Heimskringla - 06.08.1930, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 6. ÁGírST, 1930.
7. BLAÐSIÐA
Hjónabandið.
Eftir þýzkan höfund.
og hún tæki ekkert eftir því, honum
J til mikillar sorgar.
IX
Hartmann hafði lagt hliðið aftur
Wilberg fékk nú aftur ástæðu til | °g gekk nU hægrt heimleiðis' Hann
að láta sér gremjast hegðun Hart-! nam„Staðar fyrir utan dyrnar-
manns; sem ennþá stóð í sömu spor- | S ar ' yfir. 1 tr^^arðinn’ Þar sem
um og mælti ekki orð frá munni. I |*aU uíten*e °g Wilberg voru nú að
„ . , . hverfa úr augsvn.
Hann var venju fremur brunaþung- a J
ur og virtist ek,ki líklegur til að láta g heit’ að Þegar þú værir búinn
undan. Það sást vel að hann átti í að Segja nej einu sinni- Þá yrði Því
stríði við sjálfan sig, Wilberg áleit j 6 1 hreytt'
konu húsbónda 1 UlriCh sneri sér við leit reiði'
lega til Mörthu, sem stóð þar rétt hjá
það vera hatur til
hans sem stjórnaði framkomu hans.
En hann sá samt að sér. Wilberg
sá hvernig hann hrökk við, er hann
heyrði rödd Eugeniu, hvernig hann
stokkroðnaði af blyðgun yfir hegðun
sinni, og hvernig hatrið og þrjóskan
honum.
“Hvað kemur það þér við?” spurði
hann
“Mér ? Ekki minnstu vitund. Vertu
ekki svona illur á svipinn, Ulrich,
hvarf úr svip hans. Hegningarræða Þu sért reiður við mig af því
eg minnti tignarfrúna á vasaklút-
I inn. Hún átti hann, og hvað hafðir
sú, sem Wilberg hafði haldið yfir
honum, hafði víst ekki verið árang-
urslaus, því annars mundi Hartmann
ekki jafnþrár og þrjóskfullur maður,
þú að gjöra með slíkan hégóma
Þú máttir varla snerta hann — og
hafa beygt sig í hlýðni fyrir einfaldri í þú varst sannarlega búinn að horfa
spurningu einsog hann gjörði nú, a hann nó&u lengi.
hann gekk inn í húsið og kom að lít-
Það brá fyrir hæðni í málróm henn-
illi stundu liðinni aftur með klútinn
“Hér er hann tigna frú.”
ar, og Ulrich varð var við það, hann
þaut upp í bræði:
“Eg vil vera laus við hæðnir þína
Eugenie tók við klútnum og stakk , Gg. njósnir! Eg skal segja þér, Mar-
honum í vasa sinn. Hann var auð- fha ________»
sjáanlega einkisvirði í hennar augum. | .,NÚ hvað gengxlr á? Eruð þið að
“Fyrst eg hitti yður hérná, herra I rífast ?” spurði námumeistarinn um
Wilberg, þá ætla eg að biðja yður að leið og hann kom út í dyrnar.
leiðbeina mér. Eg hef aldrei gengið j Ulrich sneri sér undan, honum var
þessa leið áður, en þarna sé eg brú gramt í geði, en vildi þó ekki halda
sem liggur yfir að trjágarðinum, en áfram deilunni. En Martha þaut inn
hliðið er læst. Er hægt að ljúka þvi j í húsið án þess að svara móðurbróður
upp, eða verð eg að taka á mig krók sínum.
og fara alla leið til baka fram hjá ! “Hvað gengur að stúlkunni?”
námunum?” j spurði námumeistarinn og horfði for-
Hún benti á ofurlitla brú sem lá viða á eftir henni. “Og hvað bar
yfir skurð, og sá skurður lá fram j ykkur á milli ? Hefirðu nú aftur
með trjágarðinum. Wilberg var : verið vondur við hana?”
ráðalaus. Hliðið var aflæst, því eig-! Ulrich fleygði sér niður á bekkinn
andinn vildi ekki leyfa verkmönnum J og leit þrjóskulega á föður sinn.
sínum aðgang að trjágarðinum en ; “Eg læt engan setja mér reglur
skógarvörðurinn hafði lykilinn, Wil- j fyrir framferði mínu og allra sízt
berg hét að þjóta eða jafnvel fljúga Mörthu."
