Heimskringla - 14.01.1931, Blaðsíða 7

WINNIPEG 14. JANÚAR 1931.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSOIA
Veroníka.
(Frh. frá 3. síðn)
ursta svæðið í Surrey. Skamt þaðan
eru víðlendar heiðar, algerlega skotsk
ar útlits. Aðeins fáum röstum þaðan
getur maður mitt fyrir sér dal, sem
er nokkurskonar Sviss í smáum stíl.
Veroníki var farin að elska hvern
blett i þessari sveit. Og nú átti hún
&ð eignast nokkuð af henni, því höf-
uðbólið Wayneford var ekki nema 25
rastir frá Lynne Court.
"A morgun ætia eg að fara og
skoða það”, sagði hún við sjálfa sig.
"Fé spillir flestum sálum”, stóð í
skrifhókinni minni. Ætli auðurinn
sé farinn að hafa spillandi áhrif á
mig? Er eg orðin ólik ungu stúlk-
unni, sem stóð frammi fyrir jarlin-
um mikla ekki alls fyrir löngu,
skjálfandi af kviða, en þó gagntekin
uf þeirri stoltu ákvörðun, að láta
ekkert á því bera?”
Hún leit aftur í tímann, til hins
viðburðaríka morguns, þegar hún kom
fyrst til Lynne Court, og sá sjálfa
sig í endurminningunni, eins og hún
var þá, holdþunn og föl, í fátæklega.
6dýra, látlausa, dökka kjólnum sín-
um. Svo rifjaði hún upp fyrir sér þá
hiynd, sem hún hafði séð í speglinum
þenna siðasta morgun, þegar Good-
tvin var að færa hana i fallega bún-
ingfinn hennar, sem fór henni svo vel.
"Já, eg hefi breytst,” hugsaði hún,
"en hvernig gæti annað átt sér stað?”
Eftir stutta stund reið hún af þjóð-
Veginum og út á heiðina. Þegar þang-
að var komið gaf hún hryssunni slak-
an tauminn og hleypti á sprett yfir
lyngbreiðurnar. Alt í einu kom hún
auga á eitthVað tvent, sem var á
hreyfingu fram undan henni. Hélt
hún fyrst að það væru hérar. En
þegar hún kom nær, sá hún að það
var veiðitík með hvolpi. Tíkin sat og
horfði með ánægjusvip á skrípalæti
afkvæmis síns. Þegar hún heyrði
hófaþruskið í lynginu, leit hún upp
og rak upp stutt bofs, eins og til að-
vörunar.
"Rétt hjá þér, greyið’,, sagði Veron-
ika brosandi, og var í þann veginn
að víkja hrysunni til hliðar. En í
sömu andránni fældist hún eitthvað,
sem var á hlið við hana. Lá nærri, að
hún væri búin að troða hvolpinn und-
ir. 1 sama bili reis maður upp úr
lynginu. Þaut hann, sem ör væri skot-
i«, undir kvið hryssunnar, að því er
Veroníku virtist. Þreif hann hvolpinn
úr þeirri hættu, sem hann var í.
Þetta var svo fimleg og djarflega
gert, að undrum sætti. Veroníku varð
hálf hverft við og blóðið -hljóp fram í
hinnarnar.
"ö, þökk fyrir,” sagði hún- “Er
hann meiddur?”
“Ekki vitund,” svaraði hann. “Aum-
ingja greyið”, sagði hún við tíkina,
sem hljóp gjálfrandi að hvolpinum,
suðsjáanlega hrædd.
“Það er ágætt”, sagði Veroníka.
"Eg var orðin hrædd um, að eg hefði
rtðið ofan á hvolpinn. Eg hefði líka
áreiðanlega gert það, ef þér hefðuð
ehki, með snarræði, náð i hann i
taeka tíð. Viljið þér nú ekki rétta
öiér hann ?”
