Heimskringla - 01.07.1931, Blaðsíða 3

WINNIPEG 1. JÚLÍ, 1931.
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSCÐA
væri skakt af mér að láta
svona, þetta væru ljómandi
laglegir skór. Eg sagði henni,
að skórnir væru orðnir svo
þröngir að eg kæmist ekki í
þá nema berfættur, og þó væru
þeir líklega tveimur þumlungum
oflangir. Hún vildi skoða þetta
alt og bera skóna á mig og
varð eg hennar hluttekningu
feginn. Við stríddum lengi við
skóna, neruiú þá uppúr hval-
f€lti, og þar sem komnir voru
á þá flatir pallar framan við
upp með ull. og eg brúkaði
■^PP með luu, og eg brúkaði
skóna á Jólunum og aftur á
Páskunum með mestu þraut-
um, en þá var það líka búið.
Ekki þarf eg að taka það
fram að um haustið sendi eg
aðra ána mína í kaupstaðinn og
fékk fyrir hana ávísun til lúkn-
ingar skuld minni við Gránu-
félagið. Skóna geymdi eg vand
iega í þrjú ár, þangað til haust-
1880 að Jón bróðir minn
sem var hálfu öðru ári yngri
en eg var klæddur í þá fyrstu
ferð hans á latínuskólann í
Heykjavík. Og varð eg áreið-
nnlega eins feginn að losast
við þá, einsog að fá þá í fyrst-
unni. En skornir voru full-
t>röngir á Jón og ullina varð
^ann að hafa í tánum á þeim.
I>egar til Reykjavíkur kom og
•Jón var búinn að vera þar fáa
^aga, þá lagði hö<fuðstaðar-
]>ekkingin það til málanna að
^iann gengi á kvennskóm, og
^ann sem var reglulegt snyrti
uienni að eðlisfari, lét ekki
Segja sér þá sögu tvisvar, hann
vafði skóna inn í papp,r, stakk
t>eim undir hendina og labbaði
út á götu, þar mætti hann
fljótlega stórri og hetjulegri
kellingu, hann rétti henni bögg
ulinn, hvert hún gæti ekki haft
Sagn af þessu. Kerlingin tók
osköp fast utanum hann svo
l>að hvítnuðu á henni gómarnir,
l>að slettlygndi á augabragði
allar öldur á andlitinu á henni,
hún starði á böggulinn og hélt
alltaf jafnast utanum hann,
loksins fóru varirnar að bær-
ast einsog hún ætlaði sér að
Segja eitth^að, og hirfi leit
upp en þá var Jón allur horfinn
kannske fyrir löngu.
Nú liðu nokkrir dagar við-
burðalausir til þessa máls, en
t>á aftur er Jón á ferð út á
gÖtu og mætir kellingunni,
l>eim báðum á óvart; löngu áð-
ur en hún náði til hans var
úún farin að rétta honum hend
>ua, en hann leit snöggvast
eftir því hvert hún væri á
úönsku skónum? Já, það stóð
heima, en þeir voru auðsjáan-
lega talsvert oflangir, þó gamla
konan væri nú reglulega stór.
En þegar hún þakkaði vand-
^ega, þá segir Jón; Ó, það er
ekkert, eg hafði ekkert með
]>á að gera. En þeir eru
af fínustu og sterkustu sort-
inni sem til eru í höfuðstaðn-
um, og hún ætlaði auðsjáan-
lega að segja fáein velviðeig-
andi orð, en Jón var þá horf-
inn. Og þá er hún líka búin
sagan af dönsku skónum.
Frh.
ÞJÓÐARVAKNING
AUSTURLANDA
I>að eru ekki aðeins Litlu-
Asíu þjóðirnar, Tykir, Persar,
'Arabar og nágrannar þeirra,
sem leiða athygli að sér með
þjóðemishreyfingum sínum.
Lengra austur frá eru meiri
hreyfingar í uppsiglingu, hreyf-
ingar sem vel geta sett nýjan
svip á alla heimsþróunina.
