Heimskringla - 14.01.1931, Blaðsíða 3

WINNIPEG 14. JANCrAR 1931.
HEIMSK.RINCLA
3. BLAÐSIÐA

í
i
í
i
i
i
Taktu mig
heim kostar
S<DC
ma
W?f
The Premier Spic Sþan
(þenna litla rafmagns handsóp) með öllu tilheyrandi,
sogbelg og s. frv., má nú fá í nokkrar vikur með því að
borga út í hönd
AÐEINS 50c — AFGANGINN Á VÆGUM SKILMÁLUM
Til viðskiftavina vorra skulum vér senda Spic Span
með fylgikröfu. Þeir borga flytjanda 50c. Og svo $1.00
á mánuði með ljósa reikningnum.
Símar
848.131
848 132
848 133
Cftij ofWmnfpe^
HgdroEiertncStjstem,
I afborgunum
$19.75
Fyrir borgun út í
hönd.
55-59
PRINCESS ST.
$18.75
landi söng kór “över skogen, över
sjön” og þegar skipið var lagst gekk
konungur um borð og hélt ræðu og
sagði m. a.: I nafni sænsku þjóðar-
innar heilsa eg jarðneskum leifum
norðurfaranna, sem fyrir meira en
þremur áratugum yfirgáfu ættjörð
sína til þess að leita svars við óráðn-
um gátum. Þeir fóru og hurfu _ í
fjarskann. örlög sjáfra þeirra urðu
til þess að auka gáturnar. En heim
eru þeir nú samt komnir að lokum.
Þær vonir brustu, að mega heiðra þá
í lifandi lifi að lokinni árangursríkri
ferð. Við beyjum okkur fyrir hinum
sorglegu málalokum- Nú getum við
einungis látið í ljós hlýjasta þakklæti
okkar fyrir fórnarlund þeirra í þágu
vísindanna. Friður veri með minn-
ingu þeirra.
Síðan voru kistur þeiriia félaga
fluttar i land og skotið úr fallbyssum
á meðan og síðan sungið og þær
fluttar í skrúðgöngu til kirkju og á
meðan var hringt öllum kirkjuklukk-
um borgarinnar og 500 manna heið-
ursfylking stóð í götunni sem lík-
fylgdin fór um, auk allra áhorfenda.
Þegar til kirkjunnar kom voru tvö
stór lárviðartré við aðaldyrnar og
báru hásetar kisturnar inn í kapellu
rneðan skrúðgangan fór inn í aðal-
kirkjuna, en hljóðfæraflokkur lék
Marce funebre eftir Beethoven og
sálmur var sunginn og lesnar ritn-
ingargreinar og síðan söng stúdenta-
flokkur Kyre Eleison. Þá talaði
Söderblom erkibiskup og sagði m. a.:
Velkomnir heim. Það hefur dregist
lengi, að þið kæmuð og það, sem við
tökum nú á móti eru einungis brot
af afburðastæltum verkfærum ókúg-
andi hugar og marksækinna dáða.
Samt finnum við nokkuð af gleði
endurfundanna, en einnig af alvöru
þeirra og dómi. Við höfum ekki
gleymt ykkur, hetjunni, sem óx i
raunum og rannsóknum, hinum æsku-
reifa lærisveini og hinum marksækna
Iþróttamanni. Nú skeður það, sem
frelsarinn sagði fyrir, að ekkert er
hulið, svo að það verði ekki opinber-
að. örlög ykkar sýna okkur það, að
eitt sinn opinberast alt, einnig það,
sem hulið er i snjó og ís heimskauts-
næturinnar.
Að lokinni ræðu erkibiskups var
sungið: Sjá þann hinn mikla flokk
og spilað Aandant eftir Mozart, en
konungur og ýmsir aðrir lögðu sveigi
á kistumar.
Þannig sýndi föðurland hinna föllnu
hetja þeim virðingu sína og um víða
veröld er þeirra einnig minnst með að-
dáun.
Agústínus kirkjufaðir.
1500 ára minnig.
