Heimskringla - 11.03.1931, Blaðsíða 6

B BlAöSDDA
HEIMSKRiNCLA
WINNIPEG 11. MARS 1931.
| JAPONETTA
I eftir
ROBERT W. CHAMBERS.
Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
Edgerton stóð nokkur augnablik hljóður
og hugsaði eftir að hafa lesið þetta bréf. Svo
kveikti hann á eldspítu og brendi bréfið, sem
hann hélt á í hendinni og horfði á það á
meðan það var að brenna. Svo kastaði hann
því í öskubakkann og beið unz það var alt
brunnið til agna og eftir var aðeins ösku
hrúga. Að því búnu gekk hann niður í hinn
skrautlega sal, sem allur var uppljómaður og
yndislega vel skreyttur. t>ar tók húsmóðirinn
ástúðlega á móti honum. Hún var öfdruð,
lítil en góðleg kona með gráa hárlokka og
blíðleg augu. Hún rétti Edgerton mögru,
hvftu hendina sína og hún skalf lítið eitt um
leið og hann tók i hana og án þess hann vissi
hversvegna, hélt hann hendi hennar í sinni
nokkur augnablik eins og til þess að gera
hana rólegri.
“Það var mjög elskulegt af yður að bjóða
okkur,” sagði Edgerton blíðlega. Þér hafið
gert alt svo aðlaðandi og yndislegt fyrir okk-
ur. Frænkur mínar koma rétt strax, þær baðu
mig um að ganga niður fyrst.
Hin litla gráhærða kona leit upp í laglega
laðandi andlitið hans og virtist verða eins og
hálf utan við sig og ekki vita hvað hún ætti
að segja.
“Maðurinn minn hefir sagt mér frá yður”
sagði hún. “Eg hafði ekki hugsað mér yður
þannig------þér og frænkur yðar eruð mér
mjög velkomnir gestir.”
“Það er fallegt og vinsamlegt af yður að
segja svo" sagði Edgerton hrærður yfir henn-
ar bh'ðu og látlausu orðum.
Rétt á eftir kom Mr. Rivett inn með sín
brúnu augu skýld á bak við gleraugun.
“Það er ljóta veðrið, sem við höfum í
dag,’’ sagði hann um leið og hann rétti hin-
um unga manni hönd sína, “Eg vona að þér
séuð ánægður með dvalarstað yðar.”
“Já, þakka yður fyrir. Hann er ágætur
og útsýnið dýrðlegt," sagði Edgerton.
Aftur hljómðai hin blíða rödd Mrs. Riv-
etts í eyra honum. Hún óskaði eftir að gera
hann kunnugan syni sínum og dóttur og þar
á eftir ýmsum öðrum boðsgestum, sem hann
aldrei áður hafði augum litið. Sá eini sem
hann kannaðist við a£ öllum þeim sæg, sem
þár var saman kominn, var Curmew hersir,
sem mikið lét á sér bera.
Litlu síðar gengu þaer Diana og Silvíetta
inn í salinn, beinvaxnar og spengilegar, geisl-
andi af þeirri æskufegurð og yndi, sem ein-
kennir ungdóminn á þeirra aldurs-skeiði.
Curmew hersir stilti sér óðara upp við
hliðina á Silvíettu og hálfþvingaði hana út að
einum glugganum og þar stóð hann bíspertur
fyrir framan hana og snéri mjög ánægjulega
upp á yfir skeggið og togaði fram skyrtu
ermarnar sínar.
Diana stóð þar skamt frá og talaði við
Mrs. Rivett og sýndi henni mikla lotningu.
Hún veitti þó öllu í kringum sig nána athygli
Hún mældi stofuna og alla þá sem þar voru
inni með augum sínum. Og þrátt fyrir allar
hennar athuganir og hugleiðingar, varð hún
sér þess smám-saman meðvitandi að hún var
á leiðinni að vinna blítt og viðkvæmt hjarta
f þessu var borið inn ilmandi vín í glös-
um og útbýtt á meðal allra, og barst angan
þess um alla stofuna.
Litla gráhærða konan dreypti aðeins á
sínu glasi, sem ef til vill hefir stafað af því
að eðlisávísun hennar minti hana á gamla
daga, þegar álitið var að matur og áfengt vín
hefði slæmar afleiðingar í för með sér.
Edgerton tók glös Mrs. Rivetts og Díönu,
sem líka var hálf fult og setti þau til hliðar.