á stað og sækja hann ef tignarfrúinn | “Hún gjörir þér víst ekkert illt”
vildi bíða á meðan. j sagði faðir hans stillilega.
“Nei!” sagði Eugenie, og var ó- “Ekkimér? Hversvegna einmitt
þolinmæðiskeimur í rödd hennar. ehki mér<?
“Þér hlytuð þá að fara þann krók
tvisvar sem eg vildi komast hjá og
mér mundi leiðast að bíða. Eg ætla
heldur að snúa við.”
Wilberg vildi ekki leyfa það. Hann
sárbændi tignarfrúna að leyfa sér að
gjöra henni þennan greiða, hann
mundi þá sælastur allra manna —
en allt í einu kvað við hár brestur,
svo öll hæðan truflaðist fyrir honum.
Ulrich hafði gengið að grindunum og
þrifið í þær heldur hraustlega. Hann
hrissti nú járngrindurnar í hliðinu af
alefli svo brakaði í lásunum. En
þegar hliðið samt sem áður ekki lét
undan, reiddist Ulrich og spyrndi
fætinum heldur óþyrmilega í hliðið
og hrökk þá lásinn í sundur og hlið-
ið upp á gátt.
“Guð stjórni yður, Hartmann, hvað
hafist þér að?” æpti Wilberg ótta-
sleginn. “Þér hafið mölvað lásinn.
Hvað ætli herra Berkow segi?”
Ulrich ansaði honum ekki. Hann
lagði hurðina upp að grindunum og
vék sér síðan rólega að Eugenie.
“Nú er enginn farartálmi lengur,
tigna frú.”
Eugenie hafði ekki orðið eins bylt
við aðfarir Hartmanns einog Wilberg.
Hún lét enga skelfingu í ljósi, hún
jafnvel brosti er hún gekk inn fyrir
hliðið.
"Eg þakka yður fyrir hjálpina,
Hartmann, og kvað skemmdirnar á
lásnum snertir, herra Wilberg, þá
þurfið þér engar áhyggjur að hafa út
af þeim, eg skal ábyrgjast það. En
úr því vegurinn er nú opnaður -
langar yður þá ekki til að fara
skemmri leiðina í gegnum trjágarð-
inn?”
Hvílíkt tilboð! Wilberg hljóp ekki,-
heláur flaug hann til tignarfrúarinnar
og braut heilann til þess að finna nú
eitthvert nógu andríkt úmtalsefni, en
það kom fyrir ekki; hann neyddist
tii að byrja samtalið á mjög hvers-
daglegu efni, því Eugenie nam stað-
ar og leit til baka til Ulrichs, hún var
alvörugefin og hugsandi, hún skildi
ekkert í manninum.
“Hartmann er tröll að burðum,
það kemur á hann berserksgangur.
Þarna mölvar hann lásinn umsvifa-
laust — aðeins
Námumeistarinn leit á son sinn og
ypti öxlum.
“Heyrðu drengur minn, ertu þá
sjónlaus eða viltu ekkert sjá ? Þú
hefir reyndar aldrei kært þig um
kvennfólk, svo það er engin furða,
þó þú getir ekki skilið það.”
“Hvað er það sem eg á að skilja?”
spurði Ulrich sem nú var farinn að
taka vel eftir því sem faðir hans
sagði.
Karlinn tók pípuna úr munni sér og
þeytti fram úr sér reykjar stroku.
“Að Mörthu þykir vænt um þig!”
sagði hann stuttlega.
