Heimskringla - 08.12.1926, Blaðsíða 4

4. BLAÐSlÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 8. DES. 1926.
Hdntskrin^Ia
(StofnaTt 1886)
Kfnor flt fl liverjnin mHJTlkodefi
EIGENDDR:
VIKING PRESS. LTD.
853 ob S55 SARGENT AVE., WINNIPEG.
Tnlafml: N-6537
VerD blaSsins er $3.00 Argangurinn borg-
lst fyrirfram. Allar borganlr sendist
THE VIKING PREBS LTD.
8IGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
Ptanftttkrift til blabslnllt
THB VIKING PRESS, L,td., Box 8105
Utan Ankrlft tll rltatjöranai
BDITOR HEIMSKRINGLA, Box 8105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskringla is publlshed by
The Vlklnsr Preatt Ltd.
and prlnted by
CITY PRINTING A PUBLISHING CO.
R53-K55 Snrsfnt Art- Wlnnlpeg, Mnn.
Telephone: .86 5357
WINNIPEG, MAN., 8. DESEMBER 1926
Stjórnmálahorfur á
Bretlandi.
Svo nefnist grein eftir prófessor Har
old J. Laski, sem nýlega birtist í einu
helzta vikublaði Bandaríkjanna. Gefur
hún ágætt yfirlit yfir afstöðu flokka og
einstaklinga, og þykir þvf rétt að birta
hana hér, lesendum til glöggvunar.
Prófessor Laski er stjórnmálum allra
manna kunnugastur, enda er hann pró-
fessor í stjórn- og hagfræði við háskólann
í Lundúnum, og frægur rithöfundur á
þeim sviðum. Hann hafði á hendi em-
bætti í þessum fræðum hér í Ameríku, en
er kenningafrelsi hans var misboðið af
þröngsýnu skólaráði, tapaðist hann til
Englands, þar sem honum var tekið með
opnum örmum.
í sambandi við fyrstu grein ritgerðar
hans má geta þess, að Heimskringla spáði
nákvæmlega hinu sama um afdrif liberal-
flokksins enska fyrir tveim árum síðan.
I>á þótti sumum það ganga goðgá næst,
en öðrum þótti spáin bamaleg.
En svo hljóðar grein prófessor Laski:
* * *
I.
Síðustu vikurnar hefir flokkaskiftingin
á Englandi komið greinilega í ljós. Það,
sem á milli ber, hefir greinilegast mátt
fræðast um af allsherjarþingi conserva-
tíva að Scarborough; allsherjarþingi
verkamannaflokksins að Margate og frá-
för Oxford lávarðar. Það er augljóst að
tvíflokkafyrirkomulagið er aftur komið
á. Og nú er iangtum auðveldara að skilja
hvað skilur verkamanna- og conserva-
tívaflokkinn.
Fundurinn í Scarborough gerði út af
við stefnu Baldwins innan conseiwatíva
flokksins. Hann var ekki maður til þess
að jafna kolaþrætuna, og hinar daufu
undirtektir sem áskorun hans um iðnfrið
fékk, er h'ka órækur vottur þess, að for-
menska hans er nafnið eitt. Það mátti
sjá í vor, að hann áleit að vísu allsherjar-
verkfallið vera böl. en böl sem ætti að
bæta með lækningu en ekki með hegn-
ingu. Fylgismenn hans leggja þar á móti
langtum meiri áherzlu á hegninguna. Þeir
eru hræddir við sigurför hugsjóna verka-
mannaflokksins. Þeir eru sannfærðir um
að velmegun Ameríku sé að mjög miklu
leyti því að þakka hve iðnaðarmannafélög
in þar eru veikburða; þessvegna er þeim
áhugamál, á annan bóginn. að koma í
veg fyrir það, að næsta verkamanna-
stjóm geti fullkomlega hagnýtt sér meiri-
hluta sinn, og á hinn bóginn, að hafa
svo harða hönd í bagga með innbyrðis-
samtökum iðnfélaganna. að þeim verði að
kalla má ómögulegt að nota verkföllin
sér til sigurs, eins og áður.
Mr. Baldwin situr að völdum að nafn-
inu til aðeins; í raun réttri eru taumarnir
í höndum ofstækismannanna, sem ríða
geyst að marki. —
Scarborough fundurinn var helgaður
tvennu: breytingu á lávarðadeildinni og
takmörkun á samtökum iðnaðarmanna.