Hann rétti henni litla, mjúkhærða
hvoipinn. Hún hók við honum, þrýsti
honum að sér og strauk honum. Lét
svo manninn taka við honum- aftur.
“Það var mér að kenna”, sagði
hann, um leið og hann lét vel að
hvolpinum. “Eg lá sofandi þarna S
tynginu, og hrossið yðar fældist mig.
hlér þykir það leiðinlegt, en vona að
tér afsakið það”.
Veronika kinkaði kolli. Hún reyndi
að dylja undrun sína, því að þessi 6-
kunni maður var mjög fyrirmann-
legur í málróm, tali og hreyfingum,
en klæddur sem daglaunamaður.
Henni datt fyrst í hug að hann væri
skógarvörður. Hann var mjög fríður
sinum og fagurlimaður, með brúnt,
hokkið hár, yfirbragðið djarflegt, og
vöxturinn allur bar vott um karl-
h'ensku og snarræði.
“Já, það er ekkert að”, sagði hún.
'Rg ímynda mér, að hvolpurinn og
•hððirin séu frá býlinu þessu þarna”.
“Það er sennilegt”, sagði hann. “Eg
®tla að fara með þau þangað og vita
Uin það”.
Hann tók ofan og bjóst til brott-
ferðar, en hikaði við og sagði:
“Fyrirgefið! Getið þér ekki sagt
^r til vegar að Lynne Court?”
“Jú”, svaraði Veroníka. “Ef þér far-
ið eftir veginum, þessa leið“ — hún
benti með keyrinu sínu — “þá komið
þér að suðurhliðinu. Eg kem ein-
mitt frá Lynne Court.”
“Þér getið þá ef til vill spurt að
því fyrir mig, hvort — Nei, auðvitað
gerið þér það ekki, — það er heim-
skulegt af mér”. Hann hætti í miðju
kafi og bros kom fram á andlit hans,
sem Veroníka hafði virst fremur dap-
urlegt til þessa.
“Hvað er það, sem eg á að spyrja
um?” sagði hún og brosti óafvitandi,
því að það hafði skinið í augum hans,
og hvitu tennurnar, sem sáust undir
brúna granarskegginu.
“Eg talaði í hugsunarleysi. Það
var heimskulegt, eins og eg sagði
Eg var í þann veginn að spyrja yður,
hvort það vantaði skógarvörð á Lynne
Court. En þér vitið það auðvitað
ekki”.
“Nei, það veit eg ekki”, sagði Ver-
oníka, dálítið upp með sér yfir því, að
hafa getið sér rétt til um starfa hans,
“En ráðsmaðurinn gæti sagt yður
það. Farið ekki í þá átt, sem eg
benti yður áður, en gangið þvert yfir
heiðina, þangað til þér komið að tré-
hliði. Hús ráðsmannsins er í rjóðri
rétt hjá því”.
Hann leit úr yfir heiðina. auðsjá-
anlega í vafa og þá sagði hún enn
fremur:
“Ef þér viljið koma með mér lít-
inn spöl þá skal eg sýna yður það ”
“Þakka yður fyrir”, sagði hann
með virðingu, en þó án þess að snerta .
hattinn, eins og þjónarnir gerðu. Og
þegar hann gekk fram með hliðinm
á hryssunni, horfði hann á hana með
rannsakandi augum og aðdáun.
“Þér eruð útlendingur,” sagði Ver-
oníka.
“Já”, svaraði hann, “Eg hefi aldrei
komið hingað, fyr en í morgun. Eg
gekk hingað frá Halsery, því að eg
heyrði þar, að eg gæti ef til vill feng-
ið stöðu á Lynne Court.”
Þau virtust ekki hafa meira að
segja. Héldu því þegjandi áfram yfir
heiðina, út á veginn.
Alt í einu verður honum litið á
hægri hönd sina. Sér hann þá, að
hún er blóðug.
