Heimskringla - 07.01.1925, Page 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. JANtJAR, 1925
H^ímskrítt^la
( S t o f n ii 75 188«)
Keraur flt A hverjam ranfTÍkudegl.
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SAHGENT AVE., WINNIPEO,
Tulttimi: N -«537
Vert5 blat5sins er $3.00 Argangurinn borg-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS írá Höfnum
Ritstjóri.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtnnAttkrlft tll blntittlnn:
THE VIKING l'KESS, Ltd., Box 3105
Utnn Attkrlft tll rftttt j(5rn n.tt:
EDITOR HEIMSKRINGLA, K»x 3105
WINNIPEG, MAN.
"Heimskringla is published by
The Vlking Prenn l,td.
and printed by
CITY PRINTING dt PIFBI.ISHING CO.
853-855 Snrjtent Ave„ Wlnnlpegr* Man.
Telephone: N «537
WINNIPEG, MANITOBA, 7. JAN. 1925.
Dauðadómurinn.
Eins og menn sjá á öðrum stað í blað-
inu, þá hefir stjórnarnefnd Þjóðræknis-
félagsins ekki setið auðum höndum í
sambandi við mál það hið sorglega, sem
flestum íslendingum er nú tíðræddast
um — mál Ingólfs Ingólfssonar. Sam-
skotin eru þegar hafin, og hafa efti^j atvik
um gengið mjög vel. En nú, er málið hef-
ir verið lagt enn ítarlega fyrir almenning,
eins og hér er gert í skýrslunni í blaðinu,
þá er ekki ólíklegt, að það hafi þau áhrif
é> menn, að samskotin margfaldist á
næstu dögum.
Eins og skýrslan ber með sér, þá hef-
ur meginþungi framkvæmdanna í málinu
hvílt á herðum Mr. H. Bergmans lög-
manns. Vitneskja sú, sem hann hefir
aflað sér í Edmonton, er með afbrigðum
eftirtektarverð, og er nú lögð fyrir al-
menning, án þess að sýnileg sé hin minsta
tilhneiging til þess að fegra málstað
mannsins, framar því er staðreyndirnar
heimila að fullu. Maðurinn, sem sakað-
ur hefir verið um glæpinn, er bersýnilega
mikill óhappamaður, og á það eru engar
dulur dregnar. En það er einmitt vert að
hafa í huga, að maður, sem sannað er um
að hafi í hótunum við saklausa menn, og
auk þess er sannaður að sök að vera ó-
frómur, er í margfaldri hættu, saman-
borið við aðra menn, fyrir því að verða
dæmdur sekur að öðrum stærri glæp. í
þetta skifti virðist óhugsandi annað, en
að þetta atriði hafi reynst þungt á met-
unum, því, eftir skýrslunni frá Mr. Berg-
mán að dæma, hefir maðurinn verið
dæmdur eftir svo litlum líkum, að furðu
gegnir að þær skyldu geta sannfært kvið-
dómarana.
Atriðin eða líkurnar, sem dómurinn
virðist vera reistaur á, virðist í skemstu
máli vera þessi fjögur: hótunin að gera
McDermott einhvern grikk, hlutimir, sem
McDermott hefir átt og Johnson selur,
lyklarnir að hurðarhespunni, pósthólfinu
og bankakassannm, og að lokum pening-
arnir, sem hann eyðir á hótelinu í North
Battleford.
Um öll þessi atriði má þá segja, að þau
séu — að minsta kosti í augum ólærðra
manna í lögum — ekki sönnun, og um
sum þeirra má segja, að þau séu lítilsvirði
sem líkur.
Um fyrsta atriðið — hótunina — má
það segja, að hún sananr ekkert annað en
það, sem annars er sjáanlegt af öllum við-
skiftum Johnsons við McDermott, að
maðurinn er að upplagi baldinn og ósvíf-
inn. Hann er gramur út af því að vera
hrakinn burt úr þorpinu, og lætur í ljósi
gremju sína, eins og slíkum mönnum er
títt, með hreystiyrðum, sem oftast er sálra-
lítið að marka. Að minsta kosti kemur
það atriði þá fyrst til greina, ef eitthvað
veigameira sannast, sem sýnir að mann-
inum hafi verið alvara með að gera eitt-
hvað verulega ilt af sér.