Hinar mannmörgu þjóðir í
Kína og Japan, eru nú farnar
að láta á sér bera. Þjóðir þess
ar eru nú teknar að leggja rækt
við þjóðareinkenni sín — þó
mest kveði að því, að hafin er
árás gegn erlendu evrópísku
valdi. Einkum snýst andúð
manna þar gegn Rússlandi og
Englandi.
Það er í raun réttri erfitt
mjög að gera sér grein fyrir
viðburðanna rás í hinu víðáttu
mikla kínverska ríki. — Inn-
anlandsóeirðir hefta þar eðli-
lega framþróun og framfarir.
En erlendir erindrekaí reyna
að nota sér óeirðir og sund-
urlyndi til gróða fyrir erlenda
hagsmuni.
t Kína logar alt í eldi innan-
landsóeirða, borgarastyrjalda
milli hershöfðingja, er hafa svo
liðsterkar hersveitir, að þeir
hafa svo að segja skift land-
inu á milli sín í Norður-Kína
og Suður-Kína.
í desember í fyrra stytti kín-
verski hershöfðinginn Chang-
Fat-Wei sér aldur, vegna þess,
að honum tókst ekki að ná und
ir sig borginni Kanton. Síðan
hefir hershöfðinginn Chan-Kai-
Chek lagt fram nýja hernaðar-
tillögu, og ætlar með henni að
binda enda á allar innanlands-
óeirðir. Hann ætlar að leysa
upp hinar miklu hersveitir sem
nú eru undir stjóm fárta
manna, í 80 herdeildir. og eiga
erlendir menn að hafa hönd í
bagga með stjórn þessara smá-
deilda. Hafa verið fengnir sér-
fræðingar frá Ameríku og Eng-
landi til þes að vinna að heild-
arkerfi yfir hernaðarskipulag
landsins, og hafa hergögn síð-
an verið keypt fyrir nokkrar
miljónir dollara.
Enn er ólga og órói út af
Mansjúriumálunum, þó að opin
berlega eigi það svo að heita,
að Kínverjar og Rússar hafi
samið frið sín á milli. í Moskva
hafa fulltrúar beggja þjóðanna
setið á ráðst. fund til þess að
fult samkomulag kæmist á í
verslunarmálum þjóðanna. Kín-
versku starfsmennirnir hafa
Sigurdsson, Thorvaldson íív
GENERAL MERCHANTS
ÚTSÖLUMENN FYRIR IMPERIAL OIL LIMITED
ROYALITE COAL OIL, PREMIER GASOLINE
TRACTOR AND LUBRICATING OILS
ARBORG RIVERTON HNAUSA
l*h<»ne 1 Phone 1 Phone 51, Itinx 14
MANITOBA, CANADA.
þlr sem
notiti
T I M BUR
KA UPIÐ
A
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
BlrgSlr: Henry Ave. Eaet Phone: 26 356
Bkrifstofa: 5. gólfl, Bank of Hamllton
VERO GÆÐI ANÆGJA.
verið teknir frá jámbrautinni og
rússneskir settir þar í staðinn.
Síðan Kínverjar fóru á kreik
í Mansjúríu í des. 1928, hafa
Japanar trygt völd sín og áhrif
í Mukden. Hafa þeir þar mikilla
hagsmuna að gæta. Japanar
leggja nú járabraut í sunnan-
verða Mansjúríu, er liggur að
austur-kínversku brautinni h. u.
b. mitt á milli Vladivostock og
Kharbin. Japanar blanda sér
nú í sáttmál Rússa og Kín-
verja, með því að lýsa óánægju
sinni í Moskva yfir því, að
Rússar hafi hermenn á kin-
verskum landsvæðum, og þeir
ráði að mestu yfir austur-kín-
versku brautinni.
Um leið og Japanar gera sitt
til þess að styðja stjórnina í
Mukden, reyna Ameríkumenn
með öllu móti að koma sér í
mjúkinn hjá Kínverjum, og
styðja stjórnina í Nanking.
