Heimskringla - 07.10.1931, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINLA
WINNIPEG 7. OKTÓBER 1931.
Veróníka.
“Ralph, eg — guð fyrirgefi mér! — eg
er búinn að gleyma. Eg — eg hélt að við
sætum í lestrarsalnum á Court. Þú — þú
ert fangi. Þessi hræðilega ákæra. En það er
heimska’’. Hann reyndi að brosa. “Auðvitað
verður sakleysi þitt leitt í ljós. Það verður
að gera það. Við næstu yfirheyrslu skulu
þeir sýkna þig. Eg —' eg verð að sjá að þeir
geri það. Morð!" Hann hló fyrirlitlega. “Eins
og að þú gætir drýgt svívirðilegt morð!’’
Ralph þagði. Fullvissa föðursins um sak-
leysi hans gekk honum að hjarta. En hann
vissi, að það gat reynst torvelt að sanna það.
Þögn hans þokaði í burtu gleðibragðinu, er
var yfir jarlinum, og kvíðinn færðist yfir and-
lit honum.
“Getur þú ekki varpað neinu Ijósi yfir
þetta mál, Ralph?” spurði hann . “Mig —
mig langar svo mjög að sjá þig á Court —
heima. — Þar yrði sVo margt að segja þér,
svo margt að gera fyrir þig. Eg er gamall
og hrumur. Þú verður að taka við stöðu
minni. Leiguliðarnir verða að koma upp að
Court og tala við þig. Það skal verða almenn
gleði — stórveisla. Eg þarf að leggja þetta
alt upp í hendurnar á þér. Og Veroníka,
Ralph!” Rödd hans titraði. “Eg hefi fundið
þig og þó fæ eg ekki að hafa þig hjá mér.
Þú ert hér í fangelsinu, og eg — guð hjálpi
mér! — er hjálparvana. Getur þú varpað
nokkru ljósi yfir þennan sorgarleik, gert nokk-
uð til að ráða fram úr þessum leyndardóm?”
Ralph hristi höfuðið. “Nei, eg er hræddur
um ekki’’, mælti hann lágt. “Við getum að
eins beðið rólegir og þolinmóðir, treystandi
þeim sem eru að hjálpa okkur. Þeir munu
gera alt er þeir geta’’.
“Hvers vegna hafa þeir ekki,uppi á þeim
seka?’’ mælti jarlinn ákafur. “Þeir ættu að
geta sannað sakleysi þitt og fært þér aftur
frelsi. Grunar þú nokkurn, Ralph?”
Ralph hristi aftur höfuðið. “Nei”, mælti
hann. “Það er mér hulin gáta. Eg hefi hugs-
að um þetta fram og aftur — eg hefi nógan
tíma hérna — velt því fyrir mér á allar
lundir ,en eg hefi ekki getað ráðið gátuna.
Selby hefir heldur ekki getað ráðið fram úr
þessu. Hefir hann þó gert alt er í hans valdi
stendur. Maðurinn var ókunnugur hér um
slóðir. Groser í “Hundinum og uglunni’’ —
þar sem maðurinn bjó — veit ekkert um
hann. Burchett — þú veist að hann vill geira
alt sem honum er unt — hann getur einkis
orðið vís. Whetstone — Faðir!’’ — Hann
mælti þetta síðasta orð lágt og jarlinum brá.
Svo lagði hann höndina á höfuðið á Ralph
og horfði á hann með djúpum innileik.
“Já, Ralph’’.
“Viltu ekki segja Burchett — og honum
— það sem þú hefir sagt við mig? Þú vilt
skýra þetta fyrir þeim?”
“Eg skal segja þeim alt, Ralph”, mælti
jarlinn alvarlega.
“Allur heimurinn skal fá að vita, að eg
hefði leitað móður þinnar — vesalings, elsku-
legu, göfugu Janét! — og flutt hana til Court,
hefði eg ekki haldið að hún væri dáin”.
Ralph þrýsti mögru hendinni fullur þakk-
lætis. “Whetstone hefir líka verið að reyna
að ráða gátuna, en honum hefir ekki tekist
það frekar en hinum. Hefir Fanny Mason
fundist?’’ mælti hann svo alt í einu.
“Eg veit það ekki’’, mælti jarlinn. “En
það skal verða haft uppi á henni — ei»kis
skal látið ófreistað. Ó, Ralph, þetta er einn
hluti hegningarinnar. Að þú skyldir vera
hérna, hérna’’ — hann horfði í kring um
sig í klefanum og það fór hrollur um hann
— “í stað þess að vera beima!”
