Heimskringla - 22.07.1931, Blaðsíða 6

6 BLAÐSlÐA
HEIMSKRINQLA
WINNIPEG 22. JÚLf 1931
Veróníka.
Þetta var hræðileg glíma. Það var bar-
ist upp á líf og dauða. Gibbon horfði á þetta
falinn á bak við tré og hafði gaman af. Hann
hafði verið hrjáður og sýnd argasta ósvífni í
mörg ár. Hann bjóst við á hverri stundu, að
húsbóndi hans lyti í lægra haldi. En Talbot
lét sig ekki. Og Gibbon var farinn að verða
fyrir vonbrigðum, er Datway tókst að lokum
að korpa á hann innanfótarhælkrók. Og það
létti yfir Gibbon, er hann sá Talbot skella og
Datway á hann ofan. Gibbon settist nú við
tréræturnar og aðgætti gaumgæfilega leik
þeirra, með ánægjusvip.
Talbot hálfrotaðist við failið, svo hann
hreyfði sig ekki fyrst í stað, enda, átti hann
óþægilegt með það, þar sem Datway lá með
þunga sínum ofan á honum. Datway fór því
að reyna að nota sér tækifærið og lumbra
duglega á honum. Hann barði hann ó-
þyrmilega á höfuðið, en höggið kom >ekki að
tilætluðum notum. Því að það kom blóði
Talbots í hreyfingu. Honum tókst að mjaka
sér ögn til hliðar, losaði aðra höndina og
þreifaði með henni í vasa sínum eins og hann
VEpri að leita að einhverju. Augnabliki síðar
spratt Datway upp með ógurlegu öskri. hélt
annari hendinni um síðuna en barði með
hinni út í loftið. Svo féll hann á grúfu ein3
og hann hefði verið — stunginn.
Er þessi leikur, sem Gibbon hafði haft
svo gaman af, breyttist svona skyndlega,
spratt hann á fætur og var kominn á
fremsta hlunn með að blanda sér í málið. En
hann hætti við það, og lét sig falla niður
eins og hann var langur til, en hélt þó höfð-
inu svo hátt, að hann gæti séð endalok þessa
leiks.
Um leið og Datway féll, staulaðist Talbot
á fætur og stóð svo grafkyr, eins og á milli
heims og helju. Hann krepti hendina ennþá
um hnífinn, er nú var blóði drifinn. Hann
stóð þarna másandi og starði beint fram und-
an sér. eins og hann væri ekki alveg viss
um, hvað gerst hefði. Að lokum leit hann
á þessa hreyfingarlausu veru við fætur hon-
um. Þá fölnaði hann upp og krampatitring-
ur fór um hann allan. Hann leit ýmist á
hnifinn, eða hræringarlausan manninn, er all-
ur var atraður út í óhreinindum, svo að ekki
var sjón að sjá hann og síðan á hnífinn.
Hann gat naumast gert sér grein fyrir þessu.
Hafði hann rekið hnífinn í manngarminn?
Hann hafði þreifað eftir hnífnum, opnað hann
og rekið hann í manninn ósjálfrátt. 'Hann
hiaut að hafa sært hann — ef til vill alvar-
lega.
Þetta gat valdið óþægindum. Mikið verð-
ur gert út af litlu tilefni. Þrælbeinið átti það
skilið — það var gefinn hlutur — en afleið-
ingarnar! Hann varð að koma honum á kreik,
fara með hann burt og hjálpa honum heim.
Hann gekk til Datways og ýtti við hon-
um með fætinum.
“Staulist á fætur. Liggið ekki þarna og
látist vera sjúkur. Upp með yður. Þetta var
yður að kenna — þér börðuð mig, aulinn
yðar!”
Maðurinn hrærði hvorki legg né lið. Tal-
bot laut niður og snéri honum við. Hann
kom þá auga á votan biett á hlið honum.
Han hrökk til baka og horfði á hendurnar
á sér, þær voru votar — rauðar. Hann beygði
sig aftur niður, horfði fast í andlit honum —
en hvað það vor fölt, stilt og rólegt. Svo tók
hann hendinni honum á hjartastað.
Á næsta augnabliki var hann sprottinn á
fætur og rak upp lágt hljóð.
“Guð komi til! Það var óhugsandi’’, en
— en maðurinn var dauður.
