Heimskringla - 08.04.1925, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 8. APRlL, 1924.
HEIMSKRINGLA
6. BLAÐSIÐA
maður, hljóti aS veríSa krýndur þeim
mun dýrólegri heiöri og sigri í dýrS-
arríki GuSs. í þeirri trú einni vog-
um vér aC horfast í augu viö þá ógur.
legu eymd og mæSu lífsins, sem vér
sjáum hér uppmálaöa fyriii augpim
vorum: AS almáttugur GuS hafi
reist hann framliöinn á fætur, er
stundin var komin, og leitt hann til
sín, heim, þar sem vér nú megum
líta hann i anda, og heyra hljóm-
brot æðri óma stórrar sálar hans:
“Og ég er aftur ungur meö' ódauölegt
þor;
í eðli míns anda býr eilíföarvor”.
. látinni móöir, ásamt öllum öörum,
skyldum eöa vandalausum, sem hón-
um hafa rétt hjálparhönd á mæöu.
stundum hans, vottast hér, yfir lik-
börum hans, hiÖ innilegasta þakklæti
særörar sálar. — Og þegar þér nú
kveðjið hann hér, faðir og skyldmenni
og vinir, eins og yður er eiginlegast,
þá gleymiö því ekki, aö þaö var stór
andi, sem hjá yöur var á ferö í hrör-
legum hjúp; aö það var engill Guös,
sem þér hýstuö; aö það var fagurt
ljós, sem þér hlúðuð aö. Og því meg-
ið þér trúa:
“Að kærleikans kraftur kveikir þaö
aftur”.
Því fremur, sem ég geri. ráö fyrir
aö þeir, sem þektu hann bezt, hafi
orðið vitni að því, aö þetta eilífðar-
vor og ódauðlega þor bjó í eöli anda
hans á krossferlinum hér, þess meiri
ástæöa er til þess aö allar vorar
minningai^ um hann, á þessari stundu,
eigi líka þess ódauölegu hljóma; og
þess meiri ástæöa er til aö allir lofi
nú Guö fyrir aö hafa veitt honum
þreyttum hvíld.
Þessi framliöni maður, sem ég geri
ráö fyrir aö þér minnist nú með viö-
kvæmni, virðingu og von, er Pétur
Johnson: — Hinn stórgáfaði lög-
fræðingur; um eitt skeiö States
Attorney í Cavalier County, N. Dak.,
og lögmaöur hér um slóðir. Hinn
myndarlegi og fallegi maður, sem
eftir myndum aö dæma, sem ég hefi
séö af honum, þá er hann var upp á
'sitt hiö bezta — bauð af sér svo góð-
an þokka; fallega vaxinn, grannur og
hár; svo gáfulegur ásýndum, meö
djúpsett augnaráð og góömenskuleg-
an svip. En, sem fékk aldrei notið
sinna miklu hæfileika og þekkingar*,
gat aldrei á heilum sér tekið; varð aö
eyöa allri uppskerutið æfi sinnar í
sárustu eyrnd og neyð; hinn stóri,
víðfleygi andi dæmdur til aö hýrast
í afkima veraldarinnar, i fátækt og
mæöumyrkri, svo afmyndaður orðinn
af þjáningum og kvölum, að hrollur
fer um oss er vér hugsum um það,
unz hann 48 ára aö aldri sloknar út af
frá þessari eymd og er hér grafinn
í dag.
Guö minn góöur! hve hörmuleg eru
örlög sumra manna — oft þeirra allra
mætustu og beztu! Eg sé hann fyrir
mér á unga aldri, fullan af lífsfjöri,
fljúga í gegnum skólana fullan af á-
hugamálum og björtustu vonum um
hina glæsilegustu framtíö; og veröa
svo að horfa upp á þyknið sem dró
fyrir sól, og ganga inn í skýið, og
sjá aldrei þá framtiö, sem hann hafði
búist viö aö sjá, og mega svo daga
og nætur hafa yfir meö sjálfum sér:
“Vonirnar mínar, sem voru fleygar,
sumar eru dánar, aðrar feigar”.
