Heimskringla - 22.12.1925, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
IVINNIPEG, 22. DES. 1925.
Jólagjöfin.
Aðfangadagur jóla var genginn í
garð. Bláhvelið blikaði heiðskíri
og bjart, og morgunsólin breiddi
titt gttllna klæði yfir vetrarklak-
ann.
Jarðarsvörðurinn líktist svipbjört-
um, hremmilega. stórskornum tröll-
karli, svo kyr og rólegur, en stór-
fenglegur.
Það var eins og ylgeislar hnmar
móðurlegu morgunsólar hefðu ekki
kraft til að þýða eina einustu klaka-
bólu nokkurstaðar á yfirborði jarð-
arinnar, og þvi siður gátu þeir
fundið eina litla smugu, tíl að iæð-
ast i gegnum, inn að hinum djúp-
falda vermiréit, sem dylst í íshjúp-
uðum jarðarbrjóstum — þar sem
æðarnar opnast að eins fyrir sum-
arnáttdögginni og dag'regninu. Hvar
sem augað hvíldi, var kuldi frost og
auðn.
Göturnar voru að fyllast og verða
kvikar af umferð, gnístandi hjólum
og traðkandi fótum. Þyngdarmátt-
urinn velti sér miskunarlaust yfir
alt sem á vegi varð, hvort heldur
dautt eða lifandi. Alstaðar var ys
og þys, og blákaldur efnishyggju-
hraði.
Smáfuglar himins voru að reyna
að bjarga lífi sinu með því að tína
smákorn og agnir, sem voru mann-
legu auga ósýnilegar. Sumir
þeirra voru svo hungraðir, að þeir
gættu sín ekki í tirna, að forða sér
undan kremjandi vélum, og urðu því
•að mæta snöggum dauðdaga: og
smábein þeirra muldust saman við
klakamolana, seni þöktu brautina.
Það leit út fyrir að vera smáungi,
með brotinn væng, sem lá fast við
gangstéttina og barðist um. Hann
reyndi að fljúga, en annar vængur-
inn v.ar of vanmáttugur til að lyfta
honum til flugs.
Enginn skifti sér af litla fuglin-
um með brotna liminn, þar til litinn
dreng bar þar að, á að gizka níu
ára gamlan. Hann var fjörlegur,
bjarteygur, með þýðan málróm
mjög fríður ásýndum, en fátæklega
klæddur. Móðir hans hafði kent
honum að bera meðaumkun með mál-
lausum dýrum. Oft ha.fði hann
séð hana brjóta mola af seinustu
brauðsneiðinni, sern til var i forða-
búri hennar — og kasta þeim út á
vetrarhjarnið til smáfuglanna. —
“Auminginn litli! hvað gengur að
þér?” sagði litli drengurinn, um leið
og hann laut niður og tók litl.a. fugl-
inn í lófa sér og strauk honum.
“Eg ætla að fara með þig heim til
mömmu, kannske að hún geti bundið
um brotna vænginn þinn.”
“Mamma,” hrópaði Ari litli, (svo
hét drengurinn) um leið og hann
skelti hurðinni ánægjulega á eftir
sér. "Hérna er jólagjöfin þín.”
“Jólagjöfin mín’? hvað segir þú,
Ari.” sagði móðir hans brosandi. “Já,
eg hefi ekkert fil að borga fyrir
jólagjöf handa þér mamma, svo eg
ætla að gefa þér þetta, eg fann hatr.i
á götunni. Hjann er vængbrotinn,
og getnr ekki flogið; getur þú lækn-
að harm mamma?”
“Atrmingja lifla dýrið,” sagði
Arma móðir Ara, og tok fugtinn i
hönd sér, á meðan hún v.a.fði 'hvítri
léreftsræmu um brotna vænginn.
