Heimskringla - 28.09.1927, Blaðsíða 2

2. BLAÐSIÐA
IIEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 28. SEPT. 1927.
Bréf frá Islandi
Lundúnablaðið “The
tor’’ flytur 30. f. m.
fréttaritara sínum hér á landi,
og fer hér á eftir meginhluti
þess í mjög lauslegri þýðingu:
• “Ef til vill hefir ekkert land
verið svo gersamlega misskilið
sem ísland. Og enn í dag eru
hugmyndirnar um það mjög
rangar, bæði landfræðilegar
hugmyndir, hagfræðilegar og
veðurfræðilegar. — Síðastliðinn
vetur var hinn þriðji vetur minn
hér á iandi, og eg hefi aldrei
þurft að klæðast hlýrri fötum
hér en heima á Englandi. Þó
að kuldinn kunni að vera eitt-
hvað meiri hér, finnst manni þó,
að hann sé ekki svo nístandi
napur sem þar. — Væri almenn
menning íslendinga borin sam-
an við menningu og menntun
annara Evrópuþjóða, mundi sá
samanburður verða íslandi í
vil, og óvíst að þeir bæri nokk-
ursstaðar lægra hlut, ef rétt er
á litíð.....”
Höf. segir frá því að sumir í-
myndi sér, að þegar laxveiði-
tíminn sé úti að sumrinu, sé hér
ekkert útivistarlíf, sem orð sé
á gerandi. Hann mótmælir þess-
um skoðunum og bendir á, að
hér séu margvíslegar skemtanir
á boðstólum og íþróttir ymis-
konar iðkaðar undir beru lofti.
— “Síðastliðinn vetur var mikið
um skautaferðir í glampandi
tunglsljósi hér á Tjörninni í
Reykjavík. Fyrir tveim árum
fóru fjórir vaskir, ungir menn
á skíðum þvert yfir landið. —
þvert yfir óbyggðir Islands um
hávetur . Slík för er vitanlega
ekki heiglum hent né hættu-
laus, því að stundum fengu þeir
við ekkert ráðið fyrir hvass-
viðri. — Annað er það, sem ís-
lendingar iðka mjög á vetrum:
þeir ferðast á hestbaki sér til
gagns og gamans — teygja gæð
jngana á ísum. íslenzkir hest-
ar eru ákaflega fótvissir. Er
ánægjulegt að sjá þá fara á kost
um á glærum ísnum langa
spretti í senn.....”
Þá er frá því sagt, að margir
Reykvíkingar iðki dans að loknu
dagsverki. Hér í bænum sé góð
“musik” á boðstólum, nýtízku
dansar kenndir, dansgólfin ágæt
og fólkið skemtilegt. — Margt
af ungu fólki hér tali ensku, og
tvö eða þrjú tungumál önnur.
“íslendingar eru yfirleitt fróð
ir og vel að sér um það, sem
með öðrum þjóðum gerist. -r-
Brezkur maður, staddur hér á
landi, fær stundum að heyra
sannleikann sagðan um sína eig
in þjóð. — Hversu margir
mundu þeir vera Englending-
arnir, sem vita, að enskur her
var eitt sinn leiddur til sigurs
af tveim Islendingum? — Og
hversu margir mundu þeir vera,
sem vita það, að brezkur her-
fangi varð eitt sinn konungur
á íslandi og réði hér lögum og
lofum, þar til enskt herskip kom
og tók “hátignina til fanga?”—
“Sumjtrið 1927 virðist ætla að
verða einstaklega hagstætt og
gott...... Landið er fagurt í
hásumarskrúði sínu, og þó að
Reykjavík geti ekki beinlínis
státað af miðnætursól, þá er þó
sólsetrið þar svo unaðsfagurt,
að það á engan sinn líka, nema
íslenzka sólarupprás. — Þegar
menn líta alla þá fegurð, verð-
ur þeiih að spyrja sem svo:
Hvers vegna heimsækja svo fáir
listamenn þetta fagra land? . .