Hver getur ekki sett sig í þessi
spor? Vér undrumst; undrumst þó
kanske meir en nokkuö annað þann
innri mátt og sálarprýöi, sem kom >
Ijós í þessum sorta; rétt eins og
englar Guös hafi daga og nætur ver.
iö aö hlúa aö ódauðlegri sál aumingj.
ans undir krossinum. — Vér höfum
Guös alvísu stjórn fyrir aö enginn
veit sína æfinai fyr en öll er. Og vér
áræöum aö trúa því, aö þegar æfin
er ÖIl, aö þá sjáum vér aö þaö var
æöri máttur sem réöi, og að þaö var
betra svona en á nokkurn annan hátt.
Vér áræöum aö trúa því, að sá sem
skeiövöllinn hefur hlaupiö á enda og
sigri náö, sé ekki um það aö hugsa
hvaö hann hefur orðið á sig aö
leggja til að sigra. Sigurinn er
•honum alt. Og því stærri þraut þess
stærri sigur, er þaö sem vér syngj-
um nú saman yfir Pétri Johnson
látnum.
Hann fæddist á Islandi 29. júní
1876; sonur Gunnlaugs Jónssonar og
Sigríöar Runólfsdóttur, er bjuggu á
Þorvaldsstööum í Skriðdal í Suöur-
Múlasýslu. 1883 fluttu þau til Ame-
riku og settust að hér í Cavalier,
N. Dak. Höfðu þau þá með sér syni
sína þrjá: Jón, sem er lögmaður í
Illinois-ríkinu; Pétur og Ólaf. Þeg-
hr hingað kom var Pétur sál. 7 ára
gamall drengur. Hefur hann því al-
ist hér upp og alið hér mest allan ald
ur sinn, til dauöadags. Margreyndur
er hann nú orðinn gamli maðurinn
(faðirinn), sem búinn er nú að missa
börnin sin öll, aö Jóni einum undan.
skildum, og misti konuna sína hér
fyrir fáum árum. Þar misti Pétur
sál. móðurlegt athvarf og hjúkrun.
En þá tók föðursystir hans við, og
hefir reynst honum sem móöir síð-
an. Þessari föðursystir hans og
Einnig þetta bygðarlag (Isl. bygöin
i Cavalier County) á hér á bak aö
sjá einum sinna allra mætustu sona;
svo mikilhæfum manni, að heföi
heilsan ekki farið, er alt útlit fyrir
að hann heföi staðið í allra fremstu
röð allra Vestur-Islendinga, hvað
mannkosti, vitsmuni og hæfileika
snertir. Svo fagurt er það blóm, sem
sprottið hefur og þroskast yöar á
meðal. Og í stað þess að geta getið
sér orðstir útifrá og aðrir nytu hans,
hafiö þér fengið aö njóta hans alla
tið, eins og unt var að njóta hans
undir kvalakrossi. Eg á viö, aö
þessi mikli mæðumaður, hafi vakið
af dvala hinar viðkvæmustu og beztu
tilfinningar einhverra þeirra er hann
þektu; ég á við að hans innri máttur
og hugprýði í þjáningum og þraut.
Om hafi einhvern yðar snortið og
orðiö til fyrirmyndar; ég á við að
þessi sanni maður, þessi sannleiks.
elskandi stóra sál, þessi hreinskilni
og einlægi vinur vina sinna, hafi ein.
hverjum yðar bent á hinn dýpsta
sannleika lífsins. Og sé svo, hefir
krossberinn ekki lifað til einskis.
Undir krossinum hefir hann þá ver-
ið hér í þjónustu Guös. Eg veit
ekki hverjar trúarjátningar hans hafa
verið, eöa hvort þær hafa verið
nokkrar; þaö varðar mig ekki um.
