Heimskringla - 16.09.1925, Side 4

4. BLAÐSlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 16. SEPT. 1925.
Htántslmnjjla
(StofnoV 188«)
Ktaar At A hverjam mlVTlkudegL
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
853 o* 855 8ARGBNT AVE., WINNIPEG.
TaUImi: N-65ÍÍ7
Ver5 blaTJsins er $3.00 árgangurinn borg-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PJffiESS LTD.
6IGPÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Kitstjóri.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
ITtanáakrfft til blabnlna:
THE VIKING PRESS, I,td., Box 8105
UtnnAnkrlft tll rltMtJAranu:
EDITOR HEIMSKRINGI.A. Box 8105
WINNIPEG, MAN.
“Helmskringla is published by
The Yiklnjr Prean Ltd.
and prlnted by
CITY PRINTING A PUBLISHING CO.
853-S85 Sargfnt A ve., Wlnnlpev, Man.
Telephone: N 6537
.."niM...............r " .....I ' .-m
WINNIPEG, MAN., 16. SEPTEMBER 1‘25
Kosningarnar.
Þá eru kosningarnar auglýstar, og bar-
daginn byrjaður. Aðalhershöfðingjarnir
eru þrír: King, Meighen og Forke, og lið
þeirra: iiberalar, conservatívar og fram-
sóknarmenn, eða bændasinnar.
Tveir hinir fyrstnefndu leiðtogar — Rt.
Hon. að nafnbót — ganga nú til hjaðn-
ingavíga, næstu sex vikurnar, eða svo,
sem Héðinn og Högni forðum. Mr. Forke
er ennþá ekki byrjaður, svo að gustur
standi um hann.
í>ess ber að geta, að enn er einn flokk-
ur á þingi, þótt fáliðaður sé, verkamanna-
flokkurinn. Aðeins tvo menn tókst hon-
um að senda á sambandsþingið, en þeir
tveir menn hafa látið rösklega til sín taka
um þau mál, er þeir bera fyrir brjósti.
* * *
Ef oss minnir rétt, var það Winnipeg-
blaðið Free Press, sem fyrir skömmu
mintist á Játvarð, prins af Wales, og kall-
aði hann “the greatest Salesman in the
British Empire”, duglegasta vörubjóð
brezka veldisins. Vitanlega sagði blaðið
þetta ekki í háði, heldur var því full al-
vara. Það talaði aðeins í þeirri líkingu,
sem það sennilega hefir treyst lesendum
sínum bezt að skilja. Það átti ekki við
það, að arfþegi Englaríkis væri neinn
venjulegur verzlunarmangari. Þær vör-
ur, sem hann var talsmaður fyrir, voru,
að blaðsins áliti, hinar beztu sem mark-
aðsgengar eru: brezk alúð, samúð, kurt-
eisi og drenglyndi.
* * *
Þótt skapanornirnar hafi dálítið öðru-
vísi um vélt fyrir hinum þremur flokks-
foringjum, en Játvarði Bretaprins, má þó
máske jafnvel um þá segja, að þeir séu
“salesmen”. Þeir hafa sjálfa sig og
stefnuskrá sína á boðstólum. Vitanlega
ekki þannig að skilja, að þeir séu falir;
taki á sér mútur; auglýsi sig og flokks-
fylgi sitt til sölu gegn myntuðum Mamm-
oni. En þeir bjóðast til að ieggja sjálfa
sig í sölurnar fyrir canadiska alþjóð, að
hún megi meta til verðs mannkosti þeirra,
fylgisafla og áhrif, til þess, að endingu,
að skipa þann, er hún finnur þyngstan á
vogarskálunum í líkan sess hér, og Free
Press telur, að Játvarður prins skipi með
Bretum: að gerast talsmaður alls þess,
sem drengilegast, bezt og framtakssam-
ast er með canadiskri þjóð.
* * *
Ofmikið má að öllu gera; góðu einnig,
eins og t. d. að tala ofmikið í líkingum.
Það er einfaldara að spyrja blátt áfram:
Hver er helztu velferðarmál þjóðarinnar?
Og hvað hafa flokksforingjarnir þrír í
fórum stefnuskrár sinnar, er helzt geri
þá hlutgenga í augum þjóðarinnar?
* * *
Það má telja, að fjögur velferðarmál
séu nú efst á baugi innanríkis, hér í Can-
ada: Samgöngur og flutningsgjöld; fólks-
innflutningur; tollverndun, og breyting
og endurbætur á óldungaráðinu. Öll
varða þau þjóðina í heild sinni miklu.
