Heimskringla - 30.03.1932, Blaðsíða 5

WINNIPEG 30. MARZ 1932
HEIMSKRINGLA
5. SÍÐA
var staddur í nálægð óvenju-
lega þroskaðrar sálar, sem próf-
uð hafði verið í deiglu langrar
lífsreynslu, án þess að tapa
við það nokkru af æsku sinni.
Guðrún Þórarinsdóttir varð
hverjum sem henni kyntist, því
hugþekkari og kærari, sem þeir
þektu hana meira. Hún var
frjálslynd mjög í skoðunum,
greind og vel lesin, hjálpfús við
þá sem bágt áttu og vildi öll-
um gott gera. Hún var sönn og
göfug kona í fegurstu merk-
ingu þess orðs.
Jarðarförin fór fram frá út-
fararstofu A. S. Bardals 15.
marz s.l., að viðstöddum fjölda
vina. Séra Benjamín Kristjáns-
son jarðsöng, en Mrs. S. K.
Hall söng einsöng.
B. K.
SJÓNLEIKIR f WYNYARD.
Dregist hefur það helst til
lengi, að geta þess sem vel er
gert, að þessu sinni sem svo oft
áður héðan að vestan. Afreks-
verki næst lítur út fyrir að það
sé, að skrifa héðan nokkrar
fréttir, og liggur því við að eg
fyrirverði mig vanmáttugan, að
ráðast til slíkra hluta. Eg hafði
verið að vonast eftir að sjá
einhverja umgetningu, um leik
þann er leikinn var hér fyrir
skömmu, en þar sem eg hefi
ekki getað orðið neins var af
því tagi, finst mér nauðsyn
krefjast, að ekki sé það látið
falla svo í gleymskunnar gröf,
að þess verði að engu getið.
Eftir áramótin varð Vatna-
bygðarbúum slíkt happ til, að
séra Ragnar E. Kavran korn
. hingað vestur til þeirra til dval-
ar um tveggja mánaða tíma.
\ Eitt af því sem sá þarfi maöur
gerði, á þeim skamma tíma
sem hann átti yfir að ráða, var
það, að koma Ungmennafélagi
Sambandssafnðar til þ^ss stór-
ræðis, að sýna hér sjónleika.
Leikur sá er fyrir vali varð
heitir “Á Útleið”, eftir engelsk-
an höfund, Sutton Vane, að
nafni. Mig hafði um æði tíma
langað til að sjá leik þennan.
Pyrsta sinn er eg sá hans getið
var í útdrætti úr bestu leikrit-
um er leikin voru í New York
1925. Aftur sá eg hans getið
í íslands blöðum, er verið var
að leika hann heima á Fróni.
Og Síðast fyrir rúmu ári eða
svo er íslendingar í Winnipeg
höfðu hann á dagskrá. Margir
voru þeir dómar misjafnir er
eg um hann sá, en allur fjöld-
inn á þá leið að æsa ílöngun
manns til að sjá hann, og skapa
sjálfum sér álit á, hversu höf-
undi hafði tekist með verkefni
það er hann hafði valið sér til
meðferðar. Ekki varð eg þar
fyrir neinum vonbrigðum. Leik-
urinn er nokkuð þungur, og
myndi því ef ekki væri vel með
farið, geta orðið þur á leik-
sviði. Þess var þó ekki hægt
að merkja að þessu sinni. Skarp
ar myndir dregur höfundur upp,
af ýmsum stéttum mannfélags-
ins. Mátti með sanni segja,
að leikurinn sé ofinn úr þessari
alkunnu setningu: “Eins og þér
sáið, munuð þér og einnig upp-
skera’’. Að vísu verður ekki
dauði laun syndarinnar hjá höf-
undinum, heldur er hvert afbrot
löstur, sem lífið sjálft heimtar
að hver og einn lifi af sér, ef
til framfara og fullkomnunar
á að miða.
Allur er leikurinn þrunginn
viti, en að vísu lítið sem fólk
geti hlegið að, og þá síst um-
hungsunarlaust. Óbrotgjarn
mun hann verða í minnum
þeirra er séð hafa, enda hefir
það fram komið síðan hann var
leikinn hér að margvíslega hefir
verið um hann rætt. Verða
þar ýmsir dómar, eins og í öðr-
um þeim umgetningum er eg
hefi um hann séð. Er það
aðallega framstilling persón-
anna á leiksviðinu, sem tíð-
ræddast verður um. Þær eru
allar á útleið yfir dauðans haf.
