Heimskringla - 14.01.1931, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 14. JANÚAR 1931.
Heimskringla
(StofnuO 1886)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS. LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsími: 86537
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn borglst
fjn-lríram. AUar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
Ráðsmaður. TH. PETURSSON
Utanáskri/t til blaðsins:
Manager THE VIKING PRESS LTD.,
863 Snraent Ave . Winnineo
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
"Heimskringla" is published by
and printed by
The Viking Press Ltd.
853-855 Svrgent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 89 994
WINNIPEG 14. JANÚAR 1931.
MATTOLLURINN.
I>egar Rt. Hon. R. B. Bennett fór fram
á það á samveldisfundinum, að Bretar
legðu 10 prósenta toll á hveiti, sem á nú-
verandi hveitiverði nemur 5 centum á
hverjum mæli, kom heldur en ekki hljóð
úr horni um það frá andstæðingum hans,
að þetta væri sú svívirðilegasta krafa, er
nokkru sinni hefði verið farið fram á, því
hún væri í því fólgin að tolla matinn ofan
í Bretann.
Hvaða áhrif hefir nú 5 eða jafnvel 10
centa verðhækkun á hverjum mæli hveit-
is á brauðverð á Englandi, eða hvar ann-
arsstaðar sem er?
Það er hlutur sem ekki var verið að at-
huga neitt gaumgæfilega, þegar verið var
að koma fólki hér til að trúa því, að krafa
Bennetts væri óalandi og óferjandi.
Þegar verðið á hveitinu féll um 80 cent
nam verðlækkunin á einu pundi brauðs
á Englandi einum fjórða úr penny.
Þégar hveiti er selt á einn dollar mælir-
inn í Canada, verður það að lækka um 30
cents í verði, áður en að eins punds brauð
geti að réttum hlutföllum lækkað um einn
fjórða úr centi í verði.
Ástæðan fyrir þessu liggur í því, að það
kostar bakarann svo að segja alveg það
sama að gera brauð úr hveiti, sem kostar
70 cents og hveiti, sem kostar einn dollar
mælirinn. Annar kostnaður við brauð-
gerðina — og hann nemur nærri fjórum
fimtu af öllum kostnaði hennar — er sá
sami; vinnulaunin, flutningurinn og þess
háttar, engu minna. Hveitið er ekki það
sem mest kostar við brauðgerðina. 30
prósent verðlækkun á hveiti, nemur- ekki
meiru en 6 prósent verðlækkun á brauði.
Fjölskyldan brezka, sem tvö brauð
keypti á dag mundi því með 30 centa
lækkun á hveitiverði, græða um einn doll-
ar og áttatíu cents á heilu ári, væri ann-
ars tekið til greina að-setja brauðið niður
um einn fjórða úr centi; en vitanlega er
það ekki gert, og að því er neytanda við-
kemur, gerir það sjaldnast til eða frá,
hvort hveitið er selt á 55 cents mælirinn
eða einn dollar; brauðverðið er undir flest-
um kringumstæðum hið sama.
En verðhækkun, þó ekki sé nema 5 eða
10 cent á mælirinn, munar miklu til fram-
leiðandans eða bóndans. Og það var til-
gangurinn með tolli Bennetts, að bóndinn
hér yrði einshvers góðs aðnjótandi af hon-
um. Og þar sem tollurinn var svo hag-
kvæmur, að alþýða manna á Englandi
beið engan óhag af honum, er það óskilj-
anlegt, hvernig á því stóð, að Bretar and-
æfðu honum eins og þeir gerðu, og enn ó-
skiljanlegra hvernig á því stendur, að lib-
eralar hér í landi gerðu það, þar sem þeir
hlutu þó að sjá, að hann var bóndanum
hér til stórkostlegs hagnaðar. Ef liberal-
ar voru ekki með því að taka matinn frá
munni bóndans hér, þætti oss fróðlegt að
vita, að hevrju öðru þeir leppalúðar voru
að vinna með því.
ÓAFSAKANLEGUR FJÁRAUSTUR.