Reiptog Japana og Ameríku-
manna gerir alt mikiS erfiðara
þar í landi, og verður til þess,
að friður kemst síður þar á.
Rússar reyna og að sínu leyti
að fiska þarna í gruggugu
vatni, og blása að sundrung-
areldinum. Þeim hefir tekist
að ná ung-mongólunum á sitt
band, svo ung-mongólar hafa
t. d. stofnað ráðstjórnarríki í
ra. Samþykt var þar að neita
að viðurkenna enskar skattaá-
lögur á þjóðina. Fjármálanefnd
átti að athuga ríkissuldirnar,
áður en þjóðin tæki við sjálf-
forræði sínu. Að lokum var
dreginn frelsisfáni Indverja að
hún, en 30,000 þjóðernissinn-
ar, er viðstaddir voru, lustu
upp fagnaðarópi.
(Frjiálslyndir Indverjar hajfa
haldið fund í Madras og látið
(Framh. á 7. sS8u.)
Veróníka.
XVI. KAPÍTULI.
Þetta kvöld þjáðist Veroníka
af þeirri einkennilegu þjáning,
sem konurnar kalla að “vera á
nálum". Bónorð Talbots og
að úrskurður hiennar skyldi
hafa ákvarðast af því að sjá
Ralph, olli henni mikils óró-
leika. Henni fanst herbergið
vera sér fangelsi og legubekk-
irnir pínubekkir.
Hún þráði að komast út á
víðavang, þráði einveru skóg-
arins, þráði að komast á ein-
hvern þann stað, þar sem hún
væri fjarri doða-áhrifum svip-
miklu salanna á Court. Að lok-
um kallaði hún á Goodwin, er
skemti sér ágætlega við ýmis-
Hailar, er gengið hefir í sam- mas f þjónaborðsalnum.
band við ráðstjórnarríkið rúss-
neska. Hungursneyð sverfur að
fjölda fólks í Kína, svo að fólk
hrynur niður þúsundum saman
úr hungri og harðrétti. En
þrátt fyrir það heldur hin blóð-
uga borgarstyrjöld áfram.
En þótt hver hendin sé upp
á móti annari í Kína, eru Kín-
verjar nægilega máttugir til
þess að eyða sérrettindum þeim
sem erlendar þjóðir hafa krækt
í þar í landi. Það er hin vak-
andi þjóðernishreyfing, sem
andar svo kalt gegn þeim, að
þau munu brátt úr sögunni.
Stórveldunum þykir súrt í
broti, og hafa stungið upp á
því, að réttindi, sem þau hafa
fengið, hyrfu smátt og smátt,
en ekki alt í einu.
Hinn kínverski utanríkisráð-
herra hefir svarað því, að sér-
réttindin skyldu öll afnumin á
einum degi innan skamms. Þvi
þá fyrst, er þau væru horfin,
gæti kínverska þjóðin lifað í
sátt og samlyndi við aðrar þjóð
ir.
Japanar hafa orðið fokvondir
og sýnt það með því, að þeir
hafa lokað dómstólum sínum,
þeim er þeir hafa á megin-
landinu. — Og Bandaríkjamenn
hafa áreiðanlega þann herafla
við hendina, ef á liggur, að
þeir geta sýnt Kínverjum í tvo
heimana. Hér er ófriðarefni
— gula hættan.
• * *
Það er alkunnugt að í Ind-
landi er ófriðarblika í lofti. Ind
verska hreyfingin hefir orðið
sterkari en áður nú upp á síð-
I kastið. Indverskir þjóðernis-
sinnar em nú mun harðsnúnari
í garð Englendinga, en þeir hafa
áður verið.
Gandhi og Pandi, Motilal,
Nelviu hafa auðsjáanlega tekið
Zaghul pascha hinn Egyptaska
sér til fyrirmyndar- er fekk því
til leiðar komið 1922, að Bret-
ar viðurkendu Egyptaland sem
sjálfstætt ríki.
