Heimskringla - 07.03.1928, Qupperneq 5

WlNNIPEG 7. MARZ 1928
HBIMSKRIN8LA
5. BLAÐSIÐA
ÞJER SEM NOTIÐ
TIMBUR
K A U P I Ð A F
The Empire Sash and Door
COMPANY LIMITED
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. Cólfi, Bank of Hamilton
VERÐ CÆÐI ANÆGJA.
hvernig á að komast fram hjá þessu.
Þetta er ekki nema ofurllítill hluti
af sjálfri breidd vegarins, en samt
eru tíu likindi fyrir þvii, aö hjólhest-
urinn skelli á drumbinum, gegn einu
fyrir því aö hann komist framlhjá
honum. I>etta er frábærilega merki—
legt atriði, 'þótt ég setji þaÖ ef til
vill fram á ófullkomínn Ihátt. Hætt-
an á veginum sefjar manninn, ef
hann hefir enn ekki fengið vald yfir
fþvx, sem hann er aö gera. Aðeins
eitt dæmi enn. HvaS er það sem
tgerist, ef vér verðunfi loftihrædd eða
fáum svima í mikilli Ihæð?. Eg er
t.d. að fara á mjórri brú yfir djúpa
gjá. Eg lít niður og sé hættuna.
Svimi fæfist yfir mig og ég dett
niður. Hættan Ihefir sefjað mig. Og!
einn merkilegasti eiginleiki sálar vor -
ar er sá, að hún leitast við að gera
alt að veruleika, sem lcomist hefir
>nn í hana sem trú. Ottinn við
geigvænlegt djúpið verður að trú.
Kköpunarmagn sálarinnar snýst á
auglabragði að þvá að gera trtúna
að sannindum. Svimimi cr aðfcrð
sálarinnar til þcss að láta mér ver°a
aff trú minni.
Þetta, sem ég hefi verið að benda
hér á, virðist vera beinlánis lögmál
á sálarlífi mannanna. Það er alveg
samia hvort trúin er skaðsamleg eða
holl — hún leitar út í Mfið sem veru-
leiki, jafnvel þótt það kosti líf
tnannsins.
Eg er hér, eins og þér sjáið, að
stikla á efni, sem gæti verið efni í
hfcila bók eða Ibœkur. Enda hefir
þegar verið mikið um þetta ritað.
Hér er t.d. lykillinn að hu'glækn—
ingum eins og hjá Cristian Science
tnónnum og ýmsum öðrum. Mikið
af þeim lækninguml gerist vafalaust.
Ef trú mán getur sett af stað aðferð
— t.d. svima til þess að steypa mér
1 glötun, þá getur hún vissulegti
sett af stað aðferðir, sem geta orðið
mér til hjálpar. En ég get að
sjálfsögðu ekki farið inn í það mjál
frekar nú, en ég vona að þér skiljið
sambandið sem ég hefi verið að
ieitast við að benda á að er á milli
sefjunar og meinsemda í íslenzku
félagsláfi. Vér erum búin að sefja
°ss til trúar á að vér séuml úlfúðar-
ntenn og ofstopa. Og lögmálið um
sefjunina hefir þegar tekið til starfa
°g látið oss haga oss eins og þetta
væru vorir meðfæddir ei'ginleikar.
Eg hefi þotið hér á Örfáum mánút—
um í gegnum mikið efni, en mér finst
samt, að þetta ætti að vera nógu
Ijóst, til þess að menn skilji hvað
eg á við, er ég tala um hættuna að
vera prédikari. Prédikarinn er of.tast
1 þeirri sorglegu hættu, að igera marg-
falt meira ógagn en gagn. Þess meiri
‘‘herzlu, semi hann leggnr á það, að
predika gegn eirthverju illu, þess
uieiri lákindi eru til þess, að hann
skapi það sjálfur. I hvert einasta
skifti sem hafin hefir verið einhver
voldug herferð gegn einhverri tegund
af synd, þá hefir hún magnast við
ÞaÖ að margföldum mun. Eg held
a® allar þjóðir hafi þessa sögu að
segja. Vér Islendingar höfum hana
areiðanlega. Flestir kannast við
'Stóradóm, sem innleiddur var á Is—
landi þegar Pietisminn eða heittrúar—
stefnan geisaði á Norðurlöndum. Þá
fyltust menn þeirri ógn dg hræðslu
v,8 öll afbrot í hjúskaparmálum, að
ölátt áfram ægilegar refsingar vóru
Vl® lagðar. Allir prédikarar héldu
malinu stöðugt vakandijhótuðu refs—
mgu hinfinivaldanna í ofanálag við
refsinigu hinna veraldlegu valda. Af-
leiðingin varð sú, að aldrei hefir
önnur eins óöld yfir landið geisað
1 þessum efnum. Brotin urðu marg—
Eilt meiri en nokkuru sinni áður.