Fangavörðurinn kom að dyrunum. “Ung-
frú Denby, lávarður”, mælti hann.
Veroníka gekk inn. Hún leiddi Ödu við
hlið sér. Barnið slepti hönd hennar, leit ekki
á jarlinn en skoppaði til Ralphs.
“Ó, stóri maður, eg er svo kát!” hrópaði
hún. “Þau vildu ekki leyfa mér að koma
til þín, en eg nauðaði og nauðaði þar til
Veroníka fór með mér’’.
Ralph tók hana á kné sér, kysti hana og
klappaði henni á kollinn.
“En hvað þú ert föluir’’, mælti Ada. Hún
oinblíndi framan í hann. “Og hvað herberg-
ið þitt er hræðilegt. Hvað ertu að gera
hérna? Hvers vegna toemur þú ekki til veit-
ingahússins, þar sem eg, Veroníka og pabbi
erum. Þar er svo miklu skemtilegra en hérna”.
“Eg toem bráðum, Ada”, mælti hann. “Eg
«r neyddur til að vera hérna fyrst um sinn
vegna starfs sem eg hefi með höndum”.
“Það falýtur að vera mjög leiðinlegt starf,”
mælti hún. Svo varð henni litið á jarlinn.
“Hver er þessi gamli maður?’’
“Hann er faðir minn”, mælti Ralph. “Viltu
fara og heilsa honum, Ada?’’
Hún fór ofan úr knjám honum og gekk
til jarlsins, er hafði horft á þau innilega glað-
ur.
“Komdu sæll”, mælti hún og rétti fram
höndina. “Mér þykir gaman að sjá þig, fyrst
þú ert faðir stóra mannsins”.
Jarlinn benti Veroníku að láta bamið á
kné sér — hann treysti sér ekki til þess
SjálfUT.
“Eg býst við, að þú vitir hver eg er?”
mælti hún og horfði framan í föla andlit
jarlsins, dálítið smeik. “Eg er litla stúlkan,
siem stóri maðurinn bjargaði úr eldinum. Eg
var sofandi í rúminu mínu, eins og eg er
æfinlega á nóttunni. Þá varð alt í einu ó-
sköp heitt og herbergið varð fult af reyk,
svo að eg varð dauðhrædd um, að eg kynni
að brenna — og það er hryllilegur dauðdagi
eins og þú veist. Og eg var öll að stikna
og rétt að segja að missa meðvitundina, er
eg sá stóra manninn ryðjast inn í herbergið
og hann kallaði til mín: “hérna er eg, Ada
vertu óhrædd’’ og um leið og eg heyrði rödd
hans var eg ekki lengur hrædd. Hann tók
mig í fang sér og þá misti eg alveg með-
vitundina, og er eg fékk hana aftur, þá var
eg í rúminu. Stóri maðurinn hafði forðað
mér frá að brenna lifandi. En hann brend-
ist sjálfur, eins og þii veist og hann varð
mjög veikur — ó, hann lá fjarska lengi.
Nú líður honum betur og er miklu líkari því
er hann var vanur að lofa mér að ganga
með sér og er hann var að svæfa mig á
kvöldin. En af hverju lokar hann sig inni
í þessu leiðinlega herbergi?’’
Þessi látlausu orð barnsins gengu jarlinum
mjög að hjarta og hanum vöknaði um
augun.
“Taktu hana héðan’’, mælti Ralph. “Þetta
er ekki staður fyrir — fyrir börn. Fyrir
engan”, bætti hann við og leit til Veroníku.
“Vildir þú, Ada, fara dálítinn spöl með
mér í vagninum mínum?” mælti jarlinn. “Ef
til vill kæmum við þá auga á einhverja sölu-
búð, þar sem við gætum fengið okkur góð-
gæti”.
“Alveg eins og við vorum vön, þegar eg
fór gönguferð með stóra manninum?’’ mælti
Ada fagnandi.
Hún hljóp til Ralphs, vafði handleggjun-
um um háls honum og hvíslaði að honum:
“Á eg að fara, stóri maður? Hann virðist
vera einstaklega góður maður. En það hlýtur
líka að vera, fyrst hann er faðir þinn’’.
“Já, farðu, Ada’’, hvíslaði hann.
