Heimskringla - 30.11.1932, Blaðsíða 3

WINNIPEG 30. NÓV. 1932
HEIMSKRINGLA
3 BLAtralE.-.
Pknt »NS Pkou »»
HOTEL CORONA
M Rmbi WMfc Bltk
Hot and Colé Water la Brary
Room — $1.50 per day and up.
Monthly and Weekly Rates
on Request
Cor. Main & Notre Dame East
WINNIPEG. CANADA
sín þjáning. Ólífur, mjólkurkaffi
og nýtt slifsi. Lífið er auðvelt
og fánýtt. Rétt í þessu var ver-
ið að opna skrifstofuna, sem þú
ætlaðir inn á, en meðan þú
snerir þér við, er búið að loka
henni aftur. En leikhúsin og
bíóin eru troðfull. Fyrsta sýn-
ing er klukkan sex, en höfuð-
sýning dagsins byrjar klukkan
ellefu að kvöldi. Klukkan tvö á
morgnana er fult af fólki á
götunum, caballeros, sem eru að
fá sér frískt loft, slá fögrum
konum gullhamra, og finna að
Senor Azana, sem ekki þolir
neinn samanburð við Senor
Manza.
Caballeros f Madrid þekkja
mjög vel hvað það er að leið-
ast, en þeir kæra sig ekki um
að neinn sjái þá geispa. Þeir
eru allan daginn að reyna að
“drepa tímann”. Þeir drekka
ekki kaffi, af því að þeir hafi
ánægju af því, heldur aðeins til
þess að drepa tímann. Tíminn
er höfuð-óvinurinn. Flestir ca-
balleros hafa mjög mikið að
gera. Þeir eru áhrifamenn í 3
stjórnardeildum, skrifa í 10
blöð, starfa fyrir 15 stjórnmála-
flokka og eru í þingum við
fjölmargar konur. Þeir eiga
enga stund handa sjálfum sér.
Þegar caballero lofar að hitta
vin sinn klukkan fimm, þá kem-
ur hann klukkan sjö. Hann gat
ekki komið fyr, vegna annríkis,
þó hann raunar hafi setið á
næsta kaffihúsi og verið að
drepa tímann.
Fyr á tímum voru hinir mestu
lærdómsmenn heimsins Spán-
verjar, en nú er önnur hver bók
sem út kemur í bókasafn há-
skólans, þýdd úr öðrum mál-
um. — Þýzkir verkfræðingar
standa fyrir byggingu hinna
nýju húsa. í verzlunarfyrirtækj-
um og bönkum er annar hver
maður Englendingur eða Ame-
ríkumaður. Spánn átti áður fyr
glæsilega húsameistara, en nú
á tfmum er spönsk húsagerðar-
Iist einskis virði. Ungir rithöf-
undar sitja á kaffihúsum í
Madrid og stæla tízkuhöfund-
ana í París, dást að Cocteau.
Er nokkur sá meðal þeirra, sem
8é eftirmaður Cervantes?
Lesb. Mbl.
BEINAGRINDIN.
Saga eftir Erl. Johnson.
Aldrei er morgunfegurðin
hreinni og tignarlegri f hinunm
fræga stað Hollywood, en ein-
mitt eftir að regnskúr hefir fall
ið þar deginum áður. Hún hefir
þá hrakið í burtu hina gletnis-
fullu hafþoku, er virðist þrá að
breiða sig yfir lög og láð. Ey-
gló rís þá upp í heiði strax að
morgni. Himinhvolfið virðist
hafa hækkað, og eins og leggja
sig fram um það að auka og
fegra hinn Ijúfa og tæra him-
inbláma sinn. Loftið er orðið
léttara. Pálmatrén, blómin og
allur fegurðar trjáskrúði andar
þá þýðara og skerpir þannig lit-
blæ sinn og angan. En vindur-
inn sefur og skeytir ei neinu.
Hólarnir með hús sín og kast
ala, hreykja sér þá hærra, rétt
eins og þeir hafi verið vaktir til
þess af regnskúrinni. Sólin hef-
ir skerpt birtu sína þenria morg-
un, og hellir enn fegurri og
biartari geislum sínum á hinn
tignarlega háfjallagarð í bak-
sýn og yfir alt umhverfið. Á
skráuthýsin og fólkið og gang-
stéttirnar. Og í einu orði sagt,
á alla hluti hinna veraldlegu
gæða.