En samkvæmt þeirri afspurn, sem ég
hefi af honum haft, má óhætt segja,
aö þetta hafi verið sterkustu hljóm-
ar alls hans Hfs, bæöi í sæld og
þrautum:
“Eg trúi þvi sannleiki aö sigurinn
þinn,
að síðustu vegina jafni;
og þér vinn ég konungur það sem ég
vinn,
og þvi stig ég hiklaust og vonglaður
inn
í frelsandi framtíöar nafni.”
Svo djarfmannlegt áræði átti hann.
Og vér, sem að trúum á konung sann-
leikans áræðum nú að trúa því aö
þessi trú hans hafi ræst: Að hann sé
nú stiginn inn í frelsandi framtíð ei-
líföarinnar, laus viö öll sín mein og
sár.
Því sé hann nú kvaddur af oss öll-
um, ekki með sársauka einungis, en
með mikilli virðingu og helgustu
vonum, og þvi almáttuga valdi falinn,
sem yfir oss öllum vakir, lífs og liðn.
;um.
Vér hverfum svo frá líkbörum
þessum og þessari gröf með þá helgu
hljóma i sál, sem eru dýpsta þrá alls
lifs, og benda oss meðal annars á
hvert stefnir:
Kom, huggari, niig huggar þú,
kom, hönd, og bind um sárin.........
•Kom, Ijós, og lýstu mér,
kom, lif. er æfin þver,
kom, eilifð, bak við árin.
I nafni hans, sem er konungur
sannleikans.
A m e n ,
Pétur G. Johnson
Pétur G. Johnson var fæddv.r á
Islandi fyrir hér um bil 48- árum
síðan. Foreldrar hans fluttus'c með
hann til Ameríku ásamt tveimur
öðrum drengjum, kringum 1880 og
voru meö fyrstu landnemum i héraði
því, sem nú er nefnt East Alma
Township. Það voru ekki mörg tæki.
færi á þeim timum, hvað efnahag
tnanna snertir eöa annaö fyrir frum-
byggja þessa, með aö koma börnum
Sinum til manns. Pétur hlaut því
snemma að ganga i gegnum eldraun
erfiðleikanna og reynsluskóla lifsins.
Þegar á unga aldri aflaði hann sér
af eigin ramleik þeirrar uppfræöslu
sem nú svarar tii alþýðuskólamentun-
ar, og stundaði aö því loknu skóla.
nám i Milton. Hann varð síöan
skólakennari um hriö, en stundaði
jafnframt nám við háskóla Norður.
Dakota rikis eftir því, sem efni
leyfðu. Þegar lögfræöisdeild var
stofnuö viö háskólann, varö hann einn
með þeim fyrstu, sem innrituðust í
hana, og útskrifaðist þaðan með lofi
árið 1900.
Á lögfræöisstörfum byrjaði hann í
Milton 1902 og gekk í félag við W.
B. Dickson frá Langdon og stund-
uðu þeir lögfræðisstörf þar til 1907,
aö Jón bróðir hans kom til Milton,
og stofnuðu þeir bræöu þá lögmanna
félag og kölluð það Johnson & John-
son. Þegar G. Grimsson var kosinn
rikisritari haustið 1910 varð Mr.
Johnson aðstoðarmaður hans og lög-
mannafélagið Grimsson ■& Johnson
sett á stofn, og var það viö líöi þar
til vanheilsa Johnsons olli þvi, að það
gat ekki lengur haldið áfram. Eftir
það dvaldi hann hjá föður sinttm í
South Olga Township.
Haustið 1906 var Mr. Johnson kos-
inn saksóknari fyrir Cavaiier County
og gengdi þvi embætti út kjörtíma-
biliö. Hve einbeittlega hann fram-
fylgdi lögunum, ávann honum mót-
stöðu allmargra en þó hann tapaði viö
næstu kosningar, naut hann þó ávalt
styrks og trausts kjósendanna i
Cavalier County. Eftir aö hafa ver.
i-ð ríkissaksóknari, var hann aðstoð-
armaður ríkissaksóknarans og vann
aö því ásamt Andrevv Miller, sem er
stjórnardómari, að framfylgt væri
vinbannslögunum, og starfaði að þvi
ósleitilega víðsvegar um norðvestur-
hluta Norður-Dakota.