. . Hver og einn málari eða
myndhöggvari, sem er nokkur
listamaður að ráði, getur numið
margt og mikið á íslandi.”
Þá er vikið að því að hér sé
oft mikið um jarðhræringar. —
“í október síðastliðnum urðu
tíðir jarðskjálftar á Reykjanesi,
og orsökuðu þeir skemmdir á
vitanum þar, en gufuhverimir
breyttust. — Nú sem stendur, er
þar allt með kyrrum kjörum.
Aðgerð á vitanum var seinleg
sakir tíðra jarðhræringa.”
“Nú í ár er tennisleikur mjög
iðkaður hér. Er leikið úti á
hörðum og sléttum völlum, en
tennisvöllur undir þaki er ekki
til á íslandi.”
Loks er skýrt frá því að íbú-
ar höfuðstaðarins séu nú um
22 þúsundir. í bænum sé starf-
andi fjórar sveitir hljómlistar-
manna og verði það að teljast
nokkuð ríflegt.....
IHér hefir \íerið farið fljótt
yfir sögu og ýmsu sleppt, en allt
er bréfið einkar vinsamlega
skrifað í okkar garð. —
, (Vísir.),
---------x--------
Kosningarnar
á Finnlandi.
Eins og getið hefir verið um
í erlendum símfréttum, fóru al-
mennar kosningar fram í Finn-
iandi 1. júlí s. 1. Úrslit kosn-
inganna urðu ekki kunn fyr en
tveimur vikum eftir kjördag.
Á þjóðþingi Finnlands, sem
aðeins er í einni deild, eiga 200
þingmenn sæti. Eru þeir kosn-
ir með hlutfallskosningu í 15
stórum kjördæmum, þó mis-
jafnlega margir í kjördæmunum.
Þannig eru 26 þingmenn í einu
kjördæminu, en það er höfuð-
borg Finnlands’ Helsingfors og
nágrennið, og voru þar nú við
þessar kosningar greidd 145,155
atkvæði.
Þátttakan í finnsku kosning-
unum var nokkru meiri nú en
við næstu aimennar kosningar
þar á undan, sem fóru fram ár-
ið 1924; en þó greiddu ekki at-
kvæði fleiri en 60% af þeim, er
á kjörskrá voru. Alls greiddu
atkvæði 905,552, en 875,384 ár-
ið 1924.
Jafnaðarmenn tóku við stjórn
í Finnlandi á síðastliðnum vetri
undir forustu Vainö Tanners
prófessors. Þó að þeir væru
sterkasti þingflokkurinn, vant-
aði samt mikið á að þeir hefðu
meirihluta þingsætanna. Þeir
koru aðeins tæpur þriðjungur
þingsins eða 60" að tölu.
Andstæðingar jafnaðarmanna
höfðu gert ráð fyrir því, að þeir
myndu tapa þingsætum við þess
ar kosningar, því að þeir höfðu
sætt ákveðinni andstöðu undir-
eins þegar þeir tóku við völd-
um, og mjög harðvítugum árás-
um í kosningahríðilini frá öll-
um öðrum flokkum. En þessi
hrakspá andstæðinganna varð
að engu. Jafnaðarmenn bættu
við sig 3000 atkvæðum og lá
mjög nærri að þeir hækkuðu
fulltrúatölu sína. Þannig vant-
aði þá aðeins 63 atkvæði í einu
kjördæminu til þess að bæta
við sig einu sæti.
Flokkarnir í finnska þinginu
eru 6/ Fyrir síðustu kosningar
voru lýðræðis jafnaðarmenn 60
að tölu, sameignarsinnar 18,
sænski þjóðflokkurinn taldi 23,
finnski lokkurinn 28, finnski
framsóknarflokkurinn 17 og
finnski bændaflokkurinn 44. —
Úrslit kosninganna urðu þau,
að lýðræðis jafnaðarmenn stóðu
í stað hvað þingsæti snertir,
sameignarmenn unnu 2 þing-
sæti, sænski þjóðflokkurinn
vann eitt þingsæti; finnski flokk
urinn tapaði 4 og finnski fram-
sóknarflokkurinn 7; en finnski
bændaflokkurinn vann 8 sæti.
