Heimskringla - 08.04.1925, Blaðsíða 4

4. BLAÐSlÐA
HEIMSKKINGLA
WINNIPEG, 8. APRÍL, 1924.
Prcítnsktrin^la
(Stofnnn 1886)
Kennr Ot á hverjiim mlðvikadefL
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SARGBNT AVB., WINNIPKG,
Talilml: N-6537
Ver« blaíslns or »3.00 árgangurlnn borg-
lst fyrirfram. Allar borganlr sendist
THE YIKING PRE8S LTD.
6IGPÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Rltstjóri.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
('txnAHkrift fll blaHflinii
THE VIKING PRESS, Ltd^ Box 8105
UtanftMkrlft tll rlf nt JAran.4 s
EDITOK HEIMSKKINGLA, Box 8105
WINNIPEG, MAN.
“Helmskrlngla ls pnbllshed by
The Vlklng; Preia Ltd.
and printed by
CITY PRINTING Æ PUBL.ISHING CO.
853-S55 Snrxent Ave., Wfnnlpcf?, Man.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 8. APRÍL 1925.
Frá brezku sjónarmiði
og frá frönsku.
Það er varla ofmikið sagt, að allur
heimurinn standi á öndinni, óþreyjufull-
ur út af endalausri bið eftir því að jafn-
vægi komist á í Evrópu, svo að tiltök
verði til þess að fara að hugsa um það,
hvert ekki myndi mega fara að gá svo til
veðurs á stjórnmálahimninum, að þar sjá-
ist ekki annað en óheillaþrungin illviðra-
blika stríðsofsa og ofbeldis á aðra hliðina,
og bikkvartir kólguhnyklar ótrúar og
angistarhaturs á báðar.
Þeim af bandamönnum, og þeirra
venzlamönnum, sem hæet hömpuðu ætt-
jarðarástinni, á kostnað annara, þóttu
spár Keynes um Versala-samninginn, og
það ástand, sem af honum myndi leiða,
ganga goðgá næst. Sá mikli fjármála-
spekingur, og sanngjarni mannvinur, var
af öllum þorra manna kallaður hrakspá-
maður og falsspámaður. Allir Babbittar
í öllum löndum sigurvegaranna, og allir
enn smærri labbakútar, áhangendur
þeirra, æptu að honum, og sungu sönginn,
sem þeir altaf syngja: Hann væri einn af
þessum þrætugjörnu mannréttindavinum,
eða jafnaðarmönnum, eða bolshevikum;
— Babbitt þekkir enga skilgreiningu á
þessu — einn af þessum sí-óánægðu böl-
sýnismönnum, sem eiginlega væru betur
gerðir landrækir; einn af þessum land-
ráðamönnum, sem ekki vilja viðurkenna,
að alt sé gott, sem föðurlandið gerir; þjóð-
níðingur, sem væri svo djarfur, að lárta í
ljós á prenti þann ugg, sem hann bæri í
brjósti um það, að víman í dag kynni að
hafa í för með sér blýhatta og timbur-
menn á morgun.
En Keynes og nokkrir fleiri gjörhug-
ulir menn, sem höfðu kjark til þess að
skygnast fram á veginn, og þrek til þess
að horfast í augu við þær þrautir, er þar
biðu, sem þeir sáu að vandsneitt gæti
orðið hjá, áttu gjörsamlega kollgátuna.
Og þó mun ekki vera alveg víst, að
ekki sé enn ver í pottinn búið, nú, á þessu
herrans ári 1925, en jafnvel þessir menn
bjuggust við. Það myndu fáir hafa trúað
því vorið 1919, að nú sex árum síðar,
myndi útlitið vera að flestu leyti miklu í-
skyggilegra, en vorið 1914.