Snemma æfinnar átti Pétur við
heilsubrest að stríða, og þegar hann
var á lagaskólanum veiktist hann af
taugaveiki, og þar á eftir þjáðist
hann af hjartasjúkdómi. Síðan veikt-
ist hann af lar.gvarandi liðagigt, sem
vann svo á honum, að hann stirðnaði
tim öll liðamót, og varð að lokum al.
gerlega ósjálfbjarga. Hann leið ár-
um saman svo miklar þjáningar, að
fáir mundu hafa afborið þær eins, og
hann bar byrði sína með stakri hug.
prýöi. Hann var glaðvær og bjart-
sýnn, og eftirlét öðrum fagurt dæmi
með hugrekki sínu, og hve hraust-
lega hann barðist móti árástux) ókpkn.
andi sjúkdóms. Hann leitaði lækninga
við hitalaugarnar í Banff og Ark-
ansas. Síðustu tilraunir til lækningar
voru gerðar á honum eftir fyrirmæl-
um læknisfræðinnar. Það var jafn.
vel geröur á honum stór uppskurð-
ur af dr. Murphy í Chicago, tilraun
til aö setja nýja himnu í liðamót
mjaðinarbeinsins og lærbeinsins, en
alt varö það árangurslaust.
Pétur var dugandi lögmaður og
mælskur málafærslumaður. Hiann
varði skjólstæðinga sína í það ítrasta.
Þegar hann tók aö sér mál, geröi
hann alt, sem á heiðarlegan hátt stóð
í hans valdi, því til varnar. Hann á-
Ieit að starf lögfræöinganna ætti að
vera í þjónustu og til heilla með-
bræöra þeirra. Ef hann áleit mál-
stað skjólstæðings stns réttan, var
hann ekkert um það aö hugsa þó
hann væri efnalaus og einn aj hinum
lítilmótlegustu. Hann tók mál hans
að sér og varði það eins ótrauðlega,
hvað sem því leiö. Honum var yndi
að því, að rétta hinum undirokuðu og
þeim, sem fyrir rangsleitni urðu
hjálparhönd. Ef heilsan hefði ekki
bilað, mundi framtíð hans, sem lög.
manns og stjórnmálamanns hafa orö-
ið hin glæsilegasta. Vanheilstinni
þyrmdi yfir hann, áður en hann fylli-
lega fengi byrjaö á æfistarfi sínu.
Cavalier County stendur í þakkar-
skuld viö hann, fyrir aö beita lögun.
um á þann hátt, að gera þaö aö ein.
um hreinasta og siðbezta dvalarstaö
Noröur-Dakotaríkis.
Álit það, sem óskyldir menn höföu
á P. G. Johnson, sýna bezt þessi um-
mæli blaðsins “Osnabruch Records”:
Pétur G. Johnson var duglegur lög-
maður og í raun og veru fyrsti mað-
ur í Cavalier County, sem tók sér
fyrir hendur aö útrýma þar vínsölu,
og var það honum að þakka, að vín.
bannslögin uröu meira en dauður
bókstafur. Hann var maður djúp-
hugsandi og átti til talsvert af fyndni
og kaldhæðni. Ef heilsuleysi ekki
heföi staðið honum fyrir þrifum,
ihefði hann eflaust komist til hárra
metorða og álits hjá samtíöarmönn-
um sínum, og vafalaust oröiö hinn
ötulasti forvígismaður þess, að lög-
unum yrði hlýtt og virðing fyrir
þeim borin.
SALMAGUNIU
E f t i r L. F.