Hann hélt henni fyrir aftan bakið,
þurkaði af henni blóðið, svo lítið bar
á. Lét Veroníku ekki hafa pata af
því, að hann hefði meitt sig.
“Þarna er leiðin”, sagði Veroníka og
benti með keyrinu. “Nú hljótið þér
að sjá hliðið.”
“Þakka yður fyrir”, sagði hann.
“Eg ætla fyrst að fara með hundana
yfir að húsinu þarna. Þökk. Verið
þér sælar ”
Hann tók aftur ofan, og var i þann
veginn að fara, þegar vagn jarlsins
kom fyrir hornið á veginum og Lyn-
borough lávarður skipaði ökumannin-
um að nema staðar.
“Veronika”, ságði hann í spurnar-
róm, og leit ýmist á hana eða unga
manninn.
Veronika relð fast að vagninum,
beygði sig svo að hún gat talað í lág-
um róm og sagði:
“Þessi maður — eg var rétt að
segja búin að ríða ofan á hvolpinn—
hann bjargaði honum — dásamlega
vel — hann var alveg undir kviðnum
á Sally. Hann var að spyrja, hvar
Lynne Sourt væri. Vill komast að
sem skógarvörður. — Það var djarf-
lega gert af honum.”
Jarlinn leit þreytulegu, hálfluktu
augunum sínum á unga mannin.
“Það er auðheyrt að þú vilt, að eg
launi honum þetta- Þú hefir ef til
vill þegar gert það. Ekki?”
Aður en hún gat komið í veg fyrir
það, hafði hann tekið gullpening upp
úr vasa sínum, og benti unga mann-
inum að koma.
“Hérna er dálítið handa yður”,
sagði hann.
Ungi maðurinn'hafði komið fast að
vagninum, en þegar hann sá pening-
inn, hörfaði hann frá, sólbrenda and-
litið hans varð sótrautt og hann sagði
í reiðiróm:
“Hvað meinið þér?” Svo leit hann
út fyrir að blygðast sín fyrir ofsa
sinn, beit á. vörina og glotti. “Fyrir-
gefið þér, en — en eg skil ekki hvers
vegna þér bjóðið mér peninga, Sir.”
Þegar lávarðurinn sá betur andlit
unga mannsins og heyrði rödd hans,
tók hann svlítið viðbragð, hallaði sév
áfram og leiftri brá fyrir í kaldran-
lega augnaráðinu hans. Því næst
| hallaði hann sér aftur á bak, horfði
' afskiftaleysislega fram undan sér og
stakk peningnum aftur í vasa sinn.
“Haldið áfram Matthews”, sagði
sagði hann tilfinningarleysislega-
Veroníka, sem var orðin næstum
eins rjóð og ungi maðurinn, hrá keyr-
inu sinu á loft. “Aðeins eitt augna-
blik, Lynborough lávarður,” sagði hún
lágt. “Finst — finst yður hann verð-
skulda þetta?”
Maðurinn hafði snúið við þeim bak-
inu og jarlinn leit til Veroníku með
deyfðarlega kuldaglottið sitt á vör-
unum.
“Það virðist erfitt að gera þér til
geðs, Veronika”, sagði hann þreytu-
lega. “Ef þessi náungi er of stoltur
til að þiggja peninga — ”. Hann ypti
öxlum í stað þess að enda setninguna.
“Hann bað um vinnu, atvinnu, en
ekki peninga, lávarður minn,” sagði
hún. *
Þjónninn kallaði: “Hæ!” Ungi mað-
urinn leit um öxl, hikaði lítið eitt
við, en kom svo auðsjáanlega þó með
tregðu.
“Þér viljið komast að skógarvarð-
arstöðu maður minn?” sagði hans
hágöfgi.
Ungi maðurinn kinkaði kolli. “Já,
Sir.”
“Það er hans hágöfgi, jarlinn”,
hvislaði þjónninn í viðvörunarróm.
“Farið þér til ráðmannsins míns.
