Heimskringla - 02.07.1930, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 2. JCrLI 1930.
?. BLAÐSIÐIS
Brctska heims\eldið
og óeirðirnar í Indlandi
Bretska heimsríkið er mesta og
merkasta ríkjasambandið í sögu vest.-
rænnar menningar. Með dugnaði og
mentun og stundum líka með kúgun,
hafa Bretar á undanförnum öldum
safnað í kringum sig afarvíðlendu og
auðugu heimsbandalagi og haldið því
saman og eflt velferð þess og menn-
ingu á margan hátt með vitsmunum
og hagsýni og stundum með harð-
ýðgi. Bretska heimsríkið nær nú
yfir nærri 14 milljónir fermílna og
þegnar þess eru um 450 milljónir í
öllum heimsálfum. Landrými bretska
veldisins er að visu mest i Afríku,
Norður-Ameríku og Ástralíu, en
fólksfjöldinn er langsamlega mestur
í Asíu, því þar er áætlað að sjeu 333
milljónir bretskra þegna og flestir
í Indlandi.
Indland hefir lengi verið talið eitt
af þeim lpndum, sem mest ylti á
fýrir viðhald og framtíð heimsríkis-
ins. Þess vegna hafa Bretar lagt
afarmikla áherslu á stjórn Indlands-
málanna og haft þar marga fyrir-
myndar stjórnendur og orðið mikið
ágengt, einkum i verklegum endur-
bótum og umbótum á heilbrigðis-
háttum. Á andlegt líf þjóðarinnar
hafa þeir einnig haft nokkur áhrif
að sumu leyti til góðs, en að öðru
leyti ekki, enda var fyrir í landinu
gömul og merkileg andleg menning.
Að sjálfsögðu hafa Bretar auðgast á
yfirráðum sinum í Indlandi, því það
er einn helsti verslunarstaður þeirra.
Þess vegna hafa andstæðingar heims-
veldis þeirra einnig ávalt lagt mikla
áherslu á það, en árangurslausa til
þessa, að ráða Indland undan þeim,
frá dögum Napóleons I. og til þessa
dags, að Riissar vinna mikið að því.
En þeir eiga talsverðan þátt í þeirri
ókyrð, sem nú er í ríkinu. Annars
hefur lengi verið óánægja hjá ýmsum
indverskum mentamönnum út af
stjórnarfarslegri stöðu Indlands í
alríkinu og standa nú yfir einhver hin
mestu átök um þau efni.
Indlandsmálin eru einhver merk-
ustu stjórnmál, sem nú er barist um
í heiminum og til viðbótar því, sem
Lögrjetta hefur áður sagt frá þeim,
verður skýrt hjer nokkuð frá ind-
versku stjórnarfari og sögu, sem
nauðsynlegt er að kunna dálítil deili
á til þess að skilja gang málanna.
ríkisþingkosninguna 1925 voru kjós-
endur t. d. aðeins 32 þús en við kosn-
ingar til löggjafarþingsins árið eftir
voru kjósendur 1 milljón 125 þúsund.
Núverandi varakonungur heitir Ir-
win lávarður, skipaður af konungi
4. april 1926. Hann er dóttursonur
11. jarlsins af Devon og sonur Halifax
lávarðar, sem kunnur er fyrir kirkju-
málastarf sitt og viðleitni til þess að
koma samvinnu við Rómakirkju. Ir-
win lávarður er talinn duglegur mað-
ur og gætinn. Hann hefur nú ný-
lega boðað það, að Bretar vilji koma
á i Indlandi dominion-skipulagi eða
heimastjórn í einhverju formi og
hefur boðað til ráðstefnu allra flokka
og kvnþátta til þess að ræða málið
Flokkur .þeirra Gandhis og Nehrus
vill ekki taka þátt í þessari ráðstefnu,
en flestir eða allir aðrir flokkar munu
gera það og ekki munaði nema einu
atkvæði í flokki Gandhis að það yrði
skams. Eru það þá tvenn stórmál
sem Bretar eru að semja um um
þessar mundir, því nú er einnig
byrjuð ráðstefna um egyptsku málin
og veltur ekki á öðrum málum meira
framtíð heimsveldis þeirra.
—Lögr.
