Heimskringla - 15.04.1925, Síða 5

WINNIPEG, 15. APRIL, 1925.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSlÐA
Samkomulags
tilrauoir.
“SpuruU og “Lögberg”.
I síSasta tölublaöi “Lögbergs” er
grein er nefnist Nokkrar spurningar.
Málshefjandi þess, er þar er rætt um,
nefnir sig “Spurull” og er umrætSu.
efrti |þané, athugasémdir ýrrtsay, 'er
ritstjóri “Lögbergs” hefir gert viö
ræ'Öur þriggja manna á síöasta Þjóö-
ræknisþingi. “Spurull” lætur þess
getiö, aö honum þyki liklegt, aö um-
ræður einhverjar veröi í blööunum
út af spurningum þeim, er hann legg-
ur fyrir ritstj. “Lögbergs”, og þeim
svörum, sem ritstjórinrt væntanlega
veiti. Samkvæmt þessu viröist því
mega líta svo á, sem á það verði
ekki litið sem átroöning neinn, eöa
slettirekuskap, þótt fáein orð verði
hér lögö í belg í þessu tilefni.
Þaö, sem mig langaöi til þess aö
ræöa um, er þó ekki nema eitt atriði
þess, er gert hefir veriö aö umtals-
efni í grein þessari, hinni fyrnefndu.
Það eru skoðanir þær, sem fram
hafa kornið í ræöum síra Alberts
Kristjánssonar á tveirn síðustu þing-
um Þjóöræknisfélagsins — og und-
irtektir ritstj. “Lögbergs”. Ekki staf.
ar það, aö ég leiði uppástungur þeirra
síra Hjartar J. Leó og Dr. Sig. Júl.
Jóhannessonar hjá mér, að þesstt
sinni, þó af þvt, að ég meti þær ekk:
mikils, heldur af hinu, aö ég er* sann-
færöur um, að engin viöunandi lausn
fæst á málum þeim, er þeir bera( fyr-
ir brjósti, fyr en á einhvern hátt hef-
ir verið greitt skaplega fram úr
þeirri óheill, sem frá öndverðu hefir
fylgt kirkjumálum íslendinga hér í
álfu — jafnmikilli atorku og góö-
vilja og þó hefir veriö beitt viö þatt
af ýmsum nýtum mönnum.
Síra Albert Kristjánsson hefir flutt
þaö áhugamái sitt fyrir þingmönnum
og gestum Þjóöræknisfélagsins þau
tvö ár, sem hann hefir verið forseti
þess, aö menn geri alvarlega tilraun
til þess aö varpa af sér þeim barna-
sjúkdóm að ímynda sér, að þótt þeir
litu nokkuö sínum augum hver á
ýms andleg mál, þá hljóti óhjá-
kvæmilega af því að leiöa, að þeir
veröi sem allra minst andleg mök hver
viö annan að hafa. Honum er það
ljóst — eins og vafalaust miklum
hluta almennings þjóðar vorrar hér
í álfu — að ljirkjan ber með sér vott
um ófullkominn skilning á sín.
um eigin tilgangi, ef hún sættir sig
við ávextina að slíkum hugsunar-
hætti. Öllum er kunnugt um, að á-
vextirnir hafa orðið misskilningur á
mönnum og málefnum og óvingjarn-
legar hugsanir. Síra A. K. er
þeirrar skoðuriar, að þó að rnikiö
bæri á milli í trúarskoðunum, þá
hljóti þeir menn aö veita hver öör-
um stuðning og styrk, sem sameigin.