“Eg held sannarlega að strákurinn
hafi ekkert vitað um þetta!” sagði
námumeistarinn, alveg forviða. “Og
þetta og annað eins verður karlinn
hann faðir hans að segja honum! En
hvers er von, þegar þú gjörir ekki
annað en brjóta heilann um þá hluti
sem liggja fyrir utan þinn verkahring!
! Það veit Drottinn; Uírich, að það er
meir en mál komið til þess að þú
hættir því athæfi.og fáir þér almenni-
lega konu, sem gæti komið þér til að
taka sinnaskiptum.”
Ulrich horfði heim til hallarinnar,
svipur hans lýsti sorg og þunglyndi.
“Þú hefir rétt að mæla faðir minn,”
sagði hann hægt. “Það er mál til þess
komið.”
Karlinn var næstum því búinn að
missa pípuna, svo forviða varð hann.
“Drengur minn, þetta eru hin fyrstu
skynsamlegu orð sem eg hef heyrt
þig segja, hefir þú nú loksins komið
vitinu fyrir þig! Það mátti heldur
ekki seinna vera. Þú hefir nú lengi
verið fær um að sjá fyrir konu, og
þú munt varla geta fengið neina fall-
geri, vænni né duglegri stúlku en
Martha er. Eg þarf ekki að segja
þér hve hjartanlega glaður eg mundi
verða ef þið næðuð saman. Hugsaðu
nú málið vel.”
Ulrich var stokkinn á fætur og
gekk fram og aftur í mikilli geðs-
hræringu. “Það væri ef til vill það
bezta sem fyrir gæti komið! Þetta
verður hvort sem er að taka enda,
— eg hef sannfærst um það í dag
— þá og helzt sem fyrst.”
“Hvað er að tarna Hvað er
það sem á að taka enda?”
“Ekkert, faðir minn, ekki neitt!
“Aðeins til að stytta mér leið,” j En þú hefir rétt að mæla, ef eg ætti
sagði Eugenie og brá fyrir ofurlítilli konu þá ^gg, eg hvar eg ætti að
hæðni í röddinni ,er hún leit á sam- hafa hugann _ þú heldur þá að
fylgdarmann sinn. “Þér hefðuð víst
aldrei getað gjört yður sekan í jafn
ofbeldisfullri kurteisi, herra Wil-
berg?”
Wilberg bar það af sér með mikilli
málsnilld, að honum hefði getað kom-
ið slíkt til hugar, sagði að tignar-
frúin mætti ekki láta sér detta í hug,
að hann, Wilberg, færi að spilla eign-
um hennar að henni ásjáandi. Eugenie
hlustaði á hann þegandi, hún var auð-
sjáanlega með hugann annarstaðar
og hvernig sem Wilberg reyndi til að
láta gáfur sínar koma sem best í Ijós
Mörthu þyki vænt um mig?”
“Farðu og spurðu hana sjálfa!”
sagði námumeistarinn hlæjandi.
“Heldurðu að hún væri hér ennþá, ef
henni litizt vel á nokkurn annan
mann. Hana hefir ekki vantað biðl-
ana! Eg veit um marga, sem fegnir
vildu fá hennar, og Lorenz hefir nú
I meir en ár gengið forgefins á eftir
henni til að fá jáyrði hennar. Þér
mundi hún taka strax í dag, ef þú
færir þess á leit, það geturðu reitt
þig á!”
Ulrich hlýddi með mestu eftirtekt
meðan þau urðu samferða þá var eins á föður sinn_ en þó orð Uarising
HEIMSKRINCLA
hefðu átt að geta gjört hann upp með
sér, þá var samt enga ánægju að sjá
á svip hans, heldur var auðséð að
hann átti í stríði við tilfinningar sín-
ar, og þegar hann loks sagði föður
sinum frá þeirrri ákvörðum sem hann
hafði tekið, var það líkast því sem
sem hann hann hefði með ofsa þrifið
í hálmstrá sér til bjargar.
“Fyrst það er álit þitt að eg fái
ekki hryggbrot, þá — þá ætla eg að
tala við Mörthu.”
