Heimskringla - 06.04.1927, Blaðsíða 2

2. BLAÐSÍÐA
TIEIMSKRIN GLA
WINNIPEG, 6. APRÍL 1927.
OH
r
i
i
í
í
Synir Mörtu.
(Rudyard Kipling.)
Þeir synir Maríu sitja’ í náSum,
þeim sæla hlutskiftið féll í skaut.
En áhyggjufullt og órótt hjarta
að erfð hver Mörtu sonur hlaut.
Og af því hún eitt sinn, gröm í geði,
við gest sinn, Drottinn, hóf þykkjutal,
sonum Maríu um aldur allan
ætt hennar niðja þjóna skal.
Þeir skulu gæta’ um aldur allan,
að aka mjúklega, slétt og létt.
Þeir skulu gæta að vélin verki,
á vegamótum sveigja rétt.
Þeir skulu stjórna hverju hjóli,
þeir hlaða skulu vagn og knör,
á þurru landi og söltum sævi
sonum Maríu greiða för.
Þeir skipa fjöllunum: “Færið ykkur!’’
og fljótunum minni: “Tæmist þið!*
Við sprota þeirra björgin bifast,
þeir blikna ei hið háa við.
Þá fjöll að efstu tindum titra,
þá tæmast elfardjúpin breið,
svo synir Maríu megi berast
í mjúkum svefni um rudda leið.
Þeir finna Dauðann við fingurgóma,
sem flétta’ og tengja hinn kvika þráð.
Við varðhlið þeirra hann ólmur öskrar;
að eldabaki þeir seðja ’ hann bráð.
Árla morguns, í rökkurrofum,
þeir ráðast inn í hans bæli strax •
og knýja’ hann áfram sem uxa haltan
og erja með honum til sólarlags.
%
Þeim er trúin frá' bernsku bönnuð,
til bana fjarlæg hver huggun gjörð.
Þeir eiga kynni við hulda heima
og helgidóm fyrir neðan jörð.
Þeir rekja slóð hinna leyndu linda
og lyfta að vörum á heilli þjóð.
Þeir lykja um vötnin í litlu glasi
og leysa ’úr viðjum í steypiflóð.
Þeir kenna ekki, að til verksins vaxta
þá veki Drottinn á óskastund.
Þeir prédika’ ekki að í mannraun miðri
Hans miskunn leyfi þeim værðarblund.
í ysi borga og aðalstræta,
sem auðn og myrkri þeir halda vörð
og æfilangri vöku verja
vé sinna bræðra hér á jörð.
Veltið bjargi, eða viðu kljúfið,
veg að jafna og fegra hann.
Sjá, hvert fótmál .er svert af blóði
sona Mörtu, er til þess rann!
Ekki sem stigi á himinhæðir,
né heldur trúarjátning djörf,
— en einföld þjónusta’ af heilum huga
heimi goldin í allra þörf.
Og synir Maríu brosa í blessun,
þá bera englar á höndum sér.
Þeir þekkja náðina, er þeim var heitin,
og þúsundföld miskunn veitt þeim er.
Við fótskör Hans þeir hlýða’ á Orðið,
þá hjúpar útvaldra dýrðarskin.
Þeir lögðu á Drottinn dagsins þunga,
— og Drottinn hann leggur á Mörtu kyn.
Magnús Ásgeirsson þýddi.
—Vörður.
þeir hafi keypt einkarétt þessa gieöi—
dags dýru verði af Náttúrguöi Is—
lands. En svo var vel um þá samn—
inga búið af hinum gömlu Islend—
ingum og náttúruguði þeirra, aö
eignarréttur dagsins nær til allra Is—
lendinga, hvar í heimi sem þeir eru,
og allra þeirra afkomenda um aldir
fram.
Annar gamall og góöur síÖur þenn
an dag, þá einn haföi lánað öörum
peninga eöa peninga virði, svo sá sem
lánið fékk teldi sig í skuld, kapp—
kostaöi sá sami aö endurborga þaö
fyrir eöa á sumardaginn fyrsta. Og
þó aö sá,. sem lánað haföi, segði:
“Það lá nú svo sem ekki á þessu,
karl niinn,’’ þá mátti glöggt sjá, aö
báöir voru ánægöir meö viðskiftin;
sá sem borgaði, aö vita sig nú skuld—
lausan, og aö vita sig hafa borgað
skuld sína á þeirri stund, sem um var
samið: og þeim, sem borgað var, þótti
gott aö fá lánið endurborgaö á rétt—
um tima. Samt var hans mesta gleði
innifólgin i þvi, aö ennþá sá hann
glöggt, að óhætt væri að treysta vini
sínum að díenglyndi og skilsemi, því
þessa peninga haföi hann lánað vitna
laust og án undirskriftar. En slíkt
dygöi ekki við aöra en þá, seni ættu
helgan sumardaginn fyrsta.