“I>að var faHegt af þér Ari minn,
að koma með harm hefrn, aimars
hefði hann líklega dáíð á götirrmi r
kuldanum þeím arna. Nú skaltu
láta. hann í ofurlitínn kassa út í skúr
og búa um hann á stráí, svo verður
þú að passa hann og gefa honum
mat, þar til honum bataa.r. Svo ferðtt
bráðuni að þvo þér og bursta á þér
hárið, því hún Lílja litla Jónsdóttir
í næstu dyrttni hefur lofað að taka
þig með sér, kl. átta í kvöld i kirkj-
pabba.”
Aftur snéri Anna sér fljótlega und- j
an, en svo tók hún lrliðlega utan um
Ara litla og benti honum á fuglinn.
“Sérðu, hann á hvorki föður né
mcður sína fyrir jólagjöfina.
þessari borg, þar sem fólkið var
Nú var alt í einu barið harkalega á þrælar iðnaðarins og fjárgræðginn-
dyrnar. Hvað gat það verið ?
Anna flýtti sér að opna dyrnar, en
gat hvergi séð neinn mann. Loks
peninga., en hann á þig og mig, af ’ kom hún auga á ofurlitla körfu, ann-
því við hjálpuðum honum. Eg er a.rsvegar við dyrnar. Hún
viss um að jólaguðinn hefur látið
þig finna hann, svo þú gætir gefið
mér hann í jólagjöf.’
* * *
Nú var kominn dagptr að kvöldi,
og öll götuljósin loguðu skært. Búð-
ekki hvað hún átti að gera við hana,
en afréði samt að fara með hana inn.
En þegar hún fór að skoða í körf-
una, rak hún upp hljóð, henni varð
svo bilt við.
Þar Iá svo elskulega fallegt nýfætt og Bergljótu.
Fyrsti hópur
ar, þar sem jörðin er þakin köldum
steinhellum, sem enginn sóLargeisli
íær þrengt sér í gegnum. Hann
hafði ímyndað sér að hann
þekti borgina og íbúa hennar, en
þegar hann varð þess áskynja að
h.ann þekti hvorki eða skildi, fékk
hann ýmugust á þvi. Hann stóð hér
úr-ræðalaus með öll sín áform, eins
og honum væri hér ofaukið, honum
irnar voru uppljómaðar með allavega stúlkubarn steinsofandi,’ skjálfandi
litum skrautmunum í gluggunum. Las bún miða sem var festur við föt
Klukkan var orðin niu, og Ari litli j barnsins og þar stóð þetta:—
beið eftir Lilju, honuiii var farið að | “Góða kona!
óróast og vildi því fara út og vitaj “Af því að eg veit að þú ert sönn
hvað henni liði. | móðir, þá treysti eg þér, og fel þér
fermingarbarnanna
opnaði á honum augun. Fáeinar
unga.r stúlkur voru þegar komnar til
að njóta tilsagnar hjá honúm. Hann
hafði tekið þær á eintal. Til þess
að laða þær að sér hafði hann
i ----’ r ■' = r _ | — ----
‘Vertu rólegur Ari minn, á meðan þetta harn á hendur. Ársmeðlag | opnað hj.arta sitt fyrir þeim. Þegar
eg fer út og sé hvað líður, máske hún j verður borgað á hverjum jóladegi,
hafi gleymt að koma við,” sagði, sama upphæð og hér fylgir, sem sé
fnóðir Ará. , eitt þúsund dalir.
Hún barði hægt á hakdyrnar hjá I “Annastu barnið, sem þitt eigið i
frú Sigriði. Hún lauk sjálf upp guðs nafni; þá skal þig aldrei fram-
fyrir Önnu; sþariklædd og mjög ar neitt skorta. Vinsamlegast,
frúarleg útlits. j Oþekt móðir.”