Og því er nú ver, að það er ekki hægt
að neita því með nokkurri skynsemi. Það
er ennþá meira af úlfúð, ennþá meira af
tortrygni, ennþá meira af augljósu hatri
nú, en þá var. Það ber ekkert gott til þess,
að Evrópuríkin ekki rjúka saman þá og
þegar. Rússland er flakandi í sárum eft-
ir blóðbað ófriðarins og byltinguna ógur-
legu, Þýzkaland vanmegnugt og afvopn-
að og Austurríki er ekki lengur til (sem
stórveldi). Og hin stórveldin eru í botn-
lausum skuldum, að Bandaríkjunum und-
anteknum, og þeim borgar enginn
skuldunautur, nema Englendingar^, svo
ekki er sennilegt, að þeir bregðist sérlega
vel við fjárlánum, eða vopnalánbeiðni. En
lítill vafi er á því, að hefði ófriðurinn ekki
úttaugað stórveldin eins gífurlega og
raun varð á, þá væru þau þegar komin í
hár saman aftur.
Að vísu er öll alþýða manna í öllum
þessum löndum dauðþreytt á ófriði, ósk-
ar einskis fremur en friðar. Og væri hægt
að losna við stjórnmálagarpana, sem því
miður hafa lifað ófriðinn, og lítið eða ekk-
ert af honum lært, þá væri lítil hætta á
því, að alþýðan myndi brenna sig á sama
soðinu aftur.
Stjórnmálamennirnlr hafa ekkert af
ófriðnum lært. Þeir eru jafn óhreinskiln-
ír, jafn tortryggnir og áður, og baktjalda-
makkið virðist fara fram alveg eins og
fyr.
En þetta ástand, að enginn í Evrópu
veit sig öruggan til morguns, er að kenna
reipdrættinum eilífa milli Englands og
Frakklands.
Báðir eru að reyna að telja sér trú um
það, að þeir hljóti að standa eða falla
saman, af því að þeir voru samherjar í ó-
friðnum mikla.
En eins og nú standa sakir, er síður en
svo að alt geti fallið í ljúfa löð með fóst-
bræðrunum. Þeir virðast eiga mjög ólíkra
hagsmuna að gæta, og reyndin verður
sú, að þeir trompa æði oft háspilin hver
fyrir öðrum, og oft af fremur lítilli fyrir-
hyggju, að því er virðist. Englendingar
ámæla nú Frökkum fyrir fastheldni við
Yersalasamninginn, sem má heita að sé
verk Clemenceau, og nú álasa Frakkar
Englendingum mjög fyrir, að neita að
skrifa undir gjörðardómssamninginn. En
stjórnmálakurteisin leyfir ekki að leggja
spilin á borðið frammi fyrir almenningi,
og líklega heldur ekki að tjaldabaki. En
þetta er auðséð:
Frakkar hafa á sér sigurvegarabrag,
en því miður sigurvegarabrag lítilmensk-
unnar. Franskir stjórnmálamenn og hers-
höfðingjar virðast hafa valið sér einkunn-
arorð, það snjallyrði, er rómverskir ann-
álar segja, að hrotið hafi af vörum
Brennusar: Væ victis! Sigraðir menn
verða að sætta sig við alt. í 40 ár höfðu
ráðsmenn Frakka og blaðamenn þeirra
blásið að hefndameistanum í brjósti þjóð-
arinnar. Og þess heitar brann eldurinn,
sem þeir vissu sig minni máttar en Þjóð-
verja; liðfærri ár frá ári. Og þegar loks
tekst að velta jötninum um koll, þá eru
þeir svo blindaðir af margra ára æsingu,
af minnimáttar hatri og hræðslu, að í
stað þess að rétta hinum gjörkúgaða
Golíat sáttfúsa hönd, og treysta á dreng-
skap hans, með því að hjálpa honum á
fæturnar, þá reyra þeir hann í viðjar,
misþyrma honum og limlesta hann. Þeir
eru druknir af sigurvímunni og hugsa
ekki um annað en að láta kné fylgja kviði.
Og Englendingarair, sem þó eru gáðari,
hafa engann nógu mikinn mann við stýrið
þá, til þess að koma vitinu fyrir Frakka;
engan Gladstone, aðeins David Lloyd
George, Wales-manninn litla, sem búist
hafði aðdáanlegu risagervi í mörg ár og
blekt með því alla veröldina. En nú
stenst gervið ekki þessa eldraun. Það
fuðrar upp utan af honum og skilur eftir
nakinn dverginn.
Frakkar sneiða það af Þýzkalandi,
sem þeir treysta sér og smáríkjum þeim,
er stofnsett eru fyrir austan það, til þess
að gleypa. Þeir afvopna Þjóðverja, setja
þeim ógurlega borgunarskilmála og fara
hershöndum um iðnaðarhéruð þeirra að
vestan.
