Heimskringla - 16.01.1932, Síða 2

2. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 16. JAN. 1932.
BROWN
| og þegar hann hafði melt úr
I sér ólundina, kom hann heim
að íveruhúsi okkar. Var hann
þá svo ofsa-kátur, að ekkert
hóf var á. Stæði þá svo á, að
Við fluttum úr Roseau-bygð-
inni í Minnesota til Piney Val-
ley bygðarinnar í Manitoba
árið 1900. Þá var Brown yngri j við þyrftum að láta hann reka,
hvolpur. Á vöxt og lit var hann eða sækja, gripi, var hann hinn
líkur móður sinni og bróður, þó duglegasti. Komið |gat það
máske heldur þéttvaxnari og fyrir, að svo mikil ólund var í
svolftið dökkmórauðari á lit. j honum, að hann gegndi okkur
Hann var enginn veiðihundur. j ekki, þegar við kölluðum á
Að því leyti ólíkur Nellie móð- hann, og það, þótt við vissum
ur sinni; en heldur var hann enga orsök til þess. Aftur gat
frár á fæti. Hann var að mörgu ; hann verið svo ofsa-kátur og
j -•
ólíkur hundum þeim, sem eg eins lipur og hugsast gat. Gát-
hefi kynst. Hann var voða- i unf við þá sent hann mílu veg-
lega mislyndur og stoltur. Þurfti j ar að sækja gripi eða reka fén-
ekki mikið að koma fyrir að að úr engjunum. Gerði það
honum þætti sér misboðið. ' engan mismun, þótt hann gæti
Þætti honum eitthvað, þaut ekki séð það að heiman, sem
hann frá manni, hvar sem mað- j hann átti að sækja, eða reka.
ur var staddur. Dugði þá ekki Alt, sem þurfti að gera, var að
að kjassa hann eða klappa. benda honum í rétta átt; þá
Hann fór samt. Hljóp hann þá gerði hann það, sem honum
heim að fjósi og lagðist í heyið, Var sagt að gera. Væri hann
væri hey til. Annars hnipraði sendur eftir okkar gripum, en
hann sig niður við fjósvegginn, annara gripir væri saman við
þá, skildi hann þá. Rak hann
þá aðkomnu gripina með mikl-
um ákafa í áttina heim til
eru frekar sein á fæti og stirð
í snúningum. Brown var hjól-
liðugur og dansaði alt í kring-
um svínin. Þegar svínið sneri
sér við og ætlaði að bíta hann,
vissi það ekki fyrri til en hann
þreif í annan afturfót þess og
bylti því á hrygginn. Svo hljóp
hann til næsta svínsins og end-
urnýjaði sama leikinn. Og svo
koll af kolii, þar til hann hafði
skelt öllum svínunum. Þá fór
hann aftur til fyrsta svíns og
hóf að nýju sama leikinn. Eins
og geta má nærri, gekk þessi
leikur ekki hljóðalaust af, af
svínanna hálfu, en seppi rak
ekki upp bofs. Hann aðeins urr-
aði svolítið er hann þreif í fæt-
ur svínanna. Smátt gekk rekst-
urinn, en þó þokaði svínunum
heldur heim á leið. Okkur of-
bauð» að sjá leik Browns við
svínin og reyndum því að fá
hann til að hætta, en hann
bara espaðjst við það. Ómögu-
legt var að fá hann til að hætta.
Fyrir norðan hús okkar var
þykt skógarbelti. Nyrzt í skógi
þessum var úthöggið brautar-
Forskrift Miss Campbell’s
fyrir skála-kökum
% bolli af smjöri 2 bollar af bakn
ings mjöli (eöa
1 bolli af sykri 1% af vaaa-
legu h v e i t i
2 egg brauös mjöli).
Vt teskeiö vanilla
lögxir
% teíf.eiö salt
teskeibar Magic
Baking Powder
1 bolli af mjólk
Renniö smjöriö vel; bætiö sykr-
inu í smátt og smátt og hræriö vel
saman. Bætiö þá , eggja rauöunni
og vanillaleginum; hræriö saman.
mjöliö, baking powder og saltiö,
og bætiö því á víxl viö upphaflegu
soppuna ásamt mjólkinni. Veltiö
3 eiginu í vel þeyttri eggjahvítu.
