Heimskringla - 18.09.1929, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 18. SEPT., 1929
EKKEHARD
Saga frá 10. öld,
eftir I. von Scheffel.
kramið, til þess var hann of ungur. Og hann
byrjaði að yfirvega ástæður sínar. Fram-
tíðarútlitið var langt frá því að vera greini-
legt. Hann þekkti fyrirmæli reglunnar sem
hann tilheyrði, og vissi einnig að niunkarnir
í Reichenau voru óvinir hans.
Með löngum skrefum stikaði hann fram
og aftur hinn þrönga klefa sinn. ‘-‘Almáttugi
guð, sem oss er leyfilegt að leita til á örlaga
þrungnum stundum lífsins, hvem enda fær
þetta?” Hann lokaði augunum og henti sér
niður á hálmbinginn. Sundurlausar myndir
liðu fyrir hugskotssjónir hans. í huganum sá
hann sig dreginn út snemma morguns. Á-
bótann sá hann sitja í upphækkuðum stól með
krókstaf í hendinni — einskonar tákn um dóms
starf. Hann heyrði lesinn upp langan lista
af ásökunum gegn sér. Og allt þetta fannst
honum myndi fara fram í garðinum, þar sem
hann einu sinni hafði stokkið svo hugléttur út
úr burðarstólnum. — í sama garðinum, þar
sem hann, hinn drungafulla páskamorgun,
hafði prédikað gegn Hans — og mennirnir sem
voru að dæma hann hötuðu hann.
“Hvað á ég að gera?” hugsaði hann.
Með höndina á hjartanu og horfandi til him-
ins, lýsi ég því yfir, að Ekkehard er saklaus.”
En dómarinn mun segja: ‘‘Sannaðu það.’’ Stór
koparketill mun sóttur, og eldur kveiktur undir
h'onum Vatnið bullar og sýður. Ábótinn
dregtíí1 gullhring af heftdi sér Þeir bretta upp
ermum hins ákærða, og syngja iðrunarsöngva
á meðan “Eg særi þig anda vatnsins, bæg
Satan burt frá þér, þjónaðu drottni' og opin-
beraðu sannleikann eins og eldofninn,sem kon-
ungurinn í Babylon skipaði að kasta hinum
þremur ungu mönnum inn í!” Þannig mun
ábótinn ávarpa hið sjóðandi vatn, og segja síð-
an við hinn ákærða mann: “Dýf handlegg
þínum niður í vatnið og kom upp með hring-
inn!”
“Réttláti guð, ’hvernig mun dómur þinn
hljóða?” Sál Ekkehards var haldin af þving
aníi efa. Hann trúði á sjálfan sig og sinn
góða málstað, en trú hans var veikari en hín
hræðilegu tæki, sem prestaslægð og kirkjulög
notuðu til að finna úrskurð guðs.
Meðal handritanna í klaustrinu hans var
lítil bók með fyrirsögninni: “Gegn t'rúarvillu
getur dómur guðs opinberast með eldi, vatni
og einvígi.’’ Þessa bók hafði hann lesið og
mundi. Og þar sannaðist að þrátt fyrir þessa
guðsdóma, sem voru æfaggmlir og upprunnir
úr heiðni, brunnu hinir heilögustu og kristn-
ustu álíka auðveldlega og hver önnur dula,’’
eins og hinn ágæti Gottfried af Strassburg
orðaði það tveimur öldum síðar.
Ef ekkert kraftaverk skeður?
>v.
Njótið hins
Yndislega
bragðs
þessa stærra
og betra brauðs!
Aldrei gleymist hve gott yður
þótti brauðið sem móðir yðar
bjó til á drengja árum yðar!
Sama bragðið og lystgjafann fá-
ið þér sem þér þá nutuð, ef þér
kaupið Speirs Parnell OLD
HOME POTATO LOAF.
Það er búið til alveg á sama hátt
og móðir yðar bjó til brauðið
sitt þegar hún hnoðaði saman
við hveitideigið soðnum, stöpp-
uðum, mjölmiklum kartöflum,
til þess að gera brauðið bragð-
betra og láta það geyruast bet ■
ur.
v
Eða kaupið ‘‘OLD HOME” af út-
keyrzlumanninum sem fer um göt-
urnar, — eða af matvörusalanum.
Pantanir sendar til utanbæjar
stöðva.
Símið:
86 617
86 618
HE
Pofafo
Búið til og selt eingöngu hjá
SPEIRS P/ÍRNELL
Ð/1KING CO. LIMITED
Teedind a City since 1882"
Hann fylltist hugsýki og
örvænting. Að standa þar
með brendan handlegginn—
auglýstur sekur —vera refsað
meðan hún stóð alein á svöl-
unum og horfði á alveg eins
og um einhvern ókunnan
mann væri að ræða. Drott-
inn himins og jarðar, láttu
eldingu falla niður!”