Og við hverja nýja óheillaráðstöfun
vex hatrið og hefnigirnin hjá Þjóðverjum
og hatrið og hræðslan hjá Frökkum, og
þá ekki síður bandamönnum þeirra, sér-
staklega Czecho-Slóvökum og Pólverjum,
sem illa gengur að gleypa það, sem fyrir
þá var sett af þýzkum þjóðbrotum.
Frakkar og þeirra bandamenn heimta
þessvegna æ sterkari “tryggingar” af
Þjóðverjum. En aftur á móti neita þeir
gjörsamlega að gera *nokkra samninga
við þá', í sambandi við Englendinga, á
friðsamlegum grundvelli, þar sem helzta !
tryggingin sé drengskapur og sómatil- !
finning. Þeim er enn tíðrætt um það, að :
þær lyndiseinkunnir séu ekki til hjá Þjóð- J
verjum, þeir virði öll loforð að vettugi, '
þeim sé ómögulegt að treysta. Af mönn-
um, sem ekki er hægt að treysta, er eins-
kis nema hins versta að vænta.
Af þessum hugsunarhætti leiðir þá og
auðvitað það, að Frakkar þykjast neydd-
ir til þess að kúga Þjóðverja um aldur og
æfi, halda þeim niðri, nægilega veik- j
burða, til þess að þeir geti aldrei reist sig.
En þeir vita ákaflega vel, að það er al- |
gerður ógerningur um Iangan tíma, j
jafnvel með þeim styrk, sem aðrir banda- 1
menn þeirra í Evrópu geta frekast veitt
þeim, ef þeir mega ekki reiða sig á fulla j
samúð og hjálp Englendinga. Þeir vita, j
að það er ógerningur fyrir þá að drepa I
Þjóðverja með því að innlima stærri |
stykki frá þeipa, annars myndu þeir vafa- j
laust hafa farið að ráðum Fochs mar- !
skálks, tekið alla sneiðina austur að Rín, j
og búist þar um sem rambyggilegast. En \
gallinn er sá, að það er ekki gaman að í
eiga nokkrar miljónir fjandmanna að
baki virkja sinna og víggirðinga, ef í ófrið
slæst. En Frökkum er ómögulegt sök-
um mannfæðar, að manna Rínfylkin
vestanverð, og þau myndu í eina eða
tvær aldir að minsta kosti verða þýzk í
lund og máli.
Englendingar hafa aldrei verið hat-
ursmenri Þjóðverja, og eru ekki enn, þótt
uppgangur Þj(5ðverja, og vægðarlaus
dugnaður, væri sár þyrair í augum
brezkra kaupsýsflumanna yög stórveldis-
sinna.
Þjóðverjum er og mjög runnin reiðin
við Englendinga, þó þeim að vísu svlði
ennþá að hafa mist nýlendur sínar í hend-
ur þeirra.
Englendingum er ekkert áhugamál að
eyðileggja Þjóðverja; síður en svo. Þeim
er fyllilega ljóst hver nauðsyn ber til þess
að halda viðskiftavináttu við þá. Þeim
er ljóst, að stórkostlegum rangindum var
beitt, er löndum var skift að austan,
bæði í Efri Slesíu og Danzig, og Póllandi
gefið héraðið í kring um Vilna, sem Rúss-
um bar, (fólksfjöldi 3,600,000, þar af 1,-
000,000 Pólverjar), en þó sérstaklega er
Pólverjar fengu í sinn hlut suð-austur
hluta Galizíu, sem nálega einvörðungu er
bygður Rúþenum. Þeim er ljóst að ófrið-
arblikan dreifist aldrei fyr en Þjóðverjar
hafa fengið réttan sinn hlut þar eystra,
hvað sem líður þeim afskaplegu skaða-
bótakröfum, sem Þjóðverjar eiga nú að
mæta. Og þeim er einnig ljóst, að haldi
Frakkar stjórnmálastefnuna í sömu átt,
með sömu ofbeldisþrákelkni, þá er alt
annað sennilegra, en að Þjóðverjar verði
næstu mótstöðumenn Englendinga. Þá
er eins sennilegt að bandalagið í Evrópu
verði líkara því, sem það var 1814, held-
ur en 1914.