Um annað atriði er það að segja, að
það sannar að minsta kosti ekki annað
en að maðurinn er ófrómur. Hann er
búinn að búa í húsi McDermott meira en
mánaðartíma, og aldrei haft eyri milli
handanna. Hann fer þaðan ósáttur við
McDermott, og það virðist ekki vera sér-
staklega óeðlilegt að hugsa sér, að mað-
urinn reyni að stinga á sig einhverju fé-
mætu, er hann geti hæglega komið í pen-
inga. Að minsta kosti eru engar sann-
anir færðar fyrir þvf — eins og getið er
um í skýrslunni, — að þessir munir hafi
verið í kofanum eða vörzlum McDermotts
frá því að Johnson fer 1. ágúst og þar til
McDermott er myrtur.
Upp úr þriðja atriði virðist heldur ekk>
Korn- og fóð-
urtegund
mikið leggjandi. Lykilinn að kofanum
getur hann hafa haft allan tímann sem
hann dvaldi með McDermott. Hann get-
ur ennfremur hafa stungið honum á sig,
áður en hann fór, annaðhvort í því skyni
að gera McDermott grikk, eða með það í
huga að koma aftur, og hnupla úr kof-
anum, eða gera McDermott annan ó-
greiða. Og eftir skýrslunni að dæma, eru
engar sönnur færða á, að þetta hafi ver-
ið eini lykillinn, sem til var að kofanum,
né fyrir því, að lykil hafi þurft til þess að
loka hespunni að utan.
Um pósthólfs- og bankakassalyklana,
er það að segja, að þeir styrkja heldur þá
skoðun, að þeir hafi ekki verið teknir að
McDermott dauðum. Hafi Johnson tekið
þá eftir að hafa ráðið McDermott bana,
þá hefir hann uppgötvað, að þeir kæmu
honum að engu haldi, því ekki væri þor-
andi að fara inn í pósthúsið eða bankann í
því skyni að komast í þessar hirzlur.
Hafi hann uppgötvað það, þá er maður-
inn vitskertur ef hann flækist með þá í
vasa sínum alla þessa daga. Hafi hann
hinsvegar tekið þá áður en hann fór úr
kofanum 1. ágúst, þá er ekkert óeðlilegt
þó hann sé enn með þá, er hann er tek-
inn fastur, því honum hugkvæmist aldrei
hvílík hætta vofir yfir honum.
Um fjórða og síðasta atriðið er það
að segja, að þar hvílir öll sönnunarskyld-
an á sa^kjanda en ekki verjanda. Lákur
eru færðar fyrir því, að McDermott hafi
ekki haft meira en 10 dali í vörzlum sín-
um, en engar líkur færðar fyrir því, að
hugsanlegt væri, að Johnson gæti stolið
yfir 100 dölum frá honum. Eins og mál-
ið virðist liggja fyrir þá eru peningarnir,
sem Johnson eyðir, því algjörlega óvið-
komandi.
Flesta, sem skýrsluna lesa, mun furða
á eiuu atriði. Hversvegna er ekki sjáan-
legt, að verjandi Johnsons hafi gert neina
tilraun til þess að sanna, að hann hafi
verið annarsstaðar staddur 2. ágúst en í j Smári og hey
Fort Saskatchewan? Menn kynnu að , Aðrar fóðurteg.
freistast til þess að láta sér detta í hug,
að sú vöntun sé ills viti fyrir máflstað
Johnsons, ef skýrslan bæri þess ekki vott,
að vörnin hefir naumast verið mjög kapp-
samleg rekin. Þetta er lögmanninum,
Mr. H. Bergman, sýnilega svo einkarljóst.
