Heimskringla - 28.09.1932, Qupperneq 6

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 28. SEPT. 1932
6 BLAÐStÐA
ÁHASKATÍMUM |
Saga frá uppreianinni á Indlandi.
Eftir
GEORGE A. HENTY
“Ert það þú, Ahmed?” spurði þá einn
varðmaðurinn. “Það er einhver drungi yfir
okkur öllum í kvöld, við erum svo syfjaðir. Eg
var um það að sofna sjálfur rétt áðan."
“Já, það er mollu hiti í kvöld," svaraði
Bathurst.
Varðmanninum þótti eitthvað einkenni-
legt við rödd Bathursts, því hann stökk á
fætur um leið og hann sagði: “Hver ert þú?"
Bathurst var þá í þriggja skrefa fjarlægð að-
eins og var hann þá svo viðbragðsfljótur, að
hann var búinn að reiða sveðjuna og veita
varðmanninum banahögg áður en hann var
alminnilega kominn á fætur. Þetta sáu hinir
tveir og hrópuðu þeir nú af öllum mætti, að
svik væri í bruggi, og hentust á fætur. Bath-
urst b'eið ekki boðanna, en hjó báða banahögg
í einu vetfangi, og viðstöðulaust hljóp hann nú
sem mátti yfir að fangahússdyrunum, snéri
lyklinum í skránni og opnaði hurðina.
“Komdu nú og vertu fljót!” sagði hann.
“Útverðirnir hafa heyrt kallið, svo nú er ekki
til setu boðið. Sveiflaðu þessari Hindúaslæðu
yfir þig.” 1 þessu dundu óþyrmileg högg á
hliðinu.
“En hvað um hinar konumar, Mr. Bath-
urst. Geturðu ekki bjargað þeim líka?” spurði
Isabel.
“Alveg ómögulegt," svaraði Bathurst.
“Jafnvel þó takast kynni að koma þeim út fyr-
ir víggirðinguna, þá yrðu þær að vörmu spori
umkringdar og teknar af lífi. Komdu!" og
hann tók um handlegg hennar og hljóp með
hana út að hliðinu. “Stattu þama," sagði
hann svo, “þá verður þá að hurðarbaki þegar
eg opna hliðið.” Svo kipti hann slagböndun-
um frá hliðinu og fleygði því opnu og hrópaði
um leið: “Svik og landráð! Fangamir eru að
sleppa!”
Um leið og hann slepti orðinu opnaðist
hliðið og hermanna hópur ruddist inn með fasi
miklu og skutu af byssum sínum í ráðleysi.
Um leið og þeir ruddust inn smeygði Bathurst
sér út úr hópnum og komst að baki hurðar-
innar, þar sem Isabel stóð, og er seinasti her-
maðurinn æddi fram hjá tók hann um hand-
legg Isabellu og fór svo hart sem hún komst
út um hliðið, meðfram veggnum að utan og
yfir í skógarbúskann þar sem Rabda beið.
Augnabliki síðar kom Rujub þangað líka, og
brýndi þegar fyrir þeim, að halda viðstöðu-
laust af stað og fara hljóðlega. “Við þurfum
að vera gætin,” sagði hann, “því skothríðin
vekur alla af svefni og alt verður í uppnámi."
Samtímis heyrðust líka hróp og köll í öllum
áttum, og menn voru á hlaupum hér og þar
og allir stefndu að hliðinu. Þau Bathurst
læddust hljóðlega áfram og héldu sig í skóg-
artoppum og hrísi, þegar færi var þangað til
þau voru sloppin út fyrir jaðra borgarinnar.
“Treystirðu þér að ganga nokkuð til
muna?" spurði nú Bathurst og snéri sér að
Isabel. Það voru fyrstu orðin, sem hann talaði
síðan þau komu út úr girðingunni.
“Það held eg," svaraði hún. “En satt
sagt veit eg varla hvert eg vaki, eða hvort
mig dreymir!"