Nú dettur mér í hug, að við kaup—
endur Heimskringlu í Californíu,
tækjum okkur allir saman og reynd—
um aö skemta okkur sem bezt á sum—
ardaginn fyrsta, með því aö hafa gert
okkur alla skuldlausa viö blaöiö, helzt
aö vera búnir að borga það til 1.
janúar 1928. I þvi væri aö minnsta
kosti þreföld ánægja; sú fyrsta, aö
vita sig fá blaðið frá sumardeginum
fyrsta til nsesta nýárs, sem sina rétt—
verðuga eign; sú önnur: þar sem við
vitum aö Heimskringla er í fjárþröng,
og að skilsemi kaupenda blaðsins
hlyti aö hjálpa þvi úr mestu fjár—
málakröggum þess. Myndi það ekki
veröa okkur sönn sumargleði, að hafa
þýðingarminni hver viðkynning. And
lit og nöfn mást bráðlega úr minni
rnanns. En þegar fyrir kemur, aö
það fer ekki á þá leiö, þegar vér
hittum ókunnan mann, sem hefir eitt—
hvað það viö sig, aö hann kemur öss
til þess aö hugsa, sem opnar huga
vorn fyrir einhvers verðum hug—
myndum og hjarta vort fyrir upp-
lyftandi tilfinningum, þá er þaö at—
buröur, sem vel má muna. SlíkTr at-
burðir leggja skerf sinn til þess að
auðga vort innra líf. Þeir stuöla
að því að dýpka þaö og víkka, jafn-
vel þó þeir hafi engin hagsamleg né
efnaleg áhrif.
Aö rekast á þenna mann hér um
kvöldiö, var eitt af þeim atvikum.
sem færa má í tölur. Ef til vill hefði
hann aldrei andleitt (inspired) neitt um
af þessu annarsstaöar en í sínu eig—
in umhverfi, i því andrúmslofti, sem
hann lifir og hrærist i. Sérhvert
smáatriði hefir sitt ítak í vitsmuna
og andlegu lífi einstaklingsins. —
Eftir að við höföum farið í gegnum
hinn annríka og fjörlega ítalska bæj-
arhluta, þar sem raðir af bifreiðum
standa úti fyrir hinum frægu mat-
söluhúsum, þar sem fjörug sam-
kvæmi eru haldin aö baki niðurdreg—
inna gluggatjalda; eftir að hafa far-
iö fram hjá hópum af fólki masandi
á gangstéttunum við ljósið úr búð—
unum; eftir aö hafa horft á pör og
fjölskyldur tritla sporlétt og fjörlega
fram hjá; urðu mótstæðurnar enn
né álnavöru, heldur auður þess
manns, sem aldrei skuldar lifandi sá!
nokkurn skapaðan hlut, því hann
þiggur aldrei neitt af neinum.
Sá, sem lifir einn, lærir ekki að
leika í hinum daglega skopleik félags
í fangelsi, og ávalt hefir verið verstí
óvinur sannarlegs frelsis.
Vér vitum það öll, að þetta mál
'hefir vakiö svo mikla eftirtekt, að
einn málsmetandi maöur kirkjunnar,
sem er fólksfulltrúi í brezka þinginu,
og fjársýslulífsins. Hann þarf ekki | hefir þegar borið upp frumvarp, er
þinnar eða minnar hjálpar við til að nemi slík kúgunarlög úr gildi.
eyða tímanum. Hann er sterkari en
vér, sem verðum að finna ást fjöl—
skyldu vorrar, vináttu vina vorra og
aðhlynningu aöstandenda vorra. Hann
kemst af án alls þessa. Aftur á móti
lærir hann að hugsa, hann aðgætir
fólkið og athafnir heimsins, og ef til
vill verður hann þannig smátt og
smátt einn af þeim, sem einveran
fróvgar með gildum gerningum, ein—
mitt sú einvera er Nietzsche skrifar
‘Allt hið mikla á sér stað langt
frá sölutorgum, langt frá frægð”.