Segið honum að eg hafi sent yður.
Ef þér kunnið verk yðar og eruð
heiðarlegur — Hvaðan komið þér?
Hvað heitið þér?”
“Frá Ástralíu. Nafn mitt er Ralph
Farrington”, var svarið.
Augnabrýn jarlsins urðu beinar
— augnabrýr Veroniku höfðu verið
það meðan á þessu stóðí og þau tvö
voru ákaflega lík þetta augnablik —
og hann athugaði hið útitekna andlit
unga mannsins með öðruvísi glampa
i dökku augunum sínum.
“Farið þér til ráðsmannsins”, sagði
hann, og benti Matthews að halda
áfram.
Ungi maðurinn tók ofan of sagði
alvarlegur í bragði:
“Þakka yður fyrir, lávarður minn”.
Svo leit hann snögglega til Veron-
íku, og mátti lesa þakklæti í augum
hans. Veroníka, sem sat bein í söðl-
inum, horfði beint framundan sér og
lét sem hún tæki ekki eftir því. Ef
til vill hefir henni fundist, að nógu
mikið umstang hafi verið gert vegna
þessa manns, enda þótt hann hafi
komið mjög vel og kurteislega fram
Þegar hún tók í taumana, sá hún
rauðleitan blett á vinstri hanska sín-
um. Það var blóð- Fyrst hélt hún,
að hvolpurinn hefði meiðst, þrátt
fyrir alt — en svo datt henni alt í
einu sannleikurinn í hug. Hún mundi,
að hryssan hafði rekið. annan fram-
fótinn í eitthvað, um leið og ungi
maðurinn hafði beygt sig til þess, að
ná í hvolpinn.
Hann hafði þá meitt sig líkamlega,
ef til vill mikið, við hina drengilegu
tilraún sína til þess, að bjarga hund-
inum. Ef til vill hafði það þá verið
ennþá meira meiðandi að jarlinn bauð
honum peningana.
Hún leit á rauða blettinn og svo á
háa íturvaxna manninn, sem var nú
kominn út á heiðina. Hélt hann enn-
þá hvolpinum i fanginu. Roði kom
fram í kinnar hennar og hvarf aftur-
Hún beit á vörina, svo að hvítu tenn-
urnar komu í ljós. Hún fann hjá
sér löngun til þess, að ríða á eftir
honum og koma með afsakanir, en
drambið hélt aftur af henni. Hún
ypti aðeins öxlum og hélt áfram leið-
ar sinnar.
Hvernig gat hún vitað, að skuggi
forlaga hennar reið við hlið hennar,
að tjaldið var dregið upp, og harm-
leikur lífs hennar var byrjaður.
III. KAPITULI.
Ungi maðurinn, sem sagðist heita
Ralph Farrington, hélt sem leið lá
heim að býlinu. Dyrnar stóðu opnar
Hann leit inn í þokklega, litla dag-
stofu. Ung og fögur stúlka sat þar
við glugga og las sögu. Hún hafði
bjart hár, og blíð, dökk augu. Munn-
urinn var lítill og myndaði dálitla
skeifu. Hakan og þessi skeifulagaði
munnur voru að vísu fögur, en höfðu
þó eitthvað það við sig, sem benti á
fremur lítinn viljakraft. Hún tók dá-
lítið viðbragð, þegar hún heyrði fóta-
takið og stakk bókinni í vasa sinn.
Svo leit hún snöggvast fram í eld-
húsið, þar sem kona var að sterkja
lín. Hún stóð upp og* horfði á komu-
mann. Feimnisroði kom á vanga
hennar.
“Fyrirgefið”, sagði Ralph. “Eg er
kominn með hvolpinn yðar. Hann er
héðan eða er ekki svo?”
“Jú, þakka yður fyrir", sagði hún
og gekk eitt eða tvö skref áfram, til
þess að taka við honum. Kiptist svo
alt í einu við og hörfaði undan.
