Heimskringla - 12.08.1931, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINLA
WINNIPBG 12. ÁGÚST 1931
RobinfHood
FIiCJUR
Fyrir alla heimabökun
>nsosoðoces<soscciQcsoeo<soecccosc<sososoeocoðoooooscsoe<x
Veróníka.
“Fellur þér hann í geð? Mér þykir svo
vænt um það. Eg — eg vil vera eins og
heldri kona að útliti — verða heldri kona,
eins og eg á að verða. Það er leitt að sum-
ir heima geta ekki séð mig. Hvað skyldi
Lusan Parks í Cors Corners segja og upp-
skafningurinn hún Goodwin á Court, er álít-
ur að ekkert sé sér nógu gott. Eg vildi
bara!”
Hann kysti hana og dró hana’fastar að
sér. “Og þú ert mjög hamingjusöm. Fanny?
Það er gott. Og þér mun ekki finnast ein-
manalegt að skömmum tíma liðnum. Eg
verð að fara með þig hér umhverfis. Þú
skalt fá að sjá London. — London að lokum
og gleyma því liðna”.
“Þessum óumræðilega leiðinlega liðna
tíma”, mælti hún. “En það verður ekki létt.
Eg fékk undir eins bréf frá móður minni”.
Hún vafði si gfastar að honum. “Hún segir,
að hún voni að mér líki vistin. Vistin! Hún
veit lítið um, að eg hefi tvo þjóna til að
þjóna mér!’’
“Þeir eru ekki fleiri en þú átt skilið. Þu
skalt fá þjóna ef þú vilt”, mælti hann, strauk
á heni áhrið, en reyndi að kæfa niðri í sér
geispa — undir eins! “Þú verður að skrifa
gott og auðmjúkt bréf. Við megum ekki láta
hana gruna sannleikann. Þú skilur það,
Fanny. Hvað segir hún svo fleira?”
“Ó! Það eru ósköpin öll af fréttum”,
svaraði hún. “Ungfrú Veroníka er altaf fjar-
verandi. Og jarlinum virðist líða vel. Dr.
Thorne hfir komið að Court til þess að skoða
hann. Eg held að þetta sé það helsta. Nei,
eg hefði nærri gleymt því. Mr. Groser, veit-
ingamaðurinn í ‘Hundinum og uglunni' —
þú þekkir ‘Hundinn og ugluna’, þessa litlu
óásjálegu veitingakrá — þú veist?” mælti
hún og hristi höfuðið.
Talbot kinkaði kolli. “Eg veit. Hvað er
það?”
“Hann hitti móður mína í gær og spurði
hana, hvort hún hefði séð mann, sem hafði
dvalið í ‘Hundinum og uglunni’. Mann. sem
kallgður var — eg kem því ekki fyrir mig
— ójú, Datway — maður með reifaða hönd”.
Höndin á Talbot hætti snöggvast að líða
um hárið á henni. Svo hélt hann áfram,
eins og ósjálfrátt. Hún gat ekki séð fram-
an í hann. En andlit hans var orðið snjó-
hvítt, og það var kominn sami geigur , aug-
un á honum og í miðri ræðu hans í neðri
málstofunni.
“Hvað svo frekar?” mælti hann. Rómur
hans var svo hás, að Fanny sneri við höfð-
inu til þess að hún gæti séð framan í hann.
En hann þrýsti höfði hennar fast að sér svo
að hún varð að halla sér aftur upp að honum.
“Groser, veitingamaðurinn, sagði móður
minni, að hann ætti hjá honum fyrir gistingu
og svo hefði hann líka lánað hohum peninga.
En svo hefði han horfið skyndilega. Groser
langaði svo að fá að vita, ef mamma vissi
eitthvað um hann eða ef eitthvað okkar hefði
séð hann. Alveg eins og við myndum vita
nokkuð um slika dauðans vesalinga”.
“Eins og það”, tautaði Talbot.
“Það er líka fremur einkennilegt, að eg
skuli samt vita dálítið um hann”, bætti hún
við. “Það hittist svo á, að eg sá hann kvöld-
ið áður en hann hvarf. Það var nóttina
áður en — Ralph fór”. Hún stansaði rétt
sem snöggvast áður en hún nefndi nafn
Ralphs.