BakiÖ í skálum fitubornum, eöa
pappírshulstrum þar til geröum,
viö 375° F. hita 1 25 mínútur.
StráiÖ yfir strausykri og beriö
fram heitt út úr ofninum, eöa lát-
.0 kólna og renniö sykur-isingu
yfir. 1 Magic matreiöslubókinni
eru margar ágætar forskriftir fyrir
brauö-ísingu.
uSkála-kökur
ERU BRAGÐLJÚFAR ÞEGAR
ÞÆR ERU BUNAR TIL MEÐ
MAGIC BAKING POWDER,”
segir Miss Helen Campbell,
bústýra við
The Chatelaine Institute.
“Góðar bakningar fást aðeins
úr góðu efni,” segir Miss Camp-
bell yður.
Þessvegna er mælt með
Magic Baking Powder og hann
notaður, við Chatelaine tnsti-
tute. Magis uppfyllir öll hin
ströngu skilyrði sem stofnupin
setur, og hefir staðist allar
ítrekaðar efna rannsóknir, við-
víkjandi efni, ábyggileik og heil-
næmi.
Megin þorri fæðufræðinga og
matreiðslukennara í Canacja
byggja forskriftir sínar á Magic
Þeir nota hann einvörðungu
því þeir vita hver árangurinn
verður.
Og 3 af hverjum 4 húsmæðra
í Canada segja að Magic sé sitt
uppáhald. Það er selt meira
af honum en öllum öðrum teg-
undum af Baking Powder til
samans.
Munið — að nota annað í
staðinn er ekki eins gott. Fylgið
dæmi sérfræðinganna. Notið
Magic Baking Powder.
CHatelaine instítutr
rfLf
ChnMame Maoarint >
“Laus viö á-
lún.” orö þessi
á bauknum, eru
trygging fyrir
því aö í Magic
Bakingr Powder
er hvorki álfin
eöa önnur skaö
\eg efni.
Búi8 tll I Canada
þeirra. Skeikaði honum sjaldan ^ gtæði. Var bújörð stjúpa míns
að vita, hvar aðkomnu gripirnir'
áttu heima. Eitt var þó skrít-
ið, að Brown fór aldrei yfir
landamerki okkar. Settist hann
vanalega á landamerkin og
gelti, en fór ekki lengra. Þótti
okkur það dálítið skrítið. Galli
var það á Brown, að hann var
helzt til harðleikinn við gripi,
ekki sízt, væri það ókunnugir
gripir. Þegar okkar gripir fóru
að venjast Brown, biðu þeir ekki
boðanna, er þeir heyrðu ti!
hans eða sáu hann koma. Tóku
þeir þá tii fótanna og flýttu sév
heim.
Eins fljótt og mögulegt var,
afgirti stjúpi minn meira en
helming af bújörð sinni. Land-
blettur þessi var næstum því
allur þakinn smávöxnum espi-
og pilviðar Skógi. Voru þó
heldur góðir hagar innan girð-
ingarinnar. Girðingin var suður
frá íbúðarhúsinu. Norðast í
girðingunni, en beint suður af
húsinu, var þykt skógarbelti.
Var það hávaxin ösp. Þótti
gripunum gott að vera þar, ef
gerði /mikla rigningu og eins
begar kalt var. Kvölds og
morgna var Brown látinn sækja
kýrnar áður en mjaltað var.
Oftast var það, að hann nenti
ekki að eltast við kýrnar. Komu
kussur vanalega þá er þær
heyrðu til hans. Aldrei gelti
hann lengi í einu. Rak upp
fáein bofs, og hlustaði svo.
Heyrði hann þá ekki til kúnna
koma, gelti hann grimdarlegar
en áður. Kæmi það fyrir að
kýrnar heyðru ekki til hans,
sem sjaldan var, þá kom það
fyrir, að hann þaut af stað í reiði
sinni. Lét hann þá ekki heyra
til sín fyrr en hann þreif á hæl-
inum á einhverri kúnni og var
þá harðleikinn. Fyrir gat það
komið, að svo mikil ólund var f
honum, að hann fékst ekki
til að sækja kýrnar. Dugði þá
vahalega að kalla nógu hátt á
Brown. Er kussur heyrðu það,
komu þær oftast heim á stöðul-
inn.