Á einum af þessum dýrðlegu
morgnum var eg einn á gangi
í Hollywood. Og þó gangur
minn væri þar með öllu stefnu-
laus, þá samt sem áður gat eg
séð þar margt og mikið, mér
tll dægrastyttingar og ánægju.
Þegar eg kora niður á Vine
Street og Hollywood Boulevard
nam eg staðar ofurlítið, eins og
ti! þess að virða þarna fyrir
mér fólksfjöldann og umhverf-
ið. Eg sé þá með öðru fleiru
að þrjár persónur standa þar
fyrir framan sérfræðinga lækna
skólann. Fólk þetta virtist mér
helzt standa þarna stilt og hreyf
ingarlaust, og horfa stöðugt á
einn af hinum mörgu og stóru
gluggum, er sýna þar eitt og
annað. Eg fór að hraða mér.
Og ekki leið nú á löncu, bar
til eg var orðinn sjónarvottur
að því, sem þarna var til sýnis:
stór og hrikaleg mannsbeina-
grind hékk þar á stórum silfur-
máluðum snaga, og á kringlótt-
um palli fyrir framan hana lágu
sjö höfuðkúpur, er báru það
með sér að vera af fullvöxnum
mönnum í fyrstu hélt eg að
ekkert væri mjög athugavert
við þetta, sér í lagi á þessum
stað, þar til eg beyrði þarna
laglegan miðaldra mann segja:
“Þetta kvað vera beinagrind-
in, er uppreisnarmaðurinn Villa
lét hermenn sína grafa upp
þegar hann var að brjótast til
valda í Mexico.”
“Og af hverju ætli hann hafi
gert það?” spurði lítil og vel
búin kona, er þama stóð líka.
“Vitaskuld vegna gullsins, er
Carlos Consetto lét grafa sig1
með,’’ svaraði maðurinn. Og
þetta var alt og sumt, sem mað
urinn virtist vilja segja, því að
hann ypti öxlum og gekk þá
burtu frá glugganum.
Eg stóð þarna stundarkorn
aleinn eftir að fólk þetta var
farið, og lét hugann reika víða
— út í lífið og dauðann. Eg
fór að hugsa um að svona
mundi eg sjálfur, verða eins og
þessi hræðilega beinagrind, eftir
að liggja nokkur ár í skauti
jarðarinnar. Svo fór eg að
hugsa þarna út í hvaða búning
sálin mundi fá eftir dauðann.
En það fann eg strax að var of-
urefli hugsana minna. Líklega
yrði það þó ofurlítið huggulegri
búningur, en þessi viðbjóðs-
lega beinagrind og hinar öm-
urlegu höfuðkúpur, er þama
virtust eins og stara framan í
alla, er framhjá gengu.
Svo sem eitt augnablik varð
mér litið við, og sá eg þá að
æði margt fólk var á þessari
breiðu gangstétt, er prýða flest
torg borgarinnar. Og bíla-um-
ferð þarna mjög mikil eins og
endrarnær. Fjórir menn höfðu
nú stanzað við gluggann, og all-
ir teknir til að glápa með mér
á þessa hryggilegu yfirlýsingu
dauðans.
Alt í einu heyrði eg einn
þessara manna segja við ann-
an mann, er virtist eins og vera
með honum:
“Þetta er sagt að sé beina-
grind af gamla Carlos Conset-
to, er skotinn var í Mundo Dios,
smábæ í Mexico, sem er nú
lagstur í eyði fyrir löngu síð-
an. Carlos Consetta var stór-
auðugur þrælakaupmaður, sem
vissi ekki aura sinna tal. En
gæfa hans, hafi hún upphaf-
lega verið nokkur, yfirgaf hann
— að minsta kosti upp á síð-
kastið. Enda eignaðist hann þá
marga óvini, er háðu við hann
einvígi; en altaf hafði hann bet-
ur og við það jókst hatur til
hans, og það virtist streyma að
honum úr öllum áttum og fylgja
honum til grafar. Sem má líka
nærri geta,” bætti þessi maður
við og stundi um leið þungan.
“Það er sagt að Carlos Con-
setto, er á að hafa lifað í þess-
ari beinagrind, hafi látið jarða
lifandi sjö af þrælum sínum.