A þessu ári er víðast um kristinn
heim haldin hátíðleg minning kirkju-
föðurins Agústinusar, því að nú eru
1500 ár liðin frá dauða hans. En
hann dó í Hippo í Afríku árið 430,
meðan Vandalir sátu um bæinn. En
5 þeim bæ hafði hann starfað síðan
391, lengst af sem biskup, en hann
var fæddur i Þagaste í Numidiu 353
og var faðir hans Patricius, heiðinn,
en Monica móðir hans Kristin. Sjálf-
ur lét hann ekki skírast fyr en 387.
hafði lengi áður kynt sér kristin
fræði og alla heimspeki og allar lífs-
skoðanir samtíma síns, en fann hvergi
frið eða fullnægju og lifði í æsku
hokkuð léttúðugu og sukksömu lífi,
að því er hann sjálfur segir í játn-
Ingum sínum, en var annars duglegur
og mikilsmetinn fræðimaður og kunn-
Ur kennari í mælskulist. Það var rit
eftir Cicero (Hortensius), sem fyrst
vakti hann til umhugsunar um alvöru
hfsins og leit sannleikans.
Agústínus var einhver mesti og
glæsilegasti maður í sögu kristinnar
kirkju, sem kirkustjórnandi og ekki
síst sem rithöfundur. Hann skrifaði,
að því er hann sjálfur segir, 93 rit í
252 bókum og eru hin helstu þeirra
játningar (æfisaga hans, fyrsta rit
heimsbókmentanna, þar sem maður
rekur sundur sálarlif sjálfs sín), og
Uln kristna kenningu (De doctrina
Christiana). Hann hefur haft ákaf-
lega mikil áhrif á kirkjustjórn og
kenningar í trú og heimspeki fram á
Þennan dag, ekki einungis í rómver-
sku kirkjunni, en einnig meðal mót-
h^ælenda og fjöldi manna, sem ann-
ars eru ekki kirkjulega sinnaðir, hafa
einnig verið og eru fullir aðdáunar
^ þrótti og auðlegð persónu hans og
á snild rita hans, en kaþólsk kirkja
hefur fyrir löngu tekið hann í heilagra
manna tölu. Hann var einhver hinn
sprenglærðasti maður og veraldar-
vanur, en taldi sig samt eiga móður
sinni hvað mest að þakka, ástúð henn-
ar og bænum. En hún lét sér afar
ant um hann og því sa.gði biskup
einn eitt sinn við hana, er hún ræddi
um sálarheill sonar síns: Það barn
getur ekki glatast, sem svo mörg tár
hafa verið feld fyrir.
Margt í ritum Agústínusar er mjög
læsilegt enn í dag, og hann er í ýms-
um greinum “nýtísku”-maður. En
margt í skrifum hans er einnig þann-
ig, að til að skilja það, þarf mikla
þekkingu á samtímasögu og heim-
speki. “Leita þú inn í sjálfan þig,”
segir hann m. a., “því að i innra
manninum býr sannleikurinn.” Agúst-
ínus er i sögu heimsins eittlivert
stórfenglegasta dæmið um mann, sem
var í senn lærdómsmaður og verald-
arvanur framkvæmdamaður og auð-
mjúkur trúmaður með djúpri per-
sónulegri trúarreynslu. Þú hefur skap-
að oss fyrir þig, segir hann í játning-
um sínum, og hjarta vort er fult
óróleika uns það finnur friðinn í þér.
—Lögr.
FRÁ ÍSLANDI.
TVÆR RÆÐI'R OG SVÖR
VIÐ SPURNINGUM.
eftir J. Krishnamurti.
Frú Aðalbjörg gaf út 1930 .
Margt, sem Krishnamurti ritar, er
mjög eftirtektarvert. Hann ritar í
ræðum þessum:
“Eg held því fram, að engin trúar-
brögð, stofnanir eða félög geti leitt
mennina til sannleikans, — þvi að
sannleikurinn er einstaklings málefni
og á ekkert skylt við nein félög. —
Eg hefi leyst upp Stjörnufélagið,
og eg óska sizt af öllu, að nokkur,
er á mig hlustar hér, fylgi mér eða
öðrum, því að engin geymir sannleik-
ann, nema þér sjálfir, og enginn getur
gefið yður hann, hvorki meistarar,
leiðtogar eða fræðarar. —
Ef þér getið ekki látið vera að til-
biðja, þá dýrkið þá, sem þér umgang-
ist, verkamanninn, sem þér mætið á
götunni, svona lít eg á málið. —
Sannleikann finnið þér aldrei á
meðan þér þegar þykist hafa höndlað
hann.