Englendingum er því ekki láandi, þótt
þeir togi í reipið á móti Frökkum. En
það er þeim ámæli, að draga ekki
reipið úr höndum Frakka algerlega, því
það eiga þeir tiltölulega hægt með. Vafa-
laust hefðu þeir gert það, ef Ramsay Mc-
Donald hefði fengið að sitja með örugg-
an meirihluta, svo sem einu eða tveimur
árum lengur.
En það er ekki við neinum afreksverk-
um hægt að búast af þeim ér nú sitja við
völdin. Baldwin forsætisráðherra sýnist
vera ímynd heiðarlegrar meðalmenskul
og Austen Chamberlain utanríkisráð-
herra, virðist hafa sér það helzt til ágæt-
is fram yfir aðra menn, að vera sonur
föður síns.
Það er leitt að íhaldsmenn á Englandi
eiga sér ekki Palmerston eða Salisbury
til þess að sýna Frökkum þá hreinskilni
og einbeittni, sem Stanley Baldwin og
Austen Chamberlain eiga ekki í fórum
sínum.
Boðsbréf til Islendinga
í Canada.
Frændur vorir, Norðmenn, halda háí-
tíðlegt 100 ára landnámsafmæli sitt í
Ameríku, á sýndingarvelli' systraborg-
anna St. Paul og Minneapolis, 6.—9. dag
júnímánaðar næstkomandi.
Mið-nefndin canadiska, hefir beðið
“Heimskringlu” að birta boðsbréf það,
sem hér fylgir. Er það gert með ljúfu geði,
og þakklæti fyrir hönd lesendanna.
“Ósýnileg taug hefir ávalt legið milli
íslendinga og Norðmanna. íslendingar
hafa fundið að sú taug á sér dýpri rætur
en í vináttunni einni. Hún á sér dýpri
rætur í bróðurhug sameiginlegs ættern-
is, sameiginlegri, göfugri sögu, sameig-
inlegum áhugamálum, í fjölmörgum at-
riðum.
Sama er um Norðmenn að segja. Þeir
hafa ávalt fundið til bróðurskyldleikans
við íslendinga, í dýpstu merkingu þess
orðs. Það eru íslendingar, sem varðveitt
hafa norrænuna, og dýrastan fjársjóð
fornra bókmenta og sagnsnildar, í garð
mannkynsins borið.
Stöðugt fara vaxandi viðskifti íslend-
inga og Norðmanna. Því er oss, sem í
Canada búum, það mikið fagnaðarefni, er
vér lesum um að stofnaður hafi verið nýr
íslenzk-norskur félagsskapur, einn af
mörgum á síðari árum.
Vér vonum þessvegna, að það komi
ekki á óvart íslendingum í Canada, að
hin canadiska miðnefnd hundrað ára af-
mælis hátíðar Norðmanna í Ameríku
notar tækifærið til þess að bjóða bræðr-
um sínum af íslenzkum stofni, að taka
sameiginlegan þátt í hundrað ára hátíð-
inni, með Norðmönnum í Canada, sem
haldin verður á sýningarvelli St. Paul-
og Minneapolis-borgar, í júnímánuði.
Oss er mikill heiður að því, að Hon.
T. H. Johnson, er einn af canadisku
nefndarmönnunum. Og oss langar til
þess, að fullvissa vora íslenzku bræður
um það, að ekkert fengi oss meiri ánægju
en að sem flestir íslendingar notuðu sér
miðstöð vora í Winnipeg, að 298 Ross
Ave., og margar fleiri, til þess að létta
undir með þeim til þess að taka þátt í há>-
tíðinni, á sýningarvellinum St. Paul og
Minneapolis, 6.—9. dags júnímánaðar.”
Fyrir hönd nefndarinnar í Canada.
J. Willardson, O. H. Walby,
formaður. ritari.
Bókafregn.
Nýlega er komin á markað-
inn bók, “Baugabrot”, er hr.
Stefán Einarsson hefir samið.
