Heimskringla - 02.03.1932, Blaðsíða 2

2. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 2. MARZ 1932

ÞRETTANDA ARSÞING ÞJOÐRÆKNISFELAGSINS
Þrettánda ársþing Þjóðræknisfélags
Islendinga í Vesturheimi var sett af for-
seta félagsins Jóni J. Bíldfell, miðviku-
daginn 24. febrúar 1932, kl. 10.20 f. b.
í samkomuhúsi íslenzkra Góðtemplara í
Winnipeg. Hófst þingið með þvi að for-
seti bað þinggesti að syngja sálminn
262 i vestur-ísl. sálmabókinni (Drottinn
minn guð þú ert bjarg mitt og borg).
Að því loknu flutti forseti ársskýrslu
sina sem hér fylgir:
Háttvirtu þingmenn!
Arið sem liðið er síðan við vorum
hér síðast saman komin, hefir verið eitt
það erfiðasta, sem komið hefir, að
minsta kosti i tíð þeirra manna, sem
nú lifa. Það er eins og alt hafi komist
á ringulreið, viðskifti manna, atvinna,
framleiðsla, og afstaða manna til margs
þess, sem áður þóttu grundvallaratriði
mannfélagsins. Félagar Þjóðræknisfélag-
sins og Islendingar allir eru að ganga
í gegnum hreinsunareld, ásamt fólki
flestra eða nálega allra landa heimsins,
sem að öllum líkindum ekki sloknar fyr
en hismið er útbrunnið og það eitt held-
ur velli, sem hæfast er. En þrátt fyrir
þær kringumstæður er eg ekki hér kom-
inn til að flytja yður neitt vesaldarvíl
eða sorgarsón. Slíkt hefir aldrei verið
siður, eða eðlisfar norrænna manna.
Andstreymið, hefir verið þeim eggjan
og erfiðleikarnir þróttur og svo veit
eg að enn er.
En þótt harðæris tal hljómi fyrir
eyrum manna daglega og að það, stari
á móti manni nálega frá hverri síðu
dagbiaðanna og tímaritanna þá samt
höfum við félagsbræður og systur fyrir
mikið að þakka á árinu liðna. Heilsu-
far manna hefir yfirleitt verið gott,
samlyndi og einnig innan félagsins á-
gætt og þótt máské að framkvæmdir
á starfsmálum félagsins hafi verið hæg-
farari á þessu ári, en sumum undan-
fömum árum, þá vænti eg samt að þér
megið vel við una það sem unnist hefir.
Dauðinn hefir gengið um garð hjá
meðlimum Þjóðræknisfélagsins, eins og
annars staðar, og höggvið skarð í hóp-
inn. Við því er náttúrlega að búast —
það er lífslögmál sem enginn má rönd
við reisa og sem allir verða að lúta
fyrr, eða síðar. A meðal þeirra félaga
sem dáið hafa á árinu eru: Kjartan
Helgason, prófastur í Hruna í Ámes-
sýslu á Islandi; valinkunnur sæmdar-
maður og hugljúfi hvers manns er hann
þekti. Séra Kjartan var heiðursfélagi
i Þjóðræknisfélaginu; mikilhæfur menta-
maður og sannur þjóðræknis maður.
Á meðal þeirra þjóðræknisfélaga, sem
dáið hafa hér vestra, minnist eg:
Þorvaldar Þorvaldssonar, Riverton, Man.
Magnúsar Jónssonar, Víðir, Man.
Þórðar Axdals, Wynyard, Sask.
Gunnars Gunnarssonar, Churehb., Sask.
Nikulásar Snædals, Lundar, Man.
Guðfinnu Einarsson, Selkirk, Man.,
Og í Winnipeg: Sigurðar Sigurðssonar
frá Rauðamel; Brynjólfs Hólms; Hall-
dórs Jóhannessonar; Þórarins ólafssonar
og Jóns Eggertssonar.