Og tvö þeirra: samgöngur og flutnings-
gjöld, og fólksflutningar, varða sérstak-
lega oss miklu, er í sléttufylkjunum erum
búsett.
* * *
Samgöngur og flutningsgjöld eru í
hinni verstu óreiðu. Má líta á þau í þrem
liðum: Samgöngur; flutningsgjöld innan
lands, og flutningsgjöld á skipum, er
halda uppi ferðum milli Canada og Ev-
rópu.
Svo síðari liðirnir séu nefndir fyrst, og
stiklað á staksteinum, þá virðist sléttu-
fylkjunum vera hin mesta hætta búin
með afnámi Crow’s Nest Pass samnings-
ins, er trygði þeim sérstakan flutnings-
taxta, svo að þau yrðu ekki afskift með að
koma lífsnauðsynjum að sér og frá.
Um millilandaflutningsgjöldin er svo
ástatt, að öll hin voldugu félög, er skip
hafa í förum milli landa, hafa gert með
sér rambyggilega skjaldborg, til þess að
tryggja sér stórkostlegan afrakstur, í
þeim ferðum. En sá ofgróði er tekinn
úr vösum landsmanna, og heldur þeim
kyrkingi í nautgriparækt sléttufylkjanna,
að til vandræða horfir.
Hvorttveggja er afleitt. En þó er verst
með samgönguvandræðin. Þar eigum
vér við það ótrúlega skammsýni, er ráðið
hefir í sambandsþinginu um Hudsons-
flóabrautina, sem ómögulegt virðist að fá
fullgerða. Til brautarinnar og hafnar-
innar í Port Nelson, er búið að verja $20,-
000,000, og eftir er aðeins að leggja 92
mílur. En nú eru bra utarteinarnir að
ryðga niður í moldina, fyrir þvergirðings-
skap austurfylkjanna, sem fjármagnið
hafa, og halda að þau muni veslast upp
og deyja, ef þessi lífæð verður opnuð
framleiðslurás sléttufylkjanna.
Ýmsir þeir, er bezt til þekkja, telja að
meira velferðarmál verklegt hafi ekki
verið uppi á teningnum síðan að Kyrra-
liafsbrautin var lögð fyrir 40 árum síðan.
Sérfræðingar þræta að vísu um það, hví-
lík hagsmunabót brautin verði millilanda-
ferðum. Um það mega oss fróðari menn
deila að svo stöddu. þótt vér persónulega
séum þess fullvissir, að sú hagsmunabót
muni nema miklu. En hvað sem því líð-
ur, þá myndi brautin auka svo gífurlega
framleiðslu hér í sléttufylkjunum, til lands
og sjávar, og þá um leið innflutning fólks,
að eins vel má gizka á, að það myndi
nema hundruðum, sem tugum miljóna
áður en langt um væri liðið.
Innflutningar. — Það sem Canada
þarfnast mest af öllu, er orka mannvits
og framtakssemi. Landið þarf að byggj-
ast, austur, vestur og norður. Það er
sárgrætilegt til þess að hugsa, að eftir
meira en hundrað ára landnám, skuli ekki
vera fleira fólk í þessu landi náttúruauð-
æfa og óravega, en numið hefir fólks-
fjölgun á 15 árum í Bandaríkjunum fyrir
sunnan oss, sem eru þó náiega einum
fimta hluta víðáttuminni og litlu eða
engu betri að landkostum.
Tollmálin. — Um þau hefir lengi verið
hinn mesti glumrugangur. Iðnrekendur
í Canada, sem að langmestu leyti eru bú-
settir í austurfylkjunum, njóta nú þegar
tollverndunar, er nemur frá tíu til þrjátíu
og fimm hlutum af hundraði. Yfirleitt
þykir þeim þetta of lítið, og eiga sér öfl-
uga talsmenn fyrir því, að enn beri að
hækka að mun innflutningstolla á' erlend-
um afurðum. Aðrir kenna þessum háu
verndartollum að miklu leyti um tiltölu-
lega seina framþróun verzlunar- og við-
skiftalífs í lahdinu, og um sífelt útstreymi
af fólki, og það ekki lélegustu mönnun-
um, suður yfir, til Bandaríkjanna.