Einn af nágrörinum okkar
var franskur kynblendingur.
Hann átti fáein svín. Gengu
bau vanalega sjálfala hjá hon-
nm. Vildu þau þá oft heim-
sækja nágrannanna og þóttu
ekki góðir gestir. Komu svín-
in oft til okkar, bæði í akur-
blettinn og garðinn. Var fund-
ið að þessu oftar en einu sinni,
og þótt góðu væri lofað, varð
smátt um efndimar. Svínin
komu eftir sem áður. Einu
sinni, sem oftar, komu svínin
í garðinn okkar. Var þá kallað
á Brown og honum bent á svín-
in. Hann lét ekki segja sér það
tvisvar, að reka svínin. Þeir,
sem þekkja svín, vita að þau
eru ekki þæg til reksturs, enda
reyndist Brown það vera svo.
Hlupu þau sitt í hvora áttiná.
Er hann nálgaðist eitt þeirra,
sneri það sér við og gerði sig
líklegt til að bfta hann. Svfn
fyrir sunnan brautarstæðið, en
kynblendingsins fyrir norðan
það. Langan tíma tók það, en
þó gat Brown á endanum kom-
ið svínunum norður fyrir braut
arstæðið. Settist hann þá þar
niður og horfði á eftir svínun-
um. Snautuðu þau nú heim
til sín. Er Brown sá það, gekk
hann heim í hægðum sínum.
Var hann í bezta skapi og sýnd
ist mjög ánægður með verkið
sem hann hafði gert. Illa voru
víst svínin útleikin eftir hund-
inn, enda komu þau ekki um
langan tíma. Brown sýndist
líka einlægt standa á varðbergi
Vissum við oft ekki fyrri en
hann rauk af stað, og heyrðist
þá brátt til svínanna. Höfðu
bau þá verið komin á okka
landareign. Rak seppi þau norð
fyrir brautarstæðiö. Var hann
aldrei lengi í þessum ferðum
Munu svínin ekki hafa kært sig
um að bíöa, er þau sáu hanp
koma. Ekki vissum við hvernig
Brown fór að vita það, að svín
in voru komin yfir á okkar land
areign. Gat hann ekki séð þau
því þykkur skógur var á milli
Þó er víst að svín rýta, er
þau ganga, en Brown hafði ó
vanalega góða heyrn. Ósköp
þótti Brown vænt um, ef hon
um var hrósað fyrir og klapp
að, er hann hafði sýnt af sér
einhvern dugnað. Hoppaði hann
bá alt í kringum mann og stökk
íafnhátt höfði manns. Heyrðist
þá í honum ýskrandi kætihljóð
sem Iíktist gelti.
Eins og Brown var mislyndur
eins gerði hann sér mikinn
mannamun, þeirra er að garði
bar. Á fyrri árum okkar í Pine
Valley komu mar|;ir til okkar
Voru þá engir akvegir komnir
en alt farið þvert og endilangt
Lá ein aðal gatan þvert um
hlaðið hjá okkur, og það hvað
fjölförnust. Þegar sumir komu
gelti Brown þau lifandis ó-
sköp; en það var eitthvað tóma-
hljóð í rómnum, sem gerði það
að meinlausu gjammi. Þegar
aðrir komu, gelti hann grimd-
arlega og varð að passa hann,
að hann biti það fólk ekki. Svo
var annað fólk, sem hann gelti
ekki að. Er hann sá það koma
lagði hann niður rófuna og
setti á sig fyrirlitningarsvip,
hljóp út að fjósi og faldi sig
þar. Ekki var til neins að kalla
á hann meðan þetta fólk stóð
við; hann gengndi manni ekki
fyr en það var farið í burtu.
Svo voru aðrir, sem hann fagn-
aði með miklum gleðilátum.
eins og hann hefði heimt það
fólk úr helju. Tók eg eftir því,
að beztu vinum mínum fagn-
aði hann hvað mest, enda vor-
um við Brown góðir vinir. Færi
eg eitthvað út af heimilinu,
fagnaði hann mér, er eg kom
til baka. Hefði eg verið lengi
að heiman, ætluðu gleðilætin
aldrei að taka enda. Hljóp
hann þá hringi í kriingum mig,
stökk jafnhátt höfðinu á mér
og flaðraði upp um mig. Þó
kom það fyrir einu sinni, að
hann fagnaði mér ekki, þegar
eg kom heim.
