Alþýðublaðið - 08.05.1960, Blaðsíða 15

■
f Maður hennar var grann-
vaxinn og renglulegur í svört-
um fötum. Humffrey hafði
farið yfir hafið með „May-
! flower“ og Humffreyarnir
! höfðu alltaf verið meðal
virðulegustu fjölskyldna Nýja
Englands. Fjölskylda konu
konu hans var því sem næst
jafn gömul og virðuleg.
Alton K. Humffrey dró
höndina snöggt að sér. Þó
hann gæti umborið galla
ko'nu sinnar, átti hann erfitt
með að umbera galla sjálfs
sín. — Hann hafði skort
fremsta köggul litla fingurs
hægri handar frá fæðingu.
Venjulega reyndi hann að
‘ dylja það með því að kreppa
fingurinn að lófanum. Og við
það krepptist baugfingurinn
líka. Þégar hann rétti fram
hendina til að heilsa einhverj
urn, minnti hreyfingin á
Rómverja. Það gladdi hann
Sig við.
[ „Alton, heldurðu að hún
hafi skipt um skoðun?“
' spurði eiginkona hans. „Vit-
anlega ekki, Sarah.“
r „Eg vildi að við hefðum
fengið það eftir venjulegum
leiðum,“ sagði hún eirðarlaus.
' Hann herpti varirnar Sam
' an. Þegar mikið reið á hag-
aði Sarah sér eins oog smá-
barn. „Þú veizt hvers vegna
það var ekki hægt — vina
mín.“
' „Eg veit það alls ekki!“
' „Hefurðu jglieymt því að
við.erum ekki lengur ung?“
! „Ó, Alton, þú hefðir getað
breytt því öllu.“ Eitt af bví
sem honum fannst svo töfr-
andi við Sarah var sú sann-
færing hennar, að maður
hennar væri fær um allt.
(.Þíj si. ið er öruggust,
Sarah.“
' „Já,“ Sarah Humffrey titr-
r aði. Alton hafði á réttu að
standa. Hann hafði alltaf á
réttu að standa. Ef við aðeins
gætum levft okkur að lifa
eins og annað fólk, hugsaði
hún.
' „Hann er að koma,“ sagði
hvíthærði ekillinn.
| Humffrey hjónin kipptust
bæði við. Chevrolet bíllinn
náigaðist.
( Brjóstamikla hjúkrunar-
' konan með fallega nefið steig
Út úr bílnum.
„Nei, ég skal sækja hann,
Ungfrú Sherwood!“ sagði Al-
ton K. Humffrey. Hann stökk
út úr bílnum og hraðað; sér
að Chevrolettinum. Il.júkrun-
arkonan fór inn í baksætið.
' j,Ó,“ sagði frfx Humffrey.
„Herna er hann,“ ljcmaði
Finner.
! Humffrey starði á blátt
teppið. Svo opnaði hann bíl-
' dyrnar orðalaust.
! „Bíðið,“ sagði Finner.
r „Hvað?“
' „Það er dálítið eftir,“ sagði
feiti maðurinn. „Munið þér
eftir því, herra Humffrey?
Peningamálin.“
Ellery
Queen
Millj ónamæringurinn
hristi höfuðið óþolinmóð-
lega. Hann rétti fram þyl%i-
ómerkt umslag, líkt því, sem
Finner hafði boðið stúlkunni
í grænu dragtinni.
Finner opnaði umslagifsi
tók fram peningana og taldi
þá.
„Hann er yðar,“ kinkaði ■-
Finner kolli.
Humffrey lyfti bögglihúta
varlega út úr bílnum. Finner
rétti honum plastpokann qg.
miUjónamæringurinn tók við
honum. ~
„Blandan er vélrituð lá
„Ekki á þessum aldri.“ —
Hjúkrunarkonan brosti. „Get
ég fengið pokann, frú Humff
rey?“
„Hvers vegna er hann far-
inn að gráta?“
„Ef þér væruð blaut, svöng
og aðeins viku gömul, frú
Humffrey,“ sagði hjúkrunar-
konan, ,,þá mynduð þér reyna
að láta heiminn vita það. —•
Svona vinur, þú verður hreinn
og þurr eftir augnablik. Hen-
ry, settu hitarann í samband
við mælaborðið og hitaðu pel-
in hans. Herra Humffrey,
vilduð þér loka dyrunum
meðan ég skipti á Humffrey
yngri.“
„Humffrey yngri!“ Sarah
Humffrey hló og grét til
skiptis meðan maður hennar
horfði á. Hann gat ekki slitið
augun af litlum iðandi líkam-
anum.