“Já, Lilja er farin. Eg alvegj Með titrandi höndum lyfti hún
gleynuli að minna hana á að líta inn litla barninu uppúr körfunni óg' barna væru grímuklædd og hann
þær fóru út, heyrði hann Jóhönnu
Rögnu, dóttur skólastjórans segja
við vinstúlkur sínar: “Skrítilegur er
hann þessi prestur, eitthvað svo lúsa-
legur ásýndum.”
Hann hafði verið í hálfgerðum
vandræðum með þessa unglinga.
Það var eins og að a.ndlit þessara
hjá ykkur; en getur ekki strákurinn þrýsti þvi að brjósti sér. Svo
farið einn; hann er orðinn nógu stór ! kysti hún það heitum móðurkossi,
til að rata.”
“Já, það er nú svo,”
] og sagði: “Með guðs hjálp mun
sagði Anna i eg aldrei bregðast trausti þínu, ð-
hikandi, “en hann er öllum ókunnug- þekta móðir-----------------Ari litli, sérðu
ur, og dálítið feiminn.”
jölagjöfina, sem guð hefur sent okk-
“En getur þú sjálf ekki farið með ur, nú verðum við aldrei framar fá-
tæk. H.nnn hefir borgað fyrir
vængbrotna fuglinn. Nú verður þú
að elska Tiílu systur þína eins og eg
elska ykktrr bæði.
(Fndo.T
hann?” spurði frúin hálf hranalega.
‘0—jú,” svaraði Anna nokkuð
seinlega, “en eg treysti mér varla út
í kuldann. Þ.að gerir ekkert tíl;
verið þér sælar frú Sigriður.”
“Eg verð að segja honum það,”
tawtaði Anna við sjálfa sig á leiðinni
heim. ”Það verða, sár vonbrigði j
fyrir vesalings drenginn minn.”
Anna sagði ekki frú Sigríði frá ]
þvi, að hún gæti ekki fylgt drengn-1
um sínum, vegna þess að hún átti !
enga yfirhöfn. I Séra Lars í Seljadál opnaði glugg-
Frií Sigríður sagði heldur ekki ann. Það var ákaflega heitt. Vinnu-
önnu frá þvi að leiksystir Lilju konan haíði gert ált of mikinn eld á
hefði komið og sagt henni að vera arninum. Hornið i herberginti.
ekki að drasla með betlarastrákinn sem næst var eldstæðinu gulnaði af
í bættu fötunum með skitnu skóna, bitanum.
og svo hefðu telpurnar báðar Klaup- j Lestrarherbergi prestsins vissi út
ið í öfuga átt, svo a.ð mæðginin ekki að kirkjugarðinum. Undan storm-
Litla stúlkan
Eftir Sigrid Umlsct.
stúlku ! Hve upp með sér var hann j orðbragð ? Hefirðu
ekki af þessari fögru ljóshærðu Svaraðu mér.”
konu! Síðan bann giftist fanst hon-
um að þeim hefði komið fyrirtaks
vel saman. En alt í einu sló ein-
hverjum óhug yfir hann. Hö.fðí’
hann sett sig inn í þrár hennar og
langanir? Hafði hann ekki altaf
guðlastað ?
“Eg hefi skirt mann,” svaraði hún
andvarpandi.
“Skírt einhvern ? Gert skírnar-
sakramentið að leikfangi!” Hjördis
gerði bendingu til samþykkis. “Þaö
var ljótt af þér. En þú hefir ekk-
flúið til hennar þegar eitthvað mót- j ert athugað hvað þú varst að gera.
drægt bar honum að höndum? Og ef Þú gerðir það ekki í níðandi til-
skorti hugrekki til að svifta þeirri
gríntu á burt, svo hann mætti skygn-
ast inn i sálarlif þeirra. Hann fann
það, að það mundi einnig fa.ra
sama veg hvað með sóknarbörn hans.
Hann var orðinn þeirrar skoðunar
að borgarlýðurinn væri af alt öðru
bergi brotinn.
