Heimskringla - 10.06.1931, Blaðsíða 6

I
6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 10. JÚNÍ 1931.
I JAPONETTA
f eftir
’í ROBERT W. CHAMBERS.
♦ Snúið hefir á íslenzku Davíð Björnsson
Silvíetta sat þannig lengi og huldi and-
lit sitt í höndum sér. Mr. Rivett var farinn
•að ókyrrast. Hann gekk því til hennar og
beigði sig niður að henni:
“Silvíetta’’, sagði hann.
Hún nikkaði höfðiriu, sem merki þess að
hún heyrði til hans.
“Silvíetta?” sagði hann aftur. “Þú elsk-
ar Jaek!’’
Hún sat ennþá hreifingarlaus.
“Þér eruð svo vandlátar að virðingu
yðar Silvíetta, að þér reynið að draga ást
yðar á tálar. Þér hafið elskað Jack lengi,”
sagði Mr. Rivett.
Silvíetta svaraði engu enn.
“Við gætum ekki óskað okkur betri
stulku fvrir tengdadóttur,” sagði hann. “Eg
hefi verið mjög blindur. Jack vissi betur, en
móðir hans vissi þó betur en við öll til
samans. Konan mín er mjög hyggin, Silví-
etta — langtum hyggnari en eg —. Og eg
hef-----eg stend í skuld við það nafn, sem
^)ér berið. Eg meinti að með því að gefa yður
son minn get eg bætt fyrir það. Þér leggið
á mig skildur. sem eg get ekki mætt, nema
þ>ví aðeins að þér takið á móti kærleika
mínum. Viljið þér gera það, Silvíetta?”
Hún rétti út hönd sína í áttina til hans,
og hann tók hana í báðar sínar.
“Þökk fyrir,” sagði hann.
Þau þögðu bæði um stund, svo lét hann
Jausa hönd hennar og gekk út en lét hurð-
Ina standa opna til hálfs.
Þegar Silvíetta lyfti höfðinu frá skrifborð
inu, vissi hún að Jack var kominn inn.
Tignlegur og rólegur, stóð hann fyrir
framan hana og horfði á hana. Og tigulega
•en föl reis hún á fætur og leit fast á hann,
gekk svo til móts við hann og rétti honum
óttalaus báðar hendur sínar. *
“Eg vissi það ekki,” sagði Jiún. “Eg
vildi ekki einu sinni leifa mér að hugsa þannig
til þín. — Viltu mig, Jack?’’
Hann tók í hendur hennar, kysti þær
ákaft og svo óstjórnlega að hún hálf utan
við sig, dróg sig til baka, en um leið stóð
hann á‘ fætur og tók hana í arma sína. Og
mjög alvarleg gáfu þau hvort öðru hinn fyrsta
koss.
Glöð og ánægð, laus við allar hindranir
Dg hlekki, sátu þau hlið við hlið uppá skrif-
borði Mr. Rivetts, héldu höndum saman og
dingluðu fótunum fram og aftur og ræddust
við, broshýr og hamingjusöm, á máli elskend-
anna.
XIII. Kapítuli
Mr. Rivett og konan hans komu sér
'saman um að þessar tvær trúlofanir skildu
<ekki verða hafðar í hámæli fyrst um sinn.
Að undanteknum þessum tveim, Díönu
bg Mr. Dineen og sem nánastí ættingi Silví-
ettu átti EMgerton einnig að fá að vita um
þetta, og var Díönu falið á hendnr að til-
kynna honum það. Silvíetta skrifaði nokkur
orð á kort, sem hún bað Díönu að leggja
með bréfi sínu til Edgertons. Og svo tók Dí-
ana skriffæri sín og hélt af stað út í gegnum
skóginn til hins mosagróna 1 berghjalla, þar
sem hún og Edgerton svifu til baka til síns
horfna draumalands. Þar ætlaði hiún að
skrifa til hans bréfið.
Hún hefði aldrei komi ðþar síðan. Á ein-
um göngutúr, með Scott Wallace, fóru þau
skamt frá þessum stað og hann kom auga
á þennan einkennilega og fagra stað. Hann
vildi klifra þangað upp og bað hana að koma
þangað með sér að skoða þetta fagra æfin-
týra land, sem han nsagðist hafa fundið. En
fyrir henni var það ekkert nýtt æfintýraland,
því æfintýrið var löngu liðið og horfið inn í
djúp tímans. Hún vildi ekki fara þangað upp
með honum og gekk því áfram meðfram
fljótinu, án þess að skeyta um beiðni hans.