Eins og eg hefi margtekið fram vil
eg ekki, að einn maður fylgi öðrum
í blindni, né sverji honum trúnað;
enginn á að vera undirokaður af öðr-
um.
Enginn getur sagt yður, hver eg
er nema þér sjálfir. Hlustið að eins
á þá rödd, sem talar í eigin brjóstum
yðar, því að hún flytur yður meiri
vizku en allir spámennirnir. —
í andlegum skilningi er ekki til
annar Kristur eða Buddha en sá, sem
býr innra með sjálfum yður. —
Enginn getur tekið sársaukann frá
yður, nema þér sjálfir, enginn getur
gefið yður frið, nema þér sjálfir. —
Lokið yður ekki inni i musterum
við tilbreiðslu hnignandi guða; dýrkið
heldur mennina, sem berjast og eru
sorgum hlaðnir og þér mætið alla
daga.
I sannleika duga yður hvorki spá-
menn eða sjáendur, heilagar ritning-
ar eða helgisiðir, trúarbrögð, Kristar
eða Buddhar.”
Þetta, sem hér er skráð eftir Krish-
namurti, kynnir hann að nokkru, en
betur þekkja menn höfundinn, ef þeir
iesa aliar ræðurnar.
Heiðin heimspeki getur víkkað
sjónhring manna. —
Ræðurnar kosta krónu.
H. J.
—Alþýðubl-
AHALD TIL AÐ MÆLA
SALTMAGN SJAVAR.
Með nýju áhaldi, sem dr. Frank
Wenner hefir fundið upp, er auðvelt
að mæla fljótt og nákvæmlega salt-
magn sjávar. Uppfundningin er talin
najög þýðingarmikil, þvi að ætlað er,
að áhald þetta komi að meiri notum
við hafrannsóknir en áhöld þau, sem
til þessa hafa verið notuð. M. a. eru
slík áhöld sem þessi nauðsynleg þeg-
ar skip sigla á þeim slóðum, þar sem
hætt er við að þau lendi innan um
borgarís. Ahald þetta er lítið fyrir-
ferðar- Strandvarnarliðið og Carn-
egiestofnunin í Washington hafa gert
tilraunir með það með ágætum ár-
angri.
—Alþýðubl-
FIRÐGEISLAR STÖÐVA
BIFREIÐAR
Er hægt að koma í veg fyrir allan
lofthernað.
Hin opinbera fréttastofa í Tjekko-
slovakiu hefir vakið athygli alls
heimsins með frétt, er hún sendi út
föstudaginn 25. okt. Er það í hæsta
máta undarlegt að fregn þessi skuli
ekki hafa náð hingað til íslands.
Fregnin var svo hljóðandi:
Tékkoslbvakiskur bífreiðarstjóri,
er var á leið frá Dresden til Prag
með bífreið sína, var skyndilega
stöðvaður Þýzkalands megin við land-
amærin. Bifreiðarstjórinn vissi ekki
sitt rjúkandi ráð. Hann athugaði
bifreiðina i krók og kring, vélina og
hjólin, en fann ekkert athugavert við
hana- Hann sá engan mann í nálægð.
Síðar hefir komið I ljós, að fjölda-
margar bifreiðar stöðvuðust á þess-
um slóðum með sama hætti og ná-
kvæmlega á sama tíma. — Alment
er álitið að þjóðverjar hafi fundið
upp einhverskonar firðgeisla, er geti
stöðvað allar vélar í vissri fjarlægð,
og að þeir hafi er þessi atburður varð,
verið að gera tilraunir með þá.
Það var engin furða, þótt fregn
þessi vekti mikla athygli, því að þá
geta Þjóðverjar, ef fregnin er sönn
að öllu leyti, eyðilagt allar árásir úr
lofti á þá, og ekki nóg með það,
heldur geta þeir yfir unnið alla and-
stæðinga sína á svipstundu, ef til ó-
friðar drægi.
Nokkrum sinnum áður hefir kom-
ið upp kvittur, sem þessi I heims-
blöðunum, en Þjóðverjar hafa alt af
mótmælt því að hann væri sannur.
“Vissiche Zeitung,” þýzka stór-
blaðið, hefir flutt fjölda greina um
þenna merka atburð. Blaðið hefir
snúið sér til landvarnaráðuneytisins
og spurst fyrir um, hvort það þekki
til uppfundningar þeirrar, er nefnd
er í fregninni, en ráðuneytið neitar
því, að það viti nokkuð um slíkt. —
Hinsvegar getur ráðuneytið alls ekki
sagt neitt ákveðið um það, hvort ein-
stakir vísindamenn séu að gera til-
raunir í þessa átt.