Hann þreifaði aftur til að ganga úr
skugga um, að hjartað væri hætt að slá.
maðurinn var allur ataður í blóði, er runnið
hafði úr sárinu. Það bærðist ekkert líf með
honum. Hann var dauður, og hann — Tal-
bot Denby hafði drepið hann — var morð-
ingi!
Dauðans sljóleik færðist yfir hann. Allur
þróttur virtist þverra í limum hans. Hann
staulaðist að tré einu, fálmaði fjrrir sér eins
og hann væri orðinn blindur. Hann hallaðist
upp að irénu og var eins og festur upp á
þráð. Hann reyndi að horfa augunum af
þessum hræðilega hlut, er lá endilangur f
kjarrinu. En það var eins og einhverjir töfr-
ar byndu augu hans við hann. En í sífellu
tautaði hann fyrir munni sér:
“Það var hans eigin sök, það var hans
eigin sök! Það var gert í sjálfvörn........
Ef hann hefði ekki varið mig — það var
hans eigin sök. fari hann bölvaður!"
Svo færðist hræðilegur drungi yfir hann,
eins og hann væri að missa máttinn til að
hreyfa sig af staðnum. En hann barðist á
móti því, reyndi að gera sér ljóst, að hann
var í hættu — stafaði hætta af böðlinum.
Honum tókst að lokum að varpa af sér
RobmfHood
FIÓUR
Fyrir alla heima bökun
magnleysinu. Hann varð að hugsa, hugsa!
Hann mátti ekki vera þarna, skjálfandi eins
og bleyða — mátti ekki bíða þar til hann
yrði staðinn að öllu þessu. En hvað átti
að taka til bragðs? Maðurinn var dauður.
Jæja, jæja, hann barðist við að halda áfram
að hugsa. Fyrst maðurinn var dauður, þá lá
fyrir að grafa hann. Þannig var þrautin
ráðin. Já, já — grafa hann. Það var það,
auðvitað. Hann hlaut að hafa verið vitskert-
ur fyrst honum hafði ekki komið það undir
eins til hugar.
Hann harkaði af sér, rétti úr sér og horfði
í kringum sig. Gibbon bærði ekki frekar á
sér en hann væri steinn og hélt niðri í sér
andanum meðan hinn leit í kringum sig.
Hann vissi hvað fór fram í huga húsbónd-
ans. Hann las það eins og það stæði í opinni
bók. Það var enginn vandi að lesa hugsan-
irnar í föla og óttaslegna andlitinu.
Talbot gekk með hryllingi nær líkinu. En
er hann kom að því, félst honum hugur. Hann
gat ekki horft á það., Hann varð fyrst
að finna stað til þess að fela það á. Hann
horfði í kringum sig. Skamt þaðan frá var
ein af þessum gryfjum, er skógverðir grafo
til þess að fela sig í, er þeir liggja í leyni
fyrir veiði og veiðiþjófum. Hjá henni stóð
limköstur, er að líkindum myndi fá að vera
þar ósnertur þar til han nrotnaði. Talbot fór
og aðgætti gryfjuna. Hún var ekki nægilega
djúp. Hann hvarf þaðan, sótti hnífinn og fór
að dýpka gryfjuna með honum. En hann
komst brátt að raun um, að hann myndi of
seinvirkur með slíku verkfæri.
Hann stóð upp, kveikti á eldspítu og leit
á úrið sitt. Svo lagði hann á stað hlaupandi
við fót gegnum skóginn í áttina að Court.
Giggon bærði eki á sér fyrri en fótatak
húsbnóda hans var hljóðnað í fjarska. Þá
stóð hann upp og flýtti sér að líkinu. Líkið
var svo hryllilegt ásýndum, að það gat auð-
veldlega skotið skelk í bringu hverjum með-
almanni, en Gibbon athugaði það með mestu
ró og lét sér hvergi bregða. Hann var ekki
að hugsa um myrta manninn, heldur um
morðingjann. Honum þótti ekkert að þó að
hann kæmist í hann krappann. Skyndilega
mintist hann þess, að Talbot hafði verið
að reyna að stela einhverju, er maðurinn
vaknaði og rimman hófst. Hvað var það?
Eins lævíslega og hann hafði nálgast líkið,
kraup han nniður að því, fletti yfirhöfninni
frá honum og kom auga á vasabókina.
Gibbon hugsaði ákaft eitt augnablik . . .
