Heimskringla - 12.09.1928, Síða 6

WINNIPEG 5. SEPT. 1928.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 12. SEPT. 1928
HÚSIÐ á ströndinni
Nú — ennþá hræðilegra — fóru dyrnar
að lokast, hurðin hreyfðist af einhverjum ó-
sjáanlegum þrýstingi.
Hún fann að hún var lokuð inni í þessu
stóra, ógeðslega herbergi, alein, með ósjáan-
legum óvin — einhverju skelfilegu, sem
hvorki var mögulegt að grípa eða sjá. Hún
fann nærveru þess, sem hún hvorki gat séð
eða heyrt — í fjarlægasti horni herbergisins,
ímyndaði hún sér að sjá bláleita þoku, sem
huldi hlutina þar, sem nálgaðist hana ofur
hægt.
Meira þoldi hún ekki. Hún hljóðaði,
lyfti skammbyssunni upp og skaut.
Eitt augnablik huldist bláa þokan af
púðurreyknum, en þegar hann hvarf, nálgað-
ist liún ofur hægt, eins og áður. Hún skaut,
en árangurslaust. Varir hennar titruðu og
liún skalf.
Ennþá voru fjögur skot eftir. Hún skaut
þeim, hverju á eftir öðru, án þess að vita hvort
þau hittu, og — með löngu, skelfingarhljóði,
sem endurómaði um allt húsið, og með fram
réttar hendur, í því skyni að verjast hinu
skelfilega — féll hún niður meðvitundarlaus.
Og þar á gólfinu fundu menn hana nokkr
um stundum seinna.
Þegar herbergisþernan sá að ekki hafði
verið snert við rúminu, grunaði Denton strax
* hvar hún myndi vera, og ásamt Dick Marton
og lögregluþjóni, sem þeir mættu á leiðinni,
hröðuðu þeir sér til hússins.
Hinn sanna skýring á þcSum viðburði,
mun aldrei finnast.
Nora lá veik í margar vikur, og eftir að
henni var batnað, bannaði læknirinn hinum
að minnast á viðburði þessarar nætur.
En smátt og smátt sagði hún sjálf frá
því sem fyrir hana kom, og Denton og eig-
andi hússins áttu margar samræður um
þenna dularfulla viðburð.
Eigandinn sjálfur og einn af bræðrum
hans höfðu orðið fyrir samskonar viðburði,
án þess að vita af hverju hann orsakaðist.
í>að er nú ákveðið að rífa húsið, og þá
getur skeð að menn fái skýringu á þessu.
Hver veit? Það er margt dularfullt i
kringum okkur, sem sjálfir vísindamenn tutt-
ugustu aldarinnar geta ekki gert grein fyrir—
og sem við eigum heldur ekki að vita.
ENDIR.
PLÓGSÖNGVARINN
Þrátt fyrir hávaðann í bifreiðinni, heyrð-
ist söngur plægjarans mjög glöggt.
“Hello, mínir hestar, dragið plóginn, ei
gleym,
að um sólarlagsbilið þá höldum við heim.”
Joyce Antis laut áfram og snerti þrýst-
ingsmælir jbifreiða rstjórans. Hemillinn var
strax látínn á hjólin.
“Heyrðu Remus! Heyrðu Prins!” kallaði
plægjarinn hinumegin við kjarrgirðinguna.
“Ak þú áfram að girðingarhliðinu!” skip-
aði ungfrú Antis.
Bifreiðin hélt áfram með hægð. Joyce
brosti um leið og hún sté niður úr reiðinni;
slík millirödd bak við plóg var sjaldgæf. Hún
studdi fram handleggjunum á grindarhurðina
og beið. Það var ung hetja, sem gekk á
eftir Remus og Prins og gamla plógnum, með-
an krákur og svartfuglar leituðu að ormum
í plógrákinni.
Hestarnir og maðurinn huríu bak við
hólabrúnina, en Joyce beið.
Hann söng ennþá, þegar hann kom til
baka. Joyce beið þolinmóð. Þegar hann
kom að kjarrgirðingunni, gaf hún honum
skipandi bendingu.
Hann gekk til hennar. Þessi ungi risi
var allur ljósjarpur: jarpt hár, jörp augu, jarpt
skegg og jarpur af sólbruna, bæði í andliti og
á höndum og bera hálsinum.
“Eruð þér einn af vinnumönnum Sir
Philips?” spurði hún.
Hann kinkaði kolli og leit grunsamlega á
hana.
“Eg er ungfrú Antis,” sagði hún með
þeim svip er eins vel gat þýtt: “Eg er drotn.
ing Mary!” —Strjúkið háríð frá enninu!”