Vér vildum ráðleggja hverju
einasta íslenzku heimili í Cana-
da að eignast þessa bók, því hún
flytur ýmislegan fróðleik, sem
hverjum canadiskum borgara er
nauðsynlegur, sérstaklega um
stjórnarfar og réttarfar hér í
landi. Þá er og greinilegt yfirlit
yfir mynt, mál og vog flestra,
eða allra, menningarlanda, og
samanburður á metramáli yog
vog, og því sem hér í Norður-
Ameríku tíðkast norðanverðri.
Er sá kafli bráðnauðsynlegur
hverjum manni, er nokkuð fæst
við bókalestur og blaða, þar eð
engilsaxneskar þjóðir eru ná-
lega einar um það af öllum
menningarþjóðum, að halda
dauðahaldi í þenna óskapnað
máls og vogar, sem enginn
skilur í nema þeir einir, og tekst
þó ekki öllum, þrátt fyrir æfi-
langt strit.
-------X—-----
Pétur G. Johnson,
fyrverandi States Attorney í
Cavalier, N. Dakota.
Fæddur 29. júní 1876.
Dáinn 28. febrúar 1925.
Grafinn 5. marz 1925.
R Æ Ð A *)
e f t i r
Síra Pál Sigurðsson.
En til þess að þér viti'ð,
a8 manns-sonurinn hef.
ir vald á jörðu, til atS fyr.
irgefa syndir, — þá seg-
ir hann við iama mann-
inn: — Staddu upp, tak
rekkju þína og far heim
til þín. Og hann stóÍS upp
og fór heim til sín
Matt. 9, 6—7.
Kristnu tilheyrendur minir!
Það vildi ég aö þessi oriS Krists
gætu orðitS ljós á vegum vorum í
dag.
Vér stöndum svo oft andspænis
ráögátum lífsins. Þegar vér horf.
um á alt það, sem verður að líða hér
í 'heimi, þegar að byrði þjáning-
anna er iögð á okkur sjálf; og eink-
um er vér megum horfa á, að það,
sem oss er kært og vér höfum á-
stæðu til að meta mikils, verður að
kveljast og líða, — þá stöndum vér
andspænis ráðgátum lífsins. Mér
finst að líkbörur þelsa framJiðna
manns þrýsti að oss þessari hugsun,
venjufremur átakanlega. Það ljósj,
sem með þessum manni glampaði inn
í heim voru hér, svo stórt og skært
og fagurt, var nú orðið svo kvalið,
að naumast mátti þekkjast, svo mis.
þyrmt, að jafnvel þeim, sem elsk-
uðu þetta ljós, varð það hugarfró-
un og raunalétti, er það sloknaði.
Það þarf djarfmannlegt áræði til
að 'halda fast við það, sem oss' hef.
ur verið kent heilagast alis, og trúa
fast á Guðs' alvísu stjórn og almátka
vald, þá er vér stöndum andspænis
ráðgátum lífsins. Og þó er það ein.
mitt það, sem að krossberinn mesti
i heimi skorar á alla fylgjendur sína
að gera; og sú áskorun hans hljómar
oss nú i þeim orðum, er hér voru
höfð yfir. Þau org eru ekki sögð
ti! þess eins, að skýra oss frá, að
Jesús hafi eitt sinn læknað iaman
mann, með dásamlegum hætti. Þessi
orð eru miklu fremur himneskur óm.
ur gjörvallrar opinberunar Krists:
— Að vér skulum vita, að einnig hér
hjá oss, \ voru veika lífi, er máttur
Guðs að verki, til að friða og styrkja
þá, sem lenda í þrautum eymdar og
syndar, og til að reisa til lifsins alla
þá, sem að deyja, og búa þeim stað
í himneskum föðurhúsum, þar, sem
þeir eiga heima. Þepnan háleitasta
sannleika lifsins. — um mátt Guðs i
voru veika lífi, og Eilífð bak við ár-
in —, áræddi Jesús að halda fast við,
á öllum sínum ógurlega kvalarfulla
krossferli. - Og blmn skorar á alla
fylgjendur sína, að áræða að halda
fast við þennan háleitasta sannleika,
andspænis ráðgátum lífsins. — Eg
•) Fyrir ítrekaBa beitini lset ég
þessa ræíu birtast á prenti. — p. s. j
^DODDS '
KIDNEY
KlDNEV
DODD’S nýrnapillur eru bezta /
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s |
Kidney Pills kosta 50c askjan, i
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást !
