Heimskringla - 01.07.1931, Blaðsíða 6

6 BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINQLA
WINNIPBG 1. JÚLÍ, 1931.
wooeooooeoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooi
Robin = Hood
FJOOUR
Fyrir alla heima bökun
»0000000000000000000000000000000000000000000000000000»
Veróníka.
Frh. frá 3 bls.
Hann ypti öxlum. “Eg veit ekki. For-
lögin verða að skera úr því. Þau skera úr
8vo mörgu um okkar hagi’’ .
“Hvenær?” spurði hún með vel stældu
hirðuleysi.
“Undir eins’’, svaraði hann. “Eins fljótt
og Burohett fær einhvern í staðinn minn —
og honum reynist það ekki erfitt’’.
Veroníka varp öndinni þungt. “Mér þykir
leiðinlegt, að þér skulið ekik hafa verið á-
nægður hér — á Lynne Court’’, sagði hún
svo.
Hann þagði. “Það er svo’’, mælti hann
síðan. “Eg hefi verið of sæll’’.
“Of sæll!” endurtók hún tortryggnislega.
“Hvenær afréðuð þér að fara?’’
“Núna’’, svaraði hann utan við sig.
Hún var þögul í svip, horfði niður fyrir
sig og gruflaði yfir svari hans. Hún var ekki
lengur eirðarlaus og óánægð. Friðar- og
sælukend leið að’ hjarta hennar, hlý sem
skin hásumarsólar. En hún leið á burt og
skildi eftir nepju er hún mintist þess, að
hann var — að fara. Þögnin varð óþolandi.
Hún vissi, að hann horfði á hana og hún
varð vandræðaleg undir augnaráði hans, sem
hún fann að lýsti hrygð og þunglyndi.
“Eg verð að fara að leggja af stað”, sagði
hún. “En’\ bætti hún við skyndilega, en eins
og af tilviljun — “funduð þér vasaklútinn
minn?’’
“Já”, svaraði hann. Hánn stóð að baki
henni, reiðubúinn til að hjáipa henni á fæt-
nr, en hún sá að hann bar höndina upp að
brjósti sér. Þá sagði hún fjörlega:
“Eg þakka yður fyrir. Færið mér hann
hingað á morgun. Eg skal koma hingað í
þennan mund. Mér þykir gaman að lötra
hér í kring með gamla klárinn’’, bætti hún
við í flýti, eins og hún þyrfti að afsaka þetta.
“Það skal eg gera’’, svaraði hann.
Hann hjálpaði henni að vagninum. Hún
hefði hæglega getað gengið ein, en hún studd
Jst við arm hans. Og er hún lagði af stað,
spurði hún hann um nafn á plöntu einni er
hún kom auga á, og eins og gefur að skilja,
varð hann að ganga áfram við hlið vagnsins.
Hún lét hann fylgja sér, án þesfe hann yrði
þess var að hún hafði hann á valdi sínu, þar
til þau komu að skógarjaðrinum. Þá mælti
hún:
“1 sama mund, ef þér viljið gera svo vel
— nema þér verðið farinn áður?” bætti hún
við og horfði beint framan í hann.
“Nei, nei!’’ svaraði hann skjótlega. “Eg
ætla að vera liér, ungfrú Denby!’’
Hún hélt niður veginn í áttina til Court
og Ralph gekk leiðar sinnar. En áður en
hann lagði af stað hallaðist hann örstutta
stund fram á byssu sína og horfði til jarðar
þungur á svipinn.
Nokkrum minútum eftir að þau yfirgáfu
laufskálann, reis jarlinn upp úr sæti er var
bak við laufskálann og gekk í hægðum sín-
um til Court, hnakkakertur og mjög alvöru-
gefinn.
Þegar Veroníka kom heim, sat hann fram
an við eldinn í forstofunni.
“Eg vona að ökuferðin hafi orðið þér til
skemtunar”, sagði hann og lagði áherslu á
orðin.
“Ójá", svaraði hún, “og mér líður betur.
Eg er eins fær til gangs og eg var, eða því
sem næst’’.