öllum þessum mönnum, og öðrum,
sem gleymst kunna að hafa, en safn-
ast hafa heim til feðranna á árinu vil
eg í nafni Þjóðræknisfélagsins þakka
samvinnuna. Trygð þessa fólks til þjóð-
ræknismála vorra var mikil. Eg vil votta
öllum aðstandendum þess samúð og hlut-
tekningu félagsbræðra vorra og systra i
skUnaðarsorg þeirra og söknuði.
Um starfsmálin get eg verið táorður,
þvi væntanlega verða þau alhuguð af
yður sjálfum hér á þinginu. Þó ber að
minnast á nokkur þeirra og er þá fyrst
námssjóðsmálið.
Þið minnist þess, að í sambandi við
heimförina og þjóðhátíðina á Islandi
1930 fór Heimfararnefnd Þjóðræknisfé-
lagsins fram á, ao Canadastjóm mintist
þess merkis-atburðar með því að setja
til síðu $25,000 námssjóð, og skyldu
vextirnir af honum notaðir til námsstyrk.j
fyrir efnilega námsmenn frá háskóla Is-
lands er fullnaðar nám vildu stunda hér
vestra. Right Hon. W. L. McKenzie
King sem þá var stjórnar formaður tók
þessu vel, en tími vanst ekki á Canada
þinginu 1930 til að koma þessu í fram-
kvæmd. En áður en þing það var leyst
upp lýsti Mr. King yfir því i þinginu, að
ef hann yrði endurkosinn, því, kosningar
stóðu þá fyrir dyrum eins og þið munið,
þá skyldi hann minnast hins merkilega
atburður i stjórnmálasögu Islands, sem
þá var verið að minnast, á verulegan
hátt. Hið sama gerði leiðtogi aðal and-
stæðinga flokksins í þinginu, Hon. R. B.
Bennett.
S.vo féll King-stjórnin. En Bennett
komst til valda. En framkvæmdir þess-
ara loforða urðu oss vonbrigði. Veittir
voru á þinginu aðeins $2500 sem minn-
ingargjöf. Fyrirspurn var svo gerð til
Heimfararnefndarinnar um það, hvem-
ig að þessu fé skyldi varið. Nefndin
kom sér saman um að þiggja ekki þessa
viðurkenningu. A síðastliðnu sumri kom
svo stjórnarformaðurinn, Hon. R. B.
Bennett hingað ‘til borgarinnar og átt-
um við tal við hann fjórir úr Heim-
fararnefndinni. hr. Á. P. Jóhannsson, Dr.
Rögnvaldur Pétursson, hr. Árni Eggerts-
son og J. J. Bíldfell. Við bentum hon-
um á, að í boði hans lægi lítilsvirðing,
gagnvart hinni islenzku þjóð, og Islend-
ingum hér og að það væri heldur eng-
inn sómi fyrir Canadamenn og þess
vegna gætum við ekki þegið boðið. Um
málið var talað allmikið frá ýmsum
hliðum og virtist skilningur forsætisráð-
herrans skýrast allmikið við þær um-
ræður og að skilnaði lofaðist hann til að
taka málið til yfirvegunar aftur en litla
von taldi hann á að veiting þessi fengist
sökum peninga eklunnar sem á væri,
nema að hún væri lögð fyrir þingið sem
óafgreitt bindandi loforð, en til þess, að
það væri hægt, sagðist hann þurfa á
umsögn og aðstoð Mr. Kings að halda.
Mr. King var svo á ferð hér í bæ í
síðastliðnum mánuði, og áttu þá þessir
sömu menn, ásamt J. T. Thorson, K. C.,
og dr. B. J. Brandson, sem góðfúslega
hafa veitt þessu máli sitt óskift fylgi,
tal við hann um málið og lofaði hann
málinu sínu fullu fylgi. 1 þessu sambandi
er mér ljúft að geta þess, að hr. Marino
Hannesson lögfr., hefir stutt þetta mál,
bæði með persónulegu samtali við stjórn-
arformanninn, og með því að skrifa á-
gæta skýringu á málinu til hans, og
leiðandi þingmanna úr vesturfylkjunum.