Það verður ekki þráttað hér við neinn
um það, hvort áfengisbann skerði mikið
eða lítið frelsi einstaklingsins. Og það
skal heldur ekki um það deilt, hvort að á-
fengisstofnanir landsins séu svo dýrmæt-
ur þjóðararfur, að það sé helg og há skylda
að viðhalda þeim og vernda frá glötun.
Það eru aðeins skýrslur stjórnanna um á-
fengissöluna í Canada á síðastliðnu ári, er
oss finnst vert að draga athygli að..
Samkvæmt þeim skýrslum hafa áfeng-
iskaup þessara tæpra tíu miljón manna,
sem Canda byggja, numið tveim miljón-
um dala á síðastliðnu ári. Og í þessu er þó
aðeins talið það áfengi, er stjórnirnar hafa
lagt blessun sína yfir, en ekkert af öllu
því, er á tunglsljósknæpunum er selt.
Það hefir, sem von er á þessum erfið-
leikatímum, mikið verið talað um það tap
sem landið hefði orðið fyrir vegna verð-
fallsins á hveitinu undanfarin ár. Menn
hafa kallað það “sorgarleik viðskiftalífs-
ins’’, svo alvarlegt hefir það þótt. Og til
allra upphugsanlegra ráða hefir verið grip
ið til þess að koma í veg fyrir, að slíkt tjón
hendi aftur.
En féð, sem Canada hefir eytt fyrir á-
fengi á árinu, nemur þó talsvert meiru en
tapið, sem verðfallið á hveitinu olli land-
inu. Og sorgarleik eða tragedíu má eigi
síður áfengisviðskiftin kalla en kornverzl-
unina. En að gera ráðstafanir til að af-
stýra því f jártjóni, virðist þó almennt ekki
liggja mönnum þungt á hjarta.
Á þessum erfiðu tímum væri þó margt
óviturlegar gert en það, að stemma stigu
fyrir að einstaklingurinn eyði fé sínu fyr-
ir áfengi. Hann þarf þess með og veitir
ekki af til annara kaupa, sem nauðsyn-
legri eru. Áfengissala var bönnum af sam
bandsstjórninni á stríðstímunum. Væri
ekki alveg eins mikil þörf, með tilliti til
tímanna, að fylkisstjómirnar færu nú að
hennar dæmi?
AMERÍKUÞÆTTIR.
(Fyrir þrem árum átti eg tal um það
við einn kunningja minn, að það væri und-
arlegt, hvað lítið hefði birzt á íslenzku af
hinum og þessum alþýðufróðleik um Ame-
ríku. Þótti mér þetta þeim mun einkenni-
legra, sem íslendingar eru mjög hneigðir
að sögulegum efnum, og eiginlega öllum
fróðleik. Kunningi minn hélt því fram,
að Ameríka ætti enga sögu aðra en þá, er
feldist í athafnalífi landsmanna á seinni
árum, og um það væri ekkert nýtt eða
sögulegt að segja. Það er að vísu satt,
að Ameríka á ekki langa sögu, en ómerki-
legri er hún ekki öllum öðrum sögum á
seinni árum. En hvað sem því viðvíkur,
fór eg úr þessu að skrifa niður þætti þá,
er hér fara á eftir.
Þess vil eg þó geta að þeir eru hér birt-
ir fremur af því, að margt er sér til gam-
ans gert, en voninni um, að þeir verði öðr-
um til mikillar skemtunar. S. E.
I.
Þegar Ameríka fannst, er sagt að ka-
þólski klerkalýðurinn í Evrópu hafi rekið
upp stór augu.
Hann furðaði, sem von var, á því, að
þarna skyldi vera meginland, heil heims-
álfa, og hennar hvergi getið í sköpunar-
sögunni í trúarbókum þeirra.
Ameríka virðist, frá því fyrsta, er sögur
fara af, hafa verið undraland í augum
manna, einhverskonar hyllinga- eða of-
sjónaland Og hún er það jafnvel engu
síður í dag en í gær, eða frá því fyrst er
sögur fóru af henni.
Fjarlægð hennar frá hinum álfunum,
eða þeim hlutum hennar, sem byggðir
voru, hefir framan af eflaust átt einhvern
þátt í þessu.