Hafa skilið við þetta líf, og
önnur tilvera sem engin þeirra
þekkir, en grípur þá misjöfnum
geig hversu við þeim muni
taka, hefir þegar tekið við þeim.
Þjónninn Scrubby er eini
maðurinn á skipinu • þegar hin
koma um borð. Hann er gæzlu
maðurinn frá strönd til strand-
ar. Við sem í útkjálkabæum
búum, eigum ekki oft því láni
að fagna að sjá eins vel leikið
og séra Kvaran leikur Scrubby.
Oft er hann á leiksviðinu, en
ekki hefur hann mikið að segja
mest er það þegjandi leikur
sem hann verður að sýna.
Aldrei varð mér svo iitið til
hans að ekki skini sama góð-
leika göfugmenskan úr öllum
svip hans og látbragði. Ekki
felling né viðbragð, sem ekki
væri í algerðu samræmi allan
leikinn í gegn. Slíkir menn
eiga gott — listina í sál sinni.
Þá lék Árni Sigurðsson Ihyor
ágætlega. — Drykkjuhrútinn,
heigulinn, sem aldrei þorir að
horfast í augu við alvöru lífs-
ins, fórnar sjálfum sér meðvit-
andi hugleysinu öllum fram-
fara möguleikum lífs síns, en
hefir þó altaf á samviskunni,
að hafa svikið sjálfan sig og
alt það sem er honum ágætast
innfætt. Vel tókst Árna að
bregða þessum eiginlegleikum
Pryors Ijóslifandi upp fyrir á-
horfandanum, og ekki sízt síð-
ast. Þar sem hann ýtir frá
sér glasinu, og ætlar loks, þeg-
ar engrar undankomu er auðið,
að spreyta sig á erviðleikunum.
Mrs. G. S. Eyrikson lék frúna
Cljveden-Banks afbragðs vel.
Aldrei get eg séð að hún misti
tökin um augnablik, á hégóma
girndar látalátum dándiskon-
unnar og uppskafningsins.
Þetta er í fyrsta sinn er eg hefi
séð hana reyna sig á að leika,
en eg verð að vona að eg fái
að sjá hana oftar.
Fjármálamaðurinn Langley
var og vel leikinn af Kristin
Axdal. Að vísu dálítið ung-
gæðislega, og tæplega nóg festa
í gerfinu, en leikhæfni og tii-
þrif sýndu að Kristin er gefið
að verða góður leikari ef hann
iðkar það. Umfangssvif og
græðgi samvizkulausa fjár-
málaprangarans, náðu hjá hon-
um góðum og glöggum tökurn.
Miss Mona Bjarnason lék
gömlu þvottakonuna, frú Mid-
get, afar eðlilega, lítilþægni
lífsins, en þó festan og fórn-
fýsin þegar á reynir kom þar
vel heim, þá og nýstárleikinn
yfir öllu því sem fyrir augun
ber, hún iðar í skinninu allan
leikinn yfir þessum undarleg-
heitum sem fyrir eru að koma.
Fas alt og gerfi ágætt.
Séra Duke var leikinn af
Gunnlaugi Eyrikson. Dálítið
hikandi í fyrstu, eins og lurkar
stæði í honum á óþægilegum
stað, sem hvarf þó með öllu
er fram í leikinn dró. Starfs-
áhugi prestsins fann hjá hon-
um góða túlkun mannsins sem
leggur sig fram öðrum til lið-
sinnis, vill í einlægni létta und-
ir með lífinu, og Gunnlaugur
kemur ágætlega fyrir á leik-
sviði.
Rannsóknardómarinn var EIis
Gíslason. Mér fanst tæpléga
nægilega einlægt gleðibragð
yfir honum, eins og vantaði
léttleika og jafnvel gáska. Hann
er mikið fremur ráðanautur,
sem vísar þarna fólkinu á á-
fangastaði sína við lendinguna,
heldur en dómari. Éinkum má
segja það, þar sem hann er
að setja inn sinn Duke inn í
embættið, sem hann veit að
kemur honum betur en nokkur
annar ’hlutur. Alvörufestan
fórst Elis betur, og viðskifti
hans við Pryor var vel leikið.