“Hvað hugsarðu, Ulrich, menn eru
ekki vanir að þjóta til að biðja sér
stúlku þegar í stað, þegar manni ekki
hefir komið það til hugar svipstundu
áður. Hugsaðu málið fyrst.”
Ulrich bandaði hendinni með ó-
þolinmæði. “Til hvers er að bíða.
j “Eg hefði átt að vita, að þér
mundi þykja eg of ákaflyndur og
harður. Þú óttast að eg mundi
fara versnandi eftir brúðkaupið —
Lorenz mundi verða þér miklu betri
maður”.
Martha hristi höfuðið og sneri sér
aftur frá honum. “Eg er ekki hrædd
við þig, þó þú sért oft uppstökkur
og skapillur. Eg veit að þú getur
| ekki öðruvísi verið, og eg mundi
i hafa tekið þér eins og þú varst, og
það með glöðu geði. En eg vil ekki
J taka þér eins og þú ert nú, Ulrich,
! eins og þú hefir verið síðan — síð-
an tignarfrúin kom hingað.”
Eg hlýt að fá að vita hvað um mig
verður. Láttu mig komast inn
pabbi.”
Faðir hans hrissti höfuðið; en var
svo hræddur um að sonur sinn kynni
að falla aftur frá þessari ákvörðun,
sem hann hafði tekið svo fljótlega, að
hann gat ekki fengið sig til að aftra
honum fyrir alvöru. Hann var svo
hjartanlega glaður yfir því að Ulrich
skyldi hafa snúist hugur, að hann
kærði sig ekljert um þó bónorðið væri
framborið á nokkuð óvanalegan hátt;
hann ásetti sér að skifta sér ekkert
af því, hann þekkti Ulrich nógu vel
til þess að vita að það væri ekki
nema til ills eins, ef hann færi að
hultast til um málið.
Ulrich hafði gengið brátt í gegnum
forstofuna, einsog hann vildi ekki
leyfa sér tima til neinnar umhugsun-
ar, og lauk upp hurðinni að dagstof-
unni. Martha sat við borðið. Aldrei
þessu vön var hún iðjulaus, og hélt
að sér höndum. Hún leit ekki upp
jegar Ulrich kom inn, og virtist held-
ur ekki taka eftir því að hann nam
staðar við hlið hennar. En hann gat
vel séð að hún hafði grátið.
“Ertu ennþá reið við mig, Mártha,
af því eg var svo skapillur við þig
áðan ? Mér þykir fyrir því — hvers-
vegna horfirðu svona á mig?”
“Af þvi að það er fyrsta sinn að eg
heyri- þig segja að þér þyki fyrir
nokkru slíku. Þú ert annars ekki
vanur að kæra þig mikið um mínar
tilfinningar — þér er þess vegna
bezt að láta það líka ógert i dag.”
Málrómur hennar var kuldalegur,
en tllrich lét það ekki aftra sér. Orð
föður hans hljóta að hafa gert mik-
il áhrif á hinn skapmikla mann, því
rödd hans var óvenjulega þýð, er
hann svaraði:
“Eg veit að eg er flestum mönn-
um verri í viðbúð, en eg get ekki
gert við því. Þú verður að taka
mig eins og eg er, og þú getur þá
máske breytt mér til hins betra.”
Martha hafði litið á hann forviða
við fyrstu orðin, er hann sagði, og
varð hún þess víst vör, að eitthvað
óvenjulegt væri í vændum, því hún
ætlaði að þjóta á fætur, en Ulrich
aftraði henni. ^
“Vertu hér kyr, Martha! Eg þarf
að tala við þig og eg ætla að spyrja
þig------eg get ekki verið margorð-
ur né fagurmæltur, en þess þarf held
ur ekki við okkar á milli. Við erum
systkinabörn og höfum verið samtíða
í mörg ár. Þú mátt bezt vita, við
hverju þú getur búist af mér, og þú
veizt að mér hefir ætíð verið vel til
þín, þrátt fyrir allt okkar sundur-
lyndi. Viltu verða konan mín,
Martha?”