En n úfanst henni, sem einhver kallaði
sig þangað upp. Hún vissi ógerla hver það
var, en hún var fús að hlýða því kalli. Ef
til vill hefir það verið vegna þess að það var
kærasti bletturinn sem hún átti, þar sem
kyrð og helgi töfrandi náttúru ljómans inn-
vafði hana og þar fanst henni yndðelast að
tlvelja á meðan hún var að skrifa honum og
Skýra honum frá hamingju systir sinnar.
Þessi fagri staður hennar og minninga-
land, hafði breyst talsvert við árstíða skiftin.
Oul blöðin hvíldu máttvana á greinum trjá-
anna, og mosateppið er breiddi sig yfir hjall-
ann var orðið upplitað og mað. Og þarna stóð
birkitréð, sem hún hafði hallað sér upp að
þegar armar hans umvöfðu hana og hann
gaf henni fyrsta og síðasta kossinn. Þama
lá han við fætur hennar — þá var hann að-
eins broshýr og glaðlyndur, góður drengur,
sem ekki var búinn að finna sjálfan sig.
Hún settist niður í sama staðinn undir
trénu og hallaði sér upp að því, sem í fyrri
daga og sá út yfir skóginn, fljótið og hamra-
beltin. Þarna—fyrir löngu síðan var það sem
hún hafði offrað ást sinni — altarið, sem hún
fórnaði á hjarta sínu—.
Hún beigði sig niður og leitaði eftir bletti
þeim á hönd sinni, sem hann hafði kyst. Og
hún leitaði eftir sporum í mosanum, frá
þeim tíma er þau voru þar saman, en bæði
sól og regn hafði afmáð þau með ölRi. Að-
eins í hjarta hennar bjó minningin um koss-
inn tans. Og svo lét hun hugann hvarfla
til horfna landsins. Hún var ekki lengi þang-
að. Hún heyrði maríetlurnar tísta, og hún sá
himininn heiðan og skýjalausan og sólina
varpa gullnum geislum sínum á alt, sem
var um hverfis hana. Og hún sá hann, heyrði
hann tala, segja sér sögur og æfintýri um
unga og — börn.
Það sá enginn tárin, sem blinduðu augu
hennar og runnu niður kinnarnar, • og ofan
á þurran, fölnaðan mosan. Og þegar hún
var búin að svala tilfinningum sínum með tár-
um á þagnarhelgi þessa friðhelga kæra stað-
ar, tók hún fram skriffærin og skrifaði bréf-
ið til Edgerton:
Kæri Jim!
Silvíetta er trúlofuð og ætlar að giftast
Jack Rivett. Hún er mjög hamingjusöm. Eg
sendi þér hér með kort frá henni.
Aðeins hinir nánustu ættingjar fá að vita
um þetta fyrst um sinn. Opinberun trúlof-
uninnar á að fara fram í Desember. Brúð-
kaupsdagurinn er ekki ákveðinn enn.
Eg tilkynni þér þessa gleðilegu frétt af
því að þú ert nánasti ættingi okkar.
í síðasta bréfi mínu til þín, segði eg að
Silvíetta elskaði hajn ekki. Eg fór þar mjög
vilt. En hún var alt of heiðarleg til þess að
vilja viðurkenna það fyrir sjálfri sér, svo
hvernig í veröldinni átti eg þá að vita það?
Eg vissi það ekki, og hún vissi það heldur
ekki, og ef Jack hefði ekki gert uppnám og
sótt mál siu svo fast við föður sinn, sem hann
gerði þá hefði efalaust átt sér stað harm-
söguleikur í ætt pkkar, því við Silvíetta höfð-
um meðtekið þitt góða og ylríka bréf, þar sem
þú sagðir að hið einasta ráð og heiðarlegasta
fyrir okkur væri að yfirgefa Adriutha, og við
vorum ákveðnar í að gera það, af því okkur
fanst það líka rétt undir kringumstæðunum.
