Heimskringla - 02.03.1932, Blaðsíða 3

WINNIPEG 2. MARZ 1932.
HEIMSKRINGLA
3 SIDA
svo fáxánleg ólæti sáust ei
lengi.
liún ruddist í ósinn með reiði-
sniði,
rétt eins og Ægir af vatnsskorti
liði;
og flissandi afhenti hún leiruga
lopann,
hgann lyfti upp vörinni og þáði
sopann.
Hann kysti hana um leið og
hann klappaði fjöru,
við klettana hún varðist með
fylgi snöru.
Hún hrækti á han9 varir, þá
herti hann svallið.
Hún hrinti honum frá sér, þá
skelilhló fjallið.
En grjótið hann molaði og kett-
ana knúði,
og kerlingarvarginn á öldunum
lúði.
En áin féll mjúklát með koss-
um í kafið,
komin með dalbotninn lengst
út í hafið.
Þannig með geðró og góðu er
það hlotið,
sem grimmasta mótstaða fær
ekki notið.
i sundur uppi á bakkanum, þeg- i St. Lawrence flóann, — og eftir hvar við erum stödd og á hvaða
ar fór að rigna um haustið. En því sem við komum ofar eyð- ^ tíma árs. Sama er og sjálfsagt
til allrar hamingju fraus all- ist þokan, sem um stund huldi satt um öll önnur lönd. Þessi
snemma og menn gleymdu
gapaskapnum úr mér. Um vet-
urinn kom eg á sýslufund. Það
höfðu farið Ijótar sögur af mér
og gerræði mínu. Ekki varð eg
yfirborð hans, og nú er hún far- kona var ekki emigranti.' Hún
in með öllu. Landið á báðar hlið j var að ferðast vestur hingað
ar verður nær. Gamla, söguríka i til að heimsækja giftan son eða
Quebec framundan — seinna | dóttur í Ameríku — þ. e. bú-
til hliðar. Þarna er sjálfur höfð- ; settan, ef mig minnir rétt. Og
þó fyrir neinum árásum fyr en 'inn, og hinumegin Wolfe’s Cove, nú er hún sjálfsagt komin heim
í þessar sömu ferð kom eg að
Syðribrekkum. Það er fallegt
heimili og á fallegum stað. —
Bóndinn þar hét Halldór Guð-
brandsson og kona hans Dýr-
leif Kristjánsdóttir. Þau hjón
voru áður kunningjar mínir, en
eftir þessa heimsókn voru þau
ein af beztu vinum mínum. —
Eg hafði heyrt að Halldór væri
fremur einfaldur maður, en
unni konu sinni mjög, er væri
honum fremri um alla hluti,
og réði hún öllu innan bæjar
og utan. Nú reyndi eg það í
fyrsta sinn, að Halldór var
djúphygginn maður og dreng-
ur hinn bezti. Mjög seinn til
úrskurðar og þátttöku og hjón-
in dásamlega samtaka, þegar
til liðsinnis kom.
Verð eg nú að minnast á er-
indi mitt, sem var eitt og hið
sama á alla bæina í sveitinni
fyrir sunnan Syðralón. Eg hafði
fengið ávísun frá sýslumanni
upp á 120 krónur til vegabóta
í mínum hreppi. Ávísun þessi
kom, eins og alt frá því opin-
bera, í gegnum hreppstjórann,
og þar með fylgdi bréf frá
hreppstjóranum til mín, að
hann hefði heyrt á skotspæni,
að eg ætlaði að flytja veginn
suður í sveitinni frá sjónum
upp á bakkana. Vonaði hann að
þetta væri ekki og varaði mig
við að ráðast í svona gapalegt
fyrirtæki, nema það væri fyrst
rætt á almennum bændafundi,
en sér væri raunar kunnugt um
að allir væru á móti því. Sann-
leikurinn var, að mér var það
mikið áhugamál, að koma veg-
Inum upp á bakkann. Mér
blöskraði það, að frá landnáms-
tíð hafði stórgrýtinu í fjörunni
verið rutt á hverju vori út af
veginum undir bakkanum og
út í sjóinn, og stórsjóarnir skil-
að árlega sama grjótinu á haust
in upp á veginn aftur. En uppi
á bakkanum voru ræsi mörg
og keldur ófærar öllum hestum.