En af því að hann var auðugur,
var hann í háum metum hjá
kaþólsku kirkjunni. Þó mun
hún hafa látið hann bæta sér
fyrir þenna hræðilega glæp síð-
armeir, og snúið því svo þann-
ig, að þetta hafi verið nauð-
synjaverk, öðrum þrælum til
viðvörunar um hlýðni og und-
irgefni.”
“Eru þá þessar sjö höfuð-
kúpur, sem hér eru, af þessum
sjö þrælum?” spurði einn af
þessum mönnum, er þarna voru
nú staddir við gluggann.
“Já, auðvitað,” svaraði sá er
fyrst vakti máls á þessu.
Þriðji nsa ’inn gaf m'
í þessa samræðu og segir
“Ó, drottinn minn, þetta er
viðbjóðsleg saga! Það er eins
og ríkir menn megi leyfa sér
alt. En hefndin kemur þó síðar,
og nú hefir þó lagst lítið fyrír
kappann.”
“Hvað áttu við með þessu?”
spurði þá fjórði maðurinn, sem
þarna var, og hafði ekki lagt
neitt til málanna að þessu.
“Eg meina, að nú er Carlos
Consetto kominn hingað úr gröf
sinni, eftir hundrað og tvö ár,
er sagt er að liðin séu síðan
hann var jarðaður, — bara í
þessari viðbjóðslegu beinagrind
sinni, er þið sjáið hér drengir,
fyrir innan þetta gler. — Og
þótt skóli þessi hefði keypt
beinagrindina af Carlos dýru
verði, af Mexico ræningjunum,
þá mun hann lítið njóta þess
nú. Auðvitað verðum við allir
líkir þessu eftir dauðann,” bætti
hann við með auknum ákafa;
“og er þó óeðlilegt til þess að
hugsa. En við hinir fáum þó
vonandi að hvíla í friði í gröf-
um okkar, hvað sem öðru líður,
án þess að verða að verzlunar-
sýnistákni, með sjö höfuðkúp-
ur í eftirdragi.”
Þetta samþyktu allir, sem
þarna stóðu, og voru þeir nú
orðnir nokkuð fleiri en í fyrstu.
Því eins og á sér stað í stór-
borgum, þegar einhverjir fara
að glápa á eitthvað, koma þang
að fleiri og vilja njóta góðs af
forvitninni, sér í lagi á fjöl-
förnum torgum.
1 þessu kom þarna afar stór
og feitur svartklæddur lögreglu
þjónn, með stóra skambyssu á
annari mjöðminni; og fanst hon
um víst að við værum orðnir
fullmargir. Hann gekk inn á
milli okkar og sýningarglugg-
ans steinþegjandi, en rendi þó
homauga, ýmist á okkur eða
beinagrindina. Samtímis veifaði
hann vinstri hendinni í áttina
til okkar, en það átti að tákna,
að við skyldum víkja frá glugg-
anum og halda okkar leið.
“Þessum mönnum er nú betra
að hlýða,” sagði einn í hópn-
um við mig, í mjög lágum róm,
þar eð við gengum nú saman
undur hægt og letilega frá
glugganum, helzt eins og af
hlýðni við hinn stóra lögreglu
þjón. Við ráfuðum þarna sam-
an — þessi maður og eg — á
að gizka nokkur hundruð
faðma; og eg spyr hann að,
hverjir þessir menn hafi verið.
sem stóðu þaraa með okkur við
beinagrindargluggann.
Hann kvaðst ekki hafa þekt
þá. En af samtali þeirra kvaðst
hann þó hafa heyrt, að einn
þeirra að minsta kosti muni þó
hafa lesið ofurlítinn sögubækl-
ing, er skrifaður hafi verið fyr-
ir löngu síðan á spönsku um
Carlos Consetto, og löngu síð-
ar hafi hann verið þýddur á
ensku.
“Einmitt það,” sagði eg, og
spurði um leið þenna mann, er
eg að sönnu þekti ekkert, nema
fyrir skraf hans við gluggann,
og svo af að hafa gengið þenna
litla spöl með honum, — hvort
hann sjálfur hefði lesið þenna
bækling.
“Já,’ ’svaraði hann, “eg hefi
oft lesið hann niðri í lestrar-
salnum í Los Angeles, og eg í-
mynda mér að hann sé þar til
enn.”
“Jæja, er það svo?” sagði eg.