Samsafn þaö af æfisögum “mikil.
menna”, sem viö köllum veraldarsög-
una — yfirleitt sú ljótasta saga, sem
finst á prenti — hefir tvö aðal ein.
kenni: styrjaldir og trúmál. Aö miklu
leyti er hún saga lævísi og undirferl-
is, kongar, drotningar, hershöfðingj-
ar, kardínálar — þetta eru persón-
urnar, sem bítast og berjast um völd
og auð, en hvarvetna er trúin und-
irspilið. Fólksins getur aðeins að
iitlu leyti, nema sem peða í skák. Milli
konungstólsins og kirkjunnar var fólk
iö kramið og kreist, sem korn í
mylnu. Ottinn við jarðnesku yfir-
völdin: á aöra hönd, og himnesku,
völdin á aöra hönd, og himnesku
auðmýkt.
* # •
Saga jarðnesku valdhafanna er Ijót
— svo Ijót, að vart er hægt aö finna
ærlega/ taug í konunglegri persónu alt
frá Faraó til síðustu tíma, (og er
Davíð konungur hér alls ekki undan.
skilinn, þvi að fárra eftirbátur mun
hann hafa verið í óþokkaskap). Þó
er saga andlegtt — guðlegu — leið-
toganna ennþá Ijótari. Flestum kon-
tingum þótti það nóg, að afhöfða
syndarana, en ekkert nægði kirkjunni
annað en staurinn og bálið, og aörar
hryllingar píningar, sem murkuöu
lífið úr miljónum manna, sem grun.
aðir voru um að hugsa, eða tilbiðja
öðruvisi, en samkvæmt kokkabók
kirkjunnar.
• • *
Þó eru það þeir, sem herkænsku
sýndu, sem sagan gerir hæst undir
höföi. Napóleon, — fyrirmyndar ó-
þokki og lítilmenni, — á sér stærstan
þátt allra einstaklinga. Cæsar, Alex-
ander, Friðrik rnikli — þetta eru
hanarnir, sem hæst láta, og mest >
þykir um vert. Aöeins í tilvitnunar-
söfnunum finst nafnið Asoka, og enda
þar er næsta lítið að finna honum
viövikjandi. Þó var hann mikilmenni
— svo njikill, að í ljósi hans blikna
þeir Cæsar og Napoleon, svo þeirra
varla gætir. Að hann var tim einn
tima mikill herjarl veröur ekki neit-
að; en þaö merkilega við æfiferil
hans var það, að þegar tign hans stóð
hæst, og meðan hann var ennþá ung-
ur maður snerist hugur hans frá
styrjöldum, er ósamboðnar voru sið-
uðum mönnurn, og hneigðist aö út.
breiöslu trúar, sem þó var iaus viö
trúfræöi, helgisiði og játningar.
Einnig var jarðrækt og allri starf-
rækslu gett hærra undir höfði, svo að
iönaöur tók stórkostlegum framför.
um. Hann var langfremsti höfðingi
sinnar tíöar (264—226 f. K.), og ríki
hans náði yfir alt Indland. Þó sté
honum þetta mikla vald aldrei til
höfuðs, og þegnar hans nutu friðar,
rósemi og ánægju — friðar innbyrð-
is og við nágrannaþjóðirnar, allan
þann tíma, sem hann sat við þjóðar-
stýriö. Hefir hans því ekki þótt get-
andi af sagnfræöingum, og bæöi
grísku og brahminsku bækurnar
ganga framhjá honum. Þó varö
Koppen að orði: “Sé það mælikvarði
frægðar, að eiga kærleiksreit í hjört-
um samtíðarmanna sinna .... þá var
Asoka frægari þeim Cæsar og Karla.
Magnúsi.
------0------
P. Feilberg.
Isladsvinurinn P. B. Feilberg,
etatsráð, einn hinn helst landbúnaðar-
frömuöur Dana á öldinn sern leiö, er
nýlátinn í hárri elli á heimili sínui við,
Hielsingjaeyri.
P. Feilberg var fæddur á Jótlandi
árið 1835, bróðir hans var síra H.