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
ir. Þú ert annars undarleg hetja,
trlrich. Þér þótti minnkun að því að
lagfæra fánastengurnar við heiðurs-
hliðið, sem reist var handa nýgiftu
hjónunum, en aftur á móti fleygir
þú þér fyrir ólma hesta, sem fælst
hafa fyrir vagni þessara sömu hjóna,
og kærir þig ekki um þó þú eigir
gamlan föður, sem ekkert barn á
nema þig. Það kallið þið víst sam-
kvæmni. En úr því að þið nú viljið
fylgja herra ykkar og meistara í öllu,
þá myndi það ekki saka, þótt þið
tækjuð þetta dæmi hans ykkur til
eftirbreytni.”
Er hann hafði þetta mælt, leiddi
hann Crlrich burt með sér. Mátti vel
heyra á orðum hans hve mjög hann
unni syni sínum og þótti mikið til
hans koma, þótt hann létist vera
honum reiður.
Indland er stærra en öll Evrópa
að Rússlandi fráskildu og íbúarnir
eru um 319 milljónir. Bretakonungur
er jafnframt keisari Indlands, en
keisaradæmið er í raun og veru
samband margra og ólíkra landa og
þjóðflokka. Ríkin eða skattlöndin
eru 33 og staða þeirra i alríkinu er
mjög mismunandi. Sum eru skatt-
lönd, sem heyra beint undir Breta,
önnur eru að ýmsu leyti sjálfstæð
ríki með innlendum þjóðhöfðingjum,
sem sjálfir ráða málum sínum inn á
við, en eru háðir bretsku eftirliti um
ýms milliríkjamál og það svo, að
bretska stjórnin getur jafnvel sett
þá af. Meðal þessara þjóðhöfðingja
eru til dæmis Maharajarnir af Bar-
oda, Gwalior, Hydarabad og Mysore
hinir voldugustu, en alls eru yfir 70
slíkir furstar í Indlandi. Þeir voru
flestir einvaldir áður en Bretar komu
til sögunnar. En það er upphaf bret-
ska veldisins i Indlandi, að verslunar-
fjelag eitt fór að leggja undir sig
landið og hafði stjórn þess fram yfir
miðja síðastliðna öld, en undir eftir-
liti ríkisins. En 1858 tók enska
stjórnin sjálf Indlandsmálin í sínar
hendur.
Æðsti maður Indlands, annar en
keisarinn, er Indlandsráðherrann, sem j
situr í London og ber einungis á-
byrgð stórnarathafna sinna gagnvart
enska þinginu, en eriga gagnvart
Indlandi sjálfu eða þess þingi. Hon-
um til ráðuneytis er Indlandsráðið
svokallaða, 11 menn, en hann getur
í flestum málum mjög mikið vald.
Núverándi Indlandsmálaráðh. heitir
Wedgwood Benn og er yngri bróðir
útgefendans Sir Ernest Benn, sem
lesendum Lögrjettu er kunnur m. a. [
af riti hans: Játningur auðmannsins. [
En austur á Indlandi er aðalfulltrúi j
og æðsti maður ríkisins, hinn svo- j
nefndi varakonunngur eða landstjóri. j
Við hlið hans er framkvæmdaráð, en j
hann getur samt einn ráðið mjög
miklu og er ekki bundinn af ráðinu
eða þinginu. 1 ráði hans sitja nú 7 t
menn og 3 þeirra að minnsta kosti
þurfa að hafa starfað í Indlandi i i
10 ár. Samkvæmt stjórnarskránni j
frá 1919 hefur Indland einnig sjer- ;
stakt þing í tveimur deildum, en I
valdsvið þess er alltakmarkað. I efri
deild, eða rikisráðinu, sitja, eftir
siðustu kosningar (1925), 34 kosnir
fulltrúar (10 múhamedsmenn, 18
annarar trúar, 3 evrópeiskir kaup-
sýslumenn og 3 aðrir) en 26 fulltrúar
eru stjórnskipaðir. 1 neðri deildinni
eða löggjafarþinginu sitja 145 full.-'
trúar, þar af, 46 stjórnskipaðir.. Áf
hinum fullltrúunum eru 9 Evrópu-
menn, 30 múham^dstrúarmenn en 48
annarar trúar. Kosníngarrjettur tíí
þingsins er mjög takmarkaður. Við
IV.