Og um leið stóð Mrs. Rivett á fætur, og Ed-
gerton til mestu undrunar, rétti hún honum
arminn, Mr. Rivett leiddi Díönu tii borðs, og
sonur hans tók Silvíettu sér við hlið. Nafnið
Edgerton hafði vegið þungt á metaskálunum.
í borðstofunni var alt íburðar mikið og
skrautlegt og sjáanlega ekkert sparað til þess
að gera þar alt sem mikilfenglegast. Edger-
ton rendi fljótlega augum sínum yfir kristals
og silfur skrautið, sem haglega var fyrir
komið hér og þar, síðan yfir hið gullbrydda
veggfóður og hinar stóru, giltu tréskurðar-
myndir og eftir augnabliks yfirlit leit hann
aftur af öllu þessu skrauti alvarleguri bragði.
. - Þjónarnir voru á þönum og voru stöðugt
að reika í kringum hann, honum til ama og
óþæginda. Hin sterka blóma angan og alt
þetta íburðarmkila skraut vakti hjá honum
illa líðan og viðbjóð, því þarna var gott sýnis-
horn af því, hve gífurleg auðæfi geta valdið
miklu óhófi og smekkleysi.
Miss Rivett sat til vinstri handar við Ed-
gerton og gerði mat sínum hin beztu skil án
allrar feimni eða tepruskapar. Hann leit til
hennar brosandi, og dálitlum undrunarglampa
brá fyrir í augum hans. Hann sá þarna litla
og laglega stúlku, með skær brún augu og
frábærlega fallegan hörundslit, og hún endur-
galt honum tillit hans með augljósri hreyf-
ingu.
“Haldið þér að yður komi til með að lítast
vel á okkur?” spurði hún dálítið hortug. “Eða
eruð þér þegar byrjaðir að hata okkur?’’
“Það er ekki hinn minsti efi á því, að þér
fallið mér vel í geð, ungfrú Rivett. En hvað
er álit yðar á okkur?”
“Frænkur yðar eru mjiig yndislegar og
heillandi-------og þér lítið út fyrir að vera
indæll, er ekki svo?’’ /
“Mjög svo," svaraði hann hfæjandi. Mér
þykir vænt um að þér gáfuð mér tækifæri til
þess að segja það, því annars hefðuð þér ef
til vill ekki verið vissar um það sjálf.”
“Eg er óttalega vandfýsin. Kunnið þér
að dansa?”
“Hér um bil eins yndislega óg kýr.”
“Dansið þér virkilega svo illa?”
“Já, sízt betur.’’
“Þér eruð mjög enskur. Eruð þér ekki?”
“Meinið þér í þessum orðaleik?”
“Nei, nei, eg meina í almennum skilningi.
En þér eruð vitanlega ágæt skytta, veiðimað-
ur, fiskari, reiðmaður og “pool”-spilari?’’
“Þér gleymduð Golf, ungfrú.’
“Nei, eg mundi eftir því. en tók það ekki
með, því eg var sannfærð um með sjálfri mér
að þér stæðuð þar jafnfætis þeim beztu. Eða
er ekki svo?’
“Jú; en eg hefi enga bankareikninga, svo
þér megið kalla mig lávarð, ef yður sýnist.”
“Og ef til vill eruð þér ekki heldur mik-
ill hæfileikamaður? Hver er annars afstaða
yðar gagnvart spumingunni “ríkir erfingjar’’?
“Því vil eg alls ekki svara.”
“Þá eruð þér líka hræsnari, og þar að
auki hvorki aðlaðandi né skemtilegur. Eg
stend til að erfa stórfé.”
“Þá gef eg mig undireins fram sem lukku-
veiðara," sagði Edgerton hlæjandi. “Og eg
síma þegar til málafærsumanns míns.”
“Mamma, sagði ungfrú Rivett, “herra
Edgerton og eg erum á leiðinni að verða góð-
ir vinir. Ef til vill er hann sjálfur ekki alveg
viss um það ennþá, en eg er það. Segðu hon-
um hvað í skerst ef eg er viss á einhverju.”
“Kæra barn, herra Edgerton skilur ef til
vill ekki þá aðferð, sem þú hefir til að koma
orðum að hinu og öðru,” sagði frú Rivett.
“En það er einmitt, sem hann gerir. Hann
reynir til að útskýra fyrir mér hversu mikill
gæðamaður hann sé.”
