Heimskringla - 02.07.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 2. JCrLl 1930.
HEIMSKRINCLA
7. BLAÐSIÐA
íFrh* frá 3. sí8u).
er ekki hægt að breyta því sem skeði
í gær, að minnsta kosti ekki þegar
í stað, án þess að við verðum bæði
að athlægi. En ef þú hefir hafið
þessa deilu til þess að sýna mér að
mér beri ekki að nálgast dóttur
Windegs baróns, þá hefir þú náð til-
gangi þínum. En eg bið þig að láta
þetta verða síðuStu deiluna okkar á
milli. Mér er illa við allar deilur,
taugar mínar þola þær ekki, og það
er hægt að haga svo lifnaðarháttum
sínum, að maður þurfi ekki að kom-
ast í svona óþarfa æsingu. Nú sem
stendur ímynda eg mér að þér komi
bezt að skilji þig eftir eina saman.
Eg bið þig afsökunar á því að eg fer
leiðar minnar.”
Hann tók einn silfur-ljósastjakann
og gekk út úr herberginu, en fyrir
framan dyrnar nam hann staðar og
horfði til baka. Leiftrinu sást aftur
bregða fyrir í augum hans, en hvarf
svo aftur; en loginn á kertunum
blakti til, er hann gekk niður gang-
inn — annaðhvort af súgnum, eða
af því að höndin, sem hélt á stjakan-
um skalf. ,
Eugenie var ein eftir; hún dró
andann þungt, er maður hennar var
farinn. Hún hafði fengið vilja sínum
framgengt. Hún þurfti að fá sér
ferskt loft eftir æsinguna, og gekk
út að glugganum, opnaði hann og
horfði út. Vorkvöldið var blítt og
inndælt, stjörnurnar skinu dauflega
gegnunj léttar skýslæður, er nær þvi
huldu himinhvolfið, en rökkrið hvíldi
ýfir nágrenninu. Neðan úr garðin-
um heyrðist kvika. Allstaðar ríkti
ró og friður nema ekki í hjarta ungu
konunnar, sem í dag í fyrsta sinn
hafði komið á hið nýja heimili sitt.
Nú var það á enda, þetta þreyt-
andi stríð, sem hún hafði átt í tvo
síðustu mánuðina, og þó var það ein-
mitt stríðið, sem hafði haldið henni
uppi. Drenglyndar sálir geta fundið
fullnægju í því að láta hamingju sína
í sölurnar fyrir þá, sem þeim eru
kærir. En nú, þegar þeim var bjarg-
að, og ekki þurfti að berjast fyrir
neinu, þá hvarf hetjubjarminn, sem
dótturástin hafði varpað yfir breytni
Eugeniu, en tómleikar æfinnar, sem
í vændum var, blasti við henni. A
þessu blíða vorkvöldi vaktist sorgin
aftur upp hjá þessari ungu konu,
sem einnig hafði getað krafizt ástar
og hamingju, en forlögin höfðu svift
hvorttveggju. Hún var ung og fögur
og í æskudraumum sínum hafði hún
búizt við að mannsefni hennar yrði
prýtt þeim kostum sem einkenndu
hina frægu forfeður hennar. Hún
hafði talið sjálfsagt að hann yrði að
standa henni jafnfætis að ættgöfgi —-
og nú? Ef maðurinn, sem hún var
neydd til að eiga, hefði verið kjark-
maður og karlmenni — þá kosti mat
hún mest — þá hefði hún máske
getað fellt sig við hann, þó hann væri
af lágum stigum; en kveifarskapur
hans hafði vakið hjá henni eintóma
fyrirlitningu. Höfðu móðgunarorð
hennar, sem mundu hafa gjört alla
aðra menn bálreiða, geta hróflað við
deyfð hans og kæringarleysi ? Og i
gær, þegar þau bæði komust i lífs-
háska, hafði hann þá hreyft hendina
til hjálpar henni og sér? Annar
maður, bráðókunnugur, hafði orðið
til þess að varpa sér á móti hinum
ólmu hestum og eiga á hættu að
þeir tröðkuðu hann í sundur. Eugenie
sá glöggt í huganum unga manninn
með svipmiklu augun og blóðugt.
ennið. Maðurinn hennar vissi ekki
hvort hjálparmaður þeirra væri
hættulega sár — máske til ólífis —
og samt hefðu þau bæði hlotið bráð-
an bana, ef hann hefði ekki bjarg-
að þeim með hreysti sinni og snar-
ræði.