Allir flokkar vilja breyta lávarðadeildinni.
En sá er munurinn, að bæði verkamenn
og liberalar eru á því, að sú breyting
megi á engan hátt rýra vald neðri mál-
stofunnar, — og mikill hluti verkamanna
flokksins vill afnema efri málstofuna, T
en conservatívar viija fyrir hvern mun
gera lávarðadeildina sem styrkasta, áður
en verkamannaflokkurinn kemst aftur
að völdum. Þeir hafa þar tvent fyrir
augum: 1 fyrsta iagi, að aðallinn sendi
sem flesta fulltrúa til efri málstofunnar,
og í öðru iagi er þeim áhugamál, að lykla I
völdin að fjárhirziunni verði ekki alger. !
og Mr. E. D. Simon, opinberlega á sveif
ina með Lloyd George, móti foringja sín-
um. Nú stendur sæti hans autt. Tilraun-
irnar til að skipa það lávörðunum Beau-
champ eða Reading, stranda á því, að
arfgengir aðalsmenn eru nú á dögum ekki
kosnir flokksforingjar. Sir Herbert Sani-
uel, sem hefir setið hjá deilunni, kemur
ekki til mála, af því hann á ekki sæti á
þingi, og óvíst að hann yrði nokkurs-
staðar kosinn. Mr. Lloyd George heldur
áfram að verða foringi flokksins á þingi,
þótt Sir John Simon, Mr. Runciman,
Wedgwood Benn höfuðsmaður, Sir Geo-
frey Collins o. fl., viðurkenni ekki forystu
hans. Ekki er útlit fyrir að þessi mis-
klíð jafnist fyrst um sinn af því að stuðn
ingsmenn Oxford iávarðar eru sannfærð •
ur um, að forystuafsal hans sé að kenna
hollustuskorti Lloyd George’s. Hinn síð.
arnefndi hefir enn kosningasjóðinn við
að styðjast og töiuvert af sínu forna á-
hrifamagni; en honum er vantreyst frá
er ekki gott að segja; en fari svo, þá er j öllum hliðum, og engum veitist auðvelt
enginn efi á því, að meira reynir á stjórn- að leggja trúnað á hollustu hans eða ein-
lega í höndunum á neðri málstofunni. —
Þetta er skiljanlegt. í fyrsta lagi eru nú
tólf verkamannalávarðar og um hundrað
liberal lávarðar í efri málstofunni; hin
sex hundruðin eru allir conservatív. Það
er því víst, að ef aðlinum er gerður enn
auðveldari aðgangur að efri málstofunni,
þá eykur það á flokksstyrk conservatíva
þar, enda myndi enginn annar flokkur
vilja greiða götp arfgenga aðalsins þang-
að. í öðru lagi vita það allir, að vegurinn
til jafnaðarsigurs, verður bezt ruddur
með sköttum. Ef báðar málstofurnar
eiga nú að fá jafnt vald yfir fjárhirzlunni,
þá er þar með loku fyrir það skotið, að
verkamannaflokkurinn fái okkrum sér-
legum nýmælum komið við á fjárlögun-
um. Þetta aðhyltist fundurinn, sem einn
maður, og Mr. Baldwin varð að Iofa því,
enn á ný, að hann skyldi koma á lögum
í þessa átt, áður en hann gengi næst til
kosninga. Hvort honum hepnast það,
áður en almennar kosningar fara fram,
arfar og þingræði, er verkamannaflokkur
inn kemst aftur að, en nokkru sinni áð-
urur, síðan 1688.
Hatrið, sem conservatívar bera til iðn-
félagarina, kom mjög ótvírætt í ljós á
fundinum við umræðumar um iðnþrætu
lögin (The Trade Disputes Act). Við
hverja árás á iðnfélögin glumdu við fagn
lægni. Eg hygg að Mr. Lloyd George hafi
haft rétt fyrir sér, en Oxford lávarður
rangt, í því sem þeim bar á milli — um
hvernig taka bæri á allsherjarverkfallinu.