“Kristín, góða vertu ekki svona óorðvör
og fljótfær,” sagði frú Rivett.
Þau litu brosandi yfir að hinum enda
borðsins, því þaðan liðu dillandi hlátursöldur
yfir salinn. Þær Díana og Sylvíetta voru sjá-
anlega í miklu afhaldi. Og af einni eða annari
ástæðu sló það Edgerton, að þessi stóri salur
hefði ekki oft ómað af kæti og fjöri. En sam-
talið og hláturinn hljómaði nú óþvingað og
einlæglega, og eins var framkoma og um-
gengni þjónanna. Edgerton leið þó sjálfum
ekkert sérlega vel. og hann var glaður, þeg-
ar hann gat rétt frú Rivett arm sinn og leitt
hana inn í viðhafnarsalinn, þar sem hún tók
sér sæti í gullofnum hægindastól. Þar yfir-
gaf hann hana og fór inn í annað herbergi
þar sem hann gat látið bláan reykinn úr vind-
lingunum líða í þéttum skýjum upp í loftið.
Jack Rivett, sem var dálítið feitlaginn og
lágvaxinn maður, flutti stólinn sinn að hlið
Edgertons. Og Edgerton, sem hafði dæmt
þenna mann aðeins éftlr útliti hans, varð ekki
lítið undrandi, þegar hann komst að því að
þessi ungi maður hafði slglt víða um og lesið
°S mjög frumlegur og lipur í við-
ræðum.
i uyijun samtaisms komst Edgertor
þvi, að þenna unga mann langaði til þesi
gerast meðlimur Patioons Club.
‘ Þér eruð þar meðlimur, eða er ekki í
spurði hann Edgerton.
Eg hefi sagt mig úr honum,” sva
Edgerton.
“Ó, eg hélt að það væri félagsska
sem maður segði sig aldrei úr. Fyrirg
herra Edgerton,” bætti hann við og roðr
“Þér megið ekki áiíta mig neinn glóp.”
“Það skuluð þér heldur ekki láta 3
koma til hugar að eg geri,” svaraði Edge
brosandi. “Eg sagði mig úr félaginu ve
þess að eg hafði ekki ráð á að vera þar n
iimur áfram. Það er mjög góður féiagssl
ur. og eg vona að þér getið mjög bráð:
fengið þar inngöngu.”
“Það vona eg einnig. En við erum ól
ennþá hér í New York. Maður getur al
vitað, hvernig hinir stóru borgarbúar lít
fólk af okkar tæi,” sagði hann hiæjandi.
“New York samanstendur öll í raun
veru af nýkomnu fólki," svaraði Edgei
brosandi.
“Við þyrftum áreiðanlega ekkert að ótt-
ast, ef við gætum kynst mörgum yðar líkum.
Ef hinum gömlu New York búum leizt vel á
einhvern mann, þá gat hann fengið alla þá
aJ)TTí/
RobinlHood
FIíOUR
N
Fyrir alla heima bökun
inngöngumiða er hann vant-
aði. En nú á dögum vinn-
ur það á annan veg. Öll hin
guðdómlegu háu sæti eru í
þeirra höndum.”
Edgerton skemti sér vel.
“Ekki fullkomlega,” svar-
aði hann, “þegar við gamlir
borgarar erum annars ,veg-
ar.”
“Hvað af þessu þrennu veg
ur mest — peningar, hnjá-
bugur eða guðhræðsla?
Edgerton hló svo hjartan-
lega að hefra Rivett sneri sér
við og leit á son sinn og Ed-
gerton spyrjandi augum. En þegar hann sa
að þetta mundi ekki snerta hann sjálfan a.ð
neinu leyti, byrjaði hann aftur samtal sitt við
herra Smith, háan, stórskorinn mann, sem var
mjög spentur fyrir olíu- og bómullarviðskift-
um.
Curmew hersir gekk í þessu röggsamlega
til hinna ungu manna.
“Hvað hafið þér ungu herrar hugsað yð-
ur að spila í kvöld, bridge eða kínverskt
Kahn?”
“Hver er vilji hinna í því efni?” spurði
jack Rivett dauflega. Svo bætti hann við:
“Eg er ekki viss um að herra Edgerton kæri
sig um að spila. Hvað segið þér um það?”
