Heimskringla - 28.07.1926, Blaðsíða 6

SLíAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 28. JÚLI 1926.' ’
Farþegar Svölunnar.
Eftir Sir Gilbert Parker.
Gustave Flavelle hafði dregið sig í hlé strax
t>g hann heyrði fyrstu orð hennar. Þetta voru
«inkamál, sem honum fanst hann ekkert leyfi
hafa til að hlusta á. — Tom Stormont sagði með
stillingu: “Eg trúði honum; við vorum vinir.”
“Já, já! Eg veit. Þið fóruð saman til Cali-
forníu í gullleit. Þið funduð það — mikið af því
á endanum. En þá veiktust þér, fjarri öllum
öðrum, í fjöllunum. Ilann yfirgaf yöur og tók
peningana með sér. Indíánarnir fundu yður og
þér komust til heilsu seint og síðar. Þér komuð
til Englands og funduð hann, ríkan vitanlega;
— og þó þér hefðuð ekki búist við því, giftan
stúlkunni, sem hafði lofað að verða yðar kona
— hinni góðu Madeline Boyer.......Hann hafði
talið henni trú um, að hann hefði hjúkrað yður
þangað til þér dóuð, — hann var sannfærður um
að þér hefðuð dáið; og hún, án þess að elska
hann, hafði gifst vini elskhuga síns. Ó, vesalings
konan......Segið mér, veit hún, eða hann, að
þér eruð enn á lífi?”
“Nei! Eg vildi ekki spilla gæfu hennar, og
vægði honum líka; fór til Suðurhafseyjanna.”
“En nú — en nú; hvað ætlið þér nú að
gera? Þér eruð fátækur, er ekki svo?”
“Jú, eg er fátækur.”
, “Hann er ríkur af yðar peningum. Kona
hans er yðar. Hann stal hvorutveggja frá yður
og drap yðúr. Já, hánn dráp yður. Eg þekki
það.” Hún snerti bringu hans með hendinni.
Tom Stormont horfði á hana með undrun
og meðaumkvun; því hann fann, að hún hafði
einhverja raunasögu að segja. “Qg þér,” sagði
hann, “hvers ætlist þér til? Hvaða óréttlæti
hafið þér orðið fyrir?”
“Hvaða óréttlæti hefi eg orðið fyrir!” Hún
kastaði höfðinu kesknislega aftur og brosti,—en
augu hennar tindruðu. Hún hallaði sér snöggv-
ast upp að mastrinu þreytulega. Svo hélt hún
áfram: “Hann laug fyrst svo hræðilega að mér;
en það skiftir engu nú. Eg var einmana, og —
eg elskaði hann. Það var mín fyrsta ást, sem
hann naut. Eg var ung og óhyggin. Eg þráði
vökl og peninga. Eg var metorðagjörn............
Hann stóð ekki við orð sín.......Mig skifti'svo
miklu um misg^rðina — lífið var bjart og hann
var góður við mig — þangað til barnið fæddist.
.... Ö, herra minn, hún var svo sæt. Eg hefði
getað dáið af sælu. En þá fór eg að hugsa um
ókomna tímann og sá ekkert nema eymd og ör-
vilnun. Eg hugsaði um framtíð hennar —
stúlka — nafnlaus. Eg frysti hjarta mitt. Eg
sagði honum, að hann vrði að veya trúr, hennar
vegna, Faustinu......Þá komst eg fyrst að raun
um, hve grimmur maður getur verið. Eg sá að
hann hataði barnið mitt, blóm lífs míns. Eina
nótt veiktist eg snögglega, og var nærri dáin.
.... Eg held stundum að mér hafi verið gefið
eitur. Hann veit um það..........Þegar eg fékk
rænuna aftur og var úr hagttu, þá sagði hann
mér að barnið væri dáið. að eg hefði kæft það
i óráðinu. Ö! Hann var djöfull. Eg vissi, að
þó eg væri vitskert, þó þúsund djöflar bygðu
h'kama minn, þá gæti eg ekki sakað Faustinu.
.... Jæja, að lokum grunaði mig annað afbrot,
gegn mér; og kvöidið sem þér sáuð hann, komst
eg líka að raun um að grunur minn var ekki
ástæðulaus......Eg vissi ekki að hann var gift
ur fyr en þá......Þegar mér batnaði, voru þau
farin frá Englandi. Löngu síðar fékk eg boð frá
deyjandi konu um að finna hana. Eg fór..........