Unga konan hné niður á stól og
tók báðum höndum fyrir andlitið.
Allt, sem hún hafði hlotið að þola og
stríða við siðustu mánuðina, þrengdi
nú að sál hennar, og í örvæntingu
hrópaði hún: “Drottin minn, hvernig
á eg að geta borið þessi örlög!”
V.
Hinar geysistóru námur Berkows
voru í fremur afskekktu fylki, langt
frá höfuðborginni. Ekki kvað mikið
að náttúrnfegurðinni um þær slóðir,
skógi vaxin fjöll sáust á alla vegu
greniskógurinn breiddi sig yfir dali
og hæðir, en þess á milli smáþorp og
stöku búgarðar. Jarðvegurinn var
ekki frjósamur, auðæfin voru þar
fólgin í jörðu, og fjöldi manna hafði
atvinnu við að ná þeim þaðan.
Námurnar lágu nokkuð afskekkt,
næsta borgin var nokkrar mílur i
burtu, en námurnar sjálfar og hinar
geysimiklu bygglngar, er þeim fylgdu
og íbúðarhús hinna mörgu verka-
manna og yfirmanna, mynduðu næst-
um því borg útaf fyrir sig. öll þau
hjálparmeðöl, er hendur geta i té
látið, voru hagnýtt hér til að ná í auð
þann, er jörðin geymir. Mesti fjöldi
ráðsmanna, iðnfræðinga og yfirum-
sjónaimanna hlýddu fyrirskipunum
forstjórans og mynduðu nýlendu fyrir
sig, en aðeins lítill hluti verkmanna.
— sem voru mörg þúsund —• hafði
fengist til að taka sér búsetu í ný-
lendunni, hinir bjuggu i þorpunum i
grendinni.
Þetta mikla fyrirtæki, sem í
fyrstunni hafði byrjað i smáum stP,
en eigandinn nú hafði hafið á sv:
hátt stig, virtist næstum því ofvaxið
einstökum manni. Það bar ægis-
hjálm yfir öll önnur fyrirtæki í fylk-
inu og hafði mjög mikil áhrif á
ýmsar atvinnugreinar. Þessi nýlenda
hinar stórkostlegu vinnuvélar, verk-
mannfjöldin og byggingarnar var eins
og ríki útaf fyrir sig, og eigandinn
voldugri en margur fursti.
Mörgum virtist undarlegt að
slíkum manni skyldi hafa verið neit-
að um aðalstignina, er hann sótti svo
fast eftir, þar sem hann hafði unnið
iðnaði landsins svo mikið gagn, en
mannorð hans hefði verið þvi til
fyrirstöðu. Ymsar sögur gengu um
hann frá fyrri tímum og auðlegð hans
hafði ekki getað þaggað þær niður.
Hann hafði reyndar aldrei brotið í
bága við landslög, en alloft farið fast
að takmörkum þess sem löglegt var,
og þótt námur hans voru stórkost-
legar, þá vildu sumir ekki telja þær
neina fyrirmynd. Sá orðrómur lá
á, að eigandinn hugsaði eingöngu um
að auðga sjálfan sig, en hirti minna
um velferð undirmanna sinna, og
óánægja átti að vera talsverð meðal
verkmanna hans. En þetta var að-
eins orðasveimur, — nýlendan var
svo afskekkt — en það vissu menn,
að hún var ótæmanleg auðsupp-
spretta fyrir eigandann.