Hún kysti hann og skopppaði svo til jarls
ins. “Hann segir, að eg megi fara með þér.
Og hann er sonur þinn! En hvað þér hlýt-
ur að þykja vænt um hann og hversu stolt-
ur hlýtur þú ekki að vera vegna hans”.
“Það er eg”, mælti jarlinn um leið og,
hann tók í hendina á Ralph. Er hann var
farinn út með Ödu við hlið sér flaug Veroníka
í faðminn á Ralph.
“Ralph! Ralph! Þú veist sannleikann,
hann hefir sagt þér hann. Eg er svo glöð
og stolt yfir þér!”
Ralph þrýsti henni að sér og kysti hana
ákaft. “Og eg er glaður og stoltur — þín
vegna, ástin rnín’’, mælti hann lágt. “Þarf
eg að segja þér það, að munurinn á okkur
— munurinn milli þín, af göfugu bergi brot-
in, og mín, Ralphs Farringtons, skógarvarð-
arins — gerði mig einu sinni óhamingjusam-
an?’’
“Nei, Ralph’’, mælti hún og brosti við líon-
um. “Eg hefði aldrei grunað þig um slíkt.
Þú sem altaf komst fram við mig eins og
eg væri fyrir neðan þig — eins og eg var
og verð ætíð, vinur minn”.
“En, Veroníka”, mælti hann alvörugef-
inn eftir dálitla þögn. “Það getur verið að eg
finni til þess, að eg er sonur jarlsins, en
lagalega hefir það enn ekki verið sannað.
Þu manst eftir Talbot Denby. Hann er næst.i
erfingi, eins og þú veist, og hann mun hafa
eitthvað að segja við þessu. Hann ber ekk-
ert góðan hug til mín, Veroníka, og hann
mun vafalaust gera alt, til þess að mæla á
móti kröfu minni til arfsins. Og lagalega
séð, verður Jíklega rétturinn hans megin”.
“En hann gerir það ekki’’, mælti Veron-
íka. “Eg hefi séð hann nýskeð og hann tal-
aði eins og hann gengi út frá því að þú værir
sonur parlsins og eins og honum kæmi ekki
til hugar að ósanna það’’.
Ralph hleypti brúnum og var hugsi. “Það
er einkennilegt’’, mælti hann. “Talbot hefir
aldrei geðjast að mér — þú manst eftir við-
ureign okkar við ána?”
“Heldurðu, að eg gleymi nokkru sem
snertir þig?” mælti hún lágt með höfuðið
við brjóst honum og horfði hugfangin í and-
lit hans,
“Það er einkennilegt að hann skuli svo
fúslega láta af hendi jarlsdóminn. Jarlsdóm!
Það er ótrúlegt. Eg get naumast gert mér
það í hugarlund. En eg gleðst af því, að
verði eg jarl, þá verður þú jarlsfrú — og
það hæfir þér. Æ!” hróp-
aði hann svo alt í einu upp,
“hér er eg að tala um fram-
tíðina, alveg eins og alt væri
glæsilegt og bjart, — og —
og’’ — Hann leit í kringum
sig í klefanum.
“Það verður ekki lengi,
Ralph’’, mælti hún. Hún
var að telja hug í hann.
“Sannleikurinn sigrar’’.
“Seinna — þegar það er
um seinan”, mælti hann
meira við sjálfan sig en hana.
Svo var eins og hann skamm-
aðist sín fyrir efagirnina og
óttann og hann bætti við í
snatri: “Já, já, þetta er ágætt.
urinn sigrar”.
Það var þögn. Svo mælti hún hikandi:
“Þú vissir ekki að eg var á ferli þessa sömu
nótt, Ralph, nóttina er — nóttina sem þú
fórst?”
ROBIN HOOD HAFRAGRAUTUR ER
ODÝR OG NÆRINGARMIKILL
MORGUNMATUR.
RobinwHood
Rdpid Odts
Sannleik-
Talbot brá, en hann duldi geðshræringu
sma.
“Fanny Mason!’’ endurtók réttarþjónninn.
Það hófst kliður í salnum, en hann þagnaði
er Fanny var leidd inn í vitnastúkuna.
“Nei’’, mælti hann annars hugar.
“Eg gekk til skógárvarðarkofans. Eg fór
til þess að hitta þig, til þess að láta þig vita,
að eg gæti ekki látið þig fara. Eg sá Bur-
chett og frétti að þú værir farinn. Og — eg
sá annan til’’.