En jafnvel á hinum hörmu-
legustu stundum yfirgefur
vonin mann ekki alveg. Aftur
sá hann hinar kvalafuilu
aðfarir, en í þetta sinn kvað
við skerandi 6p: “Hættið!”
og með flaksandi hár og með
flakandi skikkju þaut hún inn
í garðinn, og rak kvalara
hans burtu, eins og frelsar-
inn gerði forðum við víxlar-
ana í musterinu. Síðan bauð
hún honum hendur ’ og varir
til að þrýsta á þær brennandi
kossum til friðar . og sátta.
Hugur hans dvaldi lengi við
■ þessa heiliandi mynd. Ein-
hver huggandi kraft.ur
streymdi um sál hans, og
hann talaði í prestlegum tón.
“Bræðsluofninn- prófaði leir-
ker leirkerasmiðsins; þannig
er með reynslu mannsins í
röksemdaleiðslu hans. Ótta-
laus skulum við bíða þess,
sem að höndum ber.’’
Hann heyrði einhvern hávaða í næsta
klefa. Steinkrukku hafði verið velt um koll.
’*Þú hlýtur a ðdrekka duglega,” sagði einhver
við varðmunkinn. “Því á Jónsmessunótt
byggja loftið allar tegundir ónáttúrlegra gesta
og svifa yfir kastalann. Þess vegna verður þú
að vera hugrakkur. Annar brúsinn bíður þín
þegar sá fyrsti er tæmdur. Praxedis, það
var hún, sem hafði komið með ,yínið.
Ekkehard skildi ekkert í því hvað hún
ælaði sér með það. “Hún er einnig ótrú,”
hugsaði hann. “Guð hjálpi mér.”
Hann lokaði augunum og sofnaði. Nokk-
urri stundu síðar vaknaði hann við söng. Það
var greinilegt að munkurinn hafði neytt víns-
ins. Hann gekk um gólf og söng um fjóra
gullsmiði, sem einu sinni í Róm liöfðu neitað
að smíða skurðgoð, og fyrir þá sök orðið að
líðá píslarvættisdauða. Ekkehard heyrði.að
honum var færð önnur vínkolla. Söng-
urinn varð hærri og viltari, og hætti svo allt í
einu. Tók þá^arðmaðurinn að tala við sjálf-
an sig um ítalíft, góðan markað og St. Agnes;
að síðustu varð alger þögn, en innan stundar
bárust háar hrotur til eyrna fangans.
Annars ríkti þögn í.kastalanum því miö-
nðtt var kömin. Ekkehard lá hálfsofandi en
hrökk upp við dauft surghljóð, eins og hurðar-
loka hefði verið dregin frá. Hann lá hreyf-
ingarlaus. Einhver vera leið inn, og mjúk
hönd snart enni hans. Hann stökk upp.
“Uss,” hvíslaði- veran.
Praxedis hafði beðið þar til allir voru sofn-
aðir. ‘‘Hinn illi kjallarameistari skal ekki
hafa ánægju af því, að húðstrýkja hinn þung-
lynda kennara okkar,’’ sagði hún við sjálfa1
sig. ‘‘Konuslægðin finnur vegi og finnur ráð
til að koma sínu fram..” Vafin í gráa yfir-
höfn læddist hún niður Hún þurfti ekki að
neyta neinna sérstakra bragöa, því munkurinn
svaf svefni hinna réttlátu. Ef hann hefði verið
vakandi ætlaði hin gríska mær að hræða hann
með einskonar draugagangi.
‘‘Þú verður að flýja,’’ sagði hún við Ekke-
hard. "Þeir ætla sér að gera þér það eins
óþolandi og þeir geta.”
‘‘Eg veit það,” svaraði hinn undrandi mað
ur dapurlega.
Hann hristi höfuðið. “‘Eg ætti heldur
að líða,” sagði hann.
“Vertu ekki svona heimskur,’’ hvíslaði
Praxedis. ‘‘FYrst byggðir þú þér kastala á
geislaskrauti regnbogans, og ætlarðu svo, af
því hann er hruninn, að hýma hér og láta mis-
þyrma þér? Eins og þeir hefðu rétt til að
húðfleta þig og draga'þig burtu! Þú vilt veita
þeim þá ánægju að sjá þig auðmýktan niður
í duftið. ‘‘Maður sér ekki heiðarlegan mann
hengdan á hverju kveldi,” eins og maðurinn
sagði við mig í Konstantínópel, þégar ég spurði
hvers vegna hann hlypi svona hart.”
‘‘Hvert get ég farið?” spurði Ekkehard.
“Hvorki í klaustrið þitt né til Reichenau,”
sagði Praxedis.