f’etta verður ekki skýrt nema með
^v'» að þjóðin sefjaðist blátt áfram
f'l syndanna, við hið stöðuga um-
tol 0g hinar geigvænlegu refsingar.
Hvert af'brot varð af markverðn
sögu, sem flaug landshornanna á
milli. Hugurinn var sífelt jim þetta
að sveima. Og fyrir bragðið varð
lhv,er freiating margfalt a flmeiri
Þær syndir sem stöðugt var verið að
minna á og sífelt verið að hugsa um,
lögðu blátt áfram undir si/g landið.
Eg held að ég hafi eitt sinn hér
í stólnum vakið atlhygli á þvi sem
hinn frægi lögmaður í Bandaríkjun-
um, Darrow, hefir bent á um áhrif-
in af óhæfilega þungum refsingum
og þar méð hættulega miklum aug—
lýsingum á ýmmsu meinum.. Hann
segir frá þvá,' að fyrir þvá séu
sannar og áreiðanlegar heimildir, að
þegar lögum var svo háttað á Eng-
landi, að vasaþjófar vóru hengdir
á almannafæri og mönnum smalað
til þess að horfa á aftökuna, þá hafi
reynslan sýnt, að aldrei hafi verið
jafn mikið um vasaþjófnað, eins og
á leiðinni heim frá aftökustaðnum.
Mönnum kann að finnast þetta und-
arlegt og ótrúlegt, en lögmaðurinn
fullyrðir að fyrir þessu séu gjörsam—
lega óíhrekjandi heimildir. Og sann-
leikurinn er sá, að þetta er nákvæm-
lega það, sem húast má við, er
menn hafa áttað sig á magni sefj-
unarinnar, til ills eins og til góðs.
Það er þetta, sem fyrir mér vakir,
er ég tala um hættuna við prédikan—
ir. Prédikun, seni því nær eingöngu
snýst um einlhverjar sérstakar teg—
undir af syndum, yerður beinlínis
aðalstoð syndarinnar. Prédikun ér,
eins og alt annað í þessum heimi,
sem notað verður að andlegu vopni,
tvíegggjað vopn, og getur snúist í
höndunum á þeim, sem ekki kann
með að fara, gegn þvá, sem hann er
að berjast fyrir. Máttur sefjunar-
innar er svo furðulega undirförull,
liggur mér við að segja. Og vita-
skuld á ég hér ekki eingöngu við
prédikara í kirkjum, heldur í ritum,
skáldskap, listum, og öllum öðrum
aðferðuni, sem menn 'hafa til þess
að flytja mönnum boðskap sinn. Eg
man eftir því, að mér var sagt frá
dálitlu einkennilegu um leikritið
Hedda Gabler eftir Henrik Ibsen,
þegar ég var að lesa það sem ungur
piltur. iHledda Gabler fremur sjálfs—
morð af því hún segist vilja “deyja
í fegurð',” Skáldið er í leikritinu
að ráðast á þá huig'arstefnu, sem
lætur fegurðarnautnina — hina est—
etisku nautn — ganga fyrir skyld-
unumi við veruleikann. Harm er að
ráðast á þessi lífsglöp spilltrar konu.
Og hann gerir það vitaskuld með allri
snild listamannsins. Hann lýkur upp
fyrir manni sál Heddu Galbler og
sýnir oss rot hins rárigsnúna hugar.
Hver verður afleiðingin? Það
gekk heill faraldur af sjálfsmorðum
um Norðurlönd, því að þessi setning
“at dö í Skönhed” — “að deyja í
fegurð” — sefjaði sjúkar sálir bein—
línis út í dauðann. Hefðu nú allir
prestar Noregs fylgt á eftir Tbsen
og ráðist nifcð heift á þessa óláns-
menn, sem stytt höfðu sér aldur, þá
er lítill vafi á því, að afihroðið hefði
orðið enn meira — og þess meira,
sem meira hefði verið hamast.
