Heimskringla - 22.04.1925, Síða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
,WINNIPEG 22. APRÍL 1925
Hdmskrittgla
(StofnnQ 1886)
Krmur flt á hverjum mlVvlkndefl.
EIGENDURi
VIKING PRESS, LTD.
853 e* 855 SARGEBÍT AVE„ WIJÍNIPEG.
Talnlml: N-65ÍI7
Verí bla53ins er $3.00 árgangurinn borg-
lst fyrirfram. Ailar borganlr sendlst
THE VIKING PRE6S LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS írá Höínum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
UtnnAMkrlft tll blallfilnis
THB VIKING l'KESS, Ltd., Boz 8105
UtanAnkrlft tll rltmtjAranMt
EDITOK HEI.MSKKI8IGLA, Ilox 3105
WINNIPEG, MAN.
“Helmskrlngla ls published by
The Vlklng Premn Ltd.
and printed by
CITV PRINTING A PUBLISHING CO.
853-855 Sareont A ve., Wlnnlpex, Man.
Telephwnet N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 22. APRÍL 1925
Kornsalan í Canada.
í Monaco er Monte Carlo og “spila-
helvítið”. 1 Winnipeg er Kornsöluhöllin
(Grain Exchange).
Flestir gera sér að sjálfsögðu í hugar-
lund að fátt sé líkt með þessum stöðum.
Monto Carlo hefir jafnlengi verið illræmt
og það hefir verið víðfrægt. Þar vita
menn að sama koma árlega fjöldi manna
og kvenna af æðri og lægri stigum, með
peningaráð meiri og minni, til þess að
freista hamingjunnar, og verða ríkir á
svipstundu.
í kring um spilahöllina, og í sambandi
við hana, þjóta upp dýrindis gistihús, með
skrautlegum veizlu- og danssölum. Inn-
anum þessa sali flökta svo þessi tvífættu
fiðrildi nautnalífsins, ýmist til þess að
njóta sjaldgæfs vinnings einungis stutta
stund, eða til þess að reyna um stundar-
sakir að drekkja sorginni yfir vonbrigð-
um„ fjártjóni, eignamissi og mannorðs-
tapi. Og æðioft rýfur skammbyssuskot
næturkyrðina, eða blandast við dagsins
hávaða.
Það verður fyrir mönnum eina ráðið
til þess að binda enda á óslökkvandi
spilaástríðu. — í kjölfari þessara við-
. burða dorga svo sniðugustu og sleipustu
glæpamenn, sem jörðin ber á baki sínu.
Komsöluhöllinni er nú eitthvað öðru-
vísi varið. í kringum það hús, eða í sam-
bandi við það, eru engar gjálífar skraut-
hallir, og þaðan heyrast engin skamm-
byssuskot. Þegar menn sjá orðið “Grain
Exchange”, þá dettur ókunnugum Ev-
rópumanni fyrst í hug virðuleg sam-
kunda virðulegra borgara, alveg eins og
þá, sem hann kannast við frá kauphöll-
unum heima. Það er líka rétt til getið.
Þessir menn eru alveg eins og fólk flest,
eins og þú og ég, að útliti og innræti. Og
þeir eru afskaplega önnum kafnir við að
gera skyldu sína. Við það að vinna að
heill þjóðfélagsins.
Rétt er ný það. Og þá virðist eigin-
lega ekki vera mikið sameiginlegt með
þessum tveim stofnunum: “ájlilahelvít-
inu” í Monte Carlo og Komsöluhöllinni í
Winnipeg, eða “spilahelvítum” og “kom-
söluhöllum” hvar sem er á jörðunni; því
þessi tvö eru aðeins hér nefnd vegna þess,
að þau munu umsvifamest hvert í sinni
röð, en ekki vegna þess, að þau séu að
neinu öðru leyti frábrugðin öðrum stofn-
unum sömu tegunda.
Og samt eru þessar stofnanir alveg
samkyns í insta eðli sínu. Báðar eru
grundvallaðar á gróðafýsn og gullþorsta
mannanna og eiga sér engan annan til-
verurétt, en að gefa mönnum tækifæri
til þess að svala þeim þorsta til fullnustu,
á hvern veginn sem það verður.
gera fjölmarga menn að fátæklingum, og
fáeina menn að auðmönnum.