öldungaráðið. — Fyrirkomulagið á öid
ungaráðinu hér í Canada er með þeim ó-
sköpum, að hver stjórn skipar vildarmönn-
um sínum þar í æfilangt sæti, eftir því,
sem þau losna. Ekkert, nema dauðinn,
hreyfir öldungana úr sessi, og þeir geta
ráðið niðurlögum hvers frumvarps, er frá
neðri málstofunni kemur, eftir sinni vild,
og alveg jafnt, hvort farið er að þjóðar-
vilja eða ekki. Þetta er einstakt og ein-
kennilegt, að maður ekki segi afkáralegt,
þar sem almennur kosningaréttur á sér
stað, enda hafa canadisk stjórnarvöld um
nokkurt skeið hugsað til umbóta í þessu
efni, þó enn hafi ei orðið af framkvæmd-
um. Það má ekki bíða lengi, lands og
þjóðar vegna, að breyting verði á þessu.
Ýmsir þykjast finna undirrót margra
þeirra meinsemda, er helzt standa oss
fyrir þrifum, þar sem öldungaráðið er.
Ekki einungis á þann veg, að það bein-
línis drepi frumvörp þau, er frá neðri mál
stofunni koma, heldur einnig svo, að
stjórnarvöld, sem ekki er sérlega ant um,
að hitt og annað af því, er mikill hluti
kjósenda vonast eftir, samkvæmt hálf-
um eða algerðum loforðum, nái fram að
ganga, hafi orðróm þann, er á ráðinu ligg-
ur fyrir þvergirðingsskap, að yfirskyni,
og segi við kjósendur eitthvað á þá leið,
að þessu máli sé vonlaust að hreyfa, þar
verði engu um þokað fyrir öldungaráðinu.
Ef til vill kannast einhverjir kjósendur
við þessa afsökun.
* * *
Þá kemur að spurningunni: Hvað hafa
flokksforingjarnir að bjóða, og hversu
líklegir eru þeir til framkvæmda?
Mr. Forke hefir lítið látið til sín heyra,
ð er spurst hefir. Mr. Meighen og Mr.
King eru að vísu báðir á hólmínn komn-
ir. Enn hefir þó nauðalítið farið þeirra
á milli, annað en persónuleg skeyti, og
bregða þeir hvor öðrum um framkvæmda '
leysi, brigðmælgi o. s. frv., sem nauðsyn-
legt þykir svo mörgum stjórnmálagörp-
um, til þess að ríða mótstöðumanninn af
baki. Það getur verið hlutaðeigendum
til skemtunar og einstökum mönnum
öðrum, en ekki er það almenningi til fjár.
En hólmgangan er aðeins nýbyrjuð, svo
að sennilegt er, að eitthvað skýrist
merkjalínur, er fram í sækir, og almenn-
ingi gefist glöggara innsýni í stefnuskrár
flokkanna, eða vísbending um, hvað þær
bera í skauti.
* * #
Sem komið er, virðist aðalmálið á
stefnuskrá Meighen’s vera tollverndunin.
Hann virðist telja það fyrsta lífsskilyrði
fyrir velmegun landsins, að gætt sé hags-
muna stóriðnaðarins í austurfylkjunum.
Þetta gengur mörgum erfiðlega að skilja.
Hækkaðir verndartollar hafa í för með
sér hækkun á öllum lífsnauðsynjum. Og
á Bandaríkin þýðir ekki að benda í þessu
sambándi. Það land er sjálfu sér nóg.
Canada þarf að flytja inn mikið af lífs-
nauðsynjum. Að vera að stritast við að
framleiða vörur, sem í sífellu þarf að
leggja á borð með, úr vösunralmennings.
er fávíslegur hlutur. Auk þess þarf Can-
ada að koma megninu af framleiðslu
sinni á erlendan markað. Vér þurfum
ekki að ætla oss þá dui, að hlaða tollgarða
til samkepnis við Bandaríkin. Þau end*
ast áreiðanlega betur í þeirri baráttu.
Canada hefir þegar beðið nægilegt tjón
af þeim tilraunum.
¥ * *
Mr. King hefir á stefnuskrá sinni öll
þau velferðarmál, er hér hafa verið nefnd.
Hann kveðst vilja fá Hudsonsbrautina
lagða; flutningsgjöldin lækkuð; fólks-
innflutninga aukna, tolla lækkaða, og
fyrirkomulaginu á öldungaráðinu breytt.