“Svo”, mælti Talbot hásum rómi.
Fanny kinkaði kolli. “Það hittist svo á-
að eg gekk þvert yfir þjóðveginn. Þá sá
eg þennan mann og Ralph. Hann stöðvaði
Ralph, eða Ralph hann, og þeir fóru að ríf-
ast.
“Eg heyrði manninn blóta Ralph segja
eitthvað í reiði, eins og hann væri að ógna
honum. Eg hélt að þeir ætluðu að fara að
berjast. svo að eg fór heim”.
“Alveg rétt”, mælti Talbot. “Það er ætíð
best að hlaupa heim, er menn ætla að fara
að berjast. Sagðir þú — sagðir þú nokkrum
frá þessu, er þú hafðir séð?”
Fanny hugsaði sig snöggvast um. “Jú, eg
sagði mömmu frá því og eg held að eg hafi
sagt Burchett það líka — já, eg gerði það.
Eg mintist líka á það við Goodwin, er hún
kom eftir borðunum”.
“Þú hefir sagt allri sveitinni frá því”,
mælti Talbot.
Hún hallaði höfðinu á sér aftur á bak og
horfði undrandi framan í hann.
“Hvað gengur að þér, Talbot?” spurði
hún hissa. “Þú ert náföloir, og þú ert svo
hás, alveg eins og þú værir að fá kvef. Ó,
þér er þó ekki að verða ilt?- Lof mér að
sækja eitthvað — á það að vera konjak. eða
eitthvað af þessum freyðandi drykkjum, sem
þér þykja svo góðir?”
“Það er ekkert að”, mælti hann brosandi.
“Eg er dálítið þreyttur, það er alt og sumt.
Eg var að halda ræðu í neðri málstofunni
-— ó, þú myndir ekki skilja það -—. Þakka
þér fyrir. Snertu það fyrst með vörunum,
Fanny. Það mun þá verða enn ljúffengara
og veita meiri hressingu”.
XXIII. Kapítuli.
Ralph kom til London * tæka tíð. Hann
fékk sér gistingu á litlu veitingahúsi nálægt
stöðinni í Waterloo Road. Honum hafði
unnist nægur tími til að hugsa á leiðinni, en
hugsanir hans færðu honum litla gleði. Það
er nógu sért, að hljóta að skilia við þá konu,
sem maður ann, geta ekki átt von á að sjá
hana og njóta hennar. En út yfir tekur, að
öll sund eru lokuð -fyrir því, að sjá hana
nokkru sinni, hvað þá að kvongast henni,
eins og var ástatt fyrir Ralph.
Hann var nærri sturlaður og örvæntingar-
fullur, er hann hugsaði um Veroníku — en
honum kom hún aldrei úr huga. En hann
vildi ekki sleppa allri von.
Morguninn eftir fór harn niður að skipa-
kvínni til þess að líta eftir skipi er ætti að
fara til Ástralíu.
Hann hafði mjög litla peninga. Það var
því áform hans, að vinna fvrir fari sínu. En
honum gekk þetta ekki að óskum. Það voru
nógir um þetta. Hann gat ekki fengið af
sér að vera iðjulaus meðan hann beið eftir
skipi. Þess vegna slóst hann í hóp terka-
manna morguninn eftir. er biðu eftir að fá
vinnu við skipakvína. Hann var brátt tek-
inn í vinmma. Honum fanst meðan hann
var að fást við sekkina og tunnurnar, að
Lynne Court og alt það, er þar hafði skeð,
væri að eins draumur. En andlit og rómur
Veroníku gaf þessari sýn hans veruleika.
Hann hugsaði því, um hana allan liðlangan
daginn og þann ótrúlega hlut, að hún elsk-
aði hann.
Gististaður hans var dálítinn spöl frá
skipakvínni. En af ví að herbergi hans var
ódýrt, afréð han nað dveljá þar, þar til hann
gæti keypt sér far á einhverjum þeim skip-
um er héldu úr höfn.
Dagarnir liðu, hver öðrum líkur, lamandi
og nístandi einverudagar, er leggjast eins og
farg á hvern þann, er lifir í London snauður
af vinum. En hann eignaðist brátt einn vin.