Komið hafði það fyrir einu sinn
eða tvisvar a.ð hann hélt að sér
hefði tékist að vekja hugsun ein-
stöku manneskju, en það var að eins
meðal fátæka fólksins, þeirra sem
allra lægst stóðu, sem öllu dýpra voru
sokknir i eymd og volæði, heldur en
hvað athæfi þeirra væri svo mjög
synds-amlegt. Það var að eins ör-
lítiTl neisti, sem borist hafði út í
myrkrið og kulnað þa.r út.
Asýnd Ester hafði sérstpklega
váldið honum áhyggju, þessar smá-
til vill komu þeir tímar að hann1
stæði sem framandi maður franmii
I
fyrir dætrum sinum, Dagrúnu, Odd-
björgu og Alfsól, og þau ekki framar
skildu hvort annað.
“Ö, guð rninn. góður,” tautaði
hann við sjálf.an sig, og varð um leið
litið á skýin, sem voru á sveimi yf-
ir kirkjugarðinum. Hann lokaði
glugganum, fór í yfirfrakkann sinn
og gekk út.
I anddyrinu mætti hann stúlku-
krakka, sem kom hoppandi á móti
honurn, þegar hún sá hann.
“Nei, Hjördís, því ertu hér svona
seint á ferð ? Ertu komin til að
búa þig undir altarisgönguna ?”
Þau fóru inn í lestrarherbergið
og hann bauð henni til sætis.
“Eg er ein af börnunum sem eru
að búa. sig undir hana,” stamaði hún
fram, án þess að hreyfa sig frá dyr-
unum.
“Já, eg man það núna!”
Hann leit á ha'na, þar sem hún
hallaðist upp a.ð veggnum og laut
niður höfði. “Það: er kannske
eitthvað sem þig langar til að segja augu hans eitthvað svo undarleg, og
mér frá.” Litla stúlkan titraði. j lá við að fá andköf. Eg fór þá
gangi v.ið guð.” Hún hristi neitandi
höfuðið. “Hvern skírðirðu'? Brúð-
urnar þinar? Nei, það hefirðu ekki
gert. Va.r það þá hundur, eða
kannske köttur?”
Hún svaraði: “Bróður minn.”
“Bróður þinn ? Þú hefir þá verið
ag gera að ganini /þínu.’
“Nei, alls ekki. Hann var að
deyja án þess að hann væri skirður.
Hann var fárveikur, en læknirinn
sagði, að það væri samt ekki neitt
hættulegt.” Þið getið beðið með að
skíra hann þangað til frænka hans
kemur til baka frá Ameríku,” — Því
hún átti að ver,a skírnarvottur. Við
biðum þess vegna meira en ár, en
hann var svo veikur. Þau sögðu
mér alt af að það væri svo sem, ekki
neitt sem að honum gengi, og þegar
eg mintist á við þau, að það ætti að
skíra hann, sögðu þau að eg væri á-
kaflega mikið flón. Eg var hrædd
um að hann myndi deyja og fara
illa. Einu sinni þegar eg var inni
hjá honum, og hann stundi ógurlega
af þjáningum, og var svo fölur, og
“Komdu og settu þig niður heillin
mín.” Hann varð að ýta henni
vingjarnlega að stólnum, sem stóð
við skrifborðið. “Hvað er um að
vera, barnið mitt? Hvað er það
sem þig langar til að segj.a. prestiw-
um þínum frá ?”