—Alþýðubi.
BERKLAVEIKISMEÐALIÐ •
Umcaloabo.
Eftir að eg skrifaði um meðal
þetta í Alþýðublaðið í sumar, hefir
það verið prófað af ýmsum og reynz-
lan þegar sýnt, að full ástæða er til
að ætla, að það geti stundum hjálp-
að mönnum, og að sjálfsagt er, að
skorið sé til fullnustu úr um gildi
þess. En því skrifa eg nú þessi orð,
að eg hefi mikla ástæðu til þess að
halda, að rétt sé að prófa meðalið
við bólgnum kirtlum í háls- og nef-
koki barna, enda þótt læknar telji
eigi berklakenda. Sjúkdómur þessi
háir framförum margra barna og
skurður við honum “hrossalækning”,
sem bezt er að komast hjá. Kirtlar
þessir hafa starf af hendi að leysa í
líkamanum og vont fyrir bömin að
missa þá, þó ekki sé að öllu leyti.
Tilraun með meðalinu getur verið
samfara allri læknismeðferð (ef nokk-
ur er) annari en skurði. Telji læknir
óhætt að hann bíði, getur áreiðanlega
ekki sakað að reyna meðalið við
þessu. Eins til tveggja mánaða not-
kun mun skera úr um hvort það kem-
ur að liði. Yfirleitt er reynsla mín,
eins og líka dr. Sechehaye heldur
fram, að meðal þetta hjálpi börnum
merkilega vel.
Kr. Linnett.
—Alþýðubl.
Veroníka.
“Eg er ekki hóti stoltari en þú,”
svaraði hann. “Komdu, Veróníka, þú
veizt að eg jafnast ekki á við þig
með það. ó, engin mótmæli! Eg hefi
veitt þér athygli! Ættargallinn —
það er galli, eða er ekki svo, Bolton?
— Fylgir þér. Eg á engan son. Rödd
hans var dálítið óstyrk í bili, en svo
fékk hún aftur gamla hörku og til-
finningarleysishijóminn. “Eg er ekki
hrifinn af Talbot frænda mínum. Eg
vil að húsbóndinn á Wayneford —
það var eign móður minnar — sé
vænn maður og dugandi. Auðvitað
er eg of viðkvæmur, kæra Veróníka.
Þú skalt fá einn dag til umhugsunar.”
Hún hreyfði hendina með svo líku
látbragði og jarlinn, að Mr. Bolton
varð forviða.
“Þakka yður fyrir, eg skal afráða
það,” sagði hún. "Eg hefi gott minni,
Mr. Bolton,” hún vék sér að honum
brosandi. “Eg veit hvað fátækt þýð-
ir. Fátækt er glæpur. Eg sá föður
minn deyja —”, Augu hennar fyllt-
ust tárum og varirnar titruðu. “Eg
veit hvað auðæfi þýða. Þegar öllu
er á botninn hvolft, þá þarf eg held-
ur aldrei að giftast —Rödd henn-
ar lækkaði og hún varð hugsi.
“Þú afræður það þá?” spurði jarl-
inn nokkuð hvatskeytislega.
Hún rétti úr sér og leit á hann um
leið.
“Eg hefi afráðið það,” sagði hún,
“eg geng að þessum skiimálum.”
“Gott,” sagði jarlinn og hýrnaði yf-
ir honum. “Nú skulum við ekki ó-
náða þig meira, Veróníka.”
Mr. Bolton gekk að dyrunum, en
jarlinn var nær þeim og varð fyrri
til að opna fyrir henni. Hún kinkaði
kolli og fór. Hinum aldraða geðstirða
lögmanni fannst jafnvel sem birtan
í herberginu rénaði er hún gekk út.
Hans hágöfgi settist aftur í stól-
inn, er hann hafði setið í.