í næsta herbergi við hann í veitingahúinn
var miðaldra kona og lítil stúlka — fóstra
og skjólstæðingur hennar, eins og Ralph
gat sér réttilega til. Barnið var ljómandi
fallegt og skemtilegt. Ralph hafði mætt því
einu sinni eða tvisvar í stiganum. Hann
hafði brosað við því og fengið bros í staðinn.
Eitt kvöld, er hann ætlaði út til þess að
reika um göturnar, til þess að reyna að
gleyma sjálfum sér og sinni glötuðu ást. kom
konan út úr herberginu með körfu á hand-
legnum.
Konan nam staðar * dyrunnm til að sefa
barnið, sem auðsýnilega vildi ekki verða
eftir.
“Eg skal ekki verða lengi, Ada”, mælti
hún. “Og nú skaltu vera væn stúlka og leika
þér að brúðunni þinni þar til fóstra þín kemur
aftur. Ef til vill gefur hún þér eitthvað gott”.
Hún lokaði dyrunum, en stóð og hlustaði
og Ralph heyrði niðurbældan ekka innan úr
herberginu.
“Litli anginn vill ekki vera eftir, herra”,
mælti konan við Ralph. “Og eg verð að fara
út til að sækja ýmislegt”.
“Það er eðlilegt”, mælti Ralph með sam-
úð. “Einveran er ekki skemtileg og hún er
enn þungbærari börnum en fullorðnum. Er
hún munaðarleysingi?”
‘‘Nei, nei, það er hún ekki”, §varaði fóstr-
an og var altaf að hlusta eftir ekkanum fyr-
ir inna. “Ada á föður, sem kemur með
næsta skipi. Ada og eg urðum að fara á
'undan honum vegna óheillaatviks — og, æ
eg vildi óska ,að hún gréti ekki meira. Mér
er ekki unt að fá mig til að skilja svona við
hana. En samt get eg ekki lofað henni að
fara með mér, aí því að hún hefir fengið
slænjt kvef. En eg vil ekki fyrir nokkurn
mun. að hún verði veik, er faðir hennar
kemur”.
“Bíðum við”, mælti Ralph. “Eg hefi alls
ekkert að gera, eg ætlaði aðeins út að 'gamni
mínu. En að eg sé hjá henni á meðan að
þér eru úti? Eg hefi mætt henni í stiganum
einstöku sinnum. Eg skal reyna að hafa
ofan af fyrir henni meðan þér eruð að heim-
an”.
Það virtist sem steini væri létt af kon-
unni, þó var hún dálítið efablandin.
“Ó, eg var ekki að hugsa um, að íþyngja
yður með þessu, herra", mælti hún. “Það
er ekki svo að skilja, að hún sé fyrirhafanar-
söm. Og hún er búin að taka ástfóstri undir
eins við yður. — Hún kallar yður stóra mann-
inn — en —”
“Það er alt eins og það á að vera”, mælti
Ralph. “Mér þykir vænt um
börn. Þér getið verið óhrædd-
ar um, að skilja hana eftir
hjá mér. Þér verðið víst ekki
mjög lengi?”
Fóstran hikaði örstutta
stund, rétt á meðan hún leit
á þetta fallega, veðurbitna
andlit. Svo hneigði hún sig
í þakkarskyni, opnaði dyrnar
og mælti:
“Ada hérna er maður.
sem ætlar að vera þér til
skemtunar”.
“Eg vil enga mér til
skemtunar”. snökti Ada, en
hún gekH fram að dyrunum
og er hún kom auga á Ralph
glaðnaði yfir henni.
“Ó, er það stóri maðurinn?” sagði hún
og varð undir eins glaðværðin sjálf.
“Komdu litla, kom og við skulum vera
hvort öðru til skemtunar”, sagði Ralph með
innilegu brosi. Og áður en fóstran fór, var
barnið komið upp í fangið á Ralph og sat
á kné honum og skemti sér upp á hið besta
við kan*nu, sem gerð var úr öðrum hansk-
anum hans. Hún sperti upp eyrun og nart-
aði í kjól Ödu. Þetta var nú ekki aðeins
undra-kanina, heldur hafði hún og langa
sögu að segja. Ralph sagði söguna svo hríf-
andi og eðlilega, að Ada hallaði sér upp að
brjósti hans og horfði upp á hann, himin-
lifandi glöð.