Bónorðið var biðlinum líkt: um-
svifalaust og fram borið með ákafa.
Hann dró andann þungt, eins og
þungum steini hefði verið lyft af
hjarta hans, nú þegar hann hafði
sagt orðin, sem áttu að gera út um
hjarta hans. Martha sat grafkyr fyr-
ir framan hann. Hún, sem annars
Ulrich hnykkti við. Hann blóð-
roðnaði allt í einu. Hann var að þvi
kominn, að skipa henni með harðri
hendi að þegja, en gat engu orði kom
ið upp.
“Frændi hélt að þú sinntir engum,
af því að þú hefðir svo mikið ann-
að að hugsa um,” sagði Martha og
talaði með vaxandi ákafa; “já, þú
varst að hugsa um allt annað. Þér
hefir aldrei þótt vænt um mig, og
nú kemur þú allt í einu og villt fá
mig fyrir konu! Þú þarfnast líklega
einhvers sem getur haft ofan af fyr-
ir þér, og komið þér til að gleyma
“hugsunum” þínum; er ekki svo,
Ulrich? Og svo tekur þú það sem
hendinni er næst, þér þykir eg vera
nógu góð til þess? En svo langt
leidd er eg ekki, að eg sé hæf til
slíks hlutverks. Og þó mér þætti
vænt um þig, vænna en um allt ann-
að í heiminum, og hversu þungt sem
mér félli að mega ekki njóta þín —
þá tæki eg heldur Lorenz, já, heldur
alla aðra en þig!”
Orð hennar lýstu svo ákafri geðs-
hræringu hjá jafn stilltri stúlku, að
Ulrich hlaut að geta markað af því
hve heitt hún unni honum. En þó
hann sæi það, þá hýrnaði samt ekki
svipur hans og roðinn hvarf ekki af
enni hans, heldur var sem hann sortn
aði við hvert orð sem hhún sagði.
Hann gat engu svarað, og þegar hún
fór að hágráta, þá stóð hann eins og
mállaus við hlið hennar, og gat ekk-
ert orð sagt henni til huggunar. —
Þannig liðu nokkrar, mínútur; þau
þögðu bæði. Martha hafði grúft sig
ofan yfir borðið og hvíldi höfuðið í
örmum sínum. Ekkert heyrðist
nema þungur ekki, og hljóðið í gömlu
stofuklukkursni. Loks laut Ulrich
ofan að henni. Rödd hans var ekki
lengur reiðileg og hörð, en heldur
ekki þýð. Það mátti aðeins heyra
að honum var þungt niðri fyrir.
“Hættu nú, Martha! Eg hélt að
það mundi batna ef þú hjálpaðir
mér. En það hefði ef til vill ekki
verið til neins, og það er vel skiljan-
legt, að þú viljir ekki eiga það á
hættu. Okkar á milli verður þá allt
eins og áður var.”
Hann hafði fleiri kveðjur, en nam
samt staðar og horfði á hana, er hann
stóð á þröskuldinum. Hún lyfti ekki
höfðinu, og svo gekk hann hröðum
fetum út úr húsinu.
“Nú?” spurði námumeistarinn í
ákafa um leið og hann gekk á móti
Ulrich. “Nú?” spurði hann aftur
með hægð, því andlit sonar hans bar
ekki vott um þá ánægju, sem hann
bjóst við.
“Það var ekki til neins, faðir
minn,” sagði Ulrich dauflega. “Mar-
tha vill ekki taka mér.”
“Vill hún ekki taka þér? Þér?”
æpti gamli maðurinn, öldungis frá
sér numinn af undrun.
var svo rjóð í kinnum, var nú ná-
föl. En hún hikaði ekki, en svaraði
samstundis, reyndar með grátstaf í
kverkunum, lágt en þó skýrt:
“Nei.”
Ulrich hélt að honum ’ hefði mis-
heyrst: “Nei?”
“Nei, Ulrich, eg vil það ekki!”
sagði hún aftur. Röddin var hljóm-
laus, en svipurinn einbeittur.