Á seinni árum hafa það að líkindum ver
ið kostir landsins, sem öfga- og hjátrúar-
kenndum hugmyndum hefir haldið við hjá
flestum þjóðum um Ameriku. Matthías
Jochumsson hefir eflaust ekki sneitt langt
frá hugmyndum þeim, er agentaskrumar-
arnir höfðu vakið hjá fólki yfirleitt á ís-
landi, í lýsingum sínum af Vesturheimi, í
“Vesturförunum’’, þar sem hann lætur
hvern stein eða Grettistak hér vera úr
skíru gulli. Að hinu leytinu mun það
,heldur ekki hafa verið fjarri skoðunum
embættismannanna heima um eitt skeið,
að Ameríka væri “helvíti’’, eins og Einar
H. Kvaran lætur þá kalla hana, í sögunni
“Vonir”. Og svipað þessu mun víðar en
á íslandi hafa átt sér stað allt fram á síð-
ustu ár.
Á allra síðustu árum kann að vísu ein-
hver breyting að hafa orðið á þessu. Eftir
að samgöngur við Vesturheim fóru að
verða tíðari og menn fóru að kynnast
landinu og lifnaðarháttum manna hér bet
ur, og sérstaklega hinum verklegu fram-
förum, dvínuðu að vísu hindurvitnahug-
myndirnar gömlu. En jafnvel þó að þær
lægðu seglin og aðrar hugmyndir risu upp,
er þó talsvert enn af öfgum á sveimi. —
Leynir það sér ekki á því, að yfirleitt er sú
hugmynd ríkjandi í Gamla heiminum þann
dag í dag, að enda þótt verklegar fram-
kvæmdir séu hér afar miklar, sé hér ekki,
svo heitið geti, um andlegt hugsjónalíf að
ræða . Verklegar framfarir og skáldskap-
ur, heimspeki og vísindi, fara ekki saman
í þeirra augum. Öfganna í hugmyndum
Evrópumanna um Ameríku, verður því
enn vart. En við það skal þó ekki lengur
dvalið að sinni.
2.
t vísindaheiminum eru nú margskonar
hugmyndir á sveimi um uppruna Ameríku.
Ein er sú, að hún sé í nánari frændsemi
við Evrópu og Afríku, en menn hefir áður
grunað.
Þeir er þá skoðun hafa, ætla að hún
hafi einhverntíma í fyrndinni klofnað frá
meginlandi þessara tveggja heimsálfa og
haldið smám saman í vestur, unz Atlants-
hafið aðskildi hana frá þeim.
Það sem dró athygli manna fyrst að
þessu, var lögun austurstrandar Ameríku
og vesturstrandar Evrópu og Afríku. Ef
einhver sá Atlas væri nú til, sem haldið
gæti á Ameríku á herðum sér austur yfir
álinn, og lagt hann af sér samhliða Evrópu
og Afríku, myndi ekki leyna sér að strand-
lengjumar féllu mjög vel saman, að minsta
kosti norður að írlandi Evrópumegin og
Nýfundnalandi Ameríkumegin. En jafn-
vel þó ekki sé nú kostur á þessu, nægir
landabréfið ef á það er litið, til þess að
færa manni heim sanninn um þetta.
Það er skoðun manna, að Ameríka sé
á ferð vestur á bóginn. Eru nú jarðfræð-
ingar að rannsaka þetta, en svo löturhægt
er farið, að þeir lofa engu um sannanir
fyrir því, fyr en að tíu árum liðnum. Ame-
ríka er því ekki að flýta sér neitt að því
að taka saman við Japan, hafi það verið
í efni, þegar hún lagði upp í túrinn.
En hver er .orsök slíks ferðalags, ef það
skyldi eiga sér stað, og er hugmyndin um
það á nokkru byggð.
Jarðfræðingar halda því fram, að þeir
hafi fundið sérstakt jarðlag, mjög neðar-
Iega í jarðskorpunni, er þeir ætla’að all-
ur efri hluti jarðskorpunnar, allt að þvi
50 til 60 mílur á þykkt, hvíli sem heild á.