“Þú þekkir þá ef til vill enn
betur til þessa máls, en hinir
mennirnir, er þarna voru við
beinagrindargluggann ? ’’
“Já, eg býst við því,” svar-
aði samferðamaður minn, og
eins og Ieit til mín rannsakandi
augum. -— “Maður að sönnu
getur ekki trúað öllu, er vefst
utan um svona stórægilega at-
burði. Þeir fléttast oft saman
við fádæma kynjasögur, og
svona sögum fylgja oft endalaus
ar ýkjur," varð manninum að
orói; og þóttist eg nú skilja, að
liann mundi hafa nokkuð rétt
fyrir sér í þessu atriði. Traust.
mitt á orðum þessa manns
srvrkt miöc mikið, og forvitni
mín óx einnig. Mig langaði til
r á • v)ryra meira um þessa
sögu, þó hún á sama tíma bæri
mér óviðfeldna dauðatáknssýn.
er við báðir höfðum verið að
horfa á fyrir stundu síðan.
“Þessi voðalegi maður, Car-
los Consetto, tilheyrði kaþólsku
kirkjunni,” sagði nú félagi minn
við mig, um leið og hann og eg
námum staðar á strætishorni,
til að bíða eftir merki um að
við mættum halda áfram. Þetta
varaði að sönnu ekki lengur en
svo sem svaraði hálfri mínútu
En á meðan leit þessi maður
hálf ilskulega til mín, og sagði:
“Eg legg það ekki í vana
minn, að tala mikið við mér ó-
kunnuga menn. Því ef við ger-
'um það, koma vondar afleið-
ingar.” -— Svo hélt hann áfram:
“Þú veizt það líka eins vel og
eg, að við tölum saman á ensku
máli og allir skilja er fram hjá
okkur ganga, og eins þeir er
við mætum.”
“Þetta er rétt hjá þér,” greip
eg fram í.
“Nú, nú, lofaðu mér að skýra
fyrir þér það, sem mig langaði
til að segja við þig,” sagði hinn
ókunni maður. “Þú getur verið
einhver leynisnuðrari, fyrir alt
sem eg veit, og nú eigi bráðum
að koma það sama fyrir beina-
grindina og höfuðkúpurnar og
komið hefir fyrir áður.”
“Hvað þá?’’ spurði eg hálf-
vegis eins og forviða.
“Líklega eitthvert manntjón.”
En um leið og maður þessi
slepti þessum orðum, vorum
við rétt að koma að öðrum
gatnamótum. En í því bili gell-
ur við eitt af þessum mörgu og
hvimleiðu neyðarhljóðum, er
líða um borgina oft á dag, þeg-
ar eldliðsvagnarnir þjóta fram
hjá; og sama gildir um sjúkra-
hússvagnana og lögreglubílana.
Þessi feigðar- og angistarhljóð
eru þau allra átakanlegustu
hljóð, er hugvit nlannsins hefir
getað komið inn í hina nýju
vélamensku veraldarinnar. Þau
smjúga í gegnum allar taugar,
og ef til vill út í alla fingur-
góma á taugaveikluðu fólki, og
vekja óstyrk í sameiningu við
hræðslu, enda leynir það sér
ekki, ef menn gera sér far um
að aðgæta það, hvernig angist-
arsvipurinn kemur á andlit eins
og annars. Allur gangur fólks-
ins á strætum úti lendir þá
vanalega á ringulreið. Menn og
konur rekast á, sumt fólk þýtur
þá í áttina, er þessi vein berast
frá, til þess að vita hvað sé á
seiði. Aðrir, er meira vit hafa,
láta sér hægt og rólega, og láta
sem ekki hafi í skorist.
Vitanlega týndi eg þessum
manni, er eg var að tala við,
rétt í því, er þessi náhljóð —
er eg kalla svo — dundu yfir.
Því annaðhvort mun hann hafa
orðið fyrir áhrifum hljóðsins,
eða þá að hann hefir eins vel
viljað verða laus við mig og
forvitni mína, er hann hins
vegar hafði lært að þekkja.
2. kafli.
Eg þóttist nú hafa mist af
miklu, að tapa þessum manni,
er auðvitað gat sagt mér miklu
meira um beinagrindina og höf-
uðkúpurnar, hefði hann viljað.
Samt varð eg láta mér það
lynda, og datt mér í hug, að
eg skyldi enn á ný heimsækja
beinagrindina í glugganum, ef
ske kynni að eg yrði einhvers
meira vísari. Nú var þetta orðið
svo margt, er mig sárlangaði
til að vita um, viðvíkjandi öllu,
er eg var aðeins byrjaður að
grafast eftir.