Mér finst þetta varpa nokkuru
nýju ljósi yfir eina islenzka þjóð—
sögu, sem allir kannast við. Eg á
við söguna um árann í fjósbitanum
Ihjá Sæmundi fróða, sem fitnaði við
Ihvert blótsyrðið og ragnið frá fjós-
amanninum. Fjósamaðurinn magn—
aði illskuna með því að taka hana
svona hátíðlega eins og hann gerði.
Og það erþetta.sem að minni hyggju
er aðalhættan við al'lan dualisma
— tvílhyggju — í hvaða mynd sem
hann birtist. Me^n kölski gekk
ljósum logum um alt og lagði snörur
fyrir mfcnnina, þá féllu menn í þær
snörur, eins og fáráðir hérar í
dýraboga. Þeir mögnuðu kölska,
þeir mögnuðu alt ilt í mannheimum, um, heldur um uppeldisprédikanir
með þvi að vera altaf að skima eftir vorar a sjálfum oss í kirkjum.Dæmin
Nú er sú persóna fallin >óttu mörS fyrir ^ l'd
osomanum.
frá, en dualisminn birtist á marg—
víslegan annan hátt, sem ekki er
síður lævís til meinsemda. Hún
birtist sem tortrygni, hann birtist
sem sannfæring fyrir þvi, að þeir
menn, sem öðruvisi líta á hlutina,
en maður sjálfur, séu illnlenni og j
gangi ávalt eitthvað ilt til. Og hann
birtist fyrst og fremst sem til'hneiging
til þess að láta hugann dvelja meira'
við það, sem horfir niður á við enn
upp á við.
i Danmörku meðan heimatrúboðs—
stefnan geisaði þar um aldamótin
siðustu, að synirnir frá prestalheimil—
unum yrðu mannleysur eða annað
verra. Þeir áttu vafalaust ágæta
foreldra margir, en hið eilífa synda-
tal hefir sefjað þá í þær áttir, sem
mest var varað við. Þessi saga
hefir endurtekið sig, eins og ég hefi
'bent á, á öllum tímum rrieð öllum
þjóðum. Og alt stafaði það að því,
að menn tóku syfidina of hátíðlaga.
I>eir töldu sér trú um að hún hefði
Eg vona að þér skiljið öll, sem lagt undir sig veröldina. Og það
á rnlál mitt hafið hlýtt, að ég er ekki er talað urrii móðursýki, (ihysteria) í
í dag að draga úr gildi prédikama. ^ fólki þegar umhugsunin um sjúkdóma
Ef ég gerði það, þá yrði ég um leið þeirra hefir brotið niður alt mót-
að biðja menn að varpa því fyrir j stöðuafl manneskjunnar, eða öllu
borð, sem mannkynið á dýrnrætast í heldur sálin er genigin í lið með sjúk-
ræðu, skáldskap og list. Alt sem dóntinum, Þessi sjúkdómur lundar—
dýrast er í þessu öllu, er prédikun i innar er að dómi lækna örðugri
einhverju fornú. En ég vil endur-, viðureignar og skaðsamlegri, en
títika það sem ég 'hefi sagt, að hin nokkur annar sjúkdómur á jörðunni.
fullkomnustú vopn eru tvíeggjuð t En móðursýkin er miklu víðar en
vopn. Nú væri það í meira Iagi menn taka eftir að jafnaði. Hún
barnalegt af mér, að láta mér koma ' er fyrst og fremist í félagslífi mann-
til hugar, að ég hefði leyst gátuna \ anna, þegar meinin eru orðin svo
unt það, hvernig prédikanir ættu að ( voðalfeg og voldug, í augum manna,
vera. Því fer svo fjarri, að ég hefi að þeir hafa gefið sig í vald þeirra,
þrafaldlega verið kominn á fremstu; svo að segja, hafa magnað þau með
hlunn nieð að hætta við það starf,! sífellu umtali og unfihugsun. I’ar
vegna þess að ég finn að ég hefi gengur sefjunin í öfuiga átt viö
ekki vald á þvi. En samt sem áður prédikarann niikla, sem ávalt verður
held ég, að ég hafi bent á nokkura í því fyrirmyncfin mesta, sem og
drætti þess, hvernig prédikun má ckki öllu öðru. Máttur hans til sefjunar
vera, og aðalgátan liiggur í þessu: J var frábær. Hann talaði fyrst og
hvernig á prédikarinn að geta bent ^ frembt eins og sá, sem vald hafði.