Talbot myndi koma aftur innan skamms —
það vissi hann — og myndi sakna bókarinn-
ar. Gott og vel. Hann myndi álíta, að hún
hefði dottið úr vasanum meðan á viðureign-
inni stóð Svo dró hann bókina eins var-
færnislega upp úr vasanum og Talbot myndi
hafa gert og stakk henni á sig. Svo hvarf
hann aftur til síns fyrri staðar og kom sér
þægilega fyrir — og beið. Hann þurfti ekki
lengi að bíða. Talbot hafði farið í verk-
færaskemmu við endann á garðinum og Var
kominn aftur hlaupandi með skóflu á öxl-
inni. Síðan tók hann að dýpka gryfjuna með
græðgi og ákefð gullgrafarans. Að því þúnu
þerraði hann af sér svitann og gekk að lík-
inu.
Hann lyfti því upp með þeim kröftum.
sem vitfirringum einum eru gefnir í brjálsem-
isköstum sínum, bar það að gryfjunni og
fleygði því f hana. Svo leit hann sem snöggv-
ast á hnífinn, en fleygði honum svo ofan á
líkið. Er hann hafði mokað ofan á líkið og
fylt gryfjuna, réðist hann á limköstinn, eins
og óður væri og kastaði honum ofan á alt
saman. Styrkleiki hans virtist tröllaukinn.
Gibbon sá að pappírsbúkurinn, húsbóndi
hans, bar þennan þunga viðarköst eins og
hann væri hálmknippi. Er hann hafði lokið
þessum hluta starfa síns, fór hann að laga
kjarrið og tókst það svo vel, að varla var
unt að gruna, að neitt hefði farið þar fram.
Gibbon sá að honum hnykti alt í einu
við. Hann hafði mist vasabókarinnar. Hann
hafði grafið hana með líkinu! Hann var
skelfdur á svipinn og virtist í miklum efa.
Svo varp hann öndinni léttilega. Er öllu var
á botninn hvolft, var þetta það besta. Að
minsta kosti gat hann ekki — hann gat
ekki — grafið líkið upp.
Hann rétti úr sér og leit á sig. Hendur
hans voru blóðugar og moldugar. Það voru
rauðar rákir á frakkanum hans og á skyrtu-
brjóstinu. Kvöldskórnir hans voru þvældir og
skítugir. Hann athugaði þessi merki um
glæpinn með nokkurskonar önuglyndis ör-
væntingu og varp öndinni.
“Hann er úrræðagóður. En hvernig ætli
hann fari að gera þau hrein?’’ hugsaði Gib-
bon og glotti. “Hvað skyldi hann gera af
þeim?”
Talbot fleygði sér niður við fætur trés
eins og huldi andlitið í höndum sér. Hann
var slit uppgefina, orðinn úttaugaður á sá!
og líkama. Hann hafði framið morð og kom-
ið Hkinu fyrir á svo skömmum tíma, að kvíð-
dómurinn myndi hafa átt
| bágt með að leggja trúnað
á það. En nú var afturkipp-
urinn að koma. Hann var
hreyfingarlaus í nokkrar
mínútur. Svo reis hann á
fætur. setti skólfuna á öxl
sér, og gekk hægt og rólega
heim að Court, alveg eins og
að ekkert hefði í skorist.
Giibbon beið stundarkorn.
Svo stóð hann upp úr leyni
sínu. Hljóp hratt og gæti-
lega og náði heim.
Talbot þurkaði vandlega
af skóflunni og lét hana á
sinn stað í verkfæraskemm-
una. Svo læddist hann yfir
þveran garðinn og til herbergja sinna.
Denöyættin var kulvís. Tal'bot hafði tek-
ið kulvísina að erfðum. Það var æfinlega
lagt eldsneyti í ofninn í herbergi hans. Hon-
um var sárkalt og hrollur í honum. Honum
varð það fyrst fyrir, er hann kom inn í her-
bergið, að'líta til ofnsins, tók eldfærastokk-
inn sinn og kveikti í ofninum. Dró svo stól
að honum og settist þar.
Hann sá andlit dauða mannsins í logan-
um, heyrði dauðastunurnar — þessa hræði-
legu dauðahryglu — heyrði bergmál hennar
í skóginum. Er honum var farið að hlýna,
fcr han nað afklæða sig. Dauðinn, dauðinn'
— hann lét hann ekki í friði. Honum fanst,
að hann væri að afklæða lík. Hann rak
augun í blóðblettina í skyrtunni sinni, og
á næsta augnabl'iki var hún komin í eldinn.