“Ó, eg hefi ekki neitt á móti því. En eg
er alveg hættur við að spila upp á peninga,
svaraði Edgerton, sem var alveg sannfærður
um að spurning Jacks Rivetts var borin fram
í þeim tilgangi að gefa honum tækifæri til að
draga sig til baka. Og Edgerton skemti sér
við að brjóta heilann um það. hvað fólkið
myndi hugsa um hann, þegar það heyrði að
hann vildi ekki spila upp á penttiga.
“Þjónarnir hlupu fram og til baka, önnum
kafnir við það að setja niður spilaborðin.
Nokkrar stúlkur komu inn í dyrnar og stað-
næmdust á þröskuldinum og hófu fjörugar
umræður við ungu mennina. Litlu síðar gekk
frú Rivett inn í salinn ásamt öðrum kon-um,
er fylgdu henni eftir. Var þar saman kominn
heill hópur af fólki, sem smám saman paraði
sig saman og settist að spilaborðunum. Nýir
spilapakkar voru teknir upp og spilunum út-
býtt, tvennum á hvert borð. Reiknings ^yðu-
blöð og blýantar fylgdust að. Spilin voru stokk
uð og gefin.
Díana, Curmew liersir, Mrs. Wiemyss, hin
fallegasta kona, og herra Rivett spiluðu við
eitt borðið. Við næsta borð var Sylvíetta, hr.
Smith, Christine Rivett og Mr. Dineen, stór
og mikill ístrubelgur, sem vóg yfir 200 pund,
frekar smáleitur í andliti, með stórar hendur.
söðulbakað nef og lítil gráblá augu.
Edgerton og Mrs. Rivett, Wisblow dómari,
j og frú Lorrimore, feit og bláeygð kona með
1 sætt bros á vörunum- settust niður og spiluðu
kínverskt Kahn, spil sem stafað er á marga
vegu, en spilað þó á ennþá fleiri mismunandi
vegu.
“Hvað spilum við um mikið?” spurði frú
Lorrimore spekingslega.
“Hvorki herra Edgerton eða eg kærum
okkur um að spila mjög hátt,” svaraði frú
Rivett.
Dómarinn sneri sér snögt við og leit til
Edgertons.
“Mér fellur það mjög illa svaraði Edger-
ton.
Það sýndist einnig sem dómaranum félli
það ekki vel. Hann sagði þó ekkert, en tók
að stokka spilin í sínum stóru, loðnu bönd-
um. Svo gaf hann hverju þeirra nokkur spil
og lagði svo hin í búnka á borðið, um leið og
hann sneri því efsta upp, sem var hjartaás.
Frú LorrimoTe tók hann í sína hönd og lagði
| þrjá ása á borðið, fjóra fjarka og sexu og sjöu
I í rauðum lit ásamt “jókernum”, svo ho,1r,ði
hún sér aftur á bak í stólnum með afgang-
inn af spilunum í sínum gullstássuðu hönd-
um, sem hún hvíldi upp við bifandi barm sinn.
“Kastið!” þrumaði dómarinn.
“Ó, afsakið!” Hún hló og kastaði tveim-
ur níum. Enginn áleit að nokkru sinni væri
þörf fyrir níurnar. Dómarinn blés, tók eitt spil
og kastaði því aftur og sneri sér svo að frú
Lorrimore.
“Ó, nei,’ sagði hún með sinni viðfeldnu
þýðu rödd. Eg — eg er hrædd um, að eg
verði að henda spilunum mínum.”
“Hvað meinið þér?” hrópaði dómarinn,
sem sat með langa röð af spilalit á hendinni.
“Maður kastar aldrei frá sér spilunum í fyrstu
umferð.”
En hún gerði það þrátt fyrir það, dómar-
anum tii hinnar mestu gremju.
“Er það ekki óttalegt,” sagði hún um leið
og hún leit til Edgertons. “þegar spilin eru
nákvæmlega talin saman af frú Lorrimore?”
“Eg hefi ekki neitt á móti því”, sagði
hann um leið og hann hallaði sér að henni
og bætti við: “En hugsið yður, ef eg hefði
spilað upp á peninga.” .
í hennar bláu dreymandi augum brá fyrir
ir ofurlitlum glampa, sem þó fljótlega hvarf
aftur. En hann hafði þó séð hann eitt augna-
blik, og eftir það gladdi Edgerton sig við það
að framkalla glampann í augum hennar aftur
og aftur. Hún hló, og reyndi einnig að fram-
kalla hlátur hans.