‘‘Það eru margir felustaður í þessum
heimi,” sagði hún, og tók óþolinmóðlega í
hönd Ekkehards og togaði hann áfram.
“Komdu,’ hvíslaði húm Ekkehard lét tilleið -
ast og fylgdist með henni. Þau gengu fram
hjá hinum sofandi varðmanni, og voru þegar
komin út í garðinn þar sem gosbrunnurinn
gjálfraði glaðlega. Ekkehard beygði sig niður
og fékk sér langan teig af hinu svalandi og
hressandi vatni.
Hver kona kannast við að soðinn
Haframélsgrautur er hin bezta
næring fyrir unga og gamla.
Robin Hood
Rapid Oats
BEZT
því það er
ofn þurkað
“Þetta er endirinn,” sagði hann — ‘‘að
fara.”
Nóttin var dimm og talsverður stormur.
“í gegnum hliðið kemstu ekki því vindubrúin
er uppi,’’ sagði Praxedis. ‘‘En maður getur
klifrað niður klettana að austanverðu,—smala
drengurinn okkar hefir oft gert það.”
Þu fóru gegnum garðinn. Snarpur vind
gustur sveigði greinar hlynsins. Ekkehard
gat varla áttað sig á því, hvað var að gerast.
Hann kastaði sér fram á brjóstvirkið á hinum
tindóttu klettum, sem láu þverhnýptir niður í
dalinn, er gein þar við manni drungafullur og
geigvænlegur. Stórir skýjabólstrar með alls-
konar lögun og stöðugum myndbreytingum
þutu yfir himininn og annað slagið sameinaði
vindurinn þá í eitt mikið og skuggalegt þykkni
yfir hinu glampandi Konstanzvatni. Allt
útsýnið var óskýrt, dularfullt og óhuggulegt.
“Vertu sæll,” sagði Praxedis.
Ekkehard sat hreyfingarlaus á virkis-
veggnum, og hélt enn í hönd Praxedis, fullur
af óumræðilegu þakklæti. Þá fann hann
skyndilega vanga hennar snerta sig, og hún
kyssti hann með titrandi vörum með tárin í
augunum, og dró mjúklega að $ér höndina.
“Gleymdu því ekki,” mælti hún, “að þú
átt enn eftir að segja okkur sögu. Megi guð
leiða þig hingað aftur áður en langt um líður,
inn í þennan litla garð, svo að við getum heyrt
hana frá þínum eigin vörum.’’
Ekkehard rendi sér niöur af virkisveggn-
um, veifaði hendinni til hennar í kveðjuskyni
og hvarf síðan. Kyrð næturinnar varð skyndi
lega rofin af hrynjandi hljóði, sem bergmálaði
milli klettanna. Gríska stúlkan leit niður
fyrir sig; steinn hafði losnað og valt með dun-
um og dynkjum niður í dalinn, og eftir honum
rann í skriðunni heljar mikið bjarg öllu hæg-
ar og upp á því sat Ekkehard og stýrði ferð-
inni eins og riddari á hestbaki. Á þennan
hátt, sem ekki var með öllu hættulaus, fór
hann niður snarbratta fjallshlíðina, og hvarf
niður í næturmyrkrið.
Praxedis krossaði sig og gekk út úr garð-
inum brosandi gegnum tárin. Munkurinn lá
enn í fasta svefni. Þegar hún fór í gegnum
liallargarðinn sá hún öskutrog standa þar.
Þreif hún það skyndilega og bar það inn í fang
elsiskle^a Ekkehards, og dreiföi öskunni á mitt
gólfið, eins og hún væri hinar einu jarðnesku
leifar fangans. ‘‘Hví hrýtur þú svo hástöf-
um? heilagi bróðir,” sagði liún og flúði burt.
22. KAPÍTULI
öræfakirkja
Og nú verðum vér að biðja þig, lesari
góður, að týgjast til farar, og taka göngustaf
og halda af stað með oss til fjalla því nú hverf.
ur sagan á brott frá láglendinu umhverfis
Constance-vatnið til svissnesku Alpanna. Þar
gnæfir heiðbjartur Sentis-hnjúkur upp í him,-
inblámann, og brosir niður á bæina, seii
liggja þar umhverfis og líta út eins og maura-
þúfur fyrir augum þeirra, sem standa þar
hæst uppi. Umhyerfis hann stendur hvirfing
af áþekkum náungum, sem ota sköllóttum
kollunum hver að öðrutn, og blása þokubólstr-
um hver framan í annan. í fjallaskörðunum
drynur rödd þeirra — hvísl, sem sagt er að
fyrir æfa löngu síðan hafi virt að vettugi allar
athafnir mannanna og hugsanir og ætla má
að geri slíkt hið sama í dag.