Joyce Antis var nýlega komin til Crutch-
ley; hún var ríkur erfingi og hafði keypt stóra
jörð og tvö þorp. Þessvegna þektu allir
hana. Hún bætti við:
“Eg heyrði yður syngja rétt núna. Má-
ske að þér vitið það ekki sjálfur, en þér hafið
ágæta rödd — sjaldgæfa rödd. Hvers vegna
hafið þér ekki tekið þátt í söngfélaginu okk-
ar? Við syngjum tvisvar í viku í samkomu-
húsinu. Presturinn hefir ágæta millirödd,
eins og þér máske vitið. Ef þér komið yður
ekki til að biðja sjálfur um inngöngu, þá
skal ég gera það fýrir yður. Milliraddar-
menn eru of sjaldgæfir, til þess að syngja að-
eins fyrir krákurnar. Eg sé að þér viljið mót-
mæla mér; en ég segi yður—að ég vil enga
neitun hafa. Ef þér eruð giftur, látið þá
konu yðar fylgja yður; þið munuð bæði hafa
ánægju af því.”
“Eg hefi ekki—”
“Nei, jengar afssjkanir. Hvað heitdð
þér?”
Hún tók upp litla, gylta vasabók og blý
ant.
“John Whereat? þetta er gott! Annað
kveld kl. 6. — Verið þér sæll, herra Wher
eat!”
Hún sendi honum geislandi bros, val-
hoppaði til bifreiðarinnar og ók áfram, en
hann stóð kyr með einkennilegu brosi.
Það voru nokkurir gestir í Crutchley:
Fjölskyldan Parfitts og Sir Hepworth, og auð-
vitað kapteinn Andrew Brebner, sem sjaldan
lét ungfrú Anstis vera einmana, og við dag.
verðarborðið lofaði húsmóðirin þeim miklum
viðbrigðum. Þegar hún hafði verið neydd
til að segja hvað þetta var, fóru allir gest-
irnir til samkomuhússins, til þess að heyra
þenna blandaða samsöng.
Allir biðu mjög forvitnir eftir komu Johns
Whereat.
En hann kom ekki.
“Þér megið nú samt ekki höggva af
honum höfuðið, þó hann komi ekki,” hvísl-
aði kapteinn Brebner að ungfrú Antis.
Henni hafði ekki dottið neitt slíkt í hug;
hún lét sem sér kæmi þetta ekki við, og mint-
ist lítillega á vanþækklæti lægri stéttanna.
Samt efast ég ekki um að heimsóknin
til ungfrú Barker næsta dag, sem hún færði
allmikið af kjöti, hafi átt rót sína að rekja
til þess, að leiðin milli Crutchley Hall og húss
ungfrú Barker iá framhjá ökrum Sir Philips
þar sem John Whereat var að plægja.
Ungfrú Antis hallaði sér aftur yfir girð-
ingarhliðið, og hlýðandi bendingu hennar, yf-
irgaf John hesta sína og hlustaði auðmjúkur
á hegningarræðu hennar. Hann hafði ver-
ið mjög ókurteis — hvort hann skildi það
ekki? Ungfrú Anstis hafði fengið margar
aðfinslur og óþægindi hans vegna.
“Og sjáið þér,” endaði ungfrúin háðslega,
“plógrákirnar yðar eru eins bognar og, ég veit
ekki hvað. Þér syngið betur en þér plægið,
herra Whereat. Lítið þér á akurinn undir
sól að sjá.”
“Það var af því að ég var í svo þung-
um þönkum,” svaraði Whereat, “um litla
stúlku máske.”
Hún horfði á hann rannsakandi aug-
um.
“Þér eruð efalaust ekki úr þessu bygð-
arlagi?” sagði hún. “Eruð þér nýkominn
hingað? Hvar eigið þér heima?”
‘Þarna yfirfrá.” Hann benti með hend.
inni yfir hólabrúnina. “En ég á annars
heima í London.”
Hann leit fljótlega til hennar.
“Eg á heima í London ungfrú,” sagði
hann í hreimfögru ríkismáli, ólíku bændamál-
inu, sem hann áður talaði.
“Eg hélt þér væruð — öðruvísi,” sagði
hún.
“Faðir minn var lögmaður,” sagði hann,
“og móðir mín var ráðskona í stóru húsi. Eg
hefi líka einu sinni verið skrifari, en London
átti ekki við mig, ungfrú, og starf mitt held-
ur ekki. Læknirinn minn sagði: “Reynið
þér að komast burt frá öllu þessu.” ”
“Þér lítið út fyrir að vera heilsugóður,”
sagði hún.
Hann brosti og hneigði sig.
“Já, eftir að ég er orðinn plógmaður,”
sagði hann.
“Þér eruð þá kominn hingað, til þess að
njóta góðs af sveitalífinu, herra Wheröat?