Hún var lítil ljóshærð stúlka, tekin
til augnanna, augnalokin rauð, munn-
línan svo óljós að hún na.umast var
greindarleg — auðsjáa.nlega ein af
hrukkur á bungumyndaða enninu j fátækrabörnunum, eins og svo mörg
Hún 'hafði flókahatt
hennar, stórgerða, klúra hakan, aug- ^ önnur.
un ekki með öllu ósvipuð eins og í ; höfðinu og var í vetrarkjól
sæu til þeirra.
j inum bárust sönghljóð f.ólksins, sem
Það var ekki til neins að vera að þyrpast hafði saman kringum opna
rottu, hárið strítt og grófgert. Hun
var þegar fimtán ára, og honum
hafði enn ekki nieð fortölum sínum
hepnast, að ávinna sér traust henn-
ar. Hann fann það og sá að hún
a
sem
sa.umaður var á ódýr loðkragi méð
spánýja gulhanska á höndunum, sem
hún þrýsti á hné sér. Hún var
ein af þeim aragrúa af fyrsta-
bekkjar skól.a.stúlkum, sem hann
skýra frá þvi.----------
Ari litli grét sáran yfir vonbrigð-
unum; en hann lét samt huggast,
þegar mamma hans kom með 'háíft
jólakerti frá þvi árinu áður. Hún
hafði geymt það, vafið innan í blátt
p.a.ppirsb1að handa honum. — Og
bráðlega sofnaði hann rólega og
gleymdi raunum sinnum.
gröf — sa.mstiltar karlmannaraddir.
MiITi trjánna sá séra Lars líkfylgd-
ina, sem bktist svartri rák eftir
fönninni. Það var fyrsti snjórinr.
sem komið hafði það árið, setn fljót-
lega. tók aftur. Af og til féll ein
og éin s-njóflyksa, að erns til þess að
hverfa um 1éið og hún datt ofan i
svarta forargötuna. Það var að
var flækt í tálsnöruni borgarlífsins, næstum enga eftirtekt hafði veitt.
Anna fór sanit ekki að sofa. Hún rofa fil hinumegin við trén í kirkju-
týndi saiuan stóra hrúgu af halni- garðinum. GuTIeitum-bjarma tók
stráum og fór að keppast við að að slá y fir„ og skýin að fá blýhvítan
bregða úr þeim ofurlitið fuglabúr. j Tifblæ.
Tárin féllu viðstöðulaust ofan á ; .Prestinum varg lífið á hin ömuflegu
litla strálnirið. Hún vætti smiðis- i ferkönttiðu hús verkamannanna, grá-
gripinn með -dögg sálar sinnar, þvi ímótt á lit. Einn af gluggnmim
hún grét yfir einstæðingsskap sínun var glugginn á herberginu, sem
og byrði fátæktarinnar. Hún sá Bergljót sat ínni hjá nýfæddu bami
ekki fram á það að hún yrði fær um j sinu.
Hve óyndislegt hlatrt það
að sjá fyrir sér og drengnum sinum : «ið vera fyrir hana, að kirkjugarð-
i franitiðinni. Hann var það eina urinn var þarna rétt fyrir framan
sem hún átti, og eðlilega unni hún húsið. I dag var hún oflangt frá
en hann dirfðist ekki .a.ð leiða henni
fyrir sjónir þær hættur, sent yfir
henni vofðu. Ef ti1 vill skjátlað-
ist honum. Það gat vel verið, að
hún væri góð stúTka.
Ester, Fríða, Gullbjörg — á föstu-
daginn ætlaði hann að leíða þær að
alt.a.rinu. En hann var sér þess
meðvitandi að þessar litlu stúlkur
vissu minna um syndina en hann, og
“Jæja, barnið mitt, hraðaðu þér og
segðu mér hvað þér býr í brjósti.”
Þegar hún sv.a.raði engu, þá endur-
tók hann orð sin nokkrunr sinnum,
og að lokum brast hún í grát.
“Eg þori það ekki — eg er svo
hrædd —”
“Mundurðu vera hrædd frammi
fyrir altari guðs þins?” Hún grét
því meira. og ákafara. “Hiefirðu
3.6
rmi þær hættur seni freistingunum nokkra þá synd á samvizku þinni,
eru samfara, sem hann var að
brýna fyrír þeim hvernig hjá þeim
yrði koniist. Áreiðanlega höfðu
þær meiri reynslu enn hann. Ma1a-
sem gerir þig þess óverðuga
ganga að borði guðs?”