“Þú ert vakandi, Miss Hannay, svaraði
Bathurst, “og laus úr þessu hræðilega fang-
elsi."
“Eg veit ekki,” svaraði hún hægt og stilt
og var sem hún ígrundað hvert orð sem hún
sagði. “Eg er helzt ekki viss um neitt, því eg
hefi verið svo undarleg síðan eg kom í þetta
fangelsi. Mér hefir svo oft fundist eg heyra
ókenda rödd ávarpa mig, þó enginn hafi verið
sýnilegur, og þó engin umhverfis mig hafi
heyrt það. Af því leiðir að eg er ekki viss
hvert þessi lausn er virkileiki eða ímyndun.”
“Það er virkileiki, Miss Hannay,” sagði
Bathurst. “Taktu í hönd mína og þú sann-
færist strax um, að eg er áþreifanlegur. Rödd-
in sem þú heyrðir var áþekk þeirri, er eg
heyrði í Deennugghur. Með hjálp og samvinnu
Rujubs og dóttur hans sendi eg þér þau boð,
sem röddin færði þér."
“Já, mér datt það nú einu sinni í hug, sem
þú sagðir mér um þau feðginin, en þetta var
alt svo undarlegt, og eg gat ekki áttað mig á
neinu," sagði Isabel. “Eg hélt helzt að allar
þessar hörmungar væru að svifta mig vitinu.
Raunirnar voru miklar í Deennugghur en fyrir
mig voru þær ekkert þar á móti því sem eg
hefi liðið síðan, bæði í þessum hræðilega stað
og í Bithoor. Það var lítið um glæsilegar von-
ir í Deennugghur, en það báru sig allir vel, og
hve illa sem gekk, þá held eg að enginn hafi
verið algerlega vonlaus. Auðvitað vorum við
þar svo mörg saman og alt vinafólk, og svo
máttum við konurnar ekki láta á sjá á meðan
þið karlmennimir börðust eins og hetjur. En
hér, í fangelsinu í Cawnpore, ríkti algert von-
leysi. Hér er ekki ein kona, að ekki hafi hún
mist annað tveggja eiginmann eða föður. Af
i
í
í
Sigurdsson, Thorvaldson ltd. |
GENERAL MERCHANTS
ÚTSÖLUMENN FYRIR IMPERIAL OIL LIMITED
ROYALITE COAL OIL, PREMIER GASOLINE
TRACTOR AND LUBRICATING OILS
ARBORG
Phone 1
RIVERTON
Phone 1
HNAUSA
Phone 51, King 14
MANITOBA
því leiðir að lífslöngun þeirra flestra er farin
og þeim sama á hverju gengur. Þær tala helzt
aldrei, nema í hálfum hljóðum, en ein altaf
eins og í leiðslu. Þær sem enn eiga börn á lífi
sitja altaf með þau og þrýsta þeim að barmi
sínum eins og þær búist við að þau verið slitin
frá þeim á hverju augnabliki. Örfáar bera sig
vel, eru altaf á ferðinni til að þjóna þeim
sjúku, til að hugga og gleðja, eins og Mrs.
Hunter gerði í Deennugghur, en allur fjölclinn
er svöna dapur og dofinn. Þessi vonleysis-
dofi er eins og farg yfir öllum hópnum og
hindrar allar kvartanir og kvein. Það væri
huggun og svölun, ef við gætum grátið, en
vonleysið er meira en svo, að það taki tárum,
og það er þessi dofi og þessi sífelda þögn, er
gerir lífið óbærilegt þama inni, — þögn og
hvíslingar, eins og þar sem lík liggja á börum."