F. Feilberg, fornfræðingur, er lengi
átti heima í Askov og mörgum ís-
lendingum, sem sóttu lýðháskólann í
Askov á þeim tíma, er að góðu kunn-
ur. Báðir bræðurnir höföu einlægan
áhuga á íslenzkum málum. Eftir að
presturinn lét af embætti, gaf hann
sig allan við þjóðsögum og saman.
burðarmálfræði, þar af leiðandi var
hann kominn töluvert niður í íslenzkri
tungu og var nákunnugiir þjóðlífi og
háttum Islendinga.
P. Feilberg gaf sig aftur á móti að
P. G. Johnson
Frá föSur hans.
Þá ertu horfinn frá> sjónum vor sæli
sonur á aldursins hádegi nú;
kallaður ertu að himnesku hæli
í heimboð til útvaldra, það er mín trú.
\
t
Við hörmum um tíma að horfinn oss ertu,
en hjörtun brátt fyllast yndælli ró:
fagnandi yfir í faðmi Guðs sértu,
og fullsælu útvaldra, það er mín fró.
Gunnlögur Jónsson.
öðrum efnum, hann var búfræðis.
kandidat, sá fyrsti meöal Dana. Ferö-
aöist hann hér á landi þrívegis, að
tilhlutun Búnaðarfélagsins danska og
aö miklu leyti á kostnað þess. Hann
ritaði mikið um búnaðarmál hér á
landi og studdi með ráðum og dáð
að viðgangi þeirra mála. Hann hafði
hug á því, aö Islendingar efldu sína
búnaðarskóla sem bezt, og hann var
þess hvetjandi aö bændaefni gætu
fariö utan, dvalið þar um tíma og
framað sig í verklegum efnum. Þetta
varö okkur aö góöu liði; orö Feil-
bergs voru mikils metin bæöi hér og
í Danmörku.
Islendingar voru ætíð boðnir og
velkomnir á Söborggaard, en þar var
heimili Feilbergs um langt skeið.
Hjónin voru bæði samhent í því að
fagna gestum sínum, og gerðu það á
þann hátt, að þeir gleymdu því að
þeir voru gestir, þeir voru þar eins og
hjá sér.
I Danmörku starfaði Feilberg mest
að þvi, að auka graslendiö, breyta
mýrum og mosaflám i tún og engj.
ar, þurka upp stöðuvötn og breyta
því landi i akra og engjar er við það
þornaði. _
Ríkur maður mun Feilberg aldrei
hafa orðið, en þó gaf hann 2400 kr.
í sjóð, er Landbúnaðarfélagið danska
ræður yfir, en sjóðnum skal varið til
styrktar íslenzkum bændum og
bændaefnum, er vilja leita sér verk-
legrar eða bóklegrar þekkingar í at-
vinnu sinni i Danmörku.
Hve mikils Feilberg var metinn í
föðurlandi sínu, má sjá á þvi, að hann
var annar af tveimur heiðursfélögpim
Búnaðarfétagsins danska, auk þess
sem hann var sæmdur ýmsum heið-
ursmerkjum þarlendum og erlendum.
Kona Feilbergs er dáin fyrir nokkr-
um árum, en börn þeirra fjögur lifa,
2 synir og 2 dætur.
Islendingar eiga hér á bak að sjá
einlægum vin og mikilhæfum manni.
G. — “Vísir”.
------0------
Bréf úr Húnavatns-
sýslu.
22. febrúar, 1925.
“ ..... Tíöarfarið hefir mátt heita
fremur stirt í vetur. Að vísu hefir
oftast veriö frostvægt, en umhleyp-
inga samt i meira lagi.
Hagar oftast nægir í lágsveitum,
en beit notast illa, sakir skakviðra.
— Til fjalla hefir verið með snjó-
léttara móti.