“Æ, hann er meiddur- Honum blæð-
ir.”
“Nei, nei, það er ekkert að honum’,,
svaraði Ralph brosandi. “Eg var rétt
að segja orðinn undir hryssunni, en
mér hepnaðist að bjarga honum í tíma
Hrossið, ungu hefðarmeyjarinn, hlýtur
að hafa slegið mig. Eg er ekkert
meiddur,,’ sagði hann enn fremur, þe-
ar hann sá meðaumkvunar- og hræð-
slusvipinn á ungu stúlkunni. “Ekki
vitund — eg hefi bara fengið dálitla
skrámu.”
Konan, sem var fram í eldhúsinu,
hafði heyrt til þeirra. Kom hún nú
fram i stofuna með sterkingarjárnið í
hendinni.
“Mamma, þessi maður hefir bjargað
hvolpinum hennar Polly, og héfir
meitt sig við það”, sagði unga stúlk-
an.
“Guð komi til!” svaraði móðir henn-
ar. “Hérna, Fanny, farðu með jámið
inn og haltu áfram með kragana.”
“Eg vona að þér hafið ekki meitt
yður, Sir,” hélt móðirin áfram. Hún
bætti við orðinu “Sir” eftir að hafa
horft spyrjandi augum á fötin hans.
“Alls ekki”, sagði Ralph. “Eg skal
bara sýna yður.” Hann bretti upp
treyjuermina og skyrtuna, svo að
hinn vöðvamikli handleggur sást ber.
Fyrir neðan olbogann var stórt sár,
sem ennþá blæddi úr. Konan rak upp
veikt óp og kallaði:
“Komdu með heitt vatn í skál, og
handklæði — fljótt nú, Fanny!”
“Eg segi yður það satt, að mér
leiðist að gera yður ónæði,” sagði
Ralph. “Þér munuð sjá, að það er
ekkert við sárið að athuga, þegar
búið er að þvo það.” Hann hió og hélt
handleggnum yfir mundlauginni.
“Þetta er ljótur skurður”, sagði
hún. Svo þvoði hún sárið. “Hryssa,
sögðuð þér. Var það ung hefðarmær,
sem reið henni?”
“Það hefir verið Miss Veroníka,”
muldraði stúlkan, sem stóð nú hjá
þeim og horfði með aðdáunarsvip
framan í Ralph. “Eg sá hana ríða
yfir heiðina.”
“Það hefir víst verið hún,” svaraði
Ralph. “Það var mjög falleg, ung
stúlka, með grá augu og dökt hár.”
Konan kinkaði kolli og leit framan
í hann, auðsjáanlega dálítið hissa.
Hann leit út fyrir að vera verkamað-
ur, en verkmennirnir þar á staðnum
voru ekki vanir að kalla Miss Veron-
íku “stúlku”, heldur “unga hefðar-
mær”. *
“Frændi hennar var með henni,
held eg,” sagði hann. “Lávarður —”
“Lávarður Linborough — já. Þér
hljótið að vera ókunnugur hér, þar
sem þér þekkið ekki hans hágöfgi”.
“Eg er það”, svaraði hann. “Ný-
kominn frá Ástralíu. Eg kom gang-
andi frá Halsery í morgun”.
“Það er löng leið. Þér vilduð ef til
vill fá eitthvað að borða og drekka.
Þér eruð nokkuð gugginn,” sagði
konan. “Fanny —”
Stúlkan hrökk við- Hún hafði ver-
ið svo niðursokkin í að athuga þenna
laglega, unga útlending. Hún skund-
aði fram í eldhúsið, kom bratt aftur
með smurt brauð og mjólkurglas.
“Eg er yður mjög skuldbundinn,”
sagði Ralph, sem þáði þenna beina,
án þess að sýna minsta feimnisvott.
“Það var fellega gert af yður að taka
eftir því, að eg var svaogur, Mrs”. —
“Mason er nafn okkar”, sagði hún.