Etir kosningarnar er jafnað-
armannastjórnin fastari í sessi
en áður, þar sem hún hefir
stuðning 104 þingmanna, sam-
eignarsinna og sænska flokks-
ins; auk flokksmanna sinna, en
þessir flokkar höfðu fyrir kosn-
ingarnar til samans 101 þing.-
sæti.
Við kosningarnar skiftust at-
kvæðin þannig á flokkana: Lýð-
ræðis jafnaðarmenn fengu 257,-
364 atkvæði; sameiignarsinnar
108,566; sænski þjóðflokkurinn
110,846; finnski flokkurinn 160.
097; finnski framsóknarflokk-
urinn 60,743 og finnski bænda-
flokkurinn 205,847.
Kosningarnar snerust mest
um starf jafnaðarmannastjórn-
arinnar, og verður ekki annað
sagt, en að stjórnin megi vel við
una úrslitin.
Sameignarsinnar bættu við
sig 2 þingsætum og allhárri at-
kvæðatölu. Á það án efa rót
sína að rekja til þess, að nú
gengu þeir til kosninga sem lög-
legur stjórnmálaflokkur, en ár-
ið 1924 var flokkur þeirra bann-
aður með lögum, en jafnaðar-
mannastjórnin kom því til leið-
ar, að þau lög voru úr gildi num
in og að sameignarsinnar þeir,
er í fangelsum sátu, voru látnir
lausir. Aftur á móti fengu sam-
eignarsinnar við þessar kosn-
ingar bæði færri. atkvæði og
þingsæti en við almennar kosn-
ingar, sem fram fóru 1922, því
þá engu þeir 27 þingsæti.
Það er auðsætt að ekki verða
stjórnarskifti á Finnlandi fyrst
um sinn, því að bæði.hafa jafp-
aðarmenn flestum þingsætum á
að skipa og lítið útlit er fyrir,
að smáflokkarnir bræði sig sam
an og myndi stjórn. ^Jafnaðar-
mannastjórnin hefir einnig þeg- I
ar áunnið sér hylli og fulla virð-
ing verkamanna og margra ann
ara. Hefir hún, þann stutta
tíma er hún hefir verið að völd-
um, komið á betri og fyllri trygg
ingarlöggjöf auk margs annars
hagræðis fyrir efnaminni stétt-
irnar.
(Alþýðublaðið.)
--------x---------
Fortíðarskuggar.
Það er í raun og veru ekki svo
langt síðan heimsstyrjöldin 1914
—18 var háð, og þó virðast þessi
ógnaár svo fjarlæg, ef við lít-
um til baka. Við munum þau
eins og vondá martröð einhvern
tíma endur fyrir löngu. Og
mennirnir sem léku þar aðal-
hlutverkin, virðast okkur nú
hafa verið einhver tröll aftan
úr grárri fomeskju. Nöfn þeirra
er þá voru á hvers manns vör-
um, virðast nú skuggar úr fjar-
lægri fortíð, ef eitthvað verður
til þess að minna okkur á þau.
Fyrir skömmu brá yrir ein-
um af þessum skuggum. Það
var þegar blöðin fluttu dánar-
fregn þýzka hershöfðingjans
Hoffmanns. Á styrjaldarárun-
um var hann hátt settur hers-
höfð^ngi og nafn hans mjög á
lofti. Síðan varð hljótt um
hans, eins og fleiri stærðir frá
þeim tímum.