Berkow hafði misst konu sína
fyrir mörgum árum, og hafði ekki
kvænzt aftur. Einkasonur hans og
erfingi var uppalin í höfuðborginni
og var ekkert til sparað að hann
fengi sem fullkomnasta menntun,
hann hafði gengið á háskóla og ferð-
ast erlendis, en aftur á móti var
ekkert gjört til að búa hann undir
að taka við stjórn hinna stórkost-
legu fyrirtækja föður hans. Herra
Arthur var líka frábitinn öllum alvar-
legum störfum og faðir hans var svo
ánægður yfir að vita hann í hóp tig-
inna slæpingja. að honum kom ekki
til hugar að heimta annað af honum.
Hann mundi geta fengið nóga menn
með sérþekkingu til að vinna fyrir
sig. Ungi erfinginn kom sjaldan
útá búgarðinn, honum leiddist þar
ákaflega, en faðir hans, sem reyndar
líka var búsettur í höfuðborginni,
hafði samt sjálfur alla yfirstjórn á
hendi.
Ungu hjónin höfðu ekki verið heppin
með veðrið þennan tíma sem þau
höfðu dvalið i sveitinni: Sólin sást
sjaldan þetta vor, en loks rann upp
einn sunnudagur með Ijómandi sól-
skini. Námugöngin voru auð, og
engir voru i vinnu, en þrátt fyrir
sunnudagsfriðinn og sólskinsblíðuna
var ekki fallegt að lítast um í ný-
lendunni. * Húsin voru byggð aðeins
til að veita nauðsynlegt skýli, ekkert
hugsað um að prýða þau eða veita
íbúunum þægindi. En íbúarhöil
eigandans sjálfs bar vott umað hann
skorti eigi fegurðartilfinningu, höll-
in var byggð kippkorn frá námunum,
og var þaðan fagurt útsýni til skógi-
vaxinna fjalla, höllin var að utan og
innan útbúin með konunglegri prýði,
og svalirnar, blómreitirnir og gras-
hjallarnir löðuðu augu manna til að-
dáunar.
Hús námumeistara Hartmanns var
snotrara en hin húsin, og mátti sjá
að eigandi þess var settur skör ofar
en hinir verkmennirnir. Hartmann
hafði á unga aldri kvænzt stúlku
sem hafði verið herbergisþerna hjá
konu Berkows, og notið mikils 'ást -
ríkis af húsmóður sinni. Þess naut
Hartmann, og fékk hverja stöðuna
af annari og var loks gjörður að
námumeistara. Eftir dauða frú
Berkow hafði húsbóndinn reyndar
lítið skift sér af honum, en Hartmann
mundi alltaf að hann átti Berkows-
fólkinu stöðu sína að þakka og bar
mikinn velvildarhug til þeirra feðga.
Hartmann hafði nú lengi verið ekkju-
maður, en fyrir nokkrum árum hafði
hann tekið systurdóttur sína, Mörtu
Ewers, til sín og vonaði að sonur sinn
mundi trúlofast henni, en litlar líkur
virtust til að sú von mundi rætast.
Þennan sunnudagsmorgun varð
hörð deila milli feðganna í litla hús-
inu. Námumeistarinn stóð á miðju
gólfi í stofunni og talaði ákaft við
Ulrich, sem var nýkominn heim frá
forstöðumanninum, en stóð nú og
hallaðist upp að dyrastafnum þung-
búinn á svip, en Martha stóð á milli
þeirra og horfði á þá angistarfull.
“Eg hefi aldrei heyrt annað eins!”
sagði námumeistarinn. "Hefirðu
ekki nógu litlum vinsældum að fagna
hjá húsbændunum þó þú ekki viljandi
æsir þá upp á móti þér? Þarna er
stráknum boðin nægileg fjárupphæð
til að reisa bú fyrir, og svo er hann
sá þverhöfði að neita að taka við
peningunum. En hvað hugsar þú um
að taka þér konu og reisa bú! Þegar
þú kemur frá vinnunni ferð þú að
lesa blöðin og allskonar nýmóðins
bækur, sem kenna þér þær skoðanir,
sem ærlegum námumanni eru ó-
sæmandi, þú gjörir þig að höfðingia
félaga þinna, svo að bráðum kemur
vist að því að menn spyrja ekki
forstöðumanninn, heldur herra ' Ul-
rich Hartmann að því hvað gjöra
skuli í námunum. Þetta er nú þín
skemmtun. Og þegar þú ert minntur
á hver þú ert, þá fleygir þú pening-
unum fyrir fætur húsbændanna.