Það var komið kvöld. Veizlugleðin
var á enda, að minnsta kosti af brúð-
hjónanna hálfu. Þegar hin mikla
hætta var afstaðin, sem því nær hafði
kollvarpað öllu veizluhaldinu og við-
höfninni, hafði allt hátíðahaldið far-
ið fram eins og fyrirfram hafði ver-
ið gert ráð fyrir. Nú loksins voru
ungu hjónin orðin ein í hýbýlum sín-
um. Schaeffer var nýbúinn að kveðja
þau, hann ætlaði morguninn eftir
heim til Berkows eldra í höfuðborg-
inni, og nú fór einnig þjónninn út úr
herberginu, eftir að hafa lagt á kvöld • j
borðið.
Lampinn, sem stóð á borðinu, varp- j
aði skærri og þægilegri birtu á bláu
silkiveggtjöldin og öll hin dýru hús-
gögn i herbergi þessu, sem útbúið
hafði verið á ný á hinn ríkulegasta
hátt fyrir komu hinnar ungu konu.
Gluggatjöldin voru dregin þétt fyr-
ir gluggana, ilmandi blóm í dýrum j
marmaraskálum breiddu ilm um her-
bergið, og fyrir framan legubekkinn
i herberginu stóð borð, með kvöld-
verði framreiddum, og var borðbún-
aður úr skæru silfri.
En það var aðeins salurinn, sem
hafði þenna viðkunnanlega blæ, —
nýgiftu hjónin virtust ekki vera mik-
ið snortin af unaði heimilislífsins.
Unga konan stóð á miðju gólfi, hún
var enn í veizlubúningnum og hélt
á blómvendinum, sem Wilberg hafði
verið svo gæfusamur að rétta henni
í stað Mörtu. Hún virtist hafa all-
an hugann á gulleplablómunum og j
angan þeirra, svo að hún gaf manni j
sínum engan gaum. Hann fyrir sit.l
leyti virtist heldur ekki búast við
neinu slíku, þvi þjónninn var naiim-
ast genginn út úr herberginu, fyr en
hann lét fallast ofan S hægindastól
einS og dauðuppgefinn maður.
“Þessi eilífu hátíðahöld eru til þess
að gera út af við mann! Finnst
þér það ekki Eugenie? Síðan 1 gær
höfum við ekki verið látin i friði
eina stund. Fyrst hjónavígslan, þá |
veizlan, síðan þetta þreytandi ferða-
lag með járnbrautinni og póstvagn-
inum ,sem öll nóttin hefir gengið I
Svo lífsháskinn, og þegar hingað
kom, aftur hátíðlegar viðtökur og
veizluhald, — það lítur svo út sem
faðir minn hafi ekki hugsað um að
neitt sé til, sem nefnist taugar, þeg-
ar hann bjó út þetta hátíðaprógram.
Eg hlýt að játa, að mínar taugar eru
alveg eyðilagðar.”
Unga konan sneri höfðinu við og
leit smáum1 augum á manninn, sem
talaði um “taugar sínar” við hana, 1
fyrsta sinn er þau voru stödd- ein
samán á heimili þeirra. Eugente.
virtist ekki vera á sömu skoðun og
hann; á fríða andlitinu hennar sást
HtlMSKRINCLA
ekki nokkur vottur um þreytu.
“Hefir þú frétt hvort ungi Hart-
mann er hættulega sár?” spurði hún,
í stað þess að svara orðum hans.
Arthur virtist verða hálf-forviða á
því, að ræðu hans var svo lítill
gaumur gefinn; hann hafði þó verið
venju fremur margorður. “Schaeffer
segir að sárið sé hættulaust,” svar-
aði hann kæruleysislega. “Eg held
að hann hafi talað við læknirinn.
Mér dettur anars í hug, að það verði
að sýna þessum unga manni ein-
hverja viðurkenningu. Eg ætla að
láta forstöðumanninn sjá um það.”
“Færi ekki betur á því, að þú sjálf-
ur réðir þvi máli til lykta?”
j "Eg? Nei, leyfðu mér að vera
lausum við það. Eg hefi heyrt að
; hann sé ekki blátt áfram verkamað-
j ur. hann kvað vera sonur námumeist-
t arans, og sjálfur vera námuumsjón-
; armaður, eða eitthvað þess háttar;
hvernig á eg nú að vita, hvort það á
betur við að gefa honum peninga
eða einhvern minjagrip? Það er
bezt, að forstöðumaðurinn sjái um
það.”