Þetta er fallega sagt. En nú hafa stjórn-
artaumarnir leikið í höndum Mr. King’s í
4 ár. Fyrir fjórum árum vildi hann alt
það sama, sem hann vill í dag. Hann
hefir haft algerðan meirihluta í neðri
málstofunni, allan þenna tíma, og hann
hefir haft mestallan eða allan bænda-
flokkinn að baki sér, í flestum þessum
máflum, af því að umbótaáhrifa frá þeim
myndi fyrst gæta í sléttufylkjunum.
Og hvað hefir svo Mr. King gert? Sára-
lítið; sumstaðar ekkert. Hudsonsflóa-
brautin er engu nær; Crow’s Nest Pass
samningurinn er ormafæða; North Atlan-
tic samsteypan skákar enn í hróksvaldi
almættisins; til vandræða horfir með
fólksinnflutning, (og hinn nýi ráðherra
þar virðist helzt ekki vilja fá fleira fólk
inn í landið að svo stöddu!); tollar hafa
lækkað, svo að ómerkilegt er að mestu,
og við öldungaráðinu hefir eigi verið
haggað.
Þetta er alt annað en glæsilegur árang-
ur, og Mr. King hefir sannarlega enga á-
stæðu til þess, að bera hátt höfuðið, er
hann nú í lok þessa mánaðar kemur
hingað vestur í sléttufylkin að leita sér
fylgisöflunar.
* * *
Mr. Forke hefir ennþá ekki verulega
látið til sín heyra. Stefnuskrá hans er
yfirleitt mjög hin sama og Mr. King’s;
hin sama og við síðustu sambandskosn-
ingar. Þó er sá munurinn, að það sem
í augum Mr. King’s virðist aðeins hafa
verið auðveldlega gefin loforð til fylgis-
öflunar, það trúir Mr. Forke og flokkur
hans áreiðanlega á, að sé, sem það og
líka er, lífsspursmál fyrir Canada í heild
sinni og vesturfylkin alveg sérstaklega.
Hitt er annað mál, og jafnleitt að þurfa
að skýra frá því, og það er sjálfsagt, að
Mr Forke hefir enginn atkvæðaflokks-
foringi reynst á þingi. Að vísu réttlætir
það framkomu hans þar, og flokksmanna
hans, , að þeir hafa vonast eftir því, að
með því að halda King-stjórninni í sessi,
gætu þeir, samkvæmt stefnuskrá Mr.
King’s 1921, vonast eftir því, að fá hrund-
ið áfram einhverjum áhugamálum sínum,
svo um munaði. Að þær vonir hafa
brugðist, er úrræðaleysi, eða viljaleysi
forsætisráðherrans, en ekki bændaflokkn
um að kenna.
En þótt ekki hafi borið svo á bænda-
fiokknum eystra, sem æskilegt væri, þá
er hann þó sjálfstæður flokkur ennþá,
með heilbrigðar skoðanir í landsmálum:
Þær skoðanir eru þess verðar, að þeim sé
veitt örugt fylgi. Og hafi einhverjir, er
flokknum voru hlyntir, veikst í trúnni, við
það, að þeim hafi þótt lítið að honum og
foringja hans kveða, á sambandsþinginu,
þá má ekki gleyma því, að málstaðurinn
er jafngóður, þótt mennirnir kunni að
bregðast í bili. Og enda þótt svo kunni
að vera, að Mr. Forke hafi ekki þá eig-
inleika meðferðis, er gera mann að mikl-
um flokksforingja, þá er engin ástæða til
þess að örvænta um það, að upp rísi nýr,
óþreyttur og öflugur maður innan flokks-
ins, sem borið geti hann og áhugamálin
fram til þess sigurs, sem þau verðskulda.
Hnausaför mín.
1 IVinnipeg á Sunnudagsmorgun.
,Frh.
Ferðin gekk allgreitt út i lystigarS-
inn. Þó varö nokkur biö í útjaöri
borgarinnar. En þaö varö meö þeim
hætti, aö Landan æpir upp úr eins
manns hljóöi: “Víndrúfur! Vín-
drúfur! Hóbakk! Hóbakk!” Og Pét-
ur stöövaöi bílinn. “Hvað er nú að?”
spyr Vantan meíinleysislega. “Sér
þú ekki víndrúfurnar þarna?’’ segir
Landan og er önugur í svari. En
við sáum aöeins afarstórar blá-plóni-
ur í glugga á aldinabúö. Nú, jæja.