Ulrich spratt á fætur, styggur í
bragði.
“Þá hefði eg ekki þurft að halda
þessa ræðu! Föður mínum og mér
hefir báðum skjátlast! Þú mátt
ekki misvirða það, Martha.”
Ulrich fannst virðingu sinni stór-
um misboðið. Hann ætlaði að ganga
burtu, en þá varð honum litið á
Mörthu, og hann nam staðar. Hún
var staðin á fætur og hafði gripið
um stólbakið báðum höndum, eins
og hún ætlaði að hníga niður. Hún
mælti ekki orð frá munni, færði ekki
eina ástæðu fyrir svari slnu. En
varir hennar titruðu og svipur henn-
ar lýsti sárri sorg, svo að Ulrich fór
að gruna, að faðir hans mundi samt
sem áður hafa haft rétt fyrir sér.
“Eg hélt að þér þætti vænt um
mig, Martha,” sagði hann í ásökun-
arróm.
Hún sneri sér frá honum og greip
með báðum höndum fyrir andlitið,
en han nheyrði að hún var að bæla
niður grát.
“Nei, og vertu nú ekki að kvelja
hana með neinum spurningum; og
minnstu helzt ekkert á þetta. Hún
hlýtur að vita, hvers vegna að hún
hefir neitað mér, og eg veit líka, að
það er ekki til neins að aðrir fari
að skifta sér af því. Slepptu mér.
pabbi, eg má til með að fara að
heiman!”
Ulrich flýtti sér af stað til þess
að komast hjá frekari útskýringum.
Námumeistarinn greip báðum hönd-
um um pípuna ,og var að því kom-
inn að mölva hana í bræði sinni.
“Enginn getur skilið í þessu skoll-
ans kvenfólki! Eg hefði þorað að
setja haus minn í veð fyrir því, að
henni þykir vænt um hann, og samt
hryggbrýtur hún hann, og hann —
eg hélt ekki að hann mundi taka sér
hryggbrotið svona nærri. Hann er
alveg utan við sig, og þaut af stað
eins og óður maður. En eg þekki
bæði hann og Mörthu of vel til þess,
að eg geti búist við að fá nokkra út-
skýringu frá þeim um þetta kynlega
athæfi þeirra.”
Hann fór að ganga fram og aftur
í ákafa, þangað til honum rann reið-
in og hann fór að sætta sig við það,
sem skeð hafði. Við því var ekki
hægt neitt að gera. Það var ekki
hægt að koma þeim frændsystkin-
unum saman með valdi, úr því að
þau vildu það ekki sjálf, og það
Nafnspjöld
Dr. M. B. Halldorson
401 Boyd Bltljc.
Skrifstofusími: 23674
Stundar sérstaklega lungnasjúk-
dóma.
Er at5 finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og: 2—6 e. h.
Heimili: 46 Alloway Ave.
TaUlml: .13158
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsími: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — A8 hitta:
kl. 10—12 * h. og 3—6 e. h.
Heimlli: 806 Victor St. Sími 28 130
DR. B. H. OLSON
21M-220 Mnllcal A rIs Bldje.
Cor. Graham and Kennedy St.
Phone: 21 834
VitHalstími: 11—12 og 1_6.30
Heimlli: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
21« MEDICAL AHTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Stnndar HnK«nj;u auj^nn- eyrna
nef- oif kverka-sjúkdóma
Er aó hitta frá kl. 11—12 f. h
og ki. 3—6 e. h.
TnUlmi: 21834
Heimili: 638 McMillan Ave. 42691
TaUfml: 28 8S9
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIIl
614 Somvraet lllock
Portajce Avenue WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
I»vf n'ð Knng:n undfr uppNkiiriÍ vili
bot n la iikii IiíWku. ki» lUteinu nt,
mnsn- og llfrarvelklf
Hepatola hefir gefist þúsundum
manna vel vítisvegar í Canada, á
hinum síóastliónu 25 árum. Kostar
$6.75 meó pósti. Bæklingur ef um
er bet5iÓ.