lega hafa hug á að vinna aö hug-
sjónum kristindómsins. Það skiftir
ekki svo miklu máli, þó að menn séu
ekki nákvæmlega sammála um leiö-
ina að markinu — að gera þær hug-
sjónir aö veruleika i lifi einstaklinga
og þjóða — vegna þess fyrst og
fremst, aö á hugsjónum þessum ertt
svo margvíslegar hliðar, að
ekkert er eðlilegra, held-
ur en að menn leggi áherslu á mis-
munandi atriði, og auk þess er þá
fyrst von um að menn skilji hver
annars afstööu, er menn læra að hitt-
ast vinsamlega á vettvangi, og ræða
málin. Ræöumaður heldur því entr
fremur fram, að kristindómurinn sé
ekki ákveðið safn af kenningum,
heldur sú hugarstefna eða vilja, er
sveigja vill lífið inn á þær brautir,
or höfundur kristninnar hefir boðað
mannkyninu. Hann hefir komist að
þeirri niðurstööu, sem óneitanlega
sýnist liggja nokkuð nærri, að marki
þessu verði frekar náð með þvi, að
þeir, sem aö þvi vilja vinna, stofni
með sér félagsskap til þess aö vinna
að því, heldur en með því að stofna
smáfélög, sem i reyndinni vinna hvert
á móti ööru. Hánn heldur þvt enn
fremur fram, aö reynslan hjá okkur
Islendingum hér í landi bendi í þá átt
að dreifing sú og reipdráttur milli
kirkjuflokka, sem er hálf saga
þeirra frá því þeir tóku sér hér ból-
festu, sé ekki eingöngu skaðleg
sjálfu máli kristindómsins, heldur og
hverju öör« máli, er íslendingum
, æíti aö vera sómi aö sameinast um.
Eg held að þetta sé nokkurnveg-
tnn höfuðkjarnar þess máls, sem síra
\ A. K. hefir haldið fram í ræðum
þeim, er ég áöur hefi getið um. Hér
eru vitaskuld ekki tilfærð þau rök,
sem ræðumaður hefir flutt fyrir máli
sínu, sem voru hvorttveggja í senn,
margvísleg og skarpleg.
Ritstjóri “Lögbergs hefir ekki orð-
ið sr. A. K. sammála um mál þetta,
né manni þeim, er “Spurull” nefnir
sig, og lagt hefir spurningar nokk-
urar fyrir ritstjórann um þetta efni.
En fyrir þá sök geri ég athugasemd-
ir ritstjórans að umtalsefni, að ekki
er með nokkuru móti unt að vera
honum sammála um það, er hann
heldur fram, að hann tali einungis;
fyrir eigin munn um svo markvert
mál, sem hér er um að tefla. Al-
menningur lítur svo á — og með all-
miklum rétti — sem afstaða sú, sem
framkemur i ritstjórnardálkum blaöa
um almenn stórmál, sé afstaða blaðs-
ins og flokksins, sem að blaðinu
stendur, en ekki eingöngu ritstjór.
ans. Vitaskuld leyfa allir sanngjarn.
ir blaðaútgefendur ritstjórum sínuiú
mikiö frelsi í þessum efnum, en hins-
vegar velja þeir aö jafnaði þá rtienn
til ritstjóra, sem þeim er kunnugt
um, að lita líkum augum og þeir á
þau grundvallarmál, er skiftir mönn-
um i flokka. Kirkjumál Vestur-ís-
lendinga cru stórmál í þeirra íslenzka
mannfélagi.
Ritstjóri “Lögbergs” flytur meöal
annars þá ástæðu gegn tillögu sr. A.
K., aö þeir vankantar séu á slíkum
almennum kirkjulegum félagsskap,
sem hann hefir talað tim, er svo séu
“alvarlegir, að naumast er hægt að
ætlast til þess, að menn geti fram
hjá þeim komist, og því siður sætt sig
við þá sameiginlegu trú, og sameigin.
legar trúarskoðanir geta aldrei bless.
ast, nema aö þær séu bygðar á sam.
eiginiegum trúargrundvelli, og þess-
vegna verður að leita hans og finna
hann áður en menn geta mæst á hon-
um, eöa sameinað sig um hann.”
Mótbáru þessari er því fyrst að
svara, að enginn vandi ætti að vera
að fá menn til þess að komast hjá
þeim alvarlega vankanti að geta “sætt
sig við þá sameiginlegu trú”, vegna
þess aö þeir eru þegar ásáttir um
hana. Trú sú er nefnd kristin trú.