“Jæja?" mælti hann. “Hver var nú það?”
“Það var Talbot”, mælti Veroníka. “Hann
kom utan úr skóginum’’.
Ralph kinkaði kolli. “Jæja”, mælti hann.
“Hann hefir verið að fá sér göngu. Hann
hefir þó ekki séð neinn, býst eg við?’’
“Eg hefi ekki spurt hann um það” mælti
Veroníka lágt, “því að rétt áðan sagði hann
mér, að hann hefði ekki farið að heiman”.
“Hann hefir gleymt því, býst eg við”,
mælti Ralph og var enn viðutan.
“Heldur þú að þetta sé þýðingarlaust ? ’’
spurði Veroníka.
Hann hristi höfuðið. “Hvers vegna ekki
það?” mælti hann. “Ef hann hefði hitt ein-
hvern þá hefði hann getið þess. Þú heldur
þó ekki að verið geti eitthvert samband millli
Talbots Denby og myrta mannsins?’’ bætti
hann við með daufu brosi. “Hvernig gæti
það verið? Þeir gátu ekki hafa þekst, gátu
ekki hafa haft neina ástæðu til sundur-
þykkju”.
Veroníka hristi höfuðið. “Nei, eg sé að
það getur ekki verið. En, Ralph, lítilfjörleg-
ustu smámunir hafa þýðingu fyrir mig. Og
hvers vegna sagðist hann ekki hafa farið að
heiman þetta kvöld, sem eg sá hann — eg sá
hann inni í skóginum’’.
Ralph ypti öxlum. “Eg veit ekki”, mælti
hann. “En við skulum ekki hugsa frekar um
þetta. Eg vil tala um þig sjálfa, hvað þú
sért að gera og hvort þér líði vel. Þú virð-
ist föl og hnugginn. Þú veikist. Og það
verður mér þyngst af öllu. Vina mín, þú sem
ert svo hugrökk, minstu þess að “sannleik-
urinn sigrar’’.
Sá atburður að jarlinn í Lynborough
hefði kannast við Ralph Farrington sem son
sinn og erfingja flaug um alt héraðið og alla
leið til London. Og það varð til þess, 3
morðinu á Lynborough var gefinn enn meiri
gaumur. Dagblöðin í London sendu út sér-
staka fréttasmala, er önnur yfirheyrsla í mál-
inu fór fram. Litli dómsalurinn var troðfullur
og múgurinn þyrptist saman á stærtunum
umhverfis húsið svo að kviðdómendurnir og
aðrir, er um málið fjölluðu, urðu að ryðja
sér braut þangað inn.
Enda þótt Thome, Talbot og jafnvel
Veroníka grátbændu jarlinn um að fara
hvergi, hafði hann þó ekið til dómsalsins
og hafði tckið sér sæti fyrir neðan dómara
bekkina, þ að það hefði ekki þótt sæma að
hann hefði tekið sér þar sæti. Útlit hans alt
vakti saniúð manna um allan dómsalinn. En
jarlinn virtist ekki gefa því neinn gaum.
Hann einblindi á fangastúkuna, bíðandi eftir
því að fanginn kæmi þangað inn.
Ralph kom bratt inn, leiddur af tveimur
lögregluþjónum. Hann var fölur, en hafði
fullkomið vald á sjálfum sér. Hann horfði
með rósemd á mannfjöldann í salnum, en
er hann loks kom auga á jarlinn brá honum.
Ástúð og meðaumkvun voru auðsæ í augum
honum og varir hans titruðu. En það var
aðeins í svip. Hann náði sér undir eins og
varð rólegur og ákveðinn á svip. Hann stóð
teinréttur með krosslagða arma, með vak-
andi eftirtekt í svipnum.
“Já, hann er líkur jarlinum”, barst rnann
frá manni. “Hann ber sig eins og hans há-
göfgi. Lítið á augun og munninn. Það er
nákvæmlega eins, því verður ekki neitað!’’
Talbot heyrði kliðinn, þar sem hann sat
við hlið jarlsins. Og hann varð enn fölari
en áður.
Yfirheyrslan hófst og Grey mælti: “Nú
vil eg kalla fram vitnið, sem sá fangann
nóttina sem morðið var framið. Fanny
Mason!”