Og þessvegna hefir stjórnarnefnd Þjóð-
ræknisfélagsins, vafalaust að hans ráði,
ákveðið að halda málinu til þeirrar streitu
að einskis sé látið ófreistað, er hugsanlegt
sé að gera manninum til bjargar. En eins
og öllum má vera Ijóst, þá verður ekkert
gert, nema eindreginn stuðningur al-
mennings sé að baki. Töluverðu fé verð-
ur að safna. En það fé er ekki meira en
svo, að það er með öllu óverjandi fyrir
sóma íslenzku þjóðarinnar hér í landi, ef
ekki tekst að hafa upp á fénu. Málið
hefir þegar verið lagt til bráðabirgða fyrir
hlutaðeigandi yfirrétt, og eins og réttilega
er tekið fram í skýrslunni, þá hefir mál-
staður mannsins verið veiktur að miklum
mun, ef svo gæti litið út, sem jafnvel land-
ar mannsins hafi gefist upp við að veita
honum liðsyrði, er þeim urðu málavextir
að fullu kunnir. Eins og bent hefir verið
á, þá er málinu einmltt svo farið, að marg-
falt meiri ástæða er nú til þess að fylgja
því eftir, en nokkuru sinni áður Er greið-
vikni Vestur-íslendinga mjög brugðist til
hins verra, ef peningunum rignir ekki of-
an yfir söfnunarmanninn næstu tvær vik-
urnar.
þetta, og þá um leið, að láta sér skiljast
að til geti verið lakari staður að búa í,
en Vestur-Canada. Nóg er komið af
þeirri svartsýni, að öll viðleitni til að kom
ast áfram sé til einskis. Það ósannar ölj
reynsla liðinna ára.
Nýútkomin hagskýrsla Vestur-fylkj-
anna segir þá sögu af framörum í
Vesturlandinu, sem erfitt myndi vera að
trúa, ef ekki væri rökstudd frá öllum
hliðum.
Svo telst til að í sléttufylkjunum
þremur sé 167 miljónir ekra af frjósömu
og yrkjanlegu landi. Tæpur helmingur
af þessu landi er nú numinn. En af þessu
numda landi er tæpur helmingur kominn
í rækt. Árið 1900 eru 3,600,119 ekrur
sánir akrar (þar með talið land það er
notað var til garð og fóðurræktar), en
1924 er ekrurfjöldin komin upp í nær 40,
000,000, ifafa því akurlönd þessara
þriggja fylkja færst út um rúmar 35,000,
000 ekra á síðastliðnum tuttugu og fimm
árum. Frá árinu 1900 upp að árinu 1910
stígur ekrufjöldinn úr 3,600,119 upp í 13,
607,697 eða sem svarar 1 miljón á ári. Á
næstu 5 árum vex hið ræktaða svæði upp
í 22,451,330 ekrur. Árið 1920 er ekrutal-
an orðin 30,185,404, en 1923 er hún kom-
in upp í 37,808,894, — á sjálfum mögru
árunum. Er það að líkindum einsdæmi
í sögu Ameríku.
En þannig skiftist ekratalan milli
hinna ýmsu korn- og fóðurtegunda:
Ekrur
Hveiti........... 21,665,276
Hafrar............ 9,032,621
Bygg.............. 2,180,472
Rúgur............. 1,303,210
Hör...........
Aðrar kornteg.
Kartöflur . . . .
Rófur og Rætur
620,172
54,798
115,852
19,472
740,144
2,068,844
Afurð
bush.
452,260,000
391,756,000
59,778,200
20,842,000
7,044,800
18,451,667
3,683,334
1,192,100
920,800
Framfarir Yestur-
landsins á síðasta
aldarfjórðungi.
Þótt oss sem búið höfum hér í Vest,-
urlandinu um síðastliðinn aldarfjórðung,
hafi fundist fátt til um þær framfarir sem
orðið hafa á þessu tímabili, hafa þær þó
verið margar og raiklar, þegar til baka er
litið. Vafasamt er að um meiri framfar-
ir sé nokkursstaðar að ræða en einmitt
í Vestur-Canada Það sem vilt hefir sjón-
ir, einkum nú hin síðari ár, er hin mikla
atvinnu deyfð og viðskiftakreppa, sem
landið hefir orðið að þola og hin háu út-
svör til sveita og bæja er hvorttveggja
stafa af hinni gegndarlausu eyðslusemi
og sífeldu lántöku sambands- og fylkis-
stjórnanna um síðastliðin tíu ár. Virtist
svo sem ekki þyrfti um annað að hugsa,
en að eyða og að skulda. En órjúfanleg
lög virðast það vera, að seinna komi að
skuldadögunum, og lúta lögum þeim,
svo þjóðir sem einstaklingar. En jafn-
vel þetta hefir þó ekki geta haldið fram-
förunum til baka.
Þrátt fyrir hin auknu skattþyngsli
hefir landinu miðað stöðugt áfram, og
það meira en flestum myndi koma til
hugar.