Við“ sjáum um allan þvott fyrir hús-
bændurna á Lynne Court.”
“Já, eg sé það,” sagði hann. “Jæja,
eg vona, að eg verði líka í tölu hjú-
anna héma- Eg ætla að sækja um
skógarvarðarstöðu hérna. Hans há-
göfgi sendi mig til ráðsmannsins.”
“Geoffrey Burchett,” sagði Mrs.
Mason og ruggaði kollinum. “Jæja,
eg vona að yður verði veitt staðan,”
bætti hún við. En sagði það með
svo miklum efahljóm í röddinni, að
Ralph leit upp brosandi.
“Það er eins og þér haldið, að mér
verði synjað.”
Hún hristi höfuðið- “Geoffrey
Burchett er nokkuð harður í horn að
taka, og erfitt að gera honum til
hæfis — eg ætti nú reyndar ekki að
tala illa um hann, þvl að hann er
eá* ] N afi ÍS PJ iöl Id [ es£

Dr. M. B. Halldorson
401 Bojrd B!«Ik.
Skrifstofusimi: 23674
Stundar sérstaklega lungnasjúk-
dóma.
Er ati finna á skrifstofu kl 10—12
f. h. og 2—6 e. h.
Heimlli: 46 Alloway Ave.
Talsfmii 33158
DR A. BLONDAL
602 Medical Arts Bldg.
Talsíml: 22 296
Stundar sérstaklega kvensjúkdóma
og barnasjúkdóma. — AtS hitta:
kl. 10—12 » h, og 3—6 e. h.
Helmili: 806 Victor St. Simi 28 130
DR. B. H. OLSON
tie-220 Medioal Arts BidK.
Cor. Graham and Kennedy St.
Phone: 21 834
Yit5talstími: 11—12 og 1_5.30
Heimili: 921 Sherburn St.
WINNIPEG, MAN.
Dr. J. Stefansson
Slð HEDICAL ARTS BLDG.
Horni Kennedy og Graham
Itundar elnKðngu aiuðna- eyrnn •
nef- ng kverka-sjúkdötna
Er atJ hitta frá kl. 11—12 f. b.
og kl. 3—6 e. b.
Taiaimi: 21S34
Helmili: 688 McMillan Ave. 42691
Talafml t 28 889
DR. J. G. SNIDAL
TANNLÆKNIR
614 Someraet Block
Portage Arenne WINNIPEG
DR. K. J. AUSTMANN
Wynyard —:— Sask.
HEALTH RESTORED
Lækningar án lyfja
DK. 8. O. SIMPSON, N.D., D.O., D.C.
Chronic Diseases
Phone: 87 208
Suite 642-44 Somerset Blk.
WINNIPEG —MAN.
gamall vinur minn. Hann býr aleinn
í kofanum sínum og skiftir sér ekki
af neinum manni, er óhætt að segja.
Fanny hérna fer þangað á hverjum
morgni og tekur til hjá honum.”
Ralph kinkaði kolli og brosti við
stúlkunni, eins og hann áliti, að það
væri heiður fyrir Geoffrey Burchett
að hafa slíka þjónustu. Fanny roðn-
aði og leit undan hinu djarfmannlega
og drengilega augnaráði þessa ein-
kennilega laglega gests, sem hallaði
sér aftur á bak í stólinn og drakk
mjólkina sína á sama hátt — já, á
sama hátt og einhver af aðalsmönn-
unum á Lynne Court, enda þótt hann
væri bara atvinnulaus skógarvörður.
“Hans hágöfgi lítur út fyrir að
vera gamall heldri maður af dramh-
samara taginu,” sagði hann eftir
stutta þögn, um leið og hann fékk
sér aðra brauðsneið.
Leit svo út sem Mrs. Mason hefði
orðið fremur bylt við, þegar hún
heyrðí talað svona blátt áfram og
óhikað um galia jarlsins mikla.