fulluml fetum og með fullu afli á Og hann talaði á þá leið, að hann
það, sem skaðsamlegt er, jafnfraimt sveigði sálir mannainna í lið með því
þvií,sem hann sefji huga sinn og alJra* 1 sem hann vildi láta bera sigur úr
manna frá þvi. Eitt er víst. Hann býtum. Hann prédikaði eins og
verður að fara frabærilega varlega^hann læknaði. Hann læknaði ekki
með orðin: Þú skalt ckki. Engio með því að útlista fyrst fyrir mann—
hefir bent á það skarplegar en Páll inumi, ,hvo hræðMegur sjúkdómur
postuli í sínu furðulega og annars hans væri. Hann ságði heldur ekki
óaðgengilega Rórnverjabréfi. Páll að sjúkdómurinn væri ekki til. En
er búinn að lifa alla sína æfi undir hann sagði við mannin: “Trúðu a
þessu eiMfa “Þú skalt ekki!” sem1 mátt hins góða! Trúðu ekki á að
hefir elt hann um öll svið lifsins.' guð sé að refsa þér og hann vilji
Hann bjargar lifi sínu með því að þér ilt! Trúðu að hann sé með þér!
henda fyýir borð hinu Gyðingjlega Gaktu í lið með skaparanum. Statt
lögmáli, sem hann hefir lifað undir.; upp og gakk!” Og þeir stóðu upp
Hann hefir gert þa uppgvötun, “að - og gengu, er hann talaði til, því
syndin tekur jafnvel tilefni af lög— svo var mikil sefjun hinnar dýrlegu
málinu,” eins og hann komlst að orði. sálar á aðrar sálir, sem opnað gátu
Einmitt vegna þess, að lögmalið hefir ! sig fyrir áhrifum hans. Otg það
verið að banna honusn alla hluti alla vóru ekki líkamirnir einir, sem tóku
hans æfi, þa hefir það vakið í honum | stakkaskiftum, er hiö brákaða varð
löngunina til þess að gera það sem | heilt, hið veika sterkt, heldur tóku
bannað var. Páll var áreiðanlega andar mannanna nýja stefnu. Ottinn
ekki bannmtiður. Kristindómurinn j — sterkasta sefjutiaraflið til ills —
verður í hans augum ekki bann, I hörfaði undan. Menn tóku að trúa
heldur lyfting upp úr ófullkomleik-
anum, nýtt frelsi, því að maðurinn
hefir losað sig við löngunina til
þess að gera það sem ilt er. Mað—
urinn hasttir að láta alt snúast um
það, að hröklast undan hinu illa,
á gæðin í lífinu.
Hin nýja kirkja, sem er smám sam-
an að j-ísa á rústum mtðaldarkirkj—
unnar, setn menn hafa flutt með sér
alt til þessa, hefir látið sér mest utn
heldur verður aðaleinkenni hans, að þaS hugað’ aÖ bjarga myndÍ’,"Í aí
Kristi úr þeim umibúðum guðfræð-
hann tekur að teygja sig eftir hinti
góða. Hann hættir að fita syndina
með þvi að vera altaf að hugsa um
hana.
Páll postuli var að mörgu leyti ó-
líkur Kristi. Sanit hafa þeir hér
reynst merkilega skyldir, því að af
öllu því, sem mann furðar á og kent—
ur manni á óvart í kenningu Jesú,
er afstaða hans til þess il'Ia furðuleg—
ust. I raun og veru verður næst
komist því að lýsa henni tneð þvi
innar, sem gert hafa hana svo tor—
kennilega. Hennar næsta verk
verður að vera það, að taka elcki
einungis upp prédikun hans, heldur
prédikunaraðfcrð hans. Eitt ein-
kenni hennar er fyrirlitnimgin fyrir
hinu illa og trúin á mátt hugsjón-
anna. Prédikunin má ekki snúast
fyrst og frerrist um það, sem menn
ekki ntegi gera, heldur um það, hvað
sé vert að lifa fyrir. Fái maðurlnn
trú á einhverju, sem sé hans verk
að segja að hann hafi fyrirlitið það. j að gera að veruleika, verk, sem for-
Hann brýnir stöðugt fyrir mönnum sjónin hafi trúað honum fyrir, verk,
að taka í ölluni Ixenum hið illa ekki seni standa verði við, þótt vindat'
of hátíðlega. Það er í raun og gnýj 0g eldar geisi, þá þarf ekkert
veru undirrótin að umlmælum eins! að hafa rniklar álhyggjur af syndum
og þeim, sem vér eiigum alla jafna [ mannsins. Syndir ern yfirleitt
svo erfitt með — t.d. að risa ekki | skuggar af hugsjónaleysinu, þær eru
gegn mótgerðarmanninunu Það er
engin ástæða til þess, að taka jafn—
vel högg á 'hægri kinnina svo hátíð-
lega, að maður skuli fyrir þá sök
tnagna illskuna. Högg á hina kinn-
ina í viðbót er miklu betra en að
veita il’lskunni þann sigur, að hafa
neytt mann til þess að ganga í þjón-
ustu hennar. Þessvegna skjátlast
Iþeitri svo hraparlega, sem finst veik—
leikinn vera einkenni kristindóms—
ins. Helzta einkenni'hans er höfð—
ingskapur — láta ekki það, sem er
illt og svívirðilegit, sveigja mann til
oig skapa mann í sinni mynd.