Þá það,” verður Vantan að orði; og
var kristileg þolinmæöi stimpluö á
andlit hans. Verður þetta til þess,
aö Pétur neyðist til aö vekja upp á
slotinu, því enn ,var enginn á ferli.
Eftir Ianga mæöu kemur kerling ein
til dyra. Hún var úfin og í illu
skapi, en selur þó Landan plómurn-
ar, sem hann hugði vera stærstu
og heztu víndrúfur í heimi! Viö
leggjum aftur á staö. Landan býður
okkur vindrúfur, Fantar tekur boö-
inu vel, því nú heldur hann aö Land-
an muni glevma grautarleysinu. En
við Vantan höföum enga lyst á vin-
drúfunum. Vorum háðir sokknir
niður í hugsanir okkar. Mintumst
þess, aö eitt góöskáld íslands haföi
þegið af forsjóninni argvitugustu
krækiber í stað vinberja af beztu
tegund. Landan haföi þó hrept góö-
ar plómur! “Svona er gott aö búa
í Ameríku,” segir Vantan, og leit í
gaupnir sér. Og eg hneigi höfuðið
til samþykkis og í þakklætisskyni við
Sigtrygg og Baldvin, og alla aöra
útflutnings- eöa innflutnings-agenta.
Fantar réði sér varla fyrir kæti; þvt
nú þóttist hann viss um að hann væri
láus allra grautarmála, og litlar lík-
ur til að við myndum, eftir þetta,
lenda sléttuknerri okkar við strendur
Ogilvie.
Þegar við erum komnir í námunda
við lystigarðinn, fer að hýrna yfir
Landan. Alt til þessa hafði hann
verið daufur í bragði. Lét lítið yfir
blómreitum babbítanna; kvaðst hafa
komið til Brandon; “en þar,” sagði
hann, “kunna menn að prýða velli
sína’’. “Já, í Brandon,” segir Land-
an, ‘‘eru blómin eins og mý á mykju-
skán I”. Og þegar við lítum lysti-
garðinn, hrópar hann hástöfum:
“Þarna sjáið þið það, piltar! Eins
og það á að vera, og eins og það er í
Brandon !” En við þeysum fram hjá
einni blómaeyjunni eftir aðra. Þá
komum við að stórum vatnspolli. Á
honum synda tveir svanir og —
steinþegja I
Laufskrúð trjánna klappar bíln-
um, og blessuð morgunsólin kyssir
alt og alla, eins og alt, sem lífsanda
dregur, væri harðtrúlofað. Það lá
við að hjörtu okkar fögnuðu fegurð
náttúrunnar. En til allrar guðs-
lukku höfðum við hemil á tilfinning-
um okkar. Við bárum okkur að líta
á þetta frá sjónarmiði siðmenningar-
innar: litirnir voru of ákveðnir og
of skærir; myndin of glögg og hrein.
Þessu var öllu á annan veg farið
en nýtízku málverki. Yfir þessari
mynd, sem við nú litum, grúfði engin
hula listarinnar, engin þokukend,
þúsundföld slæða, sem lokkað gæti
sálir vorar inn í hulduheima eða vit-
firringu. Sem betur fór, höfðum við
félagar séð málverk okkar fræga
landa, Entils Walters, og vissum því,
hvernig fögur útsýn átti að koma
fyrir augu siSaðra manna. Gamli
móðurinn var að stæla náttúruna. Þá
var það haft fyrir satt, að “náttúran
er næminu rikari”. En síðan hefir
menningu heimsins fleygt fram; og
er því svo komið, að nœmið. cr nátt-
úrunni ríkara! Mikil er sú menning.
Nú á dögum er engin kona svo fög-
ur, að hún geti ■ ekki hrest upp á verk
skaparans, með svo sem tíu króna
virði af litum og öðrúm loddaratækj-
ttm. Og listamenn þessarar aldar, á-
samt lærisveinum þeirra, hafa næm-
ari smekk fyrir því, sem fegurð má
kallast, heldur en almættið sjálft, sem
í einfeldni sinni stemdi auga dauð-
legs manns þannig, að það mætti
gleðjast yfir að horfa á verk hans.