<íGuðlast.,,
Maður er nefndur E.W. Sterry,
hann á heirna í Toronto og hefir gef
ið þar út litið blað. I því birtist fyrir
skömmu stutt grein,/sem svo óvirðu—
legum orðum fór um trúarbrögðin,
að höfundurinn (ritstjórinn) var
kærður fyrir guðlast, fundinn sekur
og dæmdur i tveggja mánaða fang—
elsi.
Allur fjöldi kirkjufólks virtist
fagna þessum dómi, og telja hann
meira áberandi óg hughrifin sterk-,
,v , , , x , réttan og skynsamlegan.
an, er við komum ínn í þessa viðu, t ■ __
beru vinnustofu (studio), þar sem
hann eyddi kvöldi slnu, eins og hann
eyðir þeim flestum — aleinn. —•
Hann ? — Hver ? —• Það gerir ekkert
til.
Hurðin var ólæst, og Ijósgeisli kom
á móti oBíkur, er við nálguðumst
þröskuld hans. Hann hafði verið að
lesa við gasofn, sem var logandi og
seiðandi. Hinir fjórir hvitu vegg
borgað upp réttverðuga skuld? Og 5r> sem yeris höfSu grafkyrrir fyrir
ef aS viö 11,11 ,eiS meS Þvi g*tum stundu siðan ffærðust lífi af skugg-
►<o
Ávarpfrá umboðsmanni
Hkr. í Californíu.
(Eftirfylgjandi “tilmæli” voru
blaðinu send frá umboðsmanni þess
í Californiu, hr. G. J. Goódmunds—
son. Vill ráðsmennska blaðsins gjarna
grípa i sama streng, og biðja áskrif—
endur að gera nú sitt ítrasta til að
verða við þessum tilmælum, ekki ein—
göngu á einum stað, heldur hvar—
vetna, þar sem áskriftargjöld eru ó—
greidd til margra ára. Svo mikið á
blaðið nú útistandandi, að þvi er stór
bagi að. Dráttur á borgun stafar að
sjálfsögðu af mörgum ástæðum, en
mestu mun þó valda gleymska.)
* *
Eins og flestir af ykkur vita, var
það gamall og góður siður á Fróni,
að vinir skiftust gjöfum á sumardag—
inn fyrsta, og að minnsta kosti, ef að
ekki voru gefnar gjafir, þá sótt—
ust allir eftir samfundum vína sinna
þann dag. Með því gátu þeir gert
daginn sem hátíðlegastan og gléði—
rikastan. Jafnvel ennþá eirnir eftir
af þessum góða og gamla sið hjá eldri
Islendingum í þessu landi. Fara því
ennþá hver til annars með koss á
vörum og bros á brá. Gleðja sig við
að rifja upp gamlar og nýjar endur-
minningar, oft með hnittnum stök-
um eða fyndnum orðskviðuni. Þá
vanalegast við kaffi og pönnukökur.
Jafnvel ekki dæmalaust, hér i
þessu æði þurra landi, að upp er dreg
inn axlafull, gljáandi pyttla neðan
frá botni í koffortsendanum, neðan
undan handraðanum. Er þá unun að
líta, hvað brosin og birtan verða fög—
ur á andþtum gömlu vinanna. Eftir
nokkrar umræður . og eftir að hafa
tekið 2 til 3 staup, er næsta guðdóm—
legt, hversu barnalega saklaus og ein—
læg gleðin verður þessara fornvina.
Enda vita þeir að þeir verða að búa
að þessum degi i heilt ár, “því sum-
ardagurinn. fyrsti kemur ekki nema
einu sinni á ári, karl minn”; og þvi
ekki þá að njóta hans sem bezt?
Þessi dýrmæta gleðihátíð sumar-
dagsins fyrsta, er eign Js'e'adinga
einna. Endur fyrir löngu er sagt, að
sent gleðigeisla sumardaginn fyrsta
alla leið frá Sólheimum til Winnipeg,
til hinna góðu vina okkar, sem alltaf
leggja á sig míkil fjárútlát og afar—
2 . mikiö strit, oft endurgjaldslaust eða
litið, svo að við, sem margir aðrir,
getum fengið að njóta þeirrar á—
nægju, sem Heimskringla hefir að
flytja lesendum sinum á hverri viku,
fimtíu og tvisvar sinnum á ári. Mér
er óhætt að fullyrða. að margir af
oss fá meiri fróðleik og unun af
lestri Heimskringlu yfir árið, heldur
en af lestri þessara ensku stórblaða.
sem þó kosta $12 fyrir árið. — Þá er
þriðji partur ánægjunnar: Hversu
Iværi það ekki ánægjulegj:, ef við Is—
lendingar í Californíu gætum sýnt
Iþað og sannað, að við værum sönn
fyrirmynd allra Islendinga í öllum
by&g8um þessa nnkla lands, tyrst í
hreinum og skilvisum viðskiftum; í
öðru lagi i réttum skilningi, sem ligg—
ur í anda suniardagsins fyrsta, að sá
skilsenii, svo við uppskerum tiltrú.