Það var vinnukonan, sem var hjá mér þegar
Faustina var myrt — já, mvrt af Rothsay Heck-
lar, — föður hennar. Æ! Ó, guð! Konan hvarf
aðeins augnablik úr skuggadal dauðans til að
segja mér það — aðeins það. Og nú sjáið þér.”
Tom Stormont svaraði ekki strax. Geðs-
hræringin var of sterk — saga hennar var sögð
með svo mikilli tilfinningu. Hún sá þetta ög
sagði með skjáifandi röddu: “Eg hefi sagt yður
alt, vegna þess að eg er sannfærð um að himna-
völdin hafi ráðstafað samfundum okkar — ann-
ars okkar vegna. Hvors? Ó, herra Stormont,
þér eruð góður maður; þér eruð líka hugrakkur.
Þér eruð eins og Gustave Flavelie, mikill — en
á annan hátt. Gott! Nú vitið þér alt um Junie
Cavour.......Sjáið nú til: Þér segið ekkert
þarna,” — hún benti í áttina til Ástralíu. —
“Þér þegið þangað til í fylling tímans, og þá töl-
um við einu sinni aftur um þetta.”
Tom Stormont sagði hægt: Þér hafið sagt
mér sögu yðar, og hún hryggir mig. En hún or-
sakar það að eg hata hann enn innilegar. Við
skulum aldrei tala um þetta aftur.”
En Junie Cavour sá margt óskeð framund-
an. Nýr himinn og ný jörð skyldu opinberast
fyrir að minsta kosti tveimur mannanna börn-
um. En hún vissi, að á þeim himni og þeirri jörð
myndu þau ekki eiga verustað. Hún brosti að
framsýni sinni og sagði: “Jú, minn kæri, við
tölum um það einu sinni enn . .r. . og svo aldrei
aftur. Eg hefi sagt yður þetta — og eg verð
að segja yður meira. Það er bezt. Þér munuð
skilja Gustave Flavelle, föðurlandsvininn þarna.
Hann er göfugur. Hann myndi fórna sjálfum
sér mín vegna. Það er skáldið í sálu hans. —
Hann skal ekki gera það, en það er samt yndis-
legt að hugsa til þess. Það er guðdómlegt. Ó!
Fyrirgefið! Afsakið að eg tala svona, en — Ó!
hvað er þetta?”
Frá þrælunum kom hávaði, — urr eins og
frá villidýrum. Tom Stormont hafði dvalið svo
lengi á Suðurhafseyjunum, að hann skynjaði
hættuna strax. Hann liljóp fram eftir. Meðal
þrælanna var stýrimaðurinn, frávita af ölæði.
Hann var með fötu af áfengi og miðlaði þeim
af henni. Stormont stökk yfir grindurnar, greip
fötuna og kastaði henni fyrir borð. Svo reyndi
hann að koma stýrimanninum aftur fyrir, en
hann var óður og í vígahug. Hann sneri sér að
þrælunum, og æsti þá með fáum orðum á þeirra
eigin tungu, svo þeir voru engu mildari en hann
sjálfur. Tom Stormont brá sér yfir grindurnar
og hét á verðina, að hopa ekki — árangurslaust
— og hrópaði til hásetanna og skipstjórans að
vopnast í skyndi. Junie Cavor kom hann í skýli
og skipstjórann bað hann að skjóta ekki, fyr en
liann væri búinn að reyna að gera hvað hann
gæti til að stilla uppþotið.
Sex rifflum var miðað. Þrælarnir hikuðu.
Jafnvel ekki nema sex morðvopn voru ekki fýsi-
leg til viðkýnningar. Þeir breyttu nú um aðferð.
•tóku stýrimanninn og ýttu honum á undan sér
með hnífunum. Við það rann af honum og hann
varð bleikur af hræðslu. IVIat! Drykk!” æptu
þeir. Á því augnabliki gekk Tom Stormont,
þrátt fyrir óþolinmæði skipstjórans og hótanir
hans að skjóta, milli vopnanna og þrælanna, dró
rólegur upp tóbakspung sinn og fylti pípu sína,
fljótt en stillilega, og kveikti í henni. Hann
gekk hægt en hiklaust til fremsta eyjarskeggj-
ans og liorfði kæruleysislega í augun á honum.