Þegar fóstran kom aftur hitti hún Ralph
í stiganum með barnið sofandi í faðjni sér.
“Hún var að velta útaf núna”, hvíslaði
hann, um leið og hann tók fram í þakklætis-
orð hennar. “Eg skal bera hana inn. ef
þér viljið, það væri ótækt að vekja hana”.
Hann bar hana inn og lagði hana í rúmið
hennar. Fóstran fylgdi honum svo til dyra
til þess, að auðsýna honum þakklæti sitt.
“Þetta var mjög fallega gert af yður,
herra”, mælti hún. “Og eg er viss um, að
faðir hennar verður yður mjög þakklátur
er hann kemur. Það er einkennilegt hvað hún
er hænd að yður, því að Ada litla er ein
þykk” .
Ralph brosti. Hann kveikti svo í pípunni
sinin og gekk út. Honum var léttara um
hjartaræturnar en nokkru sinni áður síðan
hann fór frá Lynne.
Daginn eftir, þegar hann kom frá vinnu
sinni, beið barnið eftir honum efst í stigan-
um. Hún hljóp í fang honum með ómót-
stæðilegu fjöri.
“Hefir þú séð kannuna, stóri maður?”
mælti hún og vafði sig utan um hálsinn á
honum.
Fóstran kom út og sneypti hana fyrir að
hafa ónáðað Ralph. En Ralph bað um að
hún fengi að koma inn til sín meðan hann
væri að drekka teið. Þar fék khún bæði
kaninu og margt annað glingur.
Upp frá þessum degi urðu þau innilegir
vinir. Hann gætti alt af að því, hvort hann
sæi ekki litlu stúlkuna í stiganum vera að
bíða eftir sér.; því a, þá flaug hún undir
eins upp í fang honum. Smátt og smátt
eftir því sem traust fóstrunnar óx, urðu þau
svo samrýnd, að Ralph fór oft með Ödu
út á kvöldin til að ganga með henni. Hann
leiddi hana við hönd sér um göturnar. Hann
var með pípuna í munninum og benti heiini
á alt, er fyrir augun bar, er honum þótti lík-
legt, að henni þætti gaman að. og var óþreyt-
andi á að svara öllum spurhingum hennar
þar að lútandi. Ást barnsins og samveran
með því var svo mikil huggan fyrir hann í
raunum hans, að því verður ekki lýst. Senni-
lega hefir það bjargað honum frá megnustu
örvilnun.
Dag einn rakst hann á skip, sem hann
gat fengið far á. Han ætlaði að fara að
segja Ödu frá þessari frétt er hún tók fram
í fyrir honum og sagði:
“Pabbi kemur á morgun. Eg er svo glöð
yfir því. Ertu það ekki laka? Eg vona að
þér þyki eins vænt um hann og mig, stóri
maður. Þér þykir vænt um mig. Er það
ekki satt?”
“Mjög vænt um þig,” mælti Ralph.
“Pabbi þinn er að koma. Mér þykir vænt um
það þín vegna. En eg er hræddur um, að eg
og hann sjáumst ekki. Horfðu á hermenn-
ina, Ada. Þeir eru að fara í bankann til
þess að gæta allra peninganna þar.”
“Eru allir peningarnir þar?” spurði hún
er hún hafði horft á varðsveitina ganga fram
hjá. “Kannske peningarnir hans pabba sén
þar. Hann segist hafa tapað hér um bil
öllum peningunum sínum. Helduðu að hann
muni finna þá þarna?”
“Eg vona það,” svaraði Ralph. “Og nú
held eg að við verðum að fara heim. Við
skulum fá okkur dálítið af súkkulaði, af
þessu, sem þér þykir svo gott, Ada. Svo
skulum við rölta heim.”
Hann var hryggur alt kvöldið, því að
hann vissi, að hann varð að sjá á bak litla
vininum sínum. Hann vissi vel, að næsta
kvöld myndi enginn bíða hans í stiganum.
Hann heyrði karlmannsróm í næsta herbergi.