Og að endingu, munið öll saman
strax eftir þvi, þá þið lesið þessa
grein, afj athuga gida miðann á blað-
inu, svo þið vitið hvað þið skuldið
mikið; og hvern sem þá ekki er búinn
að borga blaðið til 1. jan 1928, vil eg
leyfa mér að biðja að senda mér
strax það sem upp á vantar. Skal
þeim peningum verða fljótt og skil-
samlega komið til hlaðsins. En ef
sumir kynnu heldur að kjósa að senda
gjaldið beint til blaðsins, þá er það
jafngott, bara gjaldið komist þang-
að á eöa fyrir sumardaginn fyrsta,
sem er 21. april 1927.
Svo þakka eg öllum viðskiftavinum
rninutn fyrir góða skilsemi.
þeim, ásamt öllum lesendum Heims—
kringlu, hagsæls, góðs og gleðiriks
sumars. ,
G. J. Goodminidson.
4655 Cassatt, St.
Los Angeles Calif.
Langt frá sölutorgum.
Eftir Jchanne Bictry Salingcr.
•— Sækist aðeins eftir þvi, sem
með yður býr, þvi að í yður
sjálfum er ljós heimsins .
(Leiðarljós.) *
Það er daglegur viðburður meðal
flestra vor, að kynnast fólki gegn—
um, vini vora og kunningja. Þess
fleira fólki, sem vér kynnumst, þess
um okkar. Það var ekkert i þessari
stofu, sem rninnt gæti nokkurn mann
á hinar almennustu nauðsynjar lífsins.
Hann bjó þar og samt var það ekk—
ert heimili. Tvær standmyncTir á
borði; á gólfinu ker nieð leir, sem
hann þarf til að framsetja hugsanir
sinar á áþreifanlegan hátt. Og þá
opið pianó og ókláruð tónsmíð; eðli—
legt lag. eöa sársaukastuna. Og
bækur, ekki svo mjög niargar, ef til
vill tuttugu í allt: Visdómur og anda
gift Indlands; afbragðs Ijóð; hinar
alvarlegn skoðanir hins þjáða snill—
ings Carlyle, og nokkur sýnishorn af
aðaltrúarbrögðum heimsins; engar
sögur né sagnir af neinu tæi.
Hann var ekki nijög skrafhreyf—
inn. Fólk, sem lifir út af fyrir sig,
er venjulega óframfærið og varfær—
ið. Það skilur oss ekki, sem höfum
fjölskyldur, frændifr og virfi, ioss,
seni getum talað um einkamál við
ókutinuga, oss, sem alltaf höfum svo
margt að segja. Hann var einn af
þessum einstaklingum, sem vegna
skapferlis og kringumstæðna hefir
smátt og smátt þokast burt frá fólki;
ekki mannhatari né bölsýnismaður,
heldur maður, sem áhangir engum
| til samfélags eða skemtunar. Mað—
urinn, sem lifað getur með sjálfum
sér (daginn út og daginn inn), frá
rnorgni til kvölds, — og það ungur
maður i tilbót.
Leikhúsið, sem við fórum i, eftir
að við skildum við hann, var troíi—
fullt. Flest af fólkinu, sem þar var,
var svipað þér og mér: I þeirra lífi
er alltaf eitthvað um að vera, eitt—
Oska 1 ilvaS aS I®ra> eitthvað að gera. Hugs
artir minar hurfu til baka i þetta bera,
ferhyrnda herbergi, þar sem þessi
maður lifir lífi sinu með hugsunum
sinum, framafikn (ambition), draum—
um og sorgum. Og hástrengdu lífi
hlýtur hann að lifa, ef dæma má af
fjölbreytni þeirrar vinnu, sem hann
afkastar. Skáld, tónskáld, mynd-
höggvari — hann er þetta allt. Ef
til vill hefir hann ennþá ekki kom—
ið neinu i framkvæmd, sem gildi hef—
ir. Ef til vill kemur hann aldrei neinu
í framkvænid, sem fært getur honum
frægð og fé. Og þó — þegar vér
hittum slíka persónu i iðu vors ann—
rika lífs, persónu, sem metur andlega
hluti og Vitsmunagildi framar öllu
öðru, þá getum vér ekki annað en
fundið til virðingar. Vér furðum
oss á og förum að spyrja, hvort það
muni ekki ákafa auður, sem öðlast
Þó reis upp prestur einn, sem W.