„Alton, við eigum son, —
son!“
„Horfið þér bara á,“ sagði
Sherwood hjúkrunarkona.
„Henry, pelinn hlýtur að vera
,til.“ Bílstjórinn flýtti sér að
rétta henni pelann. Hún tók
hringinn af og hristi mjólk-
urdropa á handarbak sitt.
Svo kinkaði hún kolli og
stakk túttunni varlega upp í
drengnn. Barnið hætti í miðri
grátkvðunni. Hann tók utan
um túttuna mieð litlu góm-
•unum sínum og saug ákaft.
Frú Humffrey starði dá-
leidd á.
Alton K. Humffrey sagði
næstum því glaðlega: „Hen-
ry, akið okkur heim.“
Gamli maðurinn bylti sér
í rúminu og naktr armar
hans reyndu að útiloka ljós-
ið, sem kom einhvers staðar
að. Það var rangt ljós og úr
rangri átt. Eða var ekki kom
inn morgun? Var eitthvað að.
vai.
QUEEN iÆrEGLUFORINGI
pappírssnepil þarna
sagði feiti maðurinn.
„Ásamt nægum pelu
bleyjum til að byrja m
Humffrey beið.
„Er eitthvað að,
Humffrey? Gleymdi é,
hverju?“
„Fæðingarvottorðinu
skjölunum,“ sagði milTfnga-
mæringurinn alvarlegurg^F;
„Mitt fólk er ekki ■tqfja-
fólk,“ sagði feiti maðurám...
brosandi. ,,Eg sendi yður-^iau
um leið og þau verða til. feað
verður hreinasta listaverk,
herra Humffrey.“
„Skrifið utan á til mín sér
staklega.“
„Haflið engar áhyggjur,“
sagði feiti maðurinn róandi.
Hái, granni maðuripn
hreyfði sig ekki fyrr en bíll-
inn var horfinn úr augsýn. Þá
gekk hann hægt að Kádih
jáknum. Ekillinn hélt dyrun-
um opnum og frú Humffrey
teygði fram hendurnar. 1
„Réttu mér hann, Alton!“
Eiginmaður hennar rétfi
henni barnið. Hún lyfti tepp-
ishorninu upp og hendur
hennar skulfu.
„Ungfrú Sherwood,“ stundi
hún, „sjáið þér!“
„Hann er mjög fallegur,
frú Humffr.ey.“ Rödd hjúkr-
unarkonunnar var lág og 6-
persónuleg. „Má ég?“
Hún tók barnið, lagði það
á sætið og tók teppið af því.
„Hjúkrunarkona, — hann
dettur!“ n:
Hjúkrunarkona, við skul-
um ekki nota neitt úr pokan-
um. Við erum búin að kaupa
allt nýtt handa barninu!“ Frú
Humffrey opnaði fagra krókó-
dílstösku, sem var full af
púðri, dauðhreinsaðri bóm-
ull og barnaolíu. Hjúkrunar-
konan tók þegjandi olíuglas
og púður úr töskunni. „Það
sem við verðum að gera fyrst
er að fá lækni til að skoða
hann í Greenwich .. Alton!“
„Já, hjartað mitt?“
„Hvað gerist er læknirinn
sér • • • • að það er ekki allt í
lagi með hann?“
„Svona nú, Sarah. Þú ert
sjálf búin að sjá skýrsluna.11
„En við vitum ekki hverj-
ir eru foreldrar hans ....“.
„Ejigum vi(ð nú að byrja
aftur á þessu, elskan mín?“
spurði maður hennar þolin-
móður. „Eg vil ekki vita
hverjir foreldrar hans eru. í
svona málum er slíkt hættu-
leigt. Ef við vitum það lekki,
er engu að leyna og ekkert
að forðast. Við vitum að barn
ið er komið af góðum ensk-
um ættum og einnig að það
sé ekki um neina arfgenga
sjúkdóma að ræða, engin geð
vteiki og engar glæjpahneigð-
ir. • Skiptir hitt eínhverju
máli?“
„Eg geri ekki ráð fyrir því
Alton.“ Kona hans handlék
hanzka sína. „Því hættir
hánn ekki að gráta, hjúkrun-
arkona?“
ftr-
Þá heyrði hann í briminu
og hann vissi hvar hann var
og þrýsti aftur augnalökun-
um ein3 og til að útiloka hter-
hergið. Það var skemmti-
legt herbergi með gömlum
húsgögnum Oig saltilmi. En
vatnaniðuripn var alls stað-
ar og það angraði hann,
Næturloftið var enn í her-
herginu, en hann fann hvern-
ig sólin edurspeglaðist irá
haffletinum og lenti á
veggjunum eins og bylgjur.