Þannig stendur mál þetta nú ,og er
vonandi að það fái sæmilegri afdrif á
þessu nýbýrjaða þingi, heldur en það
fékk á því síðasta.
Eins og yður er kunnugt, þá eru ekki
allfá félög á meðal Vestur-lslendinga, er
vinna og hafa unnið með dygð og at-
orku í sömu átt og Þjóðræknisfélagið,
svo sem lestrarfélög, íþróttafélög, söng-
félög og máske fleiri. Með þakklæti ber
að viðurkenna og þakka þá starfsemi
alla. En ekki get eg varist þeirri hugs-
un, að áhrifameiri yrði sú starfsemi, ef
við gætum öll sameinast og stutt hvert
annað i því að þroska það sem fegurst
er i ættararfi vorum.
Nokkurt umtal hefir átt sér stað á
milli Þjóðræknisfélagsins og slikra fé-
laga. En það er aðeins eitt, sem telur
um 140 félaga, sem gengur inn á þessu
þingi, Iþróttafélagið Fálkarnir, sem vér
bjóðum hjartanlega velkomna. Hin önn-
ur koma væntanlega síðar, því óráð er
að þvinga eða þrýsta neinu félagi til
inngöngu, fyr en meðlimir félaganna
sjálfra eru í fullu samþykki.
Aukalaga-frumvarp verður lagt fyrir
þetta þing, sem ákveður um inntöku
slíkra félaga.
Bókasafnið er eins og þér vitið, geymt
hjá fjármálaritara. Það fer vel um það
í bókaskápum og kössum og slitnar ekk-
ert. Eg sé ekki að neinum gagnlegum
tilgangi verði náð með þvi að láta safn-
ið liggja þannig ár frá ári ónotað. Þeir
sem gagn og -gaman hafa af íslenzkum
bókum, smá-týna tölunni. Eg legg til að
sá partur af bókasafni félagsins, sem
hæfur er til útlána, verði opnaður nú
þegar, f^ögum og öðrum innan bæjar
mönnum til afnota.
Sjóðstofnun. — Eins og mörg ykkar
mun reka minni til, þá var á siðasta
þingi samþykt að stofna rithöfundasjóð.
Var það gert með sérstöku tilliti til
hins vinsæla og viðþekta rithöfundar, J.
Magnúsar Bjarnasonar. Dálitið fé gafst
í sjóðinn þegar í byrjun, og ofurlítið hef-
ir bæzt við á árinu. Það hefði að sjálf-
sögðu orðið mikið meira, ef ekki væri
jafnhart i búi hjá almenningi og nú er,
þvi málið er hugðnæmt og vinsælt. Það
er og ástæðan fyrir því, að gangskör
hefir ekki verið gerð að því að safna
i þenna sjóð af framkvæmdarnefndinni.
En málið má ekki falla i dá, þó þröngt
sé í búi, enda veit eg að það á of marga
vini til þess.
Bókasala á Islandi. — Við höfum á
hverju ári sent Tímaritið og bæk-
ur félagsins á bókamarkaðinn heima á
Islandi. Umboðs- og útsölumaður félags-
ins þar hefir verið Arsæll Ámason. Nú
hafa reikningssakir við hr. Ársæl verið
gerðar upp, og hefir samist svo um, að
hann lúki skuld sinni við Þjóðræknisfé-
lagið með því, dö afhenda því eigulegar
bækur. Við samninga þessa hefir félagið
notið aðstoðar herra 'stórkaupmanns
Gunnars Kvaran, sem Þjóðræknisfélagið
stendur í þakklætisskuld við. Verða bæk-
ur þessar væntanlega sendar vestur áð-
ur en langt um líður. Um framtíðarút-
sölu á ritum eða bókum Þjóðræknisfé-
lagsins á Islandi hefir verið samið við
herra bóksala Eggert Briem í Reykja-
vík.