— Þess vegna er það skiljanlegt, að mönn
um veiti erfitt að átta sig á Mlr. Lloyd
George, þá er hann nú stendur á því fast
ara en fótunum — þrátt fyrir óteljandi
aðarópin, en öllum tilraunum í þá átt að i mótgögn að skoðanir þeirra Oxford lá-
varðar á allsherjarverkfalli séu nákvæm-
lega hinar sömu.
Liberal flokkurinn er í stuttu máli all-
ur í molum, og ekkert útlit fyrir að
benda á, hve margbrotin þessi mál væru,
og hver nauðsyn bæri til að fara gætilega,
eins og gerði Sir Leslie Scott, fyrverandi
ríkislögmaður, var tekið með reiðiþrung-
inni óþolinmæði. Fulltrúar kröfðust þess
að allsherjar verkfall skyldi talið að ei-
lífu ólögmætt. Þeir kröfðust þess, að
verkföll skyldu alls ekki mega eiga sér
stað, nema það væri áður samþykt með
almennri og leynilegri atkvæðagreiðslu
Þeir kröfðust, að bann skyldi leggja við
verkfallsverði (picketing); og heimtuðu,
að því skyldi komið í lög, þvert á móti því
sem nú er, að enginn verkamaður skuli
mega leggja fé í kosningasjóð iðnfélaga,
nema hann hafi áður gert skýlausa þá
fyrirætlun sína. Einn af hinum ráðsett-
ari íhaldsmönnum (Tories), sem viðstadd
ur var, sagði mér að andrúmsloft fund-
arins hefði verið þrungið af þeim tilfinn.
ingum í garð iðnfélaga, að líkast hefði
verið og fyrir hundrað árum síðan; “það
var,” sagið hann, “svartasta afturhald
blandað með flanhyggju”. Svo æstir voru
menn, að einn af aðalmönnum flokksins,
blessaði yfir þessi stefnuatriði; og Mr
Baldwin varð að lofa fuiltrúunum, í hálf.
sauðarlegri ræðu, að reyna að fá þessum
atriðum komið í lög. Fundurinn hélt sína
árlegu bænagerð á móti Rússlandi, og þá
gleymdi hann heldur ekki að viðra hina
óviðjafnaniegu dýrð og afreksverk heims.
veldisins brezka.
Eg hygg að mönnum geti ekki bland-
ast. hugur um það, eftir Scarborough
fundinn, að friðarvilji Mr. Baldwins er
algerlega magnlaus. Conservata'vi flokk-
urinn er nú orðinn stóreignaflokkur, sem
byggir stefnu sína aðallega á framleiðslu
stóriðjunnar, og krefst þess að lög og
réttarstofnanir þessa lands, skuli notað
til hins ítrasta í þarfir núverandi fyrir-
komulags og því til varnar. Allsherjar-
verkfallið gaf þeim enga hugmynd um,
að nokkuð gæti verið að þessu fyrirkomu-
Iagi; það aðeins staðfesti í sálum þeirra
þann ægilega grun, að æsingalaupum
Bolshevika væri um að kenna. Ástríðufull
hollusta iðnfélagsmanna við félagsskap
sinn vekur ekki þessa conservatíva til um-
hugsunar, heldur til bræði. Hræðslan við
verkamannastjórn er svo megn, að flokk-
urinn er þess reiðubúinn að gerbreyta öllu
•öggjafarfyrirkomulagi Bretlands, til þess
að koma í veg fyrir að slík stjórn geti
komið nokkru í framkvæmd, af því er hún
ber fyrir brjósti. — Vel má vera að con-
servatívar vinni; en fari svo, þá er mér
óhætt að spá því, að fjöldi verkamanna,
sem nú eru hollir þingræði, muni þá iáta
hrekjast yfir í hóp sameignarmanna
(kommúnista).
II.