Meiri ástæða væri ef til vill til þess
að efast um, að þeir gætu orðiö á-
sáttir um allar skoöanir á kristindóms
málum. En verulega hættulegur ætti
sá vankántur heldur ekki að vera,
því engum lifandi manni gæti til hug-
ar komið að biðja menn að vera að
öllu ásátta um þau efni. Sú stofti.
un, sem hér er verið að ræða um, á
einmitt að vera til þess, að menn
með ólíkar skoðanir geti þar unnið
saman. Setningunni sem svo hljóðar,
að “sameiginlegar trúarskoðanir geta
aldrei blessast, nema þær séu bygðar
á sameiginlegum trúargrundvelli” er
þvi miðttr ekki hægt að svara, vegna
þess að það vantar í hana meining.
ttna. Þar sem “sameiginlegar trúar.
skoðanir” eru, getur vissulega ekki
verið þörf á að leita að “sameiginleg-
um trúargrundvelli”. Sétt trúarskoð-
anirnar sameiginlegar, þá virðist það
sæmilega góður grundvöllur. Hins- |
vegar er það vel skiljanlegt sem á |
eftir fer, aö “sameiginlegt trúarfé-1
lag manna meö gagnólíkum trúar. j
skoöunum hefir, oss vitanlega, hvergi
fest rætur eöa staðist til lengdar”. i
'Þessi mótbára er þungamiðjan í;
1 mótmælum ritstjórans. En ég held1
ekki, að hann hafi hugsað sig nógu j
vel tim, áðttr en hann setti hana á
pappírinn.
Ritstjóri “Lögbergs” er lúterskur
maður. Hann hefði ekki þurft að
leita út fyrir sina eigin kirkjudeild
til þess að finna þau fordæmi, er
| hann telur hvergi vera
; til. Norður-Þýzkaland er móð-
urland lúterskunnar í heild sinni.
Innan ríkiskirkju þar i landi má
finna eins gagnólíkar trúarskoðanir og
nokkur kynni að óska. Langmest af
hinttm vísindalegu biblíurannsóknum
hafa farið fram innan vébanda
þeirrar kirkju, og þær rannsóknir
hafa eins og flestum er kunnugt, um.
turnað trúarskoðunum hálfrar kristn
innar. Eitthvað svipað yrði uppi á
teningunum til hvaða lúterskrar
þjóðkirkju sem litið væri. Þessi ó-
möguleiki hefir þvt vissulega sum-
staðar “fest rætur”, og ýmsir ertt að
gera sér vonir um að hann kunni
að geta “staðist til lengdar”. Jafnvel
hér í Canada hefir ósóminn gert
vart við sig. Ritstjóra “Lögbergs”
er kunnugt um, að þar er stofnuð
kirkja er nefnist “United Church of
Canada”. 1 þá kirkju hafa gengið
menn úr þremur tfúarflokkum, sem
hafa ólíkar skoðanir á ýmsum efnum,
og er hverjum manni heimilt aö halda
viö þær sérskoöanir — eöa hafna
þeim — eftir því sem vitsmunum, sam
visku og skapferli hans er háttaö.
Eg held að ritstjóri “Lögberga”
muni átta sig á, með dálítilli umhugs.
un, að þessi mótbára sé ekki á sem
traustustum grundvelli reist. En það
eru enn aðrir örðugleikar, sem varna
því, að hann geti orðið sammála sr.
A. K. og “Spurul”. Samvizka hans
bannar honum þaö. Hann hlýtur sem
“sannkristinn nAöur” að “líta á þessa
hluti frá kristilegu sjónarmiði, en
ekki frá sjónarmiöi skynsemistrúar.
manna”. Setningin er mjög lær.
dómsrík. '“Skynsemistrúarmenn” geta
ekki litið á mál frá kristilegu sjónar-
miði, og allir menn, sem ekki eru
sannkristnir, eru skynsemistrúarmenn.
Nú er þaö annaðhvort, aö ntikill er
hópur hinna sannkristnu, eöa sr. A.