Við því væri lítið að segja, ef þær að-
eins væru eins gagnlausar stofnanir og
almenn spilahús, eða ef skaðsemi þeirra
væri í því einu fólgin, eins og spilahús-
anna, að eyðileggja nokkra einstaklinga.
Því vel má segja, að njenn þurfi ekki að
vera svo vitlausir, að spila fjárhættuspil,
hvort sem það er um kom eða beinharða
peninga. Þeir um það, sem það vilja. Og
það er ekki nema réttmætt og sjálfsagt,
er menn fleygja eigum sínum út í veður
og vind, að einhverjir verði til þess að
hrifsa svo mikið af þeim, sem hönd á fest-
ir, og jafnvel veðja um það við nágranna
sinn, hve miklu byrinn blási í hendur
þeirra. „
En skaðsemi þeirra á sér dýpri rætur
en vanalegra spilahúsa. Munurinn er með-
al annars sá, að spilahúsin hafa engin á-
hrif á framleiðslu nauðsynlegra afurða.
Þessvegna gerir tiltölulega lítið til um
þau meðan jarðvegur er fyrir tilveru
þeirra. Öðru máli er að gegna um korn-
söluhallirnar. Þær geta haft, og hafa yf-
irleitt, óheillavænleg áhrif á nauðsynja-
markaðinn, framleiðanda og neytanda
jafnt til áhyggju og óhagnaðar. Þar að
auki er ekki hægt með neinum samtök-
um þeirra, er að almennum spilahúsum
standa, að draga helming spilafíflanna,
sem að sér hafa séð, inn að spilaborðinu
•aftur, þvert ofan í vilja þeirra, til þess að
láta veltufé þeirra ganga spilafíkninni, og
þeim sem á henni lifa, til lífsviðurhalds.
Þetta er heldur ekki' reynt. En það
J er reynt á kornsöluhöllunum. Þar er ein-
mitt þessa dagana verið að reyna með ó-
beinum tilstyrk þeirra framleiðenda, sem
ekki hafa enn séð að sér, svo að þeir selji
sjálfir kom sitt, að draga kornið, veltufé
þeirra, sem að sér hafa séð, og sameinast
til þess að selja sína vöru sjálfir, inn í
hringiðuna á kornsöluhöllinni aftur. Það
er, að kunnugustu manna frásögn, og eft-
ir öllum líkum að dæma, er séðar verða, j
verið,að reyna að drepa hveitisamlags- j
samtökin meðal canadiskra bænda til
þess eins, að þeir sem hepnin fylgir, geti
haldið áfram að mata krókinn á viðskift-
um, gagnslausum öllum, nema þeim sjálf-
um, og skaðlegum fyrir aðalatvinnuveg
þessa mikla lands.
Menn fá mjög glögt yfirlit yfir þetta
við að lesa þessa yfirlýsingu, er D. L.
Smith sölustjórf canadisku hveitisam-
lagsins, sendi ensku hlöðunum hér- á
föstudaginn var:
“Eg hefi hikað vib sibustu vikurnar at5 koma
met5 nokkra yfirlýsingu viSvíkjandi hinni ákaf-
legu óstöbvun, sem er á hveitimarkaöinum, af því
ég hefi verib at5 vona at5 stöbvun myndi komast
á veröiö, svo hœgt vœri fyrir ábyggilega korn-
kaupmenn ab gera ábyggileg kaup. En til allrar
óhamingju, hefir ekkert breyzt til batnaöar í
þessu efni síöustu dagana eins og verbskráin
sýnir dagana 11.—16. april:
11. apríl hækkaöi vert5it5 um 11 cent
13. apríl féll verbi® um 7 cent
14. apríl hækkaöi vert5it5 um 5 cent
15. apríl lækkaöi veröiö um 7 cent
16. apríl lækkaöi verbiö um 9 cent.
Hit5 afskaplega vert5fall á hveitinu, úr $1.80,
var á engan hátt réttlætandi. Hveitiskorturinn
um allan heim er þat5 mikill, sem stendur, at5 hver
hveitimælir er 25 centúm meira vert5ur, heldur
en markat5svert5it5 segir til um sem stendur í
Winnipeg og Chicago.