Tvíeggjað sverð, sagði ég að
prédikun væri. Og hamingjan veit
að eggin hefir ekki sjaldan beinst
gegn þeiml, sem hún hefir átt að
verja. Og vitaskuld á þetta ekki J skilningi.
uppfylling í auðnina, þögar maðurinn
hefir ekki fundið nein verðmæti til
þess að lifa fyrir.
Heilbrigði.
XV. Maður og fœðingar
Eins og fyr var tekið fram, er hér
um enga veiki að ræða í raun og veru,
heldur eðlilegan viðburð í lífi kvenna.
Samt sem áður er míeðgöngutiminn
jþví háður, að konan er þá næm-
ari og viðkvæmari fyrir en á öllum
öðrum tímum Öll veiki verður henni
þá þunghærari, eins og eðlilegt er,
og hún iþarf betri aðbúnað í öllum
síður við uppeldi vort á börnum vor-[ Heilbrigt liferni er öllum nauðsyn—
Theodor Hjaltalío
Fæddur 19. nóv. 1904. — Dáinn 24. júní 1927.
Vér sjmgjum þrátt um ósérplægna ást,
þá alsæl rnóðir son í vöggu kyssir.
En þó er meira’ að þrekið hvergi brást,
er þenna json í blóma lífs hún missir.
Þó angrið særi eins og biturt stál,
fær enginn greint, hve nærri sér hún tekur
— Og orsökin mun eldurinn í sál,
sem aldrei kólnar — þegar barn hann vekur.
Með þrá í stafni — hugrakkur og hreinn,
Þú hvarfst oss sýn — sem fley í hylinn sogað.
En þó þú biðir ósigurinn einn,
er ávinningur stór — að hafa vogað.
Því sérhver eldraun, ósigur — og þrá,
er allra dýrust reynsla vorrar sálar.
Hún veit þá fyrst — er óvænt reynir á —
hvert orku-magn í leyndu djúpi sálar.
Og því er það — að ekkert æðru-mál,
en aðeins þakkir — lifa á móðurvörum.
Því hetjan hennar geymdi göfga sál,
og guðlegt traust — og ró — í sárum kjörum.
JAKOBINA JOHNSON.
* * *
Aths. — Þessi efnilegi og ágæti ungi maður, var að
vinna sig áfram við nám á Grand Forks’ University. er
■hann varð yfirkominn af tæringarveiki.
legt á öllum tímunt, en aldrei er það
þó neinuni’ eins áríðandi og konu,
sem þanniig er ástatt fyrir. Margar
konur eru feimnar og óframfærnar og
veigra sér við því að tala um líðan
sína hispurslaust í þessu samlbandi.
En það er mesti triisskilningur. All-
a,- tilvonandi mæður ættu að ráðfæra
sig við heimilislæknirinn öðruhvoru,
°g segja honum blátt áfram allt, sem
hann spyr, og spyrja hann hiklaust
um al’It, sem þær lanigar til að vita.
Yfir höfuð er það aðalatriðið að
lifa sem allra eðlilegast, ef um enga
veiki eða lasleika er að ræða sér—
staklega. Fæðingin verður oft erf-
ið eða auðveld, eftir því hvernig kon
an hefir hegðað sér, og eftir því
hvaða kringumstæður hún hefir haft.