Fólkið piskrar um margt sín á milli, Jim, og
hlær að röksemdum sínum, því systir mín
er svo geislandi af gleði og Jack — hann er
yndæll og það er líka systir hans og for-
eldrar. Eg fer nú að hugsa að aðal ‘kjarni
bréfa minna til þín verði að segja þér frá
nýjum og nýjum trúlofunum. Fyrst var það
Christine og Mr. Inwood og nú er það Silví-
etta og Jack.
Curmew hersir er orðinn einkennilega
áleitinn, hann gerði tilraun til þess að hremma
hönd mína inni í Billiard herberginu. Hann
heldur hönd minni líka stundum alt of lengi,
þegar hann er að hjálpa mér út í bátinn. í
gærdag var eg nærri því dottin í fljótið, mér
varð svo mikið um þau ljótu orð, sem hann
leifði sér að hafa í frammi við mig. En hann
er aðeins grófgerður og stórorður en í raun
og veru ekki illviljaður. Hann er efalaust
mjög veikur fyrir því, sem fagurt er, hann er
altaf boðinn og búinn til að gera alt fyrir mig
sem hann getur, og eltir mig á röndum snú-
andi upp á sitt yfirskegg og togandi í skyrtu
ermarnar. f raun réttri skil eg ekki helm-
inginn af því, sem hann er að segja mér,—öll
hans mælgi og orðagjálfur er ekki óþægilegt
vegna þess að hann hlær að því öllu sjálfur
og neyðir mig til þess að hlæja líka.
Veiðimennirnir eru ekki vel ánægðir,
vegna þess að veiðin er farin að mínka og
frost komin á næturnar. Mér er alveg sama
um það. Eg er ekki hrifin af þessum veiði-
skap.
Scott Wallace er allra mesti húðarletingv
— Eg neyðist til að taka svolítið ofanf við
þig fyrir það hvað þú heldur mikið á móti
honum. Eg skrifaði aðeins, að þér mundi
falla hann í geð ef þú sæir hann. En mér
til mikillar undrunar, segist þú ekki hafa
nein not af manni, sem honum, eins og eg
lýsti honum fyrir þér. Mér þykir leitt að eg
skildi minnast á hann við þig. Hann er mjög
vel að sér, skemtilegur og vinsamlegur við
alla. Það sem þú sagðir um Scott í bréfi'þfn'i,
særði mig. En eg segi þér það enn nú aftur,
að þér mundi falla hann vel í geð ef þú kynt-
ist honum. Og þetta er það síðasta orð, sem
eg nú og í framtíðinni skrifa þér um Scott
Wallace.
Það gleður mig að armur þinn er nú að
verða heill aftur. Og ennfremur er mér það
gleðiefni að þú skulir vera sívaxandi í áliti
hjá yfirboðurum þínum. En það ánægjuleg-
asta af því öllusaman er það, sem eg les á
milli línanna, að þú hafir ánægju af starfinu.
Þú ert einn af Edgertonunum, sá síðasti a!
T I M BU R *AUf,B
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
Birgðlr: Henry Ave. Eaet Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ANÆGJA.
BORGIÐ HEIMSKRINGLU
þeim. —Nei, með guðs hjálp
vona eg ekki sá síðasti! Og
nú, þegar alt er um garð
gengið og þokan er liðin frá
og vegur þinn horfir beinn
framundan, þá má eg til með
að segja þér, hversu mikið
eg leið við það að sjá þig
við það starf, sem þú hafðir
hér. Og ennþá meira hataði
eg kukl þitt við lystir og leik
araskap, því eg var bæði
hrædd og afbrýðissöm sjálfs
þíns vegna um að þú mundir
aldrei finna þitt eigjð eg. Eg
býst ekki við að þú trúir mér
þó eg segi við þig að eg hafði
þetta á meðvitundinni undireins og eg var
búinn að kynnast þér fyrsta daginn, er þu
bauðst til þess að gylgjast með okkur Silvíettu
til Adriutha. Eðlisávísun mín, sagði mér að
þú ættir ekki að fara með okkur, og þó að
eg setti mig ekki algerlega á móti því að þú
færir, þá vildi eg ekki gefa samþykki mitt. Þú
manst efalaust eftir þvf, að þú varðst að
biðia mörgum sinnum um það áður en eg
gaf samþykki mitt að þú færir. Og ef til vill
var það rangt af mér að gefa það samþykki.