Einn vetur var það, að Kirkju
félagið sendi einn af prestum
sínum út í Pine Valley bygð-
ina. Átti hann að dvelja þar
mánaðartíma, ferma börn og
gera önnur prestsverk, ef fólk
æskti þess. Var keyrt með klerk
um alla bygðina, svo hann
fengi hugmynd um, hvað mik-
ið verk sín biði þar. Kom klerk-
ur til okkar. Þegar klerkur
kom, gelti Brown ekki að hon-
um, heldur hljóp út að fjósi
og faldi sig þar. Þótti okkur
þetta skrítið, því hann var van
ur að gelta* tómahljóðsgelti að
manninum, sem keyrði klerk.
Eftir að klerkur liafði farið um
alla bygðina, var haldinn al
mennur fundur af öllum bygð-
armönnum. Kom þá í ljós, að
óskað var þess, að fjögur börn
yrðu fermd. Var þá afráðið að
prestur yrði mánuðinn, eins og
kirkjufélagið hafði boðið. Leit-
ast var þá fyrir að fá húsnæði
fyrir klerk, og tók maður að
sér, er bjó utarlega í bygðinni
að hýsa hann. Aftur þótti það
hentast að klerkur og börnin
kæmu saman til spurninga aust
ast í bygðinni, nálægt pósthús-
inu. Þótti nú vandast málið,
því nokkuð var langt þaðan,
sem klerkur hélt til, frá staðn-
um þar sem átti að spyrja börn-
in. Enginn hafði tæki til að
keyra klerk, en of langt fyrir
hann að ganga. Þá var það að
stjúpi minn bauð að lána hest
og sieða, ef hesturinn Væri fóðr
aður og hýstur. Var því boði
tekið. Nú stóð svo á að leiö
klerks lá fram' hjá húsi okkar.
Man eg.það, er klerkur keyrði
: hlaðið hjá okkur í fyrsta sinn.
Stanzaði hann lítið eitt. Stóð
þá Brown á hlaðinu og horfði
á hestinn og sleðann. Ekki
gelti hann, og ekki fór hann
heldur út að fjósi. Um kvöldið
er klerkur fór fram. hjá, liagaði
hann sér eins. En næsta morg-
un stóðst hann ekki lengur mát-
ið. Hesturinn hafði stanzað á
hlaðinu. Er klerkur kom hon-
um af stað aftur, þá greip
Brown í sleðameiðinn, þeim
megin, sem klerkur var ekki,
og lét draga sig langa leið aust
ur fyrir húsið. Eftir þetta mætti
hann klerki drjúgan spöl frá
húsinu og lét draga sig heim
í hlað og úr hlaðinu langan
veg austur eða vestur, eftir því
hvora leiðina farið var. Beit
bann æfinlega í sleðameiðinn
beim megin, sem klerkur var
ekki. Tók hann brátt upp á því
að urra, og það allgrimmilega,
meðan hann hékk á sleðameiðn
um. Var ekki hægt að fá hann
til að hætta þessu, hvernig sem
reynt var. Einn dag síðdegis
fór eg á pósthúsið. Er eg var
í þann veginn að fara af stað
heim, kom klerkur og bauð
mér að keyra með sér, og þá
eg það. í þetta sinn kom Brown
ekki á móti klerki, eins og vant
var. Er við komum í hlaðið stóð
Brown þar býspertur og lét
ekkert til sín heyra. Þegar eg
sté út úr sleðanum, heilsaði eg
honum hlýlega, eins og eg var
vanur, er eg kom einhversstað-
ar að. Hann lézt hvorki heyra
það né sjá mig. Keyrði hann
þá höfuðið aftur á bak og gekk
regingslega út að fjósi. Þar
var hann það sem eftir var
dagsins, og þáði ekki kvöld-
verð sinn. Er hann sá mig
næsta dag var hann mjög
sneypulegur.