Nú við þessi áramót, er gott að íhuga
Þó miklar séu framfarir f akuryrkju,
eru þær þó eigi minni er kemur til kvik-
fjárræktarinnar. Má segja að þar fyrst
kasti tólfunum. Árið 1900 framleiða
smjörgerðahús vesturfylkjanna, 2,302,144
pund af smjöri. Árið 1910 er pundatal-
an orðin 5,748,304. Árið 1920 hefir fram-
leiðslan nær því fimmfaldast og er þá
orðin 26,038,496 pund. En á næstu þrem
árum — mögru árunum — vex hún hvað
mest, svo að árið 1923 er hún komin upp
í 39,347,160 pund. Við þetta bætist svo
heima-tilbúið smjör er nam 1923, 38,608
375 pundum. Alls er því smjörframleiðsla
vesturlandsins það ár 77,955,036 pund!
Er það sæmilegt viðbit við brauðinu eða
hinum 452 miljónum bushela af hveiti er
framleidd voru það ár.
Aðrar búsafurðir hafa vaxið að sama
skapi. Árið 1900 voru send til markaðar
7,235,299 tylftir af eggjum. 1920 er tylfta
talan komin upp í 41,946,660, en á þrem
faldast svo að árið 1923 eru sendar til
ur árunum næstu hefir hún nær því tvö-‘
markaðar 78,813,982 tylftir og þó ótalið
það sem notað hefir verið til heimafæzlu.
Þá hefir og hunangs framleiðslan vax-
ið alveg óskiljanlega á þessu tímabili.
Árið 1900 eru framleidd 20,182 pund af
hunangi. Árið 1920 er pundatalan orðin
131,187. 1922, 2,000,000; en 1923 3,163.
312 pund-
Skýrslan um skepnuhöld sléttufylkj-
anna er ef til vill bezta skýringin á þess-
ari stórkostlega auknu framleiðslu á þess
um síðasta aldarfjórðungi, sem unt er að
finna. En hún er á þessa leið:
O:
CW
C
a
p
os
p
CP
p
g
oi
•<
cr
8
c
c-
c
c
p>
c
pr
o
c
-t
p>
p>
p
OI
p
•-*
p
Oi
c
■“I
p
2.
p
Oi
cr
p
c+
p
p
o
cn
p>
V
a>
m
C O:
P
a
pt
p
o
c
cr
p
a
2.
o
g
a
Oi
p
p
Ui
rt-
P
g
o>
c
c
c
h->
O:
Oi
**
6
B
•a
(V
s.
5*
cp
CP
p
o
p
o
s
c
3
3
c
vo
K)
OJ
VO
LO
8
w
p
c
Oi
c
a
8
pt
pr
p
Oi
v
a
w
Ui
C
c
Oi
p
Ui
a
C
^ w p
f
5
v
a
H
o
'cr
p>
a
p
Oi
o>
*-í
a
B
c
-i
p>
nt
C
c
£
bo
oj
VI
4-
VI
VI
Ní
UJ
£
vo
bi
vi
Cv
ON
VI
VJ
VI
00
VO
o
ö
LO
4^
VO
OJ
s
Cn
5S fe
U\
vi
LO
VI
VO
o
Cn
Cn
4^
Cn
vi
On
O
vo
OO
o
Oj

OJ
o
VI
tvj
$
tZ
00
V
C*J
Kí
OJ
VO
o
OO
vo
On
ÍNJ
Cn
00
vo
&

vj
o
X
o
'2,
5' g
•S -o
” 3
t/j
u
c
GK
w
°s.
u
Vegir og samgöngutæki hafa og ver-
ið bætt á þessum aldarfjórðungi að sama
skapi sem framleiðslan hefir vaxið. Ár-
ið 1900 eru í öllum sléttufylkjun-
um aðeins 3,716 mílur af járn-
brautum. Árið 1910 er mílna-
talan komin upp í 7641. Árið
1920 upp í 15,097, en 1924 15,
820. Með járnbrautum þes^um
er flutt árið 1923, 20,776,288
tonn af alkjkonar landsafurð-
um, timbri og málmi.