A. Canteron heitir, og skrifaði greir,
i blaðið "Toronto Star”, þar sem
hann fordæmir málssóknina, sent ó—
skynsamlega, ófrjálslynda og ókristi
lega. Hann k^mst meðal annars
þannig að orði: Réttlátasta Tyrir
I gamla testamentinu er minnst á
lög gegn guðlasti, og við því var
lögð dauðahegning. Þessi lög voru.
ávöxtur hræðslu og eigingirni. A
þeim tímum héldu menn að guð væri
hefnigjarn og afbrýðissamur; væri.
hann móðgaður, þá var búist við að
hann myndi hefna sin á öllu héraðinu
eða fólkinu, þar sem hinn seki átti
heima. Lögin urðu því að vernila
fólkið frá þeirri hefnd, með því að
hegna sökudólgnum — og minni
hegning nægði ekki en l'iflát.
En vér höfum kastað trúnni á þenna
afbrýðissama og hefnigjarna guð.
Vér trúum á guð, sem enga hefni—
höfum þannig breytt trúarskoðun
vorri, ættum vér að breyta lögum
vorum, að því er hegning snertir fyr—
ir svokallað guðlast. Þessi lög voru
upphaflega samin og samþykkt, til
þess að verja guð fyrir rógburði og
lasti. En oss ætti að skiljast það,
að köllun vor dauðlegra og ófull—
• r
kominna manna er allt önnur en siu
að halda hlífiskildi og verndarhendr
fyrir guði.
Lög, sem hafa það fyrir markmið,
að koma í veg fyrir að tilfinningánn
vorum sé misboðið með óvirðúleguni
orðum um trúarbrögðin, ætti að nem.a.
úr gildi. Hvers vegna skyldum vér
ekki berjast fyrir afnámi þeirra laga,
sem ekki hafa lengur neina þýðingú?
Lög eru enginn helgur dómur. Ein—
mitt nú er verið að afnema lög hér i
fylkinu, vegna þess að þau þykja
ekki eiga við lengur. Lög gegn guð—
komulagið er ekki frjást ríki með lasti ættu hvergi að sjást né heyrast
þrælbundinni kirkju ; því síður er það meðal menntaðra þýwða.
frjáls kirkja með þrælbundnu ríki;
það sem hugsjónir vorar .keppa að,
ætti að vera frjálst ríki með frjálsri
kirkju, vinnandi saman eða samhliða,
virðandi hvort annað, en aldrei n.ot—
andi hvort annað til ofbeldisverka né
kúgunar.”
Séra Cameron voru send skammar—
bréf úr ýmsum áttum fyrir þessi um—
mæli; en hann endurtók það og bætti
þessu við: “Þeir sem ekki hafa göf—
ugri eða sterkari trú á guði en svo,
að halda að hann þurfi á hjálp þeirra
að halda til þess að verja sig, þeir
fagna því eðlilega að sjá andstæðinga
sina hneppta í fangelsi; eg er ekki og hegnir fyrir trúarbragðalegt af—
einn þeirra. Geti guð ekki haldið brot, sem talið er. Að þvi er nú^t
virðingu sinni án þess, þá er hann1 tiðar prédikara snertir, má óhætt
ólíkur þvi, sem eg hugsa mér hann. segja yfirleitt, að þeir æskja engrar
Nú hefir annar maður komið fram veraldlegrar varnar fyrir kenningar
á sjónarsviðið, sem ennþá dýpra tek— sínar af hendi ríkisins. Sú trú er líf—
ur í árinni en séra Cameron. Það er| laus og lítilg verð, sem þarf lögreglu
Gyðingabiskupinn F. M,. Isserman, og tugthús til að verja sig. Vantrú—
Eg er hjartanlega samþykkur séra
Cameron og þakklátur honum fyrir
þá afstöðu, sem hann hefir tekT^ t
þessu máli.
A miðöldunum voru til kirkjulegir
dómstólar, til þess að yfirheyra og
dærna þá, er sekir voru taldir urrí
guðlast eða trúarbragðaleg afbrot.