Árið 1930 gengust nokkrir áhugasam-
ir menn fy*ir stofnun félags, er þeir
nefndu “Fálka”. I það félag gengu all-
margir efnilegir íslendingar, og tóku að
æfa sig í hockey-leikjum á vetrum, en
allskonar líkamsæfingum á sumrin. —
Hefir féiagið dafnað síðan með degi
hverjum undir stjórn þessara áhuga-
sömu manna, þar til nú, að það á yfir
að ráða stórefnilegum íþróttamönnum og
meyjum innan sinna vébanda.
Á síðasta þingi fór stjórnarnefnd þess
félags fram á fjárveitingu frá Þjóð-
ræknisfélaginu, sem nam $25.00, og fékk
hana. Var meiningin að kaupa bikar
fyrir þá upphæð til að keppa um og auka
þannig áhuga fyrir hockey-leikjum hjá
yngri mönnum á meðal Islendinga. Þeg-
ar stjórnarnefnd Þjóðræknisfélagsins fór
aA yfirlita bikara þá, sem völ var á fyr-
ir það verð, fanst henni að þeir væru
svo lítilfjörlegir, að þeir mundu hvorki
ná tilgangi þeim, sem til var ætlast, né
heldur að sú gjöf gæti verið til sóma fyr-
ir Þjóðræknisfélagið. Svo við létum smíða
bikar, scm er bin mesta gersemi. Er
það silfurbúið drykkjarhorn, er stendur
á íbenviðar-fæti og kostaði um $60.00.*
Vænti eg að þingið fallist á þá breyt-
ingu félagsstjómarinnar. Um bikar
þenna var kept af Winnipegflokkunum
í fyrravetur, þvi þá vanst ekki tími til
víðtækari samkepni. En nú lítur út fyr-
ir að samkepnin verði nokkuð viðtæk,
því nú virðist sem hockey-leikarar frá
Selkirk, Gimli, Árborg, Lundar og Glen-
boro, muni taka þátt í henni, auk flokks-
ins í Winnipeg, sem bikarinn hlaut i
fyrravor.
I sambandi við þessa íþróttaflokka
skal þess getið með þakklæti, að enskur
maður, Clarence Ackland að nafni, hefir
gefið tíma sinn nú upp í tvö ár endur-
gjaldslaust til að æfa þá. Er það ómet-
anleg hjálp og óeigingjarn dréngskapur.
Annan leikfimiskennara hefir félagið nú,
hr. Karl Kristjánsson frá Akureyri á
Islandi. Þökk eiga allir þeir menn, sem
fríviljuglega hafa gefið tíma sinn til
stofnunar þessu félagi og þroska þess.
Þeir sjá nú þegar mikinn árangur starfs
sins. En hann kemur betur í ljós, þegar
þeir, er þeir studdu unga á braut leikfim-
innar, eru orðnir heimsfrægir íþrótta-
menn.
Á síðasta þingi var stjórnamefnd
Þjóðræknisfélagsins falið að leita fyrir
sér með beinar skipaferðir á milli Ame-
ríku og Islands, og möguleika á, að fá
stjórn Canada til að skipa og kosta
verzlunarerindreka á Islandi. Hvað beinu
skipaferðunum viðvíkur, þá lét formað-
ur Canadiska Kyrrahafs eimskipafélags-
ins það í ljós, að félagið væri ekki ó-
fúst á að hefja slíkar ferðir og halda
þeim uppi — einni ferð á ári — ef far-
þegar og vöruflutningar fengjust, svo að
réttlætt gæti slíka ferð frá fjárhagslegu
sjónarmiði. En sökum kreppunnar verða
framkvæmdir i þessu máli sæmilega að
bíða betri tima og hagstæðari viðskifta.
Um verzlunarerindrekann er það að
segja ,að nefndin hefir hreyft þvi máli.
við verzlunarmálaráðherrann, Hon. H. H.
Steven3, og lagt honum í hendur þau
gögn í málinu, sem hún átti yfir að ráða.