Þá er eg kominn að tveimur
síðustu persónunum, elskend-
unum, eða villingunum eins og
Scrubby t nefnir þau. Þau eru
hin einu sem vita hvar þau eru,
vita hvað fyrir hefir komið.
Það eru ástir í meinum, sem,
til þess að fá að vera saman,
grípa til örþrifaráðs að skrúfa
fyrir gasið í herberginu sínu,
og sofna svo svefninum eilífa.
Þau vita að þau hafa gert eitt-
hvað rangt, og eru haldin af
eilífum ótta um hvað yfir muni
drífa, hvert þau verði nú skilin
í sundur, fái ekki að njótast í
dauöanum. Miss Ólöf Axdal
lék Önnu, Friðrik Bjarnason
Henry. Þetta eru að mínum
dómi erviðustu hlutverk leiks-
ins. Miss Axdal hefir leikið hér
nokkrum sinnum áður, oft vel,
og betur en hún gerði að þessu
sinni, hún var naumast nógu
atkvæðamikil, átti erfitt með að
láta innri ástríður, sem eru að
berjast í brjósti hennar, koma
út á yfirborðið. Friðrik hefir,
að því er eg veit til, aldrei leik-
’tð áður, en tókst öllum vonum
fremur með sitt erviða hlut-
verk, lytalítill mátti leikur
beggja heita, en býst þó við
að betur hefði mátt takast. En
til þess að þessar persónur
komi eðlilega fram á leiksviði,
þarf mikla æfingu og ná-
kvæmni.
Eg hefi í stuttu máli rakið
feril leiksins og leikendanna,
í þessum athugasemdum mín-
um. Ekki á það að skoðast
sem neinn dómur, heldur að
eins endurminningar mínar, frá
þessu eina sinni er eg sá leik-
inn, og er það naumast nóg til
þess að hægt sé að vega leik-
inn og leikendurnar með hæfi-
legri sanngirni. Eg hefi tekið
eftir því áður, að viðvanings
leikendur ná fyrst þá, festu í
gerfi sínu er þeir hafa fengiö
kynningu hlutverksins á leik-
sviðinu sjálfu. Eitt má með
sanni segja um þennan leik-
flokk að allir kunnu prýðilega.
Aldrei sá eg neitt hik það er
oft vill verða, þegar einhverjum
fipast eða gleymir úr “rullunni”
sinni. Oft vill það líka verða
hjá okkur Vestur-íslendingum,
að íslenzkan á ekki upp á há-
borðið hjá okkur á leiksviðinu.
Að þessu sinni gætti þess sára-
lítið. Miss Bjarnason átti á
stundum, erfitt með íslenzka
tungutakið, en þar málrómur og
látbragð alt var breytt veitti
maður smá mállýtum mjög litla
eftirtekt. Aftur fanst mér bera
meira á enskum hreim hjá Elis,
þó orðalag væri rétt. Hjá öðr-
um varð þess alls ekki vart.
Má segja um það eins og leik-
inn í heild sinni að framúrskar-
andi vel hafi tekist.
Aðeins rúman, mánaðar tíma
hafði flokkurinn til æfinga, og
allur fjöldi leikenda byrjendur
á leiksviði. Er því aðdáunar-
verðara hversu vel tókst. Þarna
er hópur af ungu fólki, sem
ekki þarf oft að leika til þess
að listfengi náist á því sviði.
V£ri vonandi að það ekki leggí
árar í bát við svo búið, heldur
taki sér þegar annað verkefni
fyrir hendur, og láti sig litlu
skifta erviðismunina, sem því
vissulega eru samfara. Það er
ekki margt sem eins eggjar
fólk til áhuga og nánara félags-
lífs, heldur en vel leiknir sjón-
leikar innan bygða. Sást það
glöggt að þessu sinni, sem ofJ
áður, í því harðæri sem nú
herjar á, að hvorki vetrargrimd
né harðir tímar verða til að
aftra því að fólk fylli leikhúsið,
og njóti þess sem á boðstólum
er. Ætti Ungmennafélagið
ekki að láta hér staðar numið,
heldur hleypa öðrum leik af
stokkunum bráðlega umhverf-
inu öllu til gagns og skemtun-
ar.
T. T.
Áður á tímum meðan heim-
urinn var á svo mikið lægra
menningar stigi, togaði kven-
fólkið pilsin upp að knjám en
nú toga þær það nður að
knjám.
KEMBUR.
Jóh. P. Sólmundsson.
II.
Hin norræna trú.