Eg sneri því við sem fljótast
og hélt aftur til beinagrindar-
gluggans. Gekk samt undur
hægt og rólega, og þó tók það
mig ekki lengi, þar til eg var
aftur tekinn til að horfa á þessa
hrygðarmynd í leifum dauð-
ans. Þegar eg nú í þetta síðara
sinn kom að glugganum, varð
eg þess var, mér til ergelsis, að
stór og feitur lögregluþjónn var
á vakki hér og þar nálægt beina
grindarglugganum. Altaf var
harna fólksstraumurinn samir
og jafn; lögregluþjónninn
færast lengra og lengra frá
clugganum, svo nú gafst mér
tækifæri til að virða betur en
áður fyrir mér beinagrindina
og höfuðkúpurnar. Nú tók ec
eftir því að beinagrindin var
vandlega krókuð saman með
sterkum silfurvír. Og svo sá eg
að eitthvað hafði verið skrifað
á höfuðkúpurnar, hverja fyrír
sig. En eg gat ekki séð nema
orðin á fremstu höfuðkúpunni.
og þau voru þessi:
%
“Sirvaci V mi replica”, en
það þýðir á íslenzku: “Svaraðu
mér”.
Þetta þótti mér heldur en
ekki undarlega til orða tekið,
og ennfremur að þetta skildi
vera skrifað þarna á nábleikan
og móleitan kúpuskallann.
Þarna fanst mér eg fá heil-
mikið umhugsunarefni, því að
þetta hlaut þó að hafa eitt-
hvert hugtak á bak við sig. —
Hvernig svo sem að því var var-
ið, var ekki hægt úr því að
ráða.
Rétt í þessari svipan var
þarna brugðið á rafljósum, því
nú var farið að halla ■degi. En
við það skýrðist sjón mín til
muna, og það svo mikið, að nú
gat eg séð áletrun á öðrum
tveim höfuðkúpum í viðbót við
hina fyrstu. Á annari þeirra
stóðu þessi orð:
“Sabe V leer escriber?” En
það þýðir á íslenzku: “Þekkir
þú ánægju?”
En á hinni stóð í ögn stærra
letri:
“Mi lo dicho.” Það þýðir á
íslenzku: “Eg hefi sagt frá.”
Alt jók þetta á undrun mína.
og eftir að hafa skrifað alt
það, er eg gat lesið á höfuð-
kúpunum, i vasabók mína, fór
eg aftur að hyggja betur að
beinagrindinni, og sá þá glögt
að lítil gullplata hékk við
neðsta rif hennar hægra meg-
in. Og þar stóð nafnið Carlos
Consetto.
“Jæja," hugsaði eg, “þetta
er betra en ekki’’ því það sýndi
þó, að rétt hefðu þessir menn,
er eg fyrst hitti vi ðgluggann
vitað nafnið á beinagrindinni.
Og eg sannfærðist nú þarna um
það, að eitthvað fleira í þessu
sambandi, mundu þeir hafa hlot
ið að fara rétt með.
Nú er þá næst að geta þess,
að með þessari löngu stöðu
minni í þetta sinn, hafði eg
dregið hálfu fleiri áhorfetndur
að glugganum en áður. Svo mér
fór að þykja minn vegur bezt-
ur, að yfirgefa hið fyrsta þenna
hálf-hryggilega en þó undar-
lega stað. Svo eg tók það fyrir
að yfirgefa glugga þenna og
ganga heim til mín, sem held-
ur var ekki langt að fara. —
Enda vissi eg nú fyrir víst, að
mín^biði kvöldmatur heima hjá
Guðnýu dóttur minni á N. Mc-
Cadden Place.
Þegar eg kom heim, þá spurði
dóttir mín mig, hvað hefði kom
ið fyrir mig.”
“Þú hefir ekki sést í allan
dag,” sagði húni “og eg ætl-
aði að biðja þig að ganga í
matsölubúðina fyrir mig, og
vökva blómarunnana fyrir fram
an húsið.”
Eg varð þarna strax dálítið
kindarlegur á svip, býst eg við,
og vissi naumast hverju eg ætti
til að svara; en sagði þó eins
og í nokkurskonar vandræðum
mínum, að eg hefði verið að
athuga lítilsháttar, er borið
hefði fyrir mig uppi á Holly-
wood Boulevard, og hefði verið
eins og eg hefði ekki vel get-
að slitið mig frá því.