Áður en Bretar stigu þetta
spor gagnvart Egyptum, sendu
þeir rannsóknarnefnd til Egypta
lands. Var Milner formaður
hennar. Eins hafa þeir nú Sim-
ons-nefndina á rökstólum í
Indlandi. Hefir Irwin vísikon-
ungur í Indlandi boðað það, að
hann myndi leggja til, að Ind-
land fengi sjálfstjórn eins og
aðrar nýlendur Breta.
En á þjóðfundi Indverja í
Lahore um áramótin, bar
Gandhi fram tllögu um það, að
Indverjar ættu að heimta fult
sjálfstæði, og var hún samþykt
með 138 atkvæðum gegn 29.
Og fundurinn gekk ennþá leng
“Eg ætla að fara út, Good-
win,’’ sagði hún.
“Viljið þér vagninn, ung-
frú?” spurði Goodwin í flýti.
Veroníka hristi höfuðið.
“Nei, eg ætla hvergi að koma.
Eg ætla að aka dálítinn spöl
ein. Segið þér Matthew að
láta mig fá litlu kerruna og
gamla klárinn. Eg vil engan
með mér. Skiljið þér ekki hvað
eg á við?’’
Goodwin fór og skipaði fyrir
um þetta, kom síðan aftur að
fáum mínútum liðnum til að
klæða hana.
“Matthew segir, að þér kom-
ist ekki langt, hesturinn sé
mjög latur’’, sagði hún.
“Eg vil aðeins sveima hér í
kring”, sagði Veroníka. “Eg
þrái að komast út á víðavang,
húsið virðist mér svo þröngt.
Hefir jarlinn keyrt út eins og
hann er vanur?”
“Jarlinn þóttist nógu hress
til að ganga svolítinn spöl ung
frú’„ svacaði Goodwin, “og
hann fór út á engið. í öllum
bænum gætið þér að hvert þér
farið ungfrú! Styjið yður við
mig!’’
“Eg er nærri orðin fær um
að ganga aftur,” sagði hún um
leið og hún fór ofan stigann.
Matthew og Goodwin hjálp-
uðu Veroníku með aðstoð kjall
arameistarans og eins þjóns-
ins upp í kerruna. Veroníka
fann til ánægju og virtist eins
og hún væri hrifin úr fjötrum,
VINSÆLASTA LYFTIDUFT f VESTUR
CANADA — 100% CANADISKT — QG
BÚIÐ TIL f WINNIPEG f EINHVERRI
FULLKOMNUSTU VERKSMIÐJUNNI f
CANADA.
Blue Ribbon Limited
WINNIPEG
CANADA
burt þeim skýjabólstrum, er
bónorð Talbots hafði lagt yfir
það — varpaði þeim út í heið-
ríkjuna. Hin djúpa kyrð, ein-
veran, voru sem smyrsl þreytt-
um huga hennar, og harkan í
svip hennar hvarf. Klárinn
skokkaði áfram, mjög ánægður
með sjálfan sig og þann sem
keyrði hann áfram. Veroníka
lét hann ráða ferðinni, þar til
hún náði einum sveitalega
lgufskálanum, er jarlinn hafði
látið gera á meðal ilmandi
furutrjánna. Þá stöðvaði hún
hann, hallaði sér-aftur á bak
í þægilega litla vagninum og
horfði umhverfis sig og and-
varpaði. Það var alt kyrt og
hljótt, og það liafði verið kyrð-
in sem hún þráði, en þó — en
þó var him ekki ánægð.
Alt í einu heyrði hún fóta-
tak, og án þess að líta við, sá
hún Ralph við hlið sér.
Ralph bar byssuna á öxl sér.
Blóðið stökk út í kinnar henni,
hún aftraði því af öllum mætti
og snéri sér að honum með upp
gerðarróm.
Ralph tók ofan.
“Gott kvöld, ungfrú Denby”,
sagði hannj “eg vona að yður
líði nú betur?"