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
vildi því að þessir himnesku hljómaf i
Krists ómuðu oss í sál, og gætu orð-
ið ljós á vegum vorum í dag, er vér l
nú, í hinsta sinni, nemum hér staðar
I
við ljósið, sem sloknaði, og minnumst
harmkvælamannsins mikla, sem dó.
Þegar að þér, sem hér eruð sam-
ankomin í dag, gangið í anda að lík-
börum þessum og litið hann, sem hér
hvílir, þá verð ég að geta mér þess
til hvernig að þér, sem þektuð hann
og elskuðu, minnist hans nú, — því
mér var hann svo gjörsamieg% ó-
kunnugur, nema lítið eitt af afspurn
— í þeirri von að minningar yðar,
sem þektuð hann og elskuðuð, séu
sönn hljómbrot af lifi hans sjálfs»
sem á hinstu kveðjustund brotna nt«
í brjóstum yðar allra, nákominna og
vandalausra vina hans.
Eg get mér þá í fyrsta lagi til a®
þér minnist hans með innilegri við-
kvæmni og klökkum tilfinningum, er
þér lítið hans nú, — sem ekki var
orðinn svipur hjá sjón; sem mikinti
hiuta æfi sinnar gat naumast og alls
ekki á fæturnar stigið; tpem Jenigi
mátti kúra inni í fátækt og eymd,
isvo kvalinn og þjakaður, svo |af-
myndaður og beygður, að ekkert get-
ur táknað þá ógurlegu hrygðarmynd,
nema hinn sári, harði kross, sem
ekki aðeins þjáðist á líkamanum, en
mátti Hka horfa á hin svörtu og
dimmu ský nálgast, sem stundum
hvolfdust yfir hans skíru sái og
grúfðu yfir henni. — “Hver skýra
kann frá prísund og plágum öllum
þeim, sem píslarvottar gæfunnar Hða
hér í heim!” Já, þér minnist hans öll
með djúpum sársauka.
1 öðru lagi get ég mér þess til,
að þér minnist hans með aðdáun og
virðingu. I þessumi 'hrörlega hjúp
var eitthvað það, sem þeir er þektu
gátu ekki annað en elskað, dáð og
virt: Hans stóra sál, svo prýðileg-
um gáfum gædd; hans djúpa hjarta. )
með svo sterkum tilfinningum og
stórri lund, sem hann stjórnaði svo
aðdáanlega, er hann hafði nokkuro
frið fyrir plágum eymdarinnar; þesst
sanni, og hiklaust sannle)lksel9kand»
maður, svo hreinskilinn í öllum efn-
um og einlægur að ekkert mátti á þai>
skyggja; og svo hugprýðin, sem ekk*
vill láta hugfallast eða heyra til sío
æðruorð í þjáningpim og þrautum,
sem ekki vill við annað kannast en a6
sér liði vel þó sárin sviði, sem ekki
getur annað en dáðst að yndi og feg-
urð sólarinnar og sumarsins, þó lík-
ama og sál sé haldið í klakaböndum
vetrar og myrkurs. — Qg þessi innri
máttur hins mædda manns verður
þeim mun aðdáanlegri og virðingar-
verðari, sem það er auðskilið hve ó-
umræðilega rniklu meir að þessi mað-
ur hefur orðið að Hða fyrir það eitt,
að eiga svo stóra sál. Já, þér minnist
hans með aðdáun og virðingu, því:
“Hið innra var svo máttugt og auðugt
og hlýtt,
þó hið ytra væri hrufótt og stórt og
grýtt”.
Og í þriðja lagi get ég mér þess
til, að í nafni Krists og sannleika
hans um mátt Guðs i voru veika líf*
og Eilífð bak við árin, þér minnist
hans nú með björtum vonum. I
þeirri trú einni er um einhvern frið
og eitthvert ljós að ræða, á þyrni-
stráðum brautum mannlífsins:
ekkert ský sé svo svart að sólin ekk»
brjótist í gegnum það; að sá, sew»
orðið hefir að drekka til botns annaW
eins kvalabikar og þessi framliðn*