Mér finnst að þú sannarlega hafir
unnið fyrir þeim peningum!”
Ulrich, sem hafði hlustað þegjandi
á föður sinn, stappaði nú fætinum af
bræði í gólfið.
“Eg vil ekki hafa neitt saman við
þá menn að sælda. Eg hefi sagt
þeim að eg vil ekki hafa neina borgun
fyrir þetta "hreystiverk” mitt sem
þeir býsnast svo yfir. Eg vil ekki
heyra minnst á það framar!”
Karlinn ætlaði að þjóta upp og
taka son sinn enn betur til bæna, en
Martha greip þá fram í. “Hættu,.
frændi” sagði hún stuttlega, “hann
hefir rétt fyrir sér.”
Námumeistarinn varð alveg for-
viða. “Einmitt það, hann hefir rétt
fyrir sér? Þú ert alltaf á hans máli.”
“Ulrich getur ekki fellt sig við að
húsbændurnir láti forstöðumanninn
sjá um þetta á þennan hátt” sagði
Martha “ og það er heldur ekki fallegt
Ef herra Berkow hefði sjálfur fundið
hann að máli og þakkað honum -—
en hann kærir sig ekki um nokkurn
skapaðan hlut. — Hann lítur alltaf
út einsog hann sé nývaknaður, eins-
og það sé stórkostleg áreynsla fyrir
hann aðeins að líta á fólk, og þegar
hann ekki sefur, þá liggur hann á
legubekknum og starir upp í loftið”.
“Skiftu þér ekki um unga hús-
bóndann” sagði námumeistarinn.
“Faðir hans hefir alla galla sonarsins
á samvizkunni. Hann hefir látið alla
skapaða hluti eftir honum, sagt hon-
um frá því á hverjum degi hve ríkur
hann mundi verða, og rekið þá kenn-
ara og þjóna burtu sem ekki vildu
hlýða drengnum. Þegar hann svo
var orðinn fulltíða, mátti hann ekki
vera með öðrum en greifum og barón-
um. Hann fékk eins mikla peninga
og hann vildi, og þegar hann eyddi
sem mestu, var faðir hans glaðastur,
Eg veit ekki hvað frekar getur orð-
ið til að spilla ungum manni. En það
var gott upplag í Arthur það veit eg,
hann hefir oft setið á kné mínu, og
hjartagóður var hann. Eg man enn-
þá eftir þvi þegar hann átti að fara
til höfuðborgarinnar þegar móðir
hans var dáin, þá tók hann um háls-
inn á mér og vildi með engu móti
fara frá mér, hvernig sem faðir hans
bað hann og lofaði honum öllu fögru,
eg varð sjálfur að bera hann út í
vagninn. Reyndar breyttist hann
mikið efitr að hann var búinn að vera
í höfuðborginni, þegar hann kom aft-
ur rétti hann mér bara hendina, og
hann er orðinn svo þurlegur í við-
móti —raunasvipur kom á karlinn
við þessi orð, en hann harkaði það
af sér. “Mér má reyndar standa á
sama, en eg get ekki þolað að þið
séuð að níða hann niður; Ulrich
leggur nú beint hatur á hann. En ef
Ulrich hefði fengið að ráða sér sjálfur
og haft hundruð þúsunda til umráða,
þá er mér spurn hvað orðið hefði úr
honum. Fyrir víst ekkert gott.”
“Ef til vill eitthvað illt, faðir
minn!” sagði Ulrich biturlega, “en
aldrei mundi eg hafa orðið annar eins
væskill og hann, það máttu vera
viss um!”