“Jæja, já, hann er það,” sagði hún.
“En hann hefir ástæðu til þess. Hans
hágöfgi er helzti maðurinn í þessum
landshluta, Mr. —”
Ralph sagði til' nafns sins.
“Mr. Farrington. Þér hafði ef til
vill séð Lynne Court?”
“Ekki ennþá.”
“Jæja, en það tilheyrir Lynborough
lávarði og alt Lynborough og mest
alt Halsery sömuleiðis. Auk þess á
hann jarðir bæði á Irlandi og Skot-
landi—”.
Ralph hló þýðum hlátri, sem hreif
Fanny svo, að hún endurómaði hann,
að nokkru leyti án þess að vita það.
“Það er honum sómi, að lofa öðr-
um að eiga dálítinn hluta af Eng-
landi,” sagði hann, “einkum þegar
þess er gætt, hve lítið land það er”.
Frh.
G. S. THORVALDSON
B.A., L.L.B.
Lögfrœðingur
702 Confederation Life Bld*.
Talsími 24 587
WALTER J. LINDAL
BJÖRN STEFÁNSSON
Islenzkir lögfrceðingar
709 MINING EXCHANGB BUg
Slmi: 24 963 356 Main St.
Hafa einnig skrifstofur að Lundsur,
Piney, Gimli, og Riverton, Man, |
1
Telephone: 21613
J. Christopherson,
Islenskur LögfræSingur
845 SOMERSET BLK.
Winnipeg, :: Manitoba.
A. S. BARDAL
selur llkklstur og ann&st um útfar-
lr. Allur útbúnaóur sá bextl.
Ennfremur selur bann allskonar
minnisvarTia og legstelna.
843 SHERBROOKE ST.
Phnnei N6 «07
WHVNIPBa
Björgvin Guðmundson
A. R. C. M.
Teacher of Musíc, Composftion,
Theory, Counterpoint, Orchet- j
tration, Piano, etc.
555 Arlington SL
81MI 71621
J
MARGARET DALMAM
TEACHER OF PIANO
H.-V4 BANNING ST.
PHONE: 26 420
Ragnar H. Ragnar
Pianókennari
hefir opnað nýja kenslustofu að
STE. 4 NOBMAN APTS.
(814 Sargent Ave.*
TALSIMI 38 295
TIL SÖLU
A ÓDtRU VERDI
“FURNACB’* —bæBI vlDar og
kola "furnace” lttltS brúkaC, ar
tll sölu hjá undlrrltuöum.
Cott tæklfærl fyrlr fðlk út &
landl er bæta vllja hltusar-
> áhöid á helmlllnu.
GOODMAN CO.
786 Toronto St. Slml 2884T
Jacob F. Bjarnason
—TRANSFER—
Bagfcase and Furnlture Movia*
762 VICTOR ST.
SIMI 24.500
Annast allskonar flutninga fram
og aftur um bæinn.
I
100 herbergl meö eöa án ba:
SEYMOUR HOTEL
veró sanngjarnt ^
Slml 28 411
C. G. HITCHISON, eigané!
Market and Klny St.,
Wlnnlpeg —:— Man.

MESSUR OG FUNDIR
i kirkju SambandsSafnaSar
Messur: — á hverfum sunnudepi
kl. 7. t.h.
SafnaSarnefndin: Fundir 2. og 4.
fimtudagskveld í hveriam
mánutSi.
Hjálparnefndin'. Fundir fyrMn,
mánudagskveld t htreejth®
mánuSi.
KvenfélagiS: Fundir annan þríSjM
dag hvers mánaðar, kl. 8 tf>
kveldinu.
S'öngflokkuri~ni Æfingar i hverj*
fimtudagsxveldi.
Sunnudagaskólinn: — A hverjuaa
sunnudegi, kl. 11 f. h.
aw-wn.wR?