Nú vissi eg, eins og hreppstjór-
inn, að hver einasti maður í
sveltinni var andvígur þessu ný-
hiæli, vegna kostnaðarins, nema
ef vera kynni einhverjir í suð-
urenda bygðarinhar, og var eg
nú að finna bændurna í þessum
erindagerðum. Allir voru þeir
á móti mér, ýmist hálfvolgir
eða harðir, nema Grímur i
Tunguseli og Halldór á Syðri-
brekkum. Eg kallaði saman
menn og byrjaði að leggja veg-
inn uppi á bakkanum. Daglega
varð eg fyrir þungum ásökun-
um, og það af beztu mönnum,
fyrir gerræði, fljótfærni, ill-
girni og heimsku. Peningarnir
voru búnir og búið að brúa
verstu keldurnar ,svo fært var
eftir bakkanum, og einstöku
maður var búinn að koma auga
á það, að haustbrimln mundu
þó ekki hlaða stðrgrýti á þenna
veg áxlega. Alt vax að traðkast
kom til úthlutunar sýslufjár
til vegagerða. Þá bárust mér
hvimleiðar hnútur nær því úr
öllum áttum, en doktorinn var
við hendina, og kunni líka ís-
lenzkuna. Sýslumaður okkar,
Benedikt Sveinsson, tók að sér
málið og af mér ómakið, og
ætla eg mér ekki að lýsa út-
málun hans á Eskimóahættin-
um, eða þeirri þakklætisskuld,
sem sýslunefndin stæði í við
mig, og hve skylt henni væri
þar sem menn General Wolfe’s | aftur til íslands. — Skyldi fólk
klifruðu upp. Hvílíkar minning- þar trúa lýsingu hennar á því,
ar! Landið biasir við eins og sem hún sá hér?
opin sögubók, handa hverjum j Eg var að segja frá íslenzku
að lesa, sem lesa vill. Saga Wol- emigröntunum, eða byrjaði á
fe’s og Montcalm’s, saga Frakka ; að gera það. Þeir áttu að verða
og Englendinga. — Hér endaði j eftir í Quebec, meðan farbréf
að mestu saga Frakka, að því þeirra og vegabréf sérstaklega,
er þessa álfu snertir. Englend-
inga hófst í Canada og hefir
haldið áfram fram á þenna dag.
En hvað mikið lengur?
Eg hrekk upp af þessum hug-
að leggja ríflega fé til þessa j leiðingum við það, að skrúfur
vegar. Nú er góður vegur eftir skipsins hætta að knýja það
bakkanum, og ef ekki í dag, áfram — hætta að vinna. Skip-
þá á morgun, trúir því enginn , inu er lagt við akkeri, og ætlar
maður, að fyrir rúmum 40 ár-; að bíða hér næsta dags. Em*
um hafi umferðin öll verið und- ^ bættismenn Samúels hafa lok-
ir bakkanum. Mikið þakka eg ið embættisverkum sínum á því
það hjónunum í Syðribrekkum og eru að fara í land. Sólin er
og.'Tunguseli, að eg dugði til að ganga undir hæðirnar að
að hamra það járn til eggjar. j vestanverðu. Klukkan er 8. —
Frh. Hvílík dýrðarsýn! Hvílíkur frið-
---------- j ur! Mun nokkur sá, er ekki
OPIÐ BRÉF TIL HKR. óski þess í hjarta sínu, að fall-
Tileinkað vinum mínum. Mrs. byssurnar uppi á höfðanum —
Rósu Casper, Blaine Wash., og því þar eru enn fallbyssur —
K. N. skáldi á Mountain, N. D. þurfi aldrei að láta til sín heyra
----- nema til þess að heilsa og
, Frh. kveðja á vingjaxnlegan hátt
Laugardagurinn 9. ágúst 1930 komandi og farandi skipum. —
hefst með þoku, sem þó léttir Fólkið bíður eða situr fram í
af, er líður á fyrri hluta þess myrkur uppi á þilfari, til þess
dags. Milli kl. 10 og 11 f. h. að missa af engu, sem séð verð-
er orðið bjart og útsýn góð. Við ur. Og hér, þrátt fyrir alla þessa
erum ekki langt frá landi og fegurð, “Fetar nótt enn í fót-
sjáum það vel. Það er Nova spor dags og fornu heldur ríki."
Scotia. Allir eða flestir eru uppi Við erum ekki á íslandi, sem
á þilfari, því veður er hið á- liefir átt þriggja mánaða óslit-
kjósanlegasta. Þá kom og skip inn dag, eða því sem næst. Og
frá landi síðari hluta dags, til einnig þar fylgir nótt degi. En
að taka bréf, sem fara áttu til,— ó, svo löng! svo löng! —
Evrópu. j Sunnudaginn 10. ágúst er
St. Lawrence flóinn glansar, veður guðdómlegt, sólskin og
eins og bráðið gull undir koss- blíða, og þó ekki of heitt. Min-
um sólarinnar. Þegar á dag- nedosa liggur enn rétt fyrir of-
inn líður, stígur þoka upp af an Quebec. Þrjátíu og tveir ís-
vatnsfletinum og hylur útsýn
að mestu um sund. Upp úr öllu
er himininn heiður og blár og
vingjarnlegur. Þessi þoka er að-
eins þunn slæða yfir vatninu
og gengur í byljum upp og of-
an, fram og aftur — svo þétt
með köflum að ekki sér stafna
milli. Þenna dag er farþegum
skipað að skrifa lista yfir allan
farangur þeirra — jafnvel föt,
auk heldur annað, á prentuð
eyðublöð, sem þeim eru fengin
til leiðbeiningar, og gera þeir
það — auðvitað.