Niðurbæld andvörp, önnur grát-
hviða. Presturinn var orðlaus.
kit augun glóðu djúpt inn í höfðum hvað var þetta'? Hafði þetta. barn
þeirra. Hann hafði að vísu a1dr- hrasað? Það mátti guð einn vita.
ei séð malakit augu, en ‘hann hafði ] Borgin var spillingarbæli. En Hjör-
rekist á það í bók, .a.ð augum vændis- ! dís Engeland var af góðu fólki. Hún
konunnar var 1ikt við malakit. Hon- i var ekki úr hverfi fátæks verka-
honum hugástuni; hann var henni
svo elskulegt og hlýðið barn.
Það var betra en ekki neitt, að
geta gefið honurn jólagjöfina, sem j
hann hafði sjálfur látið sér detta í j
hug að gefa henni.
til að heyra
stundum bæríst órnur af honum tíl
hennar. Þetta haust höfðu þrjár litlu
stúlkurnar hennar legið veikar af
mislingum, og hún orðið að annast
þær þó hún sjálf væri veik. Nei,
Það bar býsna skritið búrið handa hann gat ekki furðað það þó Berg
Titla vængbrotna unganum, búið til ; ljót væri óánægð með þessi húsa
úr spýtum og hálmstrái, puntað með j húsakynni.
ðrmjóum gömlum silkiræmum.
er.gu betur i þessari Itorg.
En hún vissi að það mundi gleðja j Þau höfðu gert sér háar vonir
hann. Hún gekk svo róleg til j um þennan bæ. Hann hafði gert
hvíldar, og faldi sig og drenginn i alt sem i hans valdi stóð — eða
sinn forsjónínni i innilegri
bæn,
Snemma um morguninn
móður-
minsta kosti reynt það — þar suð-
] ur frá, en fanst það ekki hafa. borið
vaknaði í mikinn ávöxt. Landið umhverfis
um var trúað fyrír þreniur fimtán
útfararsönginn, þó | ára gömlttm stúlkum, en honuni var
ekki Ijóst hvernig hann ætti að þvi
að fara, að frelsa sálir þeirra. Hann
vissi ekki nógu mikið um þær hætt-
ur, sem hann þráði að forða þeim
frá.
Ingiríður Vauvert Anderson, dótt-
verkfræðingsins var alt öðruvísi inn-
rætt. Hann mttndi nijög vel eftir
henni í dökkgrænu loðfóðruðu káp-
unni, flauelshattinum og hrokkn i
hárinu, nettu fótununr, skrautlegu
skónum, h.a.ndhlífinni smágjörðtt og
gullkeðjunni. Hún hafði líka
reysluna fyrir sér þó á annan hátt
Honuni sjálfum leið
hún, og flýtti sér á fætur til að yla hann ntoraði af
allskonar trúar-
Einn af stéttar-
hún lítla fuglinn með brotna væng- ] bræðrum hans hélt uppi vörn fyrir
una, svo að þú fáir að sjá jólatréð ( t,pp Jítla. heimilið þeírra. Svo tók | bragðaflokkum.
og öll fallegu ljósin, verðttr það
ekki gaman ?”
“Já, — en mamma, eg á engin ný
föt, en Lilja á svo fallegan spari-
kjól.”
Anna snéri sér snögglega undan og
þurkaði fáein tár sem læddust niður
fölu kinnarnar hennar.
“Það gerir ekki svo mikið til góði
minn, eg þvoðt og bætti gömlu föt-
inn, sem tistí og reyndi að hoppa,
þegar hann fékk nýja brauðmola.
Hún lét hann inn í Iitla hálmbúrið og
setti það á borðið hjá diskinum hans
Ara litla. H.ann vaknaði, og hljóp
að borðinu og varð heldur en eklci
hissa og glaður þegar hann sá skraut-
lega fugla.búrið með unganum i.