Þér töluðu um litla stúlku.” Hún brosti til
hans. “Máske það sé ein af dætrum leigu-
liða minna, og þá get ég máske hjálpað yð-
ur. Þér ættuð að gera yður gagn af rödd-
inni yðar. Mig langar til að heyra yður
syngja aftur. Viljið þér syngja fyrir mig
einhverntíma ? ”
John Whereat var feiminn, en ungfrú
Anstis var kröfuhörð.
“Fyrir yður einsamla ungfrú?” spurði
hann að síðustu.
“Já, fyrir mig aleina, herra Whereat.”
“Eg skal reyna það,” sagði hann.
Parfitt fjölskyldan var farin, og Sir Hep-
worth sömuleiðis. Frítími Brebners kap-
teins var liðinn, og hann hafði kvatt ung
frúna með mikilli viðkvæmni. Crutdhley
Hall var tóm, nema í norðurarminum, þar
sem vinnufólkið var. Ungfrú Anastasia
Anstis, Joyces gamla, kæra föðursystir, sem
var bæði mál- og heyrnarlaus, var sjúklingur
í dagstofunni, og Joyce, sem vissi að hún
breytti heimskulega og var óvarkár, beið
hans' í hljóðfærasalnum.
Klæddur dökku sunnudagafötunum sín-
um, kom John Whereat inn um girðingarhlið-
ið og gekk inn um opnu garðdyrnar.
“Gott kvöld,” sagði ungfrú Anstis, sem
sat við pianoið og leit til hans, snéri sér svo
við og fór að blaði í nótahefti. “Eg vona
að hafa eitthvað sem þér þekkið.”
John Whereat söng.
“Getið þér sjálfur leikið undir á hljóð-
færi?” spurði hún skyndilega.
“Ó já.”
Hún fékk sér sæti í fjarlægasta horn-
inu með krosslagðar höndur.
“Syngið þér nú eitthvað.”
Hræðslan hvarf. Hún var of viðkvæm.
Hún varð hughrifin af söng Johns. Það
var nú ekki plógmaðurinn sem söng, og það
var ekki hin mikilláta ungfrú Anstis, sem
hlustaði á hann.
Taugar henn/ar voru æstar, og hjartað
sló óvanalega hart; undarlegar, óþekktar til-
finningar gerðu vart við sig og skelkuðu hana,
og skjálfandi og titrandi lá henni við r að
gráta, svo hrifin var hún af söng hans. Þegar
gíðasti tónninn hætti, br’eytti þögnin við-
kvæmninni í mótþróa.
“Þökk fyrir,” sagði hún, og fanst ein-
hver annar segja það; “góða nótt.”
Hún lá vakandi um nóttina, og sá ennþá
hinn undrandi svip á andliti hans, og hinn
beinvaxna líkama hans. Hann hafð|i ekki
sagt neitt, aðeins snúið sér við og farið.
Daginn eftir, um hádegisbilið, þar sem
hann sat í forsælunni, sá hann hana koma inn
um hliðið og skima í allar áttir.
Hann stóð upp frá morgunverði sínum
og gekk á móti henni, til þess að heyra erindi
hennar.
“Eg hagaði mér ókurteislega í gærkveldi,”
sagði hún kæruleysislega. “Söngurinn yð-
ar verðskuldaði það ekki. Þér hafið ekki
verið hreinskilinn gagnvart mér. Þér hafið
hlotið að læra söng, herra Whereat.”
“Já, ungfrú, en þér verðið að afsaka mig
—ég hefi aldrei neitað því. Faðir minn lék
á hljóðfæri og ég lærði að syngja meðan ég
var ungur, og síðan hefi ég alltaf æft mig.”
|í “Eg þakkaði yður ekki í gærkveldi, en
nú geri ég það,” sagði hún.
Hún hugsaði sig um, en sagði svo dálítið
viðkvæm:
“Eg sé að þér hafið verið að neyta morg-
unverðar.”
“Já, ungfrú.”
“Látið mig ekki trufla yður.”
“Þér getið með fúsum vilja fengið leyfi
til þess ungfrú.”
“Nei, ég vil það ekki. Setjist þér herra
Whereat — já, ef þér viljið ekki gera það, þá
verð ég að fara aftur.”
Jakkinn hans hékk á grein í girðing-
unni. Hann tók hann og lagði hann á jörð-
ina með ytri hliðina upp.
“Viljið þér ekki—”
Hún hló; leit yfir akrana, en sá engann.
Kjarrgirðingin gerði ómögulegt að sjá hana
frá veginum. Hún settist; hló aftur að
hálfu leyti reið, af því hún fann sig svo við-
kvæma.
“Eg er áreiðanlega dálítið þreytt,” sagði
hún. “Eg hefi gengið alla leið til heimilis
%
frú Barkers, bak við hús Troopers.— Þér þekk
ið það efalaust?”