XXXI. Kapítuli.
Hvað hafði hent stúlkuna? spurði mann-
fjöldinn hver annan. Hún var ekki aðeins
fö] — því gat maður búist við — en hún var
mögur, úttauguð og illa til fara — hún, sem
ætíð hafði verið svo snyrtileg. Og hvers
vegna var hún svo niðurlút og sneypt, eftir að
hafa horft í kringum sig?
Augu hennar höfðu mætt augum Talbots.
Og þó að hún gæti lesið afsökun og trygg-
ingu í augum hans, var hún þó ólundarleg
og illsvitandi á svip. Áköf óttatilfinning
greip Talbot, en hann reyndi að telja sér
trú um að hann hefði ekkert að óttast. Henn-
ar sjálfrar vegna bjóst hann við að hún þegði
um samband sitt við hann. Og að vitnaleiðs-
lunni liðinni ætlaði hann að gefa henni pen-
inga og fá hana til að vera þagmælska fram-
vegis.
Hún svaraði spurningum þeim, er fyrir
hana voru lagðar, í lágum róm og skotraði
augunum til Ralphs. Hún skýrði frá því, að
hún hefði séð hann og myrta manninn saman
um nóttina, er morðið var framið, og hún
hefði heyrt þá vera í rifrildi. Þá sneri hún
sér við og gerði sig líklega til að fara úr
vitnastúkunni, en Selby stóð -þá á fætur og
benti henni að vera kyrri.
“Eitt augnablik”, mælti hann vingjarn-
lega. “Mig langar til að spyrja fáeinna
spurninga. Gefið yður tíma og svarið sam-
vizkusamlega. Þér vitið að þessi maður’’ —
hann hneigði höfuðið í áttina til Ralphs —
“er ákærður um svívirðilegan glæp. Eg vil
nú láta yður vita, að framburður yðar er
mjög þýðingarmikill og þess vegna munið
þér segja sannleikann, allan sannleikann og
ekkert annað”.
“Eg — eg hefi sagt satt’’, mælti hún svo
lágt, að það varla heyrðist.
“Eg veit að þér hafið gert það”, mælti
hann góðlátlega, “og eg bið yður, krefst þess
af yður að halda því áfram. Verið þér nii
rólegar, eg skal ekki spyrja yður frekar en
þörf er á’’, því að Fanny skalf eins og strá
í vindi. “Nú, lögregluþjónninn, er sendur var
að leita yðar, fann yður þar sem þér dvöld-
uð í veitingahúsi. Þér voruð ekki í vist þar?”
Hún hristi höfuðið. “Nei, herra’’.
Talbot, sem hafði hlustað á þetta án
þess að láta sér bregða, reyndi að senda henni
varnaðaraugnatillit.
“Hvers vegna fóruð þér úr vist þeirri, er
þér voruð í, þegar þér fóruð héðan?”
“Eg — eg — mér féll hún ekki’’, mælti
hún lágt.
“Reynið að tala lítið eitt hærra”, mælti
Selby h'ughreystandi. “Þér hafið ekkert að
óttast meðan þér talið sannleikann. Hvar
voruð þér í vist?’’
“í — í St. Johns Wood’’, mælti hún enn
í sama lága rómnum.
“St. Johns Wood”, mælti hann blíðlega/
“Hvað hét húsmóðir yðar?’’
Varir Fannyar titruðu og hún horfði
spyrjandi yfir á dómarabekkina.
“Er eg skuldbundin — verð eg að svara?”
spurði hún feimnislega. “Eg hefi sagt alt sem
eg veit og mér féll þungt að þurfa að segja
það. Eg — eg vildi ekki gera Ralph ðrétt.
Hann veit að eg vil það ekki! Ilann veit,
að eg vil það ekki! Hann var ætíð vingjarn-
legur við mig. Ó, eg vildi að eg hefði aldrei
farið neitt! Verð eg að svara?’’
“Þér verðið að svara”, mælti Saintsbury
lávarður alvarlega.
“Jú, hvers vegna skylduð þér vera hrædd-
ar?’’ spurði Selby blíðlega.
Hiin sagði þeim nafnið á húsinu. Svo
hikaði hún o,g þagnaði.
“Nafn húsmóðurinnar, hvað var það?”
spurði Selby alvörugefinn.
“Það — það var engin húsmóðir’’, mæltl
hún loks. “Eg — eg — það var mitt eigið
hús. Eg var ekki í neinni vist”.