Eftir því sem Brown eltist
meira, eftir því varð hann stirð-
lyndari og erfiðara að hafa
hemil á honum, þá er það fólk
bar að garði, sem honum var
nöp við. Fór svo, að hann beit
dreng í nágrenninu, og það all-
illa. Var það á þeim tíma sum-
are, sem hundabit geta verið
hættuleg. Var hundinum þá
fargað. En oft hefi eg hugsað
sýndist svo þunglyndur og ein-
mana. Við hunda þá, sem voru
í nágrenninu, hafði hann ekki
bundið vinskap, og mennirnir,
sem hann helzt kaus sér að
vinum, voru fáir og misskildu
hann víst flestir.
* * *
Mér finst oft að dýrin séu svo
undarleg. Mér finst stundum
eins og þau geti komist í hugs-
anasamband við mennina. Ætii
það sé vitleysa úr mér?
E. S. Guðmundsson.
VISS MERKI
kemur af því að nýrun hreinsa ekki
eitraðar sýrur úr blóðinu. Gin Pills
veita lækningu með því eyðileggja
sýrur þessar og koma nýrunum aftur
til að starfa eðlilega. — Kosta 50c
í öllum lyfjabúðum.
ENDURMINNINGAR.
Eftir Fr. Guðmundsson.
Frh.
Eg hafði gaman af að heim-
sækja menn, sem í öllum skiln-
ingi komu til dyranna eins og
þeir voru klæddir.
Jón Björnsson hét bóndinn í
Laxárdal í Þistilfirði, greindur
maður og búhöldur mikill, orð-
ihn mjög við aldur, þegar eg
þekti hann. Eg ætla ekkert að
lýsa honum, en láta smásögur,
sem hér fylgja nægja til þess.
Við prestinn séra Guttorm
sagði hann; “Þú ert góður
ræðumaður, ljómandi ræðumað-
ur, en þú ert enginn búmaður,
og það er þó hægt að búa á
Svalbarði.” Hreppstjórinn í
sveitinni sagði við Jón á opin
berum fundi: “Það er minkunn
að því, Jón í Dal, að þegar þú
gefur fátækum eitthvað eða af-
hendir þeim upp í útsvar þitt,
þá slettir þú einhverjum ónot
um í þá um leió og þú afhend-
ir þeim gjöfina, að þeir hafi
farið skakt að þessu eða hinu,
eða að þeir séu latir, eða sofi
of mikið.’’ Þá segir Jón; “Já
þetta er nú alveg satt, mér
hættir við þessu, eg sé það eft
ir á.’’ Jón átti æfinlega mikið
meira hey en hann þurfti sjálf
ur að brúka. Eitt vorið, þegar
eg var heylaus, fór eg til Jóns
í Dal, og eg vissi vel að hann
gat einn hjálpað mér eins mik-
ið og eg þurfti. Eg fann fyrst
Sigurð son hans, sem var allra
mesta góðmenni og sérstakur
kunningi minn, og sagði hon-
um til hvers eg væri koniinn.
Eg sá strax á Sigurði, að hann
kveið fyrir samtali okkar pabba
síns og erindislokum mínum.
En eg ætlaði ekki að láta neitt
hindra mig, mitt erindi var of
alvarlegt til þess. Karlinn bauð
mér inn og var mjög þægileg-
ur að vanda. Svo hefi eg fljót-
lega máls á erindi mínu. “Nei,
þér hjálpa eg ekki neitt,’’ seg-
ir hann. “Þú ert greindarmaö-
ur og maður skyldi búast við
öðru af þér. Þú leikur þetta ár
afhenti honum, minnir mig,
tvö lömb. Hann tók mér undur
vel og bauð mér inn í stofu.
Byrjuðum við þá vingjarnlegt
samtal. Hann las blöðin og
fylgdist vel með í öllu. Alt í
einu segir hann; “Eg fagna að
vísu yfir því, að þú skyldir
kaupa lambsfóðrin hér í Þist-
ilfirði. Það munar mestu að
þurfa ekki að fóðra lömbin, er
altaf eru þyngst á fóðrunum,
og nú kemstu í heyfyrningar.
Þetta var hyggilega gert af þér.
