meðfram röðinni frá hægri til
vinstri, staidraði lítið eitt hjá hverj
um manni, rétti honum hönd sína,;
skreytta hinu|m stóra embættishring
sem allir kystu á, og sagði fáein
þlessuuiajrarð við hvem. Meðan
hafði eg tímia til að virða hann
fyrir mér. Að því er mér virtist,
er Páfinn gildur meðal maður á
vöxt, nokkuð þrekinn og föngulog-
ur. Hann var í hvftri kápu með
gullfesti um háJsinn og við haná
^ |
hékk krossmark. í framgöngu
virtist mér hann vera maður mjög
blátt áfram og óbrotinn, en mjög
virðulegur Haiin er nSkkuð feit-
laginn án þess þó til lýta sé. Enn-
ið er hvelft og hátt og bogadregn
ar augatorúnir, svipurinn bjartur og
hreinn. Eg tók eftir brosi ihans, er
hann blessaði litlu stúlkurn.ar, og
fanst mér brosið hilýtt og nær því
bamslegt. En á engu fin<st mér eg
þekkja menn toetur en á brosi
þeirra. Hvarf frá mér öll feimni
og var ég þá vel undirbúinn fil
| þass að það kæmi ekki flatt upp á
mig, er hanm kom til mín og hóf
samtal, er eg ekki átti von á. Þeg-
ar Páfinn kom tii mín var ég kynt-
ur bonum sem pastor Islandicus
(hinn íslenzki prcstur.) Hann
spurði mig þá, á hvaða máli ég vildi
að hann talaði við mig. Eg kaus
þá latínu. Han spurði því næst,
hvort sú tunga, er nú væri töluð á
íslandi iíktist hinni fornul tungu,
sem hjnar frægu bókmetir Porn-
fslendinga væru skrifaðar á, Eg
útskýrði það með því að 'Segja, að
drengir vorir læsu fornsögumar
næstum því sem nútíðar bókment-
ir. Og iét hanm aðdáun sín/a í
ljósi yfir því. Þá spurði ihann um
hag þjóðarinnar á styrjaldarárun-
utn og eftir þau Svo talaði hann
um fornöld vora og kristnitökuþa
hér f landi, sem væri svo einstök í
f sögunni. Ilann m'lnnist á friðar-
tímanni log bókmentirnar og end
j aði með því að segja: “Þá voru
líka uppi svo margir miklir menn
á fslandi”. Samisinti ég ]>ví auðvit-
að Og nefndi dæmi nafn hins heil-
i aga Jóns ögmundssonar; virtist
j mér að Páfinn mundi kannast við
'hann, því liann brosti glaðlega og
beygði höfuðið sem tiil samþykkis.
Rétti hann mér svo höndina og gaf
ipér blftssun sína m<eð evo hljóð-
andi orðum. “Deus Maximus Oipti-
imus benedicat te 'et faimiliaim
tuam, opus tuum, patriam et i>opuI-
GILLETT’S LYE er not-
að til þess, að þvo með
og sótfchreinsa saurrenn-
ur og fl., til þess að húa
til yðar eigin þvotta-
sápu, svo margs að tug-
um ski'ftir. Notvísi á
hverri könnu.
um!” Þótti mér vænt um, ekki að
eins orðin, heldur hlýjuna sem þau
voru 'sögð með. >Svo gekk Páfina
inn í næsta sal. Nokkru síðar var
gefið merki um útgöngu og geng-
iim vér|ömu leið og inn var kom-
ið, í gegnum sömu salina, og sá ég
hvernig fólkið stóð þar enn í röð-
um sínum; ég 'býst við að þáð hafi
verið um 300 manns í alt. Kammer-
herra de Paus skrifaði mér síðar,
að ég hefði verið sá einasti er Páí-
inni hefði talað þannig við. Það
fann ég á ödlu, að þetta var heiður
sem Páfinn sýndi íslandi, en ekki
mér persónulega, ég var þar að eins
pastor Islandicus.
Mér var sagt, er ég kom norður
ti! Danraerkur, að su!mir hefðu
hneykslast á því, að ég gekk á fund
Páfa, og verið getur að einhverjum
hér heiiua hafi þótt það óviðeig-
andi, en ég sé alls ekki eftir því, og
rayndi, ef ég kæmi aftur til Rómia-
borgar, gera það sama, ef ég ætti
þess kost.
Annað sem gerir dvöl mína f
Rómaborg mér ógleymanilega, viar
viðkynnlng mín við Kardinála van
Rossum, einn af hinujn ljúfuistu
mönnum se-m eg hitti á ferð minn.i.
En svo sfcóð á því samtali, að
Kammerherra de Paus sagði mér að
Kardinálinn, er hann heyrði að ís-
líndingur væri í borgii>ni, hefði lát-
ið í ljósi ósk um að ná t«li s>f þess-
um, íslending, og spu'rði Kammier-
herrann mig hvort eg hefði nokk-
á móti því að heimsækja hann. Eg
fór svo niður til Propagandahall-
arinnar, l>ar sem kardínálinn á
heima, og meðan ég beið í hiðsaln-
um, talaði við mjg ungur prestur
og sagði mér frá því, að í ráði væri
að kardínálinn færi til íslands inn-
an skamms, og spurði mig margs
um veðurlag, og ferðalög til lands-
ins og um það. Svo er viðtalsröðin
kom að mér, var ég leiddur inn fyr-
ir kardínáílanr.. Tók hann mér hið
ijúfmannlegasta og bauð mér sæti
og settist sjálfur andspænis. Við
töluðum saman alilanga liríð og var
alt uin ísiand f fortlð og nútíð.
Meðal annars sagði kardínálina, að
komið hefði til tals að kanooizera
einn af hinum helgu toiskupum ís-
lands til forna, <>g spurði mig hvern
ég teldi mestan og bestan meðal
þeirra. Eg svaraði því eftir minni
hyggju, að enginn þætti mér betri
né glæsilegri en Jón Ögmunidssori
Hólahfcskup, og «agði ég kardínáia^ý
um nokkra drætti úr lífi hans. Eg
þykist vita að það sé álitamál, hvor
fremri sé Þorlákur helgi eða Jón;
enda gaf ég ekkert svar því viðvíkj-
andi íhver af vorum helgú biskup-
um væri verðastur tii kanonizer-
ingar, var ekki heldur spurður að
því, en hitt þótti mér sjálfsagt að
svara í einiægni því spursmáli,
hvern ég áliti hestan niiann. Það
tók ekki til mfn að hvefcja eða letja,
enda hygg ég að múndi engin álirif
hafa haft.
Enn er hið þriðja, sem mér þótti
roest í varið af öllu þvf, er eg sá og
heyrði í Rómaborg. Það var það<
að riiér gafst tækifæri til að verða
við, er 4 nýir kardínálar voru inh
sefctir I Jdgmarstöðu ,sfna, Sendi
kardfnáli van Rossum mér aðgöngU
miða til háttíðarinnar, sem fram
ættl að fara í hásætLssal páfans,
saia di Beatificatione. >Sú athöfn
fór fram 25. maí ki. 9 árdegis. Var
salurinn fulluT af fólki Og hafði ég
sæti á háum, palli, þar sem var hið