“Yfir akrana með öllum gæsajurtunum,”
sagði hann. “Jú, þá þekki ég vel, það eru
þeir með grjóthrúguna í horninu.”
“Já, því horninu sem snýr að engjum
Greenmans. En þér verðið að halda áfram
að borða. Haldið þér áfram og skeytið ekk-
ert um mig.”
Hún sat lengi eftir að hún hafði áform-
að að íara; henni þótti gaman að tala við
hann, en var samt hrædd um að hún kynni
að segja eitthvað, sem var bæði viðeigandi og
óviðeigandi, hyggin og óskynsöm, oflátungs-
leg og þó eðlileg.
“Herra Whereat — þér — ” Hún leit
á Remus. “Þér vitið hvernig sveitafólk er.
Það getur ekki skilið að hæfileikar — á slík-
um stað og hér, talar það alls ekki um neitt.
Máske ég hefði ekki átt að — að stöðva bif-
reiðina. En þér eruð efalaust ekki ógætinn
í tali — vona ég".”
“Nei, það er okkar leyndarmál.”
Hún stokkroðnaði, stóð upp, gröm við
sjálfa sig og hann, gagntekin af vonbrigð-
um.
“Verið þér sælir,” sagði hún styttingslega,
hneigði sig dálítið og gekk hröðum skrefum
til hliðsins.
Hann hafði líka staðið upp, en hann
gerði enga tilraun til að fylgja henni. Þegar
hún kom að hliðinu, leit hún til hans.
John Wliereat var þá að tæma ölflöskuna
sína.
Það sem eftir var vikunnar, heimsótti
bifreiðarstjóri ungfrú Anstis frú Barker á
hverjum degi. Bognu plógrákirnar hans
Johns Whereat náðu frá girðingu til girðingar,
og eins og áður, gekk hann syngjandi á eftir
Remus og Prins niður að veginum til Long
Bottom.
Þar gat ungfrú Anstis ekki varist þess
að mæta honum, því gatan frá Crutchley
Hall til þorpsins, lá beint í gegnum þenna
hluta beitilandsins. Þegar ungfrú Anstis
gekk í fyrsta skifti eftir henni, gekk John
Whereat í hundrað metra fjarlægð frá henni
og snéri baki að henni; en í næsta skifti kom
hann á móti henni, og hún hneigði sig þegar
hann heilsaði með því að lyfta hendinni upp
að bera höfðinu. En um leið skall á ofsa
veður og rigning með skýstrokki, sem enginn
mundi jafn afskaplegt. Með jakkanum yfir
höfði sínu leitaði John Whereat skjóls í Long
Bottoms lélega skúr. Ungfrú Anstis, sem
var komin litlum spotta lengra, snéri við og
hljóp í áttina til skúrsins. Hún mundi líka
eftir því.
John Whereat smokkaði pípunni í vas-
ann. Ungfrú Anstis hikaði á þröskuldinum
og óskaði honum “góðs morguns.”
Regnið féll niður í straumum. Þegar
Joyce fann að þögnin benti fremur á traust
og samhygð heldur en samtal, lét hún þess
getið að hún hefði aldrei íjt séð slíkt regn.
“En haldið þér áfram að reykja, það am-
ar mér ekkert,” sagði hún.
John Whereat neitaði því sámt með
auðmýkt. Joyce gat ekki losað sig við þá
tilfinningu, að feimni ætti sér stað á milli
þeirra, og þessvegna byrjaði hún þvinguð að
tala með sínu vanalega lítillæti.
John Whereat svaraði og feimnin fór að
hverfa.
Hann var hálfnaður með eina af hennar
uppáhalds söngvísum, “Stormsönginn,” þegar
lítil holdvot persóna, hinn velæruverði séra
Felix Campbell, kom þjótandi inn í gegnum
hliðið.
“Ungfrú Anstis,” sagði hann þegar hann
sá hana, “þetta er það versta veður sem
ég þekki, og það er ekki einn þur þráður á
mér.— En hver er þetta?”
Þreifandi eftir gleraugunum sínum, starði
hann á John Whereat. Þegar hann fékk að
vita hver þetta var, sagði hann að hann hefði
aldrei séð herra Whereat koma til kirkju,
hann hlyti því að vera nýkominn, og væri vel-
kominn.
“Ef annars hugsanlegt er að bjóða nokk-
urn velkominn nú,” sagði presturinn og
stundi, um leið og hann reyndi að þurka and-
lit sitt og háls með vasaklútnum.
Trumbusláttur regnsins á þakið fór loks
að réna. Skýin fóru að skilja og einn fugl
fór að kvaka. Presturiiin vogaði' sér út en
fékk mörk af vatni ofan á hnakkann frá
þakinu, stökk til hliðar en sökk ofan í bleyt-
una upp að öklum.
(Frh.)