Frh.
Dr. Nordal segir að því hafi
margsinnis verið haldið fram,
“að Edda Snorra Sturlusonar
sé ekki rit um goðafræði, held-
ur kenslubók handa ungum
skáldum. En hitt hafi höfund-
inum varla v§rið sjálfrátt, að
skrifa meira eða minna af
goðasögum (og hetjusögum),
um leið, því að án þess hafi
ekki verið hægt að gera kenn-
ingamar skiljanlegar.”
“Þetta er auðvitað að nokkru
leyti satt,’’ heldur dr. Nordal
áfram. “Margar kenningar í
Skáldskaparmálum eru undir-
eins fullljósar af því að Gylfa-
ginning') er í baksýn. En hins
ber líka að gæta, að Gylfa-
ginning er sjálfstæður þáttur
Eddu, þar sem ekki er talað
um kenningar, og fjölda margs
getið’ sem varpar ekki ljósi á
neitt atriði skáldamálsins.”
“Hér verður að greina á milli
tilefnis og framkvæmdar. Þó
að það væri umhugsunin um
skáklamálið, sem upphaflega
kom Snorra til þess að sökkva
sér ofan í goðasögurnar, og
taka sér fyrir hendur að skrifa
um þær, þá er fjarri lagi að
hugsa sér, að hún ein hafi sí-
felt vakað fyir honum. Þessar
sögur voru svo fróðlegar og
svo mikið íhugunarefni, það
þurfti svo mikla íþrótt til að
skipa þeim í kerfi og segja frá
þeim, að áhugi höfundarins
hlaut með pörtum að beinast
allur að þessu. Annars hefði
Edda aldrei orðið slíkt rit, sem
hún nú er.”
“Eitt af því sem sýnir þetta
gjörla, er viðleitni Snorra til
þess að gera grein fyrir, hvem-
ig hin forna goðafræði sé til
orðin.......Sem sagnakönn-
uður hlaut hann að heimta nán-
ari reikningsskil þess, hvað í
þessum fornsögum, sem vitrir
menn höfðu einu sinni fyrir
satt haft- væri sannleikur og
hvað lýgi. Og því næst, hvern-
ig sannindin væru vaxin eða
lýgin upp komin.”
Það er framúrskarandi fræði-
mannleg hófsemi, sem Dr. Nor-
dal sýnir í nokkrum þessum
síðustu setningum, þótt hann
aldrei leyfi manni að gleyma
því, hver afburðamaður Snorri
var í gagnrýni. En greinilega
var Snorri svo skapi farinn, að
honum verður það ekki aðeins
íhugunarefni, heldur lífsspurs-
mál sérhverrar sálar, ættar
eða þjóðar, að skynja sem
gleggst sínar eigin rætur, ef
hún ekki æskir sér þess, að
glata sinni sjálfsvirðingu.
Það er gott að gleyma ekki
því. að fyrir hinn latínulærða
Sæmund lætur þessi fósturson-
ur Oddaverja þögnina nægja
(eða hlífa), en sýnir það ljóst,
hve Ijúf honum sé hin dýpsta
lotning fyrir frumherja allrar
íslenzkrar fræðslu, Ara. Hvor
um sig þeirra manna, hafði
jafnt verið nefndur ‘hinn fróði’,
uppi á sömu tíð, öld fyr en
Snorri.
Þótt Snorri finni hirðina i
Noregi hugsunarlausa á kveð-
skap hennar eigin þjóðernis,
og konunginn gersýktan af suð-
rænu plágunni, að vilja sýnast
einhver Davíð eða Salómon i
rúmverskri útgáfu, þá býður
Snorri öllu þessu andlega byrg-
inn og treystir því, að hinir
norrænu andans menn- skáldin,
ranki við sér. Þau skil, sem
Háttalykill á þeim að gera, var
Heimskringlu síðar bezt trú-
*) Þaö var prentvilla, að þetta
orS var sett í fleirtölu í siSasta
blaSi. ÞaS er ekki til nema ein
Gylfaginning. Eins var meS orðiS
"hreystiyrSi” í upphafi þeirrar grein-
ar. Islenzk tunga talar ekki svo.
Mætti kanske segja “hraustyrSi”,
eins og "hraustmenni”, en þó öllu
heldur eins og þar átti að standa,
"hreystisvar”.
andi til að gera konungsætt-
inni. Með því að satt sé sagt,
nógu satt, með skutilsveinsins
hæversku og höfðingjans tign,
ætti ekki sjálfsvirðing hlutað-
eigenda að geta komist hjá því
að vakna.