Ef dæma ætti eftir því hvernig þessir mark-
at5ir haga sér, þá skyldu menn halda at5 vit5 vær-
um fastákvet5nir í því, at5 neyt5a Evrópu til þess
at5 kaupa hveitit5 vit5 sem lægstu vert5i. Til dæm-
is fengum vit5 tilbot5 frá Bretlandi og meginlandi
Evrópu 30. marz sít5astlit5inn, um kaup á því nær
einni miljón mæla, á $1.62, frá Fort Wiliam. A
met5an þessi tilbotS voru at5 streyma inn til okkar
var vert5it5 hér á Winnipeg markat5inum kúgat5
nit5ur í $1.49%, et5a meira en 12 centum lægra
fyrir mælirinn, en þat5 vert5, sem Evrópa þann
sama dag borgat5i fyrir Manitobahveiti. I>etta er
at5eins eitt dæmi af mörgum, í þessum mánut5i og
mánut5unum næst á undan.
En eitthvert allra skat5samlegasta óhappaat-
rit5it5 í þessum augljósu tilraunum til þess at5
kúga nit5ur vert5it5 á hveitinu, er at5 mínu áliti
þat5, at5 hinir öflugu peningamenn, sem á bak vit5
þær tilraunir standa, gera aut5sjáanlega leik til
þess, at5 breit5a út falsfregnir um canadiska
hveitisamlagit5. Lítur svo út, sem þat5 sé gert
í því skyni atS koma enn meiri glundrot5a á
markaöinn, og þannig at5 geta hrifsatS stóreflis
ágrótSa, met5 óverjandi fjárbralli. Símskeyti þau,
er hér fara á eftir, tala sjálf sínu máli. Þau eru
frá einhverjum mesta hveitikaupmanni á Eng-
landi, og sýrva. at5 þessi rógburtSur er vítSar í
frammi haft5ur, en hér 1 Ameríku:
17. apríl, frá London —
“Smlth, Winnipeg:
Fregnlr hér Winnipeg fallit5 sökum mikillar
Það er í sjálfu sér ekkert við því að
segja, að ýmsir óbilgjarnir kornsölu-
brallarar, sem vel hafa fiskað og fiska í
hinni miklu flugiðu kornsöluhallanna,
vilji samlagshreyfinguna dauða, svo þeir
geti haldið áfram arðvænlegri atvinnu.
Oss myndi fleirum svo fara í þeirra spor-
um og þeir eru hvorki verri né betri menn
en vér hinir, sem utanvið stöndum. En
það sem ergilegt er við þetta, er að nokk-
ur bóndi skuli verða til þess að leggja
kornsöluhöllunum til veltufé, í stað þess
að ganga í samlagið, sjá sjálfir um sölu
sinna eigin afurða, og með því treysta
búskap sinn á allan hátt gegn áföllum,
að því leyti er í mannlegu valdi stendur.
Það er lítt skiljanlegt að menn, sem
hafa gert landbúnaðinn að lífsstarfi sínu,
skuli ekki af sjálfsdáðun reyna að
glöggva sig sem bezt á öllum þeim atrið-
um, er að framleiðslu og afurðasölu lúta,
þar senr nokkurnvegin sömu skilyrði eru
fyrir hendi. Ef t. d. bændur hér í Cana-
da hefðu eins glöggan skilning á því hvað
það er, sem er undirstaðan undir velmeg-
un danska bóndans, eins og á því, að til
hans sækja allar þjóðir ^búskaparhygg-
indi, þá myndi margt hér öðruvísi. Því
þá lærðist bændunum hér að skilja það,
sem fjöldi þeirra virðist eiga svo erfitt
með, að allur hinn framúrskarandi hú-
skapur Dana stendur á traustasta grund-
vellinum sem hægt er að leggja á, sam-
lagsgrundvellinum. Hann er það hellu-
bjarg, sem canadiskum bændum er óhætt
að byggja á, og þeir byggja aldrei vel,
sér og niðjum sínum til frambúðar fyr
en húsið er reist á því bjargi, en ekki á
foksandsvelli fjárbralls og spilafýsnar.