Sagt er að Napoleon hafi ein-
hverju sinni látið þau orð falla.
að sá væri béztur hershöfðingi,
sem reiknaði réttast — með öðr
um orðum sá, er gerði sig sekan
í fæstum mistökum. Hvort
Hofmann hefir verið einn af
þeim, sem réttast reikna, er mér
ekki kunnugt, enda skiftir það
minnstu máli. En hitt er víst,
að fáir eða engir hafa fundið
jafnmörg mistök hjá herstjórn-
inni þýzku á ófriðarárunum og
flett ofan af þeim jafn-hlífðar-
laust og hann. í
“Stríð glataðra möguleika”,
nefnir hann heimsstyrjöldina —
“séða frá þýzkum sjónarhól” —
í bók er hann reit og út kom
fyrir nokkrum árum. Sú bók
vakti geysilega athygli í Þýzka-
landi og víðar. Hún er hörð og
óvæg gagnrýni á yfirstjórn
Þjóðverja á stríðsárunum. Að
dómi Hoffmanns voru hershöfð-
ingjarnir miklu, Moltke, Falken-
hayn og Ludendorff, ekki einu
sinni meðalmenn'; þeir voru
bannsettir klaufar og grasasn-
ar.
Yfirleitt lítur Hoffmann með
djúpri fyrirlitningu á “hersnilli”
Þjóðverja, eins og hún kom fram
í styrjöldinni. Þjóðverjum var
í lófa lagið að vinna úrslitasig-
ur á vesturvígstöðvunum þegar
í ágústmánuði 1914. En yfir-
hershöfðinginn Moltke var ekki
stöðu sinni vaxinn.
Haustið 1914 og atur sumar-
ið 1915 hefðu Þjóðverjar getað
lamið her Rússa sundur og sam
an. En Falkenhayn kunni ekki
að nota aðstöðu sína.
Svo kom byltingin í Rúss-
landi. Aftur var Þjóðverjum
opnuð leið til fullkomins sigurs.
Tveir möguleikar voru fyrir
hendi. Annar sá að gera banda-
lag við Rússa, og bíða þess er
verða vildi á vesturstöðvunum,
— hugsa ekki um annað en
halda í horfinu þar fyrst um
sinn. Hinn var sá að láta Rússa
eiga sig, draga allan heraflann
vestur á bóginn og láta sverfa
til stáls. Ludendorff tók þann
hinn síðari kostinn, en þó að-
eins hálft og hikandi. ) Hanú
dró ekki nægan herafla vestur,
og þar að auki var áhlaupinu
mikla 1914 illa stjórnað.
“Ludendorff hélt áfram sókn-
inni,” segir Hoffmann, “þang-
að til herinn var gerþrotinn að
kröftum. Þá voru Þjóðverjar
neyddir til þess að biðja um
vopnahlé. Varnarlaust og þjak
að til dauða var Þýzkaland of-
urselt köldu hatri Englendinga,
logandi (hefndarþorsta Frakka
og vitfirringu Wilsons.”
Eins og sjá má af því, sem
hér hefir verið sagt, fær her-
kunnáttan og hersnillin prúss-
neska, er svo mjög hefir verið
dáð, slæma útreið hjá Hoff-
mann. Eigum við að taka hann
trúanlegan? Eða sannast á
honum hið fornkveðna, að “eft-
ir á koma ósvinnym ráð í hug”?
En nafn Hoffmanns er ekki
fyrst og fremst tengt við her-
stjórn Þjóðverja eða orrustur í
heimsófriðnum. Kunnastur er
hann frá friðarsamningum þeim
er fóru fram snemma á árinu
1918 milli Þjóðverja og ráð-
stjórnar-Rússlands, og sem end-
uðu með friðnum í Brest-Lit-
ovsk. Þar var Hoffmann æðsti
maður af hálfu Þjóðverja, en
Trotsky af hálfu Rússa.