Það má skifta nýtizku málurum í
tvo aðal flokka. Annar flokkurinn
málar alt blátt, blátt, blátt; eða rautt,
rautt, rautt; eða svart, svart, svart
ad libitum. Síðusu orðin eru auðvit-
að latína og þýða á íslenzku: “upp
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
staía frá nýrunum. —- Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
á líf og dauða”. — Hinn flokkurinr*
málar eitthvert andskotans hér-um-
bil. Svo grautar hann saman öllum
litum, sem handbærir eru, og klessir
svo grautnum yfir hér-um-bilið. (Svo
augað villist og andinn spillist). —
Þetta i svigurn var “skrifað ósjálf-
rátt’’. Eg er nefnilega út af hag-
yrðingum kominn; og má því enginn
taka mark á því.--------
“Hvert stefnir?” spyr Pétur, því
nú var okkar íslenzka eðli farið að
hafa áhrif á hann. “Til villidýr-
anna,” segir Vantan. Og hjá dýr-
unum nemum við staðar og stígum
af bílsbaki. Fyrst verða á vegi okk-
ar tvö bjarndýr í steinþró. Þau
sitja þar á hækjum sínum og geispa
ólundarlega framan í okkur. Þó er
klukkan að ganga niu að morgni
dags. “Herra trúr !” hrópar Fantar.
“Eru blessaðar skepnurnar að verða
að babbítum ?”
Lendan kastar víndrúfu ofan í
þróna, en annar björninn grípur hana
á lofti og gerir sér gott af. “Hjæ,
hæ, og hó, hó!’’ æpir Landan, gagn-
tekinn af gleði. Hann kastar öðru
aldini til hins bjarndýrsins, sem tek-
ur jafnvel á móti. Og Landan stekk-
ur hæð sína í loft upp, þvi hann
hafði numið leikfimi í gagnfræða-
skólanum á Akureyri. “Haldið þið,”
segir hann, “að siðmenningin sé
komin til Winnipeg? .Skvnlausar
skepnurnar hámentaðar I” Vitaskuld
játtum við þessu, og vorum í bezta
skapi. Landan reynir nú, hvort fleiri
skepnur í dýragarðinum kunni kúnst-
ina: Að grípa fæðuna úr lausu loftí
og gleypa hana hugsunarlaust. Verð-
ur sú reyndin á, að þessi ment dýr-
anna er hlutfallslega jöfn við nátt-
úrugáfu þeirra. Eftir að athuga
þessi augljósu fyrirbrigði, dreifum
við okkur meðal dýranna; og ber
margt fyrir attgað. Hér eru rjúpur,
frá öllum löndum, af öllu tæi, me5
öllum litum; rjúpur, sem jafnvel
Nikulás “skjótti” aldrei “á lofti”.
Hér eru þeflaus þefdýr; og ernir,
sem aldrei hafa smakkað íslenzkt
lambakjöt. Hér er lifandi loðvara,
sem Mundi á Fögruvöllum hefir ald-
rei náð lófastórum skinnskekli af.
Hér eru Elgdýr, sem Mundi Gíslasort
hefir aldrei drepið. Hér eru vísund-
ar, sem ríkisstjórnin hefir enn ekkí
slagtað fyrir kunningja sína. í(ér
erum við komnir í aldingarðinn Ed-
en, en skilningstréð hvergi sjáanlegt.
“Hvar er skilningstréð, Pétur?”
spyr Fantar. “Komdu hingað í
kvöld, þegar degi hallar og dimma
tekur,” segir Pétur og drepur tit-
linga; “og eg skal sjá um að þú
hafir tal af Evu. En hún veit hvar
tréð er, gengur altaf með hál f-étiN
eplið í hendinni.” “Ekki er að tvíla
hann Pétur,” segir Fantar, og nýt"
saman lófunum af ánægju. I þessu
rekur Landan upp hræðilegt óp; og
við þjótum í áttina til hans, sem
fætur toga. Sjáum við þá, hvar
hann fer á handahlaupum utan um
apabúr eitt. “Hvað á þetta að þýða?”
spyr Vantan reiðulega, þegar hann
hafði kastað mæðinni. “Ertu að
verða vitlaus, maður?’’ Landan
nemur staðar, stendur á fætur og
bendir á apabúrið. Dýrið situr þar
inn á hækjum sínum og er að gæða
sér á einni vindrúfunni hans Land-
ans“Lítið þið á, piltar góðir I” hróp-
ar Landan. “Sá fer ekki illa að mat
sínum. En þó tók út yfir, að sjá
hlessaða skepnuna ná víndrúfunni í
gegnum tvöfalt vírnetið. Já, þetta