Guðný brosti nú blíðlega og
sagði:;
“Eg held að þetta vinnuleysi
þitt ætli að gera þig vitlausan,
pabbi.”
“Nú, jæja þá,” varð mér að
Þér sem notið
TIMBUR
KAUPIÐ AF
THE
Empire Sash & Door
CO., LTD.
BirgSir: Henry Ave. East
Phone: 26 356
Skrifstofa:
5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ - GÆÐI - ÁNÆGJA
orði, og reyndi svo að víkja
samræðu okkar að því, hvort
eg gæti þá ekki vaknað snemma
næsta morgun og vökvað blóma
runnana, og sættumst við bæði
á það, nokkurn veginn.
Eftir kvöldverð tók eg strax
til að lesa kvöldblaðið. Rakst
eg þar strax á grein eftir Wil-
liam Hearst um ameríska póli-
tík, eða með öðrum orðum um
stjórnfræði. Höfundur greinar
þessarar hélt því fram mjög
stranglega, að þeir einir auð-
menn, er legðu sem mest af
mörkum í forsetakosningasjóð-
inn, væru ávalt gerðir að sendi-
herrum, án allra þar til heyr-
andi hæfileika, með þeim afar-
háu launum er þessir sendiherr-
ar fengju. Komst Hearst að
þeirri niðurstöðu, að Banda-
ríkjaþjóðin fengi þar ekki pen-
inga sinna virði. Fyrst og fremst
staðhæfði hann, að þessi em-
bætti væru að mestu leyti ó-
þörf, því konsúlar gætu alveg
eins leyst þau störf af hendi,
ásamt sínum embættum.
Út frá þessbm lestri sveif á
mig hinn sætasti svefn, er mér
dettur oft í hug að sé frændi
dauðans, enda þótt hann gefi
oss endurnæringu og friði vorn
líkama og sál.
Mig fór eitthvað að dreyma
um beinagrindur þessa nótt. En
það var eitthvað svo óljóst, að
eg gat ekkert heildaryfirlit feng
ið úr því, og sízt ráSið nokkuð
í það, þegar eg vaknaði næsta
morgun.
Eg vökvaði nú blómabeðin og
allar trjáplöntur umhverfis hús
dóttur minnar þenna morgun,
eins og við höfðum talað um
kvöldið áður, þar til Jerry Uhlic
maður dóttur minnar, sagði að
eg ætti að koma inn og borða
morgunverð.
Eg fann sjálfan mig eitthvað
hljóðann og stúrinn fremur
venju þenna morgun, en vissi
þó ekki í raun og veru, hvað
því olli. En það sá eg á Jerry
og Guðnýu, að þau tóku eftir
því að eg var eitthvað breyttur,
en sögðu þó ekkert um það.
Þegar svo Jerry fór til vinnu
sinnar, og kvaddi mig og konu
sína, er fylgdi honum til dyra.
Heyrði eg þá álengdar að dótt-
ir mín sagði við hann:
“Það held eg væri bezt, að
við töluðum ekki mikið við
pabba núna, því hann sýnist
vera svo daufur og niðurbrot-
inn ,og styggur í lund, að eg
held helzt að hann sé að fyllast
hatri við alt og alla."
“Nei, ekki held eg það,”
heyrði eg þá að Jerry svaraði.
“Eg held bara að hann sé dá-
lítið þreyttur á lífinu, og þaS
er nóg. — Good bye, dear.”
Þegar nú Guðný kom inn til
mín aftur sagði eg henni að eg
ætlaði upp á Hollywood Boule-
vard.
“Gengur nokkuð að þér,
pabbi,” sagði hún, “eða ertu
lasinn? Þú ert eitthvað óvana-
lega daufur og undarlega hljóð-
ur.” Frh.
Munið eftir að til sölu eru á
skrifstofu HeimskringlU með af-
falls verði, námsskeið við helztu
verzlunarskóla bæjarins. Nem-
endur utan af landi ættu að
nota sér þetta tækifæri. Hafið
tal af ráðsmanni blaðsins.
* * *
“Endurminningar”
Friðriks Guðmundssonar eru til
sölu hjá höfundimum við Mo-
zart, í bókaverzlun Ó. S. Thor-
geirssonar og á skrifstofu Hkr.
Fróðleg og skemtileg bók og
afar ódýr. ..Kostar aðeins $1.25.