Og Snorri fékk það, að hon-
um væri gaumur gefinn, — af
mönnum á bak við Hákon, —
gaumur morðhnífsins.
í hans sál hafði logað upp
úr: Norðrið í uppreisn.
Jón Arason táknaði síðar:
Viðnám í norðri.
Báðir fóru sömu för. og úr-
slitin enn ekki sén.
“Þessi spurning,” segir dr.
Nordal næst á eftir þeim orð-
um. er síðast voru greind hér
að framan, “hvemig þau trú-
arbrögð, sem menn trúa ekki
sjálfir vera sanna opinberun,
séu mynduð, hefur orðið fleir-
um að áhyggjuefni en Snorra.
Henni hefur verið svarað á ým-
islegan hátt, og enn þá eru
trúarsálarfræði og trúarbragða-
saga að glíma við hana.........
Nútímamenn munu yfirleitt
þeirrar skoðunar, að hinar
fornu goðasögur séu vísindatil-
gátur á bernskuskeiði..........
Sú skoðun er í raun réttri ekki
eldri en frá 18. öld...........
Snorri skilur að persónugerving
jaröarinnar og trúin á stjórn-
anda himintunglanna séu upp-
runalega vísindalegar ályktanir,
er svo hafi verið klæddar í goð-
sögulegan búning, án þess að
nokkur brögð væru í tafli. . . .
Hann var þarna alt of langt á
undan samtíð sinni. Þetta var
einangruð djúpsýn. Og svo
hverfur hann að annari skoð-
un . . . og fer með efnið af að-
dáanlegri list........”
“Formáli og umgerð Gylfa-
ginningar eru eins og tvöfald-
ur skíðagarður, sem Snorri
9míðar uríi heim goðanna. Þau
slá varnagla um skoðanir
Snorra sjálfs, um fram veru-
leika- sem í goðatrúnni sé fólg-
inn........En þegar inn fyrir
skíðagarðinn kom, að því sem
var sjálfur tilgangurinn: að
skýra frá hinni fomu goða-
fræði, var næsta spurningin,
hvernig ætti að skipa efninu.
. . . . Má raða þessu á marg-
víslegan hátt.......En Snorri
áttar sig fljótt. Fyrir hann, sem
sjálfur var sagnaritari á meðal
sagnaritara, var eðlilegast að
gera goðafræðina að sögu
heimsins, fjalla um efnið í tíma-
röð, að svo miklu leyti sem
það sjálft leyfði. Og þá var um
leið lögð upp í hendurnar á
honum heimild og fyrirmynd,
Völuspá, sem hann sennilega
hefur kunnað utan bókar frá
barnæsku.# Völuspá má heita
uppistaðan að Gylfaginningu.
Báðar segja fyrst frá upphafi
og sköpun heimsins, og síðar
frá lokum hans í spádómsformi.
Alt það efni, sem Gylfaginning
hefur fram yfir Völuspá, og það
er auðvitað gífurlega mikið, er
ofið í þessa frásögn.”
“Gylfaginning,’’ segir dr. Nor-
dal síðast í þessum þætti, “er
eitt af hinum eilífu verkum,
sem barnið getur lesið næst á
eftir stafrófskverinu (eg tala
þar af eigin reynslu), og síð-
an aftur og aftur, á öllum stig-
um þroska og þekkingar, lesið
sífelt með nýjum og nýjum á-
rangri. Hún er í einu ljós og
torskilin .... eftir því sem
hver lesandinn legst djúpt í
hana. Því að þótt heiðin lífs-
skoðun njóti sín þar ekki tll
fulls, þá er hennar ekki að leita
í fullkomnari heild í neinu öðru
verki.......”
Því má ekki sleppa úr þess-
um kembum, að svo er að sjá
sem ræktunarmenn íslenzkra
sálna um síðustu aldamót hafi
sáð til þess> að upp sprytti með
tímanum slíkur viðhaldsmaður
hinna norrænu gilda sem dr.
Nordal nú hefir reynst.