Sunnudaginn 8. þ. m. var hér
blíðuveður að morgni, en er leið að
hádegi rauk upp skyndilega ein hfn
háskalegasta norðan-stórhríð, sem
yfir þessi bygðarlög hefir lengi kom-
ið. Hafði fé víðast hvar verið rekið
á haga um morguninn, því að veð-
ur var hið bezta svo sem áður er sagt,
og útlit sæmilegt. — En hríðin skall
yfir svo skyndilega, að engum tog-
um nam, og varð á svipstundu ein
hin allra versta, sem hér hefir kom-
ið í mörg ár, bæði aö fannburði og
veðurhæð.
Tvær manneskjur — karlmaður
frá Hnjúkum og kona frá Skyttu-
dal — 'urðu úti hér í sýslu í þessari
hríð, svo að ég viti, en margir voru
hætt komnir, og víða tókst ekki aö ná
sauðfé í hús. Hrakti þaö víöa vegu,
en sumt fanst dautt, er upp birti.
Á Þveráó Norðurárdal urðu mikl-
ir fjárskáðar og lá nærri aö húsfreyj
an þar yrði úti. — Á Þverá býr Guð.
laugur bóndi Sveinsson og kona hans,
Rakel Bersadóttir frá Sölvabakka,
tápkona hin mesta, svo sem hún á
kyn til. — Guöl. bóndi var í kaup-
staöarferð þenna dag (8. þ. m.), en
konan ein heima með barnahópinn.
Þau eru víst 6 eða 7, sitt á hverju
árinu að heita má. — Hún hafði beitt
fénu út um morgpininn, en er hríðin
skall á, brá hún við þegar í stað og
ætlaði að reyna að bjarga fénu í
hús. — Þverá er efsti bær í dalnum,
alveg uppi viö fjallgarðinn, og getur
enginn, sem ekki þekkir til, gert sér í
hugarlund, hversu afskaplega svart-
ar noröanhríðarnar geta orðið hér í
fjalldölunum. — Þenna dag var veö-
urhæðin svo mikil, að ekki var stætt á
bersvæði, og svo sótsvört var hríð-
in, aö ekki sást handaskil. Sunnlend-
ingar þekkja ekki því lík veður og
skilja seninlega ekki heldur, hver vog
un þaö er og lífshætta, jafnvel vösk-
ustu karlmönnum, aö leggja út í slík-
an sorta.
En hér var mikið í húfi. Féö úti
á víðavangi og ekki annaö sýnna, en
að það færi alt í fönn eöa hrekti
víðsvegar og lemdist til bana. — Rak-
el húsfreyja var ekki lengi aö ráða
við sig hvað hún ætti að gera. — Hún
yfirgaf barnahópinn og snaraöist út
í hríðina. Hún þóttist vita hvar kind-
anna væri að leita og fann eitthvað
af þeim, en misti þær jafnharðan
frá sér. — Skömmu síðar mun hún
hafa tekiö aö villast, og vissi, þá ekki
hvert hún fór. Eftir 4—5 stunda
hrakning náði hún þó fjárhúsunum,
en þá var svo aö henni þrengt, að
hún treystist ekki til bæjar, þá þegar,
og ér þó örskammur spölur milli húsa
og bæjar. — Eftir okkura hvíld lagði
hún þó út í hríðina á ný og náði þá
bænum. — Þykir þetta rösklega gert
og ekki á allra kvenna færi að standa
í sporum Rakelar í þessari raun.
I’egar hríðinni var nokkuö slotað
og Guðlaugur bóndi heim kominn, fór
hann strax aö leita aö fé sínu og
fann þaö bráðlega flest eöa alt, ert
um 40 ær voru dauðar, eöa góður
helmingur alls fjársins, þess er úti
haföi legið.
Tvö trippi höföu verið látin út á
sunnudagsmorguninn og fundust þau
bæöi dauö.
Þetta er mikið tjón fyrir efnalítinn
fjölskyldumann, og er vonandi, að
reynt verði að bæta honum skaöann
aö einhverju leyti ...
------0------