Hann kinkaði kolli, en svaraði engu og
hún gekk til herbergja sinna. Sú hugsun
yfirgaf hana ekki frá því að hún skyldi við
Ralph, að hann hefði ákvarðað að yfirgefa
Court, á sama augnabliki sem hann sá hana
þetta kvöld. Þessi hugsun yfirgaf hann ekki
það sem eftir var kvöldsins, og hún lagðist
að hjarta hennar um leið og hún féll í svefn
eftir að hún hafði verið sokkin niður í hugs-
anir sínar í margar stundir.
Morguninn eftir virtist henni aldrei ætla
að líða. Sú hugsun kvaldi hana altaf við og
við að Ralph myndi fara, þrátt fyrir loforð
hans, áður en hún sæi hann aftur. Hún hafði
ekki hug til að gera sér ljósa grein fyrir
hvernig á því stæði, að hún var svona hugfang
Jn af honum, — þrá hennar til þess, að vera í
návist hans, að heyra málróminn hans. Henni
fanst, að hún í einhverskonar leiðslu væri kom
in fram á fossbrún og hafa ekki mátt til að
stöðva skref sín, — gæti ekki gripið til stolts
síns, til ^kynsemi sinnar til að bjarga sér.
Um íeið og hún gekk um forstofuna út að
vagninumí hikaði hún eitt augnablik og reyndi
að snúa við. Bara að hún fyndi einhverja
afsökun —
“Viljið þér segja jarlinum, að eg sé að
fara út, og spyrjið hann hvort hann þurfi
mín við”, sagði hún við kjallarmeistarann
hálf örvingluð.
“Hans hágöfgi fór út fyrir skömmu, ung-
frú”, var svarið. Veroníka sté upp í vagn-
inn og ók af stað, bæði fegin og þó óánægð.
Hún fór lengra en daginn áður, en fann
altaf að eitthvað dró hana í áttina til lauf-
skálans, og að lokum snéri hún hestinum í þá
átt, er hjarta hennar sagði.
Ralph var þar fyrir. Hann hallaðist upp
að laufskálanum og byssan lá við hlið hon-
um. Ekkert rauf hina miklu, djúpu kvöld-
kyrð nema tíst fuglanna og suðan í býflug-
unum.
Hún sá að hann var' fölur og þreytuleg-
ur, eins og honum hefði ekki komið dúr á
augu. Hún gat ekki annað en fundið til
með honum.
Hann kom að vagnhliðinni.
“Eg hefi komið með —”
“Eg er að hugsa um að koma út úr vagn-
inum”, mælti hún rólega. “Það er svo þröngt
í þessum litla vagni. Þakka yður fyrir! Þér
hafið komið með vasaklútinn?”
Hann dró hann upp úr veiðitöskunni sinni
— ekki upp úr brjóstvasanum.
“Þakka yður fyrir’’, sagði hún á ný. Hún
tók við honum, leit á hann og stakk hon-
um, hirðuleysislega að því er virtist, í barm
sér. Hún sá, enda þótt augu hennar væru
hulin bak við augnahárin, að hann hafði
gefið þessu gaum og að hann kafroðnaði
sem snöggvast.
“Eg hefi verið að hugsa um það síðan í
gær, að það sé leitt ef þér farið í burt frá
Court ’, sagði hún, hallaði sér aftur á bak í
sætinu og horfði sífelt til jarðar. “Þér segið,
að yður líki staðan, sveitin —"
Hann kinkaði kolli. Hann einblindi á
augu hennar og leiðsla elskhugans lýsti sér í
þeim, — augnatillit, er engri konu verður
skota skuld úr að skilja.
. “Og eg held að þér séuð — séuð starfinu
svo vel vaxinn. Þér virðist vita deili á svo
mörgum hlutum. Stíflugarðinu t. d., að fella
trén, — það væri betra fyrir fuglana, var ekki
svo? Yður rekur minni til þess?”
Hann hneigði aftur höfuðið. “Já, eg man
það.”
“Og þér hafið eignast vini hérna — Mas-
onsmæðgurnar —’’ .
“Já”. sagði hann samþykkjandi, “en —’’
“En hvað?” mælti hún þrákelknislega um
leið og hún leit upp og horfði hvast á hann.
“Það er eitthvað — einhver, sem yður fell-
ur ekki í geð? Eieehvað hlýtur það að vera!”