Byltingin rússneska var þar
stödd á örlagaríkum vega-
mótum. Ráðstjórnin hafði set-
ið að völdum aðeins fáa mán-
uði. Þjóðin var lömuð og upp-
gefin eftir hálfs fjórða árs
styrjöld. Og nú var ekki annað
sj^anlegt en að her Þjóðverja
mýndi vaða yfir landið, kæfa
byltinguna í fæðingunni og end
urreisa böðulveldið gamla, sem
leitt hafði eymd og hörmungar
yfir land og þjóð. Hér var úr
vöndu að ráða. Vandinn var
enn meiri vegna þess, að foringj
ar byltingaflokksins rússneska
skiftust í þrennt um þaö, hver
leið skyldi valin. Nokkrir —
og þar á meðal Trotsky og Buk-
harin — vildu hvorki semja frið
né halda stríðinu áfram. Þeir
vildu láta lýsa yfir því, að stríð-
inu væri lokið, gefa hernum
heimfaraleyfi og láta þar við
sitja, án þess að gera nokkurn
friðarsamning. Aðrir vildu
halda áfram stríðinu undir fána
byltingarinnar, — ekki einungis
til varnar, heldur einnig til
sóknar. Og enn aðrir -— Len-
in, Sinovjeff o. fl. — vildu semja
frið við Þjóðverja. Sú varð nið
urstaðan.
Eins og ástatt var, var það
ekkert létt verk, sem Trotsky
tókst á hendur, er hann fór til
Brest-Litovsk sem friðarsemjari
af hálfu Rússa. Hoffmann var
ekkert lamb að leika sér við.
Hann var hrokafullur og þóttist
hafa í öllum höndum við Rússa.
Ennþá var enginn bilbugur á
Þjóðverjum í styrjöldinni og
Rússum voru settir harðir kost-
ir. En úr því sem komið var,
leysti Trotsky starf sitt ágæt-
lega af hendi, og framkoma
hans öll var hinu unga lýðveldi
til sóma. Þetta viðurkennir
Hoffmann og dregur enga dul á
að í Trotsky hafi hann fundið
mótstöðumann, sem öll ástæða
var til þess að sýna fulla virð-
ingu.
Hann segir um þenna and-
stæðing sinn meðal annars:
“Trotsky var vafalaust mikil-
hæfasti maðurinn í hinni nýju
stjórn. Hann var duglegur,
laginn, og framkoma hans öll
bar vitni um menningu. Hann
var atorkumaður og mælskur
vel. Hann virtist vera maður.
sem vissi upp á hár, hvað hann
vildi, og sem var líklegur til að
neyta allra vopna tií þess að ná
markinu.
Trotsky vildi ekki beygja sig
fyrir afarkostum Þjóðverja.. —
Samningunum var slitið og
hann kallaður heim.
Nú mófst áköf barátta inn-
an byltingaflokksins riissneska,
en Þjóðverjar bjuggust til árás ■
ar á Petrograd. En Lenin hafði
þó sitt fram, og 2. marz 1918
var friðarsamningurinn undir-
skrifaður í Brest-Litovsk, af
Hoffmann fyrir hönd Þjóðverja
og Tschitscherin af hálfu
Rússa.
Hoffmann og junkararnir
prússnesku höfðu, að því er
sýndist, unnið mikinn sigur. Og
jafnaðarmenn á Þýzkalandi og
annarstaðar tóku að ásaka bylt-
ingamennina rússnesku um svik.
En Lenin var hinn rólegasti. —
Hann vissi það, sem bæði junk-
arar og jafnaðarmenn gengu
duldir. Hann vissi að hervald-
ið þýzka var á “vegi til graf-
ar”. í nóvember sama ár varð
þýzki herinn að gefast upp, og
með honum var veldi Hoffmanns
og junkaranna lokið. Nú hrundi
í rústir það miðalda skipulag,
sem meðal margra synda hafði
Brest-Litovsk samningninn á
samvizku sinni.
15.—8.—27.
—rn.—
—Alþýðublaðið.
-------—x--------
Fljótshlíðarför-
Lengi hefir mig langað til að
koma austur í Fljótshlíð, og nú
loks er sú ósk mín uppfyllt.