Hlaðnir akvegir teljast nú að
vera í öllum þremur fylkjunum
264,410 mílur. Að réttum hlut-
föllum verður það ein míla á
hverja 7.4 íbúa, og má þar til
samanburðar benda á, að fyrir
20 árum síðan voru hlutföllin
ein mfla á hverja 20 íbúa. Árið
1907 voru aðeins 109 mótor-
vagnar til í öllum fylkjunum til
samans, en 1924 er talan kom-
in upp í 175,000.
Eins og gefur að skilja, hefir
fbúatalan vaxið að stórum mun
á þessu tímabili. Er gizkað á,
að hún muni hafa fimmfaldast
á þessum aldarfjórðungi, en ná-
kvæmar skýrslur eru ekki til,
yngri en frá árinu 1921, er
manntal var tekið síðast. Þá
var íbúafjöldi sléttufylkjanna 1,
956,082. Árið 1901 er íbúatalan
419,512 manns. Eftir mann-
talsskýrslunni greinist fólks-
fjöldinn milli þessara þjóð-
flokka. Enskar þjóðir (þar með
talin Bandaríkin) 1,103,228.
Skandinavar, (Danir Svíar, ís-
lendingar og Norðmenn) 129,
125. Þjóðverjar 122,979. Erakk-
ar 113,703. Ukranar 96,053.
Austurríkismenn 90,203. Rúss-
ar 80,564. Póllendingar 31,927.
Ýmsar Suður-Evrópu og aust-
urálfu þjóðir 187,800.
Margt ílelra mætti tilfæra, er
hið sama sýndi, en þess gerist
ekki þörf. Áfram hefir miðað
og áfram miðar. Ekki hefir alt
staðið í stað. Aðal og stóra at-
riðið er, að seift flestir skipi sér
í þá fylkinguna, sem áfram
sækir, en fylli ekki þann flokk-
inn, sem sífelt stendur í sömu
sporum, og vegna kyrstöðu
sinnar finst framsóknin, undan-
hald og flótti og öll framför aft-
urför. Ef þeir, sem á undan-
förnum árum hafa ekkert séð
nema óáran og afturför, gerðu
nú sitt til á þessu nýbyrjaða árí
til að bæta hag sinn og þjóð-
félagsins, yrði framfarasaga
þessa vesturlands enn iglæsi-
legri við næstu áramót, en hún
var við árslokin síðustu.
Það er haft eftir Þórhalli
heitnum biskup, að hann átti
einhverjusinni að hafa sagt:
“Það tel ég gott guðsorð, að
gera jörðunni til góða”. Það
spakmæli ætti gjarna að lifa.
Að gjöra jörðunni til góða,
:og að gjöra hugsunarhættín-
um til góða, er að líkindum
happasælasta verkið er unnið
verður fyrir land og lýð.
--------------x------------
Mál Ingólfs Ingólfs-
sonar.
JÍinS og getið var um í síöasta
blaði, lagöi Mr. Ujálmar Bergman
af stað til Edmonton á laugardags-
kvöldið, þann 27. desember síðastl.
í sambandi við mál þetta. Hann kom
aftur til borgarinnar á nýársdag. Á.
laugardaginn var, 3. janúar, hélt
stjórnarnefnd Þjóðræknisfélagsins
fund á skrifstofu hans, og á þeim
fundi skýrði hann mjög ítarlega frá
öllum málavöxtum. Vegna þess, að
mál þetta varðar alla Vestur.Islend.
inga, finst nefndinni viðeigandi og
sjálfsagt að leggja fram fyrir al.
menning upplýsingar þær, sem hún
þegar hefir aflað sér.
Maður sá, sem hér er um að
ræfja, gengur >undir nafninu Hlans
Johnson, en heitir réttu nafni Ing.
ólfur Ingólfsson. Hann er Islend-
ingur. Um það er engum blöðum að
fletta. Eftir því, sem hann segir
sjálfur frá, kom hann upprunalega til
'þessa lands fyrir 32 árum. Nokkrum
árum seinna fór hann heim til ís-
lands og dvaldi þar í nokkur ár, en
kom svo aftur til þessa lands og
hefir dvalið hér síðan. I fangelsis-
skýrslunum, sem bygðar eru á hans
eigin frásögn, er hann talinn að
vera nú 59 ára gamall. Eftir útliti
hans að dæma er hann nokkrum ár-
um yngri. Hann sagði Mr. Berg-
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðaliS. Laekna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pilfe
kosta 50c askjan, eða 6 öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyf*
sölum, eða frá ,
The Dodd’s Medicina Co.f Ltd.f
Toronto, Ontario.
man, að hann væri 55 eða 56 árat
gamall.