“Nei, mamma! er þetta ekki fall-
! þá, og fylti hóp leikprédika.ra, sero
koniu frá höfuðstaðnum, og nefndu
; kirkjn sina hvítasunnukirkjuna, og
j komtt saman í einhverri kapellu,
! meðan gantla steinkirkjan stóð tóm.
Nei, það voru alls ekki neitt glæsi-
legar horfur fyrir kenningar hans
ýþar um slóðir. Hann áleit að krist-
indómurinn ætti að vera sem ljós
og hiti til að mynda nýjan jarðveg,
þar sem á friðsælum heimilum, að
eins vel klæddir eins og stúlkur, og hafði ekki anwað til að gefa þér. En guðsbTessun ríkti og sendi frá sér
þú verður að Iofa þvt að gefa. litla j bergmál af himnum ofan til að
fólks. Faðir hennar átti sjálfur
hús og matjurtagarð. Hann hafði
komið þar einu sinni. Hann átti
son, sem dó af slysi í verksmiðjunni.
Börnin voru rnörg, átta eða níu, og
foreldrarnir voru ráðvönd og starf-
söm.
“Segðu mér hvað að þér gengur.
Þú þarft ekki a.ð óttast prestinn þinn.
Þú veizt það, að guð veit hvað þú
hefir gert. Hann sér tár þín og
heyrir iðrunarandvörp þín.”
“Iðrun fyrir það sem eg hefi gert,
stoðar ekki neitt.”
“Jú, Hjördís, hvað sem þér hefir
á orðið, og hverjar sem afleiðingarn-
væri. Hvernig átti hann að geta ar kttnna. að vera fyrir þig, þá ef
vakið athygli þessarar rólyndu, kald- j þú að eins iðrast, fyrirgefur guð þér,
geðja ungu stúlku á freistingum lífs-j og hjálpar þér til að bera byrði
ins, hættunum sem af því sta.faði að
hafa nóg af öllu, og geta látið alt
eftir sér og hvernig það gæti leitt
til samúðar og meðaumkunarleysis
með þeim sem bágt áttu. Hún mundi
þína.”
Barnið sat upprétt í stólnum og
horfði á prestinn með örvæntingar-
svip.
“Eg hefi syndgað gegn heilögum
in þín vel í morgun, og það er aldrei ('egt?” kallaði hann upp yfir sig.
tekið til þess, þó drengir séu ekki I “Þú átt að eiga það Ari minn, eg
svo er nú Lilja litla tólf ára. göm-
ul ” “Já,” tautaði Ari lágt, “og
svo á hún líka lifandi pabba, sem
hefir nóga peninga, en við eigum
enga peninga, og engan lifandi
fuglinum frelsi, þegar veðrið hlýn
ar, því fuglar eiga ekki að
fangar.
Ari lofaði því hátíðlega og kysti
vernda háttu og siðu forfeðranna,
vera og halda við öllum þeirra erfðavenj-
! um.
Hann ætlaði að heyja bardag.a. í
bara gera gys að honum — prestin- anda.”
um sem svo annkannalegur var í
framkomu og búralegur útlits. Hvað
vissi hann um hvað til þess útheimt-
ist að vera verulegur heimsmaður?
Og hvað vissi hann svo um kven-
fólk þegar alt kom til álls? Hann
hafði a.ð eins þekt Bergljótu, og ef
til vill þekti hann hana heldur ekki
eða skildi t.i.1 hlítar. Það gekk ekki
svo greiðlega fyrir honum að ná i
hana — hann fátækur prestur að fá
Bergljótu Morgeland, stórauðuga
“Hvað ertu að segja Hjör-
dís ?” Presturinn gat ekki varist
brosi. “Þú getur verið þess full-
viss, að þú hefir ekki syndgað gegn
heilögum anda.’