“Og þú vissir a§ Mary Hunter dó í gær?”
sagði hún svo spyrjandi. “Mrs. Hunter er hetja
Hún lét enga sorg á sér sjá, en var altaf á
ferðinni að hjúkra og hughreysta. Eg sagði
henni frá seinustu boðunum, sem eg fékk, og
bað hana að koma með mér, ef boðin reyndust
meira en ímyndun, en hún neitaði. “Nei, Isa-
bel,” sagði hún. “Eg veit ekki hvert þessi boð-
skapur er draumur, eða hvort góðum guði he-f
ir þóknast að vísa þér veg til að losast héðan,
og sé svo, þá þökkum við honum fyrir það. En
einsömul verður þú að fara. Það getur reynst
mögulegt að bjarga einni konu en ómögulegt
tveimur. Hvað mig snertir, þá bíð eg hér ró-
leg eftir hverju sem guði þóknast að senda
mér. Maðurinn minn er farinn á undan, og
börnin líka. Eg er óháð nú og get máske
huggað einhvera aumingjann og hjálpað öðr-
um og hér sit eg því kyr. En þú ert ung og
full af fjöri, og átt að eg vona margar ánægju-
stundir ólifaðar. Mitt skeiðhlaup er þegar á
enda, og jafnvel ef mig langaði til að lifa, þá
dytti mér samt ekki í hug að bæta á byrði þína
og vina þinna. Og trú þú mér til, að hættur
og raunir mæta þér áður en stríðið er unnið.
Hefði Mary mín lifað, þá hefði eg reynt að
senda hana með þér, en guð tók hana til sín,
— verði hans vilji. Far þú þessvegna einsömul
út að glugganum, góða mín, og far að öllu eins
og þér virtist þér vera sagt, en láttu samt ekki
hugfallast, ef enginn kemur þá til að opna
dyrnar. Reynist orðsendingin rétt, og þér gef-
ist tækifæri að reyna að sleppa, þá hikaðu ekkí
við að taka það. Guð veri með þér.” En veiztu
það, að eg stóð lengur við gluggann, en þú
sagðir mér. Eg gat ekki slitið mig þaðan
fyr en þú varst búin að fella mennina þrjá
og hljópst að dyrunum. Þá hljóp eg þangað
líka og mætti þér þar."
“Það er sorglegt að þú skyldir horfa á
þann leik,’ ’sagði Bathurst.
“Því þá?" spurði hún. “Heldurðu máske
að mig hafi hrylt við að sjá þig bana þessum
illmennum, eftir alt sem eg er búin að reyna?
Fyrir tveimur mánuðum síðan hefði mér ef-
laust þótt það óskaplegt, en við höfum öll tek-
ið stakkaskiftum á þessum tveimur mánuðum.
Hugsaðu bara um hvernig alt var þá, og
hvernig það er nú. Nú er ekki eftir nema þú,
Mrs. Hunter, eg, og að þú segir í bréfinu, hann
Mr. Wilson. Er hann virkilega sá eini, er
slapp ? ”
“Að því er mér er framast kunnugt,” svar-
aði Bathurst.
“Bara við fjögur!” sagði Isabel. “Allir
hinir farnir! Frændi minn, Mary, Amy, Doolan
fjölskyldan, hinn drenglyndi, góði doktor, öll
börnin, — alt, allir farnir! Hefðu dymar verið
opnar og eg haft nokkurt vopn, þá hefði eg
hlaupið út og hjálpað þér til þess að vega þessa
menn. Eg er oröin þannig innrætt nú. Mig
hryllir við sjálfri mér stundum." Eftir litla
þögn, hélt hún áfram: “Eftir þessu hefir eng-
inn komist lífs af úr hinum bátnum, nema
Wilson einn?"
“Eg er hræddur um að svo sé," svaraði
Bathurst. “Eftir því, er Wilson sagði mér, var
hann að sökkva þegar hann hljóp útbyrðis. En
nú skulum við ekki tala meira að sinni, Miss
Hannay. Þú mæðist miklu meira ef þú ert að
tala, en þér veitir ekki af öllum þínum kröft-
um.”
“Það er rétt,” sagði hún, “en segðu mér
hversvegna þú tekur mig þannig burtu. Þú
varst að tala um einhverja ógnar hættu. í
hvaða mynd býztu við henni?”