“Þakka yður fyrir, eg hefi
nú alveg náð mér,” svaraði hún
kuldalega. “Það er að segja,
mér er nærri batnað í fætin-
um og verð bráðum fær um
að ganga”.
“Það þykir mér vænt um”,
sagði hann. “Eg frétti hjá
Masonmæðgunum, að yður færi
dagbatnandi.’
“Einmitt”, sagði hún stutt
í spuna. “Það er þá þess vegna
býst eg við, að þér hafið kom
ið til Court til að spyrja um
líðan m,na”. Hún talaði með
uppgerðar hirðuleysi, en Ralph
var auðvitað of annars hugar,
svo hann veitti því ekki eftir-
tekt.
“Það er þess vegna”, sagði
hann blátt áfram. “Þetta er
fjörgamall klár, en þó vænsta
er hún tók tauminn í hendur
sér og lét gamla klárinn skokka ^ skepna”.
af stað. Sá þungi, er hvílt, Hún ypti öxlum.
hafði yfir huga hennar, hvarf
jafnóðum og hún fjarlægðist
herragarðinn og komst inn í
laufskrýddan skóginn. Geð
hennar hrestist og varpaði á
‘Já, eg er
orðin þreytt á að sitja hér.
Viljið þér hjálpa mér inn í lauf-
skálann?”
Hann hallaði byssunni upp
að laufskálanum og hjálpaði
henni út úr kerrunni. Hún
hvíldi fremur þungt á handlegg
hans og snerting handa hennar
gerði hann kafrjóðan í framan,
en rödd hans lýsti engri geðs-
heræringu er hann mælti:
“Bíðið þér við, þar til eg
hefi sópað af sætunum, þau
hafa ekki veriö notuð svo mán-
uðum skiftir. Nú er það gott.”
Hún lét sig falla ofan í sæt-
ið og horfði beint fram undan
sér.
“Þér hljótið að lifa ánægju
legu lífi”, mætli hún svo, “að
ganga um þessa undurfögru
skóga, og þurfa ekkert að
gera —”
“Nema leita eftir veiðiþjóf-
um, sem eru eins slægir og
harðir i horn að taka og skoll-
inn sjálfur!’ svaraði hann, dá-
lítið afundinn. “En það er nú
samt nógu gaman og eg er
hryggur út af því, að þurfa að
fara”.
Hún leit upp sem snöggvast,
síðan horfði hún af honum
aftur.
“Að fara? Eg hugsaði að
þér væruð alveg ánægður með
— stöðuna. Eg sá yður í morg-
un hjáx stíflugarðinum og þér
sýndust svo ánægður.”
Hann leit á hana. Því næst
starði hann út í skógarrjóðrið,
er blasti við honum.
“Já, eg var það. Eg er líka
ánægður þegar einhverju erfiðu
starfi þarf að ljúka, eins og í
morgun, en — jæja, þér mynd-
uð ekk iskilja það, unfrú Den-
by”.
“Hvers vegna ekki?” ans-
aði hún. “Haldið þér, að mér
sé að fara aftur með gáfur?
Það sem þér eigið við, er að
þér séuð orðinn þreyjulaus —
eins og þér sögðuð hér um
daginn”.
“Já”, svaraði hann alvöru-
gefinn, “eg er orðinn þreyju-
laus. Eg þrái heilnæma skóga
og nýjar grundir”.
Hún virtist undrandi yfir þess
ari tilvitnun í Milton — ein-
kennileg tilvitnun af skógar-
verði.
“Og það er kominn tími til
þess, að eg legði af stað”.
“Hvert ætlið þér að fara?”
spurði hún í lágum róm.
Frh. á 6. bls.
Það er ekkert brauð til sem tekur þessu
fram að gæðum, hreinleik og saðsemi
CANADA
BREAD
Pantið Butternut brauðin-sæt sem hnotur-kjarngóð sem smjör
FRANK HANNIBAL, ráðsmaður.