Deilan mundi nú hafa harnað aftur,
en þá var barið að dyrum og litlu
síðar kom inn þjónn í hinum skraut-
lega einkennisbúningi Berkows og
heilsaði námumeistaranum.
“Tignarfrúin sendir mig; eg á að
segja Ulrich — ó, þarna eruð þér,
Hartmann! Tignarfrúin vill fá að
tala við yður, þér eigið að koma til
hennar klukkan sjö í kvöld.”
“Eg ?”
“Ulrich?”
Námumeistarinn og sonur hans
kölluðu þetta samtimis alveg forviða.
Martha starði undrandi á þjónin sem
hélt áfram dælunni:
“Eitthvað hlýtur að hafa komið
fyrir milli yðar og forstöðumannsins,
Hartmann! Hann kom til tignarfrú-
arinnar snemma í morgun, og undir
eins og hann var farinn, var eg sendur
hingað, þó við höfum sannarlega nóg
að gjöra í höllinni í dag. öllum um-
sjónarmönnum er boðið til miðdegis-
verðar og eg veit ekki hve margir
höfðingjar koma úr borginni — eg
má enga stund missa. Komið á rétt-
um tíma! Klukkan sjö kvöld, þegar
miðdegisverði er lokið!”
Maðurinn átti auðsjáanlega ann-
ríkt, hann kastaði kveðju á heimilis-
fólkið og flýtti sér burtu.
“Þarna kemur það!” sagði námu-
meistarinn. “Nú hafa húsbændur-
nir frétt um neitun þína. Þú mátt
hafa þig allan við að komast úr
þessari klípu.”
“Ætlar þú að fara þangað Ulrich ?”
spurði Martha.
“Hvað hugsarðu, stúlka?” sagði
karlinn. "Finnst þér að hann geti
sagt nei, þegar tignarfrúin sendir
beinlínis boð eftir honum. Það væri
reyndar eftir ykkur báðum.”
Martha gaf orðum karls engan
gaum, hún lagði höndina á öxl Ul-
richs og spurði aftur í hálfum hljóð-
um: “Ætlarðu að fara þangað?”
Ulrich þagði fyrst litla stund og
var sem hann ætti í stríði við sjálfan
sig, en sagði síðan:
“Já víst ætla eg að fara! Mig lang
ar til að vita hvað tignarfrúin vill
mér eftir hún nú í heila viku hefir
ekki gjört sér það ómak að —”
“Hamingjan hjálpi okkur, ef þú
kemur svona fram í höllinni! Til
allrar ógæfu þá kom Berkow gamli
þangað í gærkvöldi. Ef ykkur lendir
saman, þá verður endirinn sá að þú
missir stöðuna, og eg líka. Eg
þekki húsbóndann.”
Ulrich brosti hæíinislega. “Vertu
rólegur ,pabbi! Þeir vita hve hús-
bóndahollur þú ert og hve nærri þú
tekur þér að sonur þinn skuli vera
svo illa innrættur að vilja ekki lúta
húsbændunum. Enginn mun kenna
þér um neitt, og eg” hér rétti Ulrich
þóttalega úr sér, “eg mun verða hér
kyr fyrst um sinn. Þeir þora ekki
að segja mér upp vistinni, þeir óttast
mig of mikið til þess.”
Hann sneri bakinu að föður sinum
og gekk út. Námumeistarinn ætlaði
að fara á eftir honum og veita honum
ofanigjöf, en Martha aptraði honum
og tók svari Ulrichs einarðlega.
Gamli maðurinn varð uppgefinn á
deilunni og brjóst til að fara.
“Heyrðu, Martha,” sagði hann og
sneri sér við í dyrunum, “þú ert
mesta þráablóð, en Ulrich tekur þér
þö fram í þeirri grein. Hann mun
líka verða ofurliði borinn, svo sannar-
lega sem eg heiti Gottlob Hartmann!”
t
VI.