Hjördís krosslagði höndurnar á
borðinu, laut höfði og grét. Prest-
fratn í eldhús, lét vatn í glas, skírði
hann og las um leið í kverinu minu.”
Yfirkomin a.f þreytu hallaðist hún
fram á borðið og grét lágt. Hún var
í ákafri geðshræringu.
“Kæra barn, hvernig gat þér komið
til hugar, að þú hefðir drýgt stóra
synd, þó þú elskaðir bróður þinn og
vildir forða honum frá glötun en
þráðir að hann fengi hvíld í faðmi
Jesú, þegar hann dæi?” Séra Lars
stóð upp og lagði hendína á öxlina á
henni. “Eg vil að þú skiljir það,
barnið mitt, að þú hefir ekki syndg-
að.”
“O jú, en eg sagði þeim ekki frá
þessu heima, svo þegar frænka hans
kom, var hatin skirður aftur. Eg
sagði skólasystur minni frá þessu og
hún sagði að eg hefði syndgað gegn
heilögttm anda sökum þess, að ein-
ungis þeir sem neytt hafa heilagrar
kvöldmáltíðar hafa vald til að skíra.
Svo þegar hann var skírður í seinna
skiftið gáfu þau honum annað nafn.
Marnnta sagði að hann ætti a.ð heita
Hrólfur, en kirkjunni var hann
skírður Alfred Einar. Svo að
skólasystir mín sagði mér, að það
væri synd að skira þann i kirkju,
sem áður hefði verið skírður
heima.”
“Vertu róleg barn, alveg róleg.”
Presturinn dró hana að sér og tók í
hendina á henni. “Horfðu á mig.
Þú þarft ekkert að óttast. Þú hef-
ir farið að eins og góð, ástrík systir
og eins og sannkr.istnum tnanni bar
að gera. Auðvitað hefðirðu átt
að segja foreldrum þínum frá þesstt.
Þú ert að eins barn, og þess vegna
átti að skíra bróður þinn aftur — en
þú hefir enga synd drýgt.” Hann
strauk hönd barnsins. Hún v.a.rð
sniám saman rólegri, en stundi þó af
og til þungan. Alt í einu tóku
varir hennar aftur að titra. “En er
þá engin hætta nteð seinni nöfnin,
sem þau gáfu honum'?”
“Nei, guð þekkir nöfn sinna
barna,” svaraði presturinn sem t
leiðslu. Hann var að hugsa um
eitthvað annað. Hann var að hugsa
um skyldfólk Hjördisar. Auðvita'ð
höfðu börnin nóg að borða. Þau
voru dável klædd og foreldrar þeirrá
voru upp með sér af þeim. Það
var þeini sigurhrós og vegsauki.
Þau höfðu samt sem áður, ef til vill
skort eitthvað, sem þeim var nauð-
synlegt. Þatt voru í fötum sinuni
þar ti.1 þau voru útslitin og aldurinn
færðist yfir þau án nokkurs sýni-
legs andlegs þroska, nutu aldrei
neinnar glaðværðar eða. skemtana og
urðu sýknt og heilagt að vinna.
Hann hafði ekki gefið þessu neinn
gaum fyrri en nú. Hann hafði að
eins veitt athygla. (syndurunum <og
rika fólkinu. Það hafði í hans
augum verið borgarlýðurinn Verka-
lýðinn vissi hann ekkert ttm, — fólk-
urinn spurði hana brosandi: Hvernig ið sem myndaði og skapaði þjóðina,
getur þér dottið annað eins i httg þennan ntikla ttrmttl ka.rla og kvenna,
Hjördís ? Segðu mér hvað það er, ^ sem strituðu hvern einasta dag fyrir
sem þú hefir gert, sem sé synd gegn ^ börnum síntim og heimilum bjóð-
heilögunt anda! Hefirðtt haft Ijótt andi örbirgðinni byrginn, meðan æf-