Hann hallaði höfðinu aftur á bak.
Eugenie svaraði ekki; hún settist í
legubekkinn og studdi hönd undir
kinn. Eftir einar mínútu þögn virt-
ist herra Arthur loks koma til hug-
ar, að það færi betur á því að hann
gæfi sig eitthvað við konunni, það
væri óviðkunnanlegt að hann sæti
steinþegjandi i stólnum meðan þau
væru að drekka teið. Hann tók það
reyndar nærri sér, en samt stóð hann
á fætur. Um leið og hann settist við
hlið konu sinnar, leyfði hann sér að
taka í hönd henni, og komst jafnvel
svo langt að hann reyndi til að taka
utan um hana, en það varð aldrei
nema tilraunin. Eugenie kippti að
sér hendinni og færði sig fjær hon-
um. Um leið varð hann fyrir sama
augnaráðinu, sem í kirkjunni daginn
áður hafði aftrað föður hans frá því
að faðma tengdadótturina. Þetta
var sama kuldalega, þóttafulla til-
litið, sem talaði skýrara en með orð-
um á þessa leið: “Þú og þínir líkar
skulu ekki snerta mig.”
Svo virtist nú samt sem syninum
yrði ekki eins mikið við tillitið, eins
og föðurnum, ef til vill af því að
Arthur féllst aldrei mikið um nokk-
um skapaðan hlut. Hann brá sér
hvergi við þessar hreyfingar og til-
lit, sem báru vott um ótvíræða óvil^
en sagði hálf-forviða:
"Fellur þér þetta svona illa, Eu-
genie ?”
“Eg er þvi að minnsta kosti óvön.
Þú hefir hingað til hlíft mér við
þessháttar.”
mátti sjá að honum var farið að leið-
ast samtalið.
“Eg skil ekki hvernlg þú getur
skoðað þetta samkomulag feðra
okkar svona hátíðlega sorglega! Þó j
faðir minn hafi haft einhvern annan
tilgang um leið, þá hafa ástæður
barónsins víst ekki verið öllu göfug-
ri, en honum hefir líklega legið meira
á, svo hann varð að flytja fyrir því
að þessi ráð tækjust, og hann tapaði
víst ekki á því.”
Eugenie stökk á fætur, augu henn-
ar leiftruðu, hún fleygði blómvendin-
um á gólfið.
“Og þetta dirfist þú að segja við
mig, eftir allt það sem fram fór áður
en þú hófst bónorð þitt! Eg hélt að
þú að minnsta kosti mundir bera
kinnroða fyrir það, ef þú annars
getur roðnað.”
Ungi maðurinn leit nú augunum
alveg upp, sem snöggvast brá fyrir
leiftri í þeim, eins og neisti leyndist
undir öskunni, en málnómurinn var
óbreyttur: þreytulegur og kæringar-
laus.
“Eg varð umfram alla muni að
biðja þið að tala ákveðnara, eg get
alls ekki skilið hvað þú átt við.”
Eugenie krosslagði hendurnar á
brjóstinu. Barmur hennar gekk upp
og niður, hún var í ákafri geðshrær-
ingu.