Augu hans flöktuðu til og frá alveg eins
og í fugli, sem er að reyna að forðast net
veiðimannsins. “Eitthvað er það”, sagði hann
! með rámum rómi. “Það hefir enga þýðingu
j — eg á við, að þér mynduð ekki skilja það”.
“Ef til vill ekki”, mælti hún. Hjarta henn
j ar barist bæði af hrygð og blygðun — hrygð
j út af því, að hann færi, blygðun út af því,
I að hún hélt áfram að telja honum hughvarf.
“Hafið þér nú ákveðið hvert þér farið?”
“Já, eg hefi verið að hugsa um það. Eg
ætla að fara aftur til Ástralíu, annaðhvort
til einhvers bóndagarsins eða til gullnám-
anna. Það kemur í sama stað niður. Þar
er enginn öðrum meiri. Hérna —’’
“Hérna?" endurtók hún í laðandi róm,
róm, sem gat orðið svo mjúkur og þýður, er
hún vildi.
“Hérna er það öðruvísi. Menn eru ekki
lengur .menn, heldur þrælar, smælingjar —”
“Eru engir yfirmenn og undirgefnir í
Ástralíu?" spurði hún.
“Jú, en þar er ekki annað eins regindjúp
á milli stéttanna. Húsbóndinn og þjónninn
eru báðir menn, sama blóðið rennur í æð-
um þeirra beggja, og þjónninn getur orðið
herra. En hérna — ójæja, guð hefir víst
notað anars konar leir í fyrirmanninn en
i manninn!” f
“Þetta er vitleysa”, sagði hún. “Þetta
j er illa mælt.”
“Það er svo”, sagði han nog brosti hörku
lega, “en það er satt. Eg hefi ákveðið að
fara á morgun.”
“Þér hafið sagt Burchett”, mælti hún í
lágum róm og var niðurlút — “að þér séuð
á förum og ástæðuna til þess?”
“Nei”, mælti hann. “Það liggur ekkert á.
Hann verður ekki ver settur, heldur en áður
en eg kom”.
“Og þér viljið ekki segja ástæðuna?”
mælti hún þýðum rómi. “Það gæti verið, að
eg megnaði að víkja úr vegi hindrunum þeim
sem eru á því að þér haldið áfram að vera
hér, gæti gert yður unt, — skemtilegt að
vera kyr.”
Hún horfði dimmbláu augunum í andlit
honum og hjartað barðist ótt í brjósti henni.
Hún sá hversu mikið honum var niðri fyrir,
því að brjóst hans bifaðist. — Hún var með-
aumkunarlaus. En var hún ekki að kvelja
sjálfa sig?
“Nei", mælti hann í ó-
þýðum róm.” Þér hafið eng-
an rétt til að spyrja —’’
“Eg veit það”, mælti hún
auðmjúk í bragði, — svo auð-
mjúk, að honum fanst að
hann hefði verið óþokki. “En
þér hafið verið mjög — vin-
gjarnlegur við mig. og við
konurnar erum alls efeki ó-
þakklátar, drambsamar og
forsmáandi, eins og verið get
ur að við séum álitnar. For-
lögin hafa látið vegi okkar
mætast —” blygðunarroði
færðist yfir andlit hennar,
svo fölnaði hún, en var ró-
leg.
“Segið mér hana”, sagði hún í hálfum
hljóðum.
Ralph var ekki annað en maður. “Þér
neyðið mig til þess!” mælti hann í hásum
róm. “Hvers vegna lofið þér mér ekki að
fara án — án þess að segja fleira? Eg vildi
svo feginn fara með endurminningu um yðar
góða vilja í huga mér, og góðgimi yðar. en
ekki með hatur yðar og fyrirlitningu. En þér
viljið það eki. Þér eruð ekki ánægð fyr en
þér hafið veitt leyndarmál mitt upp úr mér.
Það er best að þér fáið það." i
Hann hallaði sér upp að laufskálaveggn-
um og krosslagi hendurnar. Hann horfði al-
varlegum augum á hana. í augunum lýsti
sér þó blíðleiki, er hann reyndi að halda í
skefjum. Augnaráð hans læsti sig í gegn um
hana — og skelfdi hana.