Og einnig hefir ritari nefndarinnar, dr.
Rögnvaldur Pétursson flutt það mál per-
sónulega við ráðherrann. Ekkert hefir
enrt áunnist í þessu máli, sem varla er
heldur að búast við, því fæst tré falla
við fyrsta högg. Verzlunarmálaráðherr-
ann tók samt ekki illa í málið. Sagði að
stjórnin hefði vakandi auga á öllum
verzlunartækifærum, og vildi notfæra sér
þau. Við mintumst líka lítillega á þetta
mál við forsætisráðherrann, Rt. Hon.
R. B. Bennett, er við áttum tal við hann
um námsstyrksmálið. Spurði hann um,
hvaða vörutegundir Canadamenn gætu
helzt selt á Islandi, og svo, hvað Islend-
ingar hefðu til að selja hér. Bentum við
á ýmsar vörutegundir, og síðast varð
okkur á að minnast á möguleika til
brennisteinsframleiðslu. Varð þá eins og
hann lifnaði allur við. Sagði að þar væri
um merkilegt atriði að ræða, því Can-
adamenn flyttu inn meira en 50,000 tonn
af brennisteini árlega. Annars býst eg við
að bæði þessi mál verði að bíða frekari
framkvæmda, þar til að fram úr rætist
með fjármála- og verzlunarástandið sem
nú á sér stað.
Gleðitíðindi tel eg það, að á þessu ári
hefir Harvard háskólinn í Boston, Mass.,
kvatt landa vorn ,dr. Sigurð Nordal, til
að flytja fyrirlestra um norræn frseði við
þann merka skóla. Á undanfömum ár-
um hefir skólinn valið nafnkunna ensku-
mælandi fræðimenn til að flytja slíka
fyrirlestra um einhver ákveðin vísinda-
leg efni. En dr. Nordal er sá fyrsti, sem
valinn er utan hins enskumælandi heims,
og er það stór heiður, ekki aðeins fyrir
dr. Nordal sjálfan, sem er viðurkendur
að standa með þeim fremstu á Norður-
NÝRNA VEIKI
Af henni leiðir að eitur safnast fyrir
í likamanum sem orsakar óþolandi
gigt í baki, Iendum og fótum. Takið
inn Gin Pills til þess að bæta nýmn
aftur og losast við eitrið úr líkam-
anum. 217
löndum í sinni vísindagrein, heldur og
fyrir íslenzku þjóðina í heild.
Dr. Nordal er væntanlegur hingað
vestur i lok marzmánaðar, að tilhlutan
Þjóðræknisfélagsins. Dvelur hann hér
aðeins um tveggja vikna tíma og flytur
3—4 erindi. Eitt á meðal ensku mælandi
fólks. Tvö íslenzk erindi flytur hann hér
i bæ, annað fyrir Jóns Bjarnasonar
skóla, en hitt alment íslenzkt erindi, og
svo að líkindum eitt erindi utan bæjar.
Annar merkur Islendingur að heiman
hefir dvalið hér vestra á þessu síðast-
liðna ári. Það er hr. Sigurður Skagfield,
söngvarinn góðkunni. Hefir hann, eins
og þér vitið haldið söngsamkomur viða
í bygðum Islendinga hér vestra, og al-
staðar getið sér hinn bezta orðstír. Hann
hefir hrifið fólk með hinni miklu og und-
urfögru söngrödd sinni, sem hefir læst
sig eins og leiftur inn í sálir manna og
vakið öldur endurminninga og aðdáunar.
Eg hefi nú nálega lokið máli mínu.