En eg gat ekki virst þér svo óþakklát fyrir
alt það, sem þú vildir okkur vel gera, sem
stóðum aleinar uppi í heiminum.
Svo enda eg þetta eintal við þig, með
því að skrifa undir það nafnið, sem þú gafst
mér fyrir mörg hundruð árum síðan.
1 Japonetta.
Hún lokaði bréfinu og skrifaði utaná
umslagið. Og eftir að hafa setið nokkra
stund með hugan langt í burtu, lagði hún
bréfið í handtösku sína.
i
Frá þeim degi að þau sátu þarna saman,
hafði Edgerton aldrei minst á ást sína við
hana. Og hún vissi að hann mundi aldrei
gera það framar, — aldrei framar, mundi
hann ganga þennan veg með henni, því dag-
arnir mundu þurka smám saman úr minni
hans, þá samfundi, sem þarna gerðust og
árin mundu slétta alveg yfir það — og alt
gleymast.
Og þegar hnú stóð á fætur, fan nhún sval-
an haustvindinn leika um andlit sér. Hún
visi að sumarið var á enda — sumarið í hjarta
hennar. Hún fann það að lífið mundi aldrei
verða sér létt, yfir þennan dag við endur-
minningar hins liðna tíma. Hún gat ekki
gleymt þeim, gleymt honum. Nei, aldrei
aldrei!------
Þennan eftirmiðdag reið hún út með
Curmew hersir, í þetta sinn tók hún hann
fram yfir annan vegna þess, að hún hélt að
hún hefði meira tækifæri til þess að hugsa
um horfur sínar á meðan hann væri að skrafa
og hlægja að findni sinni. En eftir stutta
stund komst hún að raun um að hún gat
ekki haldið það út eða þolað að hugsa stöðugt
um hina slæmu líðan sína.
Þau voru að ríða niður berghjalla, þar
sem vegurinn var mjög slitróttur og hættu-
legur, þau létu því hestana lötra hægt milli
steinanna niður brattann. Alt í einu heyrðu
þau hófadin fyrir aftan sig og litu við og
sáu þá hvar Scott Wallace kom þeysandi á
eftir þeim og virtist ekki taka neitt tillit til
hættunnar, sem hann setti sig í með því að
ríða svo geyst þennan grítta veg.
“Hallo!” saeð hann. “Eg trufla líklega
fyrir yður hrífandi umræður, hersir.”
Hersirinn svaraði ekki kveðju hans en
sendi honum ilt hornauga. En Díana hló og
sagði:
“Nei, alls ekki Scott; Curmew hersir og
eg erum gamal kunnug og höfum engin
leyndarmál að ræða. Hvert eruð þér að fara?’’
“Ekkert sérstakt. Eg hafði aðeins löngun
til þess að lyfta mér svolítið upp. En hvert
eruð þið að halda?”
“Eg veit það eiginlega ekki. Komið þér
bara með okkur. Taugar mínar voru í hálf-
gerðu ólagi, þessvegna fékk eg hersirinn til
þess að fara með mér.’’
“Sem upplífgandi eða svæfandi meðal?”
spurði Wallace svo alvarlega að Díana rikti
höfðinu aftur og hló þunglyndislegum hlátri,
sem lét mjög illa í eyrum hersirins. Hann
reyndi samt að hlægja líka, en í huganum
hataði hann Wallace af öllu sínu hjarta.
Wallace snéri sér að Díönu.
“Hvað er annars að taugum yðar, Miss
Tenant? Eg hefði frekar haldið að þér hefð-
uð sterkar taugar,’ ’sagði hann.
“Eg veit það ekki vel sjálf Scott. Ef til
vill hefi eg gert of mikið af því að spila og
reykja cigarettur. Þrátt fyrir sólskynið hefir
mér fundist vera dimmur dagur í dag-----------.
Eigum við að ríða dálítið harðara?”
Hún sló í hest sinn og þeysti af stað en
á eftir henni riðu herrarnir, samsíða og fá-
orðir, og þannig héldu þau ferð sinni áfram
þar til þau komu upp á hæð eina, og þaðan
sáu þau heim að Adriutha.