K. hlýtur aö hafa álitlegan flokk sér
fylgjandi, fyrst allir skynsemistrúar-
mennirnir fylgja honum, og allir, sem
ekki eru sannkristnir, fylla þann hóp.
Eri skoðanir ritstjóra “Lögbergs”
á máli þassu standa ennýviðar fótum
undir. Hann er sannfærður um, aö
það muni ekki vera “menningarlegur
gróði” fyrir Vestur.íslendinga, að
taka bendingu þessa til greina. Hann
telur menningunni betur borgiö með
því. að hver flokkur fyrir sig berjist
fyrir skoðunum sínum og sætti sig við
að "það. sem hæfast sé, haldi velli”.
Hann er sannfærður ttm, aö menn,
sem ekké séu “því vaxnir að geta sótt
frant hliö viö hlið, þó skoðanir sétt
breytilegar, án þess aö liggja í h’ta.
legum illdeilum” muni ekki koma sér
betur saman itndir einu þaki. Auk
þess beri mönnum aö gæta þess að
“kristindómurinn í eöli sínu, að því
er snertir aöstöðu manna hér í heimi,
sé stríðsboðskapur”.
Einhverjum kynni nú aö láta sér
koma til hugar, að ekki væri loku
fytir það skotið, að mönnum lærð-
ist að leggja niður hinar “lúalegu
illdeilur” ef þeir læröu listina aö
sækja fram hliS viS hliS, en ekki
hver gegn öðrum. En ann-
ars er það nokkuð óákveðið hvaö
ritstjórinn á við með því, að hið
hæfasta haldi velli. Er hann sann-
færöttr um að sá flokkur, sem mest
hafi af sannleikanum haldi ávalt
velli? Sumum finst þeir hafa heyrt
getið um það, aö allskonar baráttu
meðal manna hafi lyktað á aðra
lund. Annars ætti ekki illa við að
minna í þessu sambandi á setningu
dr. Hielga Péturss um líf hins hæf-
asta, er hann hefir orðaö á enska
tungu: “The survival of the fittest
in hell, is the survival of the fittest
for hell”. Þaö er alls ekki ólíklegt,
að það sé rétt til getið hjá ritstjór.
pnum, að hið hæfasta haldi velli í
þessum skilningi — i mannfélagi þar
sem menn eru aldir upp við úlfúð og
“lúalegar illdeilur”, þá halda skap.
vargarnir velli. Hinsvegar kynni
þá nokkuð að fara að orka tvímæl-
is um hinn menningarlega gróða.
Eg get ekki slegið botninn í þess-
ar fáu athugasemdir án þess að geta
þess, sem mér finst nú, eins og mál-
in horfa nú við, vera markverðast
i þessu efni.
F.g geng þess ekki dttlinn, frekar
en flestir aðrir, að enn muni þess
verða nokkttð að bíða, að sú vitur-
lega lausn fáist á kirkjumálum ís-
lendinga hér í landi, sem sr. A. K.
hefir orðið talsmaður fyrir. Undir-
tektir “Lögbergs” sýna að< enn er
við rammann reip að draga. Hins.
vegar er ég sammála “Spurul” um
það. að hugsjón þessi hefir meiri
lífsþrótt en svo, að hún verði kæfð,
Og það, sem gefur mér mestar von-
ir i þessu sambandi er það, að hið
evang. lúterska kirkjufélag virðist
einmitt nú vera sjálft að gera, innan
sinna eigin vébanda, dálitla tilraun
nteð það hvort ólikar trúarskoðanir
geti þrifist þar hlið við hlið. Síra
Björn B. Jónsson, ritstjóri “Samein-
ingarinnar” hefir notað það blað til
þess að birta skoðanir, sem mig stór-
furðty á, að sámvizka ritstjóra “Lög-
bergs” hafi ekki hvatt hann til að
mótmæla. Eg vil t. d. leyfa mér að
minna á þennan kafla úr grein er
nefnd er: “Hvert stefnir” (Sam. jan.