“Þú veizt eins vel og eg, að við
vorum í fjárþröng. Hverjum það
hafi verið að kenna, vil eg hvorki né
get skýrt frá. Það er auðvelt að
varpa steini á þá sem berjast við
eyðilegginguna. Þegar menn erfa
óðul sín skuldum vafin, og þegar
menn samt ^iga að halda uppi veg og
virðingu gamallar ættar og skipa sæti
sitt í mannfélaginu með sóma, geta
þeir ekki hrúgað saman fé einsog þið
með ykkar gróðafyrirtækjum. Þú
hefir getað stráð gulli með báðum
höndum og fengið allar þínar óskir
uppfylltar; eg hefi orðið að reyna
eymdina, sem er samfara því að vera
fátækur, en þó hljóta að berast á
fyrir mönnum og sjá eyðilegginguna
þokast nær. Ef til vill hefðum við j
samt getað sloppið, ef við hefðum i
ekki fallið í snöru Berkows, sem fyrst
i stað næstum því neyddi okkur til
að þiggja hjálp sína, allt þangað tii
hann hafði náð yfirtökunum og hann
hafði allt okkar ráð í hendi sér, svo
við sáum engin úrræði. Þá kom
hann og bað mín fyrir hönd sonar
síns, það var eina skilyrðið fyrir því
að okkur yrði bjargað. Faðir minn
vildi heldur þola allt, en leggja mig
í sölurnar; en eg vildi ekki að hann
yrði eyðilagður, vildi ekki sjá fram-
tíð bræðra minna að engu orðna, og
nafn okkar verða fyrir smán, og gaf
því jáyrði mitt. Hvað það kostaði
mig, hefir enginn af minu fólki feng-
ið vitneskju um. En þó eg hafi selt
mig, þá get eg forsvarað það fyrir
guði og mönnum. Þú, sem lézt nota
þig sem verkfæri í þessu ódrengilega
ráðabruggi föður þíns, þú hefir engan
rétt til að bregða mér um þetta, á-
stæður mínar voru þó drengilegri en
þínar.”
Hún mátti nú eigi mæla fleira fyrir
geðshræringu. Maður hennar stóð
grafkyr fyrir framan hana, hann var j
eins fölur og hann hafði verið um j
daginn, þegar hann var nýsloppin úr j
lífsháskanum, en augun voru nú aftur I
daufleg.
“Mér þykir fyrir því að þú skyldir j
ekki skýra mér frá þessu áður en
hjónavígslan fór fram,” sagði hann
hægt.
“Hvers vegna?”
“Af þvi þú hefðir þá ekki orðið ■
fyrir þeirri lítilsvirðingu að bera j
nafnið Eugenie Berkow.”
Eugenie svaraði engu.
“Eg hafði enga minnstu hugmynd
um þetta ráðabrugg föður míns, og
hefi áldrei tekið neinn þátt í gróða- '
fyrirtækjum hans. Hann sagði mér i
eitt sinn, að ef eg færi til Windegs j
baróns, og bæri fram bónorð til dóttur j
hans, þá mundi bónorði mínu verða
tekið. Eg féllst á þetta, og heim- j
sótti ykkur, og svo komst trúlofunin
á fimm dögum síðar. Þetta eru öll
mín afskiftú af þessu máli.”
an mín fyrir mér ,að hún tekur ekkl
orð mín trúanlega?” sagði hann og
málrómurinn var beisklegur.
Á svip Eugenie mátti sjá ein-
dregna fyrirlitningu, er hún leit 4
mann sinn, og einnig heyra á mál-
rómi hennar er hún svaraði:
“Þú verður að fyrirgefa, Arthur
þó eg beri ekki mikið traust til þín.
Allt að þeim degi, er þú fyrst heim-
sóttir okkur — og eg vissi þá vel I
hvaða tilgangi þú komst, þá þekktl
eg þig aðeins af umtali fólks í höfuð-
borginni —
“Og það umtal hefir líklega ekkl
lýst mér neitt aðdáanlega! Eg get
vel ímyndað mér það. Viltu ekkl
vera svo væn að segja mér hva3
fólki eiginlega þóknaðist að tala um
mig í höfuðborginni?”
Unga konan horfði á mann sinn
með föstu augnaráði. “Menn sögðu
að Arthur Berkow héldi sig svo rík-
mannlega og eyddi hverju þúsundinu
á fætur öðru eingöngu í þeim tilgangl
að ná með því vinfengi og kunnings-
skap aðalsmanna, og koma þeim tif
að gleyma því, af hve lágum stigum
hann væri. Menn sögðu að í solll
hinna gjálífu aðálsmanna væri enginn
gjálífari og meiri slarkari en hann
— og það sem ennfremur var sagt
um hann, vil eg ekki hafa eftir.”
Arthur studdi ennþá hendinni 4
stólbakið, en hendin sökk nú dýpra
ofan í silkisessurnar.
“Og þú álítur það líklega ekki vera
ómaksins vert að reyna til að bjarga
"glötuðum náunga,” sem heimurinn
hefir fyrirdæmt ?”