Þann þekti lund þessarar manna; meinlausir,
ef þeim var ekki misboðið, en helvízkir, ef þeir
komust í vígamóð. Hugrekki hans gerði þá agn-
dofa af undrun. Hann talaði til þeirra vingjarn-
lega, og rétti pípu sína að munni þess fremsta.
sem vott um að hugur fylgdi máli. Augnablikið
var þrungið hættu. Hægi opnaðist munnur
mannsins og hann beit í munnstykkið. Stor-
mont tók upp pappír og bjó til vindlinga handa
hinum þrælunum og talaði til þeirra á meðan.
Þeir tóku við gjöfum hans, kveiktu í hver hjá
öðrum og sliðruðu vopn sín eða lögðu þau hjá
sér. Þeir voru töfraöir um stundar sakir. —
Stýrimaðurinn nær dauða en lífi af hræðslu, við
að skríða undan, og Stormont sá hættuna. Hann
skipaði honum í hálfum hljóðum að vera kyr fá-
ein augnablik enn, en við það herti hinn aðeins
á sér. ískyggileg liljóð heyrðust frá sumum af
þeim, sem ekki höfðu enn fengið friðargjafir, og
hnífi var lyft.
Tíminn var kominn. Tom Stormont fanst
mannslífin hanga á þræði; en rétt þegar hann
bjóst við að blóöbaðið myndi byrja, heyrðist
undrunaróp frá einum þrælnum. Nei! Sjáið!”
æpti hann.
Junie Cavour var komin milli rifflanna og
þrælanna. Hún hafði strax séð hættuna og hug-
rekki Stormonts, til að bjarga stýrimanninum.
Henni flaug í hug atvik, sem skeð hafði fyrir
löngu í Nýju Caledóníu. Hún hafði bjargað lífi
sínu, hershöfðingjans og aðstoðarmanns hans.
með dansi. Hún hafði hrifið eyjarskeggjana svo
að þeir höfðu veitt henni höfðingjatign, með því
að núa handlegg hennar, sem skorinn hafðl ver-
ið með spjótsoddi, við blæðandi öxl hugrakkasta
höfðingjans.
Og nú dansaði hún á þilfari Svölunnar.
“Gangið frá rifflum yðar, herrar mínir og
böðlar,” sagði Tom Stormont við sjálfan , sig,
um leið og hann sparkaði stýrimanninum aftur
þilfarið p “hér verða engar blóðsúthellingar í dag.”
íbúar Suðurhafseyjanna álíta jafngöfugt að
dansa vel, eins og að öðlast blóðstokkin höfuð í
bardaga.
Frá fyrsta augnabliki hafði Junie hrifið þá.
Það var einhver djöfullega hrífandi ákefð við
dans hennar. Það var ekki aðeins ástríðufult
yndi, ekki aðeins beygingar og hneigingar, held-
ur skínandi skáldlegur þróttur, stórkostleg,
kröftug ætlun, frábærleg dirfska. Þarna í sóisetr
inu á lygnu hafinu, dansaði hún ilsku, hatur og
morðgirnd úr hjörtum villimannanna. Hún
stóð voldug, eins og hún byði stjörnunum byrg-
inn; skothríðardrunur heyrðust undan fótum
hennar; heilar herdeildir sáust í mjúkum hreyf-
ingum hennar; einkennileg hrifning í samræmí
beyginganna. Svartur sundfugl flögraði yfir
henni; brúnir mannslíkamar hnipruðu sig fyrir
framan hana. Skipstjórinn blíndi á hana frá sér
numinn. Hún var gagntekin af ofsa. Hún sveif,
hún snerist. Hún stóð á öndinni af ákafa. Hún
hló. Hraðar, hraðar! HJrífandi. En látum oss
skilja við hana sigri hrósandi.
Svalan sigldi inn á góða en lítt notaða höfn
á Queenslandströndinni í vingjamlegu rökkri
næsta kvöld, og farþegar herinar stigu á land.