Hann þóttist vita. að faðir henanr væri kom-
inn. Og þó að hann ætlaði að fara innan
þriggja daga, fanst honum að hann hefði
verið rændur, og honum fanst er hann barði
öskuna úr pípunni sinni og fór að hátta, að
hann væri dæmdur til að missa alt er hann
unni.
Veroníka kom einnig til London “í tæka
tíð”. Hún hafði einnig haft nægilegt um-
hugsunarefni á leiðinni. í eldmóði ástar þeirr
ar, er hún bar til Ralphs, hafði hún flúið
Court með það fyrir augum, að elta hann.
En löngu áður en lest hafði náð ákvörð-
unarstað sínum, var henni orðið ljóst, að
hægara var að álykta en framkvæma. í fyrsta
lagi var hún ekki viss um að Ralph ætlaði
til Ástralíu, eða að hann færi undireins. En
þó hann hefði farið, þá vissi hún ekki hvar
hann mundi koma þar á land. En kunnugleiki
hennar í London kom henni hér að góðu
haldi, svo að erfiðleikarnir uxu henni ekki svo
mjög í augum.
Henni fanst ráðlegast að leita til gömlu
herbergjanna er hún hafði leigt í Comden
Town. Þar var hún kunnug. Hún var að
stíga upp í vagn, er hún heyrði rödd nefna
nafn sitt. Hún horfði í kringum sig og sá
unga stúlku er áður hafði búið með henni.
Það glaðnaði yfir Veróníku við að sjá hana
Hún var næstum búin að gleyma nafninu
hennar, en mundi það svo alt í einu. Árin,
sfðan þær Martha Lordlow höfðu dvalið sam-
an í Comden Town. urðu að dögum í huga
hennar.
“Martha!” kallaði hún upp yfir sig og
rétti fram hendina. “Þetta er þó engin önnur
en þú.”
Stúlkan tók hönd hennar og hörfði á
hana vingjarnlega og undrandi.
“Hugsa sér að hitta þig nú, ungfrú Den-
by. Eg hélt að þú mundir umgangast aðeins
heldri menn, og aldrei koma fyrir mín augu
framar.”
“En nú hefir þú séð mig aftur,” sagði
Veróníka eins glaðlega og hún gat. “Eg hefi
í hyggju að setjast í London. Eg ætla að fara
þangað sem eg bjó áður. Viltu verða sam-
ferða? Stöktu upp í.”
Martha hló.
“Til hvers er að fara þangað?” sagði
hún. “Það er búið að rífa húsið niður og
breyta því í búð.”
Veróníka virtist hnuggin.
“Eg veit þá ekki hvert eg á að fara,”
sagði hún eins og við sjálfa sig.
Martha horfði á hana rannsóknaraug-
'um.
“Ef þú ert ekki kröfu frek, gætir þú kom-
ið með mér,” mælti hún. “Eg á heima á
Lowerby Street. Það er skamt héðan. Þar
eru herbergi til leigu, — fjöldi herbergja —
ef þú getur gert þér þau að góðu. En þú verð
ur að ráða þetta við þig í snatri, annars 'verð-
ur ökumaðurinn ærður.”
Veróníka samsinti þessu.
“Eg ætla að koma, stökt'u upp í,” mælti
hún.
Innan tæpra tíu mínútna voru þær komn-
ar að húsinu. Það var í fátæklegu en þokka-
legu stræti. Þær gerðu óðara samning við
húsráðanda. Og áður en Veróníka vissi eigin-
lega af því, var hún orðin leigjandi að tveim
herbergjum í Nr. 6 Lowerby St., S. W.
Um kvöldið, er þær sátu að tedrykkju í
herbergi Mörthu, var það Martha, sem hé't
uppi samrapðunum. Hún sagði frá lífi sínu
frá því að þær skildu, en virtist ekki hugsa
út í það, að Veróníka hafði frá einhverju að
segja. En meðan hún var að segjá henni
frá, að hún ynni í verksmiðju þar rétt hjá-
var Veróníka að hugsa um, hversu mikið hún
mætti segja henni frá sínu liðna lífi. Að lok-
um mælti hún og roðnaði:
“Nú á eg að taka við og segja þér frá
því, sem á mína daga hefir drifið. Eln eg get
það ekki, Martha.”