úar ’25) : “Þá er efnishyggjan sat að
stóli í umdæmi vísindalegra efna, sat
og að stóli í kirkjunni einskonar efn.
ish-yggja. Kirkjan beitti allri orku til
þess að rannsaka og verja cfniS. En
svo er hér nefnt það alt, sem til-
heyrir umbúðum þeim, sem sannindi
trúarinnar hafast við í: bókin helga
sjálf, kirkjusagan, erfikenningar og
játningar kirkjuflokkanna........Menn
spunnu úr efninu visindalega
greinargjörð fyrir kennisetningum og
skoðunum, en hvort sem úr þvi varð
“rétttrúnaður” eða “villutrú”, þá
var sú “trú” i rauninni meira eða
minni skynsemistrú — ratoiuilismc'’.
Eins og menn sjá af þessum um-
mælum, þá eru þeir ekki alveg sam-
mála um það, ritstjórarnir, hvað skyn
semistrú sé. Ritstjóri “Sameining.
arinnar” heldur þvi fram, að sú
stefna, sem ev. lút. kirkjufél. hefir
opinberlega haldið uppi, sé ein teg-
und af “skynsemistrú”. Sú athugun
er nákvæmlega rétt. Ritstjóri “Lög.
bergsi” yfcit að( kristindómurinn er
“striðsboðskapur”. Nú virðist að það
ekki ætti illa við, að draga á sig
stríðsglófana. Enda hefði presti inn-
an kirkjufélagsins, er slíkar skoðan-
ir hefði látið uppi fyrir nokkurum
árum, verið vísað á.dyr. Mér er1 það
óblandið fagnaðarefni að sjá, að það
er ekki gert nú. Mér finst að þeir
menn, lífs og liðnir, sem eytt hafa
kröftum sinum til þess að auka við.
sýni og frjáíslyndi í trúmálum hér
meðal íslendinga, megi vel við það
una, hve áfram virðist þoka. Sr. B.
B. J. hefir orðað hugsjónir þeirra
allra er hann segir: “Ó, vesalings
kirkja, sem ofþyngir samvizkum
manna með 'margskonar kpmjisetn.
ingum, en vanrækir hið eina boðorð
konungs þíns!” [þ. e. “elskið hver
annan.”] Eg efast ekki um, að ís-
lenzkur almenningur, sem áhuga hef-
ir á trúmálum, fylgist með athygli
með því, hvort ofan á verð’ur innan
!út. kirkjufélagsins, skoðanir sr. B.
B. J. eða ritstjóra “Lögbergs”.
um leikrit, sem menn sjá aðeins einu
sinni, en geta ekki lesið. Meiningin
er góð, og þarft að benda foreldr-
um á þá lausung í hugsunarhætti
sem börnunum þeirra er hætt við, og
sem liklega er ennþá meira áberandi
nú eftir ófriðinn mikla, en nokkurn-
tíma áður.
Æskilegt hefði verið, að tjaldið
hefði fallið þegar við endurfundi
þeirra mæðgnanna. Þar hafði höf-
undurinn náð sér bezt niðri, og það
sem á eítir kom var eiginl. aukaat.
riði, sem eyðilagði þau áhrif, er end-
urfundurinn hafði.
Það verður náttúrlega ekki krafist
mikils af leikendum, sem aðeins grípa
til leiks i tómstundum sínum, en yfir-
leitt hefði menn þó langað til þess
að krefjast nokkurs meira. Af kven-
fólkinu léku þær bezt Jódís Sig-
urðsson, Mrs. Friðhólm og Miss
Benjamínsson. Hinar tvær fyrnefndu
sýndu mjög sómasamlega heiðurskon-
ur og Miss Benjamínsson var mjög
eðlilega og gelgjulega dansbrjálæðis.
leg, eins og hún átti líka að vera.
Eðlilegastur af karlmönnunum var
Pétur Pétursson. Garðar GÍ9lason var
nokkuð kvikur á leiksviðinu, og vér
höfum haft alt aðra hugmynd um
fínan slarkara en þá, sem Mr. Egill
Fáfnis sýndi.