1 höllinni voru menn önnum kafnir
við að undirbúa veizluna sem halda
átti um daginn. Þjóntfrnir þutu upp
og niður stigana, í eldhúsi voru mat-
sveinar og stúlkur í óða önn að búa
matinn til, og allt var á ferð og flugi,
eins og vant er að vera þegar veizlu-
hald stendur til.
En því meiri var kyrðin í her-
bergjum Berkows yngra. Glugga-
tjötdunum var hleypt niður, og dyra-
tjöldin dregin fyrir; þjónn einn var
að taka til í hliðarherberginu og
læddist íram og aftur, því húsbóndi
hans vildi ekki láta neinn hávaða
trufla sig.
Arthur Berkow lá endilangur á
legubekknum; hann leit á bók í hend-
inni, en langt var síðan hann hafði
snúið blaði í henni, hann hafði lokað
augunum til hálfs, honum fannst
víst ofmikil áreynsla að lesa, nú datt
lika bókin uú hendi hans ofan á
gólfábreiðuna. Það hefði verið lítið
ómak að lúta niður og taka hana upp
og ennþá minna að kalla á þjónín og
láta hann gjöra það, en Arthur gjörði
hvorugt. Hann hreifði sig ekki næsta
fjórðung stundar, heldur lá kyr og
lét sér leiðast.
Þá var hurðinni að hliðarherberg-
inu hrundið upp hastarlega. Gamh
Berkow var þar kominn og spurðx
eftir syni sinum í ómjúkum málróm,
hann dró dyratjaldið til hliðar og
kom auga á Arthur.
“Liggur þú þá ennþá þarna í sömu
stellingum og fyrir þrem kfukku-
síundum síðan!”
Arthur var ekki vanur að sýnu
föður sínum mikla kurteisi. Haixii
hreyfði sig ekki þó hann kæmi inn.
Faðir hans hleypti brúnum. “Deytó
þín og leti keyrir fram úr öllu hófi.
Hún er ennþá meiri hér enn í höfuð-
borginni. Eg vonaði að þú mundir
þó hafa ofurlítinn áhuga á fyrir-
tækjum þeim er eg hefi stofnað þín
vegna, en —”
“Hamingjan góða!” sagði ungi
maðurinn. "Þú ætlast þó ekki til
þess að eg fari að skipta mér ar
verkafólki, vinnuvélum og þesshátt-
ar ? Eg hefi aldrei gjört það, og eg
skil ekki i þvi, hversvegna þú lézt
okkur fara hingað. Mér dauðleiðis.
hér í þessari eyðimörku.”
Það mátti heyra að það var eftir-
lætissonur sem talaði, maður sem
var vanur við að allt væri látið eftir
honum og sem því stygðist við það
að heimtað væri af honum að hann
gæfi sig að þvi sem honum væri
ógeðfellt. En faðir hans var nú
ekki i skapi til þess að láta undau
honum í þetta sinn.
“Eg er því vanastur, að þér leiðst
hvar sem þú ert, en eg varð að bera
allar áhyggjurnar. Og nú sækja að
mér vandræði úr öllum áttum.
Eyðslusemi þín hefir komið við efni
mín, og að borga skuldir Windegs
baróns kostaði líka skildinginn, og
þegar hingað kemur verður mér allt
til skapraunar. Forstöðumaðurinn
og umsjónarmaðurinh eru með tómar
kvartanir. Þeir heimta viðgjörð á
námugöngunum, hækkun á vinnulaun-
um, nýja gufuleiðslu — einsog eg
hafi nú efni og tíma til þess!”
Arthur hlustaði þegjandi á hann.
Hann vildi helzt að karl faðir hans
hefði sig á burt, en Berkow fór að
ganga um gólf í ákafa.
Ekki er það til mikils að reiða sig
Nafnspjöld •* |
I |
Dr. M. B. Halldorson
401 n«ty«l BIiIr.
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklega lungnasjúk-
dóma.
Er aC finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Helmill: 46 Alloway Ave.