Eugenie srieri sér undan. “Mér
hefði þótt vænna um að þú hefðir
hreinskilnislega játað að þér hefði
verið kunnugt um allt saman,” svar-
aði hún kuldalega.
I annað sinn lauk ungi maðurinn
augunum upp til fulls, aftur sást
neistin blossa upp í djúpi augnanna,
en slokknaði svo aftur.
"Nei!”
Það var ískaldur hljómur í rödd-
inni. Kippir komu í andlit unga
mannsins og hann rétti úr sér.
“Þú ert meir en hreinskilin! En
það er ætíð betra að vita hvernig
maður er staddur, og fyrst um sinn
verðum við þó að vera saman. Þa3
“Svona mikla virðingu ber þá kon-
(Frh. í 7. bls).
þér sem
notifi
TIMBUR
KAUPIÐ
AF
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 358
Skrifstofa: 5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ANÆGJA.
Ungi maðurinn var sljógerður til
að skilja beiskjuna, sem í orðunum
lá. Hann áleit að þau væru eins-
konar ásökun.
“Hingaðtil? Jú, i húsi föður þíns
voru strangar siðareglur. 1 þessa
tvo mánuði, sem við vorum trúlofuð,
var eg aldrei svo gæfusamur að vera
nokkru sinni einn hjá þér, og nær-
vera föður þíns og bræðra þinna var
þvingun fyrir okkur; en nú ætti það
að taka enda.”
Eugenie færði sig enn fjær. “Gott
og vel, þá vil eg nú, í fyrsta sinn
sem við erum einsömul, láta þig vita,
að eg kæri mig alls ekki um þau
ástaratlot, sem menn gefa fyrir
siðasakir, án þess að hjartað eigi
nokkurn þátt í þeim. Eg veiti þér
nú í eitt skipti fyrir öll lausn frá
öllum þvílíkum skyldum.”
Svipur Arthurs lýsti því, að undrun
hans fór vaxandi; en hann var sami
ennþá ekki kominn í neinn verulega
geðshræringu.
“Þú virðist vera í undarlegu sxapi j
í dag. Eg bjóst ekki við að þú hefðir |
svo skáldlegar hugsjónir að fara að |
tala um hjarta og þessháttar.”
Svipur ungu konunnar var þung-
búinn. “Á þeirri sömu stundu og eg
lofaðist þér, kvaddi eg hugsjónir
mínar fyrir fullt og allt. Þú og faðír
þinn vilduð endilega mægjast við
hina gömlu og tignu Windegs-ætt,
vilduð ná kynni af þeim mönnum,
sem hingað til höfðu ekki viljað líta
við ykkur. Nú hafið þið náð tilgangi
ykkar - eg ber nú nafnið Eugenie
Berkow.”
Hún talaði síðustu orðin í fyrir- j
litningarróm. Arthur var staðinn á [
fætur, hann virtist nú ráða í það, að j
hér væri eigi eingöngu um dutlunga
að ræða, sem stöfuðu af því að hann
hefði sinnt konunni of lítið á ferð-
inni.
“Þér þyltir ekki sérlega vænt um
þetta nafn! Eg hefi þó hingað til
ekki álitið að ættingjar þínir hafa
neytt þig til að taka þér það; en nú
virðist næstum því allt benda til þess,
að — — .”
“Enginn hefir neytt mig!’' sagði
Eugenie, einbeitt. “Mér hefir ekki
einu sinni verið talið hughvarf! Það,
sem eg hefi gjört, er til orðið af
frjálsum vilja, með fullri meðvitund
une.þa.ð, að hverju og átti að ganga-
Ættin^jum, mínum. féll þungt ,.að
þúrfa að þiggja fórn mína.”
Arthur ypti öxlum, og á svip hans
ENG0E

r eftir ár bætast þúsundir við tölu þeirra,
r nota einungis British American Gasolene
g Lubricating oil.
Eigendur bíla, dráttvéla og trucks hafa
eynt, að vörur þessa canadiska félags eru
valt hinar beztu árið i kring.
VISS TEGUND FYRIR
HVERN BIL, TRAC-
TOR OG TRUCK
W& briiish American oil Co. Limiied
'V ' Supcr-Power <ind llniish \nieric«m ETHVL CÍHvolenes - GutuUhr Oils
'v, 4< ~ > _• • _!?*___: • _________ _ \ ’