Frh.
■------0------
Ur bær um.
Mr. Agúst Eyjólfsson frá Lang-
ruth var staddur hér í bænum um
páskahelgina.
Vestan frá Isle la Crosse kom ný-
lega Mr. Þórarinn Jónsson, útgerð-
armaður. Hefir hann haft net stn
í vetur þar í vatninu.
lengi. — Og öllum til fagnaöarauka
skal þess getið, að hr. Árni Sigurðs-
son í Wynyard leikur þar í smáleik,
ásamt fleirum, og þarf sízt að efa
að þar verður um ágæta skemtun að
ræða. — Inngangseyrir 50c; veiting.
ar ókeypis.
--------x-----------
Frá íslandi.
Or dyrafirði.
(Símtal við Isafjörð 26. febrúar).
Snjóflóð mikið féll á túnið aö
Botni í Dýrafiröi fyir skömmu. Tók
snjóflóðið fjárhús með nokkrum
kindum er allar fórust. Skall hurð
nærri hælum að flóðið tæki bæinn, þvi
það tók bæjarvegginn þann sem að
flóðinu vissi, svo bæjarhúsin löskuð-
ust mjög, en fólk meiddist þó ekki til
muna.
FRÁ VESTMAN.NAEYJUM.
(Einkaskeyti 27 febrúar.
Allir bátar réru héðan i nótt og eru
komnir í höfn nú. Þeir, sem réru með
gamalbeitt, komu með um 200 fiska
á bát; hinir sem Iögðu nýbeitta línu,
hafa fengið um 700 af vænsta þorski.
Otlit er fyrir góðan afla næstu daga.
Engir skaðar urðu hér t austanveðr
inu. Hér er bliðviðri nú.
I ofviðrinu á dögunum slasaðist
bóndinn á Arnaranpi, lærbrotnaði.
Gerðist það með þeim hætti, að manru
inn tók upp í storminum, og meiddist
hann svona er hann slengdist til jarð.
ar.
Sæsíminn til Vestmannaeyja komst
í lag 1. þ. m. Gerði “Þór” við bilun-
ina. Var hann um þrjá sólarhringa
\að gera við símann. Slitið var um
miðja vegu milli lands og Eyja.
Ragnar E. Kvaran.
------0-----
Sjónleikir.
• ■ 1
Það hefir mikið verið unnið að
leikstörfum í vetur, á meðal Islend-
inga hér í Winnipeg, sérstaklega
seinnipart vetrar. Siðan í marz hafa
verið leikin hér fjögur leikrit.
Þriggja verður hér minst að nokkru,
hins fjórða, sem nemendur Jóns
Bjarnasonar skólans léku, er því mið.
ur ekki hægt að geta. þar eð blaðintt
var ekki gefinn kostur á að sjá það.
Hið fyrsta af þessum þrem leik-
ritum, sem hér er kostur að minnast
á. var frumsamið á íslenzku, og er
höfundurinn Miss Jódís Sigurðsson.
Leikritið xiefndíi hún “Dan^lif”.
ur Pétursson). Þá er og Mrs. Torfa-
Gangurinn er þessi:
Sæmilega stæð ekkja, Mrs. Berg
(Jódis Sigurðsson) á tvö efnileg börn,
Rannveigu (Jónína Johnson), og
Skarphéðinn, læknisnema, (Garðar
Gislason). Vinafólk þeirra er Mrs.
Friðhólm (Mrs. Ing. Johnson), Sig-
rún dóttir hennar, (Miss A. Guð-
mttndsson), Njáll Njálsson (Þor-
valdur Beck), kona hans (Mrs. Ch.
Anderso'n) og sonur þeirra Jón, (Pét-
son (Mrs. H. Anderson) og dóttir
hennar Fjóla, (Miss V. Benjamíns-
son). Ennfremttr Mr. Magnús, fínn
slarkari (Egill Fáfnis) og Mrs. Lár-
usson, dansari (R. Sigurðsson).