“Eg fer af því, a eg get ekki dvalið hér
lengur — hjá yður! Eg hugsa um yður á
daginn og dreymi um yður á nóttunni. Eg ’
skógarvörðurinn, þér, hefðarmærin á CourtJ
Auðvitað er eg genginn af göflunum. Hvers
vegna hlægið þér ekki? Eg er að bíða eftir
því. Þér viljið heyra alt saraan. Þér skuluð
fá það. Þá getið þér notið hláturs yðar til
fullnustu. Eg er svo frávita, að eg elska yð-
ur. Fyrsta daginn, sem eg sá yður, heill-
aðir þií mig og svipur yðar og rödd yð-
ar liðu mér að hjarta — og þar hafa
þau numið staðar. Eg megna ekki að
vísa þeim burt. Og síðan þann dag, að þér
hvílduð í örmum mínum, hefir vitfirring mín
aukist uns hún hefir alveg náð tökum á mér.
Og þér hafið verið alúðleg við mig — guð
veit. hvort þér voruð að leika yður að mér,
hvort þér voruð aðeins að skemta sjálfri yð-
ur —”
Hún kafroðnaði, en varð svo óðara náföl
og varir hennar titruðu. Hvert orð er hann
sagði, sérhvert hljóðbrigði í djúpa og hljóm-
i mikla rómnum vakfi endurhljóm í hjarta
' hennar.
“Ef til vill hefir það verið svo. Það er
mjög líklegt. Jafnvel þegar þér voruð að segja
mér, að þér voruð einu sinni fátæk eins og
e& — þá hafið þér verið að ginna mig. Nei,
nei, það vil eg ekki segja! Eg get ekki trú-
að því. Þér vissuð ekki, gátuð ekki ímyndað
yur, hvernig átti það líka að vera, að eg
skógarvörðurinn, þjónninn, þrællinn, — því
að það er eg í augum manna hér á Englandi
—>skyldi fella hug til frænku húsbónda míns.
Það er of mikil fjarstæða — draumarugl.
°g þó er það satt. Þér hafið hrifið hjartað
úr brjósti mér.
Eg vildi láta lífið fyrir eitt orð af vörum
yðar”, hélt Ralph áfram. Eg væri fús til að
deyja píslarvættisdauða fyrir bros frá yður,
Fyrirgefið mér. Eg er svo hryggur út af því,
að hafa sagt þetta. Hvers vegna neydduð
þér mig til þess?”
Hann var orðinn náfölur og brjóst hans
gekk upp og niður.
“Þér viljið ekki fyrirgefa mér. Eg veit
I það. Og það mun fylgja mér hvar sem eg
fer. Hefði eg komist í burt án þess að tala,
án þess að móðga yður, þá hefði eg borið í
huga mér unaðsríkar endurminningar um yð-
ur. um alúð yðar við mig, um yndisþokka
yðar — en nú!”
Hann varp þungt öndinni og bandaði út
hendinni í örvæntingu.
En nú er of seint að iðrast. Eg hefi
fleipað út úr mér sannleikanum, og — og
eg skal taka á móti refsingunni eins og —
eins og maður! Hvers vegna hlægið þér ekki
að mér! hrópaði hann í örvæntingu.
En henni var ekki hlátur í huga, aðeins
töfrakend gleði, er gerði hana feimna og
magnlausa.
“Mér fellur þetta þungt”, sagði hún svo
með skjálfandi málrómi.
“Þungt!” endurtók hann með iðrunar-
róm, er næstum lýsti sjálfsásökun. “Hvers
vegna ætti þetta að falla yður þungt? Hví
skyldi stjarnan verða hrygg, þó að hún glitri
f forarpollinum? Þér getið ekki gert að því,
hvernig þér eruð. Guð hefir gert yður þannig.
Þér eruð drotning meðal kvenmanna, þar
sem eg — er einungis þoss verður að krjúpa
að fótum yðar og dást að yður, og það er alt
og sumt”.
Það var augnabliks þögn. Þá hóf hann
upp höfuðið, sem hafði hnigið ofan á bringu
honum.
“Eg ætla — atla að kveðja. Eg býst ekki
við, að þér fyrirgefið mér —’’.