Þó verð eg að minnast enn á eitt mál
og það er útbreiðslumálið — aðalmál
Þjóðræknisfélagsins. Eins og yður er
kunnugt, þá hefir Þjóðræknisfélagið lagt
allmikla áherzlu á útbreiðslumálið. Það
hefir sent menn út um bygðir Islendinga
til að vekja menn og fá menn til að sinna
málinu ,og það hefir lagt mikla rækt
við íslenzkukenslu á meðal unglinga í
Winnipeg og víðar, og fyrir allan þann
áhuga ber að þakka. En samt er langt
frá því að félagið hafi náð þeirri út-
breiðslu, sem það þyrfti að ná, eða get-
að vakið þann áhuga, sem þjóðræknis-
málið verðskuldar. Og það gerir það
aldrei á meðan að jafnmargir málsmet-
andi Islendingar hér vestra standa utan
félagsins og láta sig mál þess engu
skifta, og nú á sér stað.
Vér hinir eldri menn og konur, sem
ábyrgð berum • á afstöðu hinna yngri
Islendinga til þjóðræknismálanna, erum
óðum að týna tölunni. Og ef þetta er
ekki lagað áður en vér föllum frá, verð-
ur ekki um neinn þjóðernislegan styrk
eða þjóðemislega samheldni að ræða í
þessari álfu. Eg legg til ,að á þessu
komandi ári verði ítarleg tilraun gerð af
Þjóðræknisfélaginu, til þess að ná starfs-
sambandi við þá leiðandi Islendinga alla,
sem utan félagsins standa. Að málið sé
rætt við þá, og ef eitthvað í sambandi
við Þjóðræknisfélagið eða fyrirkomulag
þess sé í vegi fyrir því að samvinna ná-
ist, þá sé það fært i lag. Látum oss
gleyma öllum smámunum og persónu-
legum misskilningi, en minnumst þess
aðeins, að sameinaðir stöndum vér, en
sundraðir föllum vér, og að aðalmarkmið
okkar Islendinga er, “að verða menn
með mönnum hér, þars mæld oss leiðin
er.”
J. J. BíIdfeU.
ENDURMINNINGAR
Eftir Fr. Guðmundsson.
P. ---
Frh.
En sú fegurð! Og það mikla
þroskastig! En að nokkuð skuli
geta leynst í þessu Ijósi? Og þá
fanst mér að í kringum mig
væru menn sem eg ekki sæi.
Hvernig mundi það vera uppi
á fjallinu? Þá sá eg konu ekki
alllangt frá mér. Strax þekti eg
hana. Hún hafði heitið Rósa
Jónsdóttir, á næsta bæ við mig,
þegar eg var að alast upp. Man
eg að hún þótti greind kona
eu heldur óþrifin. F'ríð var hiin
ekki, en eg sá það aldrei, því
hún var svo góð við mig, þegar
eg kom á heimili hennar Hún
reykti munntóbak í litlum leir-
pípustúf á sínum hérvistardög-
um, og hafði æfinlega glóðar-
köggul efst í pípunni. Aldrei
sást hún án pípunnar, þegar
hún var ekki í kirkuj. Hún
hvarf af okkar heimi, þegar eg
var á litinn eins og loftið í
bar nú með sér sæluríku að-
stæðurnar, hreinleikann og
systurlundina. Kjóllinn hennar
var á litinn eins o gloftið í
kring, og fagurt blóm í hverri
fellingu. “Eg þekti þig og fékk
sérstakt leyfi til þess að tala
við þig fáein orð,*’ sagði hún á
sama hátt og fylgdarmaður
minn hafði gert, og án þess að
eg heyrði nokkurn málróm. —
“Þér líðiur vel?’’ þóttist eg
segja. “Hér líður öllum vel, og
framförin er aðal verkefnið.
ekki einungis innbyrðis, heldui
jafnframt til aðstoðar og lið-
veizlu öðrum. Eg á stutt erindi.
Þú manst að eg reykti sterkt
tóbak. Það spilti heilsu minni,
og það vissi eg. En eg vissi ekki
að minn innri og æðri maður
mundi á löngu tímabili eftir burt
för mína af jörðinni, ætlast til
þeirra ranglátu áhrifa og eyða
’rá mér tíma til öfugra eftir-
langana og tefja mig á fram-
’arabrautinni. Hugsaðu um
betta og fáðu, þó að ekki væri
nema einn mann, til að skilja
vandann, sem felst í þossari á-
stríðu.’’ — Þá hvarf hún eins
eg loftið félli saman á milli okk-
ar.