“Okkar hermenn ná til Cawnpore bráð-
lega,” svaraði Bathurst, “og eg hefi ástæðu til
að óttast að skríllinn geri upphlaup og máske
brjótist inn í fangahúsið, þegar sýnilegt verð-
ur að okkar menn mega betur."
“En sannarlega er þá óhugsandi að þeir
myrði saklaust og ósjálfbjarga kvenfólk og
börn, sem aldrei hefir gert þeim minsta mein,"
sagði Isabel.
“Það er ómögulegt að segja hvað þeir
taka fyrir, Miss Hannay, og einmitt þessa
vegna þorði eg ekki að láta þig vera þarna
lengur. Eg skal segja þér meira um það síð-
ar. En gerðu nú svo vel, og taktu um hand-
legg minn, svo að þú hefir stuðning af mér,
því með afturbirtu þurfum við að vera komin
margar mílur burtu frá Cawnpore. Þeir kom-
ast að því þá, ef ekki fyrri, að þú ert horfin,
og verður þá undireins leitað að þér í hverjum
kima og hverju fylgsni."
Rujub var nú kominn út
af veginum og fór þvert yfir
akra og engi. Gengu þau nú
þegjandi um hríð, en brátt
tók Bathurst eftir því, að
Isabel var að gefast upp.
Kraftar hennar fóru mínk-
andi að sama skapi og geðs-
hræringar hennar minkuðu
og fögnuður yfir lausninni.
Rujub smá brýndi fyrir Bath-
urst, að þeir mættu til með
að ganga hraðara, en Bath-
urst gat það ekki. Isabel
hafði ekki þrek til þess. Hún
lagðist æ þyngra á handlegg
hans. v
“Eg kemst ekki lengra,” sagði hún um
síðir. “Það er langt síðan eg hefi gengið
nokkuð, og svo hefi eg sjálfsagt veiklast af
allri þessari innisetu. Eg er búin að reyna alt
sem eg get, en get ekki lengur lyft fótunum.
Látið mig verða hér eftir. Þú ert búinn að
gera alt sem í þínu valdi stendur til að bjarga
mér, en það á ekki að takast. Trúðu mér, eg
er þér innilega þakklát fyrir það alt. Eina
bæn enn. Ljáðu mér pístólu, því dauðann ótt-
ast eg ekki, og lifandi skulu þeir aldrei taka
mig aftur.”
Bathurst svaraði henni ekki, en sagði við
Rujub: “Við verðum að bera hana. Hún er al-
gerlega uppgefin og það er engin furða. Ef
við bara hefðum nógu stóra voð, þá væri það
vandalítið.”
Rujub tók þegar dúk mikinn, er hann
hafði sveipað um herðar sér, og breiddi á bal-
ann við hliðina á Isabel, sem nú var lögst nið-
ur alveg máttvana. “Lyftu henni yfir á dúk-
inn, Sahib," sagði hann svo. “Svo höldum við
um hornin á dúknum og höldum áfram. Hún
verður létt byrði fyrir okkur þrjú."
Þrátt fyrir boð og bann hennar lyfti Bath-
urst Isabel yfir á dúkinn, og ætlaði svo sjálf-
ur að bera þann endann, er höfuð hennar og
herðar hvíldu á, en bað þau feðginin að halda
um hin hornin á dúknum.
“Nei, Sahib," svaraði Rujub. “Þunginn
yrði þá allur þín megin. Við skulum báðir
vera við þann endann, halda um sitt hornið
hvor. Rabda ein. getur verið við fæturnar.
Við getum líka skifst á eins oft eins og okkur
sýnist.”
Isabel hafði létzt að munm síðan styrjöldin
hófst og reyndist hún í sannleika létt byrði
fyrir þau þrjú, enda var nú hertur gangurinn
að miklum mun.
“En hvert ertu nú að fara, Rujub?” spurði
Bathurst eftir litla stund. “Eg hefi ekki hug-
mynd um hvar við efum.”