En svo óskiljanlegt sem það er, að
bændur skuli ekki sjá hvað til síns frið-
ar heyrir með samvinnustefnuna, þá er
þó enn óskiljanlegra og fáránlegra að
nokkrum bónda skuli nokkurntíma hafa
getað dottið í hug, að það væri gróða-
vegur og farsældar fyrir sig og land sitt,
að fá öðrum mönnum framleiðslu sína í
hendur til þess eins, að nota hana sem
gjaldmiðil í fjárhættuspilum.
-----------X-----------
Skugga-Sveinn.
Eins og áöur var auglýst var Skugga-Sveinn,
hinn gamli vinsæli æfintýra- og hetjuleikur
Matthíasar, leikinn í Goodtemplara.húsinu, 6. og
7. þ. m., fyrir fullu húsi. Skugga-Sveinn hefir
marga galla, sem leikrit, en þann mikla kost,
sem aö likindum gerir hann ódauölegan, líkt og
“Alfhól” (Elverhöj) hjá Dönum, aö þar er sleg-
iS á strengi, sem óma djúpt í þjóSarsálinni. —
LeikritiS er öllum svo kunugt, aS því verS-
ur ekki lýst nánara hér. Aöeins drepiö á meö-
ferö einstaklinganna á hlutverkunum.
Sigurö bónda í Dal lék Ragnar Á. Stefáns-
son. Fór hann mjög vel meö hlutverk sitt. Hann
talaöi mjög skýrt, yfirleitt meö réttum áherzl-
um, "fas hans var mjög geröarlegt og framkom.
an eSlilega, og mjög vel sæmandi meiriháttar
bónda íslenzkum, á þeim tímum er leikritiS gerist.
Astu dóttir hans lék frú SigriSur Patterson.
Hún er fríö sýnum, og ihefir einkar laglega rödd
meö þýöum hljómblæ, sem nauösynlegt er fyrir
þaö hlutverk. En annars dró frúin mynd Ástu
eS nokkuö daufum litum. Sama er aö segja um
hr. Ottó Hallson, er lék Harald. Hann hefir
mjög laglega tenórrödd, sem einnig er nauösyn-
leg, en leikur hans var nokkuS daufur lika. Nutu
þau Haraldur og Ásta sín þvi ekki sem bezt á
sviöinu, er þau léku saman, aS undanteknum
söngilum. Er ekki ósennilegt aö þau hafi fariö
dálitiS hjá sér, af óvana við leiksviöiö.
Einkennilegt var aö sjá Harald hjálmprýdd-
an og glófaskrýddan upp á öræfum. SömuleiSis
aö sjá Ástu hanga í klettunum á grasafj., meS
j möttul sleginn um herSar, eins og hún væri aS
fara á skemtigöngu upp aö Skólavöröu. En ein.
kennilegast var aö sjá Harald enn meö hjálminn
og glófana, eftir fangelsisvistina í Dal. Þeir
glófar áttu auösjáanlega ekki af honum aö ganga.
Annars eru þetta smáatriSi, en vert þess aS benda
á þaö, svo samræmi veröi meira í leiknum.
Lárenzíus sýslumann lék Páll Hallsson. Hann
var yfirvaldslegur, en buldraöi nokkuö hátt sum.
staSar. Þaö er stundum tómhljóö í þeim mönn-
Allir munu sammála um, að þetta sé
rétt sagt um spilahúsin, en sjálfsagt finst
mörgum fáránlegt að segja hið sama um
komsöluhallirnar. Einkennilega margir
virðast standa í þeirri röngu trú, að þær
séu nytsamar, já, ómissandi stofnanir. Og
þó er sannleikurinn sá% að þær gera ekk-
ert minsta gagn nokkrum manni, nema
þeim örfáu mönnum, sem hepnast að
auðgast á fjárhættuspilinu um kornið.
Bóndinn, sem komið framleiðirV hefir
ekki hinn allra minsta hagnað af tilveru
þeirra, og heldur ekki vér, sem brauðsins
neytum. Það mætti þess vegna þurka
þær gjörsamlega út af jörðunni, að með
þeim færi ekkert verðmæti forgörðum.