Tom Stormont og Junie Cavour voru viðbúin að
hitta Rothsay Hecklar þar fyrjr; þó þau hefðu
enga löngun til þess; en aðeins umboðsmaður
hans var viðstaddur. Þá nótt voru þrælarnir
hýstir í lélegum kofum, og næsta dag var lagt á
stað með þá yfir hálsana til ‘‘Libanon”, sykur-
búgarðsins, sem Madeline Hecklar drotnaði yfir
óhlutdrægt, ráðgáta þeirra sem umgengust hana,
jafnvel manns hennar einnig, undarlega ólík ást-
úðlegu, hreinskilnu mærinni, sem kvaddi Tom
Stormont, þegar hann lagöi upp í gullleitina nú
fyrir mörgum árum. Skuggi hvíldi yfir lífi henn-
ar. Fámælska hennar bar þess glögt vitni. Önn-
ur merki þess sáust aðeins á því, að hún starði
tárvotum augum út í náttmyrkrið, þegar hún var
ein, og hvíslaði liugsunum sínum að náttúrunni.
En þetta vissi enginn nema guð. Hún bar ekki
trauts til manns síns. Hún vissi að hún hafði
verið blekt, en hvernig, gat hún ekki gert sér
grein, fyrir, og hún hafði engar staðreyndir til
að byggja ásakanir á. Hún hafði fljótt komist
að raun um að mannorð hans var ekki flekk-
laust, að eitthvað af gerðum hans var á huldu.
En hvað?
Eitt sinn hafði hann ávítað hana fyrir að
ala í brjósti minningar, sem honum fanst ekki
sæmilegar fyrir gifta konu, en hún hafði þá látið
í ljós þann ákafa og slíka einbeitni, að hann
gerði það aldrei oftar. Hann hafði keypt vonina
um sælu dýru verði. örlögin liöfðu veð á til-
veru hans. Að skuldadögunum hlaut að koma.
Það var næsta einkennilegt, að hann skyldi ekk-
ert hugboð fá um komandi atvik, þegar Gustave
Flavelle kom að dyrum hans með bréf frá um-
boðsmanninum í hafnarstað Svölunnar. Eftir
ráði Junie hafði hann sagt umboðsmanninum
hreinskilnislega hver hann var — ekki glæpá-
maður, ekki tugthúslimur, ekki óvinur engilsax-
neskra stofnana né kenninga, aðeins franskur
herramaður, félagi Henri Rochefort og Felix
Rastoul, sendur í útlegð frá föðurlandi sínu til
að tærast upp á villimannaeyju í Suðurhafinu.
Hún sagði honum að á Lebanon myndi hann
geta beðið rólegur, þangað til hann gæti, með að
stoð vina í Sidney, fengið far til Evrópu. Hún
var viss um að Rothsay Hecklar myndi þykja
heiður að geta hýst hann. Þar að auki, sagði
hún, að það væri fyrirætlunum sínum nauðsyn-
legt að hann héldi til um tíma á Lebanon; og
af því að Gustave Flavellé fann til þess, að hann
væri í þakklætisskuld við hana, þó hann hefði
ekki fyllilega skýrt henni frá því enn, lét hann
að ráðum hennar og leitaði á náðir Rothsay
Hecklar. Það fór eins og hún hafði spáð. —
Plantarinn hafði — þó hann væri einnig bæði
þrælakaupmaður og morðingi — fáfengilegar til-
hneigingar, eins og svo margir lians líkar, og
honum þótti hreint ekki ónýtt að hafa í þjónustu
sinni sem aðstoðarráðsmann, hinn fræga franska
rithöfund og stjórnmálamann, Gustave Flavelle
Gustave Flavelle leyndi ekki licldur, að hann
átti frelsi sitt að þakka konu, sem hafði sezt að
í kofa á hálsunum nálægt Hebron-fossunum,
sem hann var bundinn böndum þakklætis og
vináttu. Einnig þetta sagði hann að ráðum
liennar. Ilann sagði feröasögu sína skáldlega.
Plantaranum fanst hún eins og kafli úr æfintýri
eftir Balzac; og hann ákvað með sjálfum sér að
komast einhvernveginn í kynni við þessa konu.
‘‘Sjáið þér, herra minn,” sagði Gustave Fla-
velle í enda sögunnar. “Þetta er Hreint og beint
æfintýri; en, herra minn,” og liann hristi fing-
urinn gletnislega framaE í Hecklar, “eg er
hræddur um að þér verðið að hafa skipstjóra-
skifti á Svölunni, ef þér ætlið ekki að Iáta óorð
festast við hana. Eg er ekki alveg óhræddur
um, að kurteisisboö þau, sem skipstjórinn gerir
eyjarskeggjunum um skiprúm, séu ef til vill ekki
í beinu samræmi við samþykki stjórnarinnar.