“Eg held mig í grend við fljótið, Sahib,"
svaraði Rujub. “Eg er kunnugur hér alsstað-
ar. Við getum ekki farið eftir þjóðveginum,
því þar eru menn Nana, bæði Sepoyjar og
Oude-menn, er á morgun eiga að taka á móti
Bretum, að Dong. Og aðal-herflokkur Nana
er ekki langt héðan. Við verðum því að fara
sem fjarst þjóðveginum, en getum slagað
þangað seinna, og farið á fund þinna manna,
ef okkur sýnist, og ef þeir hafa yfir höndum
að Dong. Brautin sem eg fer nú fylgir fljóts-
bakkanum alla leið og þar þarf ekki að óttast
menn Nana, af því Bretarnir koma hina leið-
ina."
Eftir fjögra klukkustunda ferð, sagði
Rujub: “Þarna sérðu þéttan skóg framundan.
Þar skulum við láta fyrir berast. Við megum
vera þar óhult, því engir leitarmenn munu
fara svo langt burtu frá borginni. Auk þess
hafa Cawnpore-menn um annað að hugsa á
morgun, en einn vesalings fanga, sem sloppið
hefir, — ef þínir menn hafa yfirhöndina að
Dong. Og svo vita þeir nú lítið um það hvort
einn fangi hefir sloppið eða ekki, ef þeir hlýða
skipun Nana, og gera það sem hann sagði
fyrir, núna með afturbirtunni! Þeir fara þá
varla að telja búkana!"
“Eg get varla trúað að svo óskaplegur
glæpur verði framinn,” sagði Bathurst.
“Við sjáum til, Sahib. Eg sagði þér ekki
alt sem eg vissi, af því eg vissi ekki hvert »kk-
ur auðnaðist að ná ungfrúnni. Eg vissi að
boðskapurinn var útgenginn, að verið var að
senda boðin til allra ósvífnustu morðvarganna
í borginni og í dögun skal verkið framkvæmt.”
Bathurst ofbauð þessi frétt, því hann hafði
til þessa þverneitað að trúa sögum í þessa átt,
var ómögulegt að trúa að enda Nana Sahib
vildi gera sig sekan í óumræðilegu níðings-
verki. Þetta fékk svo á hann, að hann mælti
ekki orð af munni fyrri en þeir voru komnir á
áfangastaðinn inni í skóginum. Þá spurði
hann hvar fljótið væri.
“Rúmlega hundrað faðma til vinstri hand-
ar, Sahib,” svaraði Rujub. “Þjóðvegurinn er
til hægri handar, í hálfmílu fjarlægð. Við erum
óhult hér."
Eftir að hafa farið spölkom inn í myrkvið-
arskóginn námu þeir staðar og lögðu dúkinn
niður og settist Isabel þá undireins upp. “Ó-
sköp eruð þið öll góð við mig," sagði hún. “Nú
er eg orðin aflúin og ætlaði eg að fara að
segja ykkur að eg gæti nú borið mig sjálf. Eg
treysti mér til að ganga tímakorn nú, ef þifí
viljið halda áfram."
“Við ætlum að vera hér kyr þangað til
undir kvöld á morgun, Miss Hannay,” svaraði
Bathurst. “Rujub álítur að hér séum við úr
allri hættu. Fyrst af öllu skalt.þú nú fá þér
hressingu og sofa síðan eins mikið og þú get-
ur. Rabda hefir Hindúa kvenklæðnað með sér
handa þér og lit til að mála hörund þitt með»
en það ligur ekki á að gera neitt af því fyrri
en á morgun. Fljótið er bara fáa faðma héð-
an, og getur þú því fengið tækifæri til að þvo-
þér í fyrra málið.”