Lukkan var ekki með dómaranum, en frú
Lorrimore vann stöðugt, og dómarinn var
mjög óánægður og fór að nöldra, því að
hann var ríkur maður og sínkur.
Þau voru ekki búin að spila mjög lengi,
þegar dómarinn var búinn að fá nóg. Hann
stóð upp frá borðinu og afsakaði sig með
því, að hann hefði fengið bréf, sem hann
þyrfti að svara fljótlega. Svo hvarf hann út
úr stofunni með álíka mikilli röggsemi og
uxi, er flýr undan mýbiti.
“Skelfilegur hegri er hann, karlfauskur-
inn,” sagði frú Lorrimore hljóðlega við Ed-
gerton og hló sínum dillandi, töfrandi hlátri.
En í því kom þjónn til hennar og rétti henni
ávísun frá dómaranum, er hann hafði skrifað
og látið innan í umslag.
Frú Rivett var einnig gengin burtu og
inn í viðhafnarstofuna, þar sem stórt gamal-
dags orgel stóð við einn vegginn. Edgerton-sá
hana setjast niður við það.
Eftir litla stund hljómuðu hrífandi mjúkir
danslagstónar um saliiin, sem s(p|ila}fólkið
dvaidi í.
Allir virtust uppteknir við spilin, nema
herra Rivett- sem skotraði augum sinum inn
í viðhafnarstofuna, þar sem kona hans sat
við hljóðfærið.
Edgerton stóð á bak við stól Díönu og
horfði á spilin hennar. Eftir litla stund gekk
hann yfir til Sylvíettu og staðnæmdist þar
ofurlítið og gekk síðan aftur til Díönu.
Eftir dálitla stund sagði Mr. Rivett skyndi
lega:
“Eru ekki einhverjir, sem hafa löngun til
þess að dansa?”
Þessi orð höfðu álíka verkun á spilarana
sem byssuskot. Allir vöknuðu með það sama
upp af spilamókinu og roði færðist í kinnarnar
og áhuginn skein úr augunum.
“Eg hygg að eg hafi fylstu ástæðu til að
spyrja,” sagði herra Rivett þurrlega, “því eg
hefi tapað ekki svo litlu.”
“Áreiðanlega, pabbi,’ sagði Jack hlæjandi.
Eg hefi hvorki unnið eða tapað, og eg voga
einnig að endurtaka það. Eru ekki einhverjir
hér sam hafa löngun til að dansa. Þér hafið
vonandi ekkert á móti því?” sagði hann bros-
andi við Sylvíettu.
“Eg hefi alls engan rétt til að segja af
eða á um það,” svaraði hún hlæjandi.
“Jú, jú, fullkominn rétt. Segið þér það
bara hreint út.-----Hvernig er það með syst-
ur yðar?” spurði Jack og leit til Díönu.
“Eg er hrædd um að eg hafi heldur ekki
neitt úrskurðarvald í þessu,” svaraði hún ró-
lega. Það eru þeir, sem tapa, sem eiga að
ráða þvf.”
Það varð þó ofan á að spilin voru lögð
til síðu og farið að búa seg undir að dansa.
Frú Rivett kom út úr viðhafnarstofunni, og
horfði á þjónana meðan þeir voru að kveikja
á Ijósahjálmunum í stærri salnum, sem á-
kveðið var að dansinn skyldi. fara fram í. Þar
var líka stórt og skrautlegt og vandað píanó,
sem Edgerton leit hýru auga til.
Þjónn var sendur af stað til þess að sækja
ungfrú eina, er lifði þar í húsinu einhvers-
staðar, og var ávalt fengin til þess að spila,
þegar svo bar undir að dansað var. Á meðan
gekk Edgerton að píanóinu og byrjaði að spila
hrífandi spánskan vals.
“Svikari!” hvíslaði hrein og skær rödd
við hliðina á honum- svo hann leit við og
mætti augum Díönu.
“Halló!” sagði hann. “Hvernig endaði
bardaginn?"
“Spilamenskan?”
“Já."
“Líkt. og vanalega, þökk fyrir.”
“Það er svo. En hvernig gengur það
venjulega, fagra frænka?”
“Reglulega vel, þökk fyrir,” svaraði hún
stuttlega.
Hun stóð og liallaði séí* upp að píanóinu.
“Þú spilar fremur laglega,” sagði hún.
“Ó, já — laglega. Þannig er það með alt,
sem eg geri,” svaraði Edgerton.