Hersirinn var í illu skapi. Hann var bú-
inn að hugsa sér að nota þetta góða tæki-
færi, sem hann hafði með Díönu einn á
þessu ferðalagi, — að biðja hennar. Og hann
var svo sem alveg sannfærður um það að
hún mundi ekki neita sér, slíbum manni,
sem átti bæði auð og talsverð völd. En þá
þurfti þessi skollans spjátrungur að koma til
sögunnar og' eiðilegfgja alt fyrir honum, og
ekki nóg með það Heldur bolaði hann honum
alveg frá hlið Díönu og kappræddi nú við
hana sín áhugamél. Hann beit saman tönn-
um sínum af reiði og afbrýðissemi en gat þó
ekki við neitt ráðið og reyndi að láta sem
minst bera á hatri sínu til Wallace.
Nú var um að gera fyrir hann að ná í
annað gott eækifæri til þess að tjá Díönu
mál sitt þessvegna var það, að þegar hann
hjálpaði henni af baki er þau voru komin
heim, þá tók hann í handlegg hennar og
hvíslaði:
“Getum við ekki talað saman í kvöld?’’
•
Wallace stóð svo nálægt þeim að hersir-
inn varð að hvísla þessu svo lágt að hann
skildi ekki heyra það, en Curmew hélt svo
fast í handlegg hennar að hana dáuð kendi til
og veitti þessvegna enga eftirtekt því sem
hann var að segja. Hún nikkaði því aðeins
til hans brosandi og þakkaði honum fyrir
fylgdina og hljóp svo upp tröppurnar við
hliðina á Wallace.
“Eg geng niður í Billiard herbergið á eft
ir,” sagði hún til Wallace yfir öxl sér, um leið
og hún gekk frá honum.
“Það gleður mig að mæta yður þar,”
sagði hann og hljóp svo inn til þessi að hafa
fataskifti.
Á leiðinni upp í herbergi sitt, *mætti Dí-
ana systir sinn iog Jack, sem vóru á leið
ofan, hún kastaði til þeirrá nokkrum spaugs-
yrðum, gekk svo inn og kastaðai hurðinni
aftur á eftir sér.
Það var komið einhvert andstreymi yfir
hana, eftir allar hugsanir hennar og hugar-
flug þennan dag — örvinglun og löngun að
komast burt frá sjálfri sér, burt frá sorginni
sem lá eins og mara á hjarta hennar.
Hún tók sér bað og drakk te og létti það
mikið á sálar-kvölum hennar. Hún klæddi
sig í Japanska búninginn, setti upp stráskóna
og settist svo út við gluggann og horfði út á
meðan hún var að drekka teið. Hún sat
þarna ein nokkra stund og það var farið að
rökkva þegar Silvíetta kom inn. Hún beigði
sig niður að systir sinni og kysti hana, gekk
svo fram og til baka um herbergið sí skraf-
andi vegna þess að gleðin lék í und hennar og
hún gat ekki þolað þögn né þunglyndi frá
sjálfri sér né öðrum.
Hún leið oft miklar sálar kvalir þegar
hún hugsaði um lukku'sína og bar hana sam
an við sorg systir sinnar. Hversu vel Díana
hafði bugast á sorg sinni, vissi hún ekki en
svo mikið var henni kunnugt um að Edgerton
bjó oftast í huga hennar.
“Sendir þú honum kortið frá mér?’*
spurði Silvíetta.
“Já, eg skrifaði honum og lagði það
innaní með bréfi mínu,’ sagði Díana.
“Hann drífur sig ljómandi vel — —.
Hann ætti á hverjum degi að þakka þér á
hnjánum, fyrir það sem þú hefir gert fyrir
hann,” sagði Silvíetta ásakandi.
“Ó, hann hefði fyr eða síðar fundið
skildu sína, þó eg hefði ekki orðið til þess að
vekja hann," sagði Díana.
“Nú, en hann væri meir en lítill ódrengur
ef hann væri þér ekki þakklátur —. Eg gæti
best trúað því að hann hefð iekki hina minstu
hugmynd um hvað þetta hefir alt kostað
þig-”
“Þannig mátt þú ekki tala, Silvíetta.”
“Hvernig þá? Eg segi aðeins-----------.
“Gerðu svo vel og láttu það vera að
segja það. Hann er----------. Hafi það kostað
mig eitthvað þá skal han nsamt aldrei fá að
vita neitt um það,” sagði Díana.
“Silvíetta leit til hennar næstum biðjandí.
i