Þriðjudaginn 19. þ. m., kl. 6
að morgni, var lagt af stað héð-
an úr bænium, og vorum við 10
saman í biireið, en ferðinni var
heitið að Múlakoti í Fljótshlíð.
Veður var hið blíðasta en þó
nokkur þokuslæðingur fyrst um
morguninn. Þegar við komum
á Kambabrún var' enn mistur
yfir austurtinndum. En er við
fórum austur með Ingólfsfjalli,
létti yfir og brátt glaðnaði fyrir
sól, svo að Hekla og Eyjafjalla-
jökull afklæddust þokuskýlunni
og blikuðu alskínandi við heið-
skíran himin. Búrfell og Þrí-
hyrningur og önnur lægri fjöll
voru hjúpuð gagnsærri blárri
slæöu. — Bifreiðin rann.greitt
og við komum að Ölfusárbrú
kl. 9 árdegis. Var þar stutt við-
staða, og héldum við áfram sem
leið liggur austur yfir Flóann,
síðan yfir Þjórsárbrú og aust-
ur um Holt, unz við námum
staðar við rjómabússkála Holta-
manna að Rauðalæk. Breiddum
við þar dúk á jörð og snæddum
miðdegisverð. Var salur sá
víður og fagur, er við nú sátum
í, og nutu allir mikillar ánægju.
Frá Rauðalæk var haldið áfram
viðstöðulaust austur að Hlíðar-
enda. Lengra inn í Fljótshlíð-
ina verður eigl komist í bifreið.
Þeir sem í fyrsta skifti líta
Fljótshlíðina, klædda sumar-
skrúði, munu á þeirri stundu
minnast orða Gunnars á Hlíð-
arenda,. þá er hann sagði:
“Fögur er hlíðin”. Enda mun
Fljótshlíðin vera ein hin allra
fegursta fjallasveit hér á landi.
“Hvar sér augað sviplíkt svið?”
kvað Matthías skáld. Og hann
lýsir hlíðinni meðal annars með
þessu fagra erindi:
“Öðrumegin hágræn hlíð
hvítra fossa silfri slegin,
anganblíð og bogadregin
breiðir faðminn móti lýð; /
hinumegin veldis-víð
verndar dalinn jökulbreiða,
sólin gyllir hnúkinn heiða —
undra-kvöldsjón ægifríð!”
Þverá rennur fram með
byggðinni. Hefir hún gert þar
allmikinn usla og brotið skörð í
búlönd bænda. Er eigi annað
fyrirsjáanlegt en að áin eyði-
leggi að mestu sumar bújarðir í
Hlíðinni, ef eigi verður á næstu
árum hafist handa til að fyrir-
byggja meiri skemmdir af henni.
Það mun vaalaust verða dýrt
mannvirki, ef stífla ætti Þverá,
veíta henni úr núverandi farveg
sínum í Markarfljót og byggja
síðan nauðsynlega varnargarða
og brúa fljótið. En þetta virð-
ist samt vera eina ÖTyggisráð-
ið gegn ágang árinnar.
Hið mikla sandflag, með síkj-
um og álum, er Þverá hefir
myndað milli Landeyja að aust-
an og Fljótshlíðar og Hvol-
hrepps að vestan, óprýðir byggð
arlagið, sérstaklega hvað Fljóts
hlíð snertir. — Mætti geta þess
fyrir þá sem ekki þekkja stað-
hætti þar eystra, að ef Þverá
væri breytt eins og áður er að
vikið, og lögð brú á Markarfljót,
þá fengist bifreiðarvegur alla
leið austur í Vestur-Skaftafells-
sýslu. Myndi sá vegur að lík-
indum verða mikið notaður.
* * *
Við komum heim að Hlíðar-
enda. Bærinn stendur hátt uppi
í Fjallshlíðinni og í ofmiklum
bratta, að mér finnst, til þess
að þar megi kallast verulega
fallegt. Stutt bæjarleið er frá
Hlíðarenda inn að Hlíðarenda-
koti. Þar byrjar aðalfegurð
Fljótshlíðarinnar.