Föstudaginn l’. október lét Oxford iá- '
varður af stjórn liberala flokksins. Er 1
þar með endir bundinn á 50 ára virðingar.
vert æfistarf; göfgað af hollustu til vina 1
sinna og alúðarskyldurækni, sem enginn
maður hefir betur sýnt í starfi sínu í
brezkri stjórnmálasögu. Hvers vegna
sagði Oxford lávarður af sér? Eg hygg
að ein ástæðan sé sú, að honum mishepn
aðist algerlega að bola Mr. Lloyd George
út úr iiberala flokknum, eftir ailsherjar.
verkfallið, þótt hann hefði til þess fylgi
allra nafnkendustu leiðtoga flokksins. I
fyrsta lagi vildi Lloyd George ekki fara, og ;
í öðru iagi, snerust hirtir frjálslyndari
liberálar, Mr. Keynes, Mr. Ramsay Muir
gengi hans aukist. Flokkurinn er stefnu
laus í iðnaðarmálum. Landbúnaðarstefna
Lloyd George’s á sér fáa örugga fylgjend.
ur, og flestir flokksmenn fylgja Sir Er-
nest Benn og Sir Hugh Bell, sem enga
sjálfstæða stefnu vilja taka, heldur aka
seglum sem hægast eftir vindi. Liberal
flokkurinn telur gáfaðasta menn í sínum
hóp, en herlausir foringjar eru gagnslaus-
ir. Það 'virðist eiga helzt fyrir þeim að
liggja, að vera miðlunarflokkur á þingi
milli stórflokkanna. En ekkert útlit er
fyrir því, að liberalar taki nokkurntíma
framar stjórnina í sínar hendur.
III.
Strax eftir Scarborogh fundinn hélt
verkamannaflokkurinn ársfund sinn að
Margate, og hygg eg að .flestum komi
sama um, að það sé bezti verkamanna-
fundur á síðari árum. Fulltrúarnir voru
athugulir og árvakrir; og þegar eitt afar
mikilvægt málefni — hófstilling fæðinga
(birth control) — Kom á dagskrá, þá
höfðu þeir kjark til þess að láta ekki
flokksstjóruina hnýta upp í sig. Forset-
inn, Mr. Robert Williams, hélt þar ræðu,
sem að vísu var ekki lýtalaus að efni eða
orðfæri, en þó að því leyti merk, að hún
bar öfgamanninum, er verið hafði, vott
um það, að hann væri nú kominn á þing-
ræöishliðina; “sameignarmennimir”, sagði
hann, “byggja alla sína von á næsta alls-
herjarverkfalli; verkamannaflokkurinn
byggir sína á næstu ailsherjarkosning-
um.’’ Merkilegast á fundinum var hóf-
gæzla háns. Hann neitaði sameignar-
mönnum inngöngu í verkamannaflokkinn
með yfirgnæfandi meirihluta atkvæða;
hann aðhyltist þá stefnu í landbúnaðar-
málum, að bæta núverandi eigendum að
fullu, ef taka þyrfti lönd þeirra; afneitaði
öllum tillögum um “gauragang” í neðri
málstoíianni, og að leggja aðflutnings-
bann á kol til Englands, til þess að hjálpa
námumönnum. Vinstrimenn flokksins
vöktu helzt eftirtekt á sér með sárbeitt-
um árásum á hina núverandi leiðtoga.
en beir höfðu þó sjálfir ekki örmul af
sjálfstæðri viðreisnarstefnu. Það lízt mér
illa á, því Mr. McDonald og vinir hans
gerast nú hugmyndasnauðir, og bíða
þeirra vopna, er þeim kunna að berast
daglega í hendur á þinginu, heldur en að
herjast fyrir ákveðinni stefnuskrá. Ef
vinstrimenn flokksins hættu að taka sér
f munn margtuggin stóryrði, en kæmu
sér í þess stað saman um einfalda og
greinilega sundurliðaða stefnuskrá, þá er
eg viss um að þeir gætu sporað foringja
flokksins langtum lengra í áttina til öfl-
ugrar jaiifnaðarstefnu og fnamkvæmda,
en þeir nú vilja, eða neyðast til að fara. —-
Helztu umræðuefni fundarins var verk-
! bannið og landbúnaðurinn. Námumenn
vildu ne)fskatta iðnfélögin:, og koma ’ á
aðflutningsbanni á kolum. Mr. Thomas
og Mr. Tillett gengu mest fram í því að
fella þessar tiliögur. Kostnaðurinn, er
allsherjarverkfallið hafði í för með sér,
og fjárhagsvandræði og atvinnuskortur,
var nóg til þess að ófæra þótti að sam.