Mrn. Geo. S. Almaa,
Box 1073—14 Saakatoon, Sask.
stoðaði ekkert að vera að reyna að
ígrunda hvernig á þvi stæði.
Karlinn stóð ennþá við garðshlið-
ið í þungum hugsunum, þegar hann
sá Berkow yngra koma eftir vegin-
um, sem lá fram hjá húsi Hartmanns
og upp að trjágarðinum. Arthur
virtist vera kunnugri grindahurð-
inni heldur en kona hans, því hann
tók lykil upp úr vasa sínum, sem
gekk að sktánni, sem áðan hafði
verið opnuð með ofbeldi. Námu-
meistarinn tók kurteislega ofan og
hneigði sig djúpt, þegar ungi erfing-
inn gekk framhjá; en Arthur leit
varla við honum, og tók rétt aðeins
kveðju hans; daufur og afskiftalaus
eins og hann var vanur, ætlaði hann
að ganga fram hjá, en þá varð hann
þess var, að gamli maðurinn horfði
á hann með raunasvip, rétt eins og
hann vildi segja: “Svona ert þú þá
orðinn.”
Arthur kom þá til hugar að það
væri ekki rétt að taka svona kveðju
gamals kunningja og vinar frá æsku
dögunum; hann nam því staðar og
sagði:
( “Það eruð þá þér, Hartmann!
jHvernig líður yður?”
Framh.
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur
702 Confederation Life Bldg.
Talsími 24 587

WALTER J. LINDAL BJÖRN STEFÁNSSON Islenzkir lögfræðingar 709 MINING EXCHANGE Bldg Sími: 24 963 356 Main St. Hafa einnig skrifstofur a8 Lundar, Piney, Gimli, og Riverton, Man.

Telephone: 21613 J. Christopherson, Islenskur Lögfrœðingur 845 SOMERSET BLK. Winnipeg, :: Manitoba.

Mrs. B. H. Olson TEACHER OF SINGINC 5 St. James Place Tel. 35076

Bjömvin Guðmundson A. R. C. M. Teacher of Music, Composition, Theory, Counterpoint, Orchei tration, Piano, etc. 555 Arlington St. StMI 71621

MARGARET DALMAN TEACHEK OF PIANO 8r>4 BANNING 8T. PHONE: 26 420

Ragnar H. Ragnar Pianokennari Phone 34 785 —Kennslustofa— 693 Banning Street

TIL SÖLU A ÓDÝRU VEKDI “FURNACE” —bæTJi vibar og kola “furnace” liti'0 brúkaTJ, «r U1 sölu hjá undirrituöum. Gott tæklfæri fyrir fólk út á landi er bæta vilja hitunar- áhöld á heimllinu. GOODMAN &- CO. 780 Toronto St. Slmi 28847

Jacob F. Bjarnason —TRANSFER— BaKKige and Fnrnitnre Muvtns 7G2 VICTOR ST. SIMI 24.500 Annast allskonar flutninga fram og aftur um bæinn.

100 herbergi meö eöa án baös SEYMOUR HOTEL verö sanngjarnt Sfml 28 411 C. G. HUTCHISON, elsandl Market and Kingr St., Winnipeg —:— M&n.

MESSUR OG FUNDIR
í kirkju Sambandssafnaðar
Messur: — á hvtrjum sunnudegi
kl. 7. e.h.
Safnaðarnefndin: Fundir 2. og 4.
fímtudagskveld i hverjum
mánuSi.
Hjálparnefndin: Fundir fyrsta
mánudagskveld i hverjum
mánuöi.
Kver.félagið: Fundir annan þriBju
dag hvers mánatjar, kl. 8 aö
kveldinu.
Sóngflokkuri~n: Æfingar á hverju
fimtudagsicveldi.
Sunnudagaskólinn:— A hverjum •
sunnudegi kl. 2.30—3.30 e. >. •