— Þær eiga að því leyti algjörlega sam-
merkt við spilahúsin, og við öll fjárhættu-
spil, “baccarat” eða “poker”, að þær
sölu canadiska hveitisamlagrsins.M
Þessu skeyti svöruöum viö á þessa lei?5:
“Nokkrir hveitimenn hérnamegin reyna af al-
efli at5 koma enn meiri grlundroöa á markaíinn,
meö bölvuöum lygum. Vit5 seldum ekki hveiti-
pund á markaöinum í gær. — Smith.“
Vit5 þessu skeyti fengum vit5 þetta svar:
“Smith, Winnipeg: —
Kærar þakkir fyrir svar yt5ar. Ráögáta a?5
markaöur ykkar er svo ótraustur. Hver er á-
stæðan? öll Evrópa reibubúln at5 kaupa, en þib
veröib fyrst aö treysta markaöinn. Vekjum at-
hygli, þrátt fyrir stóreflis farma til Evrópu, a^lar
hafnir, nema Italíu, sama sem galtómar.”
öllum evrópeiskum kornkaupmönnum er þab
ljóst, at5 munurinn á kornbirgt5unum og eftir-
spurninni er ákaflega lítill. Þessvegna væri ebli-
legt at5 búast vít5 at5 hveitimarkat5urinn væri
langt um ábyggilegri, og at5 vert5it5 væri mun
hærra en nú er.”
Því er bætt við, að nú selji samlagið
hveiti til níu þjóðlanda í Evrópu: Þýzka-
lands, ítalíu, Frakklands, Noregs, Dan-
merkur, Svíþjóðar, Belgíu, Hollands og
Bretlands. .
um, sem mestan hávaSa gera, líkt og í Jóni
sterka, og þá ekki í yfirvöldum síSur en öSrum
mönnum. ÞaS færi betur á aö gera Lárenzius
dálitið kyrlátari, en um leiö einbeittari og harö-
ari. Líkt var og þar sem meö Harald og Ástu, aS
mörgum þótti kynlegt aö sjá sýslumann rifinn
upp úr svefni un$ hánótt, og birtast í fullum ein-
kennisbúningi, meS sverS viö hliö og húfu á
höföi, úr glóövolgum dúnsængunum. Annars sátu
höföuöfötin fast á höfSum manna í leiknum. T. d.
tekur hvorugur stúdentinn ofan, þegar þeir ganga
í stofu til Lárentzíusar. Allir þrír skeggræSa
þeir þar yfir vininu meö húfurnar á höföinu.
HöfuSpaurinn, sjálfan Skugga-Svein, lék
Egill H. Fáfnis. Hann er ungur íþróttamaöur,
mjög stórvaxinn og karlmannlegur, óg sýndist
jötunvaxinn á leiksviöinu, í loökufli Skugga.
Sveins. ÞaS er erfitt aö ná þeim feikna þunga,
og þeirri drynjandi heipt, sem í Sveini sýöur og
Fáfnis tókst ekki aö ná hreimnum
úr ljónsöskrinu í röddina. Hún varö
meira urgandi en1 drynjandi. Rödd-
in kom ekki titringi á taugar áhorf-
er.danna. En hann hreyfSi sig oft á-
gætlega á leiksviöinu, þrátt fyrir
hinn mikla vöxt hans voru hreyfing-
arnar fimar og skjótar. Mönnum
fanst, sem þettai gamla villidýr myndi
eiga þaS til, aS stökkva hæö sína, eöa
margar lengdir sínar, í einu kasti, ef
á þyrfti aS halda.
Ketil fóstra Sveins, Iék Th. Beck.
Gerfiö var ágætt, og vaxtarmunur
þeirra fóstranna var alveg eins og
maSur haföi hugsaö sér frá barn-
æsku. Ketill var nokkuö tilbreyt-
ir.garlitiS skrækróma. Annars lék
hann margt laglega, en einna sízt
tókst honum þar sem hann iiggur
hundinn, eftir bardagamr viS stú-
dentana. Hann reyndi ekkert veru-
lega til þess aö komast á fætur, kút-
veltist aöeins.