Eititr tvo tí:ma yrði allitof
heitt þarna inni.
Richard Queen opnaði
augun og leit á handleggi
sína. Þeir eru eins og teikn-
ing af beinagrind, hugsaði
hann, ónýtar lieiðslur vöðva
og beina með holur, þar sem
skinnið var. En hann fann
líf í þeim, þær gátu enn unn-
ið. Þær voru nytsamar. Hann
leit á hendur sínar. rannsak-
aði hnúana, skorpið skinnið,
þar sem hver svitahola var
eins 'Og skítaflekkur, vír-
kennt grátt hárið á handa-
hökunum, en svo lokaði hann
augunum aftur.
Það var snemmt, næstum
ipvi jaxxx öihcxiiiiiL
vanur að vakna einu sinni.
Þegar klukkan hringdi myndi
hann standa á teppinu og
gera sínar fimmtíu beyging-
ar og réttingar — sumar og
vetur, í igrænu ijósi vorsins
og í gráma haustsins. Rakst-
urinn og kalt sturtubaðið
fyrir lokuðum dyrum, svo
sonur hans gæti sofið óáreitt-
ur. Að hringja til varðstjór- .
ans meðan kaffið var að
hitna til að vita hvað hefði
skeð um nóttina. Lögreglu-
þjónninn beið fyrir utan til
að aka honum til borgárinn-
ar, til nýs vinnudags. Að
hlusta á lögregluhílana á
meðan isvona til vonar og
vara. Kannske væru einhver
skilaboð til hans frá skrif-
stofunni á efstu hæð í bygg-
ingunni við Centre Street. —
Skrifstofutími hans. „Hvað
er í fréttum í dag?“ .. skp-
anir .. þýðingarmikil bréf ..
nýjustu fréttir. .. Yiðtal kl.
níu......
Þetta hafði allt verið hluti
af lífi hans, alveg eins' o,g
höfuðverkurinn og sorgirnar.
Fínir náungar, sem stóðu sam
an, hvað sem á gekk og ekk-
ert snerti þá, ekki einu sinhi
verstu verkin. Því að þegar
rykið féll aftur til jarðar voru
þeir gömlu þar enn. Það er að
segja þeir voru þar unz þeim
var gefið frí.
Hann hugsaði um það, hve
erfitt það er að brjóta út af
lífsvenjunum. Það var eigin-
lega ómögulegt. Hvað skildu
hestarnir hugsa, þar sem þeir
bíta gras sitt í ró og næái í
eliinni? Skyldu þeir hugsa
um hlaupin, sem þeir höfðu
sigrað? Og um hlaupin, sem
þeir gætu unnið, ef þeir að-
eins fengju að gera það?
Æskan var alltaf að ryðja
sér braut. Hve margir ungir
menn skyldu geta gert fimm-
tíu teygingar og beygingar á
hverjum morgni eins og hann
gerði? Og það þótt þeir væru
helmingi yngri en hann. En
þeir komust samt að, og sett-
ust að við vinnuna hans, fengu
hrós og lof. ef þeir voru góðir,
og jarðarför á kostnað deild-
arinnar, ef þeir voru í vegi
byssukúlu eða hnífblaðs . . .
Þarna sátu þeir. Og hér er
ég . . .
Becky hrevfði sig í næsta
herbergi. Richard Queen vissi
að það var Becky, en ekki
Abe, því að Becky var hljóð-
Iát, en Abe var eins og stór
hundur, sem getur ekki verið
hljóðlátur; og gamli maður-
inn hafði vérið nægilega í
heimsókn hjá Pearl hjónun-
um til að vita ýmislegt um
líf þeirra.
Hann lagðist letilega piður
á rúmið.
Já. þetta var Becky, sem
læddist niður stigann til að
vekja ekkj mann sinn eða gest
inn. Brátt myndi hann finna
Alþýðublaðið — 8. maí 1960 Jg