Margs er að minnast og
margt flýgur ferðamanninum í
hug, er hann kemur á fornfræga
sögustaði. Svo fór mér, er eg
var staddur á Hlíðarenda, að
mér stóð fyrir hugskotssjónum
vopnfimi Gunnars, þegar hann
varðist óvinum sínum unz boga
strengurinn brast, en Hallgerð-^
ur var svo harðlynd að hún
neitaði manni sínum um hár-
lokkinn. Á þessum stöðvum er
þó ,á fleira að minnast en forn-
aldarkappa og fornsögulega at-
burði. — Á Hlíðarenda fæddist
hið fræga skáld Bjarni Thorar-
ensen, og í Hlíðarendakoti var
æskuheimili annars stórskálds
vops, Þorsteins Erlingssonar;
Slíkir andans menn gleymast
eigi. Og mér finnst sem anda-
git þessara manna sé í beinu
samræmi við tign og fegurðar-
svip landslagsins, þar sem þeir
voru bornir og barnfæddir.
Eg hefi ávalt hugsað mér
Fljótshlíðina sem fagran reit,
umgirtan tignarlegumx fjöllurm
Og þetta er rétt hugmynd. Eg
hafði vitanlega lesið um þetta
landslag í íslandslýsingu, og eg
hafði ennfremur séð nokkur
málverk úr Fljótshlíð, og einnig
af Þórsmörk. En einna sann-
asta og áhrifamesta mynd af
þessum stöðvum, hafði eg feng-
ið í gegnum snilldarkvæði Matt-
híasar Jochumssonar: “Fljóts-
hlíð og Þórsmörk”. -— Eg man
ekki eftir að eg hafi neinsstaðar
séð það tekið fram í ritgerðum
um skáldskap Matthíasar, hve
óumræðilega mikill snillingur
hann er í því að lýsa skipulagi
landslags og stórfelldri náttúru-
fegurð. Vil eg í þessu sambandi
minna á annað kvæði hans. Það
heitir “Á Gammabrekku” (hjá
Odda). Eg veit að hitt er öll-
um kunnugt, að háflugið er tak-
markalaust í kvæðum Matthí-
asar.------Eg bið afsökunar á
því þótt mér hætti við að
hlaupa í gönur frá aðalumtals-
efninu.------Við fÓTum fótgang
andi frá Hlíðarenda að Múlakoti
enda er það stuttur spölur og
torfærulaus, nema hvað ein
smáá (Merkjaá) er á leiðinni.
Má stikla hana þurrum fótum.
— Hugði eg nú gott til að liitta
góðkunningja minn, Ólaf mál-
ara Túbals í Múlakoti; en hann
var þá nýskeð lagður af stað í
ferð upp á Rangárvelli með
danska málaranum Joh. Larsen.
— Hjá foreldrum ólafs og frú
hans mættum við vingjarnleg-
um móttökum. — Leiddi hús-
bóndi okkur þegar inn í hinn
undurfagra trjágarð. Elztu birki
trén þar eru 30 ára gömul. All-
ur er garðurinn hinn prýðileg-
asti. Milli trjáraðanna eru blóm
reitir fagurlega ræktaðir. í garð-
inum eru borð og grasbekkir,
og í einu horninu sólskýli. Er
það sönn unun fyrir ferðafólk,
að ganga um skrúðgræna lauf-
sali garðsins.
Húsfreyjan í Múlakoti, frú
Guðbjörg Þorleifsdóttir, hefir
unnið mikið verk og óx ð: t
ræktun þessa góða garðs. Það
hefir margur unnið minna til en
hún, sem fengið hefir styrk eða
heiðurslaur^ af ríkisfé. Að vísu
mun hafa verið farið fram á
það í fyrra við Alþingi, að það
Specta-
bréf frá

f