Mrs. Berg er frjálslynd og góð
kona, sem vill unna börnum sínum
hæfilegs frelsis. Hún hvetur þau
heldur en hitt, til þess, að læra að
dansa. En með Fjólu, sem er dans-
brjáluð ungmey á gelgjuskeiðinu, á-
samt Jóni og Magnúsi, kemst óham-
ingjan inn á heimilið, þrátt fyrir til-
raunir Sigrúnar, að sporna á móti.
Bæði börn Mrs. Berg rata í raunir,
Rannveig strýkur með óþokkamenni,
sem vfirgefur hana með barni, og
Skarphéðinn, sem giftist Fjólu, lend-
ir i dansi og dufli, og verður að
hætta námi. Féð gengur til þurðar
fyrir Mrs. Berg, svo bún verður að
flýja i hrörlegt hreysi. Og Jón
Njálsson, sem eiginlega er bezti pilt-
ur að upplagi, lendir í fangelsinu. Þó
endar alt betur en áhorfist. Skarp-
héðinn og Fjóla sjá að sér, þó of
seint sé til þess að hann ljúki námi.
Og þegar sem mest kreppir að Mrs.
Berg t vejtrarkuldamnm. Aá kemur
Rannveig dóttir hennar inn úr dyr-
unum og bylnum.
Það er ilt að dæma með sanngirni
“Fróns”-fundi þeim, er ákveðið var
að haldinn skyldi mánudagslcvöldið
20. þ. m. í Goodtemplarahúsinu, er
írestað þar til á mánudagskvöld 27.
þ. m.
Samkoma verður haldin í Leslie,
Sask. á sumardaginn fyrsta, 23. þ.
m., undir umsjón íslenzka kvenfélags.
ins. Væntanlega verður margt til
skemtunar og fróðleiks, svo sem ræð-
ur, upplestur og ágætur söngur. Er
búist við að söngflokkur (karlakór)
sá, er Björgvin Guðmundsson þaul-
æfði hér fyr um daga, standi enn á
gömlum merg, og syngi þar vel og
Nýlega lézt á sjúkrahúsi hér í bæn-
um (Rvík), Ólafur Erlendsson, fyr_
verandi bóndi á Vetleifsholtsparti í
Asahreppi. Hafði hann búið þar
lengi, en fluttist hingað til bæjarins
fyrir nokkru.
Á mánudaginn var losnaði eitt af
skipum Proppé bræðra, sem Iá á
höfninni á Þingeyri og rak í land
skamt innan við kaupstaðinn, og brotn
aði í spón. — Austan garður \px og
veður hið versta. Skipið hét “Cap_
ella”. Enginn maður var á því. Lá
það í vetrarlegu.
ISWEDISH AMERIGAN Lihe|
HALIFAX eða NEW YORK
X
f
f
E/'S DROTTNINGHOLM VtinCE/S ST0CKH0LM
Cabin og þriSja pláss IoLANDHÍ 2. og 3. pláss
ÞRIÐJA PLÁSS* $122.50
els GRIPSHOLM
1.. 2. og 3. PLÁSS
KAUPIÐ FARBREF FRÁ NÆSTA UMBOÐSMANNI EÐA
SWEDISH AMERICAN LINE
470 MAIN STREET,
ATfc A A A jTa
♦;♦
T
f
f
♦;♦
A STR0NG
RELIABLE
BUSINESS
SCHOOL
D. F. FERGUSON
Principal
President
It will pay you again and again to train in Winnipeg
where employment is at its best and where you can attena
the Success Business College whose graduates are given
preference by thousands of employers and where you can
step right from school into a góbd position as soon as your
course is finished. The Success Business College, Winni-
peg, is a strong, reliable school—its superior service has
resulted in its annual enrollment greatly exceeding the
combined yearly.attendance of all other Business CoTleges
in the whole Province of Manitoba. Open all the year.
Enroll at any time. Write for free prospectus.
THE
BUSINESS COLLEGE Limited
38SM PORTAGE AVE. = WINNIPEG, MAN.
!