Satt að segja — æ, fyrirgefið, herra minn,
kampavín? Er það ekki óviöeigandi? Þér hlæg-
ið að því sem eg segi um Svöluna! — er ekki ó-
viðeigandi að þér veitið þjóni yðar kampavín?
.... Jæja, ef þér æskið þess. Eg drekk — lia;
hvaða skál? — Skál hinnar töfrandi hugrökku
konu, sem frelsaði mig? .... ó, herra Hecklar,
þér gerið mér mikinn heiður.....Aðeins augna••
blik! Eg vildi bæta við skál yðar. Skál þeirrar
stundar, sem þér öðlist þann heiður að kynnast
ungfrúnni. Hún er einstakur kvenmaður, það
munuð þér sannfærast um. Ást, vizka, sorg,
gleði, hún býr yfir því öllu. í fullum blóma lífs-
ins, gleði og þjáningadís. Herra minn! Enn
einu sinni: Skál þeirrar stundar. sem þér kynnist
henni! Skál!”
Frakkinn hló, meðan þeir drukku skálina í
skugga svalanna, og Rothsay Hecklar sá ekki
ógnunina, og Rothsay Hecklar sá ekki ógnun-
ina á bak við orðin og hláturinn; en Madeline
konu hans, sem varð af tilviljun litið út um
gluggann, sá hana. Hún heyrði fyrirlitninguna
í hlátrinum. Hatrið í röddinni snerti hjarta
hennar og hún dró sig í hlé til að hugsa um,
hvaða þátt þessi maður ætti eftir að taka eða
hefði tekið í lífi manns hennar. Síðarmeir dofn
aði þessi hugsun, en hún fjörgaðist aftur á sín-
um tíma. Og þannig byrjaði hin stutta dvöl
Gustave Flavelle á Lebanon. Hann hafði um-
sjón með tamningu þrælanna, sem fjörgað höfðu
lífið á Svölunni um tíma. Hann Iét Rothsay
Hecklar skilja, varlega og laglega, að bezt væri
að þeir töluðu sem minst um hagi hvors annars
út í frá, með því að annar væri flóttamaður und-
an frönsku stjóminni, en hinum gæti komið ó-
þægllega, að lögregluvald Ástralíu rannsakaði
mannrán, framin á íbúum fjarliggjandi eyja,
Gaskell skipstjóri, af augljósum ástæðum, lét
ekki taka Tom Stormont fastan, eins og hann
hafði hótað. Stormont fór frjáls leiðar sinnar,
þegar á land kom, og fékk strax atvinnu sem að-
stoðar verkfræðingur við járnbraut, sem verið
var að byggja yfir hálsana og meðfram hinum
þverhnýptu hliðum Hebron-gjárinnar. Junie
Cavour hafði, eins og Gustave Flavelle sagði,
fundið skýli í litlum fjallkofa. Eins og fyrri dag-
inn, börðust gleði og sorg í hugskoti hennar.
Þungi hvíldi yfir hjarta hennar þrátt fyrir létt-
úðina á yfirborðinu, altaf þegar Gustave Fla-
velle og Tom Stormont komu að heimsækja
hana. í sjálfu sér var eitthvað yndihlega napurt
við hana, einkennilega óeðlilegt, svo Ijóst og á-
kveðið, svo fljótt að hrífa tilfinningar hennar.
Líf hennar var eins og afgirt á mjórri klettasnös-
Bennar var fótvissa gemsunnar, dirfska ljónsins
og dýrð fuglsins, sem svífur niður í gjána. Hún
stóð á snarbröttum tindum lífsins, eins róleg og
örugg eins og þegar hún reið hesti Stormonts
um eggjarnar meðfram fossinum, sem aldrei
hafði áður verið riðið — með ána á aðra hlið í
I gjánni en hundrað feta hengiflug á hina. Ef
j skógarhæna hefði flogið úr einu trénu, ef hög,?-
í ormur hefði hreyft sig í grasinu, ef steinn hefðt
losnað í urðinni, hefðu bæði hestur og kona
horfið úr þessu lífi. Hvað hræddist hún? Ekk-
ert. Hvernig annars hefði hún getið setið í
hellisskútanum í Hebron-gjánni og málað eitur-
nöðrurnar iðandi fyrir framan hana? Hvernií
annars gripið eina þeirra í hnakkann og haldið á
henni, meðan hún athugaði litina á bringu henn-
ar?