Þegar þeim dómi var lokið. og mað—
urinn fundinn sekur, var hann feng—
inn i hendur veraldlegum völdum, tit
þess að láta fullnægja dómnum og
framkvæma hegninguna.
Nú höfum vér i Toronto veraldleg—
an dómstól, sem yfirheyrir, dæmir og
sem þjónar “Holy Blossom” kirkj—
unni í Toronto. Honum fórust orð
á þessa léið, í ræðu, sem hann flutti
fyrir fjölda nianns 25. niarz:
“Trúarbrögð, setn byggð eru á
armennirnir voru fyr meir brenndir
á báli; en san.nleikurinn, sem þeir
héldu fram, fór sigurför um allati
heim.
Kenningin um guð og útbreiðslarr
sannfæringu, þurfa engin lög til varn á sannleika hans þolir gagnrýni og
ar. Séu villukenningar i trúarbrögð—
um, þá geta engin lög í nokkru landi
komið i veg fyrir að þær villur verði
uppvisar. Séu trúarbrögð vor fölsk,
þá geta engir mannlegir dómstólar
vernda þau.
Nútíðar postular trúarbragðanna,
óska engrar utanaðkomandi aðstoðar
andmæli. Vér, sem þær kenningar
flytjum, afþökkum allar tilraunir til
þess að hindra frjálsar umsagnir frá
hverjum sem þær koma. og hversu
andstæðar sem þær kunna að vera.
Það er miklu farsælla að verða
fyrir mótmælum og að þola svokallað
guðlast frá vörum eða penna þeirra,
né varnar fyrjr kenningar sinar. Þeir sem aðrar skoðanir hafa en vér, —
trúa því, aö sá sannleikur, sem þeir ntiklu farsælla, segi eg, en a5 gera
kenna, sé óhrekjandi og eilifur, jafn— nokkuð það, sem hindrar skynsam—
vel þótt ýmsar ytri .umbúðir boðskap—
arins séu undirorpnar hrörntin og
eyðileggingu.
Eg varð steinhissa, þegar eg las
það í blöðunum, að Sterry hefðl ver—
ið tekinn fastur fyrir guðlast. Eg
símaði tafarlaust til lögreglunnar, til
þess að vita hvort fréttin gæti verið
sönn. Eg trúði henni ekki. En mér
til enn nteiri undrunar, var fréttin
staðfest af lögreglunni.
Fyrir skömmu varð smábærinn
Dayton að athlægi allra menntaðra
þjóða, vegna ntálsóknar gegn un.gunt
kennara, af því hann kenndi breyti—
þróunarvísindi í skóla sínum. Eg
legar aðfinnslur og fullkomið frelsi.
Mönnurn er það misjafnlega gefið
að geta klætt hugsanir sínar í snyrti—
legan. búning; en það ætti sannárlega
ekki að ráða dómi um það, hvort
maður sé sekur um glæp eða ekki,
hvernig honum hefir tekist að fiaga
orðum sínum.
Ef eg mætti ráða, skyldi Sterry ekki
verða eitt augnablik lengur í fangelsi.
Margir siðbótamenn hafa verið lif—
látnir sem vantrúarmenn, en síðar
hafnir upp til skýja, dýrkaðir og jafn
vel settir i helgra rnanna tölu. Það
væri betra að leyfa frelsi þúsund
guðlösturum en að eiga það á hæftu,
spurði sjálfan mig, hvort Toronto ætl að einhver framtíðarspámaður væri
aði virkilega að feta i fótspor Day—
tonþorpsins og hefja málssókn fyrir
guðlast! Mér fannst sjálfsagt að
dómstólarnir myndu kasta málintt út
úr réttinum. En málið var látið halda
áfram og maðurinn var fundinn sek—
ur.
Nú situr þessi maður í fangelsi,
pislarvottur trúarbragðalegra ofsókna.
megi með einveru; ekki auðut fjár Sami kúgunarandinn hefir sent hann
leikinn, eins og þeir hafa margir
verið leiknir á liðnum öldufn."
Þanng farast biskupinum orð. Það
er eins og heilnæmur, sólskinsþrung—
inn vorblær leiki um huga manns og
hjarta, við að lesa svona grein —
við gið heyra svona kenningar fluttar
af vörum háttvirts og háttstandandi
manns í kirkjulegu embætti.
Sitj. Júl. Júhanncsson-
•x-