þykkja þær. Þess vegna lét fundurinn
sér nægja að iáta í ljós megna óánægju
út af hinni afar heimskulegu (vægast
sagt) stefnu Mr. Baldwins, og lýsa yfir því'
að flokkurinn skuldbindi sig til þess að
koma námunum undir ríkið,
undireins og færi gefst. Flokk-
urinn gat varla annað gert. —
Samt sem áður hefði verið bæði
skynsamlegt og mannúðlegt,
að reyna að fá menn til þess að
leggja eitthvað af mörkum við
námumenn, og þingflokkurinn
hefði gert skynsamlega, ef
hann hefði stofnað til félags-
skapar (líkt og Anti-Corn Law
League forðum), er gengist fyr-
ir því, fram að næstu kosning-
um, að prédika ríkisrekstur
námanna, sýknt og heilagt. —
Eins og fór, urðu námumenn
að berjast hetjubaráttu sinni ná-
lega einir. Vafalaust eiga þeir
sjálfir nokkra sök einangrunar
sinnar, en jafnvíst er, að þeir
höfðu rétt til þess að vonast eft-
ir meira örlyndi, en varasemi
fundarins lét þeim í té.
Umræðurnar um landbúnað-
inn voru afbragð. Segja má að
flokkurinn hafi skuldbundið sig
til þess að fá því framgengt, að
ríkið kaupi jarðirnar og leigi
þær svo ábúendum, við leigu-
skilmála er héraðsnefndir setja,
er að hálfu séu skipaðar verka-
flokksmönnum. Kaupverð skal
fara eftir árlegu skattmati
jarða. Skulu jarðir teknar gegn
endurgjaldi; ekki þó af því, að
þar með sé endurgjaldsaðferðin
viðurkena, heldur af því ein.
göngu, að auðveldara er að
þjóðnýta að mönnum ánægðum
en nauðugum. Með vorinu á
að hefja heljarmikið starf til
fylgis þessari stefnu; skýra yfir-
burði hennar og binda þannig
enda á hin algerðu yfirráð
íhaldsflokksins yfir landbún-
aðinum. Margar ástæður eru
til þess að þetta ætti að geta
hepnast. Sérfræðingar, sem
jafnvel eru utan fiokka mæla
nú með þjóðnýtingu. Auk þess
hefir íhaldsflokkurinn ekkert
gert fyrir landbúnaðinn, að
kalia má, síðan hann komst að,
og bændur og vinnufólk hafa
orðið fyrir miklum vonbrigðum.
Langtum fleiri hafa nú gerst
talsmenn samlagssölu og inn-
flutnings ríkisins á hráefnum,
síðan menn hafa farið að
glöggva sig á reynslu ófriðarár.
anna. —
Algerður ósigur sameignar-
nianna kom ekki á óvart. Að
sumu leyti var það illa farið, því
að þeir eru einhverjir dugmestu
mennimir innan verkamanna-
hreyfingarinnar, og leiðtogi
þeirra, Mr. Harry Pollitt (ný-
kominn: úr fangelsi) var ein-
hver gáfaðasti og áreiðanlega
lang-geðfeldasti maðurinn á
fundinum. Á tvennu villast þeir
helzt. Alla, sem ekki eru á
sömu skoðunar og þeir sjálfir,
álíta þeir siðferðislega bófa og
ausa án afláts svívirðingum á
menn, sem allur flokkurinn ann
og virðir. Og í hiýðni sinni við
Third Internationai hamast þeir
fyrir ýmsum málum, sem verka
mannaflokkurinn er andvígur
og þar að auki er óhugsandi að
koma í framkvæmd. Einnig
skaða þeir málstað sinn, þó
minna sé, með því að lúta stöð-
ugt að hinu auðvirðilegasta ráða
bruggi og bollaleggingum, og
að glæða þann flokkadrátt, sem
þeir einmitt banna innan sinna
eigin vébanda. Þeim í vil má
segja það, að útilokun þeirra
frá flokknum er að minsta kosti
að nokkru leyti að kenna
hræðslu Mr. MacDonalds og
hans líka, við hvað kjósendurn-
ir mundu segja, ef flokkurinn
leyfði enskum “Moskóvítum”
inn fyrir þröskuldinn. útilokun
þeirra dregur þrek og þrótt frá
fiokknum, en þeir mega sjálfum
sér um kenna. að vilja ekki
skifta við allan flokkinn af
hreinskilni og hollustu.