“Eg vissi að eg mátti reiða mig á
hana,” sagði hann, og gamla mann-
hatursglottið lék um varir hans. —
“Semjið þér erfðaskrána, Bolton, eg
skal skrifa undir hana á morgun.” /
II. KAPITULI.
Veróníka gekk nú upp stóra stig-
ann til herbergis síns, eða öllu held-
ur herbergja, því að henni hafði ver-
ið fengin heil röð af ágætum herbergj
um, sem vessu móti suðri. Var þaðan
gott útsýni yfir garðinn ítalska, veiði ■
garðinn og engið. Herbergin voru
með skrauti og húsgögnin gerð eftir
nýjustu tízku.
Herbergin voru með öllu því íburð-
ar óhófi, sem auðmagnið getur veitt.
Skrautið og óhófið hafði í fyrstu gert
hana ruglaða og utan við sig. Hún
hafði komið þangað af fátæku heimili
í Camden Town. En það er ekkert,
sem maður venst eins fljótt við og
óhófið, og Veróníka var orðin svo vön
við það, að skrautið í kringum hana
var hætt að hafa áhrif á hana, enda
þótt hún hefði ekki alveg gleymt liðn-
um tíma. Þegar hún nú virti fyrir
sér hina mörgu viðhafnarmuni, sem
voru vitni um auð hennar og stöðu,
fannst henni ósjálfrátt að þeir heyrðu
henni til, ekki aðeins um stutta stund
heldur fyrir fullt og allt. Wayneford
uppfyllti þetta skilyrði.
I hópi þeim, er safnaðist utan um
Lord Lynborough sem miðdepil, og
allir viðurkenndu að hann var það,
voru margir menn af aðalsættum —
og sumir þeirra af frægum aðalsætt-
um- Og flestir þeirra höfðu látið í
ljós aðdáun sina á Miss Veróníku
Denby, frænku jarlsins af Lynbor-
ough. Virtist þetta sannarlega auð-
velt skilyrði. Hún þurfti ekki annað
svo að segja, en að kjósa einn úr
hópnum.
Við þessa hugsun hnykluðust hinar
beinu augnabrúnir hennar, Denby-
brýnnar, og hún setti upp dálítinn ó-
ánægjusvip. Margir halda að ungar
stúlkur séu alltaf að hugsa um gift-
ingar. Veróníka hugsaði mjög lítið
um þau efni. Enginn af hinum mörgu
sem orðið höfðu á vegi hennar síðan
hún kom til Lynne Court, hafði haft
minnstu áhrif á hana. Þeir sögðu
hena kaldlynda, og ef til vill hefir húu
verið það. Flestar stúlkur eru það
þangað til þeim hefir hlýnað um
hjartaræturnar, við að sjá þann mann
sem þær hafa verið að bíða eftir frá
byrjun vega sinna. Þá bráðnar snjór
inn og blómskreyttar grundir koma í
ljós, brosandi í geislaskini honum til
yndis og ánægju. 1 raun og veru
þyrfti hún heldur ekki að giftast. Það
yrði gaman að vera húsfreyja á
Wayneford, að vera auðug, að vera
nokkurskonar meydrottning, Elízabet
samtíðar sinnar.
Hún hló glaðlega og rétti út arm-
ana. Nú þurfti hún ekki framar að
óttast framtíðina — og hversu mik-
>ð hafði hún ekki óttast hana — nú
var hún óhult gagnvart dutlungum
hamingjunnar. Húsfreyja á Wayne-
ford.
Þjónustustúlka hennar barði að dyr
um og kom inn.
“Reiðskjótinn yðar bíður, ungfrú.
A eg að senda hann burtu.
“Nei, nei, Goodwin,” sagði Verón-
íka. “Lánaðu mér hraða hönd, svo
eg komist sem fyrst í reiðfötin mín.
Mig langar til að ríða dálítinn sprett”.
Eftir fáar mínútur var hún komin
út og á bak, hélt með liðugu en föstu
taki við fótfráu hryssuna sina. Þegar
hún reið upp eftir trjágöngunum,
heyrði hún hjólaskrölt- Þegar hún
leit við, sá hún að stóra skrautvagn-
inum var ekið heim á hlaðið. Lyn-
borough lávarður ætlaði að aka út,
eins og hann var vanur að gera dag
hvem.
Þegar hún var komin miðja vega
niður eftir trjágöngunum, beygði hún
við og út á grasflöt 1 garðinum. —
Hestasveinninn hennar hleypti á eft-
ir henni. En allt íeinu heyrði hún að |
haldið í Winnipeg 7. okt .1930.