I
Það var eitthvað stórkostlega forlagalegt,
að atvikin höfðu kastað þeim saman hér, Junie,
Hecklar, Madeline og Stormont. Að minsta kosti
fanst honum það. Hann fann til dapurlegrar
ánægju við nærveru ástvinu sinnar, sem hann
fékk ekki að njóta, við að geta næstum lagt
hönd á fantinn, sem hafði skilið hann eftir deyj-
andi, og rænt henni, við tilhugsunina um að
hann gæti þá og þegar staðið augliti til auglitis
við hann. Hann gat aldrei losað sig við hugsun-
ina um endurgjaldið, sem Junie Cavour hafði
gefið í skyn að væri í vændum. Hvernig myndi
það ske? Var ekki mögulegt, að það skaðaði
hana — eina kvenmanninn, sem hann hafði
nokkurntíma elskað? Hann þráði að sjá hana
þó ekki væri nema augnablik, að horfa á hana,
heimili hennar. Hann leið ekki Gustave Fla-
velle að segja sér nokkuð frá henni. Annað mál
var með Junie Cavour, hún lét hann segja sér
alt sem honum hugkvæmdist. Að lokum, dag
einn, sem hann hafði frétt frá Gustave Flavelle,
að Hecklar myndi verða að heiman, fór hann
til Lebanon. Hann fann Madeline sitjandi við
ána, en hún hvorki sá né heyrði til hans, því
hann duldist í greniskóginum fáein skref frá-
henni. Hún las upphátt, með sorgblandinní
röddu hið gullfallega kvæði, ‘‘Fanginn”. Hún
staldraði oft viÖ og horfði í kringum sig, einS
og henni fyndist einhver vera nálægur. Að lok-
um tók hún blað og skrifaði á það stanzlaust.
Hún lagði blaðið á bekkinn, sem hún sat á, og eft
ir stundarumhugsun stóð hún upp og gekk hægt
í burt. Tom Stormont læddist gætilega út úr
skóginum, tók blaðið, og var rétt kominn aftur
í felustað sinn, þegar hún kom til baka að sækja
það. Þegar hún *sá að blaðið var horfið, leit
manninn, sem stóð og hallaði sér upp að tré, og
fyrir hjartanu. Með hræðslublöndnum sorgar-
svip hvarf hún aftur milli trjánna. Hún sá ekki
hún óttaslegin í kringum sig, og hélt hendinni
skalf af ekka.
Næsta dag, meðan Tom Stormont stóð í
skrifstofudyrunum í námunni við Hebron-gjána,
og beið eftir verkstjóranum, sem hann þurfti
að finna, rann kvæðiÓ sem hún hafði lesið, gegn
um huga hans. Tveir menn komu í lyftivélmni
upp námuopiö fyrir framan hann. Annar þeirra
rak upp hræðsluóp. Þeir höfðu gleymt að Roth-
slay Hecklar, einn af eigendunum, var niðri i
námunni að skoða nýfundna málmæð — og
höfðu lagt eld í kveikinn. Sprenginginn myndi
drepa hann. Tom Stormont heyrði nafn HecklarS
á allra vörum jafnt og hann hljóp að námuopinu.
Hann skildi. Mennirnir þorðu ekki niður til að
bjarga honum. Hann stökk inn í lyftivéliná, og
hrópaðj um leið skipun um að láta hana niður
eins fljótt og hægt væri. Þrátt fyrir mótmæli
verkamannanna var hún (látin niður. [ Ha(nn
hvarf. Náfölir menn biðu með örvæntingu eftir
sprengingunni, en hún heyrðist ekki. Eftir
fáein augnablik var gefið merki að neðan uni
að draga upp, og eftír örlitla' stund stóðu þeir
Tom Stormont og Rothsay Hecklar ofanjarðar,
annar þeirra rólegnr og kaldur, með tæpan þuml
ung af óbrunnum kveik í hendinni, — þumlung-
inn, sem hafði verið milli plantarans og eilífðar-
innar, — hinn niðurlútur og fölur, með blygð-
unarsvip á andlitinu. Orðalaust skildu þeir. —
Hvað sagt var, hvað gert var, við fund þeirra í
einrúmi jarðganganna, við dyr dauðans; annar
beittur ranglæti — lífgjafinn, — hinn sá sem
brotið hafði — lífþeginn, — það liggur hulið í
hugskotum þeirra og þögn jarðarinnar.
Meira.
/