Samkvæmt réttarskýrslunni er sagæ
þessa máls í stuttu máli á þessa leið :
Það er lítið þorp í Albertafylki,
sem nefnt er Fort Saskatchewan,
tæpar seytján mílur austan við Ed_
monton. í því þorpi var búsettur
maður að nafni Hugh McDei;mott_
Hann var 62 ára gamali og einbúi. Tif
þessa þorps kom Hans Johnson (Ing_
ólfur Ingólfsson) uni byrjun síðast-
liðins júlímánaðar. Hann var þá
allslaus og átti hvergi höfði sínu a5
að halla. Hann og McDermott höfðu
þekst i 20 ár. Þeir hittust þarna, og
þegar McDermott veit, hvernig á-
statt er fyrir Johnson, býður hanri
honum heim til sín. Johnson þigg-
ur boðið og heldur til hjá McDer-
mott til júlíloka. Á því tímabili
verður enginn var við að þeim hafi
sinnast, nema lítillega einu sinni-
Þeir voru þá að spifa saman “pool”.
Johnson tapaði og bar því að borga
fyrir báða, en hafði enga peninga til
að borga með. Hann bað McDer.
mott að borga, en hann neitaði, og
Johnson hafði þá í héitingum, að ef
McDermott ekki borgaði, þá mundl
hann sjá eftir því. Það endaði meS
því, að McDermott borgaði.
Þegar Johnson er búinn að vera ;t
mánuðinn hjá McDermott, heimtár
hann kaup, sem McDermott neitar a5
borga. Fyrsta ágúst fer Johnson til
friðdómara í Fort Saskatchewan, tii
þess að stefna McDermott fyrir
kaupinu, sem hann þóttist eiga að fá-
Friðdómarinn sendi eftir McDermott.
og eftir að eiga tal við báða, neit-
aði hann ekki aðeins að taka kæru
Johnsons til greina, heldur hótaðf
hann Johnson, að hann yrði tekinn
fastur sem flakkari, ef hann væri
ekki búinn að hafa sig í burtu úr
þorpinu fyrir klukkan hálf.fjögur
þann sama dag. Johnsort sagðl
tveim mönnum þá um daginn, að hann
ætlaði sér að fara í burtu, en að
hann kæmi aftur og skyldi þá
jafna um McDermott. Alt sýndist
benda til þess, að hann hafi farið t
burtu þann sama dag (1. ágúst) með
járnbrautarlestinni, sem fór þaðan á-
leiðis til Edmonton, klukkan tæp-
lega fjögur um eftirmiðdaginn. Hann
hvarf um það leyti og sást aldreí
framar í Fort Saskatchewan. Dag-
inn eftir (2. ágúst), sást McDermott
i siðasta sinn lifandi klukkan 10 urtt
kvöldið. Þetta var meira en sólar.
hring eftir að Johnson hvarf.
McDermott var daglegur gestur æ
“pool room”_i þar í þorpinu. Hans
var því fljótlega saknað, og á mið-
vikudaginn (6. ágúst) fóru þrír menn
heim til hans, til þess að grenslast
eftir, hvort nokkuð væri að. Þegar
þeir komu að húsinu, fundu þeir úti-
hurðina læsta að utan með hespu og
hengilás. Þeir litu inn um gluggæ
og sáu þar inni hund og kött, sem
McDermott átti, en sáu um leið a5
McDerniott sjálfur var ekki í húsinu.
Þeir tilkyn»y svo lögreglunni þetta.
Hún sinti þesstt fyrst 8. ágúst, og
að kvöldi næsta dags (9. ágúst)
fanst Itk McDermotts í brunni hans
skamt frá húsinu. Hann var al-
klæddur, að öðru leyti en því, að
hann var skólaus, en skórnir fund-
ust einnig í brunninum. Það var
rigning í Fort Saskatchewan 2. á-
gúst, og McDermott var í regnkápu
það kvöld, 'þegar hann sást seinast
lifandi. I þeirri sömu regttkápu var
hann, þegar líkið fanst í briinninuin.
Hús það, sem McDermott bjó í,