Er hann var að athuga, hvernig sér tæk-
ist að ibrenna hana, var barið að dyrum.
Hann varð cttasleginn og skalf í hnjáliðunum.
Hann kastaði yfir sig sloppnum og gekk 'til
dyra og opnaði þær. Það var Gibbon er stóð
þar, með undirgefningarssvip eins og vana-
lega. en kvíðafullu augnaráði.
“Fyrirgefið mér, herra minn’’, mælti hann,
“mér fanst eg finna brunalykt.”
Talbot brosti. “Brunalykt? Jú, eg gat
ekki sofnað og hefi verið að ganga í gegnum
bréf mín. Eg hefi brent nokkrum bréfum.
Þér hafið fundið lyktina af þeim, það er alt
og sumt.”
“Einmitt það, herra”, mælti Gibbon
virðulega. “Fyrirgefið, herra minn. Eg vona,
að eg hafi ekki truflað yður?’’
“Nei, alls ekki, Gibbon’’, mælti Talbot,
með uppgerðar vingjarnleika.
“Brent þau! En hann getur ekki brent
alt’’. varð Gibbon að orði, er hann sneri til
herbergis síns. “Hann getur ekki brent alt!”
Hann strauk hendinni yfir brjóstvasa sinn,
er vasabókin var geymd í er Talbot hafði
gerst morðingi fyrir.
XXI. Kapítuli.
Ef Veroníka hafði elskað Ralph áður, þá
unni hún honum nú margfalt heitar. Er hún
gekk fram og aftur í herbergi sínu, gleymdi
hún hrygð sinni, því að hún var altaf að
festa sér í huga, að enginn annar en hann
hefði getað komið fram með jafmikilli sjálfs-
afneitun og hetjuhug. Hann hafði verið á
að líta eins og fornaldar riddari, fórnandi
sjálfum sér á altari ástar hans. Hann hafði
mælt þau orð, er ætíð hljóta að ávinna sér
aðdáun og virðingu kvenhjartans. Rödd hans
hliómaði í eyrum henni. Alt er hann hafði
talað rifjaðist upp í huga hennar. Það fylti
hana stolti yfir honum, en hinn sprettinn olli
það henni hrygðar.
En t-' var af því, að Veroníka Denby
þekti heirunn, og það of vel til þess, að láta
hann ibl kkja sig. Fátæki elskhuginn, er yfir-
j gefur unnustu sína til þess, að afla sér fjár
og frama svo hann geti fengið hennar. er
a1H+t í skáldsögunum, og hann kemur ætíð
frægur og fjaður heim aftur, og briiðkaups-
veislugleðin bíður hans. En í raunverulega
lífinu verður að jafnaði viðleitni og fórn manns
ins árangurslaus. Hin sanna ást á oft svo-
örugt. iippdráttar.
Hún vissi, að það voru þúsund líkur á
mót. einni fvrir bví að hún sæi hann aldreí
aftur. Hún hafði þegið fórn hans, látið það
viðgangast, að hann yfirgæfi hana, af þvf
að hann — og jarlinn með steinhjartað —
báru hana ofurliði þá. En nú, er hún hugs-
aði um betta, í herbergi sínu, kafroðnaði hún
af snevpu og ásakaði sjálfa sig harðlega.
Hún var kona, og hún hafði leyft mann-
inum er hún unni, að varpa sjálfum sér á
fórnaraltarið. Hún hafði látið hann fara út í
heiminn til að berjast þar vonlausri baráttu.
Hún hafði hrifið hjartað úr brjósti honum
og sent hann á braut vinalausan. snauðan.
enn snauðar af því, að hann hafði gefið
hjarta sitt. Það var alt er hann átti, og hún
hafði stolið því.
Á meðan hann var að berjast þessari bar
áttu, og hélt dauðahaldi í þessa tálvon, ætl-
aði hún sér að halda áfram að dvelja á Court.
Baða þar í rósum. Hún var dálagleg kona!