Þá færðust þeir það í fang,
séra Þórhallur Bjamason presta
skólakennari (síðar biekup),
og Pálmi Pálsson, kennari í ís-
lenzku við lærða skólann,’) að
gefa út í handhægu formi, við
unglinga hæfi, úrval íslenzkra
fræða. Fyrsta kverið (þau
urðu síðar mörg fleiri) var
látið flytja efnið úr Eddu, svo
sem því varð allra haganlegast
fyrir komið handa æskulýðn-
um, sem það var ætlað. Byrj-
unin var, að formála loknum,
“Upphaf heims”, og áframhald-
inu var svo skipað svo sem bezt
gerist í nokkrum Biblíusögum.
Var sá einn munurinn- að alt
efnið í Eddusögunum var upp-
runnið í norðlægum löndum,
og mun útgefendunum í kyr-
þey hafa virzt það hollur heima
fenginn baggi. Minnist eg ekki
þess, að neínum yrði verk þeirra
að sérstakri hneykslunarhellu.
Ennfremur hafði séra Hall-
dór Briem nokkru fyr (1886)
gefið út “Yfirlit yfir goðafræði
Norðurlanda”, með stuttum
inngangi, sem nú má heita i
mesta máta eftirtekarverður í
ljósi hinna síðustu rannsókna.
Suttan eftirmála endar hann á
þessa leið:
“Gæti þetta litla rit, sem ein-
ungis er að skoða sem lykil að
Eddunum, orðið til "þess að
veita nokkra þekking á til-
raunum forfeðra vorra til að
skýra fyrir sér upphaf tilver-
unnar, rás atburðanna og æðri
stjórn á heiminum, og vakið
eftirtekt á djúpsæi þeirra í
þeim efnum þrátt fyrir huldu
heiðindómsins, þá er tilgang-
inum í fylsta máta náð.”
Nú hefir dr. Nd^dal auðnast
að láta viðhaldi gildanna vaxa
svo fisk um hrygg, að Norður-
löndin öl lhafa nú um góða
stund mjög mikinn gaum gefið
orðum hans, og hin enskumæl-
andi lönd að lokum sæmt hann
ótvíræðri viðurkenningu þess*
að vert sé námsmönnum sín-
um að setjast að fótum hans.
Hefir vegur norrænna fræða
aldrei fyr slíkur orðið, þótt
fjöldi sérstakra fræðimanna í
ýmsum löndum hafi öld eftir
öld á það bent, hver andleg
auðæfi lægju í norðri fólgin,
ef þeim væri hæfilegur gaumur
gefinn.
* * *
Norrænni sálhnýsni, — sem
séra Halldór hvetur til, Þórhall-
ur biskup styður að, og dr.
Nordal kveður nú upp úr með,
— hefir sárlega á síðustu tím-
um verið til þess freistað, að
játa sig einskonar aumingja hjá
gullstraumi gasvélamanndóms-
ins. Hafi ‘rómantískt’ andrúms-
loft átt sér einhverja vindbelgi
fyrir að svara, hefir raunsæis-
öldin vel gætt þess, að gas-
belgir tækju þeim fram.
En ýmsar þrengingar á allra
síðustu tímum hafa nú gert
hinum gætnari mönnum það
mögulegra en fyr, að koma
henni að> þeirri áminningu, að
grundvallarkenning aflfræðinn-
ar sjálfrar sé það, að framknún-
ingur og viðspyrna sé jöfn. All-
ir sjá að framtíðin spyrnir í
fortíð, eða fortíðin ýtir á fram-
tíð. Nútíðin er ekki neitt, nema
hinna tíðanna snertiflqtur, eitt
og eitt hjartaslag. Og þó! Hví-
lík óratfðar breytmg, þtegar
annað hjartaslag ástvinar, ætt-
ar eða þjóðar, kemur aldrei
meir.
Því er nú ögn í rénun sú lít-
ilsvirðing, sem ótal, er vildu
vera spámienn, hafa borgin-
mannlega sýnt allri sagnfræði,
öllum minjum sinna eigin ætt-
leggja lífs-þroskunar, athlægt
shkt ‘augun í hnakkanum’.
Hvarvetna kysu þessir menn og
aðrir sér þó, að vita nú sem
fastast undir fótum, góða við-
spyrnu. Ýmsa óar við því, að
heila heimsbyggingu skuli reisa
úr sagnlausri mýri við svarta
hafið. Sandamir arabisku þykj-
*) Eftir því sem hann sagði mér
sjálfur, var hann frændi Bergmanns-
fólksins hér vestra, séra Friðriks og
hans ættar.
Frh. á 8 bla.