Og eftir halla þessa undirstöðu jarðlags,
geti jarðskorpan sígið seint og hægt til
og frá. Sá heitir Alfred Wegener, og er
austurrískur jarðeðlisfræðingur, er þessari
skoðun hreyfði á fundi vísindafélagsins á
Englandi síðastliðið sumar. Álít>ur hann
ekki aðeins uppruna Ameríku, heldur yf-
irleitt uppruna heimsálfanna, á þessu
byggjast. Þótti vísindafélaginu skoðun
þessi rannsóknarverð, hvort sem hún reyn
ist nú sönn eða ekki.
3.
Hvaðan komu fyrstu íbúar Ameríku?
Þeir sem bezt hafa kynnt sér þetta efni,
eru flestir þeirrar skoðunar, að hér hafi
ekki verið um menn að ræða fyr en Indí-
ána þá, er ætlað er að hingað hafi komið
frá Asíu, og verður að því vikið síðar. —
Ýmsir vísindamenn í Suður-Ameríku hall-
ast þó að þeirri skoðun, að hér hafi menn
(pre-Indians* verið áður, en fyrir því eru
engar sannanir enn. Það hefir stundum
í því efni verið bent á hina lægstu mann-
flokka Suður-Ameríku, svo sem hina svo-
nefndu Yahgans í Tierra del Fuego, og
suma Mið-Brazilíu mannflokkana, sem ó-
neitanlega eru á mikið lægra menningar-
stígi en Indíánar, en við nánari athuganir
hefir verið komist að þeirri niðurstöðu, að
þeir séu Indíánar, sem úrkynjast hafi sök-
um einangrunar, en ekki frummenn hér.
í Norður-Ameríku er einnig stundum
haldið fram, að leifar frumíbúa (pre-Indi-
ans) hafi fundist, en líkurnar fyrir því
þykja þó mjög vafasamar enn sem komið
er, Það er að vísu satt talið, að menn á
mjög lágu stígi hafi uppi verið á Bretlandi
fyrir allt að því einni miljón ára. Og það er
sömuleiðis hugsanlegt, að þá hafi Evrópa
og Ameríka verið tengdar saman með
landi norðarlega yfir Atlantshaf, sem nú
er í sjó horfið. Hafa ýmsir á þessu bygt
þá skoðun, að fyrstu menn hér hafi frá
Evrópu komið. Aðrir ætla, að hellabúarn-
ir á Frakklandi, er síðar voru uppi, hafi
getað lent hingað á þann hatt, að þeir hafi
í lok ísaldarinnar haldið norður á bóginn
og SVO vestur, er ókleift var að komast
lengra norður. Ln nú hafa engar svo
fornar mannaleifar fundist á norðvestur-
strönd Evrópu (írlandi, Skotlandi eða
Norðurlöndum), er styðji þessa skoðun.
Og í Ameríku norðaustanverðri, er ekki
heldur <um neinar slíkar leifar að ræða.
Þó bent hafi verið á, að Eskimóunum í
Grænlandi og austan til í Norður-Ameríku
svipi eitthvað smávægilega til Evrópu-
manna, eru líkurnar í öllum aðalatriðun-
um miklu meiri fyrir því, að þeir séu af
Mongólum komnir, og því frá Asíu. Skoð-
anirnar um, að Evrópumenn hafi hingað
komið fyrst, hafa því ekki við annað að
styðjast en litlar líkur, sem með öllu eru
enn ósannaðar.
Og svipað má segja um þá skoðun, að
menn hafi frá Asíu til Ameríku komið fyr-
ir eða á ofanverðri ísöldinni. Engar leif-
ar slíkra manna hafa fundist í norðaustur-
hluta Asíu eða á þeim slóðum, er þeirra
mætti vænta. Og þó um síðastliðin fimtíu
ár hafi verið leitað að leifum frummanna,
hefr ekkert fundist, er heitið getur nokk-
ur sönnun, fyrir því, að þeir hafi hér ver-
ið. Tönnin, er í Nebraska fannst fyrir
nokkrum árum, og haldið var að sannaði
þetta, segir prófessor J. H. Mc-
Gregor, sem talinn er að hafa
víðtæka þekkingu á þessum efn-
um, nú skýlaust, að sé ekki
mannstönn. Hauskúpan, er fyr
ir þrem árum fannst í Florida,
er talið vafasamt að nokkuð
sanni í þessu efni. Og forn-
menjarnar, sem í Oklahoma
fundust, og haldið var að bæru
vott um, að menn hefðu verið
hér fyrir þrjú hundruð þúsund
árum, eru nú heldur ekki taldar
svo gamlar. Væru þær það,
hefðu hér verið uppi menn á
miklu hærra stígi, en annars-
staðar í heiminum á sama tíma.