ögmund fóstra Haraldar lék Björn
Hallsson Ijómandi vel. GerfiS heföi
aöeins mátt vera betra. En rólegt
hugrekki og festu Ögmundar tókst
honum mjö.g vel aö sýna, bæöi meö
látbragöi og málrómi.
Gaidra.HéSinn lék Arinbjörn S.
Bárdal. Hann fór þar mikiö vel meS
lítið hlutverk.
Geir og Grana, kotungana, léku þeir
bræSur Jón og Helgi Marteinsson.
Þeim tókst allvel meS hlutverk sín,
voru nægilega sligaSir, kúgaöir og
kaghýddir, eins og bændaræflar voru
á þeim tímum, útsognir af höfö-
ingja-, kirkju. og konungsvaldi.
Margréti, vinnukonu Lárentzíusar,
lék ungfrú Þóra Sveinsson. Hlut-
verkiS er ekki stórvægilegt, mest
undir því komiS aS hafa góöa rödd.
Og þaö hefir ungfrúin.
Jón sterka, vinnumann Siguröar
bónda í Dal, lék Benedikt Ólafsson.
SagSi hann ýmislegt vel af snjallyrö-
um Jóns, en var máske helzt til
“sterkur” yfirleitt.
Grasa-Guddu gömlu lék Öskar Sig.
urösson ágætlega. GerfiS var fyrir-
tak, látbragS eSlilegt, og leiknum
stilt mjög til hófs, svo hvorki var of
né van. ÞaS eina sem aS varS
fundiö var þaö, aö gamla konan var
vonum fremur prúSbúin á grasa.
fjallinu. Mr. SigurSsson lék einnig
Hróbjart vinnumann Lárentziusar, og
má alveg sömu lofsyrSi um meöferö
hans á því hlutverki segja.
Gvend bjálfann, smala, son, eöa
dótturson Guddu, lék ungfrú Elfa
Paulson. Hún geröi ,þaö yfirleitt
mjög laglega, sumstaSar ágætlega, og
er þaö því fremur vert viöurkenning-
ar, sem auöheyrt var aö hún átt mjög
erfitt meö íslenzka tungu. ÞaS er á-
reiöanlega leikaraefni í þeirri ungu
stúlku.
Stúdentana, Grim og Helga, léku
þeir SumarliSi Matthews og Jóh.
Peterson. Hversvegna hr. Matthews
talaöi íslenzkuna, á syngjandi Kristj.
aníu-norsku, er ekki vel ljóst, en þaö
gerSi hann svo snild var á. Jóh. Pet-
erson lék Helga ágætlega. Hann var
fríöur og karlmannlegur á leiksviö-
inu, bar sig vel, djarflega og frjáls-
mannlega, hefir fallega rödd, og
sagSi margar setningar fyrirtaksvel,
og eölilega, sérstaklega í samtalinu
viö Margréti vinnukonu. Leikur hans
gaf áhorfendum ágæta hugmynd um
röskan norölenzkan skólasvein frá
Hólum.
Leiktjöld þau, sem Fred Swanson
haföi málaö fyrir leikinn, voru yndis-
lega falleg. Alveg sérstaklega falleg
var jöklasýningin af grasafjallinu.
ÞaS býr undursamlegur listamaöur í
Swanson, aö geta leyst svona verk af
hendi, og hafa þó eiginlega enga æf-
ingu í tjaldmálaralist fengiö, eöa
svo sáralitla aS hún er ekki teljandi,
boriö saman vig æföa listamenn. En
enginn æfSur listamaSur og ekkert
fyrsta flokks leikhús hvar í heimin-
um sem er, þyrfti aS skammast sín
fyrir grasafjallstjaldiS. Hinn frægi
Carl Lund í Kaupmannahöfn geröi
ekki fallegri fjallasýnir en Swanson
þarna hefir af hendi leyst.
Tilgangurinn meS þessum linum,
hefir ekki veriS sá, aö dæma fólk
þetta, sem leikur í hjáverkum sínum
eftir mælikvaröa þeim, sem leggja
verSur á æföa leikara. Þær hafa
aöeins átt aS vera vinsamleg bending
utn eitt og annaö, sem vafalaust má
lagfæra, meS frekari æfingu.