Þegar þau feðgini og Bathurst fóru að
heiman höfðu þau með sér körfu fulla af
brauði og þremur vínflöskum. Hafði Rabda
geymt körfuna á meðan hún beið þeirra fyrir
utan fangahússgarðinn, en Rujub hafði borið
körfuna síðan. Var nú ein flaskann opnuð og
kom þá Rabda með ofurlítinn silfur bikar og
helti í hann víni og færði Isabel. Hún drakk
vínið og borðaði ögn af brauði, lagðist svo
útaf hjá Röbdu og sofnaði vært nærri sam-
stundis. Þau feðgini vildu ekki borða neitt, —
sögðust ekkert þurfa fyr en með morgni, en
Bathurst var lystargóður og hikaði ekki við*að
seðja sig. Að því búnu lagðist hann til svefns
og var sól hátt á lofti þegar hann vaknaði aft-
ur. Var þá Rujub búinn að kveikja eld og var
að sjóða hrísgrjón í keri yfir eldinum.
“Hvar er Miss Hannay?” spurði han, er
hann settist upp og sá hana ekki.
“Hún er niður við fljót með Röbdu," svar-
aði Rujub. “Hérna niðurundan hanga greinar
trjánna svo langt út yfir vatnið, að þær geta
setið þar og þvegið sér að vild, án þess nokkur
sæi, þó á njósn væri fyrir handan fljótið. Eg
ætlaði að vekja þig þegar ungfrúin reis upp,
en hún sagði mér með bendingum, að lofa þér
að sofa."
Að hálfri stund liðinni komu þær Isabel
og Rabda. Var Isabel þá komin í Hindúa-
gerfi og var nú hörund hennar, andlit og háls,
og handleggir og fætur upp fyrir ökla, mál-
að, svo, að nú hafði hún nákvæmlega sama
hörundslit og Rabda. Hún hikaði og var feim-
in, er hún nálgaðist þá karlmennina, því eftir
Norðurálfu skilningi var hún nú fáklædd mjög
og að auki féll henni búningurinn illa. Nú hið
fyrsta sá Bathurst hana á björtum degi, og
varð honum bilt við.
“Voðalega hefirðu brent þig, Miss Han-
nay," varð honum fyrst að orði. “Það er ó-
mögulegt að þú hafir fylgt reglunum, sem eg
setti þér.”
“Nei, eg gerði það ekki. Þú ert engin sök
í að eg er þannig,’ ’svaraði hún. “Eg hafði
blönduna miklu sterkari, en þú sagðir fyrir.
Eg hugsaði ekki um neinar reglur, um ekkert
nema það, að afmynda mig sem mest eg gæti.
En svo er eg nú góð orðin nú hjá því sem eg
var. Varirnar á mér eru nærri jafngóðar eins
og þú sér, og sárin öll eru að gróa. Eg býst
við að eg beri ör eftir, en það ollir mér engrar
hugsýki.”
“Það eru þjáningarnar sem þú hefir liðið,
sem eg er að hugsa um," svaraðí Bathurst.
“Hvað örin snertir, þá vona eg þau hverfi með
tímanum. En skelfing hefirðu tekið út.’
“Mig sveið ákaflega um tíma,” sagði Isa-
bel. “En nú í nokkra daga hefi eg varla fund-
ið til sviðans, þó auðvitað séu fleiðrin aum, ef
við þau er komið.”
“Jæja, heldurðu þú getir nú ekki borðað
ofurlítið, Miss Hannay?”
“Jú, það er eg viss um, og strax á eftir
skal eg leggja af stað og ganga eins lengi og
þið viljið," svaraði hún. “Eg er alt önnur
manneskja, eftir að hafa baðað mig. Það var
ein stærsta neyðin í fangelsinu, að við fengum
varla nóg vatn til að svala þorstanum og ekki
dropa til að þvo okkur úr og því síður hár-
greiðu, eða nokkur þess kyns þægindi.”
Þau settust nú niður í grasið og snæddu
úr körfunni, en Rujub og Rabda sátu sér og
borðuðu hrísgrjónin og ekkert annað.
“Hvað er orðið af Mr. Wilson?” spurðl
Isabel. “Eg var að brjóta heilann um það í
gærkvöldi þegar þið báruð mig, en var of
þreytt til þess að hreyfa tunguna og spyrja
um það.”