En því fer þó fjarri, að rétt
væri að skoða það mál sannað,
að hér hefðu ekki verið menn
fyrir svo sem hundrað þúsund
árum. Ýmsir ágætir vísinda-
menn eru þeirrar skoðunar, þó
rannsóknir, sem til þess hafa ver
ið gerðar, sanni það ekki.
4.
Indiíánarnir, eða Eskimóarn-
ir, eru því enn sem komið er,
taldir elztu eða fyrstu íbúar
Ameríku. Hvernig að þeir komu
hingað frá Asíu, því þeir eru af
Mongólakyni taldir, er mönnum
enn ráðgáta. Ýmsir ætla að
þeir hafi komið um Aleutian-
eyjarnar, sem eru mikil til óslit-
inn eyjaklasi milli Kamchatka í
Asíu og Alaska, og sem þeir í
góðu veðri hafa getað skutlað
sér á milli í barkarbátum, hafi
þeir þá haft þá. Önnur tilgátan
er, að Beringssundið milli Asíu
og Alaska hafi þá ekki verið til
og álfurnar hafi þá verið sam-
fastar. En þetta hlýtur þó að
hafa verið snemma, og ef til vill
áður en menjar ísaldarinnar
voru horfnar á þessum slóðum,
og því mjög ólíklegt, að menn í
Asíu hafi leitað sér bústaða svo
norðarlega. Það væri hugsan-
legt, að Eskimóarnir hefðu gert
það, en þó er álitið, að þeir hafi
ekki hingað komið fyr en löngu
síðar. Jafnvel þó að klakabreiða
ísaldarinnar næði ekki nærri
því eins langt suður í Asíu og í
Evrópu, er ólíklegt talið, að í
Asíu hafi þá verið svo þéttbýlt,
að þess gerðist nokkur þörf, að
stórir hópar flykktust norður á
yztu tanga til þess að lifa í því
loftslagi, er þar hefir þá verið.
Það virðist þvert á móti, sem
menn þeir, er hingað komu fyrst
frá Asíu, hafi verið á menningar
stígi hinna yngri steinaldar-
manna (Neolithic*, og að sú
steinaldarmenning hafi verið
komin norður á yztu skaga Asíu
um 10,000 fyrir Kjýst, er ólík-
legt talið, en um það leyti er bú-
ist við, að innreið hinna gulu
manna hingað hafi byrjað. —
Nokkrir halda að réttara sé, að
þeir hafi ekki komið fyr en
8000—6000 fyrir Krists fæðingu.
En langur tími hefir hlotið að
líða frá því að þeir fyrst komu
til landsins og þar til að þeir
voru komnir suður með strönd-
inni til hinna frjósamari staða.
Þó virðist allt benda á, að þeir
og afkomendur þeirra hafi ver-
ið um 5000 árum f. K. stráðir út
og suður um allt meginland
Ameríku.
(meira.)
DODDS ^
KIDNEY
5heumaTíí
1 fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hin
viðurkenndu meðul við bak-
verk, gigt og blöðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfja-
búðum á 50c askjan e,a 6 öskjur
fjrrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto, Ont., og senda
andvirðið þangað.
Frá Blaine
Kæra, góða Kringla mín!
Kem eg bónarveg til þín —
eða m. ö. o.:
Rúms es þörf
þeims rita girnisk
frétt eðr frændkveðju.
Treðk frá Hornströnd,
við haf vestur,
bónarbraut til þín.
• • • •
Nýárið heilsar Blaine — er heita
mætti “Hornstaðir”, en ströndin
“Hornströnd” — með ylviðrum og
gróðrardöggvum. Fallin eru lauf af
fagurviðum, en grasgræn er jörðin,
enda frostbitin fáum nóttum aðeins.