Er minnumst á Rósu og Magnúsar
hag,
við metorð, sem örfáir njóta
í hálfa öld lifað sem hveitibrauðs-dag
við hlutskifti mannlífsins bóta-
I brattanum verða blómin stærst,
þeir bautasteinar gnæfa hæst
er þollyndu þjónarnir hljóta.
Þið ferðuðust áður frá ættjarðar
grund,
til annara fjarlægra þjóða,
er festuð þar eigi sem fávísir blund,
þótt frjálsara hefði að bjóða,
en búslóðin var aðeins börnin og tvær
brauðlausar hendur, en svo hafa þær
fært ykkur farsæld og gróða.
Guð hafði ykkur forsjá og fulltingi
veitt,
á framliðnum samvistar árum,
og flestu til gengis og gæfu ykkur
breitt,
þótt gróðurinn vökvaði tárum;
ef áskygði veginn, þið eygðuð þá hönd
sem ykkur vann leiða um fjarskilin
lönd,
og afstýrði brotsjó og bárum.
Nú knýja skal hörpu við kvöldsval-
ans ró,
með kveðjur i strengjanna tónum,
hver athöfn til dygðar við ár eða plóg,
skal auglýst á raddsettum fónum;
í iðjunnar verðleika auðnan sést
og orðstír farmannsins skartar best:
A víði eða vellinum grónum.
Sælt er að minnast á sigur og stríð,
á sérstæðum minninga fundi;
með göfgi og þökk fyrir gullbrúð-
kaups tíð,
hann nam staðar. Sá hún, að hann
fór af baki og athugaði skeifu undir
hestinum sínum.
"Hvað er að, Brown?” sagði hún-
Hún staðnæmdist, en hikandi.
Lynborough lávarður vildi ekki að
hún riði út án þess, að hafa hesta-
sveininn með sér. En nú var veðrið
svo gott og blítt og hana langaði svo
mjög til að hleypa á sprett, að hún
vildi ekki snúa við.
“Þér megið fara heim”, sagði hún.
"Segið hans hágöfgi, ef þér sjáið
hann, að eg ætli ekki að fara langt.”
Maðurinn brá hendinni upp að hatt-
inum og teymdi hest sinn burtu.
Veroníka, sem var svo glöð af því,
að vera einsömul, hélt nú áfram. Hún
reið gegnum eitt hliðið út úr garð-
inum og lét hryssuna brokka eftir
þjóðveginum, í áttina til Halsery.
Markaðirnir voru haldnir þar.
Lynne Court er 1 þeim hluta af
Devonshire miðjum, sem ekki hefir
orðið fyrir því happi — eða þá ó-
happi — að fá járnbraut. Næsta
járnbrautarstöð er i 15 rasta fjar-
lægð. Sveitin er því afskekt og róleg
Landið er fagurt og fegurðin mjög
margbreytt. Sumstaðar gæti maður
haldið, að maður væri kominn á feg-
og gleði yfir vöxtuðu pundi.
Svo heiður sé ykkur i hátíðarsess,
og heill að þið gátuð notið þess,
sem hjónunum hugfanginn mundi.
Þ. á Gr.
Gullbrúðkaups hringhendur
til
Magnúsar og Rósu Einarsson
7. október 1930.
I heimsókn vatt sér vinafjöld,
vini hratt að finna, —
höfum glatt á hjalla i kvöld,
hreint og satt að inna.
Hreyfi gestir hlýjum tón,
hér er verst að þegja;
um ein hin mestu myndarhjón
má hið bezta segja.
Þvi er að fagna á famri slóð,
þó — finnist þagna bæði;
Rósa og Magnús mynda ljóð,
og meta sagna fræði.
Við húsráðs völd á heimsins veg
um hálfa öld, er getið,
að hafi í kvöld svo heiðarleg
hjónin öldnu setið.
Haust þó kalli — blikni blóm
og blöðin falli í haga:
um manndóms snjallan dyggðadóm
deyr ei falleg saga.
Guðs veg þræðið, hlið við hlið,
helgra fræða njótið;
á ljóssins hæðir leitið þið,
laun fyrir gæði hljótið.
ósk sé þessi af alhug skráð
innanum versa tóninn,
að lengi hress með dyggð og dáð
dafni blessuð hjónin.
G. H. Hjaltalin.
(Frh. í 7. bls).
Við gullbrúðkaup,
Magnúsar og Rósu Einarsson,