En það er liálfgerð mikunn fyr-
ir mína sveitunga, að engum
þeirra skyldi detta þetta snjall-
ræði í hug, og láta mann utan
af Langanesi reka í fóðrin hér.
Nú, mér datt það ekki í hug
fyr en of seint, og þú varst bú-
inn að fá fóðrin.” “Ja, það er
af því að þú hefir ekki séð það
á barómetrinum,” sagði eg.
“Nú ert þú, Friðrik minn, að
borga mér fyrir það, sem eg
sagði við þig í vor. Það er
náttúrlegt,’’ sagði hann og
brosti vingjarnlega og fallega.
Eg kom til hans í bakaleið
minni, þegar eg hafði farið alt
í kring með lömbin. Það hafði
dottið með mig hestur á fros-
inni jörð, og annar fótur minn
varð undir hestinum og var
mikið marinn og teygður, svo
eg var draghaltur, þegar eg
kom til hans. Eg stórundraðist
yfir því, hvað jafn risavaxinn
og alvöruþungur, kjarkmikill
og ákafur afkastamaður, gat á
augabragði fundið til með mér
og gert sér ant um mig, eins
og blíð móðir.
Jón í Dal, eins og hann var
æfinlega kallaður, var mjög vel
ættaður maður. Afi hans, Guð-
mundur Kolbeinsson á Áslaug-
arstöðum í Vopnafirði, og síð-
ar í Kollavík í Þistilfirði, var af
hinni svokölluðu Hvannárætt á
Jökuldal. — Ættfræðingurinn
mikli, séra Einar Jónsson, sein-
mín lömb í fóður inn í Þistil-
um aumingja Brown. Hann fjörð. Eg kom til Jóns í Dal og
Það
vaxa
eftir ár, eins og þú eigir með að j ast á Hofi í Vopnafirði, sagði
cetja á annara hey. Nei, þú | mér mikið um þá ætt. Móðir
þarft að reka þig duglega á, j hans, sem mig minnir að liéti
ekkert annað kennar þér. Þú Járngerður, var af þeirri sömu
gerir annars hvert klaufastrikið |
af öðru. Þú átt barómeter, og
þú hlauzt að sjá það í haust,
þegar hann gekk í mikla veðr-
ið um nóttina, að það hlaut ^ð
koma voðaveður; þó lézt þú
allar þínar kindur vera úti um
nóttina, og mistir 16 af þeim
í sjóinn fyrir tómt hirðuleysi.
Eg hefi líka barómeter og sá
veðrió fyrirfram og misti enga
skepnu. Nei, þér er ekki hjálp-
andi, þú þárft að reka þig á.”
Hann heyrði ekki til mín, þó
eg reyndi að segja eitthvað, og
svo rauk hann burtu. Hann
sagði þetta ekki reiður, heldur
eins og agandi faðir.
Nú leið alt sumárið. Séra
Guttormur hafði farið frá Sval-
barði um vorið, og annar prest-
ur var settur til þess að þjóna
brauðinu, þar til það yrði veitt
nýjum umsækjanda. Eg vissi,
að presturinn, sem átti að
þjóna brauðinu til bráðabirgð-
ar, gat ekki haft nein lömb að
reka í fóðrin um haustið, svo
eg skrifaði honum og bað hann
að selja mér lambsfóðrin f
Þistilfirðinum næsta vetur. —
Hann svaraði mér fljótt og vel,
að eg skyldi fá hjá sér fóðrin.
Næsta haust rak eg því flest
ekki vextir á
veltu dollarnum
Dollararnir stöku ogr smá-
sijfriö sem velta burtu fyrir
smávegis óþarfa nema fur?5u
legri upphæð á hverja ári.
Vanalegast sézt ekkert eftir
þá.
I>etta eru þeir peningar, er
hæglega heföi mátt SPARA.
LátiÖ þá fara aö starfa meö
því aö leggja þá inn á spari
sjóös stofnun yöar. þar sem
þeir bera.
3|% í vöxtu.
Province of Manitoba
Savings Office
Tlmar 10 til 6
Laugardaga 9.30 tll 1.
$1.00 byrjar sparisjóösreiknlag
Donald off Elllce ojff 9H4 Maln St.
Wlnnipeff