Óvíða mun fegurri útsýn en
á þilfari, úti á þessum kyrra.
sólroðna vatnsfleti. Meira og
minna hæðótt land á báða vegu,
einkum eftir því sem innar
dregur, og lág fjöll — bláleit
í fjarska. Smá-bæir og þorp til
beggja handa, með meira og
minna millibili. Skrúðgrænir
bakkar lands og eyja, skógi
vaxnir, þar sem mennirnir hafa
enn ekki útrýmt honum sér til
hagsmuna. í bæjum og þorp-
;im verkstæði af ýmsu tæi 0£
ým&rl stærð. Þar á meðal
yrkt tún (eða lawns) og akrar
kringum bæntlabýlin þekku",
einnig af mismunandi stærð'
um og litum. Hvert sem augað
!ftur, óendanleg tilbreytni og
fegurð, sem vex að sama skapi
sem þéttbýlla verður og innar
dregur í landið. Sannarlega
hefir skaparinn gert vel við
betta land.
Skip kemur til móts við okk-
ur ofan flóann. Á því eru banda
rískir embættismenn til þess að
yfirlíta farbréf Bandaríkja-ís-
lendinga og annara, og gefa
þeim landgönguréttindi — miða
— kurteisir, gætnir og stiltir
menn. Mér þykir gott til þess
\ð vita, að eg er Bandaríkja-
lenzkir emigrantar var mér sagt
að komið hefðu með okkur að
heiman. Ekkert af þessu fólki
þektist frá öðru fólki búnings
vegna, nema þær konur, sem
sýndu sig í íslenzka þjóðbún-
ingnum, þ. e. upphlut. Eg man
hvorki eftir skauti eða peysu-
fötum, og þó skal eg ekki taka
fyrir að þeir búningar hafi af
einhverjum verið notaðir —
undarlegt minnisleysi — og ekk
ert hefi eg skrifað í minnsbók
mína um það. Eg sá allskonar
búninga notaða af kvenfólki á
íslandi, svo hafi peysuföt verið
notuð á skipinu líka — hefi eg
af vana ekki tekið eftir því,
eða fundist það neitt óeðlilegt.
Upphluturinn þykir mér falleg-
ur, og það sem honum fylgir,
og þess vegna man eg vel eftir
honum. Mér fanst nefnilega ís-
lenzkar konur sóma sér vel í1
þeim búningi, hvar sem var,
og þá fann eg æfinlega til þess,
að það sem Guðm. Finnbogason
sagði um íslenzkt kvenfólk er
satt. Meirihluti þess er falleg-
ur. — í gær eða dag — man i
ekki hvort heldur var, og þetta j
er tekið eftir minni — var eg ,
stödd uppi á þilfari, og sá konu ;
væru athuguð. Þaðan áttu þeir
svo að fara með járnbrautar-
lest til Montreal, og mæta skip-
inu okkar er það lenti. Stúlka
ein í þessum hóp var náfrænka
ferðafélaga míns, herra Þor-
geirs Símonarsonar frá Blaine,
og kom í umsjá hans. Þorgeir
vildi fá að fara í land með
henni, en fékk það með engu
móti. Aftur voru aðrir þrfr
menn tilnefndir að fara með
fólki þessu og túlka fyrir það.
Þessir menn voru þeir séra Guð-
mundur Árnason frá Oak Point,
Man., Þorgils Ásmundsson frá
Los Angeles og William bóndi
Johnson frá Spánish Fork,
Utah. SVo hér skildi þá með
þessum hóp og okkur í bráð.
Minnedosa leggur af stað
laust fyrir hádegi. Er þá lokið
að mestu skoðun á farangri
fólks og aðkomnir embættis-
menn farnir. Ekkert nýstárlegt
bar til tíðinda. Útsýn svipuð,
að öðru en því, að bæirnir með-
fram ánni urðu fleiri, þ. e.
þéttari og stærri, eftir því sem
lengra kom upp eftir ánni. —
Kringum klukkan 2.30 fórum
við meðfram allstórum bæ, er
heitir Three Rivers. Voru þar
verkstæði mörg og stór. Þrjú
litu út fyrir að vera pappírs-
gerðarhús.