Eg verð að fara fliótt yfir
önnur fundarstörf. Fundarkon
ur fengu samþykt, að hjálparfé-
lög mæðra, sem eru grein af
heilbrigðisráðuneytinu. skuli
veita þeim, sem þess óska,
fræðslu um fjöigunar- og fæð-
ingarvarnir (birth control). —
Konurnar fengu þessu fram.
gengt, bæði af því að menn ját-
uðu, að mest tillit bæri að taka
DODD’S nýmapillur eru bezta-
nýmameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, óg önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan.
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co.t Ltd.
Toronto, Ontario.
til sjónarmiðs kvenna, og aö
nokkru leyti vegna þess, að til-
raun Mr. MacDonalds, að fá
tillögu þeirra kveðna niður, var
svo einkennilegt sambland af
skirlífistilfinningum og barna.
skap. — Fundurinn skuldbatt
sig til þess að afnema þá lög-
gjöf (sem sagt er að Baldwin
ráðuneytið hafi með höndtim),
er bannar starfsmönnum ríkis-
ins að ganga í verkamannaflokk
inn. Fundurinn mótmælti harð-
lega stórveldisstefnu Sir Austin
Chamberlain í Kína. Fundurinn
kaus frekar íhaldssama fram-
kvæmdarnefnd, og hegndi for-
seta fyrir árás hans á allsherjár
verkfallið, úr forsetastól, með
því að kjósa annan. Yfirleitt
kom það glöggt fram á fundin-
um, að hinir óbreyttu liðsmenn
flokksins eru fuHir af eldmóði
og hollustu við málstað sinn, og
að þeir trúa því fastlega enn,
að þeir fái komið endurbótahug
myndum sínum í framkvæmd,
með því að fara kosningaveg-
inn.
‘ IV.
Hafa þeir rétt fyrir sér? Ef
nokkuð á dæma eftir aukakosn
ingum, þá ætti traust kjósenda
á íhaldsstjórninni að fara hrað-
þverrandi. Jafnvel óvinir verka
manna játa, að allsherjar kosn.
ingar myndu auka mjög fylgi
verkamannaflokksins. og ef
stjórnin gengur í berhögg við
iðnaðarmannafélögin, þá er eg
þess fullviss, að verkamönnum
félli skriða atkvæða í skaut. Þó
verður fleira að athuga. Til
dæmis er flokknum ekki sérlega
vel stýrt. Mr. MacDonald er
glæsilegur, fjörugur og mælsk-
ur, en hann er útúrdúragjarn og
deiglyndur, og hann er orðinn á
eftir meirihluta flokksbræðra
sinna. Þótt fylgisöflun og skipu
lag flokksins sé hvorttveggin
aðdáanlegt — Mr. Hendersoin
er bezti flokksgæzlumaður, síð
an Schnadhorst var uppi — þá
er rannsóknarstarfsemin á sorg
lega iágu stígi; sérstaklega eru
iönaðarmannafélögin skilnings-
lítil á nauðsyn rannsóknarstarf-
seminnar og sein að láta sér
skiljast nauðsynina á að halda
góða sérfræðinga. Þó er við-
urkent alment. að verkaflokks-
menn í landinu tstki langt fram
hinum flokkunum, að áhuga óg
starfsþrótti. En ennþá fram-
leiða margir flokksmenn, ef til
vill, meiri hita en ljós.
Eg býst við því að flokknuin
vaxi fiskur um hrygg, og af því
sem hér hefir verið skráð, má
búast við hröðum vexti. En eg
er ekki sannfærður um að meiri
hluti atkvæða falli þeim í skaut
að svo komnu. Millistéttirnar
hafa aðhylst" flokkinn miklu treg
ar en líklegt virtist 1919; má bezt
sjá það á því, hve hikandi lög-
mannastéttin er að taka kenn~
ingum hans. Mesta hættan,
sem framundan er, er samruni
við hina frjálslyndari liberala;
Mr. Snowden er honum áreiðan
lega mjög fyigjandi; og þótt
Mr. MacDonald neyddist til þess
að afneita þeirri hugsun að
Margate, þá er leyfilegt að efast
um, að honum geti ekki
snúist hugur frá því. Eg er