Paradísar-tíðarfar hér á Hornstöð-
um! —
Bregði Heimskringla ekki gömlum
gestrisnisvanda, fæ eg hér tækifæri
fyrst af öllu, að þakka fjölmörgum
vinum mínum og minna, fjær og nær,
sem á einn eða annan hátt minntust
okkar við nýafstaðnar hátiðir. Jafn-
framt verður að játa það með nokk-
urri blygðun, að í þetta sinn vannst
okkur eigi tóm til að senda út há-
| tíðarkveðjur. Við aðeins byrjuðum.
En þrotlaust annríki og tafir þver-
tóku fyrir áframhald.
t>á finn eg ennfremur ástæðu til
i þess, við þessi timamót, að þakka
: mínum nýju samherjum fyrir sam-
, starfið þessa síðastliðnu átta mánuði.
Þessi litli frjálskirkjuhópur hér í
t Blaine hefir sannarlega unnið af
kappi og afkastað miklu. 1 tvo mán-
uði, miðsumars, undirbjó söngflokk-
ur kirkjunnar söngsamkomur, er
; fremur auðguðu orðstir hans en hitt.
I nóvember og desember æfði leik-
flokkurinn stóran sjónleik, — gaman-
t leikinn “Tengdapabbi” og þótti sýning
. hans hér í Blaine hin ánægjulegasta.
Jólasamkoma sunnudagaskólans á
^ jóladagskvöidið, var fjölsótt og tókst
( vel. Þar var meðal annars sýndur
! smáleikur eftir frú Jakobínu John-
| son, “The Girls’ Christmas Club
, Meets”. Efnis uppistaðan er þessi:
! Á fyrirfarandi fundi hafa litlu stúlk-
I urnar samþykkt, að “þar sem öll
j önnur félög safnaðarins starfa að því
, að safna fé og öðrum efnislegum föng
um’1, þá skuli þær nú safna og miðla
öðrum — “nýjum hugmyndum”. —
Fundurinn leiðir svo i ljós, hvernig
, þeim gekk leitin að nýjum hugmynd-
um. Smáleikur þessi minnir menn
ósjálfrátt á það, sem H. C. Ander-
sen sagði um sjálfan sig: “Eg skrifa
I fyrir börnin, en minnist þess jafn-
, framt að pabbi og mamma hlýða oft
| á lestur barnanna, og þá er gott, aff
þeir fullorðnu hafi líka eitthvað um
að hugsa” (tilfært eftir minni.)
En Fríkirkjuhópurinn er sem sagt
smár ennþá að höfðatölu, þótt von-
andi bæti nú byggðarmenn úr því áð-
ur en langt um líður. Sem stendur
kemur það sér vel, að söfnuðurinn á
sér hauk i horni hér og þar um bygð-
ina — utansafnaðarmenn, er leggja
hönd á plóginn, ef á liggur. Fyrir
kemur og að menn og konur úr hópi
“keppinautanna” rétta okkur örvandi
aðstoðarhönd. Þó er það alls ekki
vonum fremur, miðað við rejmslií
mína í Vatnabyggðum. Er hættu-
laust að segja, að andúðin milli kirkju
flokkanna er mun ríkari hér en þar-
Þar mátti heita að allir væru eins og
bræður, öll þau ár, sem eg var þar.
Til sannindamerkis er það, að frjáls-
hyggjupresturinn var árum saman
til húsa og fæðis hjá forseta íhalds-
kirkjunnar. I Vatnabyggð er málum
svo komið, að þar ber mönnum ekk-
ert framar á milli trúarlega. Það
aðeins eimir örlítið eftir af þvi, sem
Danir kalla “Interesse for gammel
Skik”, — vanafestu, misskilinni holl-
ustu, guðs ríki til tafar og íslenzku
þjóðerni til ógagns. Góðgjarnir og
ábyrgðarsamir menn fara nú að
skoða það skyldu sína, að láta slík
þversumöfl þoka fyrir þeim ráðstöf-
unum, sem verður að gera, ef kirkj-
an á að reynast verkefni sínu vaxin
í þjóðmálaróti samtíðar og framtíð-
ar. Er vonandi og enda sennilegt, ef
sátt og sanngimi ræður, að samein-
ingarviðleitni sú, er Vatnabyggðar-
menn hófu í haust, verði sigursæl, og
það innan skamms.
Hér í Blaine liggur sameining ekki