Taluíml: 33158
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsími: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdðma
og barnasjukdóma. — At5 hitta:
kl. 10—12 • h. og 3—5 e. h.
Heimlli: 806 Victor St. Sími 28 130
Þvi aS RanRa undir uppakurii vift
l»ut nln iik» hóljaru, srnllMtelnum,
mntn- or lifrarveikif
Hepatola hefir gefist þúsundum
manna vel vítSsvegar í Canada, á
hinum síðastliftnu 25 árum. Kostar
$6.75 meí pósti. Bæklingur ef um
er befcifc.
Mrn. Gew. S. Almaa,
liox 1073—14 Saitkntoon. Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
IIK. S. ti. SIMI'SON, M.D.. D.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
A. S. BARDAL
selur líkkistur og annast um útfar
ir. Allur útbúnatSur sá ber.ti
Ennfremur selur hann allskonar
minni^vartSa og legsteina
843 SHERBROOKE ST.
I’hnne: «6 «07 W l\MI*E(.
TIL SÖLU
A ODtKI VKRDI
“FWRNACBi" —bœTSl vlhAr og
kola “furnace" lltlS brúkah. *r
Ul sðlu bJA undlrrituðum
Oott tæklfeerl fyrlr fólk út A
landl er bæta vilja hitunar-
éheid A belmUinu.
OOODNAN A CO.
TMfl Tnroilo St. Stml 2SS47
á skýrslur umboðsmanna. Eg hef
ekki komið hér í missiri og svo er
allt komið á ringuleið. Þeir segja
mér að óánægja og æsingar eigi sér
stað meðal verkmannanna, og að
hætta sé í vændum, og þó hafði eg
skipað þeim að hafa góða stjórn á
öllu. Höfuðmaðurinn i þessum æs-
ingum kvað vera einhver Hartmann.
verkmennirnir kvað trúa á hann,
sem nýjan spámann, og þegar eg
spyr þá þvi þeir hafi ekki rekið
þennan óróasegg burtu hverju
heldurðu þá að þeir svari mér? AS
þeir hafi ekki þorað það! Hann
(r'rarrihald)
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islenzkir lögfrœðingar
709 MINING EXCHANGE Bldg
Sítni: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur að Lundar,
Piney, Gimli, og Riverton, Man.
Telephone: 21 613
J. Christopherson,
lslenskur Lögfrœðingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :; Manitoba.
Mrs. B. H. Olson
TEACHER OF SINCING
5 St. James Place Tel. 35076
Biömvin Guðmundson
A.R.C.M.
Teacher of Music, Composition,
Theory, Counterpoint, Orche»-
tration, Piano, etc.
555 Arlington St.
SIMI 71621
MARGARET DALMAN
TEACHEK OF PIANO
834 BANNIJVG ST.
PHONE: 26 420
Ragnar Ii. Ragnar
Pianokennari
Phone 34 785
—Kennslustofa—
693 Banning Street
Gunnar Erlendson
Pianokennari
Kennslustofa: Talsimi
684 Simcoe St. 26293
Jacob F. Bjarnason
—TRAN SFER—
Binncr „nfl Furnlturr Niiring
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga frarn
og aftur um bæinn.
100 herbergi með eða An baða
SEYMOUR HOTEL
verí «apng3arnt
Slnl 38 411
C. 6. HCTCHISON, rlga.41
Market and Kinfl 8t.,
Wlnnlpefl —:— jgan.
MESSIIR OG FUNDIR
< kirkju Sambandssafnaðar
Messur: — á hverjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
Safnaðarnefndin; Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hverjum
mánufli.
Hjálparnef ndin: Fundir fyrsta
mánudagskveld i hverjum
mánufii,
Kvenfélagið: Fundir annan þriCju
dag hvers mánafiar, kl. 8 a«
kveldinu.
Söngflokkuri-n: Æfingar á hvcrju
fimtudagskveldi. 1
Sunnudagaskólinn: - \ hverj„rn .
sunnudegi U. 2 30—130 e. •