Kl. 3 e. h. kallar Jón Bíldfell
enn til fundar. Skyldu nú fram
fara kveðjur þeirra, er bráðum
áttu að skilja. Setti Bfldfell
fundinn og kallaði fram ræðu-
menn. Fyrstur var hr. W. H.
þér setn
n otiS
TIMBUR
KA UPIÐ
AF
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 356
Bkrifstofa: 5. gólfi, Bank of Hamilton
verð gæði anægja
Paulson. Talaði hann laglega
að vanda. Byrjaði á því að
segja frá samkomustjóra — eg
meina forseta. Þetta minti okk
ur á, að nú værum við að
hlusta á vestur-íslenzka ræðu-
menn, því þeir eru alt forsetar,
sem einhverja forystu hafa með
höndum, heima eru samskonar
menn stjórar, ef þeir stjórna
einhverju. — Forseti sá, sem
W. H. P. sagði frá, setti sam-
komuna með þessum orðum:
Mr. Willi Paulson flytur ræðu
áður en skemtiskráin byrjar.
Þessi fyndni forseti hafði sjálf-
ur beðið W. H. P. að vera á
skemtiskránni með ræðu. —
Innihald ræðu hans í þetta sinn
var aðallega það, að þakka fólki
fyrir að hafa valið sér rétta
samfylgd—farið með Heimfar-
amefnd Þjóðræknisfélagsins, og
fyrir það traust, sem það hefði
með því sýnt henni o. s. frv.
Varð einhver til að standa upp
og þakka honum fyrir ræðuna,
og sérstaklega hvað hún var
stutt.
Frú Sigríður Swanson lét í
ljós óánægju yfir því að halda
fólki inni í svona góðu veðri,
þar sem úti væri svo margt
Frh. áv 7. bls.
PENiNGASENDINGAR
HEIM
Þér getið að hættulausu sent peninga heim,
hvort þér viljið með pósti, útvarpi eða síma, frá
öllum útbúum bankans. Peningarnir verða
greiddir í Bandaríkjadollurum, eða gangeyri
landsins, sem þeir fara til, eftir því sem óskað
er, til móttakanda, af skilvísum bönkum á
staðnum.
The Royal Bank
of Canada
eina íslenzka standa þar út af j
fyrir sig og horfa út yfir ána i
og landið öðrumegin. Eg gekk
til hennar og segi: “Hvernig lízt
þér á Ameríku?’’ Hún þegir
um stund, og segir svo: “Það j
er engin furða þó þið Vestur-
Islendingar látið mikið af nátt-
úrufegurðinni hér. Maður verð-
ur að sjá hana sjálfa til þess
að trúa!” — Þetta var alt sem
hún sagði, og eg var ánægð
með það. Mér fanst það og
benda til þess, að þeir leggja
ekki mikið upp úr sögum okk-
ar um Ameríku, heima — þeir
begn, og um leið hluti af þess- J sem ekki sjálfir sjá. Og við get
ari miklu, drenglyndu þjóð, f um ekki láð þeim það. Það er
landi Leifs hins hepna. Við og satt, að fegurðin í Ameríku
siglum eða svífum upp ána — er mjög mismunandi, eftir því
IMPERIAL BANK
0F CANADA
SPARISJÓÐSINNLEGG TEKIN MEÐ ÞÖKKUM
Sparifé, sem geymt er í heimahúsum, er eigi
vel varðveitt og er í stöðugri hættu fyrir þjófn-
aði og bruna. Svo bera þeir peningar enga vexti
— eru arðlausir.
Það er ekki til öruggari geymslustaður í Can-
ada fyrir sparifé yðar, en að fá það stofnun þess-
ari til varðveizlu. Leggið það inn, á vöxtu, í
sparisjóðsdeild, í eitthvert hinna mörgu útbúa
vorra, þar sem yðar bíða kurteist viðmót og
alúðleg viðskifti.
ÚTIBÖ I MANIT0BA
WINNIPEG AÐALSTOFNUN— A. D. Duncan bankastjóri
Bannatyne og Main ........... J- Burgoyne aðst. bankastjóri
WINNIPEG, í NORÐURBÆNUM:
Selkirk og Main ................ T. J. Slattery bankastjóri
ARLINGTON og WESTMINSTER .......... R. S. McClay bankastjóri
ST. VITAL .......................... V. J. Mann, bankastjóri
BRANDON ......................... J- A. Wetmore, bankastjóri
PORTAGE LA PRAIRIE ............... H. M. Sampson bankastjóri
RIVERTON
GIMLI ........................ J. C. B. Williamson bankastjori
ÁGÆT ÖRYGGISHÓLF TIL BANKAVIÐSKIFTI MÁ GERA BRÉFLEGA
LEIGU. OG ERU SKILVfSLEGA AFGREIDD.
YFIR 50 ÁRA í MANITOBA