Hreimurinn í rödd hans gekk Veroníku
að hjarta. Löngun og þrá konunnar til þess
að láta undan náði tökum á henni.
“Að fyirrgefa!” mælti hún í lágum róm,
og vissi naumast af því, að hún hafði sagt
nokkuð.
Hann færði sig einu skrefi 'nær henni
eins og festur upp á þráð. “Ætlið þér — þér
að fyrirgefa mér! Þér hlægið ekki að mér!
Þá get eg farið sæll — með unaðsríkar end-
urminningar".
Hann þagði sem snöggvast síðan hélt
hann áfram í lágum rám. “Eg get ekik trúað
þessu. Viljið þér gefa mér eitthvað til merkis
um það? Vasaklútinn! Eg hefi borið hann
við hjarta mér — gefið þér mér hann —”
Hún tók vasaklútinn út úr barmi sínum
og rétti hann að honum og leit ekki af hon-
um augunum.
Iíann kom nær og rétti út hendina eftir
honum. Hann snart hönd hennar og það
var eins og rafmagnsstraumur rynni sem ör-
skot um þau bæði. Hann féll í leiöslu að
fótum henni, og hélt um hönd hennar.
“Það er hart, hart að þurfa að fara!”
sagði hann alt í einu.
Andlitið beygðist niður eins og indælt blóm
þar til það var fast við hann.
“Farið þér þá ekki”. hvíslaði hún.
Eitt augnablik var hann í efa, trúði ekki
sjálfum sér. En svo sté sál hans upp í þær
hæðir, er hvísl hennar hafði opnað honum.
Og um leið og hann reis á fætur, fól hann
hana í örmum sér.
Hún hratt honum ekki frá sér. Höfuð
hennaY seig niður, eins og það hafði gert
daginn sem hann bar hana. Og er hann
reyndi að kyssa hana, varnaði hún honum
þess ekki.
“Mig er — mig er að dreyma", sagði hann
í hásum róm. “Þér getið ekki — þér getið
ekki —”
Andlit hennar ljómaði og unaðsríkt bros
lék um varir liennar.
’Er það ekki indæll draumur?” mæki
hún í hálfum hljóðum. “Lofið mér að eiga
hann með yður, af því að — af því að eg
elska yður”.
Hann rak upp lágt hljóð og þrýsti henni
að sér, og hún veitti enga mótspyrnu. Alt
í einu stirnaði hún upp, augu liennar urðu
starandi og óttasleginn um leið og hún snéri
sér við, sá hún jarlinn standa við laufskála-
dyrnar. Hann horfði á þau, andlit hans var
eins og það væri höggvið í stein.
XVII. Kapítuli.
Það var eitthvað voðalegt í steingerfings
andliti gamla mannsinsí eitthvað ógnandi í
hörkulegum litlausum vörunum. Andlit hans
virtist alt stirnað, nema augun tindruðu und-
ir hvössu brúnunum.
Veroníka hrökk aftur á bak og stóð á
öndinni, en Ralph herti sig upp, eftir að
hafa varpað af sér hljóðleikanum, og mmætti
óskelfdur hinu ógurlega augnaráði.
“Eg bið yður að fyrirgefa, eð eg kem ó-
boðinn’. mælti hann í ísköídum, nístandi
nepjuróm. “Eg er ekki vanur því að standa
á hleri, en eg hefi ef til vill afsökun í þetta
sinn, þar sem kona sú er eg sé lítilsvirða
sjálfa sig, ber mitt nafn og er — eða var
undir minni vemd og umsjá”.
Ralph varð dimmur á svip og eldur brann
úr augum honum — “Lítilvirða, lávarður
minn!” hrópaði hann.
“Þögn”, tók jarlinn fram í eins kuldalega
og tilfinngarlaust og áður. “Eg óska að
tala við — þessa konu. Yfirgefið okkur”.
Ralph hristi höfuðið. “Nei”, mælti hann.
“Eg stend við hlið henni, lávarður minn, þar
til hún segir mér að fara”.
Lynborugh iávarður horfði aftur á Vero-
níku.
“Samþykkir þú það?” spurði hann alvar-
lega, en þó fyrirlitlega og eins og honum
stæði á sama.
ji