S. H. f. H.
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
“Grænir sokkar”
Ungfrú Alla Johnson þýddi gaman-
leikinn “Grænir sokkar”, fyrir stú--
dentafélagiö, og léku stúdentar þaö
24. marz, í Goodtemplarahúsinu fyrir
fullum sal.
Enskur herramaöur (Jón Laxdal)
á fjórar dætur. Ein er ekkja. Tvær
eru þegar útgengnar, lady Trenchard
(Guörún Bíldfell) og Mrs. Rocking-
ham (Ástrós Johnson). ÞriSja dótt-
irin (GuSrún EyjólfsSon) trúlofast
ungum stjórnmálamanni, (Sigtr. Sig-
urjónssyni). FjórSu og elztu dóttur-
inni, Celíu (Alla Johnson) ber þá a&
bregSa sér í græna sokka, til merkis
um ag hún sé laus og liSug. Hún er
mesta myndarstúlka og sér alveg um
heimiliö. En henni leiSist þetta, aö
þaö er eins og enginn- vilji hana,
nema afgamall afdankaSur aömiráll
(Victor Jónasson), svo hún tekur1 upp
á því aö segjast vera trúlofuö Smith,
kapteini í hernum á Egyptalandi,; sem
enginn veit nein deili á, og ekki held-
ur hún. Þá bregöur svo viö aö tveir
ungir heldri menn, sem áöur hafa
litt um hana skeytt, taka aö draga
sig ákaft á eftir henni (Ed. Bald-
winsson og Jón Bildfell). Celia hef-
ir skrifaö þessum óþekta Smith, til
þess aö gera sögu sína sennilegri,
^eymir bréfiö í bók, og ætlar aö
eyöileggja þaS, en systur hennar
blaöa í bókinni í millitíö 0g senda
þjóninn (Hermann Marteisson) meS
þaS á pósthúsiS. Celia fær nú frænkit
þeirra systra Mrs. Chisholm-Fara-
day frá Chicggo (Mattie Halldórs-
son) í vitorS meS sér, til þess aS
veröa af meö Smith, koma andláts-
fregn hans í Times 8 mánuöum
seinna. Alt gengur vel; allir bera
Celíu nú áhöndum sér. En bréfiS
hefir rataS i hendurnar á Smith, kap-
teini í Egyptalandi (Kári Bárdal), og
hann kemur heim til þess aB sjá þessa
stúlku, sem upp á þessu hefir tekiS.
Hann gerir boS fyrir Celíu, rétt eft-
ir aS þær frænkur hafa sett andláts-
fregn hans í Times og þykist þá
heita Vavasour kapteinn og vera bezti
vinur hins látna. Celía lætur blekkj-
ast fyrst og kemst í örgustu vand-
ræSi. En hún uppgötvar fljótlega
hvernig í öllu liggur, og þareS þait
hjónaleysin fella skjótt hugi saman,
þá endar alt meö brúökaupi og ham-
ingju.
ÞaS er skjótt af aS segja, aö ung-
frú Alla Johnson bar af öllum. hinum
leikendunum, sem sól af öörum him-
intunglum. ,
Yfirleitt var leikur hennar eSIileg-
ur. Máliö var lýtalaust og margaf
setningar ágætlega hnittilega sagöar.
ÞaS er annars næstum því ekki ein-
leikiS hve þangtum fegurra vald ung-
frú Johnson hefir á iselnzku máli, en
flestir eöa allir jafnaldrar hennar í
þessu landi, á liku reki. ÞýSing
hennar bar einnig vott um þaö. Ekki
einungis var máliS ágætt, heldur var
þaö og svo blátt áfram og daglegt,
aö þar mættu margir af læra. Ef
hinir aSrir leikendur hefSu leikiö
jafn eSlilega, heföi veriö mjög gam
an aS leiknum. En hann var óneit-
anlega dálitiö, daufur meS köflum.
Af hinum stúlkunum fór GuSrún
Eyjólfsson einna bezt meö hlutverk
sitt. — Af karlmönnunum lék Her-
mann Marteinsson^ bezt. Hlutverk
hans var aS visu lítiö, en jafnvel hin
minstu hlutverk má leika bæSi vel og ■
illa. Næstur honum gekk Kári Bár-