Hún var kvenþjóðinni til minkunnar. Er hún
gerði sér í hugarlund þá daga, er biðu henn-
ar í þessu skartmikla stóra húsi með heilan
herskara þjóna, en hafa þó ekki annan til
að tala við en drambsama, harðgeðja gamla
manninn, er hafði blandað sér inn í líf henn-
ar og hrifið lífshamingju henanr frá henni
og varpað henni á braut með kaldhæðnis
orðatiltækjum sínum, — þá fyltist hugur
hennar ákafri löngun til að veita mótspyrnu
og hefjast handa. Það var víst, að engin
sönn kona væri svo lítilsigld, svo hirðulaus-
um ást góðs manns, að hún gæti lifað eins
og kjölturakki meðan elskhuginn var úti á
auðnum örvæntingarinnar.
Hún fann það glögt, að hún megnaði
ekki að láta sjá sig við miðdagsborðið. Hún
gat ekki þolað augnaráð jarlsins né Talbots
Denby. Þess vegna hafði hún gert þau boð,
að hún hefði höfuðverk. Hún eyddi svo mið-
degisverðartímanum yfir tebolla. í huga henn
ar voru eintómar beiskar hugsanir.
En sannar konur hugsa aldrei árangurs-
laust. Eftir. skamma stund hafði Veroníka
komist að tvennu. Það fyrra var, að hún gat
ekki lifað án Ralphs, það síðara, að hún
yrði að sjá hann áður en hann færi. Þó
ekki væri til annars en segja honum hvers
virði hann væri henni, og — og — gat hún
gengið svo langt, að biðja hann að taka sig
með?
Meðan hún var að brjóta heilann um
þetta, kom Goodwin með nokkra borða í
hendinni upp til hennar.
‘Mér hefir orðið það á, að setja kaffi-
bletti í þessa borða”, mælti hún. “Eg held
ef eg færi óðara með þá til frú Mason, þá
gæti hún náð þeim úr. Hún er svo lagin á
slíka hluti”.
Veroníka leyfði henni að fara. Og nú gat
hún sjálf komist burtu. Hún gat læðst ofan
stigann og út að kofanum og séð Ralph —
tilviljunin varð að skera úr hinu. Hún beið
þar til hálf stund var liðin frá því að Good-
win fór. Svo kastaði hún yfir sig kápu og dró
hettuna fram yfir andlitið. Ef einhver kæm!
auga á hana myndi hann álíta að hún væri
ein af vinnukonunum.
Á leiðinni reyndi hún að koma fyrir sig
hvað hún ætti að segja við Ralph. En hún
hefði eins vel getað sparað sér þá fyrirhöfn,
því að þegar hún barði að dyrum, var það
Burchett er sagði: “Kom inn’’. Og er hún
kom inn, sá hún að hann var aleinn.
Hann stóð upp er hún gekk inn og beið
þess alvörugefinn, að hún yrti á sig.
“Eg — eg skildi dálítið eftir í laufskálan-
um í gærkvöld”, mælti hún með stolti en þó
auðmjúkt. En hugsaði: “Það var hjartað í
mér, er eg skildi þar við mig! Vitið þér
nokkuð — mintist Ralph nokkuð á að hann
hefði fundið eitthvað — armband?”
“Nei, ungfrú”, svaraði Burchett. “hann
gat þess ekki”.
‘Hvar — hvar er hann?” spurði Veron-
íka og reyndi að dylja angistina í rödd sinni,
enda þótt hún vissi, að hún var auðsæ f
augum henni.
“Hann er farinn”, svaraði Burchett.
“Farinn? Eigið þér við, að hann sé al-
farinn? Hvert fór hann?”
Hann hristi höfuðið. “Eg veit það ekki
með vissu, ungfrú”, svaraði hann þungur á
svip. “Eg held, að han nhafi ekik vitað það
sjálfur. Honum var mikið niðri fyrir er hann
fór”. Hann leit snöggvast upp og framan í
hana. Svo leit hann ofan á gólfið. “Honum
var mikið niðri fyrir. Það er sagt að hjört-
un geti ekki brostið nu á dögum, en ef svo
væri, þá —”
Hún andvarpaði, hvernig sem hún reyndi
að berjast gegn því.
Hann sneri sér við og lauk setning-
unni.
“Vitið þér, hvort hann hafði nokkra pen-
inga?” spurði hún er hún kom upp orði.
Hún þrýsti hendinni fast að brjósti sér er
bifaðist af geðshræringu, eins og hjarta henn-
ar sjálfrar væri að bresta.
“Já”. svaraði Burchett. “Launin hans og
dálítið meira”.
“Er þér gáfuð honum?’ mælti hún. ‘Það
var fallega gert af yður, Burchett! Yður þótti
— þótti vænt una hann?’