Eg gekk þvert yfir blómabal-
ann, ráðinn í því að komast
upp á næsta þroskastig. Mátt-
urinn til uppgöngunnar kom og
hvarf með andardrættinum —-
eg komst ekkert áfram. í þög-
ulli bæn bað eg af öllu hjarta
og öllum mætti, og eg þokaðist
ekki upp eitt fet. Eg hugsaði
um það, hvort bænin mín væri
ekki eigingjörn. Jú, það fanst
mér, og eg hélt áfram að biðja:
Faðir, eg er áhald þíns máttar,
láttu mig lyfta öðrum mörgum
ofar í dýrðarljómann þinn. —
áttu mig sjá meira og skilja
iðrum mörgum til viðvörunar
'g þroska. Eg hækkaði óðum í
brekkunni og þráði að vera á
guðs valdi, á sama hátt og
fylgdarmaður minn, sem flaut
á loftöldunum.
Eg var kominn upp á brekk-
una. Þar mætti eg föður mín-
um. Friðurinn, ánægjan, gleðin
og kærleikurinn, var eins og
mðtað á blessað broshýra and-
litið hans. Mér fanst eins og
hann bera af sér of skæra birtu.
Eg rétti honum hendina, með
augun full af gleðitárum. ITann
rétti mér sína hendi, og eg sá
að við héldumst í hendur, en
''g fann ekki til snertingarinn-
ar. Og mér þótti það svo óvið-
kunnanlegt, að eg vaknaði. —
Ekkert vissi eg hvar eg var,
eða hvað var að gerast. Fanst
mér eg sjá veg gframundan
mér eg sjá vegg framundan
um stóð með stóru, fögru og
skýru letri “83”.
En þá opnuðust dyr á veggn-
um og inn kom maður. Eg
kannaðist vel við hann, en gat
ekki komið fyrir mig hver hann
var. Hann bauð mér góðan dag-
inn með hvellum rómi og kunni
eg þessu illa, og anzaði því
ekki. Þá kom kona inn um
dyrnar og með henni telpa.
Hún sagðist koma héma með
fötin mín. Eg held eg hafi ekki
svarað, en hugsaði um það, að
hún hefði tekið þau í brekk-
unni, og eg færi aldrei í þau.
Svo lét hún þetta hjá mér á
rúmið og kom eitthvað við mig
um leið, og fór eg þá að átta
mig. Konan sagðist ætla að
sækja kaffið. Nú var eg farinn
að skilja, að eg var í Tungu-
seli, þekkja fólkið og vita hvern-
ig á mér stóð. Þegar eg var bú-
inn að drekka kaffið, sagði eg
hjónunum drauminn, en það
tók langan tíma, því þá mundi
eg öll smáatriði betur.
Eg lauk mínum erindum, og
Grímur fylgdi mér á miklu betra
vaði yfir ána til baka aftur,
svo alt gekk vel heim. Á leið-
inni heim bankaði eg saman
þessa þulu:
Eg vakti um nóttina í veðri
mildu,
vorið hafði gert sína skyldu.
Það var búið að bræða snjóinn
úr búfjárhögunum út við sjó-
inn.
Hafði nú snúist að gloppum og
giljum
og gljáhvítu barfenni á lieiða-
þiljum;
gert það að krapi, sem barst út
í ána,
braut allar stíflur og rann út í
ána,
j svo áin í gljúfrum við kolsvarta
klakka
i kneifaði sopana og þaut upp á
bakka,
flóði yfir eyrar og flæddi yfir
engi,
Það er ekkert brauð til sem tekur þessu
fram að gæðum, hreinleik og saðsemi
CANADA
BREAD
Pantið Butternnt brauðin-sæt sem hnotur-kjarngóð sem smjör
FRANK HANNIBAL, ráðsmaður.