Hér skulu talin nokkur atriði, sem
allar konur ættu að vita og fara eft-
ir:
1. Klccðnaðurinn. — Það er áríð—
andi að hann sé hlýr, en jafnfraimt
þvi léttur og einfaldur. Hann þarf
að vera sem lausastur og ekkert má
þrerigja að konunni nokkursstaöar,
ekki svo mikið sem skóreim eða
sokkaband. . öll pils ættu að hanga
á herðum og öxlum, en ekki á iwjöðm
unum. Eriginn þrýstingur af fötunum
má vera á móðurlífinu ofan frá; en
eins og gefur að skilja hlýtur það að
vera, þegar pilsin hanga þannig, að
strengur heldur þeitrt uppi, sem ann-
aðhvort er hnýtt eða hneppt utan
um mittið. Allt verður að vera sem
frjálsast, fríast og eðlilegast.
Þegar komið er fram yfir miðjan
mleðgöngutiíma, ættu konur helzt ekki
að vera í lífsstykki. Aftur á móti
er það sumum konum nauðsynlegt,
einkum þeim er hafa átt rriörg börn
eða eru mjög þungar á sér, að hafa
ibelti er styðji að þykktinni að neðan
og haldi henni uppi. Eru þessi belti
til í lyfjaibúðum (og hjá Eaton) ; en
flestar konur mlunu svo laghentar og
halgar að þær geti búið til belti sjálf—
ar og sniðið það eftir því sem við
á til þess að það styðji sem best að
þyktinni og; haldi henni uppi.
Allar konur sem þanmig stfcndur
á fyrir ættu að vera á hælalágum
skóm. H'áir hælar eru þeim skað—
legir og er það ofurskiljanlegt þegar
það er athugað. Þdgar . fóstrið
vex, verður konan þyngri að fram—
an. Til þess að vega á móti þessu
setur hún axlirnar aftur en hálsinn
verður þeinn. Háir hælar kasta lík—
anianum meira fram, þarf þess vegna
að setja höfuð og herðar langt aftur
til þess að vega á móti því. Þfctta
orsakar skarpa bugðu í bakið um
mjóhrygginn og setur konuna alla úf
eðlilegum stellingum. Getur af þvi
leitt ýmislegt illt, svo sem: hægða—
leysi, móðurlí f sskekkj u, nýrnabólgu
og erviða fæðingu.
Konur sem' hafa æðahnúta á fót—
legjgjum ættu að vefja þá með
böndum sem teygja er í. Fást þess—
konar bönd í lyfjabúðum.
2. Fœðan:
Sé konan heilbrigð að öðru leyti,
þá er best að fæðan sé sú sama og
endranær, neraa að þvá leyti að hún
þarf að vera meiri, því nú fæðir
konan, ekki einungis sjálfa sig,
heldúr einniig fóstrið. Hún þarf
því að 'hafa nóg að borða af kjarn—
góðri fæðu. Þó ætti hún æfinlega
að borða fremur lítið af sætindum
og krydduðum mat. Sutnar mfeeður
þola ekki einhverja vissa fæðu þegar
þær eru ófrískar eða þeim verður ílt
af henni. Verður þá að haga sér
eftir þvi. En enga vissa reglu er
hægt að gefa i því efni þar sem eitt
á við eina o(g annað við hina.
Einstöku sinnum kemitr það fyrir
að ófrískar konur sækjast sérstak—
lega í eittíhvað sem í raun réttri er
ekki fæða. Eg hefi t.d. þekt konu
sem sótti í það að eta mold og kalk
og aðra sem át ósköpin öll af kaffi
korg. A móti þesskonar löngun
verður að berjast; þær mega ekki
láta það eftir sér, því það getur
verið skaðlegt fyrir heilsuna.
Fæðingin verður eðlilega erfiðari
eftir því seml fóstrið er stærra og
feitara. A þvi er enginn efi að með
fæði móðurinnar má hafa talsverð
áhrif á stærð fóstursins. Til þess
að draga úr henni þarf sérstaka
fæðu 2—3 síðustu mánuðina. Þá
ætti konan að borða sem allra minnst
(Fnh. á 8 bls.)
Símið 45 262
Og
Wood’s Coal Co., Ltd.
mun birgja yður með viði eða kolum, eftir því sem þér
þurfið, og gera það bæði fljótt og vel, hvenær sem vera
skal. — Eldiviðarbirgðir og skrifstofa við
PEMBINA HIGHWAY, vi8 Weatherdon